Donderdagochtend. We kleedden ons aan: Joline inderdaad een wat korter zwart rokje aan dan gewoonlijk en een wat transparante witte blouse met diep decolleté. Daar ging wel weer een shawltje overheen en een vest. “D’r zijn grenzen aan wat een receptioniste mag laten zien!” zei ze, toen ze haar vestje aandeed. “Maar vanavond mag je de knoopjes stuk voor stuk openmaken… voor vrienden van de receptioniste maakt zij uitzonderingen!”

Ik trok m’n blauwe nette pak aan. Dat was ook functioneel, want ik had ’s middags een bespreking met een vertegenwoordiging van de opdrachtgever. We reden naar Gorinchem. Onderweg zei ik: “Als ik jou was, zou ik maar lief zijn vandaag, want vanavond ga ik de boze directeur uithangen.” Ze keek me aan. “Dat mag, mits je me vanavond mee uit eten neemt in een héél deftig en duur restaurant, waar de wijn meer dan 400 euro per fles kost.” Ze lachte. En in Gorinchem aangekomen zoende ze me en zei vervolgens: “Kom, aan ’t werk! Jij 'iets technisch doen' en ik representatief zijn! ten slotte moet dat extravagant dure diner vanavond ergens van betaald worden!”

Samen liepen we de hal in, naar de koffiecorner. “Zóóóó…. Dát ziet er netjes uit samen! Valt er iets te vieren?” Angelique, de roodharige stagiaire, keek ons vragend aan. Joline zei: “Nee hoor, behalve dat het vandaag een mooie dag gaat worden.” “En ik vandaag nog een bespreking heb met een opdrachtgever, waarbij ik enigszins representatief moet overkomen”, zei ik. Even later gingen we aan het werk, Joline achter haar desk, Angelique met een diepe zucht richting IJskoningin en ik had een afspraak met mijn computer om een gelikte presentatie in elkaar te zetten.

Ik ging aan het werk en om twaalf uur pakte ik mijn boterhammen en ging met het team een rondje lopen. Joline ging deze keer niet mee; ze zat in haar eentje achter de desk. Toen we terugkwamen zat ze er nog steeds, nu druk telefonerend. Erg druk telefonerend zelfs. Ik bleef even wachten tot ze klaar was, maar ze legde haar hand over de hoorn en zei: “Ik om zo even naar je toe!” Ik stak een duim op en ging weer richting bureau.

Een kwartier later kwam ze binnen, sloot de deur achter zich en ging vlak voor me op mijn bureau zitten. “Kijk je een beetje uit? Als je iets verder naar achteren leunt heb je een boortoren in je achterwerk zitten..." Ze keek me aan, draaide zich om en keek op mijn scherm. Daar stond een 3D-tekening van een boorplatform op. Ik draaide de tekening totdat je er van bovenaf op keek. Joline schudde haar hoofd. "Nee, lijkt me niks... Ik ken andere zaken die daar véél beter in passen..." Ze knipoogde veelbetekenend. "Nu even serieus, Kees: ik kreeg net te horen dat het bedrijf van Zomers failliet is. Volgende week vrijdag moeten ze het pand verlaten hebben. De medewerkers hebben het zojuist ook gehoord; die zijn ontslagen. Moeten vanmiddag hun privé-spullen pakken; alles wat ze laten staan behoort dan tot de inboedel.” Ik floot even. “Dat zal schrikken zijn…”

Ze knikte. “Maar… er zijn ook positieve dingen! Ik heb net gebeld met mijn baas; die komt vanmddag hierheen om twee sollicitatiegesprekken te voeren met twee ex-medewerkers van Zomers: Angelique, die rode stagiaire, en Tineke, een van de secretaresses. Beiden zie ik wel zitten als aanvulling op ons team receptionistes en wat beter is: zij zien het ook zitten! Tineke kan naadloos aansluiten, die is in deze materie opgeleid; Angelique zal een tijdje mee moeten lopen, maar dat gaat wel lukken! En dan heb ik er twee leuke collega’s bij!”

Ze wipte van mijn bureau, nam mijn hoofd even tussen haar handen en kuste me intiem, haar tong even in mijn mond. “Dááág… baas! Gaan we vanavond lekker uit eten? Dan zal ik tijdens het eten extra lief voor je zijn… en daarna ook!” Ze deed de deur open, gaf me een luchtkusje en verdween. Haar parfum bleef gelukkig nog even hangen.

