Ik = Irma

Ik lig me te vervelen naast het zwembad terwijl de anderen zich aan het vermaken zijn, dan wel aan het bijkomen zijn. Mark komt even langs om te pochen met zijn viriliteit en ik pijp hem even, maar hij wil niet klaarkomen en hij loopt met een stijve lat weg (wat een lekker mannetje heb ik toch!). Daarna begin ik me zorgen te maken over de toekomst. We zijn nog geen week in Madagaskar en we hebben nog amper iets van het land gezien. Zee en oceaan wel, maar land en inwoners amper. Wel zijn we in een prostitutiesoap verwikkeld en wordt er aan alle kanten geneukt. Daar heb ik maar zijdelings aan meegedaan, omdat ik het allemaal niet kan vatten. Deze soap is niet mijn ‘flow’.

Warda is nog zo jong: zij hoort op school. Met Lea heb ik een goed gesprek gehad en ik weet vrij zeker dat haar broer geprobeerd heeft om haar aan te praten dat ze lesbisch is; puur om nog een barrière op te werpen, zodat ze van de mannen weg zou blijven.
Lova is mij prima en ik heb me heilig voorgenomen om hem binnen drie dagen dusdanig te bewerken, dat hij dagenlang niets met zijn pik kan, gewoon omdat ik wel eens een voormalige gigolo kapot wil neuken.
Maureen is erg los op dit eiland en haar onderdanigheid verwatert met al die helpende Malagassiërs om haar heen. Ze stelt zich hier veel meer als een domina op. Dat baart me zorgen.
Van elle merk ik amper iets. Die heeft vriendschap met de hond gesloten en als we er voor zorgen dat ze op tijd water en voedsel krijgt, gaat er niets mis. Wel missen we dan de boot om haar zaken bij te brengen die haar eigenaren niet kennen of kunnen, maar dat was geen onderdeel van de afspraak.

Met gesloten ogen komt er een plannetje voor de komende tijd. Ik wil Lea onder het juk van haar broer vandaan krijgen. Lova zou uitermate geschikt zijn om er voor te zorgen dat zijn jongste zusje een door hem beschermde status op school krijgt. Maar Lea dan? Maureen is helemaal idolaat van haar en gezien haar uiterlijk snap ik dat helemaal: ik heb nog nooit een mooier lichaam gezien dat dat van Lea. En: Lea heeft beauty & brains.
Lea zou heel snel geschoold moeten worden, maar waar kan dat? Ze spreekt heel goed Frans en een beetje Italiaans. Als we haar op een Franstalige school zouden kunnen krijgen, heeft ze de meeste kansen om te slagen. Dan kan ze zich daar eerst maar even bewijzen of ze werkelijk geschikt is om te gaan leren.
Het punt is, dat als ze in Madagaskar gaat studeren, dat er dan gelijk een zwerm met pooiers om haar heen zal komen om haar te strikken voor hoerenwerk. Ze is gewoon te mooi om haar te laten lopen…
Het zal dus toch Europa moeten worden voor Lea. Maar, dan ook voor Warda? Nee: dat mag niet…
Wat kan dan de rol van Lova worden?

AAAARGH!!!

Hier kom ik niet uit. Sterker nog: ik WIL hier niet uit komen. Nee: ik had niet in deze situatie willen zitten! Ik wil lekker luieren, een paar excursies doen, op een lokaal marktje rondstruinen en dat soort toeristische dingen. Ik neem me voor om vanavond met Mark en Lova naar een grote dichtbij zijnde stad te gaan en daar eens te kijken naar het uitgaansleven. Ik wil van dit resort af en wat dingen doen en ondernemen!

Ik dommel in en wordt gewekt door een vederlicht kusje op mijn mond. Ik zie het glunderende gezicht van de kleine Warda en ik besef dat het heel goed was om haar los te kopen. Nu er alleen ‘nog maar’ voor zorgen dat ze niet weer in deze wereld terecht komt…
Warda vertelt dat het eten klaar is en vraagt of ik kom eten. Ik verbaas me over de energie van het meisje. Zelfs de twinkeling in haar ogen is authentiek. Ze mag dit klimaat dan gewend zijn, maar ik heb net een tukkie moeten doen om bij te tanken, terwijl zij nog vrolijk rond dartelt!
We gaan aan tafel en we eten de heerlijkste vissen. Ik ben helemaal geen visliefhebber, maar dit is echt magistraal. Ik wil niet weten wat ik op heb, maar ik vraag aan Lova of hij een lijstje met recepten wil maken, want hiermee is in Nederland goud geld te verdienen.

Na het uitbuiken, zeg ik tegen Mark wat mijn plannen voor vanavond zijn. Hij denkt er even over na en is al snel akkoord, waarna ik naar Lova gaat. Hij schrikt van mijn verzoek en zegt: “Als het donker wordt komen alle sekstoeristen uit hun holen en werpen ze zich op elke vrouw die ze willen. Het is voor jou niet veilig daar”.
Ik kijk hem secondenlang aan en zeg: “Het was wel veilig genoeg voor Warda, maar niet voor mij? Prima, dan gaan we met ons vieren en nemen we Warda ook mee. Dan kan ze ons vanuit haar kennis een mooie rondleiding geven”.
Lova is in een shock door mijn bevel. Hij zit helemaal klem en ik denk even dat hij spontaan malaria of zo krijgt, zodat hij ten minste niet mee hoeft. Watje…
Ik loop naar Warda toe en vertel wat de plannen zijn. Ze is er niet gerust op, maar ze zegt dat ze wel mee zal gaan. Maureen laten we achter: ze moet haar onderdanige plaats weer gaan leren waarderen.
Lea en blijft ook achter, terwijl elle bij de hond van Jacques en Celina verblijft. We verbieden Maureen om iets met Lea te ondernemen. Van elkaar afblijven en morgen fit zijn: dat is het devies!

