26 oktober 2006

Alsof iemand een sirene heeft aanstaan, waarvan alleen jij het lawaai kan horen. Het geluid is niet alleen hoorbaar, maar de trillingen voel je door je lichaam schudden. Een fysiek aanwezig gebrul. Een stromende chaos die al je zintuigen op scherp stelt en tegelijkertijd ook uit balans brengt. Ook al is de sirene niets anders dan mijn eigen verbeelding die met me speelt, als een rubberen opblaasbootje in een woeste zee. De bron van mijn onrust komt uit de kartonnen doos die voor me op de grond staat. Erop staat met grote zwarte blackstift geschreven: “Memorabilia Rosa: Kunstacademie”

Ze zeggen wel dat tijd wonden geneest. De waarheid is helaas veel grimmiger. Sinds Rosa’s dood is er een gat in mijn leven ontstaan. Rosa was voor mij immers een van mijn pilaren in mijn leven waar ik van uitging dat die zou blijven staan, de test van tijd doorstaand. Dat gat dat door haar dood in mij is geslagen, dat gat gaat nooit meer weg. De ruwe randen verslijten, maar diezelfde randen bakenen een grens af waar niet binnengetreden mag worden, want daar begeef je jezelf op emotioneel gevaarlijk gebied.

Met verdrietstranen in mijn ogen maak ik ook deze doos open. Gedurende deze hele dag ben ik aan het sorteren door haar oude spullen. Dit is een bezigheid dat mentaal slopend is en waar ik tot kort niet in staat voor was om het daadwerkelijk te doen. Bij elke aanraking van een persoonlijk voorwerp voel ik een vuur diep in mijn borstkas. Deze voorwerpen heeft ze gekoesterd, aangeraakt, bewaard voor een reden. In elk van deze memorabilia voel ik een klein stukje ziel van mijn verloren Rosa. Elk item wekt een gebeurtenis op die is gaan hangen in de schaduw van het geheugen.

Mijn oog valt op het logo van de kunstacademie waarop Rosa haar studie vroeger heeft afgerond. Het ligt verstopt achter een stapel ansichtkaarten van verschillende landen die we hebben bezocht: Vietnam, Egypte, Costa Rica en andere exotische landen. Het logo staat geprint op een brief die overweldigende herinneringen terugbrengen. In mijn donkere appartement glijdt een eenzame, verdwaalde glimlach op mijn gezicht, terwijl ik terugdenk aan de dag dat deze brief door Rosa uit de brievenbus getoverd werd.

6 augustus 1978 – 13 augustus 1978

Een enkele bureaulamp verlicht mijn studeerboeken. Met mijn pen in mijn mond ga ik tewerk op weer het volgende leesmateriaal. Voor mijn studie bedrijfseconomie heb ik flink wat droge kost voor mijn kiezen en menig pen heeft gesneuveld door mijn tandenmalen. Nu verdiep ik me in hoe een bedrijf het beste een succesvolle strategie kan kiezen met de daarbij horende organisatie van het bedrijf, rekening houdend met alle krachten die van buitenaf invloed hebben op zogezegd bedrijf. Ik zei het, flink droge kost. Termen zoals het Porter vijfkrachtenmodel, McKinsey 7s-model, PESTEL raamwerk en de toepassingen kan ik net zo makkelijk opzeggen als Michael Jacksons algemeen bekende wijsje A-B-C, One Two Three. Het is dat Rosa naast me ligt, anders zou ik hierover dromen en heel eerlijk, ik zie duizend maal liever haar naakte lichaam naast me rustig op en neer bewegen.

Een harde schreeuw. Vallende voorwerpen raken de vloer. Stilte. Acuut gaan er alarmbellen af in mijn hoofd. “Rosa?! Alles goed? Wat ben je? ROSA!” Mijn stoel valt achterover, terwijl ik naar de woonkamer sprint. Angst slaat me om het hart. “ROSA?!” Ik tref Rosa aan met haar gezicht op de keukentafel. Haar schokkende schouders verraden dat ze aan het huilen is. Voorzichtig leg ik mijn handen op haar schouder. “Roos, wat is er liefje. Vertel eens.” Het naar beneden hangend haar verbergt haar gezicht, zodat ik niks kan peilen.

