Eindelijk dan weer een deel. De volgende delen zullen wat sneller volgen dan dit deel. Nog steeds komt er geen sex in voor, maar het is dan ook eigenlijk een soort boek.

----------------------------------------------
Heemskerk sloot de deur en nam plaats achter het stuur. Opgelucht haalde hij adem en bedacht zich dat het wel heel makkelijk gegaan was allemaal. Natuurlijk was het voor Eva geen pretje dat ze zomaar door hem ontvoerd werd, maar dat realiseerde ze zich nog niet.

Heemskerk reed met volle vaart naar zijn huis, waar hij eenmaal op de oprijlaan aangekomen, voorzichtig en de hobbels vermijdend, over het grindpad naar zijn voordeur reed. Hij parkeerde zijn auto en stapte uit.

Eva lag nog steeds vredig te “slapen” op de achterbank en was zich van geen kwaad bewust. Heemskerk voelde aan haar gezicht, dat voelde heel warm. “Hmmm, ze is echt diep in slaap, dat zal nog wel even duren gelukkig” sprak hij hardop.

Hij haalde haar voorzichtig uit de auto en nam haar direct in zijn armen om vervolgens snel naar de voordeur te lopen. “Shit, de sleutels, verdorie! Dan maar aanbellen in de hoop dat Victor open doet!” Omzichtig om Eva niet te laten vallen, lukte het hem om op de bel te drukken. Zo diep in de nacht veroorzaakte dat een erg schel geluid. Heemskerk schrok van dat geluid, was gelijk ontstemt en bedacht meteen dat een ander geluid wat vriendelijker zou zijn. “Dat zal ik Victor meteen laten verhelpen, first thing tomorrow” bromde hij.

De deur werd met een zwaai opengedaan en daar stond Victor met een slaperig gezicht. “Wat moet ik meteen verhelpen morgenochtend, meneer?”. Heemskerk keek aangenaam verrast en zei meteen; “die verrekte rotbel met dat verdomd vervelende geluid! En trouwens, mijn complimenten dat je zo snel reageert op de bel”. Victor grijnsde van oor tot oor, bedankte Heemskerk voor het compliment, waarop hij meteen beloofde dat in de ochtenduren te realiseren.

“Wat sta je daar te grijnzen, Victor? Help me met Eva, breng haar naar mijn studeerkamer en leg haar voor nu op de sofa! En wel meteen!” zei Heemskerk terwijl hij nog steeds met Eva in zijn armen in de deuropening stond. “Maar natuurlijk, meneer! Excuses voor mijn gedrag, maar ik ben dan ook zo verbaasd u te zien op dit uur van de nacht zonder een sleutel om uw eigen huis te kunnen betreden en dan ook nog eens met Eva in uw armen”. Victor maakte er een lolletje van en dat kon Heemskerk even niet waarderen. “Victorrrr….ik hoef je hier geen antwoord op te geven, oen dat je er bent! Natuurlijk heb ik een sleutel! Ik kan onmogelijk Eva uit mijn armen gooien, wel? Normaal kan ik zo’n grapje wel waarderen, maar nu niet! Is dat duidelijk, Victor?!”

Victor keek hem aan en verontschuldigde zich meteen. Zwijgend nam hij Eva uit de armen van Heemskerk en liep meteen naar de studeerkamer om haar daar vervolgens zacht neer te leggen op de sofa, die voorzien was van fluweelzachte kussens. Voordat hij zich omdraaide om het vertrek te verlaten, keek hij naar haar, naar haar mooie gezicht dat zelfs een glimlach vertoonde. “Jeetje, als je eens wist wat je nog te wachten staat, dan zou je niet glimlachen”, fluisterde hij in zichzelf. Hij liep de studeerkamer uit en botste daarbij tegen Heemskerk op.

