Wat als verleiding, opwinding en seks even normaal zijn als elkaar begroeten, een hand geven en adem halen? Wat als bijna iedereen in een permanente staat van opwinding verkeert? Overal. Hoe vreselijk saaai is het leven dan wel niet?

=22=

Ben

Daar stond hij dan. Ben Ruckert, in zijn blote nakie voor de badkamerspiegel. Hij had op de wc gezeten, gedoucht en zijn tanden gepoetst, en keek nu naar zijn stokstijve geslacht, maar had meer aandacht voor de rest van zijn lijf. Dat was aan de magere kant, vond hij zelf. Bleekjes ook.

Hij draaide zich half om en keek over zijn schouder. Gespierd mocht je hem absoluut niet noemen. Hij deed er ook geen enkele moeite voor. Sport boeide hem niet en in feite hield hij al evenmin van een opgepompt lichaam. Maar van de andere kant, zo slungelig en zo slap hoefde natuurlijk ook weer niet.

'Hé, goeiemorgen, adonis!' Zijn drie jaar jongere zusje Linda stapte de badkamer binnen. Ze was volledig gekleed in haar evakostuum. Grinnikend reikte ze naar zijn lul en liep toen door naar het toilet. 'Wat sta je daar eigenlijk te doen?' vroeg ze, terwijl ze op de bril ging zitten. 'Hoef je niet naar school vandaag?'

'Jawel, toch wel.' Hij hoorde dat ze begon te schijten. 'Zoals elke vrijdag, toch?'

Linda wuifde hem de badkamer uit. 'Dan hup hup.' Opnieuw klonk er een natte scheet.

Ben ging terug naar zijn slaapkamer, waar hij wat makkelijke kleren bij elkaar zocht. In zijn stagejaar werd hij de eerste vier dagen van de werkweek op de afdeling Communicatie van Assurantiemaatschappij Sempre Luxúria verwacht, op vrijdag moest hij zich op school melden. Het enige dat hem aan de vrijdag beviel, was dat hij dan geen, zeg maar, kantoorkleren hoefde te dragen, voor de rest had hij weinig meer met school. Die was hij intussen ontgroeid.

Alleen met een T-shirt aan verscheen hij in de eetkamer. Het had geen zin om nu al in zijn broek te stappen, want die moest zo meteen toch weer uit.

Zijn vader, die Martijn heette en tweeënvijftig was, zat keurig gekleed aan de ontbijttafel. Hij dronk juist een slokje koffie. Tegenover hem, achterover leunend op haar stoel en met beide voeten tegen de tafelrand, las zijn negenenveertigjarige vrouw Tessa, die zich nog niet had aangekleed, iets voor uit de online krant op haar tablet. Ze onderbrak zichzelf om haar zoon glimlachend een goedemorgen te wensen. Haar forse borsten hingen zwaar omlaag.

Ben stelde zich vlak naast haar op. Hij keek naar beneden in haar kruis voordat hij eventjes haar schaamlippen betastte. Ze klemde haar vingers om zijn stijve lul en begon die langzaam te masseren.

'Waar was ik?' zei ze. Haar ogen zochten de regels af. 'O, hier. Luister. 'Het aantal meisjes en vrouwen dat er moeite mee heeft om hun benen uit elkaar te doen, is vorig jaar gedaald naar elf procent. Het ministerie beschouwt dit als een positieve ontwikkeling. Volgens een woordvoerster zijn er twee oorzaken aan te wijzen. Ten eerste lijken de nieuwe opvoedmethoden hun vruchten af te werpen en in de tweede plaats begint de hulpverlening eindelijk resultaat te boeken.'' Ze legde het tablet naast haar bord en keek op naar het gezicht van haar zoon. 'Wat vind je daarvan, Ben?' vroeg ze, hem met meer ijver aftrekkend.

'Wat moet ik daar nou van vinden?'

'Goed misschien?' suggereerde zijn vader. Hij nam een fikse hap brood met jam.