In de hobbelende auto duren 40 minuten erg lang en ik ben blij als Lova de auto parkeert achter het huis van iemand. Hij vraagt aan mij: “Deze trip is jullie idee, dus dan zijn ook de kosten voor jullie?” Ik knik en zeg: “Ja, wat kost het om de auto hier te parkeren?”
Lova zegt: “10.000 Ariary”. Dat is €2,50. Een absurd bedrag, want ik zie dat een paar lokale mensen hier ook hun auto geparkeerd hebben. Ik zeg in het oor van Lova, zodat de anderen het niet horen: “Prima, maar als ik merk dat jij ons belazert, dan zorg ik er vandaag nog voor dat je nooit meer kindjes kan maken. Je vertelt ons gewoon de prijs, zonder een opslag voor jezelf of zo”.
Hij krimpt in elkaar, maar ik ben niet zeker of het mijn woorden zijn die hem overtuigd hebben, of dat het mijn handen waren die zijn ballen tot pulp trachtten te vermorzelen.
Ik geef hem 20.000 Ariary en zeg: “Hoeveel wisselgeld krijg ik?”
Hij geeft me 15.000 terug. Ik zeg, terwijl ik hem diep in de ogen kijk: “Dankjewel. Ik dacht al dat je zojuist een foutje maakte”.
Onder zijn donkerbruine velletje zie ik een tintje rood verschijnen en hij loopt voor ons uit, terwijl Warda hem af en toe wat aanwijzingen geeft. Uiteindelijk belanden we in een kroegje, waar het er allemaal wel prima uitziet. Een paar mensen aan de bar, wat toeristen die geïnteresseerd rond zitten te kijken en een goed uitziende barman en een oogverblindende bardame maken het stereotype compleet. Warda fluistert in ons oor, dat we een gesloten fles bier moeten bestellen.
Dat valt me tegen… Ik had me verheugd op een lokale rum-mix-variant, maar de blik van Warda spreekt boekdelen. Lova bestelt en we krijgen vier identieke flessen. Lova haalt zelf de doppen er af en luistert goed of ze sissen. Één voor één deelt hij de flessen uit en daarna toasten we met ons vieren. Handig dat er hier geen minimale leeftijd voor alcohol is. Tja: dit land heeft heel andere problemen, dan problemen die alcohol met zich meebrengen…

Ik zie dat Warda gebaart dat we onze duim op de opening van de fles moeten houden. Sjeezus… Is het zo’n tent!?
Ik buig me naar haar oor en vraag: “Is het echt zo dat er iets ons drinken gedaan wordt?”
Warda knikt en zegt zonder om zich heen te kijken: “Ja, ik heb al zeker 8 mensen gezien die ik ken en die poedertjes in het drinken van vreemdelingen doen. Die vreemdelingen proeven het poedertje niet, want ze kennen de drank niet die ze besteld hebben. Zo’n poedertje zorgt er voor dat de drinker er van niet meer zo helder na kan denken en dan zijn ze makkelijk te strikken voor een hoertje”.
Terwijl ze het zegt, merk ik dat er toch een stukje schaamte bij Warda zit. Of… Zou het schuld of teleurstelling zijn? Hmmm…

Ik druk mijn duim op de flessenopening en omdat we dat allemaal doen, zien we gaandeweg de horde om ons heen minder dicht worden. We zijn niet interessant als prooi. Eerst pakken ze de minder oplettende prooien.
We ‘genieten’ van het lokale slagwerk en na een half uurtje heb ik deze muzikale ellende al wel gehad. Dan port Mark mij in mijn zij. Naast hem staat een enorme neger. Het eerste wat ik denk is: hoe groot zou zijn lul zijn!?
Mark kijkt zorgelijk en hij zegt hardop in het Nederlands tegen me: “Ik heb geen idee waar dit over gaat, maar die enorme kerel wil ons meenemen naar zijn baas, omdat die een zakelijk voorstel heeft”.

Ik bedenk me dat ik hier niet om gevraagd heb en het ook niet wil. Ik wil gewoon de lokale sfeer proeven en me daarna weer druk maken over de training van Maureen en elle.
Maar, dan begint de nieuwsgierigheid toe te slaan. Wie is die man? Wat zou hij willen? Lova kijkt zorgelijk. Warda ziet er werkelijk doodsbang uit. Ik vraag zachtjes in het oor van Warda: “Waarom kijk je zo bang?”
Ze stamelt: “Dat is de hoogste lijfwacht van Mahatahotra. Mahatahotra is de ongekroonde baas van dit eiland en er gebeurt niets zonder dat hij het weet”.

Ik bedenk me weer dat ik hier niet om gevraagd heb en het ook nog steeds niet wil. Ik leg in het Nederlands alles uit aan Mark. Hij ziet het ook niet zitten en schudt zijn hoofd. Direct zijn we omringd met wandelende kleerkasten en worden we gezamenlijk meegevoerd naar een brede deur. Geen geweld, alleen maar zachte dwang. Achter de deur is een wachtruimte gemaakt die, totaal tegen de landswijs in, geen enkele verbinding met buiten heeft. We zijn hermetisch opgesloten.
Kort bespreken we ons plan: “Mark en Irma doen het woord en we zeggen niets toe, voordat we daar allemaal over eens zijn.

Na een tiental minuten, die waarschijnlijk bedoeld waren om ons te intimideren, worden we gewenkt om door te lopen. Een blik van Warda meldt ons dat het verstandig is om dat te doen.
Aldus doen we en na even over de ‘straat’ gelopen te hebben, staan we in een luxueus ingericht kantoor met een goed functionerende airco met daarachter een lange, ietwat gezette man. Dit zal de grote baas zijn. Hij laat ons theatraal even staan, zodat hij zijn macht kan benadrukken en zegt dan: “Hebben jullie Warda losgekocht?”
Ik zeg direct: “Ja, dat hebben wij gedaan”.
Hij is minder rap van tong en na een ruime pauze zegt hij: “Dan hebben we de goede mensen. Waarom zijn jullie hier?”

Ik haal diep adem, maar met mij ook Mark en Lova. Mark sommeert Lova om zijn mond te houden en hij kijkt mij alleen maar even aan. Mark zegt: “We zijn hier alleen om wat vakantie te houden, maar toen we de situatie van Warda vernamen, hadden we medelijden en hebben we haar vrijgekocht”.
De man schudt zijn hoofd en kijkt naar mij. Hij stelt mij dezelfde vraag: “Waarom zijn jullie hier?” Ik antwoord: “We zijn hier om onze slavin meer manieren te leren en om onze huisslaaf op te voeden. Daarnaast vinden we het leuk om de lokale barretjes te bezoeken en wat meer over de mensen van Madagaskar te weten te komen”.
Dat lijkt een beter antwoord te zijn en Mahatahotra zegt: “Mijn mensen hebben mij verteld dat jullie van een internationaal netwerk zijn en dat jullie al onze mooie meisjes willen ronselen. Wat klopt daar van?”
Ik onderdruk de neiging om een blik naar Mark te werpen en zeg zo neutraal mogelijk: “We hebben vrienden over de hele wereld, maar we zijn hier voor vakantie en ronselen niemand. Waar doel je op?”

Mahatahotra zwijgt een tijdje, terwijl hij ons stuk voor stuk monstert. Hij zegt: “Ik geloof je en ik zal een paar van mijn mensen straffen. Ik wil je een aanbod doen. Dat aanbod komt, omdat ik zeer geïnteresseerd ben in jullie. Ik heb de laatste dagen heel veel over jullie gehoord. Jullie lijken heel erg goed in het conditioneren van mensen. Ik heb een aantal personen, die ik wil trainen. Ik wil ze gaan trainen, terwijl er een groot publiek aan het kijken is. Ik wil hen in het gareel slaan en aan mij onderwerpen, zodat ze alles voor mij gaan doen”.
Ik kijk even naar boven, blaas mijn adem uit, laat mijn schouders naar beneden zakken en zeg uiteindelijk: “Onderdrukking werkt echt wel even, maar je zal merken dat je steeds meer geweld nodig hebt om die onderdrukking af te dwingen. Zo werken wij niet. Onze straffen zijn een benadrukking van de onderwerping van een slaaf of slavin. De slaaf of slavin heeft er zelf voor gekozen dat hij of zij zich aan ons onderwerpt. Onze band is voor het overgrote deel psychisch en niet lijfelijk”.

