Uit mijn hotelkamer had ik zicht op een ander hotel aan de overkant.

Op een druilerige middag zat ik met mijn verrekijkertje te bekijken of er misschien een leuke overbuurvrouw te zien was. En ja hoor, een kamer vol met tienermeiden, lekker samen op vakantie. Lekker ballorig en druk kleden ze zich samen om, en liepen de meeste tijd in hun ondergoed rond. Met wat gekietel en geplaag, gierden de hormonen al snel door de kamer en ontstaat er een opgewonden sfeertje. Nadat twee meiden elkaar begonnen zoenen, ontstonden er meer koppeltjes en uiteindelijk waren alle meiden met elkaar bezig. Het ondergoed verdween en de meiden kronkelden door elkaar heen en werkten elkaar snel naar een hoogtepunt. Het duurde echt maar een half uurtje totdat alle meiden weer aangekleed waren en ze de kamer verlieten, maar het was leuk en lekker om naar te kijken. Genoeg inspiratie om even onder de douche te gaan staan en mezelf ook tot een hoogtepunt te brengen.

Even later weer de verrekijker gepakt en verder gezocht. De meiden waren nog niet terug op de kamer, helaas. Maar wat me toen opviel was dat de kamer ernaast, vol stond met apparatuur. In de kamer liepen twee mannen in pak. Ik zag een soort camera op een statief voor het raam staan, die was gericht op de straat. Waarom de kamer me was opgevallen, was omdat een deel van de kamer extra verlicht was, een beetje flikkerend. Een giga-tv, een beamer?

Op straat liep een man, ook in pak, met een blauwe paraplu op. In het flikkerende beeld in de kamer, zag ik langzaam maar zeker een beeltenis van de man verschijnen, inclusief zijn paraplu. Maar terwijl de man op straat liep, stond zijn beeltenis in de kamer stil. Hij keek verbaasd om zich heen en liet zijn paraplu inklappen. Het was een 3D-kopie van de mijnheer beneden?! Was het een of andere geheime dienst met een nieuw speeltje? Ze zetten al snel de apparatuur weer uit; het flikkerende licht ging uit en de beeltenis verdween.

Daarna begonnen de twee mannen de apparatuur in te pakken, het paste allemaal in een paar koffers. Uiteindelijk stonden er drie onopvallende reiskoffers voor het raam en gingen zij weg. De volgende ochtend zag ik twee andere mannen die de koffers weer uitpakten en de apparatuur opstelden. Zij gebruikten hierbij een boekje of zo, blijkbaar een gebruiksaanwijzing? Die kwam uit een nachtkastje. Aan het eind van de middag ruimden ze de apparatuur weer op in de koffers, het boekje in het nachtkastje en gingen zij weer weg. Ik zag dat ze vergeten waren om de schuiframen te sluiten, die stonden nog open. Net als die van de meiden, die hadden hun raam ook open laten staan. Mijn verstand had het toen nog gewonnen het van mijn geilheid. Ik kon mezelf bedwingen om niet op slipjesjacht te gaan in de meidenkamer. Met heel veel moeite, want hun balkon grensde aan een parkeergarage en ik zou via de garage makkelijk naar hun balkon kunnen klimmen. En van daar uit naar het balkon met de apparatuur. Ik ben best handig met klimmen, ook al zeg ik het zelf.

Omdat ik nu twee goede redenen had weigerde mijn verstand dienst en stond ik al snel in de meidenkamer. Overal tassen en koffers die open stonden, met schoon en gebruikt ondergoed. Ik zag zelfs een paar dildo’s in de tassen zitten. De zenuwen gierden door mijn keel, en ik griste snel wat ondergoed mee en stopte dat in mijn zak. Daarna naar het balkon ernaast. De koffers en de gebruiksaanwijzing in de auto geladen en naar een afgelegen plekje gereden om te kijken of er geen zendertje of zo aan de koffers zat. Ik vond wel iets waarover ik twijfelde, een rond dingetje, het leek een magneetje. Ik kon het even later kwijt in een vrachtwagen met open laadbak die voorbij reed.

Die avond heerlijk kunnen ruiken aan de slipjes en nadat de meiden daarna ook nog eens op de kamer kwamen en wederom een gezamenlijk showtje weggaven viel ik net als zij, erg tevreden in slaap. De opnames die ik van hun met mijn camera had gemaakt, zou ik later thuis nog eens goed bekijken en er nog eens van genieten.

De volgende dag extra vroeg naar huis gereden en daar eerst geprobeerd om de gebruiksaanwijzing uit het nachtkastje te begrijpen. Het was in een vreemde taal maar ook voorzien van afbeeldingen. Ik durfde Google Translate niet te gebruiken, omdat een geheime dienst daardoor misschien wel iets op het spoor kon komen? Ik dacht het een en ander wel te begrijpen en pakte de koffers voorzichtig uit. Het aansluiten sprak eigenlijk voor zich. De heren waren zelfs zo vriendelijk geweest om een briefje met wachtwoorden in de gebruiksaanwijzing te plakken ;-). Dus ook de laptop en software waren op te starten. Wel even eerst alle internetverbindingen uit gezet.

Met de Engelstalige software was te bekijken welke personen zij al gekopieerd hadden en dit bleek steeds om dezelfde man te gaan. Zij hadden erg veel materiaal van hem opgenomen en je kon met de software een soort filmpje laten afspelen, van dat mannetje. Met de software kon je zelfs bepalen welke bewegingen hij maakte. Bijvoorbeeld per arm bediend, of een hele voorgeprogrammeerde beweging zoals rennen, gewoon via een keuzemenu.

