6.

Toen dat sms-je kwam, was het donderdagnamiddag. Leni was in een hotelkamer in het midden van de stad. Na school was ze er naartoe gegaan - ze had er afgesproken met mevrouw Schroven, de assistent-directrice. Ze wist precies in welke kamer ze moest zijn omdat de vrouw haar een berichtje gestuurd had. Voorzichtig klopte ze aan op de deur van kamer 606.

Drie tellen later ging de deur open. De knappe zwartharige dame wenkte haar naar binnen. Nauwelijks was de deur achter haar terug dichtgevallen, of de vrouw trok haar tegen zich aan en begerig drukte ze haar mond op de hare.

Leni was een slet en een nymfomane, was verzot op lullen in haar kut en kont, maar als het op kussen aankwam, konden maar weinig mannen tippen aan de manier waarop lesbo’s dat deden. Ze smolt in de armen van de vrouw.

Haast zonder dat ze het zich realiseerde, lag ze het volgend ogenblik poedelnaakt op het bed, met de mond van de assistent-directrice tegen haar kut.

Ze hadden nog geen woord tegen elkaar gesproken.

Carla Schroven, 34 en getrouwd met een man die niks afwist van haar biseksualiteit, genoot met volle teugen van de smaak en de geur van het piepjonge poesje. God, ze wou dat zij zich zo comfortabel in haar vel gevoeld had als Leni toen zijzelf zestien was. Hoeveel verdriet en hartzeer zou ze zich bespaard hebben? En dan was ze ook niet getrouwd geweest met een slapjanus als haar man, die de helft van de tijd zijn pik niet overeind kreeg…

Ze hoorde hoe het meisje begon te piepen en wist dat ze klaar ging komen. Om haar volledig over de streep te duwen, sloot ze haar lippen rond haar genotsknopje en trok er op die manier aan. Bingo, we got a winner! Een straal slettegeil spoot in haar mond. Verlekkerd slikte ze er zoveel mogelijk van door.

’Mevrouw, mevrouw, mevrouw, wat doet u toch met me?’ lachte Leni toen ze een beetje bij haar positieven gekomen was. Haar borstkas ging zwoegend op en neer; haar geteisterde lichaam had iedere molecule zuurstof nodig die het kon bemachtigen.

Aan de ene kant wilde de vrouw ’Noem me Carla’ zeggen, maar aan de andere kant wist ze dat dat tot gezagsproblemen kon leiden. Neen, beter als ze die afstand tussen hen bewaarde.

’Hetzelfde dat jij nu bij mij gaat doen, Leni,’ antwoordde ze. Ze rolde zich op haar rug naast de scholier op het bed. In tegenstelling tot het tienertje, was zij nog volledig gekleed.

Vaardig kleedde Leni de assistent-directrice uit. Wat was ze weer stijlvol gekleed. Witte blouse, zwarte rok tot op de knieën, kanten lingerie, zwarte kousen… Stijlvol maar saai, vond het meisje. Echt als een directrice. Maar het lichaam dat er onder zat, vertelde een heel ander verhaal. Tattoo van een roos op haar linker schouder. Tattoo van een draak in haar linkerzij, tussen haar oksel en heup. Gepiercte clit. Borsten die duidelijk waren bijgewerkt.

De eerste keer dat ze haar volledig naakt zag, had Leni haar ogen bijna niet kunnen geloven. En de manier waarop ze tekeer ging in bed... Niet van deze wereld! De rest van de school moest eens weten wat een geil loeder onder die duffe kleren schuil ging. Maar ze zouden het nooit te weten komen, als het van haar afhing. Dat ze zelf een slet was, mocht iedereen weten. Maar ze had genoeg gevoel voor discretie om te weten dat ze dit niet mocht doen.

Dan gebeurde er iets waaraan Carla een bloedhekel aan had. Net op het moment dat haar minnares met haar mond van haar borsten richting haar kut afzakte, klonk het geluidje dat aankondigde dat ze een sms-je ontvangen had. En onmiddellijk reageerde Leni hierop door uit bed te springen en haar jeans van de grond op te rapen, op zoek naar haar gsm. ’Hé,’ reageerde ze misnoegd, ’dit is toch wel super-onbeleefd.’

Leni las “Morgen, zes uur, mijn kantoor. Dan naar G.” Ja! Het ging gebeuren. Morgen ontmoette ze haar échte moeder.

Met een stralende glimlach op haar mooie gezicht draaide ze zich terug richting mevrouw Schroven. ’Ik weet het,’ zei ze. ’Maar het spijt me niet. Dit was ongelooflijk belangrijk voor mij. En om het goed te maken, ga ik u beffen zoals u nog nooit gebeft werd.’ Daarna dook ze tussen de dijen van de vrouw en viel aan op haar kut.

