Het brak me op. In het dagelijks leven wist ik me nu nog vaker niet te gedragen. Ik liep tijdens lessen soms zomaar weg. Op stage dan. Net nog bij vwo 5. Het was niet eerlijk. Het ging ook niet alleen meer om de stilte die ik meebracht, maar ik kon me op een ander gebied ook niet meer beheersen. Opwinding vond mij met vlagen. Dan moest ik echt vluchten. Zeker als ik een trainingsbroek stond les te geven. Stil sloop ik dan weg. Niemand die mij perse miste. Alleen m’n begeleidster natuurlijk. Maar ook zij droeg hier elke dag aan bij.

-

,,Ik denk dat ik moet stoppen met deze stageplek.’’ zei ik de sympathieke brunette zonder haar aan te kijken.

,,Wat?! Hoezo? Het gaat zo goed.’’ reageerde ze fel en enthousiast. Ana, een mooie jonge vrouw van ergens haverwege de twintig – een fucking godin, echt niet normaal! – was iemand die het nooit erg had gevonden dat ik stil was. Want ik deed wel m’n best. Ze vond het ook niet erg dat ik in de pauzes ergens anders was dan de andere leerkrachten.

,,Ik kan het niet. Dit is niets voor mij.’’ zei ik haar snel. Ik wilde het er niet over hebben.

,,Tot nu toe loop je dik op schema. Ik heb niets op je aan te merken. Ja, wat stil misschien, maar je lesplannen zijn goed en leuk, en je vind dit werk toch ook nog leuk?’’ vroeg ze zich verbijsterd af. Maar daar lag het allemaal niet aan. Ik zou straks nog de klas van Samentha krijgen en ik had haar niet meer gesproken sinds alle ongemakkelijkheid in de tuin. Ik kon wel janken. Maar zelfs dat lukte niet.

,,U begrijpt het niet.’’ bracht ik zwaar. Ik keek haar kort aan en zag haar blik plots veranderen. Het ongeloof verdween en iets bezorgds kwam er voor in de plaats terug.

,,Is er wat gebeurt?’’ vroeg ze me toen voorzichtig. Ik schudde met m’n hoofd. Ana, net als alle andere mooie vrouwen op deze wereld, droeg alleen maar bij aan het probleem.

-

,,Ik denk niet dat iemand mij kan helpen.’’ bracht ik uit alsof ik een misdaad had begaan of ernstig ziek was. Maar zo zag ik het ook. Dit kon niet normaal zijn.

,,Vertel me alsjeblieft wat er is.’’ Ze kwam dichterbij. Dit was haar kantoortje. Ons kantoortje. Ik heb me altijd bij haar thuis gevoeld. Zover ik wist hoe dat voelde. Ana was lief en zeker ook zorgzaam. Maar dat had ik toch niet nodig. Ik schudde dan ook met m’n hoofd. En toen ging ze de fout in. In mijn ogen. Zonder wat te zeggen legde ze een arm om me heen. ,,Het komt wel goed.’’ zei ze dan maar, nog altijd niet wetende hoe en wat.

-

,,Huil je nou?’’ kon ze me een paar tellen later voorzichtig vragen. Godver, ja, ik huilde. Erger kon niet. En kwaad dat ik toen werd. Zeker niet op haar. Maar dat maakte ik niet duidelijk toen ik wild haar arm wegsloeg.

,,Ik zei toch dat niemand mij kan helpen!’’ snauwde ik haar daarna kwaad toe, en zag dat ik haar pijn had gedaan, de manier waarop ze haar arm voor haar lichaam hield. Tranen stonden inderdaad in m’n ogen. Wat was er aan de hand? Dit was niet meer normaal. Nu had ze angst in haar ogen. Niet veel later kwam een collega kijken, die op het gerumoer afkwam. Dat kon er ook nog wel bij. Ik pakte m’n spullen en rende weg. Uit het kantoortje in het gymcomplex en gewoon weg van school. Naar buiten, naar het park. Daar kon ik alleen zijn. Niet dat nog goed voor me was. Zover ik wist, had ik geen vorm van autisme. En dat zat er ook niet in. Maar zo leek ik wel te reageren. En tegelijkertijd maar weten dat het niet nodig is. Ik zag er uit als een normale jongen. Waarom realiseerde ik me dat toch niet en gedroeg ik me ook niet zo?

