Een zonnig lentedagje, waar de vogeltjes vrolijk tjilpen en een gematigd briesje door de almaar groener wordende bomen waait. De ideale setting voor een middagje avontuur in het bos. Dat deden Lies Anne, Stephany en Britt erg graag. Als het mooi weer was, trokken ze erop uit. Soms kwamen ze met een handvol mooie bloemsoorten weer en schikten ze deze of maakten er andere leuke dingetjes van voor op hun kamers. Op die manier hadden ze altijd pret met zijn drieën.

Het bos was hun terrein. Ze kenden het op hun duimpjes. Ooit zijn ze een keer met zijn drieën verdwaald en kwamen ze uit in een natuurreservaat. De ongerepte schoonheid van al het overdadige groen betoverde hen. Helaas hadden ze toentertijd wel andere dingen aan hun hoofd, zoals naar huis komen. Uiteindelijk vonden ze op eigen kracht de weg weer terug: ze herkenden een grote paddenstoel en daardoor wisten ze dat ze weer op de goede weg zaten.

Vandaag was zo’n dag dat ze maar al te graag het bos in trokken. De zonnestraaltjes vielen te pas en te onpas door de kersverse blaadjes, de takjes kraakten onder hun voeten.

“Hey, dat reservaat, is die nu heel ver weg van hier?” Vroeg Britt.

“Volgens mij niet,” antwoordde Lies Anne, de oudste van het stel.

“Zullen we eens keertje weer kijken?” Opperde Britt.

“Maar…dat is toch verboden gebied?” Vroeg Stephany, de jongste.

“Klopt,” zei Lies Anne, “maar er is toch niemand in de buurt.”

“Precies, niemand zal ons zien.”

“Ik weet niet of ik dit wel een goed idee is,” weifelde Stephany terwijl ze achter de andere twee aan sjokte.

Het drietal kwam al gauw uit bij een bordje dat aangaf dat ze het natuurreservaat naderden. Een hekwerk markeerde de grens ervan. Dat hek moest mensen ‘afschrikken’, maar met een beetje lenigheid klommen de meisjes zo over het aftandse, krakkemikkige houtwerk. De begroeiing werd dichter en de zon was al bijna niet meer zichtbaar. Ze zagen enkele prachtige vogelsoorten druk in de weer met kleine takjes voor hun nestjes.

“Wat is het hier mooi,” vergaapte Britt zich aan de natuurlijk schoonheid.

“Gaan we nu niet te ver?” Bracht Stephany licht bezorgd aan de aandacht.

“Nee jôh, we zijn nog maar net begonnen”. Met Stephany een beetje ongerust achterop trok het trio verder het bos in. Struiken verwilderden en blokkeerden soms de doorgang en takken moesten aan de kant geduwd worden om geen krassen op de huid te krijgen.

“Hey, stop eens,” zei Stephany.

“Hoezo? Durf je niet verder?” zat Lies Anne wat te plagen.

“Nee…jawel, dat wel. Ik heb een heel mooie bloem gevonden”.

“Wat voor één? Een hyacint?”

“Ik weet het eigenlijk niet. Een heel bijzondere, in elk geval.” Nieuwsgierig ontwortelde Stephany het mooie bloemsel.

“Ruikt hij lekker?” Vroeg Lies Anne. Stephany bracht de bloem dicht naar haar neus en snoof iets van het stuifsel op.

“Jaaaaa, heerlijk. Hier, ruik maar eens.” Ze duwde de bloem bij Lies Anne onder de neus. Die was ogenblikkelijk verknocht aan de zoete geur. De bloem ging op die manier een paar keer rond alvorens de verkenningstocht werd voortgezet. Hun weg hield jammer genoeg op bij een kabbelend beekje. Het water stroomde zachtjes om de vermosde rotsen die boven de waterspiegel uitstaken. Lies Anne vond een zacht stukje met gras en bladeren waar ze lekker in kon zitten.

“Zo, even een pauze.”

“Hey Steph, heb je die bloem nog?” vroeg Britt

“Ja, ik heb hem meegenomen. Hoezo?”

