Kleine waarschuwing, in dit hoofdstuk zijn geen pikante scenes. Maar dat maak ik in de volgende hoofdstukken wel weer goed... En om dat weer goed te maken, zal ik volgende week hoofdstuk 4 al plaatsen. En dat hoofdstuk zal ook goed zijn voor de lachspieren.

De volgende morgen is de wekker de grote spelbreker. De dag is weer begonnen en ik moet naar mijn werk. De scholen zijn nog niet afgelopen, en bovendien heb ik al een vroege vergadering, nog voor de lessen beginnen. Het is maar goed, dat ik de wekker al gesteld had, anders had ik me heel zeker verslapen. Lisa wordt niet eens wakker van de wekker, en ik laat haar lekker slapen. Maar ik geef haar wel een zoen op haar lippen.

Dan loop ik naar beneden, waar ik mijn ontbijt klaarmaak. Schijnbaar is Charlotte ook nog niet wakker, wat ook niet erg is, ze hoeft ook niet op te staan. Ik haast me naar mijn werk en sla me door de vergadering. Het gaat over mijn experiment, en ze willen dit dus voor alle klassen gaan invoeren, niet alleen voor de laatstejaars.

Dat is een leuke opsteker voor mij, want dat betekent, dat mijn experiment heel erg goed geslaagd is. En tevens wordt er een projectgroep opgestart om andere vakken op die manier wat meer kleur te geven. Want een gemotiveerde leerling behaalt immers een beter resultaat. Ik word gevraagd om samen met andere leerkrachten die groep te leiden. Het gaat me wel extra tijd kosten, maar ik doe het omwille van de leerlingen. Dat heb ik er wel voor over.

Na de vergadering mag ik meteen door naar de volgende vergadering. Die gaan over de herexamens. Omdat ik in mijn klassen geen enkele leerling heb gehad, die wiskunde opnieuw moest doen, word ik gevraagd om de herexamens af te nemen. Maar dat wijs ik af. Eerst snappen ze het niet, maar als ik uitleg, dat ik mijn nichtje nu bijleg aan het geven ben voor haar herexamen wiskunde, snappen ze, dat er sprake kan zijn dat mijn integriteit betwijfeld kan worden. Maar ik stel me wel beschikbaar voor andere vakken, waar ik dan als surveillant mag dienen.

Na die vergadering beginnen mijn lessen. Ik ben duidelijk vrolijker als anders en maak er weer een feestje van. En dat vinden de leerlingen helemaal niet erg. En vandaag heb ik nog meer geluk, doordat er al een hoop leerlingen examen gedaan hebben, vallen voor mij de laatste uren uit, en kan ik eerder naar huis. Ook wel eens lekker!

Maar eenmaal thuis wacht me een minder leuke verrassing. Lisa wacht me al op en zegt: ‘Peter, Charlotte heeft flinke migraine. Ik werd vanmorgen wakker, en zag dat ze nog niet op was. Toen ik op haar kamer kwam, en het licht aandeed, zag ik, dat ze crepeerde van de pijn. Het licht deed haar ontzettend veel pijn. Maar ze wilde niet dat ik je ging bellen.’

‘Och god! Daarvoor had je me gerust wel even mogen bellen, hoor!’

‘Dat weet ik, en ik heb ook met haar gepraat. Ze schijnt dit vaker te hebben, meestal als ze moet menstrueren. Ik ken dat, ik heb daar vroeger ook last van gehad. En daar is ook wat tegen te doen, maar Charlotte wil daar niet aan.’

‘Waarom dat dan niet? Als het haar van haar probleem afhelpt?’

‘Peter, je moet wel goed begrijpen, dat ze nog steeds wat strenggelovig is. En het middel, dat haar van haar migraine kan afhelpen, is de pil. En daar zit ze nu mee.’

‘Ow, ik begrijp het. Dat is inderdaad misschien wel een probleem. En hoelang kan zo’n migraineaanval duren?’

‘Dat is verschillend. Ik had er een dag last van, maar een vriendin van me, was soms wel een hele week ziek! En ik denk dat Charlotte dat ook wel eens kon hebben.’

Nu opeens worden me opeens een paar dingen helder. Ik heb haar dossier bekeken en daar stonden opvallend veel ziekmeldingen in. Iedere maand was ze wel een aantal dagen ziek. En dat verklaart ook wel een beetje, waarom ze met sommige vakken wat moeite had. Ze heeft gewoon te weinig kunnen leren! En zeker met wiskunde, wat wel een beetje haar zwakke punt is. Opeens krijg ik wat meer waardering voor het feit, dat ze de rest van haar examen wel met redelijk goede punten heeft afgerond.

Lisa ziet me nadenken en vraagt: ‘Wat is er?’

‘Nou, in het dossier, wat we voor iedere leerling bijhouden, staan regelmatig ziekmeldingen van Lisa. Maar nu begrijp ik ook wel, waarom ze met sommige vakken zoveel moeite had. En zeker met wiskunde, dat toch al niet haar beste vak is. Ik denk dat ik maar eens met mijn zus ga bellen. Dit kan zo niet langer, er moet iets gebeuren!’

Lisa knikt. Ik pak mijn telefoon en bel naar mijn zus.

Die neemt gelukkig meteen op.

‘Hey, Peter! Hoe gaat het daar?’

‘Goed, op wat kleinigheidjes na.’

‘Wat? Wat is er aan de hand?’

