Zaterdagochtend 09:15. Met het ontbijt achter de kiezen zou ik normaal altijd een stuk gaan hardlopen of fietsen, maar vandaag kon ik me er niet toe zetten.
Joline’s blauwe ogen en blonde haren spookten door mijn hoofd.
Had ik een klik met haar? Ja.
Was die wederzijds? Soms wel, soms niet.
Af en toe had het geleken alsof ze zichzelf pijn wilde doen, op andere momenten was ze vrolijk en reageerde gevat op mijn grapjes en op één moment zelfs zeer verleidelijk. Wat zou ze in mij zien? Zo’n adonis was ik nou ook weer niet.
Oké, ik had een prima conditie, maar om dat te weten moest je maar eens een stukje met me lopen of fietsen. Met kleren aan viel daar weinig van te zien. Ik was iets langer dan zij, maar veel scheelde het niet; op haar naaldhakken waren onze ogen op gelijke hoogte, had ik al gezien.
Mijn gezicht? Met mijn gezicht in ontspannen toestand keek ik nog steeds vrij strak. Mijn haar was lichtbruin, niks bijzonders, en dat hield ik altijd kort.
Nee, geen adonis, op het eerste gezicht eerder dertien in een dozijn. Ja, zij was waarschijnlijk nu vrijgezel, maar niet vrijwillig, en met in ieder geval één uiterst onprettige ervaring achter de rug.
Ook geen fijn startpunt voor een nieuwe relatie…

Hoe moest ik dat aanpakken? Want deze dame was wél bijzonder interessant. Knap, grappig, zeker niet dom, verzorgde zich goed, maar was ook geen overdreven modepop… Ik kwam er niet uit en om elf uur zat ik nog te peinzen. Zonde van de tijd!
Om toch iets nuttigs te doen en mijn gedachten op een ander onderwerp te brengen ging ik mijn appartement maar eens grondig aanpakken. Dat moest er weer een keer van komen. Best wel een klus, maar dan zag het er weer netjes uit. Het appartement was mijn trots. Bijna twee jaar keihard aan gewerkt om het bewoonbaar te krijgen.
U-vormig gebouwd, rond een enorme hal met lichtkoepels in het dak. Aan de linkerkant van de hal was de woonkamer met open keuken. Op de kop van de U de grote slaapkamer met badkamer en aan de rechterkant van de U twee kleinere slaapkamers met daar tussenin nog een badkamer en een inloopkast. Als laatste, naast de voordeur, mijn studeer- annex werkkamer.
Aan drie zijden omgeven door een terras van vijf meter breed; een van de twee penthouses op de bovenste verdieping van dit appartementencomplex. De ramen in de woonkamer, mijn slaapkamer en de aangrenzende badkamer hadden een bijzondere constructie: ze liepen vanaf de grond boogvormig naar boven en vormden zodoende twee meter van het plafond. Zodoende was er altijd licht. Ze schoven elektrisch naar opzij open.
Die ramen waren de grootste reden dat ik het appartement gekocht had. En ze moesten nu ook een beurt hebben. Binnen was dat een delicate klus, omdat de ramen schuin liepen en je altijd wel water over je heen kreeg. Buiten was het makkelijker: de ramen dicht, slang erop, schoonspuiten en vervolgens met een lange trekker er overheen.

Verdere taken: stofzuigen, de keuken een grote beurt geven, de was, bed verschonen, troep naar de stort, auto wassen en zuigen en de planten op de veranda’s moesten nodig voorzien worden van nieuwe mest. Kortom: de to do list was redelijk uitgebreid. Uiteindelijk was ik om vijf uur ’s middags klaar en trok daarna een lekkere joggingbroek en een Noorse trui aan. Een bak groentesoep uit de diepvries, een paar boterhammen in de rooster en ik kon even later lekker in m’n luie stoel zitten met een goed boek.
Ergens op de achtergrond hoorde ik plotseling mijn telefoon gaan. Ja, dááág. Zoek het uit, ik zit net lekker. En ’t is zaterdag. Maar even later: “Ping…” Zuchtend stond ik op en pakte de telefoon uit m’n colbert. Voicemail van een mij onbekend nummer. Even afluisteren…

“Hoi Kees, met Joline! Ik heb geprobeerd je te bellen, maar je nam niet op. Ik wil je even laten weten dat de startmotor en de reparatiekosten voor rekening van de garage komen! Valt allemaal onder de garantie! Ik ben zó blij! Dankjewel, lieve Kees, voor je lift en je tips. En je gezelschap. Ik vond het heel fijn gisteravond. Ik hoop nog iets van je te horen en anders zien we elkaar misschien maandag weer. Dááág!”

Ik dacht na. Hoe kwam zij aan mijn nummer? Nou ja, ze is receptioniste… En ze belde op m’n werktelefoon. Toch eens vragen. Maar goed, nu had ik haar nummer ten minste ook, dat was wel weer handig.
Ik pakte m’n laptop er eens bij. Even googlen op haar naam. En jawel: een facebookaccount. Hmmm, dichtgespijkerd. Waarschijnlijk om haar ex-vriend buiten de deur te houden. Eén foto, zo te zien met collega’s of zo, waarbij zij ver op de achtergrond stond, alleen te herkennen aan haar haren. Verder weinig. Geen opleiding, werkhistorie, interesses en een tijdlijn waar vrijwel niets op stond. Nou, een berichtje sturen via FB kan nooit kwaad, wie weet reageert ze wel.