“Oh James…” Dan draait ze zich om en plant een kus op mijn gezicht met een intensiteit die maar zelden zo heftig omhoog komt. Haar afgekoelde tranen maken mijn gezicht vochtig. Overrompeld zoen ik terug, niet wetend what the fuck er aan de hand is. Snel en ongecoördineerd word ik aangevallen door een spervuur van kusjes. Ik laat het maar gebeuren. Wanneer haar spervuur eenmaal is opgehouden, grijpt ze me en geeft me een pijnlijk harde knuffel. Ikzelf snap er niks meer van. “Schatje, zou je nu eens willen uitleggen wat er aan de hand is?” Als ik over haar heen kijk zie ik een brief met het logo van de kunstacademie op de tafel liggen. Ze kijkt naar me op wanneer ze zegt: “Ik heb gewonnen.”

Ze heeft gewonnen. Een paar weken geleden hebben we ons kunstwerk gemaakt in de gymzaal en ze heeft gewonnen. Dit betekent dat ze naar een luxe avond mag waar belangrijke mensen op af komen, gewapend met overtuigende praatjes en mooie gezichtje om het nieuwe talent te spotten en vaak een mooi contractje aan te bieden. Ze zal een prijs in ontvangst mogen nemen. Dit is een geweldig grote stap vooruit voor haar. En ik heb de privilege het mee te mogen maken.

“Je hebt gewonnen, Roos.”

***

De speciale avond zou een week later plaatsvinden. Daarvoor moeten natuurlijk veel voorbereidingen voor worden gedaan. Aangezien Rosa en ik een nudismeleven in ons appartementje leven hebben we zeker een minder dan gemiddelde hoeveelheid kleding dan andere mensen, laat staan dat we deftige pakken en jurken hebben. Ook al is het een en al feest op zo’n avond, er zit een randje van zelfreclame aan. Rosa wil haarzelf zo goed mogelijk presenteren voor een toekomstige potentiële baan.

Wat volgde was dus was veel winkelen voor haar en voor mij. Ik voelde me mannelijk wanneer ik in de spiegel keek terwijl ik alle verschillende soorten pakken probeerde. Marineblauw, aszwart en weet ik veel wat voor kleuren en stijlen. Mijn hoogtepunt was het zien van mijn liefje in alle jurken. Hoe de verschillende kleuren elk een ander element van haar persoonlijkheid tot leven wekte, hoe de vorm van de jurk haar heerlijke, vrouwelijke rondingen versterkten.

Naarmate de belangrijke avond naderde, des te meer nervositeit er bij Rosa te merken was. Alles moest gedubbelcheckt worden: De kappersafspraak, haar toespraak nadat ze naar het podium werd geroepen en het checken van tijden wanneer we waar moesten zijn. Later zou ze in het leven veel vaker naar een podium geroepen worden en altijd bleven deze trekjes zichtbaar, minder, maar zichtbaar.

Drie uur van tevoren zijn we aanwezig voor de ceremonie. Waarom in hemelsnaam zo vroeg? Geen idee. Gescheiden van elkaar lopen we langs alle kunstwerken. Ik geef minder om kunst dan Rosa doet. De reden daarvoor is vrij logisch. Ik studeer bedrijfskunde, zij studeert kunst. Onze perspectieven verschillen van elkaar. Dat verschil kan moeilijkheden voor sommigen opleveren. Voor ons is het vaak een oh ja… momentje, zo kan je ook tegen een probleem aankijken. Mijn desinteresse zorgde ervoor dat ik sneller klaar was met rondkijken, en ik ging op zoek naar een plek waar niemand anders binnenkort zou zijn. In mijn kontzak brandt een vierkant voorwerp tegen me aan. Een condoom. Waar een condoom is, is een plan. Eerder klaar zijn dan Rosa, was een deel van dat plan.

