1.

Ik kende haar al vanaf de basisschool. Later verhuisde ze met haar ouders naar een dorp wat verderop en kwam ik haar pas weer tegen op de middelbare school. We hadden nog wel contact daarna. Veel ook. Alsof ze niet was verhuist. Daar zorgden onze ouders wel voor. We waren beste vrienden. Onschuldig nog. Alles nog. De reden waarom ze naar dezelfde school kwam, was ik. We waren twaalf. Ik iets ouder dan haar, maar dat was niet te zien. Met de jaren daarop veranderde ze al snel in een mooie jonge meid, waar ik wat achterbleef. Vanaf de brugklas zag ik haar al niet meer als een normale vriend, maar begon ik sterke gevoelens te ontwikkelen die er toe hadden geleid dat ik niet veel later hulpeloos verliefd was geraakt op haar. Myrthe was haar naam. Nog steeds. Ze is zo lief. In de brugklas scheidden mijn ouders en was zij mijn houvast. Op die jonge leeftijd al was ze zo zorgzaam. Er telde maar een ding, en dat was ik. En zij was het enige wat voor mij telde. Ze was een beetje gek. Zo had ik haar leren kennen en zo was ze nog steeds. Plus dat lieve en nu ook dat mooie of zelfs lekkere wat ze had. Myrthe was gewoon godsgruwelijk lekker geworden. Ik niet perse. Dat was nog wel gekomen, maar veel later. Niet dat ik mezelf godsgruwelijk lekker wil noemen, maar ik groeide uiteindelijk ook op en leefde om er minstens zo goed uit te zien als dat zij deed om maar een kans te maken dat ze meer in me zou zien dan gewoon een vriend.

-

Ik woon in een plaatsje, genaamd: Zwijndrecht, en woon daar met m’n vader en stiefmoeder. En ook had ik er een stiefzusje bij gekregen. Zelf ben ik twintig jaar oud. M’n vader Ron, en m’n stiefmoeder Hanna, hadden hun best moeten doen om mij voor ze te winnen. M’n vader had m’n moeder belazerd. Echter besloot zij om op doorreis te gaan en moest ik wel bij m’n vader wonen. Nu was alles wel redelijk in orde. Ik zag m’n moeder bijna nooit meer, en na zoveel jaar begin je dan ook te denken of ik dan wel zo belangrijk was voor haar, en neigde ik nu meer naar m’n vader. Hanna is een aardige vrouw en nu bijna acht jaar later kon ik haar wel zien als iets wat op een moeder moest lijken. M’n stiefzusje heet Alexis. Met haar had ik nooit problemen. Nog niet dan. We konden het vanaf het begin goed met elkaar vinden en zaten in dezelfde situatie. Ik vond het leuk om een oudere broer te zijn en om een jonger zusje te hebben om te beschermen. Dat hield ik nog steeds vol. Ze was nu zeventien en begon in trek te raken bij de jongens. Wat begrijpelijk was omdat ze er prachtig uitzag. Ik had een mooie zus. Een mooie stiefzus… Daar had ik een probleem gevonden. Ik kon me goed opstellen als de broer die haar beschermde als een jongen interesse in haar had. Maar het laatste jaar was het toch vooral jaloezie geweest wat de boventoon had gevoerd in dergelijke situaties. Niet dat iemand dat door had, en elke foute gedachten die zich zo nu en dan ontwikkelde, bande ik meteen uit m’n hoofd. Ik had ten slotte m’n eigen meisje waar ik dolverliefd op was. Maar toch. Het hielp niet dat Alexis met elke dag knapper werd en dat je dat dan elke dag van dichtbij meemaakte. En het hielp ook zeker niet dat zij me nog zeker wel zag als een oudere broer en niet meer dan dat. Ze kwam vaak voor advies naar me toe. Ook als het al laat was, en ik al op bed lag. Moordend vond ik die situaties. Ik moest gewoon sterk wezen. Ik hoopte nog altijd op dat ene moment waarop Myrthe het licht zou zien en mij meer als een vriend begon te zien en ik geen last meer zou hebben van andere verleidingen, zoals dat stiefzusje.

-

,,Ze komt zeker vanavond.’’ Met die woorden kwam Alexis de trap afgelopen en stond ze weer eens in m’n kamer. Het was halverwege april en het was lekker weer. Dat was te zien aan de outfit van Alexis die lekker luchtig en licht uitdagend was. Hier en daar wat bloot. Haar knappe gezichtje met haar lange donker blonde/licht bruine haren was genoeg om haar al aantrekkelijk te vinden, ongeacht de outfit die ze droeg. Maar als ze dan toch een lekkere outfit droeg, kon je best even ongezien slikken van de indruk die ze weer maakte. Ik sliep overigens in de kelder. Vandaar dat ze de trap afliep. Dat was geen straf. Helemaal niet zelfs. We woonden niet ruim, en met de twee kleine verdiepingen die we hadden, was het even puzzelen toen we hier met z’n vieren gingen wonen. Ik had zelf aangeboden die bijbehorende, iets krappe, maar ruim genoeg, kelder tot mijn hok te maken. We woonden op de begane grond, en hadden boven ons nog meer woningen. het was een soort flatje met twee keer twee verdiepingen op elkaar. En wij hadden de kelder. Een kelder bedoeld voor opslag en die direct in de parkeergarage van de bewoners uitmondde. We hadden toch geen auto. En ons hele huis stond vol met rommel, en zeker aangezien er boven geen plek meer was, sliep en trok ik me nu terug onder de grond. Vond ik heerlijk.

