Die avond bijt ik mijn nagels stuk. Proppen papier liggen verspreid over de eettafel en over het tapijt. Voor me ligt poging twaalf, met de titel 'Mijn duisterste fantasie'. Een fantasie oproepen is het probleem niet, het opschrijven op zichzelf ook niet. Het gaat fout bij mijn geweten. Hoe kan ik opschrijven wat ik denk? Zijn daar überhaupt woorden voor? De fantasie gaat alle grenzen voorbij. Maar ik moet het opschrijven en het moet geloofwaardig zijn. Nina kijkt immers dwars door me heen.

Vanmiddag, meteen toen ik thuiskwam uit school, heb ik alle foto's van het plafond gehaald. Ik heb ze niet weggegooid, dat niet, maar uit het zicht gelegd in een lade van de kast. Daarna heb ik me afgetrokken op het voorval tijdens het tweede lesuur. Ja, het was eng en vreemd en fout, maar het was ook fascinerend en opwindend. Ze liet al haar schaamte varen, door naakt voor me te staan in het toilethokje. Natuurlijk verwacht Nina dezelfde schaamteloosheid van mij.

Ik begin te schrijven met woorden waarvan ik het bestaan daarvoor niet kende, ik transformeer beelden naar letters, letters naar woorden en het resultaat is duister en rauw en niets minder dan pure porno. De schaamte laat ik achter me, daarvoor sluit ik me af. Dat lukt me, vanzelfsprekend, ik kijk niet voor niks elke ochtend door een telescoop naar het blote lichaam van een zestienjarig meisje. De fantasie zet zichzelf op papier en zonder omkijken leg ik een half uur later mijn pen aan de kant. Zo kan ze het krijgen, denk ik. Dit is het, hier vraag je om, Nina.

Vervolgens kijk ik de laatste vraag van het proefwerk na. Nina haalt het niet, niet op eigen kracht bedoel ik dan. Een half punt tekort. Ik pas wat punten aan bij de vragen en geef haar een 7. Het moet ook niet teveel opvallen. Eigenlijk gelooft niemand het al, als zij hoger haalt dan een 6. Een voldoende, dat is wat ze nodig heeft, dan mag ze op vakantie. Naar zon, zee en strand.

Het is na middernacht voordat ik op bed lig. In het plafond zitten honderden kleine puntjes. Zwarte gaatjes van de punaises. Hoewel de foto's er niet meer hangen, zie ik ze nog helder voor me. Nina. Naakt. Nat. Het bloed stroomt in mijn lid. Ik leg de hand een laatste keer aan mezelf voordat ik de slaap vat. Na een nacht zonder slaap, lukt me dat ondanks mijn zorgen nu makkelijk.

De volgende ochtend zit ik op zolder. Op tijd, iets voor half acht en ik wacht, kijkend door het oculair van de telescoop. De camera heb ik er niet meer aanzitten, dat lesje heb ik inmiddels geleerd. Mijn mond is droog. Ik weet niet wat ik moet verwachten.

Half acht. Het licht in de slaapkamer gaat aan. Nina met een handdoek om komt de kamer ingelopen. Zoals altijd, alsof er niks veranderd is. Ze kijkt me niet aan, doet of ik er niet 'ben'. Maar ze weet het verdomd goed.

Ik probeer iets te ontdekken dat anders is dan normaal. Een geheime boodschap of iets dergelijks. Maar ik kan niets ontdekken. De verwachting hoopt zich op in mijn lid dat stijf in mijn hand ligt. Ik kan het niet laten. Dat is mijn probleem juist: ik kan het nooit laten. Lust drijft boven en neemt het over.

Nina droogt haar lichaam af. Wangen, hals en nek, schouders, borsten en buik, dan tussen de benen en naar beneden tot en met haar voeten. Geen enkel moment kijkt ze in de telescoop, geen teken, geen signaal. Ik moet me inhouden om niet klaar te komen. Er heeft zelden zoveel spanning op gestaan.

