Intussen zijn Ada en Roald in het restaurant aangekomen, waar Selma haar, samen met nog een man opwacht. Ze begroet Ada en Roald hartelijk.

‘Hoi Ada, Roald! Leuk om jullie weer te zien. Mag ik je even voorstellen aan Tim? Hij is mijn nieuwe vriend.’

‘Ow? Daar wisten we nog niets van, Selma!’

‘Dat kon je ook niet weten, we zijn pas sinds kort samen, maar we kennen elkaar al heel lang. Tim was vroeger mijn buurjongen.’

‘Aha, dus een beetje jeugdliefde?’

‘Zo zou je het kunnen noemen. We hebben al eens eerder wat met elkaar gehad, maar toen waren we nog heel jong.’

‘Leuk toch, dat jullie elkaar weer hebben gevonden, of niet?’

Selma glimlacht. Roald geeft Tim een hand. ‘Ik ben Roald de Vries.’

‘Aangenaam, ik ben Tim Gælæl. En ik heb al erg veel over jullie gehoord. En uiteraard ben ik op de hoogte van jullie bijzondere relatie met de andere zussen van uw vrouw.’

Selma zegt: ‘Tim heeft me geholpen de reportage te monteren. Ik wist helemaal niet, dat hij daar bij de televisie werkte. En daar hebben we elkaar weer ontmoet. Eerst was het alleen maar leuk om elkaar weer te zien, maar al snel sloeg de vonk weer tussen ons over.’

‘Aha, dus hij heeft ook alle scenes gezien, die je opgenomen hebt?’

Tim knikt. ‘Ja, ik vond het wel bijzonder om van die opnames een film te maken. Het gaf me een goede inblik in jullie leven. Het is iets anders, dan we het uitgezonden hebben op televisie, maar Selma wilde beslist enkele momenten er niet in, hoewel ik die wel passend vond.’

‘Welke momenten waren dat?’

‘Ik vond die scenes met jullie kinderen wel erg leuk. Dat zou het erg goed gedaan hebben in de film.’

‘Dat zal ongetwijfeld, maar ik vond de inbreuk op mijn privacy al groot genoeg, dat ik mijn kinderen ook niet overal aan wilde blootstellen. Ook al is dat moeilijk, als je zo’n reallife documentaire aan het maken bent.’

‘O, maar ik begrijp dat wel. Ik vond het best heel moedig van jullie, dat jullie zo’n reportage over jullie leven durfden toe te laten. De meeste mensen zouden dit echt niet aangedurfd hebben.’

‘Nou ja, het was eigenlijk noodzaak, je weet wel waarom.’

‘Ja, in verband met STK. En dat is ook precies waarom we hier zijn. Maar ik denk dat we beter eerst even wat kunnen eten, voordat we daarover verder praten.’

‘Kijk, met jou kan ik praten, Tim. Selma, deze moet je houden!’

Selma glimlacht. ‘Dat probeer ik ook, maar je moest eens weten, hoeveel kapers er op de kust zijn voor zo’n knappe man!’

Ada zegt: ‘Dan vraag je Roald toch even om hulp, Selma. Je weet wat hij kan doen met zijn handen. Je hebt het zelf ervaren.’

Selma kijkt verbaasd. ‘Maar wat kan hij dan voor mij doen?’

Roald zegt: ‘Wat je maar wilt, Selma. Maar ik kan niets garanderen, dat moet je wel weten.’

Tim kijkt verbaasd. ‘Waar praten jullie over?’

Ada zegt: ‘Roald kent een bepaalde massage, die het gedrag van mannen en vrouwen kan beïnvloeden op seksueel gebied. En het bewijs daarvan hebben we zojuist nog eens in het hotel kunnen beleven.’

Roald lacht en zegt: ‘Ik heb een vermoeden, dat ik dat verhaal nog wel eens heel vaak kon gaan horen!’

Ada lacht en zegt: ‘Het is toch ook een prachtig verhaal, Roald. Ik ben alleen benieuwd hoe het gaat aflopen…’

Dan vertelt ze in het kort tegen Selma en Tim, wat er zojuist gebeurd is in het hotel. Tim kijkt Ada en Roald vol ongeloof aan. ‘Jullie maken ons wat wijs, zoiets kan echt niet!’

Roald zegt tegen hem: ‘Wil je bewijs hebben? Dat kan. Geef me je hand maar, dan kun je het zelf ervaren.’

‘En dan zeker ook een hele nacht met een stijve zitten? Nee, dank je. Dat doe ik liever op de natuurlijke manier.’

‘O, maar dat was ik ook niet van plan. Maar als je dat liever gehad had, dan is dat echt geen probleem.’

Tim kijkt hem geschokt aan. ‘Jullie menen dit echt?’

‘Ja, er is geen woord van gelogen. Of heeft Selma je niet verteld, wat ik allemaal met mijn handen kan.’

‘Jawel, maar het is gewoon moeilijk om zoiets te geloven.’

‘Er is maar een manier om het te bewijzen. En ik zal echt niet zo gemeen zijn, als ik bij die andere mensen was.’

Aarzelend geeft Tim dan zijn hand aan Roald. Roald heeft niet lang nodig om een voorbeeld te geven. Tim kijkt hem verbaasd aan en zegt: ‘Hoe deed je dat?’

‘Ik zei toch, dat het echt was, Tim. En ik kan nog veel en veel meer.’

‘Wow! Daar zou je eigenlijk een documentaire over moeten maken!’

‘Nee, dank je. Dat hoeft echt niet. Een keer was meer als genoeg!’

‘Dat kan ik me wel voorstellen. Maar wel ongelofelijk, dat zoiets kan!’