-

Maar ik knikte naar haar. ,,Ik heb het gehoord, ja.’’ Zuchtte ze dan wat verslagen. Ze had medelijd met me. Alweer. Een van de beste vriendinnen was het zusje van Myrthe. Elise was haar naam. Leuk lief meisje, die ik ook goed kende natuurlijk. Maar zodoende was Alexis altijd op de hoogte wat betreft mij en Myrthe en doelde ze nu ook weer op het feit dat de relatie van Myrthe over was gegaan en het weer aan mij was om haar te troosten en het aan te horen. Zoals altijd. Dit gebeurde eens in de zoveel maanden. Dan klopte ze bij mij aan voor troost, en had Alexis weer medelijden met me, omdat ze wist dat ik Myrthe veel leuker vond dan dat een vriend zou moeten. Alexis had dit al vrij vlot door. Ook Elise wist dit al een langere tijd, volgens Alexis. Ze hadden eens geprobeerd Myrthe wat meer mijn kant op te pushen. Was niet gelukt helaas. Zo gaat dat. Ik denk dat Myrthe dertien was toen ze voor het eerst een vriendje kreeg. Een ouder vriendje natuurlijk. Daarna volgden er nog veel. Het hield nooit stand. Myrthe was mooi. Maar ook een beetje raar. Ze hield van dingen waar de meeste jongens geen aandacht aangaven omdat ze toch alleen maar bij haar waren vanwege haar uiterlijk en haar lieve voorkomen. Begrijpelijk. Maar net zo begrijpelijk was het dan als het weer een keer uitging. Ze gaf echter nooit op en had zo weer een nieuwe. Pijnlijk. Voor mij. Ach, wat doe je er aan. Ik vond het heerlijk als ze troost bij me kwam zoeken. Elke keer kreeg ik dan weer die hoop op meer. Deze keer zou het lukken, dacht ik dan. Misschien al wel tien keer dat dit zo gebeurde. En Alexis zag dit en kon niet anders dan met me meeleven, wat ook steeds fijner werd, naarmate Alexis ouder en aantrekkelijker werd. Ik voelde me wel thuis in deze underdog positie waarbij ik die dubbele aandacht kreeg. Ook Myrthe kon dan wat handtastelijker worden in de vorm van een knuffel en een traan die ik weg kon vegen. Meer ook niet. Maar al veel meer dan waar ik het meestal mee moest doen. De meeste van haar vriendjes vonden het niet zo tof dat ze een jongen als beste vriend had en onze vriendschap had er dan ook onder geleden. Maar zodra het uit was, hoefde ze maar te roepen en ik stond voor haar klaar. En dat had nog veel meer kapot gemaakt dan ze wist.

-

Ik had ooit een vriendinnetje. Een paar maanden terug nog. Haar naam was Naomi en was een ware droom. Nooit gedacht dat ik zo een lief en mooi meisje kon krijgen, en toen had ik haar. Het was niet eens de bedoeling, maar uit frustratie naar weer een afwijzing van Myrthe was het zo gekomen. Naomi kende ik nog van de middelbare school en ze bleek altijd al iets voor me te voelen. Het had drie maanden geduurd. Ik probeerde het wel, en hoe meer aandacht ik aan Naomi begon te geven, hoe harder Myrthe begon te roepen om haar eigen portie. En die gaf ik dan graag. Ze had me in haar macht. Ik belde Naomi soms af om met Myrthe af te spreken. En dan loog ik altijd. Dat ik niet lekker was, of nog huiswerk had. Maar dan zat ik gewoon kansloos met Myrthe op mijn of op haar kamer. Naomi kwam hier niet zelf achter, maar dit was iets wat mij uiteindelijk zelf opbrak, omdat ik niet bepaalde het type was om iemand aan het lijntje te houden. Naomi haatte me daarna vrij snel, wat ik haar niet kwalijk kon nemen, en ze maakte het dan ook uit. Dat was verdrietig. Maar het voelde ook als een opluchting. Geen stiekem gedoe meer en daarnaast dacht ik nog altijd dat ik Myrthe ergens kon krijgen. Het trieste leven van mijn tienerjaren wat nog steeds standhield. Het hield nooit op.

-

Alexis kwam op me afgelopen en kwam naast me op bed zitten. Ik was muziek aan het luisteren en gaf haar weinig aandacht. ,,Op een dag kijk je terug, en heb je spijt.’’ zei ze me dan zacht en ik voelde haar zorg. Ze maakte zich gewoon zorgen. ,,Dan zie je opeens al die gemiste kansen en is het te laat. Meisjes die wel om je geven en je kennen. En je niet zo willen zien.’’ ging ze toen door en leek wat af te dwalen. ,,Dat klinkt wel erg dramatisch.’’ Merkte ik dan ook op met een stom lachje. Ze leek even te dagdromen en ik moest haar wakker roepen. ,,Nee, maar toch. Je begrijpt me wel.’’ Zei ze dan vluchtig en ze stond weer op. ,,Je moet het zeggen. Vanavond.’’ Gaf ze me nog wel dringend mee. ,,Het is net uit. Dat kan niet.’’ Merkte ik dan nog op. ,,Nou en!’’ Zei ze toen fel. ,,Ze verdient je niet.’’ Was haar devies en ze liep weg. Ik keek haar na en liet me achterover vallen. Ik voelde me altijd goed als ik met haar gesproken had, hoe weinig inhoud het ook kon hebben soms. Als ze toch niet m’n stiefzusje was, was het misschien wel een stuk makkelijker. Zij kende me en zij gaf om me. Eigenlijk zat ik hier compleet fout. Opgesloten in dit huis in dit dorp met deze personen. Ergens geloofde ik dat ik beter af was, als ik ergens overnieuw zou beginnen en alles achter me zou laten. Maar dat doe je niet zomaar.