-

Het begon te regenen. En in die regen werd ik gevonden op een nat bankje aan een nat paadje. Het was kil. Ik had geen jas bij.

,,Je gaat me nu vertellen wat er aan de hand is!’’ werd me fel opgedragen. Het was Ana. Dat ze nog achter me aan kwam… Ik reageerde niet. Haar stem werd rustiger in het vervolg. ,,Dit kan zo niet.’’ Maar zie daar mijn punt. Dat was wat ik haar al verteld had. Ik keerde m’n hoofd de andere kant op toen ze naast me kwam zitten. Ze maakte haar jas los. ,,Je rilt helemaal.’’ zei ze dan en ze gaf me haar jas. Ik sloot m’n ogen. Dit was heel lief van haar, en dat maakte het dan ook allemaal zo veel pijnlijker. Ik zuchtte diep.

,,Ik spoor niet.’’ zei ik haar toen verdrietig.

,,Nee…’’ grinnikte ze. Toch ongepast, maar niet onwelkom. Ik keek haar toen ook maar aan en zuchtend glimlachte ik er om. ,,Ik vond juist dat het zo goed ging. Ik vind het ook echt heel fijn om je er bij te hebben. Ik heb wel mindere leerlingen meegemaakt, hoor. Tot vandaag dan.’’ Ze praatte zo luchtig. Ik krabbelde aan m’n hoofd.

-

,,Ik kan met niemand praten.’’ zei ik haar toen. Ze lachte lief naar me. Met haar grote ogen, haar mooie, nu natte, haren, en haar complete verschijning als de stagebegeleidster waar je als jongen alleen maar van kon dromen, bleef ze me haar onverdiende aandacht geven. Dat wat ik juist niet wilde. En dat wat ik niet dacht te bereiken met hoe ik me had gedragen. Het zei meer over haar dan over mij. Een topmens. Een heerlijk wijf. Een topwijf… weet ik veel. Ik was niets.

,,Je kan met mij praten.’’ bood ze dan ook lief aan, alsof ik iemand zocht om m’n probleem aan voor te leggen. Maar dat had ik zojuist gedaan.

,,Nee, dat is m’n probleem. Ik kan niet praten.’’ verduidelijkte ik mezelf op een simpele manier.

,,Ah…’’ en weer lachte ze er dan om. Ze nam het heel luchtig op. Bedoeld. Zo leek het. Ze deed haar best, zal ik maar zeggen.

-

,,Maar dat is toch al vanaf het begin zo.’’ zei ze me bedachtzaam.

,,Jawel… Maar ik…’’ zuchtend zweeg ik verder. ,,Er speelt meer. Nu. Toen niet.’’ vulde ik nog rap aan. Maar het was allemaal zo vaag. Want wat zat me nou dwars? Natuurlijk dat ik me zo stom had gedragen nadat Samentha zo haar best had gedaan. Maar dat kon ik haar niet zeggen. Zij was een leerling van Ana. Maar ik had Samentha niet gezien vandaag. Daar lag het nu niet aan. Ik was op meerdere gebieden gefrustreerd geraakt. Zeker ook seksueel. Voor een negentienjarige jongen kon dat best het geval zijn. Maar ik had niet de capaciteiten om daar iets mee te doen, en blijkbaar ook niet om er niets mee te doen. Maar dat kon ik haar ook niet zeggen. Zij was mede de oorzaak. Misschien ziet ze het wel als een compliment, maar dat denk ik niet. Ze rilde. Ik gaf haar snel haar jas terug.