Achteraf moest Carla erkennen dat het schoolmeisje niet overdreven had.

Tweemaal was ze klaargekomen op haar vaardige tong.

Nog eens toen ze haar kut en kont met haar slanke vingers bewerkt had.

Het vierde orgasme was het beste geweest: al tribbend. Het zestienjarige kutje dat tegen haar kut, die tweemaal zo oud was, aanschurkte… Prachtige sensatie, iedere keer weer.

Ook Leni had sterretjes voor haar ogen zien dansen aan het einde van die vrijpartij.

’Zo’n sms-je mag je iedere keer krijgen als we samen zijn,’ grapte de uitgeputte assistent-directrice terwijl ze zich terug aankleedde en opnieuw veranderde in nuffige, strenge Carla Groven, assistent-directrice.

Leni lachte tevreden. Hiervoor deed ze het. Om mensen seksueel gelukkig te maken. En zichzelf ook, uiteraard. Ze kuste de donkerharige vrouw ten afscheid. ’Laat maar weten wanneer u nog eens stout wil zijn.’ Dan verliet ze de kamer.

7.

Stipt om zes uur belde Leni aan bij Jos Billings.

De man liet haar binnen. Ze kusten elkaar, waarbij de lul van Jos onmiddellijk reageerde. Terwijl ze tegen elkaar aan gedrukt stonden, met hun lippen aan elkaar vastgeklonken, slaagde de man erin om zijn broek los te doen en te laten zakken; hij trok de rand van zijn slip tot onder zijn ballen.

Leni voelde hoe zijn pik in haar buik duwde. Ze verbrak de zoen en keek Jos in de ogen. ’Hebben we daar de tijd voor?’ wilde ze weten. Ze was behoorlijk zenuwachtig, moest ze toegeven, en wilde liefst zo snel mogelijk vertrekken.

’Zeker. Ik heb dat ingecalculeerd.’ Hij oefende druk uit op haar schouders om duidelijk te maken dat hij haar op haar knieën wilde. Tot zijn genoegen gaf ze toe en deed wat hij verlangde.

Ze zoog zich vast aan zijn lul en pijpte met passie, zoals ze dat altijd deed. Ze likte de stam van onder tot boven, beschreef met haar tong cirkeltjes over de eikel, kuste de ballen, zoog ze één voor één in haar mond. Dan ze deepthroatte ze de man. Slijmdraden verbonden haar lippen met zijn pik toen ze hem uit haar mond haalde.

Jos zag er de symboliek wel van in. Hij wilde niets liever dan voor altijd met haar verbonden te zijn. Haar regelmatig aan zijn jongeheer rijgen. Dan kneep hij zijn ogen dicht, gromde, en spoot zijn zak leeg in haar slettebek.

Vijf minuten later zaten ze in de Volvo S40 van de detective, op weg naar Gertrude Limperres.

’Weet je al iets meer over haar?’ vroeg Leni.

Jos knikte. En of hij meer wist over de moeder van het meisje. Hij vroeg zich af hoe ze ging reageren. ’Ik heb haar een paar weken in het oog gehouden. Ze woont in een appartement en werkt ook van daaruit.’

’En wat voor werk doet ze dan?'

Jos haalde zijn schouders op. ’Wie werkt er zoal van thuis uit?’

’Dokters? Advocaten? Boekhouders?’

De man schudde het hoofd. ’Geen van die drie. Maar ze heeft wel veel klanten, als dat als tip kan dienen.’ Inmiddels had hij de oprit naar de snelweg richting Antwerpen bereikt.

Geen dokter, advocaat of boekhoudster, maar toch veel klanten? Daar had ze niet veel aan, vond Leni. Wie werkt er nog thuis en heeft veel klanten? Wie…? Dan ging er bij het tienertje een lamp branden. Een lamp? Het was alsof ze recht in een zon keek die net supernova gegaan was. ’Ze is een hoer?’

’Bingo,’ was het enige dat Jos zei.

Leni keek recht voor zich uit. Een hoer. Haar echte moeder was een hoer. Vandaar haar geile genen! Dat verklaarde heel veel. ’Je bent toch zeker?’ vroeg ze dan.

De man knikte. ’Het was een komen en gaan van mannen en met mijn verrekijker kon ik zien dat ze in de lobby allemaal aanbelde bij hetzelfde appartement. Op een gegeven moment ben ik in de lobby gaan staan wachten tot een man die ik naar boven had zien gaan, terug naar beneden kwam. Ik vroeg hem of ze de moeite was, terwijl ik naar haar naamplaatje wees. “Zeker,” zei hij, “iedere euro verdient ze dubbel en dik.” Dus heb ik een afspraak gemaakt voor vandaag, negen uur.’ Dan grapte hij: ’Nu kan het zijn dat ze gewoonweg een kaartenlegsters is…’

’Nee-nee,’ riep Leni uit, ’ze is een hoer.’ Stilletjes, als voor zichzelf, herhaalde ze: ’Een hoer.’ Ze keek mijmerend naar de andere wagens op de snelweg. ’Dat moet gewoon.’