Selma glimlacht en zegt tegen Tim: ‘Ik zei het je toch, geloof je het nu?’

Tim knikt. ‘Ja, nu geloof ik dat wel. Maar ik had nooit gedacht, dat zoiets mogelijk zou zijn.’

‘Zo zie je maar weer, er is meer mogelijk, dan je weet.’

Dan komt de ober eraan, die hun de menukaarten komt brengen. Hij vraagt hun, wat ze willen drinken en laat hun dan weer alleen.

Ze bestuderen dan de menukaart en maken hun keuze. Even later komt de ober terug met hun drankjes en vraagt wat hun keuze is van de menukaart. Daarna laat hij het viertal weer alleen.

Roald zegt dan: ‘Nou, ik ben wel eens nieuwsgierig naar de informatie die je voor ons hebt.’

Selma knikt en haalt uit haar handtasje een kleine tablet en een USB-stick. Ze overhandigt die aan Roald en zegt: ‘Op de tablet staat precies hetzelfde, dan op de USB-stick. Kijk zelf maar even.’

Ze laat enkele documenten zien en ook diverse foto’s van een man, die samen op een foto staat met Arnold Keijendraaier. Roald heeft niet echt lang nodig om de link te leggen, en de documenten, die Selma hem toont, zijn behoorlijk interessant. Maar hij geeft nog niet meteen alles prijs. Hij pakt zijn telefoon en zegt tegen Selma: ‘Je begrijpt, dat ik dit eerst even overleg met mijn advocaat, Selma?’

‘Ja, natuurlijk. Dat zou ik ook gedaan hebben.’

Roald excuseert zich even en loopt even naar het toilet. Daar belt hij met zijn advocaat en vertelt hem, wat hij zojuist onder ogen heeft gekregen. De advocaat is erg nieuwsgierig naar deze nieuwe informatie en Roald belooft hem, die nog vanavond naar hem op te sturen. Maar de advocaat bevestigt hem wel enkele namen, en vooral de naam van de man op de foto’s. Dan beëindigt hij het gesprek en gaat weer terug naar de tafel.

‘En, Roald? Wat zei je advocaat?’

‘Hij was erg nieuwsgierig naar de stukken, dus ik zal ze hem snel toesturen. Maar ik vraag me af, waarom dit in het buitenland moest gebeuren, Selma.’

‘Dat is niet moeilijk te verklaren, Roald. Omdat ik nu bij de televisie werk, werk ik in overheidsdienst. En daar heb ik geheimhoudingsplicht, ook al ben ik nog steeds freelance reporter. Maar juist omdat ik ook freelance reporter ben gebleven, mag ik mijn informatie in het buitenland wel aan een ander geven. En dat is nu precies wat ik doe, ook al overtreed ik nu de wet wel een heel klein beetje. Maar dat risico is het me wel waard.’

‘Hoe bedoel je?’

‘Nou ja, ik geef je die informatie in ruil voor een exclusief interview voor op televisie.’

‘Dat hoeft toch niemand te weten, of wel, Selma? Ik kan zeggen, dat ik je dat interview gun, omdat je een heel goede reportage over me hebt gemaakt.’

‘Daar hoopte ik ook al op, Roald. Maar dat moest uit je eigen komen, ik kon je dat zo niet vragen. Maar ik wist wel, dat ik je zo kon overtuigen.’

Roald glimlacht. ‘Goed, overmorgen kunnen we dat interview doen, dan heb ik tijd. Morgen ben ik de hele dag in vergadering en dan heb ik echt geen energie meer om ook nog een interview te gaan doen.’

‘Oei, dat is ook zelden, dat jij moe wordt, Roald!’

Ada springt bij: ‘Morgen zitten we vanaf acht uur ’s morgens tot ongeveer acht uur ’s avonds in vergadering, Selma. Dat is gewoon slopend. En het zou zomaar eens kunnen, dat het nog even wat uitloopt. Ik geef Roald volledig gelijk, dat hij dat interview met je overmorgen zal doen.’

Maar veel tijd om erover door te gaan krijgen ze niet. De ober komt er dan al aan met hun voorgerechten. Roald wenst iedereen smakelijk eten, en dan beginnen ze aan hun maaltijd. Ze laten verder de zaken rusten en praten dan over de gebeurtenissen van afgelopen tijd en maken er een leuke avond van.

De volgende morgen hebben Roald en Ada de hele dag vergadering op het ministerie. Het is echt vermoeiend, en het is maar goed, dat ze regelmatig wat pauzes houden, anders zou Roald dit echt niet volgehouden hebben. Maar uiteindelijk slaagt hij er wel in, om een behoorlijke subsidie voor het nieuw te bouwen bedrijf in de wacht te slepen. Natuurlijk is nog niet alles rond, maar hij heeft wel een schriftelijke toezegging, dat HRT in aanmerking komt voor een subsidie, zodat het nieuwe onderzoekcentrum er kan komen. Voor het ministerie is dat ook van belang, omdat ze graag wat technologiebedrijven in Nederland willen houden en ook de werkgelegenheid in het midden van het land krijgt hierdoor weer een boost. Maar het is al voorbij negen uur ’s avonds, als Roald en Ada terug in het hotel komen. Na een vlugge douche besluiten ze nog even een drankje te nemen in de bar, om dan toch weer tijdig naar bed te gaan. Morgen is ook weer een lange dag en dan willen ze toch weer fit en fris zijn.