“Ah, ik zie dat je Eva keurig hebt neergelegd. Goed zo Victor, dat doet me deugd. Alleen moet je me even helpen met een stoel die ik in het midden van de kamer wil hebben”. “Maar natuurlijk, meneer. Welke stoel heeft u in gedachten?” “Haal een stoel met armleuningen en rechte rugleuning maar uit de hal, Victor.” Niet wetend wat Heemskerk met die stoel van plan zou zijn, liep hij meteen naar de hal en keerde terug met de gevraagde stoel. “Zet hem in het midden van mijn kantoor neer en haal riemen uit de kast waar ik mijn bdsm spullen bewaar.”

“Aha!, dat is hij dus van plan met die lieve Eva”, dacht Victor waarop hij meteen gehoor gaf aan het verzoek van Heemskerk. Toen hij met de gevraagde riemen het kantoor van zijn baas betrad, kreeg hij meteen een nieuwe opdracht. Heemskerk pakte Eva van de sofa en droeg haar in zijn armen naar de stoel. “Victor, help me even met haar te ondersteunen, ze mag niet vallen en ze moet rechtop blijven zitten.” Gezien Eva’s toestand, was dit niet makkelijk. Ze was erg zwaar doordat haar spieren door de chloroform volledig verslapt waren.

Victor werd een beetje boos, maar liet dat niet merken aan Heemskerk, niet omdat hij dat niet wilde, maar meer omdat hij dat niet gepast vond. Een trouwe dienaar zoals hij al jaren is voor Heemskerk, dient nu eenmaal discreet om te gaan met de wensen, grillen en wil van zijn werkgever. “Verdorie, waarom is hij er zo op gebrand om Eva als zijn slavin te willen hebben?? Als ze dat zelf zou willen, dan had ze hem dat toch wel laten merken? Vooral na al die moeite die hij heeft gedaan. Foute boel hoor” mijmerde Victor. Maar trouw als Victor is aan Heemskerk, deed hij wat er van hem verlangd en gevraagd werd. Heemskerk betaalt hem meer dan goed voor zijn functie als butler, dus ja, dan moet je toch af en toe wat door de vingers zien en, belangrijker, erover zwijgen! De buitenwereld mag er nooit iets van weten, wist hij.

“Victor! Waar zit je met je gedachten kerel, ik vertelde je iets heel belangrijks en je reageert gewoon helemaal niet! Ben je zo ontzettend moe dat je je niet kunt concentreren?” hoorde hij Heemskerk opeens uit de verte tegen hem zeggen. Dat Heemskerk zeer dichtbij stond merkte hij pas toen hij door hem uit zijn eigen gedachten werd gerukt.

“Sorry, meneer…sorry..ik was heel even diep in gedachten en ja, ik ben ontzettend moe. Mijn excuses, meneer.” stamelde hij.

“Zo zo..in gedachten nog wel, terwijl ik tegen je praat. Schande, Victor..Schande! En waar dacht je aan Victor? Dat wil ik meteen weten! Ik zie namelijk aan je gezicht, dat je het niet eens bent met deze situatie. Is dat het geval, Victor?” Victor liep rood aan van schaamte en wist even niets te zeggen. Wat als hij zijn gedachten hardop zou uitspreken? Zou Heemskerk boos op hem worden? Hem niet begrijpen? Hem ontslaan, wellicht?

“Nou, Victor..komt er nog wat van? Of ben je je tong verloren?” zei Heemskerk, een glimlach onderdrukkend.

Van schrik liet Victor Eva los, waardoor ze een beetje voorover zakte. Heemskerk stond op dat moment voor Eva en kon haar net op tijd met zachte hand voorkomen dat ze van de stoel viel.

Victor is van Italiaanse komaf en zeer gevoelig, maar ook zeer toegewijd aan zijn werkgever. Af en toe heeft Victor een typerend opvliegend karakter, maar dat kan Heemskerk wel waarderen.

“Zal ik je helpen Victor? Zal ik je helpen je gedachten te verwoorden, of kun je dit zelf? Dat laatste betwijfel ik, je bent namelijk opeens erg zwijgzaam” sprak Heemskerk nu een beetje ongeduldig.

