Het had heel wat voeten in de aarde gehad, maar nu was het dan toch eindelijk gelukt; ze mocht alleen thuis blijven, terwijl haar ouders een week op vakantie waren. Ja, natuurlijk zou ze goed voor zichzelf zorgen en ja, natuurlijk zou ze op tijd naar bed gaan en nee, natuurlijk zou ze hier geen feestjes geven. Ze had het allemaal beloofd. Het was toch ook belachelijk, ze was ten slotte zeventien en ze wist heel goed wat ze deed! Zo, nu eerst een colaatje pakken -de koelkast was in ieder geval goed gevuld- en daarna haar vriendin Suzan opbellen. Met z'n tweeën konden ze ook een feestje bouwen. Ze liep naar de koelkast, schonk zichzelf een cola in en liep met het glas naar de telefoon. "Hoi Suzan. Ze zijn weg!", knalde ze in de hoorn, "Je kan komen. Vinden je ouders het goed dat je hier een nachtje blijft? Mooi. Tot straks dan." Met een gelukzalige glimlach legde ze de hoorn op de haak. Ze stelde zich het al helemaal voor: lekkere muziek, keihard natuurlijk (er had toch niemand last van, het voordeel van een villa) heerlijk swingen, sherry drinken, lekker teut worden met z'n tweeën. Ze wilde net een voorschot nemen door een cd in de speler te leggen, toen de bel ging. Ze schrok. Suzan kon het niet zijn, die deed er minstens een half uur over. Nou ja, het kon iedereen zijn. Ze ging open doen.

De man op de stoep was een jaar of dertig. Hij had bruin, krullend haar en was op het eerste gezicht niet onknap om te zien. Hij droeg een bruin leren jack. Ze keek hem vragend aan. "Ik ben van de recherche, " terwijl hij dit zij klapte hij z'n portefeuille open, waarin een pasje met zijn foto te zien was. "Ik doe een buurtonderzoek naar de serie inbraken die hier de afgelopen weken hebben plaats gevonden." Dat klopte. De laatste weken was er op verschillende plaatsen in de wijk ingebroken. Nogal logisch in zo'n dure wijk. Daar was wel het èèn en ander te halen.

"Ja?" vroeg ze. "Ik heb daar een paar vragen over te stellen, " zei hij, "mag ik even binnenkomen." Nou, dat begon gelijk goed. Wat zou ze doen? Hij zag er wel betrouwbaar uit en het was ook wel interessant natuurlijk. Wat zou Suzan straks wel denken? "Tja, ik weet niet, " aarzelde ze, ik weet er eigenlijk niets van, ik heb niets gezien, of zo." "Mijn ervaring is dat mensen veel meer dingen hebben gezien die belangrijker blijken te zijn dan ze zelf denken, " filosofeerde hij, "maar misschien dat je ouders wel meer weten. Kan ik je vader of je moeder spreken?" Ze aarzelde weer. "M'n ouders zijn even boodschappen doen, komt u maar binnen. Misschien kan ik u toch helpen. Ze vond het spannend. De politie heb je niet iedere dag over de vloer, ten slotte. Ze dacht even aan wat haar ouders hiervan zouden zeggen. Nou ja, die waren er niet. En Suzan kwam zo, dus dat maakte het risico aanvaardbaar.

Hij volgde haar naar de woonkamer. "Jullie hebben, als ik het goed heb, nog geen inbraak gehad, hê?" "Nee, gelukkig niet, " lachte ze, "maar wij hebben ook een goed beveiligd huis met alarm, speciale sloten en zo." Hij knikte goedkeurend. "Zo hoort het ook. Je zou versteld staan hoeveel mensen, ook in deze buurt, bij wijze van spreken een matje met 'welkom' voor de deur hebben liggen." Ze lachte. Op dit soort inside-information zat ze nou net te wachten. "Wilt u wat drinken? Fris, koffie of iets anders." Hij zag haar glas cola staan. "Ik doe met je mee, " zei hij. Weer lachte ze. Ze mocht de man wel. "Ga zitten, " zei ze, "dan haal ik het even. Trouwens, hoe heet u eigenlijk?" "Gerard. Gerard Gerards." De manier waarop hij het zei, klonk als 'Bond, James Bond. Ze schoot in de lach. "Ja, ik heb mijzelf die naam ook niet gegeven, hoor, " lachte hij. Daar is m'n moeder verantwoordelijk voor. En hoe heet jij?" "Myriam, " zei ze, "Myriam van der Doest." Ze vond het een goede imitatie. Hij lachte ook. Ze ging naar de keuken om de cola te halen.

