Eerst even voorstellen. Mijn naam is Henk. 33 jaar oud, kaal, maar verder sportief gebouwd. Ik woon ergens in een afgelegen dorp ver van de stad. Als kind waren mijn ouders gescheiden en ben ik alleen bij mijn vader achter gebleven. Toen ik oud genoeg was, kwam ik in dienst bij ons familiebedrijf in de stad. Het bedrijf ontwikkelde software en onderhield websites van verscheidene klanten. Het was geen extreem groot bedrijf, maar we deden het gelukkig wel goed in markt. Mijn vader leerde mij daar alle fijne kneepjes van het vak. In het begin werkte ik aan kleine projecten, maar al snel groeide ik door tot manager. Helaas kwam mijn vader enkele jaren geleden ter overlijden en zo erfde ik zowel het huis als het familiebedrijf. Het voordeel was dat ik weinig financiële zorgen had, maar dit betekende wel dat ik dagelijks ruim anderhalf uur met de auto richting de stad moest om op de zaak te komen.

Mijn verhaal begint op maandag ochtend. Ik had mezelf verslapen en als klap op de vuurpijl wou mijn auto ook nog eens niet starten! Vlug belde ik de garage. Ze konden de auto die middag nog op komen halen, maar er was op dat moment geen leenauto ter beschikking. Er zat dus niets anders op dan die dag met de bus te gaan. Vloekend met mijn laptop in de ene hand en een boterham in de andere, liep ik richting de bushalte. Ik was blij dat het niet zo'n groot dorp is, anders had ik de bus waarschijnlijk ook nog eens gemist.

Wat ik bij de bushalte aantrof, maakte mijn dag helaas alleen maar erger. Het was de enige bus die vanuit ons dorp richting de stad ging en daardoor was het natuurlijk een drukte van jewelste. Het ergste vond ik nog de groep tieners die druk met elkaar stonden te kletsen. Een rustige rit zal er wel niet in zitten. Hoe dan ook, de bus kwam eraan en wonder boven wonder wist ik nog een plaatsje ergens achterin te bemachtigen. Al snel waren vrijwel alle zitplaatsen bezet. Hoewel er naast mij nog een plek vrij was, bleven de overige passagiers staan. Net als het groepje tieners.

Om van de nood nog een deugd te maken pakte ik mijn laptop erbij zodat ik nog wat werk kon verrichten. Het zag er naar uit dat ik die dag eerder naar huis zou moeten vanwege de afspraak met de garage, dus leek het mij een goed plan om alvast aan de slag te gaan nu het kon. Tot mijn ergernis stond er bij de eerstvolgende halte weer een hele groep mensen te wachten en zo werd het groepje druk kletsende tieners noodgedwongen naar achteren geduwd. Een van de meiden uit het groepje zag de vrije plaats naast mij en vroeg of het een probleem was als ze daar ging zitten. Nu wou ik ook weer niet de lompe boer zijn die nee zegt omdat ie in rust wil kunnen werken, dus zei ik haar met geveinsde vriendelijkheid, "Nee hoor, de plek is vrij. Ga lekker zitten meid!".

Terwijl ze ging zitten zei ze "Dank u wel. Mijn naam is Eefje". Ze stak haar hand uit en keek mij verwachtingsvol aan. Een beetje overdonderd door deze nette benadering pakte ik haar hand. "Henk, aangenaam". Ik concentreer me terug op de code op mijn scherm wanneer Eefje vraagt, "Oh, is dat C#?". Nog voor ik antwoord kan geven gaat ze verder. "Sorry, ik ben aan het studeren voor Software Engineering en dacht dat ik de code op uw scherm herkende. Werkt u al lang als programmeur?". Rustig werken leek er voor mij die reis niet meer in te zitten. Zeker niet met al het geroezemoes in de bus en het groepje tieners naast ons. Dus besloot ik om Eefje het een en ander over mezelf te vertellen en project waar ik mee bezig was. Ze was erg enthousiast en begon honderduit vragen te stellen.

Ergens tijdens ons gesprek belandde een van haar handen op mijn been terwijl ze met de andere naar dingen op mijn scherm wees. Ze deed het zo geraffineerd dat ik het in eerste instantie niet eens door had. Pas toen ze haar hand heel langzaam steeds iets verder naar boven bewoog, kreeg ik in de gaten waar ze mee bezig was. Een beetje verbaasd keek ik haar aan, maar Eefje kletste gewoon door alsof er niets aan de hand was. Zou ik het me dan toch verbeelden? Om geen trammelant te veroorzaken liet ik haar begaan en ging door met antwoord geven op haar vragen. "Dus als u deze methode aanroept vanuit hier, dan is dat niet mogelijk omdat deze privé is?". Bij het woordje 'privé' drukte ze haar hand ineens door onder de laptop en liep hem duidelijk rusten op mijn gulp.