Het volgende deel van het plan was op zoek gaan naar een afgelegen plek, waar niemand het in zijn hoofd zou gaan halen om vanavond naartoe te gaan. Je snapt hem waarschijnlijk al, ik wil Rosa nemen op de kunstacademie op een belangrijke avond. De spanning om te weten dat ze elk moment omgeroepen kan worden om zich te melden bij het podium terwijl ik haar van achter in haar kutje aan het palen ben, dat is een wilde fantasie die ik vandaag waar wil gaan maken. Of Rosa zich laat meeslepen door mijn seksuele dromen, dat is een factor waar mijn plan zich geen rekening mee heeft gehouden, maar Rosa kennende, en wat wij ondertussen allemaal al hebben uitgespookt, gaat ze geen nee zeggen. Hoop ik.

Ik loop door de verlaten gangen die enkel hier en daar verlicht zijn. Het nauwelijks hoorbare gepraat van opgewekte feestgangers gaat ten onder aan mijn zwartgelakte schoenen die de grond aantikken. Ik kom langs tientallen zalen waar elke dag les gegeven wordt, op slot zittende conciërgehokjes en schoongemaakte wc’s. Niks streept mijn checklijstje af als potentiële neukkamer. Helemaal achterin de hal zit een inkeping ten grote van een kleine woonkamer waar een kopieermachine staat. Enkel een laag muurtje scheidt de ruimte van de hal. Kassa! Met nog een klein uurtje te gaan ga ik naar de ceremonie toe om Rosa op te halen.

Rosa is in gesprek met haar mentrix en twee voor mij onbekende mannen. Ik stel me voor aan het gezelschap en ze groeten me hartelijk. “Roos, mag ik dit gesprek even onderbreken en je meenemen om je voor te stellen aan een goede vriend?” Het is een slecht excuus, maar dat is alles wat ik zo snel kon verzinnen. Verwarring is af te lezen van haar gezicht. Toch herstelt ze zich. “Het spijt me heren, het was een plezier met jullie gesproken te hebben. Wie is het, James?”

Ik pak haar bij de hand en neem haar mee de donkere hal in. Het duurt niet lang voordat een vertwijfelende sfeer hangt over ons tweeën. Aan deze zijde van de academie is er niks wat te maken heeft met vanavond, dat weten we allebei. Halverwege de hal zegt ze: “Er wacht niemand op me, of wel James.” Ze zei het alsof het een feit was, ze hoefde geen bevestiging. Abrupt staat ze stil. Haar hand dat gedwee meeging weigert nog een centimeter mee te geven. Tot hier en niet verder. Dit gaat niet de kant op waarop ik hoopte dat het ging. En ik weet, tegen Rosa mag ik niet liegen. Elkaar pushen mag, maar ik snap de grens tussen iemand pushen en iemand omverduwen uiterst goed. Dat balanceerspel moet onverstoord blijven voor de gezonde relatie die wij hebben.

“Schatje, ik heb een plannetje verzonnen om samen te vrijen hier op je college.” “WAT?!” Oef dit is een heftige reactie. Schaamte voor mijn eigen behoeftes en verlangens stromen mijn lichaam binnen. Dit is zo’n moment waarvan je denkt: ik ben oerstom. Hoe kan ik een van de belangrijkste avonden voor Roos verknallen door seks? “Soms geloof ik echt dat je eikel groter is dan je brein, James? Weet je met wie ik net in gesprek zat? Dat waren twee


kunstgalerijhouders in Amsterdam. Snap je wat dat voor mij betekent? Ik krijg de kans om door te breken in de kunstwereld aangeboden op een zilveren dienblaadje en jij wil je stevige paal in mijn kut? Denk nog eens na schatje…”

Ja, wat kan je doen na zo’n uitbrander? Mijn kop hangt. Die van mijn pik ook. We staan hier alleen, in een te stille gang. In de verte achter Rosa zie ik licht, het feestje gaat gewoon door. Ik wilde Rosa meenemen naar een hoekje in de duisternis. Mezelf slecht voelen is een heftige understatement. Heb ik wel een goede invloed op Rosa?