‘Nou ja, Jessica, echt kleinigheidjes zijn het niet. Het is wel op te lossen, maar ik denk dat je daar maar eens snel met Jochem over moet praten. Het gaat namelijk over Charlotte en haar migraine.’

Jessica is meteen serieus. ‘Ja, ik begrijp wat je bedoelt, Peter. Maar dit ligt nogal gevoelig.’

‘Het probleem van Charlotte is waarschijnlijk vrij goed op te lossen, met de pil. Maar ze wil het niet, of durft het niet. Maar ik voorzie een probleem voor haar toekomst, als ze er niets aan doet. En nu begrijp ik ook wel, waarom ze met bepaalde vakken zoveel problemen had. Het is eigenlijk nog een wonder, dat ze alleen herexamen moet doen voor wiskunde!’

Ik hoor Jessica zuchten. ‘Maar wat kan ik eraan doen? Het is ook schuld van haar oma, die haar steeds zo predikt. En Jochem wil niet tegen zijn moeder ingaan, en dat begrijp ik ook wel. Maar intussen is het wel Charlotte, die daar de dupe van is.’

‘Is Jochem in de buurt?’

‘Ja, hij zit naast me.’

‘Mag ik hem even? Want dit moet echt snel uit de wereld!’

Ik krijg dan Jochem aan de telefoon. Ik vertel hem dan, dat Charlotte later echt problemen kan krijgen, als ze niets aan haar probleem gaat doen. Daar schrikt Jochem toch wel even van, want natuurlijk wil hij niet, dat zijn dochter een slechte toekomst tegemoet gaat. Ik zeg hem glashard wat de toekomst voor Charlotte zal zijn, als ze geen passende medicatie zal krijgen. En dat is niet best. En daarmee lijk ik toch wel door te dringen. Hij gaat het meteen met Jessica bespreken en belooft me snel terug te bellen.

En warempel, een kwartier later belt Jochem me terug.

‘Peter, met Jochem. Ik heb even met Jessica overlegt. Denk je echt, dat het zo ernstig is?’

‘Jochem, nu moet je eens goed luisteren. Ik ben nu al negen jaar leraar en ik zie heus wel, waar de problemen bij mijn leerlingen liggen. Charlotte is allesbehalve dom, ze kan zelfs heel goed leren! Maar doordat ze steeds een kwart van haar schooljaar mist, krijgt ze gewoon niet alles mee! Dat kun je je eigen kind toch niet aandoen? Ze moet een achterstand wegwerken, en het is echt fantastisch dat ze het gedaan heeft, maar nu worden haar lessen nog zwaarder. Nee, als je het mij vraagt, gaat het zo echt niet meer lang goed. Ze zal gestrest raken, en misschien wel een burnout! Wil je dat dan?’

‘Nee, maar ik wilde gewoon je mening weten. Goed, je wint. Doe wat nodig is. Ik wil de toekomst van Charlotte niet op het spel zetten, door onze godsdienst! Daar moet iedereen dan maar begrip voor hebben!’

‘En ook je moeder?’

‘Dat is dan maar mijn probleem, Peter. Ik praat wel met haar. En je hebt gelijk, waarom heb ik me ook zolang tegen laten houden, omdat zij denkt, dat het van God niet mag. Ik kan me niet voorstellen, dat God dit niet zou toestaan. Het is natuurlijk anders, als Charlotte het zou doen, om te voorkomen dat ze zwanger zou raken. Maar dit is van medische aard. Dat kan ik wel begrijpen. Dus doe wat nodig is. Ik kan haar dit niet meer langer meer aandoen, zeker niet, nu je mijn ogen voor haar probleem geopend hebt.’

Ik slaak een zucht van opluchting. ‘Ik ben blij, dat je de goede beslissing hebt genomen. Maar nu rest me wel nog de taak om Charlotte te overtuigen, dat het goed is, om toch die pil te nemen.’

‘Kun je me haar even aan de telefoon geven? Dan praat ik wel met haar. Ze gelooft me wel, als ik haar zeg, dat het goed is, als ze het doet.’

Ik stem toe en loop naar de slaapkamer van Charlotte. De kamer is helemaal donker en ik kan haar nog maar net zien liggen.

‘Ben je wakker?’

Heel zwakjes zegt ze: ‘Ja.’

‘Jochem wil je spreken, Charlotte. Het gaat over je migraine.’

Ze knikt en ik geef haar de telefoon. Het is nogal een heel gesprek, dat ze twee met elkaar voeren. Jochem moet echt zijn best doen om zijn dochter te overtuigen, dat ze met haar probleem naar de dokter moet en dat ze waarschijnlijk de pil moet gaan slikken. Maar uiteindelijk stemt ze zelf toe.

Ik twijfel dan geen enkel moment meer en bel mijn huisarts. Ik leg hem het probleem uit, en de goede man komt meteen, ook al heeft hij nu eigenlijk geen dienst. Een half uur later is hij er al, en hij praat een tijdje met Charlotte. Daar ben ik niet bij, ik gun haar die privacy. Maar na een kwartier word ik toch naar de kamer geroepen. De dokter vraagt me, of ik het goed vind, dat ze de prikpil krijgt, in plaats van de gewone pil.

Daarmee zou Charlotte veel beter geholpen zijn, en bovendien ook veel sneller van haar probleem af zijn. De dokter legt me uit, dat hij het normaal aan de ouders zou hebben gevraagd, maar omdat ik degene ben, die nu tijdelijk voor haar zorg, vraagt hij het aan mij.