De man weet niet hoe hij het heeft. Hij doet nog een poging: “Willen jullie mijn mensen trainen om de anderen in het gareel te brengen?”
Ik zeg: “Ja, prima, maar dan moet het wel zo zijn dat ’de mensen’ en ‘de anderen’ allemaal uit vrije wil naar de sessie komen”.
Ik trek deze lijn heel bewust en heel duidelijk. Daar kan meneertje Mahatahotra wel wat mee denk ik.
Het blijft heel lang stil en dan zegt hij: “Jullie doen het anders dan wij doen. Kunnen jullie misschien een keer een optreden geven?”
Aha! Denk ik bij mezelf. Meneertje heeft geen mensen die uit vrije wil komen. Hij is een dictatortje en denkt dat hij met geweld alles wel bij iedereen ingeslagen krijgt. Iemand om rekening mee te houden dus.

Ik zeg op enthousiaste toon: “Dat lijkt me leuk, maar dat doen we dan alleen met eigen mensen. Wat wil je zien?”
Mahatahotra zegt: “Ik wil dat iemand helemaal kapot geranseld word. Ik wil dat een jong meisje slaafs alles doet wat haar door mij wordt opgedragen en ik wil dat een vrouw aan haar tieten wordt opgetakeld en dan als neukvlees gebruikt wordt”.
Terwijl hij zijn zin uitspreekt, laat ik mijn gezicht vertrekken van enthousiast naar shock. Ik ga op een stoel tegenover hem zitten en zeg: “Het enige wat we zouden kunnen doen is dat we een vrouw aan de tieten op kunnen hijsen, maar de rest doen we niet. Wij houden ons niet bezig met fysieke powerplay, maar met mentale powerplay. Als ik tegen onze slaaf zeg dat ze klaar moet komen, dan doet ze dat binnen een minuut. Zonder dat ze verder aangeraakt wordt.
Als ik haar pijn doe, dan heeft dat een doel. Een doel in onze relatie. Een doel in de psychische ontwikkeling van de slaaf”.

De man kijkt heel dom voor zich uit en zegt: “Dat snap ik niet…”
Ik bedenk me dat hij een voorbeeld moet hebben, maar dat is lastig… Als Maureen hier nu zou zijn! Ik wil Warda hier niet in betrekken. Ik kijk naar Lova en vraag hem: “Wil jij voor mij lijden?”
Hij schrikt van deze vraag. Hij schudt fanatiek zijn hoofd en Mahatahotra grijpt in. Hij zegt: “Ik zorg er voor dat je over vijf minuten een gewillige vrouw tot jullie beschikking hebben, die wel een stootje kan hebben”.
Ik steek mijn hand op en zeg: “Ze moet het vrijwillig doen en ze moet pijn fijn vinden”.

Mahatahotra koeterwaalt en een mannetje vliegt weg. Mahatahotra vraagt: “Wat heb je nodig?”
Ik vraag me af in welk complot ik nu weer verzeild ben geraakt en zeg: “grote en kleine elastieken, punaises, wasknijpers of iets wat daar op lijkt, veel verschillende soorten touw, een stel broekriemen, een paar stevige houten latten, een paar flexibele takken, een paar doeken en een emmer water”.
Het is een heel bijzonder boodschappenlijstje en Mahatahotra zegt met een verwonderd opgetrokken wenkbrauw: “Is dat alles? Geen electronische dingen, dildo’s, knevels, zwepen of zo? Die gebruiken wij altijd om te martelen”.
Ik kijk hem fonkelend aan en zeg: “Ik doe mensen pijn, zodat ze er genot door ervaren. Jij niet. Jij doet mensen pijn, zodat ze bang voor jou worden”.

Als blikken konden doden, zou ik een hoopje stof zijn geworden. Mahatahotra is niet blij met mijn constatering. Hij lijkt te twijfelen of het wel zo’n goed idee was om een performance te geven, maar hij kan niet meer terugkrabbelen zonder zijn gezicht te verliezen.
Ik zeg: “Ik wil wel iets voor jou doen, maar wat is er voor mij te winnen? Wat levert het mij op?”
Die vraag had hij wel een beetje aan zien komen en hij zegt: “Je krijgt vijf slaven, die je de hele tijd dat je hier bent mag gebruiken”.
Ik schud mijn hoofd en blijf me beheersen: die gast snapt het niet. Ik zeg: “Dat is niet de manier zoals wij dingen doen, maar dat zei ik net ook al. Ik heb een ander voorstel. Wat is de beste school op dit eiland?”
Hij zegt: “Lamartine, daar zitten mijn kinderen ook op school”.
“Ik wil dat Warda daar naar toe gaat en dat ze door jouw mensen beschermd wordt alsof ze jouw eigen kind is”.

Die zag hij niet aankomen, maar hij is een snelle denker en dito beslisser. Hij zegt: “Akkoord, maar dan wil ik een heel goede show”.
Ik zeg: “Prima, dan doen we er vanavond eentje met iemand van jou en over een paar dagen een show met onze slavinnen”.
Hij begint te stralen en zegt: “Dat is een goede deal. Ik garandeer dat ik me in zal spannen dat Warda haar school veilig kan doorlopen, maar het schoolgeld ga ik niet betalen”.

Ik zeg: “Dat laatste zullen we nog wel eens zien, want ik heb nog wel een idee voor een vervolgoptreden, maar laten we niet op de zaken vooruitlopen. Is jouw vrouw al klaar? Zijn de attributen inmiddels aangekomen? Ik wil ook een mooi strenge outfit. Zwart of rood”.

Mahatahotra blaft weer een paar bevelen en ik hoor dat Mark waarschuwend naar me mompelt: “Pak hem niet te hard aan, want je neemt de teugels van hem over. Dat vindt hij niet leuk”.
Daar heeft Mark een goed punt en ik neem me voor om hem iets meer ruimte te geven.
Een rap babbelend mannetje doet Mahatahotra in woede ontsteken en ik besluit dat ik dat vocale geweld niet tegen mij gebezigd wil hebben.