Victor vouwde zijn armen om Eva heen en zei, “Meneer, u moet het me niet kwalijk nemen, maar ik zie Eva, u laat me spullen halen waarvan ik weet wat u ermee gaat doen, Eva is bedwelmd en ik weet dat wanneer ze wakker wordt, ze zichzelf meteen gaat verzetten! En..terecht, als ik zo vrij mag zijn om dit te zeggen. Ik keur dit niet goed, meneer!”.

“Aha! Nou beste kerel, dat kan ik me enigszins voorstellen!” lachte hij. “Ik zal je zometeen vertellen wat mijn plannen zijn. En nee, het is niet wat je denkt. Als je net had geluisterd, Victor, dan had je nu geweten wat mijn plan is en mijn gevoel daarin. Maar, zoals je ziet en voelt, zit Eva nog op de stoel en we moeten ervoor zorgen dat ze niet valt, dus blijf haar vasthouden, ik red me wel met de riemen.”

Victor vermande zich en hield haar zittend, met haar rug tegen de rugleuning.

Heemskerk had alle riemen inmiddels voor zich neergelegd, van lang tot minder lang en van breed tot minder breed. De langste en breedste van de riemen had hij nodig om Eva tegen de rugleuning te bevestigen, om te voorkomen dat ze zou vallen. “Dat als eerste” sprak hij zacht voor zich uit. Hij keek naar haar. Hij zag haar zitten op de stoel en kreeg weer dat gevoel van…”ja, wat voor gevoel eigenlijk?” zuchtte hij zacht.

“Meneer? Is er iets?” vroeg Victor.

“Nee Victor, of ja..eigenlijk wel, maar dat doet er op dit moment even niet toe. Ik was van plan om Eva haar avondtenue aan te laten houden, maar ik ben van gedachten veranderd.” Terwijl Victor Eva nog steeds ondersteunde, ontdeed Heemskerk haar voorzichtig van haar nachtkleding.

“Zo dan!!” zei Victor, net hoorbaar voor Heemskerk. Dat ontging Heemskerk natuurlijk niet. “Victor?? Vind je Eva mooi?” sprak hij met een grijns, “of doelde die opmerking op het prachtige niemendalletje dat ik haar net heb uitgetrokken?.

Victor kleurde rood op zijn wangen en wist zich even geen houding te geven. Hij had niet gedacht en zelfs niet verwacht dat Heemskerk hem zou horen, zo zacht en in zichzelf had hij die opmerking uitgesproken. “Sorry Meneer, ze is zo ontzettend mooi! En dat prachtige figuurtje!!”

“Zeker Victor, Zeker. Eva is mooi, ze is heel mooi en dat is nou juist de reden waarom ik Eva als mijn persoonlijk bezit wil hebben!” Het laatste gedeelte van de zin kwam heel ongeduldig op Victor over.

“Victor, ik heb je toen jij zo met jouw eigen gedachten bezig was en daarin wel verzonken leek te zijn, verteld wat mijn plannen zijn met Eva! Ik heb je verteld dat ze mooi is en dat ik haar als mijn bezit wil hebben, maar Victor, een mooi lijf is niet alles! Het gaat om het gehele plaatje. Ze is van nature onderdanig, Victor, maar dat realiseert ze zich nog niet, temeer omdat ze zich er nog niet mee heeft bezig gehouden. En dat ga jij voor mij uitzoeken, begrepen Victor?”

Heemskerk pakte ondertussen de langste en breedste riem en wilde Eva daarmee vastmaken aan de rugleuning van de stoel. Hij dacht even na en besloot dit te doen door de riem onder haar borsten door naar de achterkant van de leuning te brengen en de riem daar zo strak mogelijk vast te gespen. Hij keek naar het resultaat en zag tegelijk de twijfelachtige blik van Victor. Hij besloot Victor wat harder aan te pakken.

“Verdorie Victor!!, je bent wel erg dwars vanavond is het niet? Je geeft geen reactie op wat ik zeg, staat daar een beetje glazig uit je ogen te kijken en je reageert niet of nauwelijks op mijn opdracht die ik je net gegeven heb!!” sprak hij streng. “Pak een halsband uit mijn koffer, of nee, breng me de hele koffer maar voor het geval dat je je opeens niet meer kunt herinneren wat je opdracht is!!” sprak hij nu met een geïrriteerde stem.