Eenmaal aan de bar ziet Roald de barman al glimlachen. Ze gaan aan de bar zitten en Roald bestelt wat te drinken. Het is rustig in de bar en de barman heeft genoeg tijd om met Roald te praten. Hij zegt tegen Roald: ‘U had een behoorlijk vooruitziende blik, toen u me vroeg of die man en die vrouw voor problemen zouden zorgen. Zoiets heb ik nog nooit eerder meegemaakt hier. Het was een hele toestand. Eerst hebben ze voor flink geluidsoverlast gezorgd, ik weet niet hoe ik u dat moet uitleggen, maar laat ik zegen, dat ze behoorlijk luidruchtig waren.’

Roald lacht. ‘Dat had ik al verwacht. Maar is dat alles wat er gebeurd is?’

‘Oh, nee! Vanmorgen hadden ze flinke ruzie, en daarop zijn ze het hotel uitgezet, omdat ze echt alle normen van fatsoen overschreden hadden. Het was echt niet meer leuk, hoewel ik er nu wel om kan lachen. En het leukste van alles is nog, dat ze allebei niet eens hun rekening konden betalen. Dus die krijgen nu ook nog een incasso op hun bord.’

Roald lacht. ‘Dan had ik toch de juiste vermoedens bij die twee. Ik had de indruk, dat ze Golddiggers waren.’

‘Dat zou best wel eens kunnen, mijnheer. Dat gebeurt hier wel eens vaker, helaas moet ik toegeven.’

‘Dat kunt u zich niet kwalijk nemen. U kiest niet de gasten uit.’

‘Nee, dat klopt. Maar we houden er wel een lijst op na, van ongewenste gasten. En als we informatie uit andere hotels krijgen, dat ze daar bepaalde types mensen krijgen, dan zijn ze bij ons niet altijd even welkom. Maar deze twee stonden daar dus nog niet op. Maar nu dus wel, dus in de sjiekere hotels zijn ze nu niet meer welkom, daar staat ze op de blacklist.’

Roald en Ada lachen. ‘Dat is goed om te horen. Zulk volk hoort hier ook niet.’

‘Dat ben ik met u eens. Maar ik vraag me wel af, wat u bij die twee gedaan heeft. Want ze waren echt heel anders, nadat u bij ze kwam zitten. Dat begreep ik al niet, maar ik heb wel een vermoeden, dat u iets gedaan heeft, wat ze zo anders maakten.’

‘Laten we het erop houden, dat ik bepaalde gaves heb, die mensen op bepaald gebied kan beïnvloeden. Meer hoeft u niet te weten.’

‘Dan heb ik wel een idee, op welk gebied dat dat is. Lijkt me wel leuk om zoiets te kunnen.’

‘Ach, onaardig is het niet, maar ik loop er niet graag te koop mee. Ik heb geen behoefte om mijn gaves wereldkundig te maken.’

‘Dat kan ik wel begrijpen. Maar geen zorgen, uw geheim is veilig bij me. Ik heb als barman al zoveel geheimen gehoord, dat ik er een heus boek over zou kunnen schrijven. Maar dat doe ik niet. Ik heb eer in mijn werk als barman en zie het als een soort beroepsgeheim, net zoals een dokter dat heeft.’

‘Dat is prijzenswaardig. Maar zoals beloofd, zal ik u een royale fooi geven.’

‘Dat is niet nodig, mijnheer. Ik vond het al leuk, dat u me die ene opdracht had gegeven.’

‘Wie zegt, dat ik het over geld heb, John?’

De barman kijkt verbaasd. ‘Hoe weet u mijn naam?’

‘Zo moeilijk is dat niet. Op uw badge staat uw achternaam en ik meen gisteren gehoord te hebben, dat uw collega u John noemde.’

Dan moet u een scherp gehoor hebben.’

‘Oh, maar dat heb ik ook. Ik hoorde u praten over een andere collega, ik geloof dat u het had over Lisa?’

De barman kijkt verbaasd. ‘Toen ik daarover praatte, zat u daarachter in de VIP-ruimte!’

Roald lacht. ‘Ik zei toch al, dat ik een scherp gehoor had. Vandaar dat ik ook in alle rust de krant wilde doornemen. Op die manier kan ik de ruimte goed afluisteren. En bovendien stond er een interessant artikel in, dat ik wilde lezen.’

‘Maar het is toch onmogelijk, dat u dat vanaf die afstand kunt horen!’

‘O, dat kan echt wel. Ik zie het als een soort handicap. Vraag mijn vrouw maar, ze weet er alles van. Ze kan, met mij in huis, echt niets geheim voor me houden, als ze met haar zussen praat. Ik hoor echt alles.’

Ada lacht en zegt: ‘Ja, dat is helaas waar. Het maakt niet uit, of we in de kelder zitten of op zolder. En we hebben best een groot huis, moet u weten.’

‘Dat lijkt me lastig, iedereen heeft wel recht op zijn geheimpjes.’

Roald knikt. ‘Dat is ook wel zo, maar ik kan er helaas niets aan doen, dat ik zo’n scherp gehoor heb. Maar ik zeg er meestal niets van, omdat ik hun wel in waarde wil laten. Het is niet leuk om altijd al te weten, wat ze geheim voor je proberen te houden. Zeker als het om verrassingen gaat. Dus als ik het al weet, probeer ik altijd wel verrast te zijn.’

‘Ja, dat lijkt me inderdaad niet zo leuk te zijn. Maar toch lijkt het me soms wel ook weer handig.’

‘Dat is ook zo, dat heb ik vandaag ook weer kunnen ondervinden. Ik had vandaag een zware vergadering op het ministerie van binnenlandse zaken. Ik probeerde een toezegging voor een subsidie voor mijn bedrijf, waar ik voor werk, binnen te slepen. En doordat ik kon horen, wat ze onderling tegen elkaar vertelden, kon ik anticiperen op de vragen, die we kregen. Ik had dus al wat meer bedenktijd, dan ze werkelijk dachten. En gelukkig weet mijn vrouw, hoe dat ik ben, ze is ook tevens mijn secretaresse, dus ze kon dat mooi meespelen.’

