Ze controleert nog eenmaal of ze alles bij zich heeft. Meester is duidelijk geweest; hij duldt geen foutjes meer van haar, want ze had zijn geduld de afgelopen dagen al behoorlijk op de proef gesteld.

Ze wist dat ze hem enorm aan het uitdagen was geweest, maar ze kon het niet stoppen. Ze was enorm aan het stuiteren en hoe dichterbij de datum van hun afspraak kwam, des te erger het werd.

Maar hij was haar dan ook flink aan het voeren geweest. Steeds kleine speldenprikjes uitdelend, inspelend op haar gevoel.

"Mij maak je niet bang hoor!" had ze overmoedig op Skype geroepen, toen hij haar weer een keer waarschuwde dat haar uitspraken ook gevolgen kenden.

"Hahaha... nee hè? Want spelen met je angsten maakt je geil hè, snolletje van me?

We zullen eens zien hoe goed je echt met angsten om kunt gaan!"

Vervolgens had ze een lijstje met instructies gekregen wat ze aan moest trekken en wat ze mee moest nemen voor hun afspraak. En die spullen lagen nu klaar op het bed, klaar om in de tas gestopt te worden en te vertrekken.

Met kriebels in haar buik stapt ze in de auto. Ze heeft geen idee wat haar te wachten staat, maar snel stuurt ze nog even een berichtje via haar telefoon dat ze onderweg is, zoals ze altijd moet doen en start dan de motor.

Onderweg zingt ze uit volle borst mee met de muziek, die op standje lawaaidoofheid staat en vergeet zo even de knoop in haar maag.

Aangekomen bij zijn huis parkeert ze de auto en met de tas in haar hand loopt ze richting de voordeur. Uit automatisme gaat haar hand al richting de bel als ze een briefje op de bel geplakt ziet zitten.

De deur is open. Ga naar binnen en kleed je uit, tot je alleen nog je lingerie aan hebt waar ik om gevraagd heb. Doe dan de halsband om die klaar ligt en ga op de mat bij de voordeur klaar zitten als een braaf teefje, dat wacht op haar baasje.

PS haal dit briefje even weg.. stel je voor dat de postbode zo nog aan wil bellen…

De knoop in haar maag is onmiddellijk weer terug! Dit is zo anders als wat ze “normaal” altijd doen. Dan is het altijd eerst even gezellig knuffelen en kletsen, voor ze naar boven gestuurd wordt. En ook de toonzetting is vernederend. Een teefje? Ze is toch geen hond!

Een beetje in verwarring gebracht duwt ze de deur open en zet haar tas neer. Ze begint haar bovenkleding uit te trekken en gooit ze naast haar tas. Het enige wat aan blijft is haar BH, string en kousen.

Ze trekt de kousen nog een keer goed op, die stomme dingen blijven ook nooit goed zitten zonder gordeltje, zelfs mét plakrand. Maar ja, Meester had opdracht gegeven dat ze een mooi setje aan moest doen, waar ze niet zo aan gehecht was en kousen. Het liefst al kapotte.

Ze had zich afgevraagd wat hij allemaal van plan was, maar vond het toch zonde om een gordeltje aan te doen, want daar was ze wel aan gehecht!

Dan ziet ze een roze halsband met stras steentjes liggen met daarnaast een bijpassende roze riem. Met afschuw kijkt ze er naar. Dit gaat hij toch niet serieus menen hè? Ze dacht dat ze de hals boei om zou krijgen, maar niet de één of andere hondenriem voor een luxe poedel! Roze of niet, deze is echt te erg!

Een beetje boos doet ze de halsband om en klikt de riem er aan vast. Ze gaat op de mat zitten op haar billen, trekt haar knieën op, slaat haar armen om haar benen en laat haar hoofd rusten op haar knieën. Een beetje boos kijkt ze naar de deur richting de huiskamer. Zou hij haar lang zo laten zitten?

Ze hoeft niet lang te wachten op dat antwoord, want al snel gaat de deur open. Haar Meester blijft in de deuropening staan en glimlachend kijkt ze naar hem op. Ze is blij hem weer te zien.

Haar glimlach bevriest al snel op haar gezicht als ze zijn gezichtsuitdrukking ziet. Vol afkeer kijkt hij naar haar.

”Is dat hoe een teefje netjes zit te wachten?”, komt er smalend uit zijn mond.

In verwarring gebracht kijkt ze hem met een vragende blik aan. Ze snapt niet wat hij bedoelt.

”Ik heb nog nooit een hond met opgetrokken knieën en haar kop op haar knieën gezien!

En wat is dit voor een zooitje hier?”, hij schopt tegen het hoopje kleding naast haar tas, wat ze daar achteloos had laten vallen bij het uitkleden.

Ze wordt opstandig van zijn toon en de manier waarop hij haar behandeld. Vernedering vindt ze lastig, ze weet niet wat ze er mee kan. Ze gaat verzitten en gooit haar opgetrokken benen wijd open met de knieën naar buiten gericht en plaats haar armen naar links voor haar benen. Ze steunt op haar armen en kijkt haar Meester uitdagend aan.

“Zo beter?”, is haar bozige vraag.

Ze ziet hem geërgerd kijken en beseft meteen dat het niet handig is hem zo uit te dagen. Maar ze is gewoon echt boos!