‘Oei, dat is een lastige vraag. Ik heb al veel moeite moeten doen om mijn schoonbroer te overtuigen het juiste te doen. Maar u denkt, dat dit de beste oplossing is?’

‘Ja, dat denk ik inderdaad. Natuurlijk moeten we dan nog wel aan een vervolgoplossing gaan werken, want ik wil haar dit niet permanent geven. Maar dan zou ze wel voor een aantal maanden van haar migraine af zijn.’

‘Ah, dus er komt nog wel een oplossing op maat? In dat geval wil ik het wel toestaan. Ik bespreek het wel met haar ouders, en als ze er dan toch een probleem mee hebben, tja, dan hadden ze ook die gewone pil niet moeten toestaan. Ik vind het belangrijk voor Charlotte, dat ze snel van haar probleem afkomt. Dus doe maar wat u nodig vindt.’

De man glimlacht. ‘Zoiets had ik al verwacht, dus ik heb voorzorgsmaatregelen genomen. En het kan al heel snel werken, het kan best al zijn, dat ze over enkele uren al helemaal van haar klachten af is. Ze zal misschien nog wel wat gevoelig zijn voor fel licht en geluid, maar dat zal wel snel wegtrekken.’

Hij vraagt dan aan Charlotte of ze er klaar voor is, en tot mijn grote opluchting stemt ze ermee in. Ik laat de dokter en Charlotte weer alleen en een paar minuten later komt de dokter weer naar buiten.

‘Zo, dat is alweer gedaan. Als er nog problemen zijn, bel me maar meteen. Dan zal ik zo snel mogelijk komen.’

‘Dank u, dokter. U weet niet, hoeveel dit voor haar zal gaan betekenen!’

De dokter glimlacht en vertrekt. Ik loop de slaapkamer in, waar Charlotte weer in bed ligt.

‘Hoe voel je je, Lotje?’

‘Het gaat wel, het was al iets minder, toen de dokter kwam.’

‘En waarom wilde je niet, dat Lisa me belde op school?’

‘Wat had je kunnen doen, Peter?’

‘Wat ik nu ook gedaan heb. Ik schrok me rot, toen Lisa me vertelde, dat je een flinke migraine had. Dan had je er nu misschien al geen last meer van gehad!’

‘Pap zei me, dat je hem verteld had, dat ik er mogelijk in de toekomst anders flinke problemen mee zou hebben gekregen.’

‘O ja, dat weet ik wel zeker. Charlotte, je mist een kwart van je schooljaar! Dat is ontzettend veel en ik snap niet, waarom de school daar niets mee heeft gedaan. Maar dat had je met je komende opleidingen helemaal niet kunnen volhouden. En straks als je zou gaan werken, ook niet. Je zou er diepongelukkig van worden, en misschien ook wel ernstig ziek! En dan?’

Ze denkt even na en zegt: ‘Je hebt gelijk, Peter. Het was vooral afgelopen jaar al zo moeilijk, omdat ik al zoveel gemist heb. En het werd eigenlijk alleen maar erger. Ik heb mijn best moeten doen om mijn vakken te kunnen halen, alleen met wiskunde is me niet gelukt.’

‘Dat is al een prestatie op zich, Lotje! En je zal nu wel merken, dat je beter kunt leren. En de dokter heeft toegezegd je te helpen met de vervolgbehandeling van je probleem.’

‘Alleen zal oma wel boos op me zijn.’

Ik glimlach en zeg: ‘Dan doe je toch net hetzelfde als met je kleren? Wat ze niet ziet of hoort, dat hoeft ze ook niet te weten!’

Charlotte moet zowaar lachen.

‘Peter, weet je? Ik weet dat mam het er al eens eerder met pap over heeft gehad. Maar hij wilde niet luisteren. Omdat oma het verbood of liever gezegd de bijbel. Maar hoe heb je pap kunnen overtuigen, dat hij het wel toestond?’

‘Ik heb hem rechtuit verteld, wat je toekomst zou worden, als je er niets aan deed. En geloof me, dat was geen fijn gesprek. Maar het is gelukkig wel doorgedrongen tot zijn hersens en gevoel. Maar nog wat anders: Het feit, dat je nu de pil hebt, wil straks natuurlijk nog niet zomaar zeggen, dat je seks mag hebben. Je krijgt die pil om je van je probleem af te helpen, niet zodat je straks een slet kan worden!’

Charlotte moet lachen. ‘Nee, dat is ook niet de bedoeling. Maar ik ben er ook nog niet aan toe. Hoewel die geluiden van jouw kamer me wel nieuwsgierig maken. Hoorde ik je gisteren trouwens blaffen als een hond?’

Ik lach. ‘Ach, soms doe je gekke dingen om het leuk te houden. Dat hoort er ook bij, je fantasie gebruiken. En dat kan het dan wel extra leuk maken. Seks is niet verkeerd, maar je moet wel oppassen wat je doet.’

‘Ben je dan niet bang, dat Lisa zwanger wordt?’

‘Ze is ook aan de pil, ten minste, dat heeft ze me verteld. Want anders moet ik me inderdaad wel flink zorgen maken. En aan de andere kant, mocht het zo zijn, dan neem ik mijn verantwoordelijkheid wel. Ik ben er oud genoeg voor en Lisa ook wel. Maar dat is wel wat anders met een meisje van zestien.’

Charlotte glimlacht. ‘Ik begrijp het. Maar stel, dat ik Ben nu steeds meer leuker begin te vinden. Wat moet ik dan doen, als hij meer wil?’

