Boswachter:

Hmmm, ze smacht echt naar een pik in haar poesje...Dat was inderdaad het plan voor de volgende stop. Eerlijk gezegd kon ik me nu ook niet meer inhouden en wilde eigenlijk net als Jennifer, hier en nu, maar ik prentte mezelf in dat ik nu zo dichtbij was, dat ik mijn plannetje door moest zetten. Man, wat kon ze lekker pijpen zeg. Mijn laatste twee vriendinnen waren aardig bedreven, maar dit sloeg alles. Deed lange onthouding dat met elke vrouw? Of was dit haar normale manier van pijpen? Ik trok mijn broek weer aan en stond op.

Jennifer:

Kom op Tom, op naar de volgende stop, ik kan me niks anders voorstellen dan dat we daar gaan neuken. Je hebt me gevingerd, gelikt en ik heb je gepijpt, nu moet het er toch van gaan komen. M’n poesje was nat en bleef nat. Ook ik stond op en deed mijn rokje recht en slaakte een klein kreetje van genot. Ik huppelde als een tiener voor hem uit en gebaarde hem op te schieten.

Boswachter:

Ze huppelde als een kalfje dat de wei voor het eerst zag en ze wenkte me en ik verhoogde mijn tred. “Daar moeten we linksaf” riep ik en ze sloeg het pad in, dat langs een vennetje voerde. Wat straalde ze een energie en een geilheid uit. “Kom op, Tom!” riep ze en ze dreigde uit te lopen. Ik rende naar haar toe haalde haar bij. “Rustig Jennifer, rustig, we zijn er bijna!”

Jennifer:

Ik voelde me weer 18, toen ik voor het eerst zonder mijn ouders op vakantie ging naar Zuid Frankrijk en de jongens ook achter me aan zaten. Hoe ik die vakantie in de tent van Pepijn voor het eerst met een jongen naar bed ging, hoe zenuwachtig ik was, bang dat het pijn zou doen. Maar dat deed het helemaal niet, een hele lichte pijnscheut en verder alleen maar heerlijkheid. Zou dat met anale seks ook zo zijn? Iedereen die zegt dat het pijn doet, net als je ontmaagding, maar dat het eigenlijk niet veel voorstelde als je maar opgewonden genoeg was. En opgewonden was ik toen Pepijn mij voor het eerst neukte. Net als nu.

Boswachter:

Hier moest het ergens zijn, maar omdat het al behoorlijk donker aan het worden was, moest ik me even oriënteren. Op een kruispunt stond ik even stil en keek de paden in. “Kom, Jennifer, hier moeten we rechtsaf” en na een paar minuten, die uren leken, was daar dan de picknicktafel. Jennifer rende erheen en ging uitdagend met haar kont tegen het tafelblad staan, klaar om achterover geduwd te worden op haar rug.

Jennifer:

‘Zo Tom, nu heb je geen keuze meer, nu ga je me lekker pakken, hier op de picknicktafel’ zei ik in mezelf en ik zag hem in steeds langzamere passen op me aflopen. “Kom maar Tom, kom maar, ik wil je nu in me voelen!” en hij stopte vlak voor me en gaf me een zoen. Nu niet meer om de kluit heen draaien Tom. Ik was in totale opwinding en m’n poesje gloeide tussen mijn benen. Ik maakte zijn riem, knoop en gulp open en trok zijn broek omlaag.

Boswachter:

Hmmm, die kan echt niet langer meer wachten en ze hielp me uit mijn broek en stond nu met alleen nog mijn bovenkleding aan voor haar. Ze pakte m’n pik en begon die goed stijf te trekken, me ondertussen botergeil aankijkend. Ik wilde een condoom uit mijn jaszak halen, maar ze was me voor en toverde er een uit haar jaszak. Gelukkig, zij wil het ook met condoom.

Jennifer:

Ik keek hem recht in de ogen en was bang dat hij wat van die condoom zou zeggen, maar hij zei: “Jij hebt ze ook mee!” en een opluchting ging door mijn lijf. Het was even een gepiel om de verpakking open te scheuren, maar toen had ik eindelijk de glibberige condoom in mijn handen en deed die een beetje onhandig om zijn pik. Ook dat was lang geleden dat ik dat gedaan had, maar na wat geduld kon ik ’n helemaal afrollen en was ik klaar voor het momentwaar ik 17 maanden, 2 weken en 3 dagen maar had verlangd en ik ging op mijn rug liggen, wachtend op die eikel die tegen mijn lippen zou drukken.

Boswachter:

Ik haalde mijn iPhone uit mijn jaszak en selecteerde de iPod. Ik bladerde door de artiesten en zocht ‘Led Zeppelin’ op en selecteerde vervolgens ‘Stairway to Heaven’. Het volume op maximaal en ik legde de iPhone naast haar oor en het intro begon: de gitaar en vervolgens ook die blokfluit, terwijl ik haar vingerde. Toen begon de tekst: “There’s a lady who’s sure all that glitters is gold...”