“Mag ik nog eens ruiken?” Britt kreeg de bloem aangereikt en ze snoof nog eens goed het heerlijke luchtje op. Ze bleef gebiologeerd met het bloesem tegen haar neus het oneindige in staren. Na enig aandringen van de andere twee stond ze het bloemstuk af. Waar de meisjes normaal gesproken elkaar genoeg te vertellen hadden, was het nu, op het kabbelen van het beekje na, muisstil.

“Voelen jullie je ook een beetje…vreemd?” vroeg Stephany.

“Nee, hoezo?” vroeg Lies Anne stoïcijns.

“Gewoon…ik voel me een beetje…raar…”

“Ik ook,” sloot Britt aan, “ik voel me licht in mijn buik.”

“Ik moet…plassen…geloof ik…”

“Waar hebben jullie het over?” Vroeg Lies Anne, terwijl ze met de bloem in haar hand wat zat te spelen.

“Weet ik veel, ik krijg gewoon een beetje de kriebels,” zei Britt

“Ik moet echt heel nodig…” Mijmerde Stephany.

“Anders doe je toch stiekem hier een plasje?” Zei Lies Anne.

“Maar wat als er iemand aankomt?”

“Ik heb nog niemand gezien, hoor.”

“Uhmf…wel…oké,” steunde Stephany, “maar dan moeten jullie beloven dat je dit tegen niemand vertelt, hoor.”

“Ben je mal,” verzekerde Britt haar erewoord.

“Dit is best gênant.” Stephany zuchtte een keer. Ze had een behoorlijke kleur gekregen in haar gezicht. Ze wilde zich afzetten van de grond, maar al snel plofte ze weer op haar kontje. De nood was al zo hoog geworden dat ze niet eens meer in de benen kon komen. Terwijl haar vriendinnen verbaasd keken naar haar gestuntel, sloeg ze uit wanhoop haar rokje maar omhoog. Haar witte slipje van katoen werd opeens drijfnat. Ontsteld van haar eigen ongelukje trok ze het zompige stof aan de kant om haar plasje vrij baan te geven. Een flinterdun straaltje kromde door de lucht.

“Hihihi, Steph, wat doe je!?” giechelde Britt. Op het hoogst van het boogje vielen honderden druppeltjes uiteen. Al ritselend stortten ze ter aarde tussen de blaadjes die voor Stephany lagen. Door de zon die tussen de bomen doorscheen, glinsterde het vocht op het netvlies van de meisjes. Britt bleef gefascineerd kijken hoe Stephany haar plas maar bleef volhouden. Er leek geen einde aan te komen.

“Hmf…ooooh…wat een opluchting,” verzuchtte ze. Ietsje later nam haar straaltje eindelijk in kracht af. Dat moest ze even kwijt. Met een diepe puf sputterde de laatste druppeltjes uit haar schaamstreek. Enigszins opgelaten trok ze meteen haar onderbroekje weer voor haar poesje en haar rokje naar beneden. Wat had ze gedaan? Britt kwam niet meer bij van Stephany’s frats. Ze grapte wat en keek naar Lies Anne. Die hield haar hand op haar buik.

“Ik…ik moet opeens ook heel nodig,” zei Lies Anne

“Jij ook al? Hebben jullie thuis geen toilet, of zo?” Jende Britt.

“Jawel, maar dit komt heel…abrupt,” hijgde ze.

“Gewoon laten gaan,” adviseerde Stephany.

“Zal ik het net zo doen zoals jij?” Lies Anne vouwde ook maar haar jurkje op haar schoot. Haar sexy slipje had rood met witte stipjes en een roze strikje boven haar kruis. Ze had geen tijd om haar ondergoed te bekijken, want ze voelde de neerslag al naderen.

“Huh…wat…ik moet nu ook heel nodig. Wat is dit?” vroeg Britt zich af. In haar ooghoek zag ze Lies Anne haar benen spreidden. Met een luide kreun ontplofte ze. Een ongecontroleerde regenbui van meisjesplas sproeide uit haar poesje. Het gutste alle richting uit. Wat ze ook deed, ze kreeg er geen vat op. Pardoes spoot er een straal over Stephany’s schoot.