‘Oei, dat is een lastige vraag. Ik weet niet of ik daarvoor de juiste persoon ben, om dat aan te vragen. Waarom vraag je niet aan Lisa, hoe zij dat in het begin heeft aangepakt. Misschien heeft ze wel andere tips voor je, dan ik je zou geven. Ze is ten slotte een vrouw en ik een man. We denken heel anders over seks. Een man denkt altijd met zijn pik, dat kan ik je wel vertellen. Voor een vrouw is dat heel anders.’

Charlotte lacht. ‘Ja, we hebben geen pik!’

Ik lach met haar mee. ‘Dat niet alleen, voor jullie is het ook meer een gevoelskwestie. Seks is voor jullie veel anders dan voor ons. Als ik met Lisa vrij, dan wil ik klaarkomen. Die drang is heel erg groot, maar ik besef me wel, dat Lisa andere dingen wil. Dus compenseer ik dat met andere dingen. Ik denk aan haar genot, want ik vind het belangrijk, dat we allebei er veel van genieten. Dus probeer ik haar ook klaar te laten komen. Nu is Lisa wel heel gemakkelijk wat dat betreft, ze komt vrij gemakkelijk klaar, maar ik heb ook wel eens een vriendin gehad, waar ik behoorlijk wat energie in moest steken om haar klaar te kunnen laten komen.’

Charlotte kijkt me verbaasd aan. ‘Is het dan niet zo, dat als jullie seks hebben, dat jullie allebei gewoon klaarkomen?’

Ik moet gewoon lachen. Wat is ze nog heerlijk naïef! ‘Nee, dat zal je zelf ook nog wel merken, Lotje. Sommige vrouwen komen zelfs nooit klaar. Dat ligt soms aan hunzelf, maar ook aan hun partner. Maar dat wil niet zeggen, dat ze geen plezier aan de seks kunnen hebben. En ik denk dat je wel weet wat ik bedoel. Of heb je jezelf nog nooit bevredigd?’

Charlotte kijkt me geschokt aan. ‘Dat ga ik jou toch niet vertellen?’

Ik glimlach en zeg: ‘Dat hoef je me ook niet te vertellen. Het gaat mij erom, dat je heus wel eens wat ervaringen hebt opgedaan, die je eigenlijk best wel prettig vond. Ik bedoel bijvoorbeeld als je de waterstraal van de douche op je gleufje mikt, of zo. Ik weet dat vrouwen dat als zeer prettig ervaren. En zo kan het bij seks en met name de geslachtsgemeenschap ook zo zijn. Ik ben natuurlijk geen vrouw, maar ik kan wel vertellen, of een vrouw van de seks geniet.’

Charlotte knikt. En ondanks dat het donker is in de kamer, weet ik heel zeker, dat ze nu flink bloost.

‘Denk je, dat Lisa het fijn vindt om met je te vrijen?’

‘Dat weet ik wel zeker, Lotje. Afgelopen nacht was werkelijk magisch. Maar je hoeft niet altijd seks te hebben, om van elkaar te genieten. Mijn persoonlijke hoogtepunt van afgelopen nacht was niet de seks zelf, maar wat er daarna gebeurde. We hebben daar zeker een uur gelegen, zonder ook maar een woord te zeggen. We hebben alleen maar naar elkaar gekeken en elkaars gezicht en haren gestreeld. Dat was absoluut het mooiste, wat ik ooit heb meegemaakt. Zulke dingen gebeuren, als je verliefd op iemand begint te raken.’

‘Ben jij nu verliefd op Lisa?’

Ik glimlach. ‘Ja, ik denk het wel. Het is moeilijk om haar uit mijn gedachten te houden. Ik wil de hele tijd bij haar zijn, maar ik moet me dwingen om de normale dingen te blijven doen, zoals werken, sporten, mijn vrienden bezoeken, mijn huis poetsen en van die dingen. Maar mijn gevoel schreeuwt naar me, dat ik bij haar wil zijn. Dat is soms heel erg moeilijk. Maar dat doet verliefdheid met je. Dat kan rare dingen met je doen.’

Charlotte glimlacht. Het lijkt al een stuk beter met haar te gaan. Dus ik zeg: ‘En? Ben je nu ook een beetje verliefd op Ben?’

Ze giechelt. ‘Weet ik nog niet. Ik vond het wel spannend, toen hij me kuste. Ik vond het wel een speciaal moment.’

‘Vond je het fijn?’

‘Jawel, al weten we volgens mij allebei niet eens wat we aan het doen zijn.’

Ik lach. ‘Dat komt vanzelf wel. Dat is ook het leuke van verliefd worden. Je gaat elkaar ontdekken. En je leert daarvan. En met die ervaring gaat het steeds beter, dus haast je maar niet. Het komt echt vanzelf wel.’

Ze denkt even na en zegt dan: ‘Ik denk, dat ik toch wel een beetje verliefd op Ben ben.’

Dan schiet ze weer in de lach. ‘Dat klinkt wel komisch. Ik ben verliefd op Ben! Ben ben, ben ben!’

Ik snap wat ze bedoelt en lach met haar mee. ‘Geniet er maar lekker van, Lotje. Verliefd zijn, dat is het leukste wat je kan overkomen. Maar het heeft ook flinke valkuilen, waar je je aan kan bezeren. Maar dat hoort bij het leven, Lotje.’