Jos lachte. ’Je weet toch wel dat de meeste meisjes hierdoor gechoqueerd zouden zijn?’

’Ik ben niet zoals de meeste meisjes,’ bitste Leni.

Neen, duidelijk niet. De man besloot erover te zwijgen. Hij begreep haar wel. Ze verlangde naar iemand die was zoals zij. Die haar niet zou veroordelen als ze toegaf aan haar natuur. Met wie ze over haar losbandige levensstijl kon praten.

’Heb je al iets tegen je mama gezegd?’ vroeg hij dan.

’Ja, daarstraks. Ze weet dat ik jou ingehuurd heb om mijn echte mama te zoeken. Ze heeft zelfs niet ontkend dat ik geadopteerd ben. Ze leek eerder opgelucht dat ik het wist.’

Anderhalf uur later parkeerde Jos zijn Volvo bij het appartementsblok. Ze stapten uit. Kwart na acht. Goed op tijd. Dus besloten ze eerst nog iets te drinken in een cafeetje op de hoek van de straat. Leni nipte aan een limonade; Jos probeerde een gesprek op gang te brengen, maar kreeg geen respons. Dus zweeg hij. Ongetwijfeld repeteerde zij in gedachten wat ze dadelijk ging zeggen tegen de vrouw.

Om vijf voor negen liepen ze de lobby in. De man belde aan.

’Ja?’ klonk het door de parlofoon. Een zachte, verleidelijke stem.

’Jos. Ik heb daarstraks gebeld. Voor een afspraak om negen.’

’Ok. Kom binnen.’ Klik.

Jos opende de binnendeur en, gevolgd door Leni, ging hij naar de lift. De kooi bevond zich op de benedenverdieping. Op weg naar boven voelde hij hoe Leni zijn hand beetpakte. Vertederd keek hij in haar grote, blauwe ogen. ’Het komt in orde,’ zei hij terwijl hij bemoedigend in haar hand kneep.

Dankbaar keek Leni hem aan. Ze hoopte dat hij haar nog zou willen neuken als zijn werk erop zat - wat blijkbaar niet lang meer zou duren, vermits de lift tot stilstand kwam op de vijfde verdieping. Ze stapten uit en liepen naar de deur waar 503 op stond. ’Mag ik aanbellen?’ vroeg het meisje. Plots leek het haar belangrijk dat zij deze stap zette.

’Natuurlijk,’ antwoordde Jos en maakte een handgebaar richting de bel.

Leni duwde op het knopje. Een discreet zoemgeluid weerklonk. Een paar seconden later zwaaide de deur open.

8.

Een stralend glimlachende blondine verscheen in de deuropening, gekleed in een doorzichtig, zwart niemendalletje. Ze had een décolleté tot aan haar navel en je kon door het stof overduidelijk de tepels zien op haar spectaculaire borsten - D-cup, op zijn minst. Het was ook zonneklaar dat ze geen slip droeg.

Heel even verdween haar glimlach toen ze het meisje opmerkte. Dan herpakte de vrouw zich. Ze richtte zich tot de man en zei met een glimlach om de lippen: ’Dit is nieuw. Een man die zijn dochter meebrengt.’ Demonstratief versperde ze de toegang tot haar appartement door met haar rechterschouder elegant maar kordaat tegen de deurpost te leunen.

’Mogen we even binnenkomen?’ vroeg Jos. ’Het is niet wat het lijkt,’ voegde hij er onmiddellijk aan toe.

Iets in de ogen van het meisje dat hem vergezelde deed de vrouw een pas opzij zetten zodat ze naar binnen konden. In de woonkamer draaide ze onmiddellijk de dimmer van haar spots omhoog. ’Hoe kan ik jullie helpen?’ vroeg ze terwijl ze plaatsnam op de sofa. Ze gebaarde naar de fauteuils tegenover de sofa om duidelijk te maken dat de man en het meisje hetzelfde moesten doen.

Leni en Jos gingen zitten.

’U bent toch Gertrude Limperres?’ vroeg Jos. Kwestie van absoluut zeker te zijn.

’Ja. Maar ik hoor liever Trui. En u bent…?’

’Jos Billings.’ Uit het borstzakje van zijn hemd haalde hij een visitekaartje tevoorschijn en overhandigde het haar.

’Een detective?’ Een ongemakkelijk gevoel bekroop haar. Ze vreesde dat ze een fout gemaakt had door hen binnen te laten. ’Wat moet een detective van mij?’

’Ik heb hem ingehuurd,’ liet Leni van zich horen.