“Oh nee,” jammerde ze, “wat doe je nu?” Terwijl Lies Anne’s product over haar bovenbenen biggelde, kreeg Stephany onverhoeds een onweerstaanbare drang om het zojuist ontvangen vocht te proeven. Eigenlijk vond ze het heel maf van haarzelf, maar ze wilde het in haar mond hebben. Ze veegde iets van haar been af en likte zachtjes de drupjes van haar hand.

“Steph…ben je nu echt…” zei Britt met haar benen naar elkaar toe geknepen.

“Sorry…ik kan me niet inhouden. Ik moet…proeven,” mompelde ze met twee vingers in haar mond. Lies Anne ging onverminderd door. Haar eigen fontein aanschouwde ze met exaltatie, hoe het achteloos heen en weer danste, hoe het hier en daar op haar eigen venusbolletje landde. Stephany complimenteerde de woeste stormbui die zij produceerde. Eigenlijk wilde ze haar hand ervoor houden, maar dat ging haar toch net iets te ver.

“Ik hou het niet meer. Ik ga even achter een boom,” pufte Britt voor zich uit. Net als de anderen kwam zij niet eens fatsoenlijk in de benen. Haar blaas had zich als een waterballon uitgezet. Ze stapte richting een boom, maar bij elke stap die ze zette, looste ze beetjes urine in haar onderbroekje.

“Shit…mijn…”

“Hihihi, jij ook al?” giebelde Stephany.

“Jezus Christus, ik ben nog steeds niet leeg. Wat gebeurt er toch?” verbijsterde Lies Anne zich over de hele situatie.

“Geen idee, maar nu ga ík pissen.” Britt moest haar broekje uitdoen. Ze kon niet even makkelijk een rokje optillen. Het voorover buigen pijnigde haar plasbuis. Het was daar dringen geblazen. Na enigermate afzien had ze haar onderkleding een eindje van haar weggegooid.

“Hihi, OMG. Ik kan niet geloven dat ik dit doe,” zei Britt met haar ontblote onderlichaam. Ze spreidde haar benen en liet ogenblikkelijk gaan wat ze maar nauwelijks in kon houden. Luid sissend spoot haar plas een eindje voor haar uit.

“Oehf…jij kan er ook wat van,” bewonderde Lies Anne het vermogen waarmee Britt haar vloeistoffen voor haar uit joeg, terwijl haar eigen plasje kabbelend ten einde kwam. Britt had alle aandacht. Ze ging steeds harder giechelen. Ze heeft nog nooit staand geplast, dit was uniek voor haar. Onverminderd krachtig sproeide haar urine een eindje voor haar uit, met hier en daar wat druppeltjes die langs haar dijbenen naar beneden rolden.

“Wauw, je plast echt veel,” bewonderde Stephany Britt’s blaasinhoud.

“Of niet? En ik ben er nog lang niet,” kreunde Britt.

“Hoe kan dit toch?”

“Die bloem!” Lies Anne wijst naar de bloem die tussen haar en Stephany in lag.

“Wat?”

“Het is die bloem! Sinds we eraan geroken hebben, moeten we plots heel nodig plassen.

“Gooi gauw weg!”

“Weg ermee!” Met een niet onaardige slinger gooide Lies Anne het groeisel in het beekje en keek ze na hoe het afstroomde.

“Ik ga even…” alsof Stephany bezeten was, kroop ze richting Britt en haar immer voortdurende zeikstraal. Ze stak haar hand in de baan van het nat. Sierlijk klaterden de druppeltjes in spettertjes op haar handpalm uiteen. Ze vouwde haar handen tot een kommetje en liet het door Britt vullen.

“Steph, ben je soms gek geworden?” vroeg Britt vol verbazing. Toen Stephany’s kommetje gevuld was, begon ze er van te drinken alsof ze vier dagen door een woestijn heeft gewandeld. Ze leek wel gedrogeerd. Dat leek Lies Anne ook een goed idee. Stephany was zo lief om haar een slokje uit haar kleine handjes aan te bieden.