Een diepe zucht van ons allebei doorbreekt de ongemakkelijke stilte. “Maar James, vertel me eens… Wat zou je met me gedaan willen hebben?” Met een schok gaat mijn hoofd omhoog. Rosa moest de vraagtekens gezien hebben die overduidelijk op mijn gezicht stonden getekend. Waar komt deze vraag vandaan? Heb ik iets gemist? Volgens mij was ze méér dan duidelijk: You fucked up. “Stel ik zou met je meegaan, stel, zou je me eerst willen zoenen?” Ze kust me. “Dan mijn borsten voelen in mijn jurk. Mijn tepels die langzaamaan stijf worden en doorschijnen in deze zachte stof?” Ze laat haar handen over mijn borstkas glijden. Definitie met de mond vol standen staan: Mijn gezicht op dit moment. “Dat waren geen mensen met een kunstgalerij, dat waren mijn professoren.”

Stel je het beeld voor van rijke vrouwen in de middeleeuwen. Witte, gekrulde pruiken, lagen make-up en dramatische hoepeljurken die omhoog gehouden moeten worden om niet vies te worden. Versimpel dat beeld tot een elegante vrouw met verzorgd haar, minimale make-up en een rok tot net boven haar knieën die ze ook steeds verder omhoog houdt. Verder en verder glijdt de zachte stof over haar dijbeen omhoog, totdat ik haar ongeschoren, glanzende kut zie. Ze draagt geen slipje, schiet door mijn hoofd. Zij heeft dit plan ook al lang in gedachten! Een geniepig glimlachje bevestigd mijn gevoelens. “Ik hoop dat ik je niet teveel met mijn toneelspel heb doen afschrikken, lieve James. Ik ben net zo opgewonden van het idee om genomen te worden op de kunstacademie als dat jij bent.” Godnondeju, ze is een duivelse engel. “Waar wilde je me naartoe brengen”, zegt ze terwijl ze voor me uit dartelt. Het is een mentale omschakeling.

Ik storm naar voren en leg haar over mijn schouders. Pas bij het kopieerapparaat zet ik haar weer neer, op het apparaat wel te verstaan. Geen woorden zijn nodig. Ze heeft me overvallen. Mijn amateuristische plan is niks vergeleken met haar meesterplan. Ook hiermee heeft ze deze avond gewonnen met als prijs intens veel genot.

Onze monden vinden elkaar. In het donker is het proberen en gokken, maar wanneer het klikt, dan laten we niet makkelijk meer los. Dezelfde intensiteit die ik voelde vanochtend toen ze me zoende, voel ik nu ook en die is deze keer wederzijds. Lange zoenen, zoenen die emoties teweeg brengen waarom zij de ware is, zoenen die voor mij nooit hoeven te eindigen. Hunkerend naar haar al vochtige doos brom ik in haar oor: “Ik wil je nu.” “Je wil niet weten hoelang ik hier al over fantaseer, James. Beetje grof deze keer?” Dat laat ik me geen tweede keer zeggen. Het is dat ik weet dat ze haar jurk nog nodig heeft, anders trok ik deze doormidden.

Bij haar benen trek ik haar op het kopieerapparaat naar me toe. “Ontkleed me. Nu.” Haar vlugge vingers openen mijn riem en knopen. Mijn lul staat strak tegen mijn broek gespannen, kloppend wachtend op bevrijding. Mijn laatste beetje bewustzijn vervaagt, wanneer ik haar antwoord ‘ja’ op de vraag krijg of ze aan de pil is. Mijn longen vullen zich diep met lucht. Instinctief gedragen we ons, primitief. Dat het kan is een vrijheid en maakt je brein leeg. Vergeet de buitenwereld, onthoudt wie je lief hebt.