Meteen liet Victor Eva los, keek zijn werkgever aan met een blik alsof hij zijn laatste kans had verprutst en snelde de studeerkamer uit, om de gevraagde koffer te halen. Eva bleef keurig in de houding, waarin Heemskerk haar had vastgezet, zitten. Alleen haar hoofd hing wat naar voren, maar daar had hij al wat op bedacht. Hij liep naar de hal en wachtte tot Victor bovenaan de trap zou verschijnen. Natuurlijk kon hij ook roepen, maar hij was bang dat Eva dan te snel uit haar roes zou ontwaken. Zodra hij Victor ontwaarde in het donker van de overloop, zei hij meteen dat hij ook een schroefring moest meenemen, geschikt voor het hout in de rugleuning van de stoel.

Enkele minuten later verscheen Victor met de gevraagde spullen in de studeerkamer. Heemskerk pakte de ring aan en gaf Victor de opdracht de koffer op de grond te leggen en er een halsband uit te pakken. Met enige moeite lukte het Heemskerk om de schroefdraad van de ring precies op halshoogte in de voorkant van de rugleuning te draaien. “Geef me de halsband.” Victor gaf hem de halsband en wist meteen wat hij van plan was. Heemskerk deed Eva voorzichtig de halsband om, zodat ze niet al meteen door de aanrakingen en het koude leer, bij haar positieven zou geraken. Heemskerk knipte met zijn vingers en Victor wist meteen wat hij bedoelde. Onmiddellijk pakte hij een musketonhaakje uit de koffer en gaf het aan Heemskerk. “Nee idioot!!, maak de ring van de halsband vast aan de ring in de leuning! Zie je niet dat ik daar op dit moment onmogelijk bij kan?!” De stem van Heemskerk klonk geërgerd en ongeduldig, maar vooral net iets te hard.

Na dat moment slaakte Eva een zachte zucht en begon te mompelen, onverstaanbare woorden, dat wel, maar toch, ze begon te ontwaken!! Snel klikte Victor de halsband van Eva vast aan de ring in de leuning en keek met een gejaagde blik naar Heemskerk. Hij zag onmiddellijk dat Heemskerk zelf ook behoorlijk schrok en zag aan zijn ogen dat hij als een razende een plan aan het bedenken was.

“Nee, nee, nee!! Verdomme!, veel te vroeg..ik heb tijd nodig, nu meteen, Eva mag nog niet ontwaken!” dacht Heemskerk, waarop hij meteen naar Victor gebaarde dat hij de chloroform en doek nodig had. Victor liep snel en zo zacht hij kon naar de hal, zocht en vond vrijwel direct het flesje en doek in de jaszak van zijn werkgever. Hij rende terug en constateerde dat ze bijna te laat waren met het verdoven van Eva. “Wat is dit!! Waar ben ik!! Wat doe je klootzak!!” schreeuwde Eva. Victor schrok, ontdeed het flesje van de dop en rende naar Eva, ondertussen de doek tegen het flesje chloroform aanhoudend. Bij Eva aangekomen duwde hij de doek doordrenkt van het spul, direct tegen haar neus en mond. Ondertussen had Heemskerk haar hoofd vast en dat zakte heel zacht weer tegen de leuning aan. Ze slaakte nog een diepe zucht en was weer compleet van de wereld.

“Zo!!! Dat was op het nippertje, Victor! Heel goed gedaan, mijn complimenten! Ik moet er niet aan denken wat er had kunnen gebeuren. Ze zit nog niet vast genoeg op de stoel, dus help me daar even mee, Victor.”