Ze komt overeind en zegt: ‘Ik vind je echt mijn allerbeste en mijn allerliefste oom, Peter. En dat meen ik echt. Ik kan met jou echt overal over praten. Wat ik nu allemaal tegen je zeg, vertel ik mam niet eens!’

‘Misschien moest je dat toch maar eens doen. Misschien vertelt ze je dan wel eens over toen ze zelf jong was. Wist je, dat je moeder vroeger best wel een wild ding was?’

Charlotte kijkt me vol ongeloof aan. ‘Wat? Dat meen je niet!’

‘O ja, ze heeft best wel wat vriendjes versleten, voordat ze je vader trof. Maar toen was ze ook op slag helemaal verliefd op hem. Ik heb haar nog nooit eerder zo verliefd gezien. En ik wist toen al meteen, met hem gaat ze trouwen, ook al was ik toen nog erg jong. Ik was volgens mij pas dertien, toen ze ging trouwen. Een jaar later werd jij al geboren.’

Ze giechelt en zegt: ‘Ik heb de foto’s gezien, waar jij me vasthield, toen ik pasgeboren was.’

‘Het was voor mij de eerste keer, dat ik een baby vasthield. Je was zo ontzettend klein en breekbaar. Ik was als de dood, dat ik je liet vallen!’

Charlotte glimlacht breed. ‘En ik herinner me ook nog die keer, dat je op me moest passen, toen mijn oom Karel ging trouwen. Daar moet ik nog erg vaak aan denken, dat was erg leuk!’

Ik moet ook lachen. ‘Dat je dat nog weet! Maar je hebt gelijk, het was ook erg leuk! Ik moet nog steeds denken hoe je moeder moest lachen, toen ze weer terugkwamen. Je had me helemaal geschminkt als prinses.’

Charlotte moet nu hard lachen. ‘Ja, mam heeft daar ook nog foto’s van.’

‘Wat? Daar weet ik helemaal niets van!’

‘Ja, echt waar!’

‘Die wil ik best nog wel een keer zien.’

‘Mam zegt, dat je die krijgt, als je zelf gaat trouwen!’

‘Dat zou ik erg leuk vinden. En ik hoop, als ik dan getrouwd ben, dat ik net zo’n lieve dochter zal krijgen, als jij bent voor je moeder.’

‘Oh, dat vind ik lief van je.’

Ze steekt haar handen uit om me te omhelzen. Dat kan ik haar onmogelijk weigeren. Ik geef haar een flinke knuffel en zeg: ‘En, hoe voel je je nu?’

‘Het gaat al een heel stuk beter. Om zo met je te praten, heeft ook wel geholpen. Ik denk, dat ik probeer om even op te staan. Lisa zal ook wel benieuwd zijn over hoe het nu met me gaat.’

‘Dan zal ik je wel even alleen laten.’

‘Nee, dat hoeft niet. Ik heb mijn pyjama aan, ik ga zo weer terug liggen. Zo goed voel ik me nu ook weer niet.’

Ze komt uit bed en loopt met me mee naar beneden. Onder zitten Lisa en Ben te wachten en zijn blij verrast als ze Charlotte al uit bed zien.

Lisa vraagt meteen: ‘Hoe gaat het met je? Heb je nog steeds pijn?’

‘Het valt nu wel mee. En ik heb net lekker met Peter kunnen praten en vooral lachen. Dat heeft wel geholpen.’

‘Waar hebben jullie het over gehad? Want jullie leken wel erg veel plezier te hebben!’

Ik kom tussenbeide en zeg: ‘Gaat je lekker niets aan, Lisa! Dit is gewoon iets tussen oom en nichtje. Of niet, Lotje?’

Charlotte knikt en zegt: ‘Zo is het maar net!’

Lisa lacht. ‘Zo te zien ben je er inderdaad al een heel stuk beter aan. Wat heeft de dokter je nu voorgeschreven?’

‘Hij heeft me een prikpil gegeven, zodat ik snel van die migraine af ben en er ook een hele tijd vanaf ben. Maar ik moet er nog wel naar toe voor een vervolgbehandelplan.’

‘Dat lijkt me inderdaad wel verstandig. Ik hoop, dat het voor je gaat werken.’

‘Dat hoop ik ook! Het is echt niet fijn om zulke flinke migraine te hebben!’

‘En ook maar goed, dat Peter op zijn strepen ging staan en je vader overtuigde toestemming te geven.’

‘Dat natuurlijk ook. Ik hoop dat het helpt, al moet ik zeggen, dat de pijn nu echt wel begint af te nemen.’

‘Dat is wel te zien. Vanmorgen kon je amper tegen licht!’

‘Het was al een stuk minder, toen de dokter kwam. Maar ik ben nu wel blij, dat hij gekomen is.’

Het is Ben, die een zucht van verlichting slaakt. ‘Dus het gaat nu wel weer wat beter met je?’, vraagt hij.

Glimlachend antwoordt Charlotte: ‘Ja, voor nu wel even. Het is even afwachten voor de komende dagen.’

Lisa vraagt haar dan, of ze nog wat wil eten, en dat wil Charlotte wel. Ze heeft die dag nog helemaal niets gegeten. Terwijl ze eet, vertelt Lisa tegen Charlotte, dat ze zelf een gelijksoortig, wel minder ernstig probleem had. Ook Lisa had last van migraineaanvallen, maar ook van lichamelijke klachten. Met het nemen van de pil waren die klachten voorbij en dat geeft Charlotte nu wel goede hoop. Maar na het eten gaat ze toch weer terug naar bed. Haar klachten zijn nog niet zover afgelopen, dat ze nu plotseling beter is.