‘O, dat hoor ik ook niet iedere dag, dat de secretaresse van een zakenman ook tevens zijn vrouw is. Heeft u zich elkaar op het werk leren kennen?’

‘Nee, helemaal niet. Ik ging op vakantie naar Zweden en daar heb ik haar ontmoet tijdens de overtocht naar Zweden. Mijn vrouw is Zweedse, moet u weten.’

‘O, dat is nauwelijks te horen! Mijn complimenten!’

Ada glimlacht en zegt: ‘Ik krijg regelmatig les van Roald en ook van de vrouw van zijn baas. Die geeft Nederlandse les, en omdat we echt heel regelmatig in Nederland moeten zijn, wil ik ook goed Nederlands kunnen spreken. Ook omwille van mijn schoonouders. Maar mijn zussen spreken zeker zo goed Nederlands, dan ik. Ze wonen ook bij ons in huis.’

‘O, gezellig. Is dat normaal zo in Zweden?’

Ada lacht. ‘Nee, helemaal niet. Maar we zijn een drieling en hebben een heel goede band met elkaar. En ze kunnen allemaal heel erg goed opschieten met Roald. Mijn zus Ester doet het huishouden en zorgt voor de kinderen, en mijn zus Ingrid is columniste in een Zweeds dagblad, waar ze een zeer goed gelezen zaterdagcolumn schrijft. Ze is best beroemd in Zweden.’

De barman kijkt even verbaasd. ‘Wacht eens even! Daar heb ik een tijdje geleden iets over gelezen! Zijn jullie niet allemaal getrouwd? Ik bedoel u en uw zussen met hem?’

Roald en Ada lachen. ‘Ja, dat zijn wij. Maar meestal zeggen we het niet, er zijn mensen, die vinden dat zo’n huwelijk niet zou mogen. Dus houden we het er meestal op, dat Roald en ik gewoon getrouwd zijn. Ze hoeven toch niet te weten, dat hij er ook nog twee andere vrouwen op na houdt, of wel?’

‘Ja, u heeft gelijk. Maar klopt het echt, dat u door de koning van Zweden getrouwd bent?’

‘Ja, dat klopt ook. Maar dat was voor ons echt een hele verrassing. We wisten echt van niets! We dachten, dat we gewoon door een ambtenaar getrouwd werden, maar dat bleek al snel een grote verrassing. Opeens stond de koning en zijn vrouw voor ons en vroeg of hij ons mocht trouwen. Dan zeg je toch geen nee, of wel?’

‘Dat zou ik ook niet doen! Maar ik zit hier dus met twee beroemde mensen uit Zweden?’

‘Het is maar hoe beroemd je het bedoelt. Wij zijn echt maar hele normale mensen en staan niet echt erop te kijken om in de spotlights te staan.

Maar soms moet dat, helaas. We zitten bijvoorbeeld nu in een gevecht met een malafide firma, die ons schade heeft toegebracht. Dat is nu vol in het nieuws, omdat we tevens bekend zijn. En dat bedrijf probeert ons aan alle kanten zwart te maken. Dat is echt niet leuk. Maar we hebben er wel veel vertrouwen in, dat we uiteindelijk zullen winnen.’

‘O, zoiets is nooit erg leuk. Ik wens u in ieder geval veel succes toe.’

De barman moet even een andere klant helpen en loopt naar de andere kant van de bar toe. Opeens begint Roald te lachen en zegt tegen Ada: ‘Ik weet hoe ik John een leuke fooi kan geven, zonder dat het me een cent kost. Ik moet even weg, blijf jij nog even hier?’

Ada knikt en Roald loopt weg. Hij loopt naar de receptie en spreekt daar een van de dames aan. ‘Wie van jullie is Lisa?’

Een stevige, donkergekleurde dame, met lang zwart haar draait zich naar Roald om.

‘Dat ben ik, mijnheer. Wat kan ik voor u doen?’

Roald glimlacht. ‘Voor mij kunt u niets doen, maar de vraag is eerder, wat kan ik voor u doen? U moet me vergeven, maar ik beschik over een bijzonder scherp gehoor en ik kon het niet helpen dat ik uw gesprek tussen u en uw collega kon horen.’

De vrouw kijkt hem verbaasd aan. ‘Hoe kon u dat nu horen? Ik dacht dat ik u aan de bar zag zitten!’

‘Dat klopt ook, maar zoals ik al zei, ik heb een bijzonder scherp gehoor. Dat is voor mij een soort handicap, omdat ik echt alle geluiden om me heen hoor. Maar als ik me focus, kan ik op afstand gesprekken volgen. Dat doe ik soms, omdat ik anders gek word van alle geluiden om me heen. U moet dat niet persoonlijk nemen, maar het is alleen, dat ik een soortgelijk gesprek heb gehoord, dat over u ging.’

De vrouw kijkt hem nog verbaasder aan. ‘U had het erover, dat u de barman, John, een lekker stuk vond. Of daar had u het toch over, toen u net met uw collega aan het praten was?’

De vrouw bloost, wat alleen te zien is, doordat haar gezicht


nu wat donkerder is geworden. Roald lacht en zegt: ‘Dat is echt geen reden om u te schamen. Zelfs ik als man moet toegeven, dat hij er heel erg goed uitziet. Maar misschien kan ik u helpen. Wat als ik u aan een date met hem zou kunnen helpen?’