-

En die avond zat ze dan op m’n kamer. M’n ouders waren niet thuis. Bijna nooit. Ze waren allebei kunstenaars en werkten regelmatig op locatie. Ik vond die vrijheid wel lekker, al was dat voor Alexis wel anders. Maar ik kon onbezorgd een meisje op m’n kamer laten. Al zouden m’n ouders daar niet moeilijk over doen. Ook zij waren bekend met de situatie. En ook zij wisten hoe kansloos ik was. Snikkend zat ze op de rand en ik had een arm om haar heen geslagen. Ze liet haar hoofd dan tegen m’n borst vallen en ik troostte haar. Zo warm. Ik rook stiekem aan haar en sloot zelf m’n ogen om optimaal te genieten van wat ik voelde. Hoe kon ze nou niet zien dat ik die gene was die haar altijd troost bood? Betekende dat dan niets voor haar? Kon ik dan niet zeggen hoe mooi ik haar vond en dat ik nooit een eikel zou zijn tegen haar om wat voor reden dan ook? Nee. Dat was het antwoord op al die vragen. Ze zag me niet staan. Ik betekende niets voor haar. Niet meer dan een schouder om op uit te huilen. En ik kon haar niet vertellen wat zo diep in mij weggestopt was. Ik was te bang haar te verliezen. Nu had ik haar nog. Een soort van. Wat als ik haar zou afschrikken en ik haar nooit meer zou zien omdat ze er achter komt dat mijn vriendschap nep is. Want zo voelde het wel een beetje. We waren zeker bevriend maar ik had die gevoelens. En ik was dan ook niet oprecht in mijn ogen. Eigenlijk hield ik haar aan het lijntje. Het lijntje der vriendschap dan wel, maar toch. Zij hield mij ook aan het lijntje. Dat wist ik heus wel. Zeker toen met Naomi was dat duidelijk. Toen het uit was, had ze opeens niet meer zoveel aandacht voor me. Ach, zo ging dat. Ik zag het en ik wist het allemaal. En toch liet ik het gebeuren. Zij moest ergens ook wel weten dat ik meer voor haar voelde, en dat ze daar gebruik van kon maken. En alleen maar omdat we zo van elkaar gebruik maakten, wilde nog niet zeggen dat dit per definitie fout was. Nu zou zij er niet zo veel onder lijden, en bij mij was het ook alleen maar emotionele schade, die ze aanbracht. Dat was natuurlijk wel erg, maar het gaf maar weer eens aan wat ik er voor over had om gewoon bij haar te zijn, ongeacht hoe ze over me dacht. Ik werd er misselijk van. Vaker wel. Maar nooit als zij er was.

-

Myrthe was echt een heel mooi meisje. Zeker in mijn ogen. Waar Alexis meer een popje was, enkel om te zien, was Myrthe wat excentrieker in haar uiterlijk. Niets wat gek was, of iets. Maar gewoon mooi. Maar niet gewoon dus. Ik weet nooit goed waarom ik me nou perse zo tot haar aangetrokken voelde. In de periode na de scheiding had ze me langdurig verzorgd. Op emotioneel gebied. Toen was ik verliefd geworden. Daarna werd ze pas echt knap. Ze zou nooit een missverkiezing winnen, maar dat hoefde ook niet. Liever niet zelfs. Myrthe was nog puur. Mooi lang donkerblond haar, een liefelijk gezichtje met wat vale sproetjes en grote groene, iets hangende ogen die je lieten smelten bij elke zorgzame blik van haar. Myrthe was niet het kwaad op deze wereld, al voelde het soms wel zo. Ze kon er echt voor me zijn en was ook echt een vriendin. Maar soms, dan merkte je gewoon dat er zich meer afspeelde. In onze koppies. Ik zag het en voelde het aan haar, als ze een beetje gebruik van me maakte. En ik zag en voelde dat ze zich schuldig voelde vrij snel na dit soort momenten. Want zo was ze ook. Nee, ze was geen slecht persoon. Ik was gewoon te laf om er voor te gaan. Ik gedroeg me zoals een vriend zich moest gedragen. Enkel omdat ik dacht dat ze dat verwachtte. En dat deed ik graag hoor, maar toch. Als ik dan toch hoopte dat ze meer in me moest zien dan gewoon een vriend, dan zou ik me ook moeten gedragen als iemand die op meer uitwas dan enkel vriendschap. En dat was het probleem wel een beetje. Dik in de ‘friend-zone’. Te dik. Te lang. En kom er dan nog maar eens voor uit. Een kleine kans dat zoiets zou lukken, maar goed. Ook deze avond troostte ik haar weer en maakte ik haar veel aan het lachen, wat ik erg goed kon, en verliet een opgeluchte Myrthe me niet veel later weer en bleef ik alleen achter. Dan was ze ook zo weer weg.

-

,,Als ik zie hoeveel meisje jou leuk vinden, snap ik echt niet waarom je jezelf dit nog aandoet.’’ Het was weer zo’n dooddoener van Alexis die ongetwijfeld gewacht had totdat ze Myrthe had horen vertrekken. Kwam ze weer, dacht ik dan, en zuchtte ook wat geïrriteerd. ,,Is toch zo.’’ zei ze dan wat fel en minstens zo geïrriteerd door mijn reactie. ,,Noem er is drie dan.’’ vroeg ik haar dan flauw en keek haar niet eens aan. Ik voelde me gewoon weer kut en had hier geen zin in. ,,Nou, Milene bijvoorbeeld. Die liked echt al jou facebookberichten als eerste. Zelfs als ze niet eens van jou zijn. En dat al jaren.’’ begon ze toen nog serieus ook. Ze had het over een oud klasgenootje van een van de opleidingen die ik gedaan had en niet had afgemaakt, die hier ook wel eens over de vloer kwam toen. Leuke meid ook, maar nee. Dat betekende niets. Ik reageerde dan ook niet en vroeg haar weg te gaan. ,,Crystal vraagt echt altijd naar je.’’ ging ze dan door. Dat was een vriendin van haar. Ja, ook een leuke meid. Maar het betekende gewoon niets. Ik wil Myrthe. De derde volgde ook nog. ,,En eerlijk gezegd dacht ik dat Kathaleen en jij ook iets zouden krijgen.’’ Dat was dan weer een buurmeisje uit onze straat. ,,Alsjeblieft Alexis…’’ zuchtte ik dan vermoeid en kon me eigenlijk niet meer rustig houden. Natuurlijk had ze gelijk met wat ze bedoelde. Niet dat iedereen mij zomaar leuk vond, maar dat ik veel beter af was zonder Myrthe. In ieder geval in deze situatie die al jaren duurde. Ik hield m’n handen voor m’n gezicht en liet m’n hoofd zakken. Ik hoorde Alexis op me af lopen en ze nam plaats waar Myrthe net nog had gezeten. Zo wrang. Nu kreeg ik een arm om me heen geslagen. Ik leunde de andere kant op totdat ze mij naar haar toe trok. ,,Je bent zo veel meer waard.’’ zei ze me dan zachtjes. Alexis was echt zoveel meer dan een ‘’popje’’ zoals ik haar net even kort beschreef. Echt geen meisje wat alleen haar uiterlijk had. Maar ook Alexis zorgde op dit gebied voor problemen. Ik was ontzettend dichtbij om haar te vragen waarom zij niets in mij zag. Dat zoiets ook nog zou kunnen. Ze was toch niet m’n echte zusje. Zoals ik Myrthe moest zeggen wat ik voor haar voelde, moest ik dat eigenlijk ook bij Alexis doen. Niet om haar de mijne te maken, maar om haar duidelijk te maken dat dit soort momenten niet meer konden. Eigenlijk… Eigenlijk moest ik gewoon verdwijnen. Ik was te dom en te onzeker om ook maar gewoon m’n eigen pad te kiezen en te doen wat ik wilde en wat ik goed vond om te doen. Niemand die mij kon troosten toen ik dit realiseerde. Het bekende diepe gat wat Myrthe achterliet als ze weer was geweest.