Mahatahotra zegt: “Alles is bijna gereed. Kan ik jullie iets inschenken?”
“Nee dank je”, zeg ik. “Ik drink niet als ik moet werken en het water of sap vertrouw ik hier niet”.
Ik hoor Mark zeggen: “Doe nou niehiet. Je bent hem aan het tarten”.
Mahatahotra haalt zijn schouders op en pakt zijn telefoon en is er een paar minuten mee bezig. Ik zie dat Lova 50 tinten minder bruin is van schrik en spanning en Warda lijkt naar de WC te moeten, maar ze durft niet alleen en dus zeg ik tegen Mahatahotra: “Waar kan ik pissen?”
Hij is verrast door mijn platvloerse opmerking en wijst een richting op. Ik sta op, wenk Warda en we gaan tegelijk naar de pisplek, want een toilet kan ik het niet noemen…

Als we klaar zijn, fluister ik haar in dat ze dicht bij Lova moet blijven en altijd zicht moet houden op Mark of mij. Ze knikt en lijkt iets minder onzeker te worden. Ze fluistert in mijn oor: “Doe voorzichtig. Als die man met zijn vingers knipt, ben je dood. Zo makkelijk gaat dat”.
Eindelijk begint het bij me door te dringen dat het misschien toch gewoon een slecht idee was om mezelf in een dergelijk wespennest te bewegen. Maar: gedane zaken nemen geen keer en ik loop hand in hand met het jonge meisje naar de ruimte waar Mark en Lova zitten te wachten. Voor hen op tafel liggen een paar pakketjes met daarin diverse maten kleding. Ik ben verbaasd over de kwaliteit en vooral de snelheid waarmee deze kleding binnen is gekomen. Ik kies voor een zwart korset met rode accenten, een zwarte leren slip en hoge zwarte laarzen met een forse hak.
Mark werpt me bewonderende blikken toe.

Mahatahotra zegt: “We gaan naar een ander gebouw. Daar is meer ruimte, zodat er meer mensen in kunnen. We hebben vijf vrouwen uitgekozen waar je uit kan kiezen. Ook hebben we daar wat extra martelwerktuigen geregeld, omdat hetgeen je verzocht wel erg primitief is”.

Het is duidelijk dat Mahatahotra de regie weer helemaal heeft. Hij gaat erg voortvarend aan de slag!

We lopen een minuut of vijf, terwijl we omgeven zijn door een cordon van beschermers. We blijven met ons vieren heel dicht bij elkaar en ik begin steeds meer te twijfelen of dit wel goed gaat komen… Het voelt allemaal heel bedreigend.
Achter ons is een lange stoet van nieuwsgierigen ontstaan: waar worden die blanken naartoe gebracht?!
We lopen een gebouw in, maar de menigte blijft buiten: veilig tegengehouden door een stel grimmig uitziende kleerkasten die er met een voor de blote borst gekruist kapmes heel gevaarlijk uitzien.

We komen in een paar heel vunzige ruimten en ik ben blij dat ik me daar niet in hoef om te kleden. Mahatahotra zegt nadat we een paar minuten hebben rondgekeken: “Kom, alles is klaar. De anderen kunnen aan de zijkant gaan zitten”.

Ik loop met bonzend hart het podium op. Ik ben dan misschien wel een sadist, maar dat is heel wat anders dan om met een vreemde vrouw een dominerende show op te voeren. Als ik op het vrij lage podium kom, word ik ontvangen met applaus. Dat voelt niet echt als een opluchting; de lat lijkt hierdoor juist nog hoger te komen liggen. Ik werp even een blik in de zaal en ik zie dat Mark en ik zeker niet de enige blanken zijn! Ik zie vrij veel oudere mannen met te dikke buiken, vlassige haren en het zweet dik op het voorhoofd. Ook zie ik wel wat blanke vrouwen, maar die zijn ver in de minderheid.
Dan valt mijn blik op de vijf vrouwen. Ze staan naast elkaar, naakt, met hun handen op de rug en kijken strak voor zich uit. Ik zie bij twee van hen een vlakke blik. Bij één regelrechte paniek en bij de andere twee merk ik een gezonde spanning en zelfs een vorm van gretigheid. De dame met paniek in de ogen stuur ik weg. Ze lijkt opgelucht te zijn en kijkt me zelfs even dankbaar aan.
Aan de andere vier vraag ik: “Wie van jullie is meerderjarig?”
Vier vingers gaan omhoog (voor wat het waard is…).
“Wie is hier uit vrije wil?”
Twee vingers gaan vlot omhoog, eentje aarzelend en eentje na nog meer aarzeling. Het valt me op dat dit meisje door de anderen aangekeken wordt. Ik besluit haar weg te sturen, maar niet nu gelijk, zodat haar pooier haar niet te hard zal straffen… Want, dat deze vrouwen allemaal een pooier hebben is me al lang duidelijk!
Ik vraag: “Wie houdt er van harde seks?” Vier vingers.
“Wie doet er aan anaal seks?” Twee vingers.
“Wie is er wel eens door een vuist geneukt?” Twee vingers.
“Wie vindt pijn tijdens de seks lekker?” Twee vingers.
Telkens weer dezelfde twee vingers. Ik laat de beide anderen vertrekken. Ik kijk naar de beide overblijvers en ik kan niet kiezen. Beiden lijken me prima materiaal om mee aan de slag te gaan. Dan valt me iets in. Ik vraag twee papieren vellen en ik krijg twee wegwerpbordjes. Met een stift zet ik op de ene een ‘1’ en op de andere een ’2’. Dan draai ik me om en zeg tegen het publiek: “Wie moet ik onder handen nemen? Nummer 1 of nummer 2?”
Het geroep is niet van de lucht en ik word er niet wijzer van. Dan schiet me in, dat ik hen beide kan gebruiken!

Ik steek theatraal mijn armen in de lucht, waarmee ik vertwijfeling uitdruk. Ik maak een sussende beweging en het rumoer stopt grotendeels. Dan zeg ik: “Ik ga ze allebei gebruiken”.
Er breekt een kort gejuich los en de beide vrouwen lijken het prima te vinden. Ik bekijk hen beter en ik zie dat ze wel heel erg op elkaar lijken. Ik vraag hen: “Kennen jullie elkaar?” Ze kijken elkaar aan en dan zegt nummer 2: “We zijn zussen”.
Ik ben verbaasd, maar laat het niet blijken. Ik kijk om me heen en ik zie dat het meer een hut dan een gebouw is, in ogen van een Nederlander. Het pannendak is zichtbaar en kiert behoorlijk. Het wordt door ronde balken ondersteund. De muren zijn van dito ronde balken met riet er tegen ter bekleding. De balken staan heel dicht bij elkaar, zodat er niemand zomaar binnen kan komen. Kortom: voldoende knopingspunten om de vrouwen aan vast te maken.

Ik zeg tegen het publiek: “We gaan eerst eens even testen hoe goed deze vrouwen kunnen luisteren”. Ik wend me tot de vrouwen en zeg: “Handen in je nek en steek je tieten vooruit”.
Bijna synchroon wordt mijn opdracht opgevolgd. Ik pak een flexibele tak en haal er de bladeren van af. Ik tik er mee op de binnenkant van de knieën van de dames en als vanzelf zetten ze hun voeten wijder uit elkaar. Daarmee worden hun kutjes toegankelijk en ik plaag hen even door er met de tak tegenaan te tikken. Ze krijgen allebei heel snel een opgewonden blik. Deze meiden zijn nu al geil! Mahatahotra heeft goed ‘materiaal’ geleverd!