Hij ging zitten en keek om zich heen. Dat zag er niet slecht uit. Een dure installatie, veel zilver, een paar schilderijen die er uitzagen alsof ze van Christy's kwamen. En de dochter des huizes mocht er ook zijn. Blond, behoorlijke voorgevel en een pracht van een kontje in die strakke spijkerbroek, knap snoetje. In die volgorde had hij haar opgenomen. Het eerste deel van het plan was gelukt; hij was binnen. Nu moest ie er ook zien te blijven. Wat een geluk dat hij erachter was gekomen dat haar ouders op vakantie waren. Stom om dochterlief alleen achter te laten. Ah, daar was de schoonheid weer. Nu hij haar weer zag, bedacht hij dat hij z'n plannen wel uit kon breiden. Ja, hij kon hier nog veel plezier beleven. Ze kwam met het glas cola binnen en zette het voor hem op de tafel. Hij besloot het voortvarend aan te pakken. Opwinding maakte zich van hem meester toen hij vroeg: "Zo Myriam, heb je ook een vriendje?" Ze keek hem verschrikt aan en begon onzeker te lachen. Ze keek naar z'n ogen en zag dat er wat veranderd was in hem. Die uitdrukking! "Hoe... hoe bedoelt u?", stotterde ze. Zijn stem werd harder: "Nou, die vraag was toch niet zo moeilijk. Heb je een vriendje?" Ze verstarde. Hier was iets goed fout. "Ik geloof niet dat u dat wat aanga..."begon ze. "Kind, zeik niet, geeft antwoord op mijn vraag!" Hij genoot van de angst in haar ogen. Ja, hier zou hij nog plezier aan beleven.

Ze kwam overeind, maar voordat ze weg wilde rennen, was hij bij haar en greep haar pols. "Jij blijft gezellig hier, schatje. Kom maar eens lekker naast me op de bank zitten." Ze voelde zich slap worden en zonk als vanzelf op de bank. "Jij doet nu precies wat ik zeg en geeft antwoord op de vragen die ik stel, begrepen?" Zijn stem klonk ijzig en beheerst. Ze knikte. "Ja, meneer", sneerde hij. "Ja, meneer", fluisterde ze. "Harder!" Langzaam kwam ze uit de verdoving bij. "Ja, meneer", zei ze nu iets harder. En begon te huilen. "Hou die tranen maar bij je. Dit is nog maar het begin. Als ik met je klaar ben, zal je wat te huilen hebben, nu nog niet." Hij registreerde hoe zijn woorden als zweepslagen op haar insloegen. Hij genoot. "Mijn ouders komen zo thuis." zei ze. "Dan... " Hij onderbrak haar: "Ja, dat smoesje ken ik. Sorry meid, maar ik ben iets beter geïnformeerd. Zo, en nu op mijn vraag terugkomend... ". Ze keek hem niet begrijpend aan. "Of je een vriendje hebt!" snauwde hij.

