Daar stond ik dan voor de kast. Te bedenken wat ik aan zou moeten.

Ik wist niet wie er kwamen en wat ze kwamen doen. Ik voelde me ondeugend worden en dacht aan een mogelijkheid om aandacht te trekken. Wie weet was dit de manier om weg te komen.

Ik besloot om iets gewaagds aan te trekken en geen schoenen dat moest toch zeker aandacht trekken. Ik wist ook heel goed dat dit verkeerd kon gaan en ik gestraft zou worden hiervoor maar dat maakte me niets uit op dat moment. Elke kans weer mijn vrijheid te hebben was ook wat waard.

Ik maakte me klaar om naar beneden te gaan ik voelde de kriebels in mijn buik. Ik was gespannen.

Mijn hoofd begon te malen. Wil ik dit wel. Wat nu als ik hem teleur stel. Hij heeft me nooit iets kwaads aangedaan. Nou ja buiten het ontvoeren dan maar hij heeft goed voor me gezorgd. Op sommige momenten was het zelfs fijn om hier te zijn en de structuur te hebben die ik nu heb. Ik voelde me vaak een princes. Ik bestrafte mezelf dat ik deze gedachtenis had. Was ik nu echt compleet gek geworden sinds wanneer is het oké om iemand te ontvoeren. En waarom zou ik niet willen ontsnappen.

Ik stapte de kamer in waar ik de stemmen vandaan hoorde komen. Iedereen viel stil. Het waren allemaal mannen. Hij stond met zijn rug naar me toe.

Hij draaide zich om, om te kijken waarom iedereen stil was geworden.

Hij keek me aan met een woeste blik. Ik wist meteen dat dit niet de kleding was die hij had bedoeld. Hij herstelde zich snel kwam naar me toe gelopen en stak zijn hand ten teken dat ik die aan moest pakken. Hij keek me boos aan en draaide zich toen weer om naar de groep mannen. Mij aan de hand meenemend. Ik voelde me heel klein worden. Iets in zijn ogen was erg donker. Ik had een naar gevoel in mijn buik dat dit wel eens heel anders uit kon pakken dan dat ik wilde.

Hij stelde me voor aan de groep mannen. De mannen keken me stuk voor stuk verlekkerd aan. Een gevoel van binnen vertelde me dat deze mannen niet waren wat ik dacht dat ze waren.

Openlijk vroegen ze aan hem waar hij dit lekkere dametje gevonden had. En hoe ik zo "vrijwillig" naar hem luisterde.

Eindelijk kreeg ik het verhaal van het hoe te horen. Hopelijk ook het waarom.

Hij vertelde dat hij me had gezien tijdens een vergadering bij mijn werkgever waar ik werkte. Dat hij geraakt was door mijn manier van bewegen en praten. Hij vertelde dat hij zijn pik had voelen groeien toen ik hem had gevraagd of hij iets te drinken wilde. De toon was zo onschuldig, ondeugend en onderdanig tegelijk een combinatie die hij niet eerder had gekend. Hij voelde de kracht die ik uitstraalde in mijn bewegingen. Hij zag mijn wilskracht en uithouding in mijn ogen. Op dat moment wist hij dat hij me kost wat kost moest bezitten, in elke zin van het woord.

Hoe dat wist hij toen nog niet daarom schakelde hij iemand in. Hij had een vriend die hij al lang niet meer had gesproken. Hij wist dat die vriend niet schuw was van een beetje geweld. Hij besloot hem geld te bieden in ruil voor mijn ontvoering. Hij had er wel bij aangegeven als ik ook maar op een enkele manier beschadigd was, dat hij het niet zou overleven. Hij had al voorwerk gedaan en kende mijn routine. Deze routine gaf hij aan zijn vriend en die voerde mijn ontvoering uit.

Zo wist hij dat ik elke vrijdag tot laat aan het werk was om zo alles voor de vergaderingen van maandag voorbereid had. Het was al donker op straat en de parkeerplaats als ik het kantoor uitliep naar de trein. Op vrijdag leek het daar vaak uitgestorven en toch heb ik me nooit onveilig gevoeld. Achteraf best naïef dus. Dit zal me niet meer gebeuren. In mijn hoofd dacht ik aan de lessen in zelfverdediging. En kreeg een glimlach op mijn gezicht.