Nina staat voor de spiegel in al haar naakte schoonheid. Zachte lijnen, rond, soepel en zo belachelijk sexy. Ik heb het kippenvel op haar kutje zien staan, op haar dijen. Ik heb een huid nooit levendiger of smakelijker gezien. Geen toneelstukje vandaag, dat heb ik blijkbaar niet verdiend. Geen idee waarom ik zo denk.

Nu komt het aankleden. Woensdag is zwart. Eerst de beha, met een sluiting op haar rug, dunne bandjes over haar schouders, haar borsten ingepakt en subtiel omhoog geduwd. Daarover gaat een topje en vervolgens een leuk, vlot truitje. Mooi. Op haar bed liggen een zwarte string, jeans en een spijkerrokje. Nina kijkt ernaar, alsof ze een keuze moet maken en pakt dan het rokje.

Is dit het dan? Wil ze dat ik juist dit zie? Ze draait zich om naar het raam, waardoor ik haar weer van voren zie. Nu is ze zich er wel van bewust dat ik er 'ben', want terwijl zij in het spijkerrokje stapt, zonder eerst de string aan het trekken, kijkt ze me aan en knipoogt recht in de telescoop. Het wordt mij teveel, ik kom klaar.

Waar is Nina in hemelsnaam mee bezig? Wat drijft haar om zo met mij te spelen? Ik zwem tussen angst en extase in, zo onberekenbaar en onbegrijpbaar is ze voor mij. Geen string onder haar rokje, een kort rokje wel te verstaan. Ik heb haar vandaag in mijn klas, het vijfde uur, en ik weet nu al dat ik me er toch niet van kan weerhouden om te proberen onder haar rokje te kijken. Die wetenschap valt niet te negeren en Nina weet het.

Na de douche eet ik twee boterhammen. Meer krijg ik toch niet weg. Ik prop de stapel proefwerken in mijn tas en ik berg 'Mijn duisterste fantasie' op in een apart vak. Wat als Nina het wel gaat voorlezen? De twijfel en angst komen telkens terug en ik probeer het elke keer van me af te schudden. Dat doet ze niet, dat heeft ze gezegd. Ik kan niet anders dan op haar woord vertrouwen. Meer houvast heb ik niet.

Het eerste uur gaat in een roes voorbij. Ik heb de lesstof inmiddels vaak genoeg gegeven om het op de autopiloot op te dreunen. Ik kan tegelijk vertellen over het politiek spel achter de Vietnamoorlog en denken aan Nina en haar rokje. Geen van de leerlingen die er iets van merkt. Zij houden immers ook maar met de helft van hun aandacht erbij.

Ik ben niet meer bang voor een inval van de politie. Daarvan heeft Nina me wel van overtuigd. Ik heb geen enkele keer meer naar de deur gekeken. Gisteren was dat anders, toen bleef ik maar blikken werpen. Maar nu kijk ik weer met nog meer spanning in mijn lichaam. Het is de eerste keer sinds dat ze mij ontmaskerd heeft, dat ik les aan haar moet geven. Een ongemakkelijke gedachte, onmogelijk zelfs. De leerlingen stromen in groepjes binnen, nemen plaats en praten onophoudelijk verder met elkaar over dingen die niets met school te maken hebben.

Wanneer haar blonde hoofd met priemende blauwe ogen door de deur komt, val ik bijna van mijn stoel. Net als vanochtend negeert ze mijn blik, mijn aanwezigheid, en dat maakt me alleen maar nerveuzer voor wat komen gaat. Ik slik, maar mijn keel is droog als een woestijn. Alleen Nina en ik weten van haar rokje, dat er niets onder zit behalve haar kutje en billen. Ik staar wezenloos naar het malse vlees van haar benen die onder het spijkerrokje uitsteken. Meer zie ik niet, maar voor mijn geestesoog denk ik haar rokje weg. Dat is niet moeilijk, ik weet wat ik me moet inbeelden, maar het is niet het echte ding. Zoals gisteren in het toilethokje... Met momenten vergeet ik dat het echt gebeurd was, denk ik dat het maar een dagdroom was.