De mond van de vrouw valt open. Ze weet echt niet wat ze moet zeggen. Uiteindelijk herpakt ze zich en zegt: ‘Ja, en stel dat ik ja zeg! Dan sta ik zeker lekker voor schut! Wat zou hij nou van mij willen? Heeft u me al eens goed bekeken? Ik ben allesbehalve slank, en bovendien ben ik zwart en hij is blank!’

‘En dat is een probleem? Ik zie daar geen probleem in en naar wat ik van hem gehoord heb, denk hij daar toch echt heel anders over, dan u denkt. Sommige mannen hebben soms liever een stevige vrouw en een kleurtje vinden sommigen ook wel leuk. En bovendien vind ik u helemaal niet zo dik. Stevig, maar toch zeker niet dik. En bovendien bent u van nature best mooi, dus waarom zou hij u dan ook niet mooi vinden?’

De collega van de vrouw stoot haar aan. Ze zegt: ‘Kom op, Lisa! Wat heb je te verliezen? Misschien heeft mijnheer wel gelijk en ziet John je wel zitten.’

Maar de vrouw twijfelt nog. Dan zegt ze: ‘Nou, als hij me echt ziet zitten, dan moet hij me zelf maar komen vragen. Een echte man stuurt niemand anders om een vrouw te vragen!’

‘Maar hij heeft me ook niet gestuurd, Lisa. Maar als je meent, dat hij zelf moet komen, dat kan geregeld worden. Hij zal dadelijk naar je toe komen.’

Roald ziet de twijfels in de ogen van de vrouw. Dan zegt hij: ‘Ik ga maar weer eens snel terug naar de bar, voordat John in de gaten krijgt, dat ik hier met zijn vrouw van zijn dromen sta te praten.’

De vrouwen achter de balie lachen zachtjes en Lisa kleurt nog donkerder. Roald neemt galant afscheid en loopt weer terug naar de balie. Daar is Ada in gesprek met de barman. Roald gaat weer op zijn plek zitten en luistert even naar wat Ada en John tegen elkaar vertellen. Dan zegt Ada: ‘Ah, ben je weer terug?’

‘Ja, ik heb net een heel interessant gesprek gehad. Dat zal jou ook wel interesseren, John.’

John kijkt verbaasd en Ada moet glimlachen. Ze kent Roald goed genoeg om te weten wat er nu zal gaan gebeuren.

‘Ja, ik heb je al verteld over mijn gehoor en ik hoorde zojuist een gelijkwaardig gesprek, zoals jij het met je collega over Lisa had. Je hebt schijnbaar sjans, John! En ik moet toegeven, ze is niet ieder smaak, maar ze is zeker een leuke dame en zeker bijzonder en ook mooi. Maar voor wie ervan houdt, zeker erg leuk. Maar ik denk niet, dat je haar zo gemakkelijk kunt krijgen. Zo’n bijzondere vrouw wil veroverd worden. Die wil een echte man hebben, die haar hart stormenderhand zal veroveren en haar bijzonder zal laten voelen.’

Nu is het John, die met open mond staat te luisteren. Roald lacht en zegt: ‘Je begrijpt toch wel, over wie ik het heb, John?’

John knikt. ‘Ja, ik denk het wel. U heeft het over Lisa?’

Roald knikt. ‘Ze ziet je wel zitten, maar ze gaf me al te kennen, dat ze veroverd wil worden. En als je haar echt wilt, moet je wat bijzonders voor haar doen. Ik zal je wat leren, waarmee je heel zeker haar hart mee zal winnen. Absoluut met garantie!’

‘Je maakt toch zeker een grapje, of niet?’

‘Nee, absoluut niet! Maar zou je als man zo’n bijzondere dame ook niet op een bijzondere manier willen veroveren? Dat is ze zeker toch wel waard, of niet dan?’

‘Ja, maar ze is zo anders dan ik! Ze heeft een andere huidskleur en ik weet niet eens of ze wel een blanke man wil?’

‘Vreemd, datzelfde zei ze me zojuist ook. En daarmee lijkt die vraag wel beantwoord, of niet?’

De barman knikt. ‘Oké, maar hoe ga ik dat dan aanpakken? Ik heb werkelijk geen idee!’

‘Voor zo’n man als jij zal het toch geen probleem moeten zijn om een vrouw uit te vragen, of wel?’

‘Dat is inderdaad niet zo’n probleem, maar ze is wel mijn collega en ik ben een beetje huiverig over wat mijn andere collega’s erover zullen denken.’

‘Laat ik je eerst wat anders vragen. Denk je, dat ze het waard is?’

‘Ja, dat is wel zeker.’

‘Maakt het dan wat uit, wat je collega’s erover denken?’

Hij denkt even na en geeft dan toe: ‘Nee, daar heb je ook gelijk in. Maar ik heb nog steeds geen idee, hoe ik het dan moet aanpakken. Je hebt gelijk, ik moet haar veroveren, maar hoe?’

‘Ik ben werkelijk niet de man om je op dat gebied advies te geven, maar ik kan je wel iets leren, waarmee je haar kunt overtuigen. Het is niet moeilijk, maar behoorlijk effectief. En met een beetje oefening, zal ze het heel zeker gaan waarderen. Zie het als een soort bindmiddel tussen jullie twee. Het is een soort handmassage.’

Roald ziet Ada glimlachen en hij zegt: ‘Mijn vrouw weet al, wat ik je wil zeggen. Misschien kan ze beter zelf even uitleggen, wat ik bedoel.’