'Natuurlijk.' Ben bewoog zijn bekken heen en weer. 'Goed, mam.' Hij kreunde eventjes. 'Ben er bijna.'

Zijn moeder glimlachte weer. Toen ze haar andere hand liet meedoen, vielen haar knieën nog wat verder uit elkaar. Ze kneedde in de balzak van haar zoon en wrong haar vingers geroutineerd om zijn schacht. De ontlading ging gepaard met een schok en Bens lichaam verstijfde. Het gezicht van zijn moeder kreeg de volle lading.

'Morgen!' klonk de stem van zijn zusje. Linda, gekleed in een strakke spijkerbroek en een truitje, zoog eventjes aan een tepel van haar moeder, tongde snel met haar vader en ging naast hem zitten. Voordien slaagde hij erin om een aai over haar billen te geven.

Ben wreef zijn eikel over de wang van zijn moeder. Diep ademhalend, tastte hij in haar kruis, gaf ook haar een tongzoen en kon eindelijk aan zijn ontbijt beginnen. Tessa, wier gezicht glom van zijn sperma, zette haar voeten op de vloer. Zodra ze de kopjes van haar kinderen had volgeschonken en die van haar man bijgevuld, ging ze pal voor de tafel enigszins op haar tenen staan om in haar bord te pissen. 'Schiet wel een beetje op, hè, Ben,' zei ze, terwijl de straal afnam. 'Misschien kun je voortaan tien minuutjes eerder uit je nest komen.' Ze ging weer zitten. 'Dan hoef je niet meer zo te jakkeren.'

'Het komt wel goed, mam,' mompelde hij met volle mond. Het werd nu echt hoog tijd om zich uit te schrijven uit Hotel Mama. Die eeuwige commando's van zijn moeder begonnen hem zoetjesaan de keel uit te hangen. Dat zijn zusje daar zelfs regelmatig een hoop instructies aan toevoegde, was helemaal te idioot.

Ongeveer gelijk met haar verliet Ben het huis, allebei met een rugzak. Linda sprong op haar fiets en liet haar kruis met een genotvol gezicht op het spits toelopende zadel zakken. Haar schaamlippen heen en weer over dat zadel wrijvend, riep ze 'hoi!' naar haar broer en trapte de straat uit. Ook Ben maakte zich op weg, voor een ritje van zo'n vier kilometer.

De geur in het grote schoolgebouw begon hem steeds meer tegen te staan. Raar dat hij daar de afgelopen jaren nooit last van had gehad. Toen hij, ingesloten door tientallen medescholieren, door de gangen en het trappenhuis liep, besloot hij serieus werk te gaan maken van zijn vlucht uit de ouderlijke woning. Ergens vandaan klonken ritmische geluiden die hij niet thuis kon brengen. Alsof er gehamerd en getimmerd werd.

'Zo?' zei een stem naast hem. Hij keek op en herkende Ineke. Ze deed dezelfde opleiding als hij en liep, als hij zich niet vergiste, stage bij een overheidsorgaan. Ineke droeg een bont bedrukte legging onder een ruim vallend bloesje dat ver openhing. Haar tieten wiebelden voor haar uit.

'O, hoi,' zei hij, in haar zachte kruis tastend. 'Alles nog kits?'

Ze tikte op de uitstulping ter hoogte van zijn lies. 'Hou je hem geheim, Ben?' Met die woorden ritste ze zijn gulp open. Hij was haar behulpzaam toen ze op zoek ging naar zijn stevige lul. Eindelijk had ze hem te pakken, bleef plotseling staan en zonk op haar hurken. Haar warme lippen sloten zich om de eikel. Ben zoog zijn adem naar binnen.

De stroom medescholieren hield niet op. Sommigen liepen bijna tegen het tweetal aan en anderen maakten foto's met hun telefoon. Slanke handen voelden in het voorbijgaan aan Ben achterwerk, af en toe drong er een meisjestong zijn mond binnen.