Ze wilde weer vluchten, maar hij pakte haar beet en sloeg haar in het gezicht. "Nou is het afgelopen, slet. Geef antwoord!" Ze zakte terug op de bank. "Nee", snikte ze. "Ik geloof je niet", zei hij weer met die ijzig rustige stem. "Nog een keer; heb je een vriendje?" Hij streelde haar over het haar. "Zo'n mooi grietje en dan geen vriendje. Dat gelooft toch geen mens." Opeens pakte hij haar stevig vast en trok met een ruk haar hoofd achterover. Ze gilde. "En hoe heet dat vriendje dan", siste hij haar in het oor." Langzaam begon ze te begrijpen waar hij naar toe wilde. Het maakte haar angst alleen maar groter. Ze begreep dat deze man tot alles in staat was. Om te overleven moest ze eerst doen wat hij zei. Wanhopig zocht ze naar een naam. "Peter, " zei ze ten slotte. "Zo, Peter. Nou dan laat maar eens zien wat je met die Peter doet als hij bij je komt. Nu!" Het laatste woord was als een kanonschot. Wat bedoelde hij? Toch niet dat... Alsof hij haar gedachten had geraden zei hij: "Je weet heel goed wat ik bedoel. Kom maar eens hier." Hij trok haar aan haar haren langzaam naar zich toe. Ze wilde zich verzetten, maar ze was gebroken. Ze kon niet tegen deze man op. Op dat moment ging de bel. Te opgelucht om te kunnen denken riep ze: "Suzan!" "Hou je mond!" beet hij haar toe. "Wie is Suzan?" Ze kon haar tong wel afbijten. "M'n vriendin, ze zou hier komen logeren." Ze was te verward om een smoes te bedenken. Hij dacht snel na. "Dan zullen we haar niet te lang laten wachten, hê. Ga maar open doen, maar ik blijf achter de deur staan en als je gekke dingen gaat doen... " Hij maakte de zin niet af. Ze knikte gelaten. Samen liepen ze naar de voordeur. Hij liep achter haar aan. Verdomme, hier had hij geen rekening mee gehouden. Maar misschien kon hij er nog wat leuks van maken. "Laat haar snel binnenkomen en denk eraan, geen gekke dingen."

Ze deed de deur open. "Ha die Myriam, daar ben ik dan. Klaar voor de start." Voordat Myriam ook maar iets kon zeggen was Suzan al binnen en werd de deur hardhandig dicht gegooid. Suzan draaide zich verschrikt om en zag de man staan. Ze gilde. "Bek houden en omdraaien. Allebei!" "Het spijt me, Suzan, " zei Myriam. "Ik kon er niets aan doen." Hou je smoel, " klonk het achter hen. "Lopen, naar de kamer. Je praat alleen als ik het zeg." In de kamer zei hij: "Suzan, zo heet je toch. Doe de gordijnen dicht. Ik heb geen zin aan pottekijkers. Myriam, jij gaat op de grond liggen met je gezicht naar de vloer en verroer je niet. "Wat wilt u van ons, " vroeg Suzan angstig. "Laat me gaan, ik zal er niet over praten." Ze begon nu ook te huilen. De man liep op haar toe en sloeg haar hard in haar gezicht. "Je zou je smoel houden en de gordijnen dicht doen. Doe dat dan ook." Hij begon de nieuwe situatie leuk te vinden. Twee mooie meiden en hij kon met ze doen wat hij wilde. Zijn opwinding kwam terug en nam grotere vormen aan. "Kom hier, " zij hij tegen Suzan, die de gordijnen dicht had gedaan en nu besluiteloos bij het raam stond. Hij pakte haar pols en trok haar tegen zich aan. "Jij moet goed begrijpen dat je geen eigen wil meer hebt en precies doet wat ik je zeg." Zijn stem had nauwelijks volume, maar de dreiging die erin verborgen lag deed haar rillen. "Doe je dat niet, zal je vriendinnetje het bezuren. En dat wil je toch niet op je geweten hebben of wel?" Hij wachtte even tot de betekenis van wat hij had gezegd tot haar door was gedrongen. "Of wel?" vroeg hij dreigend. "Nee... ik weet niet. Nee. Alstublieft, doe ons niks, " smeekte ze. "Prima meisje, ik laat jullie in leven als jullie precies doen wat ik zeg. Ik heb geen zin om iets twee keer te zeggen. Is dat begrepen? Goed. Myriam, kom hier."

Myriam lag nog op de grond waar ze trillend van angst het gesprek tussen de man en Suzan had gevolgd. Ze stond op en liep langzaam naar de man en Suzan toe. "Sneller, " beet hij haar toe. En om zijn woorden kracht bij te zetten trok hardhandig aan het haar van Suzan, die het uit schreeuwde. "Zie je, zo gaat dat. Als de èèn niet luistert, krijgt de ander het op haar brood." Myriam haastte zich naar hem toe. Dit kon ze Suzan niet aan doen.