-

Ook voor Alexis had ik domme dingen gedaan. Ze had me overgehaald mee te gaan naar sportschool. Wat ik hartstikke leuk vond. En vooral omdat ik hoopte met sporten Myrthe aan te trekken. Ik was er flink op vooruit gegaan en deed dit nu al zo’n twee jaar. Alexis was wel een beetje het sportschooltypje, al deed ze het meer voor het fit zijn, als ik haar een beetje kende. En ik kende haar wel. Ik was daar zelf niet voor het fit zijn. Ook daar waren zat leuke meiden, en kreeg ik ook wel wat meer zelfvertrouwen als ik doorhad dat ik bekeken werd. Niet dat ik er wat mee deed, en zelfs als ik aangesproken werd, schoot ik op slot, en ebde dat zelfvertrouwen ook weer snel weg. Wat heb je aan een lichaam als je geest er niet bij past. Ik was meer het alternatieve type. Ik was creatief zoals m’n vader. Muziek, beeldende kunst en dat soort shit. Ik schreef en tekende graag. Ik speelde gitaar en probeerde liedjes te schrijven. Ik was zelfs aan het sparen voor een Hammondorgel. Zo’n type was ik. Niet het sportschooltype. Weer een voorbeeld hoe ik mijn leven liet leiden door alles behalve mijn eigen wensen. Ik was er wel een beetje klaar mee. Maar tegelijkertijd wist ik ook echt niet wat te doen. Al jaren dreef het me gek, en steeds iets meer met elke dag die zo voorbij ging. Toen Myrthe thuis was aangekomen stuurde ze me een bericht met daarin de boodschap hoe blij ze wel niet was dat ze mij als beste vriend had. Ik stuurde het voor de grap door naar Alexis. Verbetenheid dreef mij hiertoe, niet wetende wat voor gevolgen dit had.

-

Het was al laat en mijn ouders zouden niet thuiskomen. Eigenlijk waren het nog steeds eikels en lieten ze ons misschien wel te veel aan ons lot over. Maar ze zouden de deksel snel op hun neus krijgen. Al mocht dit nooit uitkomen. Het was net een uur geweest. Ik had morgen gewoon een lange schooldag, maar kon absoluut niet slapen. En ik was niet de enige. Ik hoorde iemand de trap aflopen en boven door de kamer bewegen. Ik wilde Alexis wel roepen maar lag met zo’n rare halve stijve in bed, en deed het dan maar niet. Ze kwam overigens niet veel later zelf al mijn kant op. Het was donker in de kelder. Maar zij trok de deur boven open het weinige licht liet mij een paar blote voeten zien wat de bovenste treden betrad en daar stopte. Misschien dacht ze dat ik sliep en twijfelde ze. ,,Ben je wakker?’’ Hoorde ik toen een fluisterende stem, na ongeveer een minuut dat ze daar stond. Ik twijfelde ook even. Dit voelde niet goed. Onbekend. ,,Ja.’’ zei ik echter wel, en nog vrij snel ook. ,,Mag ik verder komen?’’ vroeg ze me toen nog lief. ,,Ja, natuurlijk.’’ antwoordde ik dan omdat dit vanzelfsprekend was, dacht ik toen nog. Maar er was wat veranderd. Ik deed het lampje naast m’n bed aan en terwijl ik wende aan het licht zag ik met moeite Alexis naar beneden lopen en op mijn bed af waar ze weer plek nam. Ze had een lange pyjama aan waardoor ze echt m’n kleine zusje leek. Haar haar wat warrig en ze had duidelijk slaap. Maar slapen kon ze niet, zei ze me toen. Ze had haar telefoon in haar handen en gaf die aan mij. WhatsApp stond open. Mijn ogen werden groot en ik kreeg het warm. ,,Alexis, waarom?!’’ Vroeg ik haar in lichte paniek.

-

,,Je bent zo blind.’’ Zo begon het. ,,Hij houdt zoveel van je. Of je bent echt blind, of je bent zo gemeen dat je dit blijft ontkennen. Ik laat je niet meer in de buurt als je m’n broer zo blijft kwellen.’’ Dat had ze gestuurd. M’n hart bonkte in haar keel. Myrthe had niet gereageerd op de berichtgeving van Alexis en zou dit waarschijnlijk pas morgenochtend zien. Ik pakte snel m’n eigen telefoon en begon al te typen zonder dat ik wist wat ik moest sturen om dit recht te praten. Alexis grifte echter m’n telefoon uit m’n handen en gooide die onder bed zodat ik er niet meer bij kon. ,,Wat doe je nou?’’ M’n ogen werden nog groter en ik voelde een furie in me naar boven komen. Ik kon haar niet begrijpen. Binnen drie seconden vloog ze me aan en duwde ze me achterover en voelde ik daar zomaar haar lippen op m’n mond. Al die furie was weg. Alles was weg. Nu kon ik al helemaal niets zinnigs meer verzinnen en keek naar haar gezicht met die grote ogen die haar nog nooit zo dichtbij hadden gezien. En ze drukte echt die lippen stevig tegen die van mij aan en liet me ook niet zomaar los. Zij had haar ogen gesloten en het voelde fijn hoe haar warme lichaam op dat van mij drukte. Ze liet niet veel later wel los en was


duidelijk op zoek naar mijn reactie die misschien niet direct te plaatsen viel. Ik kon niets zeggen. Niets verzinnen om te zeggen. Ik hijgde en keek haar nog altijd gek aan. Ik was geschrokken. Ze lachte iets verlegen en ik zag dat ze zich schaamde. ,,Sorry.’’ zei ze toen alleen lief en ging weer overeind zitten. ,,Ik kan het niet meer aanzien en hoop je zo wakker te schudden.’’ Voegde ze er dan nog onzeker aan toe. Je moet het maar verzinnen…