De komende dagen zorgt Lisa goed voor mijn nichtje, die zichtbaar goed opknapt. De prikpil lijkt te helpen en na twee dagen heeft Charlotte al geen last meer van haar klachten. Wel is ze nog wel wat gevoelig voor fel licht, zoals de dokter voorspeld had, maar verder lijkt ze niet meer te mankeren. En dat is vooral een opluchting voor haar ouders, die ze nu dagelijks belt. Ze heeft haar moeder verteld over haar eerste kus met Ben, en heeft ook dingen gevraagd over het verleden van haar moeder.

En Charlotte heeft ook veel met Lisa gepraat. Over verliefdheid, seks en andere vrouwenzaken. Die twee zijn al echte vriendinnen geworden, en dat vind ik wel een goede zaak. Ik heb ook de wiskundelessen weer opgepakt, en het valt me op, dat Charlotte zich nu ook veel beter kan concentreren. Moeiteloos maakt ze de opgaven, die ik haar voorleg. Ik laat haar dan een toets maken, die ik de volgende week aan mijn eigen leerlingen zal geven. Ze slaat zich er goed doorheen en ik ben best trots als ik haar de toets met punt terug mag geven. Ze kijkt geschokt, als ze het ziet. ‘Een acht? Wow! Zo’n hoog punt heb ik nog nooit eerder voor wiskunde gehad!’

Ze belt meteen naar haar moeder om haar het nieuws te vertellen. En die zijn natuurlijk heel erg blij met dat resultaat. Maar toch is ze er nog niet, ze zal toch nog enkele dagen moeten studeren, want haar herexamen rukt steeds naderbij. En dat lijkt ze zelf ook heel goed te beseffen. Ik heb toestemming gekregen van de directie, dat Charlotte een paar dagen in mijn klas gaat zitten, om zich zo op de best mogelijke manier voor te bereiden op haar herexamen. Het scheelt natuurlijk ook, dat ze eigenlijk nog steeds een leerlinge is van de school.

Maar ze slaat zich er goed doorheen, en op sociaal vlak zie ik ook wel verbeteringen. Ze is duidelijk losser en praat met de andere meisjes en jongens. Ook soms onder de les, en dan moet ik haar wel corrigeren. Maar aan het eind van de dag kan ik alleen maar trots op haar zijn. Ze doet het verbazingwekkend goed en ik zie dan ook geen enkel probleem, dat ze niet meer zal slagen.

En dan is er dan toch die dag, waarvoor ze flink de zenuwen voor heeft. Ze moet lang wachten, voordat ze haar herexamen mag maken, en is flink zenuwachtig als ze het lokaal in moet, om haar herexamen te doen. Ik geef haar nog een laatste omhelzing en spreek haar moed in. En dan komt het enkel en alleen op haarzelf aan. Voor mij is het zeker net zo spannend als voor haar. Maar na anderhalf uur komt ze weer uit het lokaal en ik kijk haar vragend aan.

‘Ik weet het echt niet, Peter. Het ging beter als de vorige keer, maar ik denk wel, dat ik wat fouten heb gemaakt. Ik was zo zenuwachtig!’

‘Ik heb er wel vertrouwen in, Lotje. Je hebt de kennis in je. Maar ik zal straks wel eens vlug kijken, of ik kan zien of het goed genoeg is.’

Enkele uren later, als alle herexamens afgelopen zijn, mag ik haar herexamen inkijken. Ik heb niet erg lang nodig om het na te kijken. Dit moet meer dan voldoende zijn. Als ik het moet schatten, heeft ze minstens een zeven. Ik bedank de leraar, die me haar examen laat inzien, want eigenlijk mag dat niet. En dan rijd ik terug naar huis. Als ik binnenkom, kijken me drie paar ogen vragend aan. Ik doe alsof mijn neus bloedt en zeg: ‘Wat is er nou? Heb ik iets vergeten?’

Lisa hapt meteen en zegt: ‘Heb je haar examen nog kunnen inkijken?’

‘Oh nee, sorry. Het was al weg.’

‘Oh shit! Dan moet ik dus wachten!’

Ik glimlach en begin dan te grijnzen. ‘Natuurlijk heb ik het mogen zien! Ik heb het vlug nagekeken en ik durf best te stellen, dat je geslaagd bent!”

Charlotte kijkt me vol ongeloof aan. ‘Dat meen je niet!’

‘O jawel! Ik schat zo, dat je rond een zeven hebt. Dus gefeliciteerd!”

Charlotte vliegt me juichend om mijn nek. Lisa en ben Juichen ook en ik draai met Charlotte in het rond. Iedereen is door het dolle. Charlotte slaat haar handen voor haar gezicht en zegt: ‘Ik kan niet geloven, dat ik het gehaald heb!”

‘Geloof me maar, je hebt het gehaald. Natuurlijk moeten we nog wel de officiële uitslag afwachten, maar dat is alleen maar een formaliteit. Maar ik vind wel, dat we dit wel moeten gaan vieren! Wat dachten jullie van uit eten?’

‘Ja, mag ik kiezen?’

‘Natuurlijk! Jij bent het feestvarken!’

‘Mag ik dan naar de Chinees? Ik vind dat zo lekker, maar pap en mam gaan daar nooit heen.’

‘Wat jij wilt, Lotje! Je had ook wel naar andere restaurants mogen gaan, maar als dit is, wat jij wilt, dan gaan we naar de Chinees!’