Jennifer:

Jezus, die Tom was echt geniaal zeg! Ik had alles verwacht, maar niet dit. Ik kende het nummer van de Top 2000 en wist dat het steeds heftiger werd. Bij “and she’s buying a stairway to Heaven” voelde ik dan eindelijk zijn pik tegen mijn poesje en begon ik die trap naar de hemel te beklimmen. Het genot was groot toen hij langzaam maar gestaag zijn warme pik in me liet glijden, want duwen was niet nodig, zo nat was ik. M’n teller stond nu echt op nul!

Boswachter:

Wow, wat een lekker nat kutje had ze, want m’n pik gleed zonder te hoeven duwen in een keer naar binnen. Maar ook nog best strak en ik kon me niet heugen zo’n kutje te hebben meegemaakt. “Ooh, it makes me wonder, ooh, it really makes me wonder” zong Robert Plant op de akkoorden van de twaalf-snarige gitaar van Jimmy Page en ik vroeg me ook af of ik ooit nog zoiets zou meemaken.

Jennifer:

“...then the piper will lead us to reason”, maar er was geen mogelijk om tot bedaren te komen, want ik lag te genieten als nooit tevoren. Op het ritme van de muziek voelde ik zijn pik in en uit gaan en een magische trance maakte zich meester van mij. Ik had nog nooit op muziek geneukt, maar dat zou gaan veranderen, want dat maakte het nog veel en veel intenser! De muziek versterkte hetgeen ik tussen mijn benen voelde en mijn hele lijf deed nu mee met het genot. Waar hij eerst zintuigen uitsloot, voegde hij er nu toe, mijn oren en geest.

Boswachter:

De eerste tempoversnelling kondigde zich aan “If there’s a bustle in your hedgerow...”. Ik was echt benieuwd of ik het tot het einde zou redden, want echt, dit was te opwindend voor woorden. Ik zag dat ze met haar handen de zijkanten van de tafel greep en die stevig vast bleef houden.”There’s still time to change the road you’re on” klonk het en ik trok haar overeind en draaide haar om. Ze lag nu voorover op de tafel en haar dijen voorkwamen dat ze naar voren kon.

Jennifer:

“Ga verder, ga door, het is hemels, ik wil naar de top van die trap!” riep ik en zijn pik schoof weer mijn poesje in en greep ook nu weer de zijkanten van de tafel beet. Ik had zoiets nog nooit meegemaakt, zo lekker, zo intens en zo buitenaards. Het voelde echt alsof ik een trap op liep richting het orgasme aan de top. “Your stairway lies on the whispering wind...” en de solo begon.

Boswachter:

Ik begon harder en harder te stoten op het aanzwellende ritme van de solo en Jennifer kreunde en kreunde van genot en naar mate de solo vorderde ging het kreunen over in een zacht soort gegil, dat bijna de muziek overstemde: “aaaah, aaaah, aaaah!” op het ritme van de muziek en ik voelde dat het in elk geval bij mij niet al te lang meer ging duren. ”And as we wind on down the road!” luidde het eindschot in.

Jennifer:

“Our shadows taller than our soul!” en ik voelde me bijna exploderen en zag de top van de trap voor me. Ik strekte mijn hand naar voren om de bovenste trede te raken, maar Tom deed dat voor me, want ik kon het niet langer houden en ontlaadde in een ongekend orgasme. “The tune will come to you at last!” en ik kwam op de muziek en kneep met mijn spieren.

Boswachter:

Met het knijpen van haar spieren was ook bij mij het hoogtepunt bereikte en ik kwam waanzinnig lekker klaar in de condoom en bleef stoten tot het laatste druppeltje erin zat. En de muziek keerde terug naar een serene rust. “And she’s buying...”

Jennifer:

“...a stairway to heaven...” en met die wegstervende woorden ging het licht bijna uit en was de roes compleet. Ik was bovenaan die mythische trap en bleef zwaar hijgend liggen en voelde hoe zijn pik langzaam verslapte en uit mijn poesje gleed. Ik hoorde een plof en draaide mijn hoofd om en zag Tom languit op z’n rug liggen. Ik had nog geen zin om overeind te komen, want ik voelde me in de zevende hemel en wilde dat vasthouden.

Boswachter:

Mijn hemel, ik heb even moeten wachten, maar dit was het meer dan waard; haar poesje glom in het weinige maanlicht. Ik bleef een tijdje uithijgen en haalde toen voorzichtig de condoom van mijn slap geworden pik en legde er een knoop in. Ik bekeek het resultaat en dat was niet misselijk. Die had ik goed volgespoten zeg!” Ik stopte hem in m’n jaszak, om hem later in een prullenbak te gooien.