Hij zag dit en keek me even vragend aan. Ik glimlachte naar hem en hij ging verder met zijn verhaal. Toen ik dus het straatje in liep naar de trein stopte er een busje naast me en werd ik er meteen in getrokken en reed hij vervolgens meteen weg. Er werd een hand voor mijn mond gedaan tegen het gillen. Ik kreeg een blinddoek voor tegen het zien waar we waren. En zo werd ik dus naar hem gebracht.

Langzaam maar zeker kwam er van alles terug. Maar het angstige gevoel kwam niet terug. Ik voelde me veilig hier ondanks alles.

De heren vroegen aan hem hoe goed ik was. Hij antwoorde hierop heel goed, maar sex hadden we nog niet gehad vertelde hij. De heren vroegen verbaasd waarom niet. Hij antwoorde omdat ik daar nog niet aan toe was.

Ik keek hem verbaasd aan. Hoezo ben ik daar nog niet aan toe dacht ik bij mezelf. Wat een arrogante kwast zeg. Ik ben te min om sex mee te hebben?

Hij moet mijn blik hebben gezien. Hij lachte naar de heren dat hier misschien vandaag nog wel eens verandering in kon komen. Mijn gezicht vertrok meteen. Oh shit wat heb ik nu weer gedaan. Paniek sloeg toe en ik bewoog me van hem vandaag. Snel verstevigde hij zijn greep en trok me weer naar hem toe.

De mannen prezen hem in de hemel met zijn "vangst". Kennelijk zagen ze wat hij bedoelde. Het vuur en de wilskracht was in mijn ogen te lezen. Wat is dat toch met mij. Ik heb al vaker gehoord een open boek te zijn voor mensen. Dat moest ik toch maar eens afleren.

Hij vroeg de mannen of ze nog ergens zin in hadden deze avond. Ik vond dat maar een gekke vraag. Maar al snel snapte ik wat hij bedoelde toen de mannen allemaal gingen zitten. Ze zaten allemaal rond een tafel.

Op dat moment kwamen er nog twee dames binnen. Die had ik al eens eerder gezien. Het waren de twee meisjes van Elsbeth. Ik kreeg een fonkeling in mijn ogen bij het zien van hun. Ze zagen er goed uit beter als toen ik ze de eerste keer had gezien. Kennelijk hadden ze het goed nu.

De twee meisje kwamen naar me toe. Ze namen me mee naar een andere ruimte. Hier kreeg ik de gelegenheid te vragen hoe het met ze was. Ze antwoorde goed daarom waren ze nu hier ze wilde iets voor me terug doen.

Ik vertelde hun dat dat niet nodig was dat ik het zo weer zou doen.

Ze vertelde me wat er zou gebeuren vanavond. Mijn maag draaide zich om en ik voelde een ongekende angst opkomen. Ik had dit nog niet eerder gevoeld. Hij zou me vanavond gaan veilen. Niet om als slavin verkocht te worden maar eenmalig. Er waren regels aan verbonden die deze heren niet mochten schenden. Welke dat waren werd niet verteld. De meiden vertelde me dit ook niet te weten, anders hadden ze het beslist verteld ongeacht welke straf er op zou staan. Ze waren nu dus hier om me te ondersteunen in mijn angst. Toch weer die vangnet dacht ik meteen. Hij kon dus heel goed inschatten wat dit met me zou doen. Hij moet dus ook van te voren hebben geweten wat ik voor stunt uit zou halen. Of misschien niet en had het niets uitgemaakt. Alleen wel stom van mij want nu had ik de heren een mooi verkeerd beeld gegeven. Ik sprak hierover met de meisjes. Ze zeiden inderdaad dat dit geen hele slimme zet was geweest. En hoe goed ik het eigenlijk had. Ik moest gaan bedenken wat ik nu echt wilde. Want had ik wel eens tegen hem gezegd dat ik hier niet wilde zijn.

Eerlijk gezegd kon ik me dat niet herinneren. Ik dacht na of ik wel echt weg wilde. Zelfs daar kon ik geen antwoord op geven. Zo tegenstrijdig was dit allemaal. De meisjes hielpen me met opfrissen en omkleden. Zo zag ik er uit zoals ik er eigenlijk uit had moeten zien. Ik besloot me met opgeheven hoofd terug te begeven naar de ruimte met alle heren. Ik zou laten zien wat ik waard was. De meisje juichte naar me en zeiden goed zo wees vooral trots op jezelf. De rest komt vanzelf goed. Ja zo voelde het ook. De angst verdween want hij zou zorgen dat ik veilig was. Toch?