-

Dit loste natuurlijk niets op. Ik bleef zwijgen en het ongemak steeg met de seconde, waardoor zij radeloos leek te raken en driftig op zoek was naar uitspraken die het goed moesten praten. ,,Dit bekent toch niets.’’ klapte ze er dan snel uit, wat totaal ongeloofwaardig overkwam, en dat had ze ook wel door. Uiteindelijk zei ze me maar dat ze dit al een tijdje wilde… Ik kwam iets overeind en wist niet wat te doen. Of ik wist wel wat te doen, maar nog altijd niet wat ik moest zeggen. Ik ging m’n leven nog gecompliceerder maken; want ik pakte haar bij haar arm en trok me nog verder aan haar op terwijl ik haar zo ook naar me toe trok en ik mikte m’n lippen op de hare en besloot daar ter plekke maar dat alle woorden vanaf nu af aan overbodig zouden zijn tussen haar en mij en dat we onze lippen dan maar zo moesten gebruiken, aangezien ze daar geen moeite mee had. Of het nou niets betekent of dat het iets was wat ze al langer wilde. Het boeide me niet. Ik kreeg haar stil al schrok ze nu net zo van mij als ik net van haar. Ik kwam verder overeind en drukte haar nu op haar rug, en tot mijn verbazing voelde ik haar handen op mijn rug en liet ze zich ook achterover vallen. We keken elkaar nu aan tijdens deze zoen en geen van onze ogen keken raar of waren van schrik vergroot. Nee, dit was gewoon goed.

-

Totaal onverwachts, en in zijn totaliteit geweldig. Fuck iedereen, dacht ik dan. Fuck Myrthe, fuck onze ouders, fuck iedereen die me zogenaamd leuk zou vinden maar er nooit wat van zei en fuck Alexis in het zijn van mijn stiefzusje. Ik had niet het idee dat ik hier met m’n zusje lag te zoenen en het feit dat zei dit al langer wilde, maakte een hele hoop los in mij. Misschien wel te veel. Want toen ik vervolgens de dekens over ons heen trok, stopte ze me met een gulle maar voorzichtige lach, en drukte ze haar lippen even tegen elkaar en zag ik haar realiseren dat wat we gedaan hadden niet niets was. Niet dat ik spijt zag. Helemaal niet zelfs. Maar dit was niet zo simpel dat we nu maar lekker door konden gaan. Natuurlijk niet. Maar Jezus, dit was fijn. Ja, dit had ik wel nodig. Myrthe was in haar ogen te ver gegaan en hoe Myrthe ook zou reageren zou me een ware kut kunnen schelen! Nu dan. Alexis zorgde er wel voor dat ik snel bedaarde. ,,Ik wil meer.’’ Fluisterde ik haar iets wanhopig toe, wat niet betekende dat ik nu op dit moment meer wilde, maar meer in het algemeen dan dat mijn leven nu waard was in mijn ogen. Dat begreep ze denk ik niet, en zij dacht dat ik haar nu gewoon wilde neuken, of zo… Daar zou ik ook geen nee tegen zeggen, maar Alexis stond toen toch wel vrij snel op. Toen schrok ze weer wel… Ik kon niet uitleggen wat ik bedoelde. ,,Ik ook.’’ Zei ze namelijk al vrij snel. ,,Maar dat kan toch niet? Toch?’’ Ik wilde schreeuwen van wel. Zo onzeker als dat ze daar nu stond. Natuurlijk kon dit gewoon. Schijt aan iedereen. Dat was mijn motto vanaf nu af aan. Al was het een halfuur later alweer een vergeten motto. ,,Nee, vergeet dit maar weer.’’ Zei ze echter als snel na haar eigen woorden en ze rende nog net niet terug naar boven om mij zo achter te laten. Nu wist ik wel beter, maar ergens voelde dit ook als aan het lijntje gehouden worden… Wat dacht ze hier nou mee te bereiken?

-

Ik moest de volgende dag gewoon naar school. Ik zat op de HALO in Eindhoven en had die ochtend les. Om zeven uur zat ik in de trein en kon wel zeggen dat ik die nacht niet tot nauwelijks had geslapen. Ik had al een reactie gekregen van Myrthe die deze ochtend verdacht vroeg wakker was. Zij studeerde niet en had een tussenjaar. Meestal kon ze wel wat uitslapen. Maar daar straks meer over. Want ook al was ik natuurlijk benieuwd naar haar reactie, was het vooral Alexis die me bezig hield. Ik had het niet meteen door maar leek steeds meer te begrijpen hoe bijzonder het was. Dat ze zo voor me opgekomen was in eerste instantie. En natuurlijk wat zich daarna had afgespeeld. Ik had geen stiefzusje meer voor m’n gevoel. Ze had me zover gekregen dat ik Myrthe niet meer op de eerste plek had zitten. En zo snel ook. Alexis had me verteld wat ik juist van Myrthe wilde horen. Zij had me gekust. De lippen van Alexis deden het verlangen naar de lippen van Myrthe verdampen. Ik was dan ook nog nooit door Myrthe gekust en dus wist ik ook niet wat ik miste. Maar toen ik gekust werd door Alexis, in dat korte wat ongelukkige maar ontzettend warme moment, overtrof ze alle verwachtingen die ik me bij Myrthe had voorgesteld. Die kus van Alexis was zoveel beter dan ik ooit had gekend. Zelf m’n ex had me nooit zo gekust. Hier zat zo veel meer in, en dat begon ik steeds meer te realiseren. Iemand zoenen was niet moeilijk. Als je maar dronken genoeg was, gebeurde dat soms vanzelf. Maar zoals ik gisteren gekust werd met de context er om heen overkomt maar weinig mensen. Kan ik me zo voorstellen, althans. M’n sexy stiefzusje. Dat zou een verhaal apart kunnen zijn. Hoe vaak ik daar wel niet over had nagedacht. Ook al wilde ik dat niet, gebeurde het toch vaak en lang genoeg om er hele fantasieën op na te houden. Ze was jonger, en ik denk ook nog een maagd. Wie anders dan haar wat gekke en oudere broer om haar de weg te tonen in het leven van de seks. Dat die broer in dit geval zelf geen seksleven had, deed er even niet toe.