,,Nee, hou maar, joh.’’ Ze was veel te lief voor me. En ik veel te ondankbaar. Zij was ook een reden om juist uit m’n schulp te kruipen. En toch lukte dat niet. Ik reageerde overal verkeerd op.

-

,,Nou, neem even vrij voor de rest van de dag. Die laatste uurtjes…’’ kwam ze geruststellend over. ,,En als ik je ergens mee kan helpen, dan hoor ik het graag.’’ Lieve woorden die ik dan weer fout opvat. Ze kon me helpen met het weghalen van bepaalde frustraties… Nee, dat kon ik niet maken naar iemand die zo lief voor me was.

,,Het spijt me.’’ riep ik haar na nadat ze al was opgestaan. Ze knikte en glimlachte alleen en met de jas in haar armen, het was alweer droog, liep ze weg. Ik keek dat prachtige figuurtje na, en kon niet geloven hoelang ik al in opgewonden staat was, sinds dat ik dat ene meisje uit vwo 5 net voorover zag buigen tijdens de les. Dat bleek de druppel te zijn die de emmer vandaag deed doen overlopen. En ik wilde echt niet weg, maar hoe snel zou de emmer morgen gaan overlopen? Want een oplossing lag niet voor de hand. Voor de hand?

-

Ik deed niet aan masturberen. Gek om dat zo op te biechten, en wellicht lag hier dan wel zomaar de oorzaak. Maar ik deed het om een reden niet. Het was namelijk niet lekker. Ik had het wel geprobeerd. Maar ik deed denk ik iets niet goed. Zo’n sul was ik. Vraag me niet hoe het heet, een adertje op je piem, of zo, maar ik heb ooit eens wat kapotgetrokken… Ja, dat was niet fijn. En nog steeds gênant. Fuck, waarom zeg ik dit? Ik had ook geen vrienden die me wellicht meer duidelijkheid hadden kunnen geven. Ik had ook geen idee of zoiets überhaupt wel werd besproken met jongens onder elkaar, maar goed. Ik voelde me echt een beunhaas. Het is ook niet, niet lekker, maar wellicht iets traumatisch, of zo. Stom he? Echt een kneus. Het heeft me altijd een beetje achtervolgd. Ik was ook als de dood dat als het ooit zo ver zou komen met een meisje, het ook dan niet fijn zou zijn. Misschien was ik daarom wel zo terughoudend met Samentha laatst? Dan zou ik liegen. Want ik dacht daar helemaal niet aan. Als ik aan Samentha dacht, dan dacht ik juist aan hoe fijn het wel niet moet zijn. Ik kon mezelf bij tijden nauwelijks nog volgen.

-

Ik was wel verrast die avond. Twee maal zelfs. Eerst omdat in al haar verlegenheid Samentha kwam vragen hoe het kwam dat haar gymlerares aan de klas had uitgelegd dat de stagiair ziek was, en dat zij van niets wist. Want ze maakte zich blijkbaar zorgen. Maar dat deed ik af als niets, en heel veel zin in meer uitleg leek ze niet te hebben. Je kon merken dat ze überhaupt niet zo veel meer van me moest hebben. Ik had het flink verpest. Maar toen Ana vervolgens mij opbelde om te vragen hoe het ging, voelde ik me opgelucht en blij. Ze vroeg me in eerste instantie alleen of ik dacht er de volgende dag weer te zijn. Los van haar en die ene collega, wist niemand wat er gebeurd was. Ik had niets aan iemand laten weten. Ik was ook niet gelijk naar huis gegaan, maar pas rond de tijd dat het had gemoeten. Ik zei Ana er wel weer te zijn morgen. Maar alleen als het goed was als ik een spijkerbroek mocht dragen. Dat vereiste wel wat uitleg, wat ik haar niet verschafte. Ze deed er niet moeilijk over, al was ik wel bang dat ze nu het verkeerde idee kreeg. Zou een spijkerbroek dan zoveel schelen? Zeker weten.