Ineke richtte zich weer op. Ze glimlachte, haalde al haar tieten helemaal uit de bloes en duwde ze tegen zijn borst. 'We moeten opschieten,' zei ze met een blik op een klok aan de muur.

'Ja, ja,' zei Ben, zich weer de commando's van zijn moeder en zusje herinnerend. Achter zijn lul aan liep hij samen met Ineke naar het lokaal waar ze werden verwacht. De meesten zaten al achter hun lessenaar. Het geroezemoes verstomde toen de lerares binnenkwam.

Marieke de Jong, die bestuurskunde en overheidsmanagement doceerde, droeg een van haar gebruikelijke klokrokken. Ze had een T-shirt aan met daar overheen een slank gesneden blazer. Ze legde haar tas op haar lessenaar, draaide zich om naar de leerlingen en tilde haar rok op.

'Goeiemorgen, mensen,' zei ze met haar heldere stem. Drie vingers van haar linker hand wreven over haar venusheuvel, nu nog verborgen achter de zachte stof van een zwart slipje. 'Ik hoop dat jullie weer een vruchtbare stageweek achter de rug hebben.' Haar blik viel op een slungelige knaap in een van de voorste bankjes. Hij hing onderuit, met zijn stijve lul oprijzend uit zijn geopende gulp en keek gefascineerd naar het ondergoed van de lerares.

Ze knikte naar hem. Hij stommelde onmiddellijk overeind en liep op haar af.

'Ik wil jullie een these voorleggen over het burgemeesterschap,' vervolgde Marieke de Jong. Ze trok haar broekje uit en beduidde de slungel wat dichterbij te komen. Terwijl ze haar broekje van zich af gooide, zette ze haar voeten verder uit elkaar en duwde zijn hoofd tussen haar dijen. 'De burgemeester bestaat nu een millennium. Vanaf halverwege de Middeleeuwen, toen zich de eerste steden vormden, waren het de schout - die politieman én rechter was - en de schepenen - de wethouders zeggen we nu - die de stad bestuurden en zich met de rechtspraak bezighielden.'

De leerling likte haar licht behaarde liesstreek.

'Werd een stad te groot,' ging de docente verder, 'hadden de schout en schepenen hulp nodig. Die kregen ze van enkele stadsbewoners - dus van gewone burgers, die als beloning voor hun hulpvaardigheid, want ze haalden de belastingpenningen op, met 'meester' werden aangesproken. Op den duur zouden deze burgemeesters het bestuur van de stad overnemen, want de schout en schepenen bemoeiden zich tenslotte alleen nog met de rechtspraak.'

Ben luisterde wel naar de mooie stem, maar werd afgeleid door wat zich voorin het lokaal afspeelde. Ineke, die naast hem zat, zat zo te horen met hetzelfde probleem. Zachtjes kreunend, streelde ze haar kut door haar legging heen.

Onverstoorbaar vervolgde Marieke de Jong de les. 'De burgemeestersfunctie is al duizend jaar een autoritair ambt; vanaf het allereerste begin uitsluitend beschikbaar voor uitverkorenen, de welgestelden, die elkaar dat ambt toebedeelden. Het bood aanzien, het bood macht. Die macht werd ook nog eens bekrachtigd in de gemeentewet uit 1851 van Thorbecke. Behalve dat de burgemeester toen voorzitter werd van het college van B&W, viel hem ook het voorzitterschap van de gemeenteraad ten deel.'

Ze leunde tegen de rand van haar lessenaar en deed eventjes haar ogen dicht.

'Desondanks was en bleef het burgemeesterschap, en ook het raadslidmaatschap, jarenlang meer een erebaantje dan een betrekking waar je je dagelijkse boterham mee kon verdienen. De gewone man zag je trouwens nooit binnen het gemeentebestuur. Het stemrecht was bovendien tot 1919 voorbehouden aan de gegoede mannen, niet aan vrouwen, voorgedragen én geselecteerd door het gemeentebestuur.'