-

,,We moeten praten.’’ Dat had ze me gestuurd. Meer niet. Niet geheel boeiend. Al was ik wel benieuwd naar meer. Alexis had zich uitgesproken tegen haar, en niet zomaar. Voor Myrthe moest dit uit het niets komen. Misschien niet zo zeer dat er nu door iemand anders gezegd werd dat ik gevoelens, of iets dergelijks, voor haar had, maar zeker toch wel door de manier waarop en natuurlijk ook door de afzender. Alexis zat nog vaker bij Myrthe thuis als ik. Zij zag haar meer dan ik. Zeker in de tijden dat Myrthe een relatie had. Je kon wel stellen dat die twee ook een soort vriendschap hadden ontwikkeld door de loop der jaren, wat niet meer dan logisch was. En die poging van de zusjes om ons eens te koppelen, was ook alweer zo lang geleden. Dat speelde eigenlijk niet eens meer. Ik was daarom ook meer benieuwd naar de reactie van Myrthe aan het adres van Alexis zelf. Alexis had ik vanochtend niet meer gezien en nu durfde ik het eigenlijk niet te vragen. Net als dat ik niet durfde te vragen aan Myrthe waarover ze wilde praten. Voor zover zij wist, was ik niet op de hoogte van wat Alexis gestuurd had. Ze was er immers niet bij toen ik het las. Het brak me aardig op, en dat kleine uurtje in de trein was een ware hel. Ik kwam al snel wat klasgenoten tegen onderweg, die ook wel door hadden dat ik niet helemaal lekker in m’n vel zat, maar dit met hun delen zag ik zeker niet zitten. Ik was al dat stille ventje uit de klas vol patsers. Dit kon ik er eigenlijk niet bij hebben in deze omgeving. En dus besloot ik m’n telefoon uit te zetten voor de dag en te doen alsof er niets aan de hand was, wat me best makkelijk afging. Een gewone schooldag in dat verre Eindhoven. Vandaag veel sportlessen en dat leidde zeker af. Al was het maar door de lekkere meisjes in m’n klas of die ene lekkere gymlerares die we hadden. Zo makkelijk kon het zijn. Laat mij een lekker kontje zien, en ik was alles weer vergeten. Totdat je in de trein zat terug naar huis, waar je stiefzusje ongetwijfeld op je zat te wachten. Haar kon dit ook niet niets doen natuurlijk. Al betwijfelde ik of ze er zo heel erg mee zou zitten, als dat ik dat deed. Het ging toch vooral om iets in mijn leven. Niet zo zeer in dat van haar, al hoorde ze er nu wel meer dan ooit bij.

-

Ze zag er mooi uit. Zoals ze daar op de rand van m’n bed zoals ik haar vaak had zien zitten. Maar nog nooit vanaf het punt waarop ik de trap kwam afgelopen en haar daar al aantrof voordat ik er zelf was. Zoals nu. Ze keek me met harde ogen aan. Al verscheen er niet veel later al een voorzichtige lach op haar gezicht. ,,Alexis heeft me binnen gelaten.’’ zei ze dan voorzichtig. Ik knikte enkel en voelde m’n hart bonken in m’n keel. Hoe vaak ik wel niet gehoopt had dat ik ooit thuis zou komen en zij daar zomaar op me zou hebben wachten. Wel was dat vaak in een andere context en was het dan eerder een fantasie dan een hopelijke wens. Maar toch. Daar zat ze dan. Myrthe. Die had ik hier niet verwacht. Ik had beraamd eerst met Alexis te praten. Die bleek niet eens thuis te zijn. Ik zei niets en legde m’n spullen naast m’n bureau en bleef daar op afstand staan tegenover Myrthe die het duidelijk moeilijk had met mijn nalatige reactie op dit alles. ,,Heb je me geblokkeerd?’’ vroeg ze me toen eerst, en de onzekerheid spatte er vanaf. Hier zat iemand voor me die me niet kwijt wilde. Niet zomaar. Dat was wel duidelijk. ,,Nee, hij staat uit.’’ legde ik dan uit. ,,Dus je bent op de hoogte?’’ vroeg ze me daarna gelijk. ,,Deels.’’ antwoorde ik dan koeltjes. Een wonder dat ik nog zo beheerst bleef. Maar dat kwam omdat hier een andere Myrthe zat. De Myrthe die er altijd al was, maar die ik nooit zag. De Myrthe die opeens niet zo heel bijzonder meer was. Hoe knap en lief ze ook was. Ze humde alleen. ,,Ik weet wat ze je gestuurd heeft, maar meer ook niet. Ik neem aan dat je niet heel boos was, aangezien je hier op me wacht. Op haar of op mij.’’ Stelde ik dan vragend zonder een antwoord te verlangen. ,,Ik vroeg haar wat ze bedoelde, en toen zei ze ‘’laat maar’’, en daarna negeerde ze mij ook.’’ zei ze dan rustig. ,,Dus ik wil wel wat uitleg, als je dat goed vind.’’ En nu kwam ze toch wat zelfverzekerder over. ,,Wat valt er niet aan te snappen dan?’’ stelde ik dan een beetje lullig ongeïnteresseerd, waardoor ik meteen zag dat ze twijfelde of ik en wat wij hadden, dit wel waard was. Zo’n ongemakkelijk gesprek. Dit was ook het punt om te zien wie Myrthe nou echt was. Hoe ze zou reageren, zou bepalen hoe ik haar nu zou zien. Ik merkte gewoon al dat zij ook dingen wilde vertellen en uitleggen die hadden geleid tot dit moment, vanaf het moment dat onze relatie jaren terug al veranderde met het opgroeien en het volwassen worden. Twee twintigers. Al voelde ik mezelf niet zo oud. Nooit bij haar. Altijd die ongelukkige en verlegen tiener die nu nog steeds niet durfde te zeggen wat hij nou echt voelde. Zelfs nu niet, nu ze er gewoon om vroeg. Nu dat Alexis het al had voorgekauwd, hoefde ik het alleen nog maar te bevestigen. Dat lukte nog steeds niet dus.