Ik zeg: “Nummer 1, kus nummer 2 en nummer 2 mag niet bewegen”. We zien nummer 1 naar haar zus reiken en ze begint haar gezicht liefdevol te kussen en te liefkozen.
Ik zeg na een paar minuten: “Kus en zuig ook haar tieten”.
Nummer 2 wordt overal gekust waar haar zus bij kan: van voorhoofd, via hals en tieten wordt ze opgegeild. Na vijf minuten laat ik de rollen omdraaien en als ik hun spel stop, zie ik twee paar zaadvragende ogen.
Al die tijd hebben de vrouwen hun handen op hun rug gehouden. Ik heb in de tussentijd een blik kunnen werpen op de SM uitrusting die op een tafel aan de zijkant uitgestald ligt. Daar ligt van alles. Ik zie echt ontzettend veel batterij-aangedreven speelgoed. Niet alleen tril-dingen, maar ook vooral schokgevende apparaten. Ik pak een taser en laat die knetterend voor het oog van de vrouwen bewegen. Bij de ene zie ik horror, bij de andere niet. Goed te weten dat de dames niet dezelfde afkeuren hebben! Dan zullen ze ook wel een verschillende voorkeur hebben.
Ik hou de taser tegen de arm van nummer 1 die het niet heel erg lijkt te vinden en druk hem aan. Ze schrikt, maar laat zich niet kennen. Ik doe het nog een keer, maar nu op de andere arm. Dan op haar heup: ze wankelt en kan maar net blijven staan. Ik zeg: “Als je wil dat ik stop, omdat het je teveel wordt, dan zeg je: ‘wisselen’ en dan ga ik naar je zus”.
Ik zie dat ze beide heel grote ogen krijgen, want ik breng hen beide in een lastig parket. De taser doet bij beiden net zoveel pijn, maar de ene kan er beter tegen dan de andere en ze willen elkaar als zussen blijven beschermen. Dat gegeven wil ik de hele tijd blijven gebruiken.
Ik geef nummer 1 een schok tegen de zijkant van haar tiet. Ze wipt omhoog, geeft een gilletje en gromt even. Dan haar andere tiet: op haar tepel. Ze jankt even, wipt omhoog, maar geeft geen kik. Ze is echt een taaie! Dan beweeg ik de taser langzaam naar beneden, waarbij ik haar vel licht aan blijf raken. Ze kan de spiercontracties niet tegenhouden en ik zie allerlei spieren bewegen. Het is een mooi en erotisch golvenspel.
Ik schok haar niet. Ook haar kutje sla ik over. Ik stop bij haar bovenbeen en ik laat een schok los op de binnenkant van haar bovenbeen, ongeveer 10 centimeter onder haar kutje. Ze gilt en knakt door haar knieën en valt op de grond. Ze krabbelt snel weer op en gaat weer op haar plek staan. Ze is nu een stuk minder zeker. Haar zus kijkt zorgelijk en als ik de taser tegen het andere bovenbeen van nummer 1 aanhoud, zegt ze op een verslagen toon: “Wisselen”.
Ik zie direct paniek in de ogen van nummer 2 verschijnen. Om haar op te warmen, volg ik dezelfde route als bij haar zus. Als ik haar tepel geschokt heb, roept ze met overslaande stem: “Wisselen!”

Met een rustig gebaar zet ik de taser tegen de binnenkant van het bovenbeen van nummer 1 en druk lang op de knop. Ze staat spastisch te schudden, maar zegt niets. Dan zet ik de taser op haar kutje en zeg: “Geniet er van”. Ik druk op de knop en ze kijkt me verbaasd aan, spert haar mond wijd open en schokkend met haar onderlijf ondergaat ze deze pijn. Het verbaast me dat er geen geluid uit haar keel komt! Na een paar seconden stop ik met de stroom en druk het apparaat tegen het kutje van nummer 2. Als ik bij haar de knop indruk, begint ze gelijk te gillen. Bij haar hou ik het veel minder lang vol en ik leg de taser weg, terwijl de zussen deze sensatie hijgend aan het verwerken zijn.

Dan draai ik me om en zeg tegen nummer 1 dat ze het kutje van haar zus moet gaan likken. Zij vindt het al snel lekker en ik kan duidelijk zien dat ze dit niet voor het eerst doet. Ik laat ze afwisselend elkaar opjutten en bouw daarmee de seksuele spanning in hun lijven op.
Ik laat hen stoppen als ze elkaar zo opgegeild hebben, dat ze alleen nog maar met trillende benen kunnen staan en elkaar nodig hebben om in evenwicht te blijven.
Ik koel ze wat af door hen beide met de taser te schokken en ik zorg er voor dat ik de klit van nummer 1 ook raak. Het geile gevoel van de dames is gelijk weg en is vervangen door een felle stekende pijn op de plaats waar eerst alleen lust was. Hun gevoel moet nu al wel redelijk in de war zijn.

Ik voel dat ik het zweet in mijn laarzen heb staan en stroop ze beide uit. Ik geef de beide vrouwen de opdracht om mijn voeten te likken. Dat is altijd een goede manier om iemand onderdanig te maken en de stinkende zweetlucht van mijn voeten helpt daar zeker bij! Zonder enige twijfel en zonder dralen zijn de meiden enthousiast mijn voeten aan het schoonlikken. Ik ben werkelijk onder de indruk van de inzet van deze twee zussen!
Ik besluit om hun kutjes nog gevoeliger te maken en ik pak een doek die ik nat maak in de emmer en ik begin daarmee hun kutjes te geselen. De dames zijn heel wat gewend, want ze reageren amper bij een klap met de natte lap. Ik ga gewoon door, terwijl de vrouwen met hoog opgestoken kont mijn voeten aan het likken zijn. Na een slag of 30 komt er wat verandering in de reacties en ik weet dat ik op de goede weg ben om de dames gevoeliger te maken. Met een rustig en kalm ritme blijf ik hun kutjes bewerken, totdat ze erg fanatiek met hun heet geblakerde kutjes aan het kwispelen zijn.
Het publiek vindt het geweldig, want ze kijken recht in de openstaande natte dozen van de zussen.

