Het was kerstavond en ik had gewerkt in de binnenstad. Toen de winkels sloten, reed ik met de metrolijn naar Zuidoost. Het was piekuur en de metro was tjokvol. Ik stond helemaal ingeklemd tussen de passagiers. Ik rook de geur van natte regenjassen en paraplu's.

Het is best moeilijk om de aanraking met een jong meisje te vermijden wanneer haar billen tegen je bovenbenen aan geperst worden en de geuren van haar haren je neus binnen dringen. Ik overdrijf niet als ik zeg dat we als sardines in een blikje stonden samengeperst. Op een gegeven moment keek ze om en ze keek me aan alsof ze zich wilde verontschuldigen voor haar bijna onzedelijke aanraking van mijn persoon. Ze zag er oogverblindend knap uit en ik dankte God voor zijn vrijgevigheid, vanwege zijn goedertierenheid om juist haar uit te kiezen om mijn steunpilaar te zijn bij het woon-werkverkeer. Zo mooi was ze en zo zoet rook haar meisjesachtige lichaam, ondanks dat het verpakt was in een dikke winterjas, dat ik een stang moest vastgrijpen om mijn knikkende knieën te ondersteunen.

Ik ben een heel geëmancipeerde man, en ik wilde liever geen erectie krijgen, ondanks de dierlijke voortplantingdrang waarmee haar stevige billen mij onvermijdelijk opzadelden, als een gevolg van het heen en weer schommelde metrostel. Maar het gevoel om haar zo dichtbij mij te hebben, dat was iets heel persoonlijks, wat ik nooit zou willen beëindigen. Ik hoopte maar dat ze helemaal naar het eindpunt van de lijn moest, of op zijn minst tot aan mijn station.

Deze situatie veranderde totaal, toen de trein onverwachts remde, bij het Amstel station. Iedereen werd naar voren gegooid en instinctief sloeg ik mijn arm om het meisje heen om te voorkomen dat ze zou vallen. Een oudere man voor haar struikelde wel en viel op de grond.

Heel even keek ze me aan en mompelde "Dank u wel." Ik was zo verbouwereerd, dat ik pas toen we weer vertrokken waren, besefte dat ik mijn arm nog steeds om haar heen had. Er waren nog meer mensen ingestapt en we stonden nu echt hutje mutje.

Ingeving is een prachtig iets. Het laat je dingen te doen zonder eerst over de gevolgen na te denken. Zij stond voor mij, de kraag van haar donkere wollen jas kriebelde onder mijn kin, bijna geheel verborgen door een vloedgolf van kastanjebruine krullen die over haar schouders vielen. Misschien was ik een beetje bedwelmd geraakt door haar subtiele parfum, want ik leunde voorzichtig naar voren en snuffelde in haar nek aan al dat prachtige haar. Ze rook engelachtig en ik trok haar een beetje steviger tegen me aan. Ik wist ook dat zij voelde wat ik deed, maar dat kon me niet schelen.

Een nauwelijks waarneembare zucht van haar gaf me moed. Ze duwde haar lichaam naar achteren, net genoeg om mij te laten weten dat ik, in deze trein, op deze koude winteravond, best lekker dicht tegen haar aan mocht staan, om welke reden dan ook en hoe kort ook misschien. Ze was veel jonger dan ik, en ze had misschien helemaal nog geen diepe gedachten over het leven of over relaties. Toch stonden we, als twee toneelspelers, in een gedwongen innige aanraking, in een soort van film die geen publiek nodig had om succes te hebben.

Ik vervolgde mijn neusknuffel met een zachte kus, en voelde meteen het effect op haar. Ze mompelde iets, nog steeds met haar rug naar mij toe staande, en vervolgens tilde ze haar arm op en drukte mijn arm min of meer tegen aan zich aan. Ik kuste haar nek nog een paar keer, op het blote stukje van een paar centimeter tussen haar haren en haar kraag. Ik betwijfelde of iemand het zou merken. Maar als het al zo was, dan zou het me niets kunnen schelen!

Geheel zonder enige tegenstand te onmoeten, liet ik mijn linkerhand in haar jas glijden, twee of drie knopen vanaf de bovenkant. Daarbinnen was het heerlijk warm. Mijn hand voelde een kleine borst die ik even tastend in mijn hand woog. Niemand zou het kunnen zien in deze kleine ruimte. Inmiddels duwde ze telkens merkbaar terug tegen mijn onderbuik en ze maakte zachte, lieve geluidjes en ik werd steeds avontuurlijker, en begon haar beide meisjesachtige sinasappels te strelen, goed beschermd als mijn hand was door haar wollige winterjas.

Af en toe was er een zucht hoorbaar - althans voor mij, en doortastend begon ik de grenzen van acceptabel sociaal gedrag verder op te rekken en liet mijn vingers hun weg zoeken tussen de knoopjes van haar blouse door.