“Oh…jeetje…wat lekker…”

“Wat doen jullie toch?” zuchtte Britt met een kleur op haar wangen.

“We drinken een beetje van jouw plas,” diende Stephany haar van repliek.

“Geloof het of niet, het is superlekker. Mogen we nog iets?” bedelde Lies Anne terwijl ze haar handen naar Britt’s kale poesje uitstak.

“Ik kan niet meer denk ik…”

“Kom op, schatje, drukken.”

“Hhmmff, oefff…” Met een laatste zetje spoot er nog een beetje restant uit haar opening. Met vonkelende oogjes namen Stephany en Lies Anne het tot hen en ze aanbaden het lichtgouden nat alsof het het heilige water uit Lourdes was.

Het viel even stil. Beduusd keken de meisjes elkaar aan. Wat was er zojuist gebeurd? Was het echt die bloem die hen dit liet doen? Er lagen drie grote, natte plekken in hun nabijheid. Ze keken eens rond. Er was helemaal niemand. Dit was een natuurreservaat, verboden terrein, hier kwam niemand.

“Jeetje,” zocht Stephany naar bewoording. Ze keek naar Britt, die nog steeds met natte bovenbenen naar beneden keek.

“Ik heb nog steeds een gek gevoel in mijn buik,” zei Lies Anne met grimas en een grijns tegelijk.

“Ik ook,” voegde Britt daaraan toe.

“Oeps!” riep Stephany uit het niets. Er spoot per ongeluk een klein straaltje plas rechtstreeks door haar doorweekte slipje heen.

“Ik dacht dat je alles kwijt was?” vroeg Lies Anne.

“Nee…ik moet nog een keer.” Zonder enige aankondiging lanceerde ze prachtig, rond boogje die tussen haar voeten zijn einde vond.

“Nu wil ik een keertje,” zei Britt. Ze kroop op haar knieën naar Stephany’s schattige, gecurvde fonteintje. Met haar plompe achterwerkje hoog in de lucht gestoken hapte ze een klein beetje naar het ziltige vocht dat Stephany’s kleine buisje zojuist verlaten heeft.

“Oh Brittje, wat doe je dat geil,” kreunde Lies Anne. Ze begon haar kleine knopje te bespelen, het genotsorgaantje dat ze nog maar pas ontdekt heeft. Het ontbrak haar aan termen om te beschrijven hoe geil ze het vond hoe Britt steeds gulziger Stephany’s sappen verorberde.

“Hihihi, Britt, pas op. Je wordt helemaal nat,” proestte Stephany bij het zien van Britt’s showtje. Ze had ook helemaal gelijk. Britt werd in haar hele gezichtje zeiknat. Zelfs haar haren waren nat geworden. Ze spuugde iets van Stephany’s plas weer terug naar haar kleine spleetje.

“Hey! Doe eens niet!” Stephany’s straaltje was gedegradeerd tot een zielig stroomseltje.

“Blijf zo staan, Britt.” Lies Anne kroop naar Britt’s kleine, ronde bipsje. Dit was de eerste keer dat ze een ander meisje haar kutje zo zag. Omdat Britt’s benen een eindje uit elkaar stonden, was haar vaginaatje wijd geopend. Ze wist niet of Britt het goed vond, maar ze stak zomaar haar hand uit naar haar kutje.

“Wat doe je?” Britt keek geschrokken achterom. Lies Anne zei niets. Ze ging stoïcijns door. Ze kietelde één van de grote schaamlipjes met haar vingertopje.

“Lies, stop,” continueerde Britt, “dit…ooohw…mag niet,” probeerde ze steunend te verkondigen. Ze kon geen weerstand bieden. Dit gevoel kende ze niet. Enkele tellen terug vond ze het nog raar, vies, vreemd, ongepast en wat al niet meer, maar nu vond ze het begeerlijk, verwelkomend en bovenal vervoerend. Stephany zag het gebeuren. Ze kon haar nieuwsgierigheid niet in toom houden en moest naast Lies Anne komen zitten.