Victor, die een adrenaline boost door zijn hele lijf had gekregen, reageerde meteen door uit zichzelf de juiste riemen te pakken en pakte daarop de benen van Eva om ze tegen elkaar aan vast te gespen.. “Elk been aan een stoelpoot, Victor. Durf je haar benen niet te spreiden of denk je gewoon niet na?! “hoorde hij Heemskerk zeggen. “En je hoeft je niet te haasten, Victor, ze is weer onder zeil en dat zal nog wel een hele poos duren, of ben je dat soms vergeten?”. Hierop reageerde Victor maar niet, elk antwoord zou Heemskerk niet kunnen waarderen. Hij was nog te gespannen, kon Victor zien.

Heemskerk pakte een oogmasker uit de koffer en maakte dat voorzichtig vast. Eva zag er heel mooi uit zo, naakt met een riem om haar middenrif, vlak onder haar borsten door, een halsband waardoor ze strak met haar nek tegen de rugleuning zat..en dan ook nog eens een oogmasker dat haar gezicht heel mooi liet uitkomen. En natuurlijk die prachtige gespreide benen, die met riemen om haar enkels aan de stoelpoten bevestigd waren, haar benen net onder de knie had Heemskerk tevens met riemen aan de poten vast gezet. “Ehh, meneer? U bent haar handen vergeten.” “Natuurlijk ben ik dat niet, sukkel, ik ben aan het overwegen wat het beste is, achter de rugleuning of juist niet.” Hij nam zijn besluit en maakte haar polsen achter de rugleuning vast met stalen boeien en haar armen net boven de ellebogen met riemen.

“Zo. Ze kan geen kant meer uit” sprak Heemskerk met een goedkeurende en veelzeggende blik in zijn ogen, tegen Victor. Victor was opeens zo ontzettend moe door alle commotie, dat hij niet meteen reageerde. In plaats daarvan staarde hij naar Eva haar borsten. Aan elke tepel hing een piepklein druppeltje doorzichtig vocht.

Heemskerk zag onmiddellijk wat Victor’s aandacht had gevangen en besloot hem in zijn waarde te laten. Het was hem ook niet ontgaan dat Eva uit haar tepels lekte en was er verbaasd over, maar het was niet zijn prioriteit daar iets over te zeggen, of daar iets mee te doen op dat moment.

“Oke Victor, ik weet dat je moe bent, maar ik wil toch dat je nu in actie komt en dan bedoel ik echte actie, waar voorzichtigheid bij geboden is. Dus je neemt een snelle douche, zodat je fit bent en daarna meld je je weer bij mij, begrepen Victor?”

Losgerukt uit zijn gedachten, reageerde Victor meteen en na een kleine buiging richting Heemskerk, draaide hij zich om en verliet de studeerkamer, Heemskerk achterlatend in zijn eigen euforisch gevoel.

Heemskerk liep naar zijn kolossale mahoniehouten kast en pakte daaruit een fles cognac en een glas. Hij schonk zichzelf een welverdiende cognac in en nam plaats achter zijn bureau. Hij nipte van zijn cognac en besloot er ook een sigaar bij op te steken. Hij zoog aan zijn sigaar en blies de rook met een lange ademteug uit, nam een slokje van zijn cognac en keek tevreden naar zijn ‘werk’. Zijn eerste plan was gelukt, maar wat nu te doen? Peinzend rookte hij zijn sigaar en bedacht een vervolg. Hij was zo in gedachten verzonken, dat hij het bescheiden klopje op de deur niet hoorde. Opeens stond Victor voor zijn bureau, die hem bezorg aankeek. Heemskerk keek op en zag hem staan. “Ah, mooi, kerel, je bent lekker snel klaar en ook weer fit zo te zien!” lachte Heemskerk hem toe. “Mooi, dan zal ik je meteen vertellen wat jouw opdracht is voor nu. Jij gaat onmiddellijk naar het huis van Eva en daar aangekomen wil ik dat je iedere kast en elke plek van Eva haar huis doorzoekt naar eventuele aanwijzingen dat Eva wellicht toch, al is het maar heel onschuldig, verborgen gevoelens heeft.” “U bedoelt bewijs, meneer?” “Ja, natuurlijk bedoel ik dat Victor!!” lachte hij schalks. “We moeten Eva toch kunnen confronteren met haar eventuele verboden verlangens, niet waar?” Victor keek hem aan met een onrustige blik. “Maar meneer, wat als iemand mij ziet? Ik kan toch niet zomaar inbreken op dit uur van de nacht?” Heemskerk barstte in lachen uit en herstelde zich meteen om Eva niet te storen in haar ‘slaapje’. nog nagniffelend zei hij; “Victor, Victor, je mag dan wel fitter zijn dan daarstraks, maar je hersenen werken langzaam hoor. Denk je nou werkelijk dat ik jou laat inbreken?? Sukkel, natuurlijk niet, ik heb immers een sleutel van haar appartement. Die neem jij mee en je doet net alsof je daar elke dag het huis betreedt, dat lukt je toch wel neem ik aan?” Opgelucht keek hij naar Heemskerk en er verscheen een dankbare glimlach op zijn gezicht. “Maar natuurlijk niet meneer, natuurlijk denk ik dat niet.” “Nou? Waar wacht je nog op?” zei Heemskerk terwijl hij de sleutel aan hem gaf.