Je kon ook dingen wegfilteren, zoals bijvoorbeeld de paraplu. En zelfs zijn kleding. Je kon hem naakt zien, rond laten draaien, en volgens de software was het beeld na de vele “scans” die er van hem waren, 99% reëel. Je kon hem zelfs dingen laten zeggen, in verschillende talen. Een hypermoderne marionet. Je kon met de “beamer” ook een projectie maken van de man. Ik projecteerde hem, levensgroot, in zijn ondergoed in de kamer. Hij reageerde als een echt persoon die zich opeens realiseert dat hij in een vreemde kamer staat, in zijn ondergoed. Hij bedekte zijn lichaam en stelde me boze vragen in het Engels en bleek mij ook te zien en te horen. Nadat ik de projectie had uitgezet om van de schrik te bekomen, en hem daarna wéér projecteerde, reageerde hij precies zo verbaasd en boos als net. Hij wist dus blijkbaar niet dat hij er net ook al was geweest. Hij was duidelijk een projectie, ik had hem niet overgestraald zoals in Star Trek. “Beam me up, Scotty.”

Die man was ongetwijfeld heel erg belangrijk voor die geheime dienst en ik had blijkbaar heel erg dure en belangrijke spullen gestolen. Ze konden hem natuurlijk projecteren, hem laten optreden en dingen laten doen en zeggen, die ze tegen de originele mijnheer kunnen gebruiken. Of hem doden en de wereld laten geloven dat hij nog steeds leeft. Of hem ontvoeren zonder dat iemand het merkt. Ik begreep dat ik een groots plan had doorkruist, waar iemand vast heel erg boos om zou worden.

Potentieel heel erg gevaarlijk natuurlijk. Ik besloot de spullen een maandje of zo op te bergen en te kijken of James Bond opeens voor de deur zou staan, maar na twee maanden was er nog steeds niets gebeurd.

Nou ben ik zelf niet zo geïnteresseerd in de politieke mogelijkheden van de apparatuur, maar vanaf moment één dat ik de apparatuur zag functioneren, herkende ik het als het apparaat uit mijn fantasieën. Ik heb er vaak over gefantaseerd om een kopie te kunnen maken van een mooie meid op straat, die stiekem mee naar huis te nemen en er thuis mee te spelen. Zonder dat die meid het zelf wist en helemaal in mijn macht. Zonder me druk te hoeven maken over beleefdheid, normen en waarden, helemaal de baas zijn over zo’n meid, zonder haar in het echt een haar te krenken, geen enkele kwaad te doen.

Op woensdagavond fietsen er altijd een heleboel tienermeisjes voorbij, op weg naar de voetbaltraining. Ik had mijn apparatuur speciaal op deze avond opgesteld en de camera op de straat gericht. Het leek op een soort moderne videocamera, met een apart drukknopje erop, waarmee je GPS aan en uit kon zetten. Maar op uit gezet voordat de camera aan ging…

De software op de camera gaf tijdens het opnemen aan dat ik een onderwerp moest kiezen en na ingezoomd te hebben op één van de leuke meiden, en op opnemen gedrukt te hebben, zag ik een balkje in beeld verschijnen , die de voortgang van de scan aangaf. Het bleek maar een seconde of 5 nodig te hebben om een volledig groene balk te krijgen. De camera sloot ik aan op de laptop, en toen begon er een automatische download en verwerking van de beelden. Het verwerken van het filmpje op de laptop duurde wel lang. De software vertelde me in het Engels, dat het inladen van de persoon steeds sneller gaat, als er méér informatie over de persoon is opgeslagen. De programmeur van deze speciale software, die toch echt alleen maar bestemd moest zijn voor een ongetwijfeld klein clubje medewerkers, had er een heel gebruiksvriendelijk stukje software van gemaakt. Ik was hem erg dankbaar.

Na een uurtje gaf de software aan dat de image van het eerste meisje gereed was. Ik kon met de software zorgen dat ze kwam te staan, in plaats van in fietsende houding werd geprojecteerd. Ik kon ook haar kleding wegfilteren, maar dan bleven er vage plekken over. Ik had daarvoor blijkbaar meer scans van haar nodig. Ik kon de software er wel een gok van laten maken, zodat de vage plekken werden ingevuld door een rekenprogramma. Na een half uurtje had ik een naakte beeltenis van haar, die ik op de laptop kon draaien. Ik kon inzoomen, haar benen wijd laten doen. Haar mosseltje was dus "uitgerekend" en de kans was volgens mij niet groot dat het een reëel beeld zou zijn, maar waarom zag ik op de beelden dat haar schaamhaar in een hartje was geschoren? Was dat berekend, dat kon toch niet? Ik zou haar toch vaker moeten scannen, of in het echt naakt moeten zien, om hier achter te komen.

Ik projecteerde het meisje, met haar voetbalkleren aan, in mijn kamer. Ze schrok toen ze eenmaal gematerialiseerd was, keek bang om zich heen. Ik deed bazig tegen haar en zei haar dat ze stil moest zijn. Ik kon het volume van haar projectie ook gewoon regelen, kwam ik achter, toen ze toch best hard begon te huilen. Ze merkte dat en keek verbaasd naar de apparatuur om haar heen.

Ja, zei ik, je bent alleen maar een kopietje van jezelf, je bent hier niet echt maar toch ook weer wel. Je kunt niet ontsnappen, want als je een paar meter wegloopt, verdwijn je gewoon uit de straal van het apparaat en los je op. Ik kan er ook voor zorgen dat je niet kunt bewegen of dat je beweegt zoals ik wil, kijk maar. Ik liet haar op en neer springen. Ik had zo de volledige controle over haar lijf, maar haar gedachten en karakter bleven dezelfde. Grappig, dit biedt mogelijkheden!

Welke?

Als er leuke reacties komen, dan plaats ik het vervolg.