“Mag ik ook een keer?” vroeg ze nieuwsgierig.

“Natuurlijk.” Terwijl Britt met een rood aangelopen hoofd over haar schouder naar haar vriendinnetjes keek, zag ze dat Lies Anne zich ontdeed van enig resterend kledingstuk dat nog om haar waanzinnige lijf zat. Stephany keek vol aanbidding aan aanzien naar Lies Anne. Haar voluptueuze rondingen, haar stevige borsten, haar glooiende heuplijnen. Daar kon ze alleen nog maar van dromen met haar ranke, rechte lijfje en bescheiden peren-tietjes.

“Stop. Wat doe je?” vroeg Britt toen ze Lies Anne iets achter haar voelde doen. Plots kreeg ze vreselijk de kriebels en voor ze het wist hoorde ze achter haar een luide, constante fluittoon.

“Yeeeesss, that’s it,” moedigde Lies Anne Brit aan. Uit Britt’s roze kiertje siste een kaarsrechte straal naar beneden. Als betoverd maakte ze weer kommetjes met haar handen en smeerde ze het warme meisjesplas in extase uit over haar eigen lijf om vervolgens hetzelfde bij Stephany te doen. Die maakte het al niet meer uit dat ze haar kleren nog aan had. Zo bleef de warmte van het zalige Britt-vocht extra lang op haar huidje.

“Oei,” kreunde Stephany terwijl ze Lies Anne’s handen over haar kleine tietjes zag gaan, “ik moet nu ook alweer.” Ze viel een beetje klunzig achterover, leunend op haar ellebogen. Nog voordat ze goed en wel haar reeds doorweekte slipje opzij heeft kunnen leggen, suisde er een schitterend boogje tussen Lies Anne’s hoofd en Britt’s kontje door.

“Wat is dit?” vroeg Stephany zich bijkans hyperventilerend af. “Het gaat…maar door.” En daar was geen woord over gelogen. Het schattige boogje bleef maar aanhouden. Lies Anne wist inmiddels niet meer hoe ze het had. Ze wilde het liefst alles ophappen, haar mond ermee spoelen, gorgelen, drinken, erin verzuipen, het uitspugen en het weer oplikken.

“Ik…ik vind dit eng,” zei Stephany ontredderd.

“Nee, helemaal niet,” zei Lies Anne terwijl ze de glinsterende druppeltjes wanhopig over haar lippen naar binnen smeerde, “dit is fantastisch.” Britt draaide zich om, om te zien hoe lang Stephany het uithield. Ze zag dat Stephany het steeds enger begon te vinden en zich buitengewoon ongemakkelijk voelde.

“Hey, meis. Komt goed,” zei Britt terwijl ze een hand op Stephany’s schouder legde. Tegelijkertijd biggelde een aanzienlijke stroom langs haar been naar beneden. Ze voelde het al niet eens meer. Er was geen controle meer. Alles was helemaal verdoofd daar, op dat plekje, dat schunnige plekje. Britt keek naar beneden. Ze zag het wel, ze registreerde het alleen niet meer.

“Och, meisje toch.” Lies Anne wilde overeind komen om dichter tegen Stephany aan te zitten, maar ze was draaierig en licht in haar hoofd. Klungelig viel ze op haar zij en rolde ze met haar lichaam tegen Stephany’s onderbeen aan. Al het plas van Stephany, die ondeugende lichtgouden spettertjes en druppeltjes, dat bemoedigende, serene kromstraaltje, het klaterde allemaal over Lies Anne’s bovenlichaam.

“Stephany, pas op, je wordt helemaal nat,” zei Britt.

“Dat is Lies Anne,” corrigeerde Stephany haar. Lies Anne was nauwelijks aanspreekbaar. Met een dromerige en glazige blik keek ze naar Britt en knikte ze, zo van ‘ik weet dat je mij bedoelde, maar het is goed zo’. Direct daarna draaiden haar ogen weg naar boven en nog voordat Britt kon vragen of Lies Anne wel in orde was, spuwde er een werkelijk belachelijke fontein de lucht in. Het was een sproeifestijn die zijn weerga niet kende.