’Waarom?’ Dit kan toch niet waar zijn?! ging door haar hoofd terwijl ze die vraag stelde. Paniek maakte zich meester van haar.

’Om mijn moeder te vinden…’ Het tienertje keek aandachtig naar het gezicht van de aantrekkelijke vrouw voor haar. Het stortte in. Al de zelfzekerheid van enkele ogenblikken geleden vloeide er uit weg.

’En jij denkt…?’ zei Trui en wees van Leni naar zichzelf.

Leni knikte.

’Belachelijk,’ beweerde de vrouw.

Jos zei: ’Ik vind anders dat jullie behoorlijk hard op elkaar lijken.’ Hij meende het. Zelfde blonde haar - al was dat van Gertrude veel langer - zelfde blauwe ogen, zelfde vorm van neus… Het figuur van Leni was dat van een kind dat net een jonge vrouw geworden was; de hoer had het rijpe lijf van een vrouw.

Dan haalde hij een omslag uit zijn colbert en deed hem open. De documenten die er in zaten overhandigde hij aan haar. ’En als je deze papieren eens bekijkt…’

Met trillende handen nam Trui de papieren aan en las ze snel. Shit. Zinloos om de ontkennen, besloot ze. De detective had zijn werk grondig gedaan.

’En nu?’ vroeg ze. ’Kom je me de huid volschelden? Me vertellen wat een waardeloos mens ik ben, omdat ik zomaar mijn eigen kind opgegeven heb?’ Uitdagend keek ze naar Leni.

Geschokt schudde Leni het hoofd. ’Helemaal niet! Ik wilde alleen mijn moeder leren kennen, zonder haar zomaar in het wilde weg te veroordelen.’

Opluchting verspreidde zich over het gezicht van de vrouw. Vreemd genoeg maakte dat het extra moeilijk voor haar. Als die meid nu boos geweest was of agressief geworden was, had zij zich kunnen verdedigen; haar stekels kunnen opzetten, als een schild. Nu voelde ze zich alleen maar kwetsbaar. Misschien dat ze daarom ’Het spijt me dat ik je teleurstel’ zei.

’Teleurstel?’ herhaalde Leni niet begrijpend.

’Wel, ik veronderstel niet dat je verwacht had dat je moeder een prostituée zou zijn…’

’Verwacht niet neen, maar ik ben blij dat je niet zo’n conventionele saaie trut bent. Zoals mama. Mijn adoptiemama bedoel ik, dus.’

Ondanks alles glimlachte Trui door de manier waarop Leni dit zei. ’Is het zo erg?’

Het meisje haalde haar schouders op. ’Neen, waarschijnlijk niet. Waarschijnlijk ligt het meer aan mij. Ik ben niet zo’n braaf meisje.’ Toen ze de vragende blik in de ogen van Trui zag, verklaarde ze zich nader. ’Ik ben constant geil. Ik ga met iedereen naar bed die me een klein beetje bevalt. Jongens, meisjes, mannen, vrouwen, het kan me niet schelen. Mijn naam staat in school op de muren, samen met mijn gsm-nummer. In plaats van me ervoor te schamen, bezorgt dat me een fantastisch gevoel…’ Zo het was eruit. ’Ik veronderstel dat jij niet verwacht had dat je dochter tot een onverbeterlijke slet opgegroeid zou zijn… Ben jij nu teleurgesteld?’ vroeg ze met een klein stemmetje.

Tranen van ontroering sprongen in Trui’s ogen. God weet hoe vaak ze zich afgevraagd had wat er van het baby’tje dat zij zestien jaar geleden op de wereld gezet had, geworden was. En nu zat ze hier, een haast perfecte kopie van zichzelf, niet alleen fysiek maar ook qua normbesef.

’Kom hier,’ zei de vrouw terwijl ze haar armen naar haar dochter uitstak.

Leni voelde haar gemoed vol schieten door dit eenvoudig gebaar en deze eenvoudige woorden. Ze stond recht, ging naast Trui zitten en omarmde haar. Ook zij liet haar tranen de vrije loop.

Jos, die tot nu toe stilletjes geluisterd had, besloot dat het allemaal goed zou komen tussen moeder en dochter. ’Ik ga naar de wagen,’ kondigde hij aan. ’Ik wacht daar op je, goed?’

Leni keek Trui aan. ’Mag ik hier blijven dit weekend?’ vroeg ze.

’Natuurlijk!’ antwoordde de vrouw. ’We hebben zoveel te bespreken…’ Met een teder gebaar streelde ze Leni’s haar achter haar oor.

’Kom je me zondagavond halen?’ vroeg het tienertje aan de detective.

’Natuurlijk,’ antwoordde deze. Hij gaf Leni een snelle kus op haar lippen, zei ’Dag’ tegen Trui en verliet het appartement.

Wordt vervolgd