Als iedereen zit en de zoemer voor de tweede keer is gegaan, sta ik op vanachter mijn bureau en ga midden voor het bord staan. Op mijn bureau ligt de stapel met proefwerken al klaar. Blikken gaan van mij naar de stapel en terug. Hier en daar hoor ik een kreun en een zucht. Niet iedereen wil weten wat zijn of haar punt is en gezien de scores is dat terecht.

'Goed.' Ik schraap mijn keel. 'Goed,' zeg ik nogmaals en dat klinkt beter. 'Ik heb de proefwerken nagekeken. Ik ga ze nu uitdelen en dan bespreken we de vragen kort.' Ik neem de stapel in mijn handen en begin links in de klas, bij de deur, uit te delen. Natuurlijk heb ik ze gisteravond al op volgorde gelegd, ik hoef de rijen maar af te gaan. Zuchten van opluchting en teleurstelling wisselen elkaar af. Uiteindelijk heb ik nog twee proefwerken in mijn hand en ben ik terug bij mijn bureau. Margot en Nina. Margot heeft het net gehaald, Nina ruim voor haar doen. Het glimlachje om haar mond, wanneer ze haar cijfer ziet, is heimelijk.

'Jij hebt zelfs een zeven!' roept Margot uit. 'Wat heb jij daarvoor gedaan?' plaagt ze haar vriendin.

'Goed opgelet, vooral,' is Nina cryptisch en ik weet meteen waar ze op doelt. 'Toch, meneer?' Ze kijkt me plotseling aan. Recht in de ogen, indringend, dwingend.

'Ja,' stamel ik schor en schraap weer mijn keel. 'Je hebt het goed gedaan.'

'Heeft u niet nog iets voor mij?' vraagt ze dan.

Het is alsof mijn hart een vrije val maakt. Ik voel mijn hoofd rood kleuren. 'Dat geef ik je na de les wel.' Mijn stem klinkt gelukkig vast en bewust iets lager dan normaal.

Nina lijkt even na te denken. 'Oké.' Dan lacht ze.

Ik haal diep adem. Dat scheelde maar weinig. Ze kan me hier ook voor het blok zetten en geamuseerd toekijken hoe ik langzaam verdrink en me vergeefs probeer te redden.

Ik verhef mijn stem. 'Goed! Vraag één spreekt voor zich. De slag van Nieuwpoort was in 1600. Probeer dat te onthouden Stijn.' Hij heeft de vraag als enige fout. 'Dan vraag twee,' ga ik vlot verder. Er is weinig discussie. Alleen Pepijn probeert hier en daar een puntje erbij te smokkelen, maar ik geef niks toe. 'Jullie maken fouten, dat accepteer ik, en ik misschien ook. Accepteer dat.'

Terwijl ik de vragen doorloop, werpt Nina me steelse blikken toe. Ik voel me er behoorlijk ongemakkelijk onder. Ze zakt onderuit op haar stoel, met haar billen naar me toe en zonder het te zien weet ik dat ze haar benen open heeft. Ondertussen speelt ze achterloos met haar pen, draait rondjes tussen haar vingers en dan laat ze de pen vallen. Opzettelijk, vermoed ik, want hij ligt naast mijn bureau, minder dan dertig centimeter van mijn linkerschoen af.

Ze kijkt me vragend aan, onschuldig bijna. Natuurlijk moet ik haar de pen zelf op laten rapen, maar haar ogen bevelen me iets anders. Terwijl de andere leerlingen nadenken over het antwoord dat ik juist gegeven heb, buig ik me naar de grond, iets verder dan nodig is. Mijn linkerhand grijpt zonder te kijken naar de pen, vingers zoeken en vinden, maar mijn ogen onder mijn bureau en onder Nina's tafeltje door. Ze opent haar benen nog iets verder, geeft me de ruimte. In de tinten van schaduw tussen haar benen ontwaar ik de contouren van haar billen en schaamlippen. Een verleidelijk schaduwspel, opwindende suggestie...

Ik moet weer rechtop gaan zitten, voordat het opvalt. Ik geef Nina haar pen terug. Ze knipoogt en richt zich op. Nina dringt steeds verder bij me naar binnen, met lange tentakels die in mijn gedachten grijpen en zich dieper nestelen, mijn gedachten op hol laten slaan en me helemaal gek maken. Totdat ik mezelf verlies, denk ik...