-

,,Ja, sorry dat ik me er mee bemoei. En ik vind het fijn dat je er weer bent, hoor. En als het aan mij ligt, vergeten we gewoon wat gisteren is gebeurd. Maar ik had toch even een vraagje.’’ begon ze na het derde lesuur waarin we roostervrij waren en ze me zou helpen met wat huiswerk. ,,Een spijkerbroek? Deed je daarom zo raar?’’ vroeg ze me dan wat verwijtend, en duidelijk niet wetende waarom ik perse een spijkerbroek wilde dragen. Maar ze had gezien dat het de eerste drie lesuren goed was gegaan. Ik was zelfs wat meer aanwezig, en wilde me ook wel bewijzen. Ik had mezelf wel wat hervonden, gelukkig. Maar ik kon moeilijk zeggen dat ik een spijkerbroek wilde dragen omdat ik dan makkelijker m’n harde kon verbergen. Heel de ochtend zat die afgekneld onder m’n riem. Ook niet prettig, maar het gaf wel rust op een andere manier. ik hoefde niet bang te zijn om me te schamen. Of zo.

,,Maakt dat uit?’’ vroeg ik haar daarop, niet zo bedoeld, maar blijkbaar arrogant.

,,Ja.’’ zei ze dan ook stellig. ,,Dit is niet volgens de regels.’’ Ik keek haar wat onwennig aan. Zou ik het tegen haar wel kunnen zeggen, moeten zeggen? Moeten niet. Zelfs minder nog dan tegen m’n stiefzusje. En toch lag het op het puntje van m’n tong. Ze leek me iemand die eerlijkheid kon waarderen, en verder zou ze er toch geen belang bij hebben.

-

En dus schoot ze hard in de lach. Wel met een hand voor haar mond, maar erg haar best om de hilariteit te verbergen, deed ze niet.

,,Dit meen je?’’ vroeg ze dan ook nog in ongeloof. ,,Dat heb ik nog nooit gehoord, maar goed. Als het helpt.’’ Ik geneerde me weer kapot. Maar ze liet het hierna wel rusten.

-

Samen aan haar desk namen we het een en ander door. En dat ging goed. De gêne verdween weer. Echter bleek dat maar voor korte duur te zijn. Het strakke witte shirtje wat ze droeg, en de mooie ronde borsten die het simpele shirtje op een bepaalde manier uitdagend naar voren bracht, had al meerdere keren mijn blik getrokken. Ze had het niet door. Niet meteen. Maar ze zat ook vrij dicht op me. Ik had het eigenlijk heel warm van haar gekregen. En toen ze me vroeg of ik iets begreep, geen idee wat, keek ik haar alleen nerveus en ademloos aan.

,,Komt dit door mij?’’ vroeg ze toen verbaast met dat ze me naar haar borst zag staren, alsof ze niet doorhad hoe lekker ze wel niet was. ,,Ik dacht die jonge meiden…’’ Enig ontzet was terug te vinden op haar gezicht. ,,Oh, Jezus, dat is niet de bedoeling hoor.’’ en ze stond op om haar sportvestje te pakken en zich te verbergen. Dat maakte haar niet minder mooi. Het zat ook niet minder strak om haar lichaam… Dit was pijnlijk. Had ik niet zo opzichtig gestaard, had ze het nooit zelf kunnen verzinnen. Want zo’n ‘nobody’ was ik dus.

,,Nee, ik…’’ maar ik merkte dat ik nog steeds dromerig naar haar keek. Ik was bang dat ik nu nergens meer zonder ongemak en gêne door het leven kon gaan.

-

U bent… u bent mooi.’’ stotterde ik.

,,Nee, stop.’’ zei ze gelijk. ,,Dit gaat te ver.’’ Ze had gelijk. Ik liet m’n hoofd zakken en voelde de bui al hangen. ,,Ik snap het wel.’’ zei ze daarop snel, bang dat ze was dat ze me weer de put in zou helpen. ,,Maar ik vraag wel aan Fons of hij je overneemt, anders.’’ kwam ze gelijk mee aanzetten. Ik haatte Fons. Hij was het die gisteren kwam kijken of alles goed was. Ouwe zak… de teleurstelling droop van m’n gezicht af.