Victor snelde de deur uit, deed zijn jas aan, rende naar zijn auto en stapte opgelucht in. Rustig reed hij naar het huis van Eva, niet omdat hij rustig wilde rijden, maar om gewoonweg niet op te willen vallen. Zo midden in de nacht is de politie veelal alert en aangehouden worden om lastige vragen te beantwoorden, was op dat moment niet waar hij op zat te wachten.

Eenmaal aangekomen bij het huis van Eva, stapte hij uit de auto die hij had geparkeerd op de parkeerplaats voor het appartementencomplex. “Ook om niet op te vallen” sprak hij grinnikend voor zich uit. Hij liep de centrale hal in en vond al snel de voordeur van het appartement van Eva. Snel liep hij naar binnen en liet de deur zacht in het slot vallen. Hij deed de lampen aan, maar niet te veel, “dat zou opvallen”, dacht hij. Direct liep hij naar boven om de slaapkamer te zoeken, want juist daar bevinden zich de eventuele ‘stoute’ dingen, althans, meestal. De slaapkamer had hij snel gevonden. Hij doorzocht het nachtkastje, daar vond hij niets bijzonders, behalve wat onschuldige speeltjes. Hij keek onder het bed, ook daar vond hij niets anders dan gewone lectuur en hier en daar een sexboekje. Hij zag geen kledingkast. “Die moet dan in een andere kamer zijn” dacht hij hardop. Hij vond de kamer, wat een ware kleedkamer bleek te zijn met een ruime hoeveelheid aan kasten. “Wow, dat wordt zoeken geblazen!”. Snelheid EN voorzichtigheid waren geboden, want Eva kon natuurlijk weer ontwaken en als ze ontwaakte zonder dat hij weer gearriveerd was bij Heemskerk, kon hij het wel schudden met zijn prachtbaan. Dus in een snel tempo doorzocht hij de kasten van Eva, daarbij liet hij wel een enorme puinhoop achter, want alles netjes op z’n plekje terug te leggen, daar had hij nu geen tijd voor. Natuurlijk vond hij pas in de laatste kast wat hij wilde vinden, nee, wat hij moest vinden. Een klein koffertje lag helemaal achter een grote stapel handdoeken. Met een zucht van opluchting griste hij het koffertje achter de handdoeken vandaan en kon niet voorkomen dat er een paar handdoeken op de grond vielen. “Voor later een zorg” dacht hij. Hij wilde het koffertje openen, maar kwam er achter dat er een cijfercode voor nodig was. “Dat zoekt meneer maar uit, ik ben weg!” fluisterde hij en liep zo snel hij kon naar beneden. Daar aangekomen deed hij alle lichten uit en ontsloot voorzichtig de voordeur, keek om zich heen of niemand hem zag, constateerde dat er inderdaad niemand op dat tijdstip per ongeluk nog een hond moest uitlaten, grinnikte om zijn gedachte en deed de voordeur zachtjes op slot. Met een normale tred verliet hij de hal en stapte zonder op te vallen weer in zijn auto. Hij probeerde nog eenmaal het koffertje open te krijgen, maar dat lukte hem natuurlijk niet.