Jennifer:

De roes zakte weg in een ander gevoel dat meer te vergelijken was met een buitengewoon lekkere elektrische spanning over mijn huid. Ik merkte nu ook dat de twee plekken waar ik met m’n dijen tegen de tafel had gestaan best wel een beetje pijn deden; hij had goed lopen beuken. Maar dat boeide me nu in het geheel niet. Ik kwam overeind, deed m’n haar een beetje goed en ging op de tafel zitten.

Boswachter:

Ze zat daar met een heel tevreden gezicht op de tafel en ik stond uiteindelijk ook maar op. Het was nu bijna donker en we moesten nog helemaal terug naar de auto’s. Als we nu te lang zouden wachten, dan werd het allemaal wel heel erg spannend. Maar, goed plannen was de helft van de wedstrijd, dus ik wist dat we alleen maar het klinkerpad hoefden te volgen om via Il Primo bij de auto’s uit te komen. “Ga je mee?”

Jennifer:

“Tom, ik ga met je mee waar je maar wilt!” en ik sprong van de tafel en pakte hem beet. Ik zoende hem zo innig als nooit tevoren en wist niet goed hoe ik hem moest bedanken. Het rare was dat ik ook ineens heel verlegen werd en niets meer wist te zeggen.

Boswachter:

Tja, wat nu, nu is het terug naar de auto en dat was het dan. De opgebouwde spanning leek wel verdwenen en was vervangen door een nieuw soort spanning. Een spanning van wat we nu moesten doen. “Kom, ik denk dat we een beetje moeten opschieten, anders is het straks stikkedonker” en ik pakte haar hand en leidde de dans over de klinkerweg. Straks bij de auto’s, wat zouden we dan doen? Afscheid nemen en toedeloe? Of zou ze me meevragen naar haar huis?

Jennifer:

Ik was nog steeds een beetje van de kaart en volgde Tom over de klinkerweg. Het was wel erg donker, maar mijn ogen begonnen er toch een beetje aan te wennen. Wat als we straks bij de auto’s zijn. Zou hij gedag zeggen, een formele hand geven en vertrekken? Zou hij me meevragen naar zijn huis? Ik wilde me niet opdringen aan hem en weet jij veel, had ie thuis een vrouw en kinderen zitten en was dat vrijgezellenverhaal maar een grote leugen.

Boswachter:

Na een stief kwartiertje liepen we langs de skibaan en zagen we Duinvermaak liggen. Er heerste een vreemd soort spanning en ik wist niet wat ik nu moest doen. De auto’s kwamen gevaarlijk dichtbij en ik moest nu een stap wagen. Wilde ze wel meer, of was een goeie wip genoeg voor de komende drie maanden voor haar? En daar stonden we dan ongemakkelijk bij de auto’s starend in elkaars ogen. Alleen onze twee auto’s en een oud busje, verder was het parkeerterrein leeg.

Jennifer:

Kom op Tom, vraag me mee naar je huis, ik wil nog veel langer van je genieten, maar hij zei niks en ik was nu echt bang dat dit het was. Je was zo geweldig in de duinen, nam al het initiatief en nu laat je me gewoon stikken? “Nou, Tom, ontzettend bedankt voor een echt waanzinnige duinwandeling” zei ik toen maar, “Je hebt m’n nummer, dus als je nog een keer zin hebt...?”

Boswachter:

Als je nog een keer zin hebt... Ik heb nu zin in je, maar ik durfde het gewoon niet te vragen. In het donker zag ze niet dat ik bloosde en baalde als een stekker dat ineens mijn daadkracht weg was. Oen dat ik was toen ik zei: “Da’s goed Jennifer, lijkt me leuk om nog eens een keertje af te spreken.” Ik gaf haar nog een zoen en zei toen: “nou, dan ga ik maar, ik hoop dat je veilig thuiskomt!” en draaide me om, mezelf wel voor m’n kop slaan kunnend.

Jennifer:

Een keertje afspreken... En zag hem in z’n auto stappen. Hij zwaaide nog wel heel enthousiast, maar toen draaide hij toch echt het parkeerterrein af en zag hem richting het centrum rijden. Kwaad op mezelf dat ik ook niks had gedaan stapte ik in mijn mazda-tje en startte de motor. Na vijf minuten rijden zette ik de auto aan de kant en pakte ik m’n mobiel.

Boswachter:

M’n mobiel biepte en ik bleek een SMS te hebben. Van Jennifer. Het was haar adres, gevolgd door: “zin in een nachtmutsje?” en mijn hart sloeg een paar slagen over. Ik stampte op de rem en zond terug: “schenk maar in, ben er over 20 minuten” en draaide de wagen om en reed richting Heerhugowaard.

Jennifer:

Ik las z’n berichtje en sprong figuurlijk een gat in de lucht en wist dat ik voorlopig geen oog dicht zou doen en ik zou er voor zorgen dat Tom nu eens een verrassing zou krijgen...

Zo, dat was de Boswachter-serie. Wie weet, komt er een vervolg... Interesse? Interesse in een wandeling hoor ik nog steeds graag ;-)