Ben voelde dat Ineke zijn lul vastpakte. Haar warme adem gleed over zijn wang.

'De vraag die ik hier nu opwerp, luidt: moeten we ons niet eens serieus gaan afvragen of het ambt van burgemeester nog wel van deze tijd is? Hij en zij worden niet democratisch benoemd. Onze burgemeester is een vreemde eend in de bijt van onze democratie.'

De haar likkende slungel had haar heupen vastgegrepen en hing nu bijna horizontaal onder haar gespreide benen. Ze had haar handen op zijn hoofd gelegd, haar bekken tegen zijn friemelende tong duwend. Desondanks sprak ze verrassend beheerst verder.

'Zijn we niet beter af met een gemeentebestuur dat gemodelleerd is naar het vertrouwde Rijksstramien? Dat stramien zou een eerste burger opleveren die na de gemeenteraadsverkiezingen voortkomt uit de grootste politieke partij. Hij stelt, geholpen door een formateur, het, tussen aanhalingstekens, Kabinet van Wethouders samen, om vervolgens in de functie van wethouder-president of premier-wethouder, vier jaar lang te proberen, de boel bij mekaar te houden. Als de primus interparis, de eerste onder gelijken. Omdat het complete Kabinet van Wethouders verantwoording verschuldigd is aan het volk, vertegenwoordigd in de gemeenteraad, zijn de machtsverhoudingen in balans. Op papier, dat wel, maar papier ligt aan de basis van alles.'

Ineke rukte Ben naar zijn tweede climax van deze nog jonge dag. De lerares stond op het punt de hare te krijgen, maar alleen zij wist of het vandaag al dan niet de eerste was.

Het lukte haar nog net voordat ze het uitschreeuwde van genot om te eindigen met: 'Kortom, duizend jaar burgemeester lijkt me wel genoeg. Het gaat niet eens om de functie zelf, maar om de efficiëntie van het gemeentebestuur. Als ons dat echt na aan het hart ligt, schaffen we de burgemeester AF!' Bij dat laatste woord explodeerde Marieke de Jong.

En ze was niet de enige. Zowat driekwart van haar leerlingen, jongens en meisjes door elkaar, deed het haar na. De kop van deze schooldag was eraf.

De slungel die de lerares naar haar hemelse moment had geleid, krabbelde wat onhandig overeind. Zijn gezicht glom en druppeltjes vielen omlaag uit de dikke eikel van zijn stokstijve lul. Marieke de Jong greep hem vast. Stevig aan de lul trekkend, wees ze achter zich naar het elektronisch whiteboard waarop trefwoorden te lezen waren die betrekking hadden op wat ze daarnet had verteld.

'Ook wie al aantekeningen heeft gemaakt, wil ik adviseren deze opsomming over te nemen,' zei ze. Bij die woorden drukte ze zich tegen de heup van de leerling en sloeg haar vrije arm om zijn middel. Ondertussen rukte ze hem met verve af. Toen de jongen kwam, vloog er een flauw lachje over haar meestal ernstige gezicht. Ze liet hem los, bukte zich om haar broekje van de vloer op te rapen en droogde er haar handen mee af. Op de achtergrond gingen de timmer- en hamergeluiden door en door.

'Wat hoor ik toch?' vroeg Ben aan Ineke.

'Die herrie? Ze verbouwen het biologielokaal, zei iemand. Het wordt de helft groter of zoiets. Gelukkig hebben wij daar niks meer mee te maken. Met biologie, bedoel ik.'

De slungel was de laatste die de trefwoorden van het whiteboard kon overschrijven. De lerares zat nu op de rand van haar lessenaar, met opgesjorde klokrok en de benen wijd.

'Oké,' zei ze, de klas aankijkend. 'Wie wil er op mijn these reageren?'