Hij startte de auto en reed, omzichtig kijkend in zijn spiegels, met een snellere vaart dan op de heenweg, naar huis. Onderweg constateerde hij dat er een politieauto achter hem reed, maar hij bleef rustig, minderde ook geen snelheid, keek op de teller, hij reed 120 over de snelweg. De politieauto reed hem voorbij en hij slaakte een zucht van opluchting. Zwetend van de toch wel wat aanwezige zenuwen, kwam hij aan bij de afslag van de oprit naar het huis. Nog voordat hij de auto voor de deur had geparkeerd, zwaaide de voordeur al open en zag hij een ongeduldige Heemskerk staan. Hij wenkte hem vermanend toe dat hij zich moest haasten. “Victor, eindelijk ben je er dan! Waarom heeft het zo lang geduurd? Wat heeft je onderweg opgehouden? Begrijp je niet dat dit haast heeft?” sprak Heemskerk boos. “Meneer, meneer, rustig nou alstublieft. Ik wilde me juist niet haasten, stel dat ik aangehouden zou worden? Dan had alles nog langer geduurd en bovendien, ik heb gevonden wat u hoopte dat ik zou vinden en dat heeft ook ontzettend veel tijd gekost. Eva had het goed verstopt.” Zei Victor enigszins geïrriteerd maar met zijn altijd aanwezige toon van respect.

Heemskerk staarde begerig naar het koffertje dat Victor in zijn hand hield en zei meteen met een enorme grijns op zijn gezicht; “Victor, Victor, mijn beste, ik ben trots op je en het zij je vergeven dat het zo lang geduurd heeft.

Heemskerk liep snel het huis binnen en Victor volgde hem in zijn kielzog. “Victor, sluit de deur wil je? Er komt niemand op bezoek nog namelijk.” Victor keek naar hem met een verontschuldigende blik en excuseerde zich voor zijn onnadenkendheid. “Wat gaat u nu doen met Eva, meneer?” Heemskerk keek hem aan met een blik die enige vertwijfeling liet zien, vermande zich en zei; ”Victor mijn beste, daar heb ik lang over nagedacht, maar ik weet het gewoonweg even niet meer.” “Met alle respect, meneer, u had een plan, maar u wijkt van het plan af. U heeft wekelijks van die..ehh..vrouwen op bezoek, waarmee u altijd extreme spelletjes speelde. Is dat ook wat u wilt met Eva?” Heemskerk barstte weer in lachen uit en keek Victor met een spottende blik aan. “Victor, je zegt vrouwen, maar eigenlijk bedoel je sletten! Die domme sletten die mij proberen te versieren om vervolgens te hopen dat ze deel uit mogen maken van mijn leven, een partner in mij zien! Nee Victor, Eva is bijzonder voor mij geworden en daar heb ik andere plannen mee, dan jij tot nu toe dacht te weten!” “Maar meneer, u zei net zelf dat u het even niet meer weet, hoe kan ik dan vermoeden dat u andere plannen hebt met haar? U heeft een paar dagen geleden aan mij verteld dat u hetzelfde met Eva voorheeft, als met al die andere vrouwen in uw leven.” Heemskerk dacht even na, werd eigenlijk heel boos op Victor’s bemoeizucht, maar herstelde zich. “Ik moet hem niet ontstemmen. Hij doet meer dan menig butler over zou hebben voor zijn werkgever” dacht hij. “Victor, je hebt gelijk. Inderdaad was ik hetzelfde van plan met Eva als wat ik voorheen gedaan heb met mijn ‘speeltjes’. Maar een mens kan van gedachten veranderen, is het niet Victor??”, sprak hij nu met een intonatie die geen tegenspraak duldde, zelfs geen antwoord verwachtte.