“Lies…” kon Stephany alleen nog maar uitbrengen. Voor haar ogen gierde de bizarre plasbui de hoogte in. Het was een onweersbui, denderend en onverbiddelijk zoals Moeder Natuur dat bedoeld heeft. Alles stortte zich uit over Lies Anne en Stephany.

“Wacht,” kreunde Britt terwijl ze zelf ook nog rijkelijk vloeide, “ik kom eraan, meis. Ik ben bij je. Het komt goed,” zei Britt met veel gevoel voor melancholisch drama. Ze wilde over Stephany heen kruipen om bij Lies Anne te komen, om haar bij te staan in deze ‘moeilijke tijden’. Het enige wat ze bereikte was om haarzelf in de baan van Stephany’s immer spuitende spleetje te werken. Met haar haren acuut natgespoten was ze ten einde raad, terwijl Lies Anne vlakbij haar lag. Ze knielde overeind om zo toch nog een hand naar haar uit te steken, maar ze viel onhandig voorover over Stephany’s schoot. Terwijl haar strakke poesje achter haar onverminderd door bleef spuiten, streelde Britt over Lies Anne’s doorweekte kleren.

“Ik ben er al, Liesje. Het komt goed. Ik ben bij je,” fluisterde ze terwijl ze een deel van de neerslag zelf te verwerken kreeg. Lies Anne kon niks anders meer dan extatisch haar lichaam door het weelderige en drijfnatte gras kronkelen. Ze was op een andere planeet, eentje waar de zwaartekracht haar beste vriendin was, eentje waar ‘nattigheid voelen’ een totaal andere connotatie had.

“Britt…Brittje, ik…we moeten weg.”

“Waarheen?” vroeg Britt met een wazige, langzame blik.

“Naar huis…of…nee…naar de dokter.”

“Ja…dok-…ter, is goed…bel jij?” klonk de wartaal van Britt.

“Bellen? Heb je een telefoon dan?...Britt?...Brittje?...Brittje ben je er nog?” Britt was naar dezelfde planeet vertrokken als Lies Anne. Het liefst duwde Stephany Britt van zich af en ging ze zelf maar weg, maar ze kon het niet meer opbrengen. Ze gaf zich als laatste over.

Enkele uren later werden de meisjes volstrekt uitgedroogd en bijkans hallucinerend wakker. Met trillende benen legden ze een baan af door het bos en het mocht een wonder genoemd worden dat ze op de goede plek weer uitkwamen. Thuis verzwegen ze het voorval en stopten ze het weg onder de noemer ‘Britt was met haar onhandige benen in een beekje gestapt en daar uitgegleden en we moesten haar helpen omdat ze zelf niet meer overeind kwam en toen vielen we zelf ook omdat de met mos begroeide rotsen zo glad waren en toen dachten we dat het een goed idee was om onze kleren te laten drogen voordat we thuis kwamen’.

Het duurde enkele dagen voordat de geslachten van de drie meisjes hun volledige, normale functie hervonden. Dat leverde een aantal natte matrassen, doorweekte dekbedden en doordrenkte pyjama's op. Nadien was de enige herinnering die ze nog hadden hoe de bloem eruit zag. Een schitterende, volle bol met sneeuwwitte blaadjes waar miljoenen, minuscule paarse haartjes op groeiden.

Naar het schijnt was dit een ‘Somnificus Decorem’. Deze zeldzame bloem groeit alleen in vochtige en schaduwrijke milieus. Vanwege de drogerende werking is deze bloem als levensgevaarlijk bestempeld. De paarse haartjes verspreiden een stuifsel die binnen 10 minuten willekeurige organen en spieren verdoven of zelfs plat kunnen leggen. Veelal is dit in en rondom de middel.

Lies Anne kon zich nog herinneren dat ze de bloem weggooide toen ze vermoedden dat deze rare dingen met hun deed. Ze gooide het in het beekje. De vraag is nu waar dit beekje uitmondt…