Even was daar toch een kleine twijfel maar ik liep met een rechte rug door.

De kamer viel weer stil en hij draaide zich om. Dit maal kwam er een grote glimlach op zijn gezicht. Hij liep weer op me af met uitgestoken hand.

Hij pakte mijn hand en fluisterde in mijn oor; "goed zo dit is mijn meisje".

Ik voelde me meteen groeien. Hij ging aan het hoofd van de tafel zitten en ik knielde naast hem neer. Zo heren de onderhandelingen zijn begonnen.

Jullie hebben allemaal een enveloppe voor je liggen daarin laat je jou bod aan mij weten. Jullie spreken niet met elkaar over jullie bod. Nu niet en ook later niet. Kom ik erachter dat dit toch gebeurd dan zorg ik er persoonlijk voor dat jullie alles wat jullie bezitten kwijt raken.

Zo gezegd zo gedaan. De heren schreven allemaal wat op. Ik had de heren al bekeken en ik had wel al zo mijn voorkeur. En zeker ook mijn afkeuren.

Echter was ik overgeleverd aan het lot. Het lot besliste echter in mijn nadeel.

Ik werd verkocht aan de lelijkste uit de groep. Jemig zeg hoe kwam ik hier doorheen en vooral wat zou er gaan gebeuren.

Hij begeleidde me naar hem toe en hij stelde zich voor als Erik. De naam en de stem deden me rillen. Ik keek hem bijna smekend aan maar hij bleef koel.

Ik wist dat ik hier doorheen moest en hield me vast aan het moment dat er een einde aan zou komen.

Erik nam me mee naar een andere ruimte. Ik liep met een rechte rug mee. Want niets zou me klein krijgen. Ik hoorde het gesmoes van de andere heren. Dat ze graag hadden gewild zelf zo een dame te hebben.

Ik voelde me klein en verdrietig. Ik wilde dit niet maar ik kon er ook niet onderuit. In de kamer stond een bed. Hij eiste van me dat ik daar ging zitten.

Ik liep naar het bed. Maar werd bruut terug gehaald. Vanaf nu mocht ik niet lopen maar moest ik kruipen. Ik walgde meteen van hem en liet dat merken ook. Toen ik terug liep keek ik hem vuil aan. Hij kneep met zijn ogen.

Ik vatte dit zeer dreigend op. Ik vroeg me af waar hij was en hoe hij zou merken of alles wel goed ging. Ik werd een beetje bang en dus erg voorzichtig in wat ik wel en niet deed. Ik was bij het bed en ging er op zitten.

Ook dit was niet goed ik moest gaan liggen. Ik deed wat me werd gevraagd maar ook niet meer dan dat.

Ik merkte dat hij geïrriteerd raakte. Hij kwam naar het bed gelopen en boog zich over me heen. Hij likte aan mijn gezicht en aan mijn oor. Daarna kuste hij me op mijn mond. Woest drukte hij zijn tong in mijn mond. God wat een vieze smaakte meist bijna over mijn nek. Dit voelde zo vies. Sterker ik voelde me zo vies. Ik voelde me een stuk vlees wat er niet toe deed. Ik weet nog steeds niet hoe snel ik dit heb kunnen voelen. maar als snel wist ik het weer. Het verleden. Het verleden haalde me weer in.

Daarna leek het alsof de kamer groter en groter werd. Alsof ik op mijn eigen lichaam neer keek. Ik wist meteen wat er gebeurde.

Ik was weer uit mijn lichaam gegaan. Ik zag hoe hij me uit wilde kleden. Kennelijk wilde ik niet mee werken en zag de klap in mijn gezich aankomen. Ik voelde hem niet. Ik voelde alleen een zwart gat.

Het was dat moment dat de deur openzwaaide en Erik van me af werd gegooid en op de grond eindigde met nog een groep heren om zich heen. Er werd snel een deken om me heen gewikkeld. Langzaam maar zeker kwam ik terug en dook ik weg onder de deken. Ik kroop in een en ging in de foetushouding liggen. Iedereen vertrok uit de kamer en sleurde Erik mee. Snel kwamen de twee meisjes de kamer in en vertrok hij ook.

Ik hoorde het bad stromen. Ik raakte in paniek en wilde weg.