Inmiddels was Heemskerk met Victor weer in zijn kantoor aangekomen. “Laat me nu maar met rust, Victor. Of nee, ik heb een beter idee. Schenk voor ons beiden maar een cognac in, dat heb je wel verdiend dacht ik zo.” Verbaasd keek Victor naar hem, liep onmiddellijk naar de kast en schonk twee glazen cognac in. “Waar wilt u gaan zitten, meneer? Achter uw bureau, of zal ik de glazen neerzetten op de salontafel?” “Zet ze maar neer waar ik het liefst zit, Victor.” Victor liep met de glazen naar het lounge gedeelte van het kantoor van Heemskerk en zette de glazen op de salontafel.” “Ga zitten Victor en ontspan een beetje. Je ziet er nogal verhit uit, of heb ik dat mis?” sprak Heemskerk hem bemoedigend toe. “Wat verwacht u voor antwoord, meneer? Ik ben ontzettend gespannen, verhit, ben ik door de stress die het mij heeft opgeleverd Eva haar huis te moeten doorzoeken naar het koffertje dat u nog steeds stevig vasthoudt.”, grinnikte Victor. “Excuus voor mijn ongepaste humor, meneer.” Heemskerk keek naar zijn hand en constateerde dat hij inderdaad nog steeds het fel begeerde koffertje stevig vasthield. Hij knipoogde met een grote grijns naar Victor, liep naar zijn loungestoel en legde het koffertje op de salontafel.

“Victor, kerel, ik ben net zo gespannen als jij dat bent. Kom, we gaan wat drinken en ontspannen en terwijl we dat doen, zal ik proberen dit koffertje eens te kraken.”, sprak hij met een grijns van oor tot oor.

“Wat voor code denk je dat Eva gebruikt zal hebben voor dit slotje?” vroeg Heemskerk. “Dat kan van alles zijn, meneer. Geboortedatum, huisnummers..er zijn zoveel opties meneer!!” Heemskerk peinsde even en probeerde enige combinaties van codes. Na een kwartier was het geduld van Heemskerk op. “Victor, schenk nog even in, wil je? En neem er zelf ook nog eentje. Tevens wil ik een sigaar die jij als geen ander kan prepareren zoals ik het wil! En…bedenk ook eens iets, iets wat Eva als code gebruikt zou kunnen hebben. Iets dat of wat belangrijk is geweest in haar leven, qua datum, verjaardagen, maakt niet uit wat het is, als we maar tot de code komen. Dit koffertje is te sterk om zomaar even open te breken.”

Victor gaf meteen gehoor aan de wens van Heemskerk en kreeg opeens een ingeving.

Hij kwam met de gevraagde drankjes, zette ze op dezelfde plek als waar de vorige hadden gestaan en begon met het rollen van de sigaar in cognac voor Heemskerk. Terwijl hij dat deed, schoot hem iets te binnen…een prachtige gedachte en dat moest het wel zijn!! De code!! “Meneer, ik denk dat ik heel misschien weet wat de code zou kunnen zijn!”, sprak hij blij. Terwijl hij Heemskerk zijn sigaar gaf, hem aanstak met het houtje, keek hij verwachtingsvol naar hem. Heemskerk keek hem aan, nam een diepe teug en blies een heel grote kringel uit. Hij staarde naar de kringel en vroeg; “Wat sta je nu nog te dralen, Victor! Spreek!!” “Ehhhh…u weet nog dat u Eva heeft aangenomen toch? Ze was zo ontzettend enthousiast over deze baan..” “Laat je verhaal verder voor wat het is, Victor”. Meteen daarop tikte hij de code in van de datum waarop Eva was aangenomen bij zijn bedrijf. En….Voila!! “Godver, Victor…kerel wat ben jij goed zeg!!” Het slot sprong los en Heemskerk deed het koffertje open. Wat hij daarin zag…

“Zie je wel!!..Zie Je Wel?!! Victor, ik had gelijk!! Ze houdt wel degelijk van BDSM!!” Victor stond met open mond van verbazing te kijken naar de inhoud van Eva haar koffertje. “Onmogelijk.., dit is werkelijk onmogelijk meneer! Dit had ik nooit verwacht!”, sprak hij tot Heemskerk.