“Hoi Joline, ik hoorde je voicemail zojuist. Mooi dat het geregeld is, ik ben blij voor je. Tot maandag! Gr Kees.”

Ik keek even mijn mail door: weinig bijzonders. Ook op interessante technische websites was geen nieuws te zien en die klikte ik ook al snel weg. Facebook bleef als laatste open en ik zag een melding van iemand die me als vriend wilde toevoegen. De profielfoto van Joline stond ernaast. Oké… Doen! Ik drukte op “accepteren” en opende haar profiel opnieuw.
Nu stond er heel wat meer. Ook meer foto’s. Onder andere een foto van een diploma-uitreiking of zo. Twee jaar terug. Hmmm…. De dame was niet bepaald het prototype van een dom blondje. Een bachelor in bedrijfseconomie met als extra een aantal minors. Ze zag er op sommige foto’s nog heel jong uit. Een echt meisje-meisje. Nu was ze een volwassen vrouw, terwijl er qua jaren niet zoveel tussen zat.
Waarom een vrij simpele baan als receptioniste met een HBO-opleiding? Vlak bij huis kon het argument niet zijn. Misschien juist ver van het ouderlijk huis en toezicht…
Ik klapte de laptop dicht. Tijd voor soep, een broodje en een goed boek. Ik probeerde de aandacht bij Tom Clancy te houden, maar het lukte me niet. En ook de soep smaakte me niet zoals gewoonlijk. Steeds zag ik een paar blauwe ogen omlijst door goudblond krullend haar voor me.

“Verdorie, dit kan zo niet langer doorgaan!” Ik zette de soep in de koelkast en het brood in de trommel, trok m’n joggingpak en loopschoenen aan. Eens even wat endorfine aanmaken. Telefoon en sleutels mee… Ik besloot een rondje van 6 kilometer te lopen, een parcours door de bossen wat ik goed kende. Verstand op nul en hard rennen. Ook prima om straks moe in slaap te vallen. Na tien minuten rennen ging m’n telefoon. Hijgend ging ik gewoon lopen, terwijl ik het ding mopperend uit m’n zak haalde.
“Kees Jonkman.”
“Hoi Kees, met Joline… stoor ik?”
“Nou, je belet me nu om een persoonlijk record op de 6 km cross-country te lopen.”
Ze lachte. “Je kunt toch wel hardlopen en telefoneren tegelijk?”
“Nee, dat lukt niet. Ik ben een man en mannen kunnen niet multitasken.”
“Hmm, dat je een man bent, daar was ik gisteren al achtergekomen…”
Ik fronste even. Wat zou ze daarmee bedoelen?
“Maar wat ik vragen wil: heb jij morgen iets te doen?”
Ik ging in gedachten mijn agenda na. Geen verjaardagen of sociale verplichtingen in de familie, geen andere belangrijke dingen, geen werk wat af moest…
“Behalve wellicht wat uitslapen na een Olympisch record gelopen te hebben: nee. Hoezo?”
“Ik wil je graag uitnodigen voor een lunch, ergens halverwege onze woonplaatsen. Als dank voor bewezen diensten, zeg maar.”
“Ik ben zeer vereerd, maar hoe kom jij daar dan?”
“Ik heb een leenauto tot volgende week dinsdag. Dan is mijn auto klaar.”
“Oké… en waar had je heen gewild?”
Ze noemde de naam van een restaurant in Den Bosch.
“Om één uur ’s middags heb ik gereserveerd. En als je zin hebt, kunnen we na de lunch nog een stukje door Den Bosch wandelen, lijkt je dat wat?”
“Haha… als we tegen die tijd niet tonnetje-rond zijn. Als het toetje een Bossche Bol is, kun je die wandeling vergeten en heb je alleen behoefte aan apatisch bankhangen en uitbuiken.”
Ze lachte vrolijk. “Nee, dat risico is er niet. Geen calorie-bom als toetje. Gewoon lekker lunchen, wat kletsen en mensen kijken. Het wordt mooi weer, dus… Ga je mee?”
“Oké, je hebt me overtuigd. Eén uur ’s middags in Den Bosch. I’ll be there.”
“Mooi, dan zien we elkaar morgen! En nu weer doorrennen hoor… De calorieën er af, kun je morgen wat meer eten. Doei!!!”

Ik stopte de telefoon weer weg en ging verder met rennen. Sjongejonge… zomaar een lunchafspraak met een knappe vrouw. Mooi dat het in Den Bosch is, daar ken ik vrijwel niemand. Eenmaal thuis gooide ik m’n sportkleren in de wasmand en stapte ik onder de douche. Het water liet mijn huid tintelen en mijn hoofd werd weer helder. Maak je geen illusies Kees… Zo’n vrouw kan kiezen uit hele regimenten kerels…
Na de douche kwam toch Tom Clancy aan de beurt en zowaar raakte ik als vanouds verstrikt in “The hunt for Red October”. Om 11 uur besloot ik dat het bedtijd was. Maar toen ik op bed lag, zag ik weer een paar helblauwe ogen voor me, omkranst door lange blonde krullen. Geen verkeerd beeld om bij in slaap te vallen…