Ik stond dan ook op en rende de deur uit de gangen door. Als snel was ik waar ik wezen moest. Ik opende de deur en viel op het bed.

Mijn bed. Ik kroop onder de dekens.

Niet lang daarna hoorde ik een bekende sussende stem. Het was Trudy.

Ze vertelde me dat alles goed kwam. Niet veel later kwamen de meisjes de kamer in. Ze vertelde Trudy wat er was gebeurd. Trudy stond op en vroeg de meisjes bij me te blijven. Ze liep weg maar deed de deur op slot.

Dit was niet nodig geweest want ik was waar ik wilde zijn, maar ik snapte haar reactie wel. Een van de meisjes deed opnieuw het bad aan. Dit keer was het goed. Ik was veilig. Alles was waar ik wist dat het was.

Gelukkig hadden ze alle lichten uit gelaten. In de badkamer hadden ze mijn kaarsjes aangedaan. Dit gaf precies genoeg ligt. De spiegel ontweek ik. Ik wilde er niet in kijken. Ik wilde absoluut mezelf niet zien. Ik walgde van wie ik was.

Na mijn bad stond er een heerlijke kop kruidenthee klaar. Dit kalmeerde me.

De meisjes vertelde me dat ze de hele nacht bij me zouden blijven. Ze hadden dit ook niet zien aankomen. Die nacht was een zeer onrustige nacht. Heel veel dromen en gevoelens kwamen boven. Ik ben heel veel en lang wakker geweest. Telkens als ik mijn ogen sloot begon alles van voor af aan.

Ik vroeg me af waarom hij niet meer naar me toe was gekomen. Had ik hem teleurgesteld. Ik voelde me verdrietig. Ik had dit voor hem willen doorstaan maar ik was niet sterk genoeg. Ik voelde me fout en het voelde alsof ik had gefaald. Dit knaagde aan me. Zo erg dat ik begon te ijsberen.

Ik liep steeds maar rond in de kamer en was niet meer rustig te krijgen.

De meisjes bleven aangeven dat ik moest slapen. Ik wilde niet meer in bed liggen. Het voelde allemaal niet goed meer. Dit ging zo door tot aan de vroege ochtend. Oververmoeid viel ik in slaap. De meisjes hadden om en om de wacht gehouden. Toen de andere morgen Trudy op de kamer kwam was ik in diepe slaap. Ze hebben schijnbaar Trudy alles verteld want toen ik rond de middag pas wakker werd zat hij in zijn stoel. Toen ik mijn ogen opendeed stond hij meteen naast het bed. Hij vroeg of hij mocht komen zitten. Het verbaasde me dat hij dit vroeg en niet deed. Ik antwoorde dit is jou huis en jouw bed dus je mag doen wat je wilt. Dit klonk kouder dan ik het bedoelde. Ik zag hem even verschrikken. Hij leek alsof hij niet wist wat hij moest doen. Hij ging zitten en vertelde me wat er was gebeurd.

Hij ging verder en vertelde dat dit nooit had mogen gebeuren. Erik had alle afspraken en regels naast zich neer gegooid. Heel even had hij aangekeken of het zich recht zou trekken maar toen bleek van niet en hij zag dat ik verstijfde heeft hij er een einde aan gemaakt. Ik gilde het uit dat dit te laat was. Dat ik hem had vertrouwd. Dat ik dit voor hem had geaccepteerd.

Hoe stom ik wel niet was geweest om dit te laten gebeuren. Hij slikte al mijn woorden. Hij wist dat hij dit verdiend had. Hij had mijn veiligheid niet gewaarborgd. Hij bood zijn excuses aan. Ik vroeg hem boos waar hij die nacht was. Of hij wel wist hoe schuldig ik me had gevoeld. Hij gaf aan dat het hem beter leek om de meisjes te laten blijven. Even geen mannen om me heen. Toen hij hoorde van Trudy wat er die nacht gebeurd was realiseerde hij zich zijn tweede fout. Daarom was hij nu hier.

Hij zou gaan als ik hem dat vroeg anders zou hij geen moment meer van mijn zijde gaan zolang ik hem nodig had.

Dit was het moment dat ik hem vroeg als ik weg wil bij je mag dat dan. Hij schrok hier hevig van. Hij begon helemaal te trillen ik kon zien dat het hem overal raakte. Hij slikte en antwoordde toen dat als ik dat wilde ik vrij was om te gaan.