Ik werd een lange gang doorgeleid en op een gegeven moment een grote betegelde kamer binnengebracht door de beide soldaten. Het vertrek was op de vloer en de wanden voorzien van witte tegels en in een hoek stond een groot buro. De soldaten namen plaats op een stoel aan elke kant van de deur waardoor ik naar binnen was gebracht. Zonder wat te zeggen zaten ze me aan te kijken en ik stond daar wezenloos, nog steeds niet wetend wat me overkwam. Het duurde gelukkig niet lang want er kwamen twee in legeruniform geklede vrouwen binnen. "Zo, jij bent dus het zwijgzame Europese sletje. Ik ben Carmen en dit is Juanita. Wij gaan eerst even kijken of je per ongeluk iets naar binnen smokkelt en ik verzoek je om daar in die hoek te gaan staan". Zij wees me de hoek aan recht tegenover het buro en met knikkende knieën liep ik naar de hoek. De beide vrouwen namen plaats achter het buro en Carmen gaf me het bevel om mijn rokje uit te trekken en dat bij hen te brengen. Mijn hoofd liep rood aan van schrik. Ik moest mezelf uitkleden in het bijzijn van twee mannen en twee vrouwen. "Ja, maar wat wilt"..", voor ik verder kon praten snauwde Carmen me toe dat ik moest doen wat me werd opgedragen anders zouden de mannen me een handje helpen. Ik keek naar de beide soldaten die geil zaten te grijnzen in afwachting van mijn "striptease". Ik begon mijn rokje los te maken en trok het uit. Met het rokje in de hand liep ik naar het buro. Ik hield mijn rokje aan de kant van soldaten zodat ze zo weinig mogelijk zouden zien. Met bevende handen gaf ik het rokje. "Terug naar je hoek", zei Juanita. Met rood hoofd liep ik terug. Ik hoorde mijn hoge hakken door de betegelde ruimte echoën en voelde vier paar ogen branden op mijn billen die niet werden beschermd door mijn kleine string. Het truitje probeerde ik zo ver mogelijk naar beneden te trekken maar dat lukte natuurlijk niet. Het was trouwens ook het volgende kledingstuk dat ik bij de dames moest brengen nadat ze eerst mijn rokje aan erg grondige inspectie hadden onderworpen. Weer liep ik terug maar nu nog slechts gekleed in mijn bh tje, string en de steeds harder klikkende schoentjes. Uiteraard volgden de laatste kledingstukken en stond ik poedelnaakt, op mijn schoenen na, in de hoek en zag ik de soldaten genieten van mijn naakte lijf. Om mijn nog meer te vernederen moest ik mijn schoenen ook nog èèn voor èèn brengen en stond ik met mijn blote voeten op de koude tegels. Ik probeerde met mijn armen en handen mijn borsten en donkere streepje schaamhaar zo veel mogelijk te beschermen om mijn naaktheid te beschermen tegen de blikken van de beide jonge soldaten.

Het was echter uitstel van executie want ik moest weer bij de vrouwen komen en die begonnen nu mijn lichaam aan de grondigste controle te onderwerpen die ik had meegemaakt en ook nooit weer zal meemaken. Dat hoop ik althans. Met mijn armen omhoog en de benen gespreid moest ik toestaan hoe de dames mijn hele lijf betasten. Mijn mond, oren en neus uitgebreid van binnen bekeken en mijn borsten beknepen en kneden. Daarna moest ik op het buro gaan staan, handen in de nek, benen gespreid en me langzaam door mijn knieën laten zakken. Carmen en Juanita zaten op hun stoel en keken recht in mijn kruis. Toen ik helemaal door mijn knieën was gezakt moest ik hard hoesten. Wanneer ik iets in mijn poesje had gestopt zou het er nu uit moeten vallen. Ik moest vijf keer op en neer en daarna op mijn rug op het buro gaan liggen. Mijn billen op de rand en mijn knieën naar mijn borsten trekken en zo ver mogelijk wijd houden. Carmen ging voor me staan en ik begon te huilen van schaamte toen ze met haar vingers in mijn kutje ging wroeten. Ik was nog nooit zo vernederd en was blij dat ze eindelijk haar vingers terug trok. Ik moest van het buro komen en mocht mijn kleren weer aantrekken. De soldaten hadden mijn vernedering met genoegen aanschouwd aan de grote bobbel te zien die ze in hun broek hadden. Ik werd meegenomen en was blij dat ik het vreselijk vertrek kon verlaten. Door de gang moest ik tussen de beide soldaten meekomen naar een ander vertrek waar Cortez mij opwachtte. Ik mocht op een stoel voor zijn buro plaats nemen en vroeg heel vriendelijk, "hebben de dames je niet al te veel vernederd. Het is helaas nodig om de gevangenen bij binnenkomst te onderzoeken en de meesten vinden het niet prettig om in hun nakie te moeten, maar dat heb je nu gehad". Voor ik iets kon zeggen ging hij zalvend verder. "Ik hoop, lieve Petra dat je nu wel antwoord op mijn vragen wilt geven, dan is alles zo voorbij en mag je op het eerstvolgende vliegtuig naar Holland gaan. Als je echter weigert om mijn vragen te beantwoorden zal je verblijf hier wat langer duren en ook iets minder comfortabel. Het is geheel aan jou hoe het verder gaat". Ik raakte in paniek want ik wist echt niets van Alfonso, ten minste niets van zijn verzetsgroep. Ik had wel gelezen over martelingen die men op gevangenen uitvoerden in dit land en ik begon hard te huilen. Ik smeekte Cortez op mij op mijn woord te geloven maar mijn smeekbedes hielpen niet. Hij bleef zeer vriendelijk op mij inpraten en ik kon bijna niet geloven dat deze vriendelijke man mij iets aan zou doen maar daar vergiste ik mij lelijk in.