Hij zag dat beide meisjes een sjaaltje om hadden. Dat bracht hem op een idee. "Suzan, blinddoek Myriam met je sjaaltje. En snel een beetje." Suzan, in een soort van verdoving, knoopte haar sjaaltje los en bond het voor de ogen van haar vriendin. "Zo, en nu Myriam, doe hetzelfde bij je vriendin." Myriam aarzelde ook niet meer en deed wat hij beval. Hij stond het resultaat op z'n gemak te bekijken. Twee meiden met een blinddoek om, overgeleverd aan zijn grillen. En dat waren er nogal wat, wist hij. "Okè, " lachte hij, "dan gaat het spel nu beginnen. Suzan, kleed Myriam uit en doe het lekker langzaam, ik wil ervan genieten." "Dat kunt u niet doen, " smeekte het meisje, "alstublieft, meneer."

Een klap en een gil. Myriam had weer een klap te pakken. "En nu doe je wat ik zeg of ik doe het zelf. En dat gaat heel wat hardhandiger; dat verzeker ik je, " gromde hij. Op de tast en met trillende vingers zocht Suzan de knoopjes van de blouse van Myriam. Langzaam knoopte ze de blouse van haar vriendin open en trok hem uit. "Nu de schoenen en de broek, " klonk het koud. "Nou Myriam, je hebt een sexy b.h.-tje aan, meid. Dat zie ik graag." Myriam wilde wel door de grond gaan van schaamte. Ze had de b.h. pas gekocht en had 'm aangetrokken om hem aan haar vriendin te laten zien. Ze had zich echter heel wat anders voorgesteld van de omstandigheden waarin ze dat zou doen. Ondertussen was Suzan bij de spijkerbroek van Myriam aangeland. Ze maakte de knoop los en ritste de gulp open. Ze walgde van wat ze deed en ze wilde wel weer smeken of het op kon houden, maar dan zou Myriam weer geslagen worden. Met een snik trok ze de broek naar beneden. Gelukkig werkte Myriam mee en stapte eruit.

De man bekeek het tafereeltje. Eèn meisje in b.h. en slipje en een ander meisje er geknield voor. En hìj was de choreograaf van het geheel! De blonde, Myriam, had een paar flinke tieten en mooie, lange benen. Haar billen waren rond en geprononceerd. Ze waren ondertussen zo ver dat ze niets meer durfden te weigeren. Hij kon met ze doen wat hij wilde. En dat zou hij ook doen. Hij grijnsde. "Zo Myriam, bedank je vriendin maar eens dat ze je zo netjes uit heeft gekleed. Geef haar maar eens een lekkere tongzoen." Hij liep naar de twee meisjes toe, pakte ze allebei bij de haren en trok hun gezichten naar elkaar toe. "Open die monden en tongen naar buiten, " commandeerde hij. De meisjes gehoorzaamden nu en hij drukte hun monden tegen elkaar. "Kom sletjes, streel elkaar met je tong." Aan de bewegingen van hun monden kon hij zien dat ze zijn bevel opvolgden. "Zo, nu gaan we de rollen omdraaien. Myriam kleedt Suzan nu uit. Maar laat slipje en b.h. aan. Eens kijken wie het mooiste ondergoed heeft." Even later stonden de meisjes in hun ondergoed voor hem. "Foei Suzan, " zei hij spottend, "je had je wel eens beter voor de gelegenheid kunnen kleden. Je had best iets speciaals voor je vriendin aan kunnen trekken." Suzan had mooi vol donker gekruld haar dat tot op haar schouders hing. Haar tieten waren een stuk kleiner dan die van Myriam, maar staken parmantig vooruit in het b.h.-tje. Ook haar kontje was klein, maar mooi gevormd. God, wat een lekkere meiden! "De uitslag van de jury luidt: Myriam heeft gewonnen op het punt van de lingerie. Dan komen we nu aan het onderdeel naakt." Hij kreeg er steeds meer plezier in deze meisjes te vernederen. Zijn fantasie nam steeds meer bizarre vormen aan. "Voor het volgende onderdeel, meisjes, verhuizen we naar een andere locatie, en wel de slaapkamer van onze winnares van vandaag. Myriam, ga ons voor."

Hij deed de blinddoeken van de meisjes af. Ze keken beschaamd en hulpeloos naar elkaar. Myriam probeerde de gedachte te verdringen dat de man een beetje gelijk had. Suzan had een gewone katoenen slip en b.h. aan. Waarom dacht ze hier nu aan? Ze ging, als een robot, de twee voor naar haar slaapkamer. Zou ze het durven? Ze had een mes op haar kamer.