“Kun je wel zo naar me kijken, maar de hond van mijn ouders zit anders ook altijd zo!”

Ze ziet Meesters blik donkerder worden als hij op haar af komt lopen. Dat belooft niet veel goeds! Zijn gezicht nadert het hare tot op tien centimeter en met één vinger lift hij haar kin omhoog, zodat ze niet weg kan kijken. Hij kijkt haar strak in haar ogen aan en haar opstandigheid smelt meteen weg. Ze voelt zichzelf klein worden als ze de boosheid in zijn blik ziet.

“Echt? Lijkt dit gedag je verstandig? Is dit hoe jij denkt dat je je Meester behoort te dienen?

Wat voor een waardeloos teefje ben je dan?”

Zijn stem klinkt net zo donker als zijn blik is. Ze kan het niet langer verdragen om de afkeur in zijn ogen te zien en ze slaat haar ogen neer.

“Het blijft lastig voor je, hè juffie. Om te luisteren en simpele opdrachten goed uit te voeren. Want wie heeft er gezegd dat je de riem ook om moest doen? Er stond alleen maar dat je de halsband om moest doen!

Maar nee hoor … mevrouw denkt zelf maar weer alles te kunnen bepalen, hè! Ik denk dat we maar eens moeten beginnen met een gehoorzaamheidstraining. Ik zal dit teefje eens leren luisteren. Haar wat respect voor haar Meester bijbrengen. Dat ze moet loslaten en leren dat ik bepaal, niet zij.

We beginnen de training vanavond in het park. Je mag overeind komen en je jas aantrekken. Onderweg leg ik je de overige regels uit.”

Ze voelt het schaamrood naar haar wangen stijgen bij zijn gesnauwde woorden aan haar. Ook voelt ze haar buik verkrampen bij het woord park. Maar deze keer niet van opwinding, een gevoel wat hij normaal altijd makkelijk bij haar kan oproepen. Ze voelt de angst als een steen in haar maag liggen als de impact van zijn woorden tot haar doordringt.

Hij had er al vaker mee gedreigd, dat hij haar nog wel een keer mee zou nemen naar het park vlakbij. Maar steeds had ze grappend gezegd dat het van haar niet zo hoefde. Ze had geen behoefte om uitgelaten te worden, ze was al zindelijk en kon al helemaal zelfstandig naar het toilet!

Meester houdt er van om openbaar te spelen. Maar het liefste doet zij haar sessies in een besloten omgeving. Pas dan voelt ze zich helemaal vrij.

Niemand behalve Meester die haar kwetsbaarheid en haar emoties kan zien en ook niemand die ze onbedoeld kan choqueren of confronteren met zaken die hij of zij liever niet zou zien.

Maar Meester zijn boodschap was duidelijk; hij had de eind stem!

“Meester?”, vraagt ze voorzichtig.

”Ja, wat is er?”, vraagt hij nog steeds geërgerd.

”Euhm…. mijn jas… Hij ligt nog in de auto. Ik wist niet dat ik hem mee naar binnen moest nemen.”

”Oké… dan ga je hem maar halen! Ik was er van uit gegaan dat je dat wel zou snappen, als ik je vraag om een lange jas mee te nemen. Maar blijkbaar moet ik alles voorkauwen voor je.”

“Maar Meester, ik kan toch niet zo over straat gaan? De auto staat een stukje verderop, omdat alle parkeervakken hiervoor bezet waren. Stel je voor dat iemand me zo ziet!” klinkt haar stem angstig.

”En wiens probleem is dat?” is zijn enige commentaar.

Ze beseft zich dat verder vragen geen zin heeft, staat op van de mat, schiet in haar schoenen en pakt haar autosleutel uit haar tas. Ze opent de voordeur en kijkt of ze mensen ziet lopen over straat. De kust lijkt veilig en ze haast zich in de richting van haar auto. Ze is blij dat het al donker is en dat de gemeente besloten heeft om ’s avonds nog maar de helft van de straatverlichting te laten branden. Uit kostenbesparing en natuurlijk ook vanwege het milieu, denkt ze smalend.

Nu komt het haar alleen maar goed uit dat het minder licht is in de straat en het enige wat ze kan hopen is dat er op dit tijdstip niemand net even wat te drinken gaat pakken in de keuken en daarbij naar buiten kijkt. Ze weet dat Meester lak heeft aan de mening van zijn buren. Maar zij had dat niet. Ze wil de mensen de volgende keer ook nog recht in de ogen aan durven te kijken als ze hen tegen komt op straat hier.

Als ze bijna bij haar auto is, hoort ze het geluid van een auto die de straat in komt draaien. Ze duikt weg achter haar auto en blijft zo zitten tot de auto weg is. Gelukkig hebben ze haar niet gezien!

Ze opent de auto met de automatische portiervergrendeling en pakt snel de jas van de achterbank. Zo, dat voelt al een stuk beter. Ze is nu blij dat Meester gevraagd heeft om een langere jas, want als ze hem dichtknoopt bedekt hij haar blote lijf tot op haar knieën.

Met opgeheven hoofd loopt ze nu weer terug naar zijn huis. Ze stapt weer naar binnen en ziet Meester de inhoud van haar tas overhevelen in zijn eigen tas.

“Zo, ik ben er klaar voor! We gaan.”

Hij vist de roze riem onder haar jas vandaan en leidt haar daar aan naar buiten.