"Goed Petra, wanneer je dan kiest voor de moeilijke weg moet ik je eerlijk bekennen dat ik dat ook stiekem hoopte. Ik geniet er van om mooie jonge vrouwen zoals jij tot spreken te dwingen. Ik heb toestemming van onze regering om mensen te martelen, te vernederen. Ik geniet altijd weer wanneer jullie blanke vrouwen smeken om genade. Maar je zult het binnenkort zelf ondervinden". Ik begon te beven van angst en werd misselijk, maar ik nam me in een flits voor om me flink te houden, wat er ook zou gebeuren. Cortez ging met zijn vriendelijke toon verder, "Laten we dan gelijk maar beginnen Petra, ik wil je verzoeken je kleren uit te trekken en in het midden van de kamer te gaan staan". Ik verschoot van kleur, moest ik me nu weer uitkleden, moest ik nu weer in mijn blote kont voor die mannen staan. Cortez keek me strak een en zei, "Kom Petra, kleertjes uit. Dat hoort nu eenmaal bij de ondervraging, de vrouwtjes moeten in hun blote reet. We willen je wel helpen". Ik had geen keus en begon mij uit te kleden. Toen ik zo naakt was als een pasgeboren baby moest ik midden in de kamer gaan staan en begon Cortez vragen te stellen over Alfonso. Ik kon geen antwoord geven en voelde me zo klein, zoals ik daar stond, naakt. Na een tijdje moest ik bij Cortez achter zijn buro komen. "Kom eens bij me Petra, ga hier eens staan meisje". Ik moest vlak voor hem gaan staan en hij begon een verhaal over dat hij het zonde vond om zo'n mooi lijf pijn te moeten doen. Ik moest ronddraaien en kromp in elkaar toen ik voelde dat Cortez een vinger door mijn bilnaad haalde. Hij raakte maar net mijn billen maar ik schrok enorm. "Kom meisje, niet zo gespannen, ik raak je maar nauwelijks aan. Draai je om en laat me prachtige voorkant nog eens bekijken". Ik moest dicht voor hem komen staan. Hij hield zijn benen gesloten en omdat ik nog dichter bij hem moest komen moest ik mijn benen spreiden en waren zijn knieën nu tussen mijn benen. Plotseling pakte hij mijn kutje met èèn hand stevig vast en ik gaf een gil van pijn, schrik en schaamte. Ik kon wel door de grond zinken. Daar stond ik, naakt in een kamer met drie mannen waarvan èèn mijn kut stevig in zijn hand had en doorkneep. "Petra, dit is natuurlijk maar spelen, een beetje in je kutje knijpen. Dit doet misschien een beetje pijn maar het is niets vergeleken met wat je nog door zult moeten maken als je geen antwoord wilt geven op mijn vragen". Terwijl hij dit zei, op zijn vriendelijke toon, die mij steeds meer ging tegenstaan, kneep hij steeds harder in mijn schaamlippen en zakte ik langzaam door mijn knieën. Hierdoor kwam mijn gezicht op gelijke hoogte met die van hem en ik zag zijn harde ogen. Met zijn andere hand pakte hij de tepel van mijn rechterborst en begon ook hier in te knijpen. Tranen van pijn sprongen in mijn ogen. Ik zag plotseling Carmen naast Cortez staan en zij keek met genoegen toe. Zij had vier stokken bij zich. Cortez liet me los en beval me weer naar het midden van de kamer. Carmen had de soldaten en Cortez een stok gegeven en met hun vieren gingen ze nu om mij heen staan. De stokken bleken stroomstokken te zijn en Carmen drukte de stok in mijn onderbuik en drukte op een knop. Ik gilde het uit toen een vreselijk pijn door mijn buik trok. Ik sloeg dubbel en op dat moment voelde ik een stok tegen mijn billen en ging er daar een vreselijke pijn door mijn billen. Ik sloeg nu achterover en viel op de grond. Nu werd ik overal geraakt door die vreselijke stokken en probeerde men mijn borsten, billen, kut en buik te raken terwijl ik op de grond lag te kronkelen van de pijn. Net toen ik dacht het bewustzijn te verliezen hielden ze op en moest ik opstaan. Huilend krabbelde ik omhoog en begon Cortez weer op zijn zalvende toon tegen me te praten. "Kom meisje, ga eens rechtop staan, handjes in je nek en doe je voetjes maar een beetje van elkaar". Snikkend stond ik daar, handen in de nek en de benen gespreid. Carmen pakte mijn tepels tussen duim en wijsvinger en begon mijn gevoelige knopjes stijf te maken. Cortez had een doos gepakt en haalde daar nu twee klemmen uit waaraan stroomdraden naar een transformator liepen. Hij zette de klemmen op mijn, door Carmen stijf gemaakte, tepels. Ik gilde van pijn toen de gemene klemmen in mijn gevoelige knopjes hapten. Ik werd echter gedwongen te blijven staan en Cortez pakte de transformator en begon weer vragen te stellen. Telkens wanneer ik geen antwoord gaf jaagde hij stroom door mijn tieten en gilde ik het uit van pijn. Wat moet het een mooi tafereel zijn geweest voor de twee jonge soldaten om mij in mijn nakie te zien kronkelen en gillen van pijn. Telkens wanneer ik mijn handen naar mijn gemartelde tietjes wilde brengen drukte Cortez weer op het knopje en maakte ik weer spastische bewegingen van pijn. Op een gegeven moment werd de pijn zo heftig dat ik weer op de grond viel en langzaam mijn bewustzijn verloor.