‘Yes! Ik ben zo blij! Ik ga meteen pap en mam bellen!’

Ze stuift weg en belt meteen naar haar ouders. Die zijn natuurlijk heel erg blij. En de avond bij de Chinees is een groot succes. En daarna is het afwachten, totdat Charlotte haar uitslag krijgt. Een paar dagen later krijgt ze al bericht van de decaan van de school.

‘Ik heb goed nieuws voor je, Charlotte. Je bent ruimschoots geslaagd voor je herexamen wiskunde. Zelfs met een zeven komma zes!’

‘Wow! Dat had ik helemaal niet meer verwacht!’

‘Bedank je oom maar, die heeft je heel zeker goed geholpen.’

‘Dat zal ik ook zeker doen! Bedankt, mijnheer Groenen!’

‘Prettige vakantie, Charlotte. En ik zie je na de vakantie weer!’

‘Ja, tot dan!’

Gillend legt ze de telefoon neer. Ze roept: ‘Ik heb een zeven komma zes gehaald! Whoehoe! Yippie!’

Lachend feliciteer ik haar. Ik zeg dan: ‘Nou, dan staat ook niets meer in de weg voor een mooie vakantie in Frankrijk!’

‘Ja! Wanneer gaan we?’

‘Nog een paar dagen wachten. Dan is de slotvergadering en heb ik vrij. En? Heb je er al zin in?’

‘Ja, ontzettend! O, helemaal vergeten! Het bedrijf, waar je dat smeersel voor het zwembad had besteld, heeft gebeld. Je spullen waren binnen!’

‘Ah, dat komt dan goed uit. Dan haal ik die morgen gelijk even op. En de rest kan ik daar in Frankrijk kopen. Maar je snapt wel, dat als we daar zijn, dat er de komende dagen eerst flink gewerkt moet worden?’

‘Ja, dat vind ik niet erg. Dan kan ik ten minste iets terug voor je doen. Ik ben zo blij, dat ik nu toch eindelijk geslaagd ben, en dat heb ik zeker aan jou te danken!’

Lisa komt binnen en ziet ons nogal vrolijk zijn. Ze vraagt: ‘En? Heb je al bericht gehad?’

‘Ja, ik ben geslaagd! Zelfs met een zeven komma zes! Is het niet fantastisch!’

‘Oh, gefeliciteerd! Dan mag je Peter toch wel een flinke smakkerd geven om hem te bedanken!’

‘Dat heb ik al gedaan. Bovendien ga ik hem flink helpen met het opknappen van zijn huisje!’

‘O ja, daarover gesproken. Peter? Je moet nog even met mijn ouders bellen. Ze willen Ben wel toestemming geven, maar ze willen je wel nog even spreken.’

‘Dat is goed. Ik zal ze straks wel even bellen. Heb je ook zin om mee te gaan?’

‘Jazeker! Dacht je echt, dat ik anders zolang zonder je zou willen zijn? Geen haar op mijn hoofd, die daaraan denkt! Straks pap je het nog aan met een of andere Française!’

‘Waarom zou ik dat doen? Ik heb jou toch? Dan heb ik geen andere vrouwen meer nodig!’

Ze trekt me tegen zich aan en zegt: ‘Dat is gelukkig voor jou het juiste antwoord! Anders had ik je flink pijn moeten doen!’

Ze bijt me plagend in mijn nek en ik lach. ‘En dacht je nou echt, dat ik je hier ook alleen zou laten? Voor ik het weet verovert een of andere gast je, en ben ik jou ook nog eens kwijt!’

Ze glimlacht. Dan geeft ze me een zoen, waardoor ik even ook Charlotte vergeet. Die zegt lachend: ‘Ahum, ik sta hier ook nog? Als jullie je niet kunnen inhouden, ga dan naar jullie slaapkamer! Dan hoef ik dat niet te zien!’

Lachend laten we elkaar los. Ik pak dan meteen de telefoon en bel de ouders van Lisa en Ben op.

‘Met Eduard Meulendijck!’

‘Hallo Eduard? Met Peter!’

‘Ah, Peter. Goed dat je belt. We hadden nog een paar vragen. Allereerst willen we natuurlijk weten, waar je Lisa en Ben naar toe brengt.’

‘Ah, dat is gemakkelijk. Ik heb een huisje in de buurt van Sera, in Zuid-Frankrijk gekocht, het ligt in de bergen, en is ook niet al te ver van de zee af. Al schijnt de zee daar nogal koud te zijn. Maar daar zullen we toch wel niet gaan zwemmen, want bij dat huisje ligt ook een zwembad. Al moet ik dat nog wel even opknappen. Het is eigenlijk vooral schoonmaakwerk en schilderwerk, wat ik moet doen. De rest is in redelijk goede staat.’

‘O, daar kun je die twee wel aanzetten, dat vind ik geen probleem. Ik heb begrepen, dat ze de afgelopen weken zowat de hele tijd bij jou hebben gegeten?’

‘Ja, dat kun je wel stellen. Ik vond het niet erg, het was erg gezellig.’

‘Dat geloof ik meteen. En dat brengt me meteen op het volgende punt. Lisa. Zover ze me het verteld heeft, zijn jullie nogal verliefd op elkaar?’

‘Die vraag had ik al verwacht, Eduard. Ja, dat durf ik best toe te geven. We hebben het goed van elkaar te pakken. Ik begrijp, dat er nogal een leeftijdsverschil tussen ons is, maar daar lijkt Lisa geen probleem van te maken. En ik eigenlijk ook niet.’