-

,,Je weet toch dat ik je geen pijn wil doen.’’ begon ze toen voorzichtig, refererende naar het bericht van Alexis. ,,Nee, dat weet ik niet.’’ bracht ik dan wat verbolgen uit. ,,Natuurlijk wil ik dat niet.’’ gaf ze dan maar gelijk toe voor de duidelijkheid. ,,Maar als ik dingen niet weet…’’ voegde ze er nog aan toe, en liet het daarna maar even aan de zwijgende krachten over. Ik keek om me heen en vermeed haar blik die ik continu op mij gericht voelde staan. ,,Je weet niet hoe het is.’’ bracht ik toen verbeten uit. ,,Ik hield van je. Nog steeds.’’ M’n ademhaling was zwaar en m’n handen trilden. Nee, ik was nog niet over Myrthe heen. ,,Elke keer zie ik je weer met iemand anders en doe ik er niet toe. En dan zit je weer hier te janken.’’ Ik maakte het nu gelijk persoonlijk. ,,En dan denk ik elke keer maar weer: Wanneer ziet ze mij nou zitten? Wanneer ziet ze nou wat ze voor me betekent en dat ik niet voor niets die ene persoon ben die haar kan troosten?’’ En met deze woorden stelde ik haar direct de vraag hier ter plekke. Maar een kans om te antwoorden gaf ik haar nog niet. ,,Maar, nee. Je zag het nooit. Je zag een vriend die je niet hebt. Het spijt me daarvoor, maar ik denk niet dat je weet wie ik ben. Wie ik echt ben, en wie ik voor je wil zijn. Dat is heel iemand anders namelijk.’’ bracht ik slikkend uit en nu keek ik haar wel aan. Gespannen en onder hoogspanning. Ik merkte dat ik kwaad werd, al wist ik niet goed waarom. Waarschijnlijk alleen maar omdat ik hier gewoon niet meer om kon gaan, en dat alleen al kon me kwaad maken. Ik werd kwaad op mezelf omdat ik dit niet veel eerder had gezegd. Al dat leed wat me bespaart had kunnen blijven…

-

Ze stond op. ,,Weet je nog die keer op Concert at Sea?’’ vroeg ze me toen alleen. Daar waren we een paar keer geweest, dus ik schudde m’n hoofd. ,,De eerste keer.’’ ging ze dan verder. ,,Je at niets. Nooit niet. Dat viel me al snel op. Altijd als ik er was, en we samen of met een groepje wat gingen eten ergens, bestelde je bij wijze van voor tien man, maar puntje bij paaltje, kreeg je nooit wat weg. Dat vond ik zo erg. Zo zielig. Eerst zag ik het niet, maar al snel wist ik ook waarom dat was. Dat kwam door mij.’’ vertelde ze dan rustig. Het was geen tijd voor gekke anekdotes, leek mij. Maar ik vatte haar dan ook nog niet. ,,Die keer op dat feestje. Daarvoor nog.’’ begon ze toen refererende naar haar eerste zegje. ,,Je was zo lief voor me. Toen leerde ik je weer kennen. Ik zat zo in de put en ik vond troost bij je.’’ zei ze me dan weer. Leek me ook iets onbenulligs. ,,Die keer dat je me zei me even niet te kunnen zien. Die ‘keren’.’’ maakte ze me toen duidelijk. ,,Dacht je dat ik het niet wist ondertussen?’’ vroeg ze me toen. ,,Ik heb al zoveel met je meegemaakt dat ik dacht en zag hoe lief en geweldig je wel niet was. Dus zeg me niet dat ik je niet ken.’’ maakte ze er toen van. ,,Ik ben niet zo. Niet zo geweldig. Ik zou je verpesten. Dat weet ik zeker.’’ Dit was gelul. Ik wendde me hoofd dan ook af en schudde er verbeten mee. ,,Hoe weet je dat nou?’’ vroeg ik haar dan met woede in m’n stem. ,,Nou…’’ Maar verder kwam ze niet. ,,Het doet er niet meer toe. Het is voorbij.’’ zei ik haar toen snel. ,,Alexis had gelijk. Zij kent me ten minste echt. Ik moet door en voor mezelf kiezen. Ik wil je niet meer zien.’’ zei ik toen snel en keek haar weer aan. Ik zag haar nog schrikken en hoe daarna haar gezichtsuitdrukking veranderde in iets wat ik nog nooit bij haar had gezien. Ze werd kwaad. Om mij nog wel. Ik had haar wel eens kwaad gezien, maar nooit naar mij gericht. Ze gniffelde toen even. Bijna gemeen. En zeker gemeen na haar volgende woorden. ,,Ja, joh. Je doet maar. Als je hier lekker je stiefzusje wilt neuken, moet je dat vooral doen. Maar zeg dan niet dat ik je niet ken. Dat ik niets om je geef. Denk je dat ik nooit gedacht heb hoe het zou zijn. Maar goed, joh. Zoek het lekker uit.’’ Ik keek haar furieus aan, maar het was toch echt de angst die overheerste. Wist ze dat dan? Ze stormde weg de trap op, waar ze nog wel even stopte. ,,Ja, ze heeft het me verteld. Ik hoop dat jullie gelukkig worden samen. Homo!’’ Riep ze dan nog alsof ze m’n gedachten kon lezen. Dat laatste was gewoon frustratie. Ik wist natuurlijk niet welke woorden er gevallen waren tussen Myrthe en Alexis. Maar dit was niet het einde wat ik voorspelde. Ik rende haar dan ook achterna.