Dat merkte ook Henk, die even later binnenkwam. “Zeg Kees, een voorstel… Hé, het ruikt hier wel verdacht lekker, en dat is niet jouw aftershave!” Ik lachte. “Ja, de dienstdoend receptioniste kwam toevallig een boodschapje brengen…” Hij grijnsde breed terug. “Hé, wat vervelend voor je. Ik leef met je mee. Maar, waar ik voor kwam: jij geeft zo meteen die presentatie. Voorstel: ga je die nog even oefenen voor kritisch publiek, zijnde je team? Ik bedoel: wij kennen het systeem van haver tot gort en kunnen je bestoken met allerlei kritische vragen. Erger dan dat…” “…kan het nooit worden!” vulde ik aan. Hij lachte. “Precies!” “Henk: prima idee! Doen we! Haal de club maar bij elkaar in de vergaderruimte, dan start ik over… zeven minuten!”

“Zal ik de dienstdoend receptioniste héél vriendelijk verzoeken om een kan koffie neer te zetten?” vroeg hij lachend, “of doe je dat liever zelf?” Ik knikte. “Doe jij maar. En voor mij een glas koud water graag. Naar mij luistert ze alleen maar als ze zin heeft, of ze chanteert me met leuke schoenen die ze gezien heeft in de aanbieding… ‘zijn meer dan 50% in prijs verlaagd… kan ik niet laten staan!’ Of iets in die richting.” Hij knikte meewarig. “Een relatie van één week oud en dan al onder de plak zitten… Sjongejonge, waar moet dat heen met die veteranen van tegenwoordig…” Hoofdschuddend verliet hij het bureau.

Ik grinnikte nog even en legde de laatste hand aan mijn verhaal. Toen sloeg ik de presentatie op het netwerk op. Eenmaal in de vergaderruimte zat het team al klaar. We ginnegapten nog even met elkaar toen Joline binnenkwam met een kan koffie en kopjes. “Zóóó heren… Drinken we tegenwoordig in de tijd van de baas koffie? En kan dat zomaar? Jullie hebben wel een héél soepele teamleider, hoor… Waar is die strenge, veel-eisende Kees Jonkman gebleven? Je weet wel, die man die ook wel “de slavendrijver” genoemd wordt…”

Frits antwoordde meteen. “Die is gesneuveld op het speelveld van Amor, mevrouw. Is tegenwoordig geen schaduw meer van wat hij vroeger was. Zijn bijnaam is sinds een week “Het schuimpje” geworden. Zit zwaar onder de plak bij zijn vriendin, in de wandeling “De blonde feeks van Gorinchem” genaamd. Hij mag alleen maar water drinken...” Frits wees op het glas, wat Joline net voor me neerzette. De ruimte vulde zich met gelach.

Op dat moment kwam Theo binnen. “Wat is hier allemaal aan de hand, stelletje zeerovers?” Toen zag hij Joline. “Neem me niet kwalijk mevrouw…” “Dit stelletje zeerovers gaat zich voordoen als de klant die straks komt”, zei Henk. “Als Kees dit overleeft, kan de klant alleen maar meevallen…” Hij keek me vragend aan. “Kees??” “Ik vind het een prima idee. Kwam uit Henk z’n koker. Als er ergens zwakke plekken in mijn verhaal zitten, schieten zij er wel een gat in.. Da’s beter dan wanneer de klant hier zit…” Theo pakte een stoel en ging zitten. “Dát wil ik meemaken. Eén van mijn teamleiders op de pijnbank.” Hij wendde zich tot Joline. “Wilt u ons het genoegen doen om ons gezelschap te houden, mevrouw?” Joline lachte lief. “Dan ga ik even naar voren om mijn collega te vertellen waar ik uithang; als er calamiteiten zijn, weet ze me dan te vinden.” En ze glipte de deur uit.