Nu moet worden vastgesteld voor het nageslacht, dat het verschil tussen het door haar kleren heen betasten van de borsten van een jong meisje en het strelen van haar blote borsten terwijl ze zich nestelen in mijn warme hand, tamelijk aanzienlijk is. Ik voelde hoe zij zich tegen mij aan kronkelde, terwijl ik voor het eerst de poorten passeerde van haar verboden stad. Een onderdrukte kreun gleed van haar lippen toen mijn vingers de grens overtraden en contact maakten met haar blote borsten, en ze uiteindelijk zelfs zachtjes streelden, en even in haar volledig rechtop staande tepel knepen.

Gedurende dit langdurige spel waren mijn lippen vrijwel ononderbroken in contact gebleven met de nek van het meisje. Hadden we niet zo stevig ingeklemd gestaan, dan betwijfel ik of we wel rechtop hadden kunnen blijven staan. Niet dat me daar op dat moment ook maar enige zorgen over maakte, want naast het kussen van haar nek en het strelen van haar warme borsten, was er weinig ruimte over om logisch na te denken.

Ik weet niet of het een kwestie was van "het ijzer smeden, als het heet is," of dat het meisje werd bevangen door geheimzinnige krachten buiten haar controle, maar het leek alsof haar lichaamstaal mij aanspoorde tot grotere durf. Niet door iets te zeggen, natuurlijk, want we hadden nog geen woord met elkaar gewisseld, maar gewoon door de manier waarop ze zich wellustig tegen mij aan kronkelde.

Bedekt door haar dikke jas, gleed mijn hand verder naar beneden, over haar stevige buikje en over wat een vrij korte rok bleek te zijn. Ik bereikte de zoom, liet mijn hand tussen haar dijen omhoog glijden, totdat ik in een opmerkelijk warm gebied terecht kwam. Omdat ik nooit eerder een meisje op deze manier had betast, deed ik het waarschijnlijk niet al te subtiel, hoewel ik haar daar niet over hoorde klagen.

Toen ik mijn handpalm tussen op de warme bovenbenen van dit meisje had, voelde ik een duidelijke overgave en ik had geen gebruiksaanwijzing nodig om te bedenken wat de volgende stap zou moeten zijn. Ik stak mijn vinger tussen het elastiek van haar strakke slipje, en ik het gevoel om aan haar krullende schaamhaar te kriebelen was zeer naar mijn smaak. Ook naar de hare, trouwens, te oordelen naar haar nauwelijks hoorbare zuchten en kreunen in die kleine ruimte. Die geluiden werden zelfs nog sterker, tot zachte kreetjes van genot, toen mijn vinger een paar centimeter dieper gleed en de hoofdprijs ontdekte!

Een dergelijke warme gloed had ik nog nooit gevoeld. Ik verkende haar hele spleetje, ik ontdekte al snel een plekte waarop zij in het bijzonder reageerde, door heviger te wriemelen. Het leek wel een leercurve voor mij te zijn, waar ik van het begin af aan van bleef genieten. Meerdere afdalingen en beklimmingen later was ik met gemak in staat om haar nu prominente genotsknobbeltje te lokaliseren. Hoe meer aandacht ik daar aan gaf, des te heviger reageerde de eigenaresse ervan.

Deze zalige toestand van gezamelijk plezier zou wat mij betreft eeuwig hebben mogen duren als ik niet gemerkt had hoe haar lichaam zich plotseling spande. Ik hield haar stevig vast, en ondernam een laatste inval in haar natte spleetje, die leidde tot een reeks van aardschokken in haar lichaam, die heel hoog gescoord zouden hebben op de schaal van Richter. Ze klemde mijn hand met kracht tussen haar dijen, en het leek even alsof ze flauw zou vallen. Ik merkte dat mijn vingers plotseling een heel stuk natter waren dan een paar seconden eerder.

Kort daarna begon de trein te vertragen, station Holendrecht, en ze trok voorzichtig mijn hand uit haar slipje en draaide zich even half naar mij om, voldoende voor mij om de intens rode blos op haar gezicht op te merken. Ik was van plan op mezelf op zijn minst even aan haar voorstellen, want we hadden nog geen woord gewisseld sinds we waren ingestapt. Toen de metro remde stond ik net op het punt om het gesprek te openen. Maar tot mijn grote teleurstelling bukte ze zich en pakte een boodschappentas van de grond en wierp een blik op mij, met een allerliefste glimlach op haar gezicht. Toen liet ze me staan, helemaal perplex, en ze liep met een groot aantal andere passagiers door de open deuren. Het laatste wat ik van haar zag, toen de trein weer vertrok, was dat ze over het drukke perron liep, naar de uitgang.

Ze keek niet eens achterom.

Zalig Kerstfeest, dacht ik bij mezelf.