‘Over dat leeftijdsverschil hoor je me niet klagen. Je weet toch ook wel, dat Lisette zeven jaar jonger is, dan mij?’

‘Zeven jaar? O, ik dacht vijf jaar! Maar goed, ik begrijp wat je bedoelt. Maar ik hoop wel, dat het echt iets kan worden tussen mij en Lisa. Het voelt goed tussen ons twee. Wat mij betreft is het behoorlijk serieus, maar ik kan natuurlijk niet voor Lisa spreken.’

Eduard hoor ik lachen. ‘Dat antwoord stelt me wel een beetje gerust, Peter. Lisa heeft me namelijk ongeveer hetzelfde verteld. En eigenlijk sta ik ook weer niet verbaasd, dat er iets tussen jullie gebeurd is. Ik weet dat Lisa al ontzettend lang verliefd op je is geweest. En ze is bovendien een behoorlijke mooie vrouw geworden, al zeg ik het zelf als haar vader!’

‘Dat ben ik helemaal met u eens. Ze is echt heel erg mooi. Maar dat vind ik niet het belangrijkste bij haar. Ze past in alle opzichten bij me. Ik ben nog niemand anders tegen gekomen, die me dat gevoel kan geven. Ze is leuk, intelligent, sociaal, en zorgzaam. Wat kan ik dan als man nog meer wensen?’

‘Oké, je hebt me nu helemaal overtuigd. Ik geef bij deze toestemming, dat ze met je mee mogen. Maar ik vind wel, dat ik er financieel ook iets tegenover moet stellen. Ik zorg dat dat Lisa en Ben geld op hun rekening krijgen, zodat ze aan de vakantie kunnen meebetalen. Je hoeft echt niet alles voor hun te betalen, dat vind ik niet goed.’

‘Nou, ik had dat nog niet eens zo erg gevonden, maar als u dan toch iets wilt doen, dan zou het fijn zijn, als u me de brandstofkosten zou vergoeden, en de overnachtingen, die we moeten doen om daar te geraken en natuurlijk weer terug. Want voor de rest helpen ze me natuurlijk wel mee met het opknappen van het huisje. Daar mag van mijn kant ook wel wat voor staan.’

‘Goed, daarmee kan ik wel leven. Ik zal Lisa wel bellen, dat ze die kosten moet betalen, en dat ik haar daar geld voor geef. En dan praten we later wel nog eens goed met elkaar, als jullie weer terug zijn.’

‘Dat is goed. Bedankt, Eduard!’

‘Jij ook, ik weet zeker dat Lisa en Ben in goede handen bij je zijn. En je nichtje ging trouwens ook nog mee?’

‘Ja, Charlotte. Je kent haar wel.’

‘Ja, ze zal wel ongeveer net zo oud zijn als Ben?’

‘Een jaar jonger.’

‘O, dat kon nog wel eens leuk worden. Ik zou er niets van staan te kijken, als Ben opeens verliefd op haar zou worden.’

Ik denk bij mezelf: ‘Hmm, Ben heeft dus nog niets tegen zijn ouders verteld. Dat kan inderdaad nog wel eens leuk worden.’

‘Wie weet, maar volgens kijken ze al stiekem naar elkaar.’

Ik hoor Eduard lachen. ‘Dat hoorde ik al van Lisa. Het is nogal wat, als Ben opeens zijn spelcomputer helemaal laat staan!’

‘Ja, daar stond ik ook al van te kijken. Ach, dat is alleen maar goed voor hem. Ik hoor, dat al zijn vrienden nu ook vriendinnetjes hebben en dus ook minder tijd voor hem hebben. Dus hij zal nu zelf ook wel een vriendinnetje willen hebben. Dus wie weet?’

‘Hou me op de hoogte, wil je? En we zien natuurlijk ook wel graag de foto’s!’

‘Daar kun je wel zeker van zijn. Maar ik ga hangen, want ik moet nog even naar de winkel!’

‘Is goed. We spreken ons later nog wel!’

Ik hang op en loop weer terug naar de kamer. Daar zitten Lisa, Charlotte en Ben.

‘Zo, dat is ook weer geregeld. Jullie mogen mee. Je vader zal je nog wel bellen, omdat je geld van hem krijgt, voor de onkosten onderweg. Ik heb met hem afgesproken, dat jullie de brandstof en overnachting betalen, en ik de rest.’

‘Oh, Yes! Dus we mogen mee? Helemaal super! Oh, ik heb er al zoveel zin in!’

Ik lach en zeg: ‘O ja, lekker veel schoonmaken en schilderen! Ik heb er ook al veel zin in!’

Lisa lacht. ‘Dat moet natuurlijk ook gebeuren. Maar er zal toch ook wel genoeg tijd zijn om plezier te maken of lekker in de zon te liggen?’

‘Natuurlijk wel. Als we aankomen, gaan we eerst het huisje goed schoonmaken, zodat we er ook kunnen overnachten. Anders moet ik daar nog een hotel gaan boeken. Misschien dat ik ook nog wat nieuw meubilair moet kopen, maar dat zie ik daar wel. En als dat klaar is, gaan we aan het zwembad beginnen. Dat wil ik als eerste klaar hebben. En als dat weer klaar is, stel ik voor om de ochtenden te gebruiken om aan het huisje te werken, en de rest van de dag om te doen, waar we zin in hebben. Hoe lijkt jullie dat?’

Bijna eenstemmig klinkt het: ‘Ja, super!’