Ada zegt: ‘Ja, dat denk ik ook. Roald kan je leren om een vrouw door middel van een handmassage te laten klaarkomen. En het is echt niet zo heel moeilijk en ik kan me werkelijk niet voorstellen, dat als ze dat eenmaal ervaren heeft, dat ze nog ooit bij je weg zal willen.’

‘Wat moet ik dan doen?’

‘Ik zal je het wel leren. Pak de hand vast van mijn vrouw. Ze is dit wel gewend, geen zorgen.’

Aarzelend pakt John de hand van Ada vast. Roald geeft hem instructies, die hij probeert op te volgen. Zijn eerste pogingen zijn niet echt succesvol, maar na wat tips van Ada komt hij aardig dicht in de buurt.

Roald zegt dan tegen John: ‘Je begint het door te krijgen. Je had Ada al bijna aan een hoogtepunt gekregen, dus met nog wat oefening zou het je moeten lukken. Maar ik denk dat het al goed genoeg is, om Lisa voor je te winnen.’

‘Denk je? Maar is dat echt alles?’

‘Ja, voor nu is dat alles. Je kunt hier nog veel verder mee gaan, maar ik denk niet, dat je meer zou moeten weten. Het gaat toch immers om het genot voor de vrouw, of niet? Een echte man zal daar altijd naar streven.’

‘Dat klopt absoluut! Maar hoe moet ik het nu aanpakken? Ik ken nu min of meer deze techniek, maar dan?’

Roald bespreekt hoe hij het aan zou pakken en laat de rest dan over aan John. John pakt dan al zijn moed bij elkaar en loopt naar de balie van de receptie. Lisa ziet hem aankomen, en zou nu liever willen wegvluchten, want ze had echt niet verwacht, dat John ook echt zou komen. Maar hij komt wel en nu durft ze de realiteit haast niet onder ogen te zien. Maar ze had tegen die man gezegd, dat een echte man haar zelf moest komen vragen, en daar is hij nu. Het is overduidelijk, dat hij zenuwachtig is, maar ze heeft wel bewondering, voor het feit, dat hij deze stapt wil zetten.

John ziet Lisa staan, en het valt hem echt zwaar om dit te doen. Maar in zijn hart had hij dit al veel eerder willen doen, maar hij had er nog nooit eerder de moed voor. Maar al sinds enkele maanden is het Lisa, die zijn gedachten beheersen. En Roald had echt gelijk, als hij het nu niet doet, zal hij het nooit weer doen. Dus raapt hij al zijn moed bij elkaar en loopt naar haar toe. Hij neemt de tips van Roald ter harte en maakt eerst een praatje met de dames achter de balie en observeert onopvallend Lisa. Het valt hem op, dat ze ook zenuwachtig is, en dan richt hij zijn aandacht op Lisa. Hij maakt haar een complimentje over dat ze er goed uitziet. Lisa voelt zich duidelijk gestreeld door het complimentje, terwijl de andere twee dames wegkijken om zo de beiden een gewisse mate van privacy te gunnen. Lisa leunt nu op de balie en dan neemt John zijn kans, omdat de handen van Lisa nu binnen bereik zijn.

Voorzichtig en ongehaast pakt hij haar hand vast, zoals hij dat zojuist net geleerd heeft. Hij is blij, dat Lisa hem dat toestaat, terwijl hij gewoon doorgaat met praten. Dan begint hij met de handmassage, heel subtiel, maar met al zijn verliefdheid voor Lisa erin. En hij moet onwillekeurig glimlachen, als hij ziet, dat zijn massage effect blijkt te hebben. Lisa lijkt steeds meer te ontspannen, precies zoals Roald het voorspeld had.

Dan verandert hij zijn techniek, die wat moeilijker is. Hij moet de juiste punten vinden op haar hand, maar gelukkig vindt hij die al snel. En hij blijft maar met haar doorpraten, en haar complimentjes geven, waarbij hij nauwlettend in de gaten houdt, hoe ze reageert. En tot zijn eigen verbazing hoort hij, hoe de ademhaling van Lisa begint te veranderen, en hoe ze lichtjes begint te kreunen. Maar hij wil ook niet, dat ze in verlegenheid wordt gebracht, door hier klaar te komen, dus stopt hij met zijn massage.

Lisa kijkt hem vragend aan en zegt: ‘Waarom stop je nou, John? Dat was eigenlijk best wel prettig!’

John moet lachen. ‘Dat geloof ik je meteen, maar ik denk niet, dat het erg passend zou zijn om hier nu nog mee door te gaan, Lisa. Maar als je meer wilt, nodig ik je uit om morgen met me uit te gaan. Dan ben je toch vrij, of niet?’

Lisa knikt blij. ‘Ow, maar dat klinkt als een echte date, John!’

Zelfvoldaan, dat ze toehapt, zegt John: ‘Zo was het ook bedoeld, Lisa. Een mooie dame als jij moet gewoon op een echte date met een echte man, zoals ik. Kom, wat zeg je ervan?’

Hij kijkt haar met zijn mooie bruine ogen aan en zegt: ‘Durf je wel met een vrouw als ik uit te gaan? Ik bedoel, ik ben niet mager, en ik ben zwart.’

‘Ik zie mooie stevige vrouw, die ook nog eens bloedmooi is. Ik heb geen vooroordelen en ik vraag je toch zelf uit, of niet? Of durf je het niet aan, om met mij mee te gaan?’

De dames achter de balie hebben zich nu wel naar de beiden omgedraaid en beduiden dat Lisa ja moet zeggen. En dat helpt haar te overtuigen. ‘Nou, omdat je het echt graag zijn te willen, dan graag. Hoe laat morgen?’