Haar jurk hangt om haar middel en onthult haar natte poes. Mijn stijve pik weet in een stoot haar gleuf te vinden. Haar rug kromt. Diep haalt ze in om daarna meteen ontspannen uit te ademen. Haar twee armen sluiten zich achter mijn nek. De machine wankelt bij de stoten die ik bij haar naar binnen breng. Haar borsten slingeren gestaag en landen tegen mijn torso. Het is ontzettend geil om haar gehijg in je oren te horen, fluisterend bedelend en toestemmend. Haar lekker ruikend opgespoten luchtje trakteert mijn neus. Al mijn zintuigen staan vlijmscherp met een goud randje. Mijn brein begeeft zich op het gebied van een diepere gewaarwording, sensitief over elk gevoel.

“Ja-mes. Neem. Me. Nog. Die-per.” Ze kan maar lettergreep voor lettergreep uitbrengen. Haar ogen rollen omhoog, genietend van het moment, zich overgevend aan gevoelens, wetend dat ze veilig is in deze orkaan van liefelijk geweld. Mijn lul begraaft zich tot zijn schaamstreek in de nooit genoeg krijgende natte doos van mijn vriendin. Het is een tijd geleden dat ik mijn schaamstreek geschoren heb, dus de zachte stoppeltjes schuren over haar opgezwollen clit en stimuleren haar vrouwelijke parel. Een trucje dat haar meerdere malen al sneller naar de top heeft gebracht. Haar kutvocht doet mijn paal glimmen in het weinige licht.

Toch wil ik haar van dat lompe ding af. Met mijn handen onder haar knieën til ik haar op, maak een honderdachtig-graden bocht en zet haar neer op het lage muurtje om vervolgens met een sneller tempo in een makkelijkere houding door te gaan. Ik voel dat haar ongecoördineerde handen sporen trekken over mijn rug, woelen door mijn haren en zich vastklampen om mijn zij. Nagels graven zich in mijn huid, heerlijk. Een openstaande mond en twee intens kijkende ogen zie ik voor me.

“Draai je om”, beveel ik zowat naar mijn liefje. Voorover leunend op het muurtje schudt ze met haar kont, zodat haar billen heerlijk tegen elkaar kletsen. En vooral omdat ze lekker vochtig is, zijn die kletsen goed te horen. Er zijn weinig geluiden die daar tegenop kunnen. Ik spuug op mijn lul en penetreer haar kutje. Nu heb ik er zin in ook. Met snelheden waarvoor elektrische drilmachines respect voor zouden hebben boor ik haar kut gevoelloos. Haar rug kromt zich door het mannelijk geweld. Fikse en diepe ademteugen zijn voor haar nodig om zuurstof te geven aan haar innerlijk schreeuwend lichaam. “Ja, James. Ja, James. Ja, James. Ja…” Ze blijft haarzelf herhalen alsof dat ene zinnetje telkens op opnieuw afspelen staat. Een soort trance wekt ze bij me op. Elke zin is een nieuwe haal dat diep in haar kut verdwijnt om een knop te raken waardoor ze “Ja, James…” blijft zeggen. Ik sla hard op haar kont om er vervolgens over te masseren. Al snel verschijnen twee rode, zeer gevoelige, plekken op haar kont, waar ik haar met doggystyle telkens raak.