Verschrikt kijk ik haar aan maar wist even geen woord uit te brengen. Hoe ze het voor elkaar kreeg weet ik niet, maar aan haar gezicht viel niets af te lezen! Ze keek me aan alsof ze in de klas zat en haar leraar zojuist een vraag had gesteld. Toen bedacht ik me dat dit waarschijnlijk een studentengrap was en vlug wierp ik een blik naar de andere tieners verwachtend dat ze in lachen uit zouden barsten. Echter, hadden deze totaal geen aandacht voor ons en schoot ook niemand in de lach. Niet wetend wat ik nu met deze situatie aan moest, gaf ik domweg antwoord op haar vraag. "Euhm.. juist. Als een.. een methode privé is, kan deze alleen vanuit het object aangeroepen worden".

Mijn hersenen begonnen overuren te draaien, maar mijn lul kon de situatie duidelijk waarderen! Eefje had dit ook in de gaten en terwijl ze gewoon een volgende vraag stelde, begon ze zachtjes in mijn broek te kneden. Voor mij nam de opwinding van dit alles het al vlug over van mijn rationele denken en terwijl ik mijn best deed om haar vraag te beantwoorden, verplaatst mijn concentratie zich meer naar wat er onder de laptop te gebeurd dan waar ons gesprek over gaat. Voorzichtig weet Eefje mijn rits naar beneden te trekken en moet een soepele beweging glijd haar hand in mijn broek. Ook mijn boxershort heeft ze binnen no-time aan de kant.

"Sorry dat laatste begreep ik niet zo goed. Zou u dat nog eens uit kunnen leggen?". Enigszins bij mijn positieven gebracht door haar vraag keek ik nogmaals op mijn scherm wat ze precies bedoelde. Ze wees echter niet naar een gedeelte van de code, maar naar de webcam app onderaan in de taakbalk. Ik opende het programma en Eefje vervolgde, "Dat daar. Dat stukje begrijp ik niet". Ze wees met haar vinger naar de Record button. Ik liet het programma opnemen terwijl ik een flauw verhaaltje opzette over programmeren. Eefje had haar hand ondertussen om mijn lul gesloten en was me tergend langzaam aan het aftrekken zodat de laptop niet alle kanten op zou springen.

"Ah ok. Dus als u dat aanklikt, geeft het programma daar aan wanneer alles klaar is?". Nogmaals wees ze niet naar de code, maar gewoon naar het programma Kladblok. De hint redelijk begrijpend opende ik het programma en typte "Wil je dat ik aangeef wanneer ik kom?". Met een bevestigende "Hmhmm" ging ze weer verder met serieuzere vragen over programmeren. Het was maar goed dat ze bij haar vragen een lange uitleg gaf, want echt zinnige antwoorden kon ik haar niet meer geven. Mijn gedachtes bevonden zich alleen nog maar bij haar hand en wat ze daar onder de laptop allemaal uit spookte.

Met een lichte wip trok ze mijn lul gedeeltelijk door de gulp naar buiten. Voor het eerst liet ze zelf merken waar ze mee bezig was door vlug in de bus te kijken of iemand zag waar ze mee bezig was. Eenmaal gerust gesteld tilde ze de laptop een heel klein stukje omhoog en voerde het tempo op. Met haar duim over mijn eikel wrijvend keek ze me betekenisvol aan een vroeg, "Komt u vaker 'in' de bus?". Ze moest aan mijn gezicht af hebben gelezen dat het niet lang meer ging duren en terwijl ik ja knik en typ, duikt ze voorover. Vlug schuift ze de laptop net ver genoeg naar achteren en sluit haar lippen rond mijn eikel. Zowel de spanning van deze onverwachte wending als het werk van haar hand zorgen ervoor dat ik letterlijk sterretjes zie terwijl ik de ene golf sperma na de andere in haar mond spuit.

Zo snel als ze voorover dook, zat ze ook weer overeind terwijl ze mijn lul weer bedekte met de laptop. Met haar gezicht richting de webcam opent ze haar mond en draait speels het sperma rond haar tong alvorens ze het overduidelijk doorslikt. Hierna stopt ze behendig mijn lul weer in mijn broek en vraagt, "We moeten binnenkort stage lopen voor school. Vind u het goed als ik eens bij uw bedrijf binnenloop?". Uiteraard kon ik hier geen nee tegen zeggen. Maar tot die tijd wist ik 1 ding zeker: Voorlopig ging ik wat vaker met de bus!

Bij interesse meer..