Als ik stop blijven ze zitten terwijl ze mijn voeten nat-asemen. Ik grabbel op de tafel en vind daar 2 Hitachis. Deze ‘magische stokken’ druk ik bij de beide meiden tegen hun klit, terwijl ik mijn middel- en ringvinger diep in hun drijfnatte kutjes vasthaak en de ronding van het trilapparaat met de palm van mijn hand hard tegen hun genotsknobbeltjes duw.
Binnen een minuut zijn ze beide al hijgend en schokkend klaargekomen. Ik besluit om door te gaan en hen allebei nog een orgasme te gunnen, zodat hun onderlijf ontzettend gevoelig wordt. Dat duurt niet lang en kort na elkaar beleven ze hun hoogtepunt. De dames zijn helemaal buiten adem van de inspanning. Dat vindt ik niet gek, want het is benauwd warm en ik zie steeds meer mensen binnenkomen, waardoor het gehalte aan blanken alleen maar lijkt toe te nemen! We zijn een toeristische attractie geworden…

Terwijl de zussen aan het uithijgen zijn (benen wijd, handen op de rug en tieten fier naar voren), zie ik op de tafel een stel leren riemen liggen. Gloednieuw zijn ze: de leerlucht komt er van af. Ook zie ik ductape en punaises liggen. Mijn favoriete softcore SM spelgoed. Ik pak vier stukken ductape en doe op elk stuk 5 punaises. Met de platte kop doe ik ze op de plakkant. Dat duurt wel een tijdje, zodat de vrouwen weer wat bijgekomen zijn en hun blik drukt weer een overslaanbaarheid uit. Deze dames zijn lastige vrouwen om te kraken. Offf…. Ze doen alsof, maar dat verwacht ik niet.

Ik pak één stuk tape met vastgeplakte punaises en plak deze op de ene tiet van nummer 1. Ik laat hem snel volgen door een ander stuk tape op haar andere tiet. Ik zie dat ze haar mondhoeken een beetje omhoog krult, want ze voelt amper iets van de prikkertjes. Dat weet ik ook en ik pak een brede leren riem en doe deze om haar heup. Ze moet haar armen omhoog doen en dan bevestig ik de riem vast om haar borstkas, exact over de tape, waardoor de prikkers diep in haar vlees dringen. Door deze actie heb ik haar attentie en ze haalt diep adem met haar onderbuik, want haar ribbenkast is door de strakke riem bijna onbruikbaar geworden. Ze kan nog wel met haar ribben kast ademhalen, maar dat levert haar pijn in haar tieten en tepels op, dus ze doet haar uiterste best om haar bovenlijf stabiel te houden.
Ik herhaal mijn handelingen bij haar zus en als ik klaar ben, zeg ik: “Spring met je handen in je nek!”
De meiden kijken me met horror in de ogen aan en beginnen zacht te huppelen. Zowel Mark als ik voorzagen dat, want ik reik naar een stok die op de tafel ligt, maar ik ben verrast als Mark deze al aangeeft. Ik zie dat hij een goedkeurende blik heeft: de flow van de performance is goed.

Ik begin met de stok op de voeten van de meiden te tikken, waardoor ze een heel stuk enthousiaster gaan dansen. Ik wenk Mark en hij komt er bij, zodat we samen de zussen kunnen motiveren om te bewegen.
Hun forse tieten zwiepen op en neer en doordat we af en toe een voet met de stok raken, schrikken ze, waardoor de tieten ook heen en weer gaan. Door alle bewegingen dringen de puntjes van de punaises dieper en dieper in het vel. De ogen van de meiden veranderen snel van glans. Ze hadden een onoverwinnelijke glans, maar deze is inmiddels veranderd naar verbazing en ook pijn.
Na een paar minuten beginnen de meiden te zweten en hebben ze moeite om adem te halen. Ze hijgen volop en ze hebben veel moeite om te blijven springen. De dames hebben hun mond open gesperd, zodat ze zo makkelijk mogelijk de broodnodige zuurstof in hun longen kunnen krijgen.
Hun onderbuik slaat snel op en neer.
Ik geef mijn stok aan Mark, die nu met twee stokken de voeten van de meiden in beweging houdt. Ik rommel even op de tafel en zie tussen de riemen twee heel brede riemen met dubbele gespen. Ik krijg een duivels plan en pak ook een paar heel lange touwen.
Ik laat nummer 2 stoppen met dansen en doe een rood touw achter haar rug aan de tiet-riem. Ik laat het touw gewoon op de grond liggen en laat nummer 2 weer dansen. Daarna doe ik bij nummer 1 met een groen touw hetzelfde.

Als ze allebei weer een paar minuten gesprongen hebben, laat ik hen stoppen. Mark stapt terug en ik dirigeer de ontzettend hijgende meiden met de rug tegen elkaar. Ik doe de touwen tussen hun wijd staande voeten en pak de brede riemen en doe die om hun middel. Ik wenk Mark en samen trekken we de riem enorm strak aan. De zussen kunnen nu nog minder adem met hun onderbuik halen en zijn gedwongen om adem te halen met hun ingesnoerde borstkas, waardoor ze gedwongen worden om de punten van de punaises elke keer diep in hun tieten te laten prikken.
Ik begin de eerste kreunen van de meiden te horen en dat stemt me hoopvol: het bravoure begint rap af te nemen als er een eerste levensbehoefte ingeperkt wordt.

Ik sein naar de barman en maak het drinkgebaar, waarbij ik 2 vingers opsteek. Er komen 2 flessen water met 2 papieren bekers naar me toe. De dop zit er niet meer op, dus ondanks dat ik best dorst heb, drink ik er niet van. Ik schenk 2 bekertjes vol en gooi het pardoes in het gezicht van de meiden. Proestend verwerken ze deze schrik en ze worden pijnlijk geconfronteerd met hun eigen longbewegingen.
Ik spreek geen Malagassisch, maar ik beeld me in dat ik een gemompelde vloek van één van hen hoor.
Ik wenk nogmaals naar de barman, steek weer 2 vingers op en maak een beweging alsof ik een bierflesje open maak. Nu komen er 2 ongeopende flesjes naar me toe met 2 bekertjes. Ik steek mijn duim op en geef de beide flesjes aan Mark die ze ontkurkt, waarna ik de inhoud grotendeels rechtstreeks mijn keel in laat lopen. Dat is lekker.
Ik gooi nog een beker water in de gezichten van de meiden en pak daarna het rode touw. Die is van nummer 2 en ik trek het touw tussen de benen van nummer 1 door en wenk een ‘mannetje’. Deze kleerkast krijgt van mij de opdracht om het touw over een dakbalk een paar meter voor nummer 2 te gooien en daarna moet hij het uiteinde vasthouden. Het lukt hem na een paar pogingen en als hij hem vasthoudt, zie ik dat hij ermee aan het spelen is. Dat voelt nummer 1 in haar kutje en nummer 2 aan haar tieten.
Ik herhaal het verhaal aan de andere kant met een andere kleerkast en ik wenk een kleerkast, dat ik op zijn nek wil zitten. Dat vindt hij wel lollig en als ik bovenop zijn nek zit, maak ik de touwen zo hoog mogelijk aan elkaar vast. Het touw maakt nu een driehoek met de punt naar beneden. De bovenste punten worden gevormd door een ronde dakbalk en de onderste punt door de kruisen van de beide dames. Het heeft wel iets weg van een hartjesvorm.
Zij zijn erg druk bezig met het ademen, waardoor ze geen acht slaan op de touwen. Ik laat me in een vloeiende beweging van de schouders van mijn kleerkast glijden en oogst daarmee een applaus. Ik bedenk dat ik het publiek meer bij het optreden moet betrekken en vraag aan de meiden: “zouden jullie het een probleem vinden om geneukt te worden?” Ze lijken het een vreemde vraag te vinden en ze zeggen in koor: “Geen probleem hoor!”
Ik neem me voor om heel voorzichtig te zijn, want ik vertrouw hen nu niet meer qua SOA’s en andere enge aandoeningen… Ik meet de afstand van de touwen af en maak er her en der knopen in. De vier touwen maken een stevige basis.
Ik wenk Warda en ze komt beschroomd in beeld. Haar optreden alleen al oogst applaus.