‘Normaal zou ik zeggen, zeven uur, maar ik verwacht, dat een dame als jij wel wat graag meer tijd nodig zou hebben. Dus om acht uur? Ik kom je wel ophalen.’

‘Dat is goed. Maar moet je niet terug naar de bar?’

‘Ja, maar zo druk is het nog niet. Het kan wel even zonder me. Maar morgen om acht uur is goed?’

‘Ja, dat is goed. Weet je waar ik woon?’

‘Dat zoek ik wel op, Lisa. Je adres staat toch in de computer?’

Ze knikt en dan laat hij pas haar hand los. ‘Tot morgen!’

Dan loopt hij weg, en laat Lisa bijna dansend van vreugde achter. Haar collega’s zijn blij voor haar. Ze weten al een tijdje, dat Lisa heimelijk verliefd is op John, maar ze dacht nooit echt een kans bij hem te maken.

‘Meid, wat fijn voor je! En hij lijkt het wel heel erg serieus aan te pakken. Wat ik van andere vrouwen over hem gehoord heb, doet hij anders nooit zoveel moeite voor een vrouw. En hij hield zo schattig je hand vast!’

‘Oh, ik weet niet wat hij daarmee deed, maar het was wel heel erg prettig! Ik vond het zelfs jammer, dat hij ermee stopte, maar misschien was het wel beter. Het leek erop, dat ik zou klaarkomen, en dat leek hij te merken. Dat vond ik eigenlijk wel galant van hem.’

‘Doe niet zo gek, Lisa! Zoiets kan toch niet?’

‘Nou, ik ben bang, dat ik nu toch een nat slipje heb, en die had ik zojuist echt nog niet.’

‘Komt dat ook niet, doordat John je op een date heeft gevraagd?’

Lisa haalt lachend haar schouders op. ‘Misschien. Maar ik kan het nog steeds niet geloven, dat hij echt met me uit wil. Ik hoop alleen, dat hij het echt meent, en dat dit geen grap is.’

Opeens krijgt ze een berichtje. Ze kijkt op haar telefoon en kijkt verrast.

‘Ik vond je nummer in het systeem. Korenlaan 56B, klopt dat? En je hoeft je niet sjiek te kleden, maar neem wel een jas mee, voor als het ’s avonds koeler wordt. We gaan lekker uit eten, en met uit bedoel ik niet in een restaurant. John.’

Lisa zegt: ‘Ow, nu word ik wel nieuwsgierig! Hij stuurt me een berichtje, dat we gaan uit eten, maar niet in een restaurant en ik moet een jas meenemen, voor als het ’s avonds koeler wordt. Geen idee wat me morgen te wachten staat.’

‘Zo, hij lijkt er echt werk van te maken! Dat is alleen maar goed, meid! Ach, ik gun het je zo, dat jullie een stel zouden worden.’

‘Ja, ik gun het jullie ook wel, maar hoe wil je dat straks dan gaan doen op het werk? Je weet dat ze hier niet graag relaties op de werkvloer hebben.’

‘Dat zijn weer zorgen voor later, Emma.’ Met een gesmoorde kreet uit Lisa dan haar vreugde. Haar dag kan echt niet meer stuk. En gelukkig heeft ze, net als John, morgenmiddag vrij en heeft ze dan ook nog het weekend vrij. Beter kan het echt niet.

Ada en Roald lopen naar hun kamer, als ze John en Lisa aan de balie zien staan. Ada zegt: ‘Dat was wel erg aardig van je, om die barman zo te helpen. Dat is nog veel beter dan een fooi!’

‘Ach, ik heb die gaven nu eenmaal en dan kan ik ze beter maar ook juist gebruiken. Soms is er maar weinig nodig om twee mensen samen te brengen, zeker als ze elkaar eigenlijk al leuk vinden.’

‘Dat is waar. Je gebruikt je gaves altijd juist, hoewel je er vandaag wel een beetje misbruik van hebt gemaakt, tijdens die vergadering.’

‘Daarom ook juist. Ik moest het weer een beetje compenseren. En bovendien heb ik er geen misbruik voor persoonlijk gewin van gemaakt. Het ging me echt om meer werkgelegenheid te genereren in een regio die best wel wat hulp kan gebruiken.’

‘Dat weet ik toch en je hoeft je bij mij echt niet te verantwoorden. Het is je gelukt, en daar ben ik ook wel blij om. Want dan hoef je straks ook niet meer zo veel naar Nederland en ben je meer thuis. Zeker nu ik zwanger ben.’

‘Nou ja, laten we eerst nog maar eens de uitslag van de dokter afwachten. Wanneer heb je een afspraak?’

‘Dinsdag om tien uur.’

‘Zal ik meegaan?’

‘Nee, doe maar niet. Je moet je voorbereiden voor het proces en zo’n consult is toch alleen maar saai. Je zou me er echt niet mee helpen.’

‘Dan niet, maar ik zou graag meegekomen zijn.’

‘Dat weet ik, maar het is echt niet nodig. Ik vraag Ester of Ingrid wel, of ze met me mee willen gaan.’

Dan komen ze alweer aan op hun kamer, waar ze snel gaan slapen. Ze zijn moe van al dat vergaderen en ze zijn toch nog langer in de bar gebleven, dan eigenlijk de bedoeling was. Ze zijn dan ook snel vertrokken naar dromenland.

De volgende morgen is Roald, zoals gewoonlijk, weer vroeg wakker. Hij maakt gebruik van de SPA-mogelijkheden in het hotel, waar hij de loopband flink gebruikt. Hij laat zijn training echter ook weer niet te lang duren. Na een kleine drie kwartier vindt hij het wel genoeg en komt dan gedoucht en wel terug op de kamer. Ada komt ook net onder de douche vandaan, en hij helpt haar weer met het drogen van haar haren. Dan gaan ze snel hun koffers pakken, want vanmiddag moeten ze op terugreis en daarvoor is nog het interview met Selma.