“Schatje”, brom ik, “Ik heb niet lang meer.” De opbouwende spanning van mijn plan, de emotionele achtbaan die ik heb doorstaan en het simpel maar niet onbelangrijk goddelijk lichaam van Rosa dat kreunend en steunend voor me buigt, zorgen ervoor dat ik mijn ballen moet tegenhouden om meteen haar kut onder te spuiten met warm zaad. Haar handje verdwijnt naar haar clit en begint wild erover te wrijven. Een hoog gekreun en een laag gebrom zorgen voor een ongewoon duet. “Ik kom”, zegt ze. Golf na golf van uitgebarsten energie verlaten haar lichaam. Ik voel mijn pik ritmisch samengeknepen worden. Haar benen trillen en vinden moeilijk houvast op de grond. Ik blijf doorstoten. Zweetdruppeltjes verschijnen op haar rode gezicht. Ik blijf doorstoten. Ongecontroleerd beweegt ze. Als ik haar niet tegen had gehouden, zou ze omgevallen zijn. Ik blijf doorstoten. Kreten ontsnappen uit haar keeltje. Ik. Blijf. Doorstoten. Dan zakt ze door haar knieën en klemt zich vast aan mijn benen. In deze houding zitten we een tijd.

“Ben jij niet klaargekomen, schatje?” Verbaasd kijkt ze naar me. “Je was iets sneller dan ik deze keer.” “Kom hier.” Ze likt mijn hele paal af. “Houd mijn haar in een staart, wil je?” Het topje van haar tong speel met de rand van mijn eikel en weet alle gevoelige plekjes te vinden. Ze tuft op mijn lul en met haar handje trekt ze me af. Voorzichtig zuigt ze aan mijn balzak en neemt een teelbal in haar mond. Ik sta helaas al een tijdje op springen, want dit had nog tijden mogen doorgaan. Ik laat haar weten dat ik kom. Geschrokt dat het al zo snel is kijkt ze met haar bloedmooie ogen me aan en neemt mijn lul in een keer in haar mond. De dijk is doorbroken. Vanuit het binnenste van mijn lichaam voel ik een energiescheut opkomen tezamen met wit zaad, waar ik niks van te zien krijg. Alles verdwijnt in het mondje van mijn vriendin. Achteraf vertelde ze me dat niks op haar mocht komen, want ze moest het podium nog op. Had ik niet meer aan gedacht!

We kussen. We kennen elkaar al zo lang, hier zijn we niet vies van. Natuurlijk proef ik mezelf, maar daar moet je gewoon overheen zetten. Voor sommige mensen is dit een drempel vergeleken met de Mount Everest, ze komen er niet over heen. Voor mij is het een deurdrempel, als ik maar bij Rosa mag zijn.

We maken onszelf weer presenteerbaar. We beleven de rest van de avond in een soort high. We praten, we laten ons onder de indruk brengen, ze wordt omgeroepen, er wordt geapplaudisseerd. Geluk is van haar gezicht af te lezen. Bij de overhandiging van het certificaat krijg ik een lachbui. Uit beleefdheid moet natuurlijk drie keer gezoend worden. Alleen ik merkte de korte vertwijfeling op van Rosa’s kant, want ja, die mond heeft ergens anders gezeten…

26 oktober 2006

En nu is ze dood. Bij elk voorwerp dat ik in dozen tegenkom zit een verhaal. Passie, verdriet, geluk, zakelijkheid, vooruitgang. Emoties beuken in op je hersenen. Je wordt immuun voor gevoelens. Of nee, je lichaam neemt steeds minder waar. Je wordt een zacht hoopje mens zittend in een hoekje van de kamer, zo ver mogelijk weg van de doos met de tekst “Memorabilia Rosa: Kunstacademie”. Je vloekt en scheldt om je sterk te voelen, maar dat lukt niet. Je schreeuwt en stopt niet wanneer je stem overslaat. Je gedachtes dwalen af naar heel duistere plekken. Totdat je weer trillend op je benen kan staan om de volgende doos te trotseren met spullen die je door de jaren heen hebt verzameld. En de volgende. En de volgende. En de volgende. Tot er geen volgende meer komt.

-----

Bedankt iedereen voor het support tot nu toe. Als je het verhaal hebt gelezen, dan kan een enkele, eerlijke muisklik op een cijfer mij enorm helpen. Een reactie zou helemaal top zijn! Tot het volgende deel!

-James

-----