Ben kreeg tegen de ochtendpauze het idee om eens langs te gaan bij het kamerbemiddelingsbureau voor studenten, dat op school een dependance had. Als hij zijn ouderlijk huis écht vaarwel wilde zeggen, moest hij daar serieus werk van maken. Informeren naar het een en ander leek hem een goede stap.

In de centrale hal bestudeerde hij de plattegrond van de school. Er waren delen in het gebouw waar hij zich nooit of slechts één keer had vertoond. De gang waar het bemiddelingsbureau zou moeten zijn, kende hij helemaal niet. Terwijl hij met een vinger over de plattegrond gleed, stond er plotseling een meisje met bruine lokken naast hem. Hij merkte haar pas op toen ze zijn lul met beide handen beetpakte en zachtjes in zijn oorlel beet.

'Uh?' reageerde Ben. Hij leek haar met een ruk aan.

'Die vinger van je,' zei ze zachtjes, 'kun je die niet eens ergens anders voor gebruiken?' Zonder zijn antwoord af te wachten, greep ze zijn wijsvinger en duwde die zonder omhaal tussen haar schaamlippen. Ben zag nu pas dat haar spijkerbroek samen met een roomwitte hipster tussen haar knieën hing.

'Ik zoek het kamerbemiddelingsbureau.'

Het meisje bleef zijn vinger gebruiken om zichzelf te vingeren, terwijl ze met haar andere hand naar een bepaald plekje van de plattegrond wees. 'Daaro,' zei ze. 'Hoezo? Klachten over je kamer?'

'Nog niet, want ik moet nog een kamer zien te vinden.'

Ze lachte en zoende hem op de mond. 'Waar woon je nu dan? Bij het Leger des Heils?' Ze duwde zijn vinger driftig in en uit haar natte doos. Ben voelde duidelijk dat haar clitje was gegroeid.

'Nee, hopelijk is dat nooit nodig. Ik woon nog thuis.'

Ze keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. 'Zo'n grote jongen woont nog bij zijn mama en papa?'

Hij knikte. 'Maar daar komt binnenkort verandering in. Zeg, gaat het nu? Ik heb niet zoveel tijd.'

'Secondje nog, oké?' Ze begon hem te tongen en duwde, terwijl ze bleef vingeren, een andere vinger tussen haar bilspleet.

Al met al duurde het nog een minuut of drie voordat het meisje klaarkwam. Ze uitte een schril kreetje, sloeg wild haar armen om zijn nek en hing een poosje hijgend tegen hem aan.

'Bedankt,' zei ze voordat ze haar slipje en spijkerbroek optrok en wegliep. Voordien wierp ze hem een leuke glimlach toe.

Ben haastte zich naar de plek waar hij wilde zijn. Eerst moest hij een trap op, een gang door en aan het einde van die gang wéér naar boven. Het bemiddelingsbureau bevond zich op de hoogste verdieping van het schoolgebouw, begreep hij nu.

Bij de eerste de beste deur die hij zag, bleef hij staan. Hij greep de klink en juist toen hij die naar beneden wilde duwen, viel zijn blik op een ander meisje in de verte, dat naderbij kwam. Ze droeg een kort rokje en liet haar tietjes vrijelijk boven haar omlaag getrokken topje uit bungelen. De rugzak over haar schouder leek aan de zware kant. Ook zij merkte hem op. Ze glimlachte, wiebelend met haar tietjes.

Ben stak groetend zijn hand op en opende de deur met zijn andere. Hij stapte over de drempel. De hamer- en timmergeluiden werden plotseling een stuk sterker. Hij meende ook een verschrikte gil te horen voordat de bodem onder zijn voeten verdween.

Het drong amper tot hem door dat hij omlaag viel. Een windvlaag sloeg hem in het gezicht en voordat hij besefte dat er iets niet klopte, viel het licht uit.

(Hier eindigt hoofdstuk 22. Wordt vervolgd).