Ik zeg tegen haar: “Jij mag in de touwen klimmen en er een gemakkelijk plekje van maken”. Ik til haar op en ze grijpt met handen en benen de touwen beet en klimt als een aapje naar boven. Als haar gewicht aan de touwen trekt, hoor ik de beide zussen even janken. Het touw trekt nu namelijk, door het gewicht van Warda, via de dakbalken en de kutjes van de meiden aan de tietriem van het andere meisje. Elke beweging van de ene, geeft een pijnlijk signaal aan de anderen. Ze zijn automatisch op hun tenen gaan staan en ik moet me bedwingen om niet met de stokken op de voeten te gaan tikken, maar dat zou te veel pijn voor hen geven.
Ik laat ze even spartelen en als het een beetje rustiger wordt qua bewegingen, pak ik de Hitachis weer en druk die hard tegen hun kutjes. Ze kreunen en steunen en door een beetje af te wisselen tussen kutjes en pijnlijk afgebonden tieten, krijg ik de meiden heel langzaam naar een pijnlijk genot. De seksuele spanning topt de pijn af, waardoor de pijn heel erg goed voelt.
Ik laat de vrouwen minutenlang in extase vibreren. Ze weten van de wereld niet af en zijn wellicht in de zevende, of achtste hemel.
Dan zet ik door en laat hen beide klaarkomen. Als ze daverend in de touwen hangen, trek ik hard aan de touwen die hun kutjes insnoeren en ook de riemen om hun tieten strakker trekken. Ze komen pardoes bij van hun orgasme en beginnen te janken.
Ik druk de Hitachis weer tegen hun klit aan en ze zeggen direct, bijna in koor: “Stop!”

Ik lach en respecteer hun schreeuw. Ik help Warda naar beneden en verwijder de touwen van het pla
fond. De brede riemen om hun onderbuiken laat ik zitten. De riemen met de punaises om hun tieten maak ik ook los. Ik zie allemaal puntjes in het vel van de meiden en ik bespeur na een paar seconden 3 minuscule druppeltjes met bloed. Ik had al niet veel schade verwacht, maar toch ben ik verbaasd dat er maar zo weinig te zien is na dit heftige spel.
De meiden hijgen dat het een lieve lust is en ik zie hun borsten hoog op en neer gaan in een poging om hun ademhaling weer onder controle te krijgen. Dat lukt amper.

Onderwijl ga ik naar Mark en zeg: “Zal ik hen gaan fisten? Of heb jij een beter idee?”
Hij zegt: “Jij bent in charge en dat doe je goed. Probeer iemand uit het publiek te betrekken”.
Ik ben hier wat huiverig voor, maar kijk rond. Ik zie twee blanke dames die duidelijk bij elkaar horen. Ze zien er verzorgd uit en zijn erg enthousiast. Ik wijs hen aan en vraag met luide stem om boven het geroezemoes uit te komen: “Willen jullie mij komen helpen?”

De dames zijn even verbaasd, maar komen al snel naar voren. Het blijken Engelse vriendinnen te zijn en ik vraag in het Engels of zij de twee zusjes zouden willen vuistneuken. Daar zijn ze wel voor in en ze vragen: “How do we do that?”
Ik leg hen uit dat ik de kutjes kalm aan open probeer te krijgen en dat de vrouwen hun handen
daarna in de kutjes van de zusjes mogen begraven.

Ik begin bij nummer 2, want zij heeft haar adem inmiddels het beste onder controle. Ik trek een latex handschoen aan en doe er een klodder glijmiddel op. Daarna steek ik zonder omhaal of aarzeling drie vingers in haar kut: alleen de duim en pink blijven er buiten. Die kut is ruim genoeg en ik heb al snel mijn pink er ook bij gedaan. Mijn duim volgt als laatste en ik weet dat deze kut klaar is voor een Engelse vuist. Ik wenk de ene en zij gaat met handschoen en glijmiddel aan de slag.
Ik ga het andere kutje bevoelen en dat kutje blijkt nog wat losser te zijn. Ik duw mijn vuist zonder enige moeite naar binnen en kan al na een paar seconden haar baarmoeder aanraken. Dat vindt ze duidelijk niet leuk, maar ik laat niet merken dat ik dat in de gaten heb.

Ik wenk de tweede Engelse dame en ook zij gaat aan de slag.
Daarna wend ik me weer tot nummer 2 en begin haar aars te betasten. Die opening is duidelijk minder geoefend en het kost me grote moeite om daar mijn hand met een zo klein mogelijke diameter naar binnen te werken. Uiteindelijk lukt het me, terwijl ik aan de voorkant de Engelse vuist zonder genade op-en-neer voel raggen. Ik kijk naar het publiek en ik zie een paar Afrikaanse jonge mannen met forse handen staan. Ik wijs de vrienden aan en ook zij moeten van mij een handschoen aantrekken. Zij moeten de Engelse dames aflossen, die dat met teleurgestelde ogen doen. Dan bied ik hen de kontjes van de zussen aan en dan fleuren ze weer een heel eind op.

Ik inspecteer het kontje van nummer 1 en die blijkt enorm los te zijn. Ik dirigeer de Engelse met de grootste hand naar dat kontje en al snel zijn er vier mensen bezig om met hun vuisten de onderlichamen van de beide zussen binnen te dringen. Genadeloos zijn de vier bezig, waarbij de Afrikaanse mannen duidelijk een hoger tempo aanhouden dan de Engelse vrouwen: zij hebben een beetje meer compassie voor de vrouwen.
Dan pak ik wederom de Hitachis en druk die voor de zoveelste keer tegen hun inmiddels overgevoelige klitjes. De Afrikaners hebben al snel in de gaten wat ik van plan ben en pakken de apparaten gedienstig over. Nummer 2 komt als eerste klaar, maar ze moeten doorgaan. Nummer 1 komt wat later, snel gevolgd door nummer 2.
Ze wisselen elkaar een paar keer af, maar de vrouwen trekken het niet lang meer. Het kreunen en steunen is niet meer van genot of opwinding, maar van pijn en afzien. Nummer 2 zakt uiteindelijk op de grond en de brede riem neemt haar zus mee, die ook krachteloos op de grond valt. Hun vier gaten worden leeg getrokken, wat een duale schreeuw van pijn oplevert.
Daarna wordt het stil. Heel stil. Ook het publiek, want de twee zussen liggen er voor dood bij.