-

,,Nee, stop!’’ Ze stond net in de hal en ze draaide zich om. Ik vloog haar aan en pakte haar met beide handen bij haar hals. Niets engs hier. Ik drukte m’n lippen tegen haar mond en kuste haar. Meteen protesteerde ze. Maar dit was de pure wanhoop die lang in mij heeft gezeten. Als ze dan toch uit m’n leven zou verdwijnen, moest ik weten hoe het voelde om haar te kussen. Al stelde ik me onze kussen nooit zo voor, was het voor zoverre het te beoordelen viel wel fijn. Ze duwde me weg en keek me met harde grote ogen aan. Ze hijgde. Maar ze zei niets verder. Ze bleef staan. Haar lip begon toen te trillen en deze reactie verwachtte ik al helemaal niet meer. Ze begon te huilen. Ze bleef steevast staan terwijl de tranen over beide ronde wangen liepen en duidelijk was dat ze zich nog niet wilde laten kennen. Ze schudde toen enkel driftig met haar hoofd en ze draaide zich weer om. Was dit het besef van het einde? Of misschien het besef van wat had kunnen zijn. Ze bleef staan, al had ze haar hoofd nu wel wat laten zakken en wreef ze haar tranen weg buiten mijn zicht om. ,,Myrthe…’’ Hijgde ik dan alleen moedeloos, en zag haar weer met haar hoofd schudden. Dit sloeg ook nergens op. Mislukt op alle fronten. Zo was mijn relatie met Myrthe al die tijd al geweest. ,,Ik moet gaan. Ik ben in de war.’’ hoorde ik haar alleen zachtjes reageren. Alles behalve woede wat nog in haar stem viel te detecteren. ,,Geef me tijd.’’ zei ze nog en toen deed ze de deur open en liep ze wel weg. Ik stapte mee naar buiten en zag haar naar haar auto lopen zonder om te kijken. Ze ging zitten en ze legde haar hoofd op het stuur en begon me toch een potje te janken. Ze had denk ik niet eens door dat ik stond toe te kijken. Ik moest naar haar toe, maar kon dat niet. Nee, ze wilde toch tijd. Ik was weer die jongen die haar gaf wat ze wilde, in plaats van dat hij nam, wat hij dacht, dat wat beter zou zijn voor hem zelf. Een minuutje later startte ze de auto, waar ik nog even hoopte in dat ze misschien terug zou komen, en toen ze de auto de straat op draaide, zag ze me staan. De moedeloze blik in haar ogen zou ik niet meer vergeten en nu was het drama toch wel compleet. Alleen thuis met niemand om me heen. Waar was Alexis nu? Wat had ze allemaal gezegd tegen haar? Was ze wel te vertrouwen nog? Ik twijfelde nu enorm aan haar. Dat was wel even anders dan hoe ik aan Alexis dacht deze morgen nog. En waar waren m’n ouders eigenlijk?! Dat was een heel ander verhaal ondertussen, maar ook als twintigjarige jongen had je soms nog behoefte aan die personen die er altijd voor je moesten zijn. Zoals ik die persoon was die er altijd voor Myrthe was… En die ze nu niet meer had.

-

Dit warrige verhaal somde de huidige periode wel een beetje samen wat betreft spanningen in m’n leven. Ik was zelf ook behoorlijk in de war. Al een tijdje. Met wat ik wilde en wat ik kon krijgen op het gebied van de liefde. Al voelde het wel alsof er deels een last was gelicht. Ik was twintig en nog een maagd. Ik voelde die druk om daar vanaf te komen en wilde daarom misschien ook wel meer dan ooit een warm lichaam van een meisje wat om me gaf. Of het nou Myrthe of Alexis was. Het overheerste m’n leven, en dat had helemaal niet zo hoeven te zijn. Misschien een beetje gek om me nu pas voor te stellen, maar als je het tot hier hebt uitgehouden, is het misschien wel fijn met wie je te maken hebt. Joost is m’n naam. Twintig jaar dus, en m’n thuissituatie is bekend. Ik studeerde nog. Eerste jaar van de HALO nadat ik drie jaar geleden samen met Myrthe van de HAVO was gekomen. Zij studeerde ook maar heeft dat niet afgemaakt. Ik ben zelf met m’n derde studie bezig ondertussen. Ik had eerst toerisme gekozen. Helemaal naar Amsterdam. Niet omdat ik dat zelf zo leuk vond. Nee, je raad het misschien al. Daar ging Myrthe naartoe. Zij kon dat niveau helemaal niet aan en stopte er al vrij snel mee. Ik vond het wel leuk, maar miste nu wel m’n voornaamste motivatie en kapte er dan ook aan het einde van het jaar mee. Toch had ik daar wat leuke ervaringen aan over gehouden, waaronder wat kennissen, die ik nog steeds wel eens sprak of zag. Ik was helemaal niet die schuchtere onwennige jongen, die ik wel het grootste deel van m’n leven speelde. Natuurlijk voelde ik me anders en wilde ik ook in een bepaalde mate alternatief zijn. Maar vooral omdat ik daar mee de aandacht van Myrthe had getrokken in eerste instantie en als een soort drugsverslaving leer je gebruik van die methode dan maar moeilijk af. Na het vertrek van Myrthe zagen m’n klasgenoten dat ik zomaar een leuk persoon was. Ook op m’n tweede studie was dat het geval. Maar dan van begin af aan al. Ik wist daarom ook dat ik meer in m’n mars had, en vandaar dat ik vaak dacht beter af te zijn als ik hier niet meer zou zijn. Myrthe en Alexis waren wat dit betreft eigenlijk een persoon. De aandacht van Alexis was ook verslavend. Echter wist ik nu ook niet de opleiding af te maken en stelde ik m’n uitzet weer met een jaar uit voor m’n gevoel. Fysiotherapie bleek gewoon te moeilijk te zijn voor me. Alhoewel het lichaam me wel interesseerde, in fysiologisch opzicht met name, was de stap naar de HALO voor m’n gevoel een logische. Daar ging het wel goed. Ik hield van sporten. Meer dan dat ik dacht. Ook al viel ik hier wel het meest buiten de boot van de drie vervolgopleidingen, had ik hier wel het meest naar m’n zin. Ik was meer dan een warrige jongen die het op een gebied niet meer wist. Ik had vrienden, ik had een baantje, ik had plannen. Ik flirtte zo nu en dan zelfs met meisjes. Ja joh, zelfs dat. Dat zou je toch niet denken na zo’n introductie. Maar dit is ook niet het verhaal waarin het me lukt om dan toch het hart van Myrthe voor me te winnen. Nee, waarschijnlijk niet. En dit is ook niet het verhaal waarin ik en m’n stiefzusje verstrengeld raakten in een liefdesspel wat overheerst werd door het taboe wat er op stond. Zelfs dat niet. Beiden zouden het vast mooie verhalen zijn. Maar dit is eigenlijk het verhaal waar ik voor mezelf leerde op te komen en ik me niet meer in de ban zou laten raken van deze twee meiden waar ik veel om gaf. Niet dat dit klaar was nu. Alexis kwam echt nog wel thuis die dag. M’n ouders ook. En Myrthe liet ook nog die avond wat van zich horen. Zo makkelijk zou het niet gaan. En al probeerde ik hier m’n eigen verhaal uit te vinden, zou het me ook niet verkeerd uit komen als ik toch ergens gaandeweg dat taboe zou doorbreken of toch dat hart wist te veroveren. Je weet het immers maar nooit.