Na de les, wanneer de meeste leerlingen al het klaslokaal uit zijn, komt Nina bij mijn bureau. Ze wil mijn fantasie. Ik kijk omzichtig om me heen, om zeker te weten dat niemand het ziet en dan haal ik het vel uit mijn tas. 'Mijn duisterste fantasie', met Nina natuurlijk. Al mijn schaamteloosheid staat daarop geschreven, mijn ziel bloot gelegd. Ja, bloot, dat is wat ze wil. Dat ik ook bloot ga voor haar. Maar dat hoeft niet iedereen te weten. Ze kleedt me langzaam uit.

Wanneer ik haar het vel overhandig houd ik het nog even vast. Ik voel haar zachtjes trekken aan het papier.

'Alleen ik lees het,' zegt ze me toe.

We kijken elkaar aan en ik laat het papier los. Alsof de foto van mijn werkkamer en de foto van haar naakte lichaam op mijn computerscherm niet genoeg is. Nina krijgt steeds meer controle over me. Ze glimlacht. Niet vuil maar tevreden. Dan geeft ze mij ook een briefje terug. Weer een kleintje, met instructies vanzelfsprekend. Voordat ik het kan lezen, echter, draait Nina zich om en ik volg de schommelende beweging van haar heupen terwijl ze mijn klas uitloopt.

Ik blijf alleen achter en vouw het briefje open wanneer haar heupen ook voor mijn geestesoog verdwenen zijn. Ik ben me akelig bewust van mijn hartslag, als een trom op de achtergrond: en de uitslag is...

“Laat me na school zien wat jij ziet.”

Het is vier uur als de deurbel gaat. Natuurlijk weet ik meteen wie het is. Nina. Ik had haar pas na het avondeten verwacht. Ze heeft nog steeds hetzelfde rokje aan als op school en ik vermoed dat ze geen string daaronder draagt. Ik krijg een dubbel gevoel bij haar, ik kon maar niet ontdekken wat ze van me wil. Of wat zij zelf wil.

Kijkend of niemand ons bij mijn voordeur ziet, want daar krijg je maar verhalen van, laat ik Nina snel binnen. Zonder mij aan te kijken, loopt het tienermeisje langs me heen. Alsof ze thuis komt, alsof ze de koningin is.

Ze komt niet voor wat te drinken, begrijp ik, en dus ga ik haar voor de trap op. Al laat ik haar liever voorgaan, bedenk ik mij te laat. Elke kans om onder haar rokje te kijken wil ik aangrijpen, hoe gênant ook. Zo diep zit Nina in mijn gedachten, ze zit onder mijn huid. Ik kan niet meer fatsoenlijk denken, zij verstoort elke gedachte die ik heb, verandert hem in iets pornografisch, iets fouts, iets dat mijn leven nog verder op zijn kop kan zetten. Nee, ik mag dat niet denken.

Op de zolder knip ik het licht aan. Waarom weet ik niet, waarschijnlijk omdat het normaal is. Maar ik zet nooit het licht aan op zolder. Nina ziet het meteen, voor het ronde raam aan de achterkant, onze huizen als het ware met de ruggen naar elkaar toe, staat de telescoop. Lichtjes naar beneden gericht, voor de perfecte inkijk.

Nina zegt niks en loopt naar de telescoop. Haar hand glijdt over de buis, alsof ze in een trance iets van onmetelijke waarde aanschouwt.

'Door... door dat glaasje kun je kijken,' stamel ik. Ik schraap mijn keel.

Ze buigt zich iets voorover en legt haar oog tegen het rubberen omhulsel. Haar rokje kruipt enkele centimeters omhoog. Mijn hart begint er spontaan van te bonken en mijn bloed raast kokend heet door mijn aderen. Onbewust lik ik mijn lippen. Er gaat een knop om in mijn gedachten.

Terwijl Nina met haar rug naar me toe staat, haar blote billen bijna zichtbaar, knoop ik mijn broek los en benader haar stilletjes van achteren.