Nadat ze klaar zijn, gaan ze onder in het restaurant ontbijten. Daar wacht ze een kleine verrassing. Lisa staat hun op te wachten en brengt hun naar een tafeltje, dat apart staat. Ada en Roald kijken verbaasd, maar Lisa glimlacht en zegt: ‘Mijn manier om u te bedanken. Ik weet niet hoe u het voor elkaar heeft gekregen, dat John me uit heeft gevraagd, maar ik ben u er wel heel erg dankbaar voor. En daarom heb ik voor u geregeld, dat u een exclusief ontbijt hier krijgt.’

‘O, dat is een leuke verrassing. Maar zoveel heb ik niet gedaan, hoewel John daar zeker wel anders over zal denken. Ik heb die gaven nu eenmaal en soms gebruik ik die ook voor leuke dingen. Maar weet je al waar jullie heen gaan?’

‘Ik heb werkelijk geen idee, maar ik laat me echt verrassen. Hij lijkt er flink werk van te maken, maar wat het is?’

‘Maar geloof je me nu wel?’

‘O ja, ik ben volledig overtuigd. We hebben de hele nacht berichtjes zitten te sturen, en hij heeft me verteld, dat u hem een beetje heeft geholpen. Maar hij blijft er wel geheimzinnig over. Dat maakt het wel lekker spannend.’

‘Je wilde toch veroverd worden? Ik denk dat hij daar nu heel goed op weg naar is.’

Lisa glimlacht. ‘Daar lijkt het wel op. Vanavond zal ik weten, wat hij allemaal van plan is. En ik zal zeker dan nog eens aan jullie denken.’

‘Dat is leuk om te weten. Voor als jullie ooit kinderen krijgen, onze namen zijn Ada en Roald.’

Lisa lacht. ‘Ik zal het onthouden. En geloof me, ik vergeet niet snel iets. Maar zover zijn we nog lang niet.’

Roald lacht. ‘Dat dacht ik een paar jaren geleden ook. Maar nu ben ik getrouwd en heb ik al kinderen. Het kan soms ook zo snel gaan, maar ik heb er geen enkel moment spijt van gehad.’

‘Dat geloof ik meteen. En u heeft ook een zeer mooie vrouw, daar mag u gelukkig mee zijn.’

‘Ik weet dat ik me gelukkig mag prijzen, maar mijn geluk is een drievoud daarvan. Vraag maar aan John, wat ik daarmee bedoel. Hij weet waarover ik praat.’

‘O, dat zal ik zeker doen. Kan ik verder nog iets voor u doen?’

‘Ja, over een uur komt er iemand voor me, voor een interview. Zou u me dan kunnen roepen?’

‘Dat is geen probleem. Ik kan ook een kamer met wat meer privacy voor u regelen. Uiteraard op kosten van het huis.’

‘Dat zou fijn zijn. En nog veel plezier vanavond, Lisa!’

Lisa glimlacht en laat de beiden alleen. Ada zegt: ‘Zo zie je maar weer, als je iets doet voor een ander, dan betaalt zich dat altijd wel weer terug.’

Roald knikt. Dan beginnen ze aan hun feestelijke ontbijt. Nadat ze al een tijdje klaar zijn met eten en nog wat napraten, komt Lisa er weer aan. ‘Mijnheer? Er zijn een dame en een heer voor u aan de balie.’

‘Ah, dat is goed. We lopen wel met je mee.’

Roald en Ada lopen met Lisa mee en aan de balie ontmoeten ze Selma en Tim. Die begroeten ze hartelijk en dan laten ze zich naar een klein kamertje brengen. Daar kan het interview met Roald gaan beginnen. Een uur verder zijn ze klaar met het interview en nemen ze weer afscheid. Roald en Ada gaan dan hun koffers van hun kamer halen, want ze willen zo snel mogelijk vertrekken. Maar als ze aan de uitcheckbalie van het hotel komen, wacht hun nog een kleine verrassing. De collega’s van Lisa en John staan hun al op te wachten. Verbaasd kijken Roald en Ada naar het kleine groepje. Er stapt een vrouw naar voren. ‘We willen jullie bedanken voor de hulp tussen Lisa en John. Ze lopen al zo lang naar elkaar te loeren, maar er gebeurde nooit niets. En een paar woordjes van jullie en het is al gebeurd. Daarom willen we jullie een kleine blijk van dank geven. Het is niet veel, en meer mogen we ook niet geven, maar het is jullie van harte gegund.’

De vrouw overhandigt ze een envelop, met daarin een tegoedbon voor een volgende overnachting. Roald zou veertig procent korting krijgen, als hij met zijn gezin komt overnachten. Roald lacht en zegt: ‘Daar zal ik zeker een keer gebruik van maken, maar weet wel, dat mijn gezin best groot is. Als ik kom, dan zijn we met acht personen.’

De vrouw haalt haar schouders op. ‘Onze chef heeft dit gegeven, dus ik vind het best. En als u weer een keer terugkomt, kunt u misschien nog zien hoe het gegaan heeft met Lisa en John.’

‘Nou, hartelijk dank! Niet dat ik het daarvoor gedaan heb, maar het is zeker welkom.’

Dan checken ze uit en rijden naar het vliegveld om ’s middags te landen in Göteborg, van waar ze snel weer op huis aan rijden. Thuis mogen ze hun hele belevenissen weer vertellen, en nemen dan nog enkele uurtjes rust om weer te bekomen van de reis.