-

,,Kan je niet een vriendin nemen, of… wat is er… wat… wat is nou het probleem dan?’’ Ik had haar nog nooit nerveus gezien. Ze kwam niet uit haar woorden. Ik zweeg. Ze leek op zoek naar een oplossing. Zelfs nu ze me van de hand wilde doen, leek ze nog voor me uit te kijken.

-

,,Jongens doen toch gewoon even…’’ en ze schudde met haar hand alsof ze een langwerpig voorwerp had omsloten met haar vingers… Ik slikte hoorbaar en zie haar nog het gebaar maken wat ze snel terugtrok nadat ze mijn verschrikte ogen zag. Wat een verschil met gisteren, hoe koeltjes ze toen was gebleven.

-

,,Ik kan dat niet.’’ zei ik haar toen stil. Ik voelde me weer niets worden. ,,Er is vast wat mis.’’ Ik durfde haar niet aan te kijken.

,,Hoezo? Zo moeilijk is dat toch niet. Ik heb…’’ en toen hield ze snel en verstandig haar mond. Ik kwijnde alleen nog maar verder weg. ,,Je kan er ook een professional voor laten betalen…’’ stelde ze zeer ongepast voor. Op dit moment had zij meer last van zenuwen. Anders zeg je zoiets niet. Ze nam het snel maar te laat terug.

,,Mijn god…’’ reageerde ik toen wel in de hoop dat ze zou stoppen. Ik zag dat ze van haar eigen woorden schrok. Was dit hoe mijn leven verder zou gaan? ,,Stuur me gewoon weg, of hou er over op.’’ uitte ik me zowaar daadkrachtig. Maar enige hoop had ik niet meer in me.

-

Niet zo lang geleden wilde ik nog gewoon een vriendinnetje… Waar is het mis gegaan? Dit dacht ik ondertussen met dat de spanning nog duidelijk voelbaar was in de ruimte.

-

,,Toen ik vroeg of ik je kon helpen, dacht je zeker dat…’’ Ze hield er niet over op en stuurde me ook niet weg. Ze keek me nu gewoon heel vies aan. Ze wist het alleen nog maar erger te maken.

,,Nee, dankje!’’ zei ik haar toen weer wat hard. Hier keek ze van op. Ik keek haar boos aan. Nu was ik wat ontzet.

,,Sorry. Zo bedoel ik het niet. Echt niet.’’ ging ze er gelijk tegenin, en met spijt. ,,Als je… en ik geen… dan misschien...’’ uitte ze zich moeizaam. Ik lachte er om. Ik lachte haar uit.

,,Nee, dit helpt.’’ gaf ik haar dan ook als onderbouwing van mijn reactie mee. Een doodse stilte volgde. Eindelijk hield ze haar mond.

-

,,Sorry, kan ik het goedmaken? Kan ik iets voor je doen?’’ vroeg ze me dan weer gehaast in alle ernst, zoals ze dat gisteren ook had gedaan. Daarna hoorde ze zichzelf pas en bood ze gelijk weer haar excuses aan. Ik gniffelde er cynisch om. ,,Je bent een leuke en lieve jongen. En zijn vast zat meisjes die je willen… helpen.’’ kwam ze dan mee aan. Ik schudde om meerdere redenen m’n hoofd. ,,En anders internet? Daar kan je alles leren. Ook hoe je jezelf… Nou, laat maar. We houden er gewoon over op.’’ Beter dan laat dan nooit gold hier niet voor. Ik was zwaar ontmoedigd. Ook teleurgesteld in haar na hoe ze gisteren juist zo goed had gereageerd. Onze relatie was bij deze beschadigd. Misschien kon ik wel een lijstje bijhouden. ‘’Meiden die van me walgen:’’ Stonden er al drie op.

-