Snel voel ik de halsslagader van de zussen en voel nog voldoende. Mark is aan de slag om de riemen om de buiken van de vrouwen los te maken en ik sein de barman in, dat ik een emmer water nodig heb. Ik krijg een emmer waarin heel veel half gesmolten ijsklontjes zitten. Ik gooi die pardoes over het hoofd en bovenlijf van de beide dames. Ze schrikken tegelijk, ademen tegelijk bruusk in en bewegen hun lichaamsdelen ongecontroleerd.

Ik ga opgelucht midden op het podium staan en maak een diepe buiging, zodat alle geilaards mijn decolleté in kunnen kijken. Ik krijg een oorverdovend applaus en er worden allerlei, voor mij onbekende, woorden gescandeerd.
Na een tijdje loop ik naar Mark, Lova en Warda en Lova zegt al gelijk: “Het publiek wil dat je iemand anders ook onder handen neemt. Zij is echt ontzettend goed. Deze tweeling is ook beroemd en berucht om hun incasseringsvermogen, maar die vrouw is echt vreemd!”
Ik denk even na en zeg: “Ze is op dit moment een legende en legendes moeten blijven bestaan. Ik heb beloofd dat ik nog een show doe en die zal met Maureen en misschien ook met elle zijn. Hen zal ik onder handen nemen, maar niet één of andere beroemdheid”.

Lova knikt en ik zie dat hij met een ander spreekt. Om te voorkomen dat er verkeerde informatie wordt rondverteld, steek ik gelijk mijn armen omhoog en het publiek wordt snel stil. Ik zeg: “Deze show was een eenmalig optreden. Ik kende de twee zussen niet en ik heb tijdens het optreden de grenzen van de vrouwen verkend en benut.
Wij zijn hier op vakantie en willen graag van dit heerlijke land genieten. Daarnaast willen we jullie ook laten genieten. Wat vinden jullie er van als we volgende week een optreden doen met twee blanke slavinnen en misschien….”
Ik kan niet verder praten, want de menigte overspoelt me. Zonder dat ik alle klanken herken blijkt me wel, dat de menigte nog een uitvoering bij wil wonen.

Mahatahotra komt naast me staan op het podium, trekt één arm van me omhoog als ware ik een boks overwinnaar en brult met harde stem: “Deze vrouw heeft twee strijders overwonnen met heel simpele middelen. Genot, touw, punaises en leren riemen. Dat was alles wat ze nodig had om de tweeling op de knieën te krijgen. Iedereen heeft kunnen horen dat ze volgende week weer een optreden geeft en dat ze dan notabene twee blanke slavinnen meeneemt!”
Ik hoor het publiek scanderen, maar ik snap de taal niet. Lova staat schuin achter me en zegt: “Ze willen dat je een blanke man te grazen neemt”.

Alle informatie die ik voor deze vakantie heb doorgenomen ten aanzien van het koloniale verleden van Madagaskar komt weer voorbij. Een blanke vrouw, die een blanke man te grazen neemt… Dat is hetzelfde als de hartenvrouw het tijdens het kaarten van de hartenkoning wint.
Ik denk snel en ik verwacht dat ik wel iets kan bedenken. Ik vraag aan Mahatahotra: “Ik kan volgende week een heel bizarre show opvoeren, maar wat brengt dat ons?”
Hij zegt: “Deze avond heeft me 50 keer meer opgeleverd dan normaal. Als we volgende week de entreegelden vervijfvoudigen, dan kan ik jullie voor de komende 20 jaar een privéhuis met beveiliging aanbieden”.
Ik ben totaal verbaasd over dit buitenproportionele aanbod. Ik zeg: “Je geeft ons een huis. Prima voorstel, maar dan gaan we dat huis eerst bekijken, of dat wij bepalen welk huis we willen.
Die beveiliging is mij ook prima, maar ik wil van jou simpelweg de garantie dat ons niets overkomt terwijl wij dat huis bezitten. Hoe je het doet: zo doe je het. Zo niet, dan ga jij aan je ballen aan één van die dakbalken hangen”.

Pas dan realiseer ik me dat ik dit allemaal gezegd heb met honderden muisstille getuigen. Lova is weggedoken, Warda snikt geluidloos en Mark staat met een wijd open mond te kijken. Ik vrees ineens dat ik mijn hand overspeeld heb en het word me kil om het hart.

Mahatahotra gaat recht tegenover me staan en kijkt me secondenlang kil in mijn ogen. Ik knipper niet en probeer zo neutraal mogelijk te blijven kijken. Dan zegt hij: “Als je volgende week een unieke show laat zien, die iedere andere show kan overtreffen, dan regel ik een groot vrijstaand huis, met personeel. Dat wordt dan jouw eigendom. De beveiliging zal ook voor mijn rekening zijn”.

Ik maak het telefoongebaar naar Mark en hij vist zijn GSM uit zijn zak. Ik toets het nummer van een bekende in en ik antwoord in de telefoon: “Ja, dat klopt, maar ik sta nu op een podium en ik wil weten of het mogelijk is dat we sissy Jacky hier over een paar dagen kunnen hebben voor zijn finale?”
Het is muisstil in de zaal en mijn antwoord is: “Ik overleg het even”.
Ik zeg tegen Mahatahotra: “Het gaat je sowieso drie vliegtickets vanaf Parijs kosten en daarnaast $ 4000 voor extra onkosten”. Mahatahotra wuift en zegt: “Prima. Geld is geen probleem. Ik wil volgende week een weergaloze show. Als ik geïmponeerd ben, dan ben ik heel vrijgevig. Als ik teleurgesteld ben , is jullie vakantie vergald”.
Na die woorden gaat hij van het podium af en ik voel me enorm onder druk gezet, maar ja, dat heb ik eigenlijk over mezelf afgeroepen. Die vent doet het goed. Ik denk heel snel en zeg dan met sussende handen naar het publiek: “Volgende week ben ik er weer. Dan neem ik twee blanke slavinnen mee en een blanke slaaf. Jullie hebben net gehoord dat Mahatahotra hier een heel genereuze tegenprestatie tegenover zet. Ik zal de drie slaven onder de knie krijgen”.

The deal is set. Now: wait for the best!


We drinken nog kort even iets, maar het wordt al snel veel te druk om ons heen: iedereen wil ons aanraken en met ons praten. Om te voorkomen dat we platgedrukt worden, helpen de beveiligers ons naar buiten, waarna we in de gitzwarte nacht voorzichtig naar huis rijden.