“Héél hartelijk bedankt Theo… Deze roversbende kan ik wel de baas, maar met Joline erbij wordt het spitsroeden lopen.” Hij knikte. “Da’s wel eens goed voor jou.” Toen draaide hij zich naar de rest om. “Luister stelletje muiters; ik vind dit een prima idee. We worden er sterker door. Maar… houdt er rekening mee dat een volgende keer één van jullie aangewezen wordt om zo’n klant-presentatie te geven! En ja, ruim van te voren natuurlijk; ik wil niemand af laten gaan, maar dan sta je dus óók voor het oog van je directe collega’s te presenteren! En wie weet, als het bevalt, laat ik de echtgenote van het ‘slachtoffer’ van huis ophalen om erbij te zijn, begrepen?” “Ben ik even blij dat ik net weer vrijgezel ben…” hoorde ik Andre mompelen. Theo had dat ook gehoord. “Ach André, speciaal voor jou laat ik dan je ex ophalen…” “Als je dát maar laat! Dan spring ik nog liever naakt van de Merwedebrug af…”

Joline was ondertussen weer binnengekomen en kreeg een plaatsje naast Henk. Theo boog zich naar haar toe. “Ik had gehoord dat je economie had gestudeerd? Dan ben je bij deze bevorderd tot financieel directielid van onze klant. Als je ergens een financieel vraagstuk ziet: Be our guest!” Ik wierp hem een dodelijke blik toe. “Thank you, Mr Chairman. Madam, gentlemen, good afternoon….” Best wel gespannen begon ik mijn presentatie, maar eenmaal op dreef ging het best aardig. Op alle technische vragen kon ik naar tevredenheid antwoord geven of kon ik de vraag pareren met de eisen uit de opdracht.

De collega’s hadden het echter niet makkelijk gemaakt. En Joline wist een aantal scherpe vragen te stellen op financieel vlak. “Mooi verhaal Kees”, zei Theo toen ik klaar was. “Nu nog zorgen dat je neus niet groeit bij sommige passages. Man, man, man, wat kan jij de zaak aan elkaar lullen…” En met een blik op Joline: “Pardon mevrouw.” Ik grinnikte. “Ik heb m’n best gedaan om indruk te maken op mevrouw de financieel directeur. By the way: heeft er iemand een goed werkende deodorant? Ik heb het gevoel dat de halve Nieuwe Waterweg uit m’n oksels klotst. Sjongejonge, wat zijn jullie een stelletje zuigende etterbakken, zeg…”

André zei: “Ik denk dat, wanneer ik aangewezen wordt zelfs zonder de aanwezigheid van mijn ex van de brug af spring… met een blok beton aan m’n voeten om zeker te weten dat ik niet meer boven kom.” Henk gaf een dreun op m’n schouder. “Prima gedaan, ouwe reus. Niks mis mee. Je hebt nog een half uurtje om jezelf te prepareren, dus even kalm aan.” Joline liep naar me toe. “Ik was al trots op je, nu ben ik het nog veel meer. Niet alleen om je kennis, maar ook om de rust die je uitstraalt als je staat te vertellen.” Ze kneep haar ogen even samen. “Zelfs bij mijn ‘financieel gemiep’, zoals een van je collega’s dat zo plastisch wist uit te drukken.” Ze nam even mijn hoofd tussen haar handen en kuste me. “Wil mijn nét benoemde financieel directielid niet klef gaan doen met een werknemer van de firma DT? Dit riekt naar corruptie…” Theo stond plotseling naast ons. “Wie weet groeit hier nog iets moois uit, Mr. Chairman”, grijnsde ik.

Joline keek me met een veelbetekenende blik aan. “Wij moeten binnenkort eens een hartig gesprekje hebben, meneer Jonkman!” Met die woorden liep ze naar de deur. “Wanneer had u de volgende ronde koffie gehad willen hebben, meneer Jonkman?” Ik keek op mijn horloge. “Over een half uur graag, mevrouw Boogers. En doe er maar een pot thee bij, want de klanten zijn Engelsen. Alstublieft.” Ze knipoogde. “Zeker, meneer Jonkman… Oh, and by the way: well done, old chap!” Met die gedenkwaardige woorden verdween ze heupwiegend door de deur.

Theo keek me aan. “Daar heb je je handen vol aan, meneer. Die is niet achterlijk!” Hij draaide zich om naar de deur. “Wacht even Theo... Zit jij er straks bij?” Hij schudde zijn hoofd. “Ben jij gek? Dan krijg ík de moeilijke vragen… En denken ze dat meneer de directeur z’n teamleiders controleert. Echt niet. You're on your own. En om Joline te citeren: good luck, old chap!”

En toen stond ik daar. Even héél eenzaam vlak voor een best wel cruciaal moment in m’n loopbaan. Enfin, dat had ik in Afghanistan ook meegemaakt; de laatste minuten vóór een patrouille. Hier hing mijn leven er niet van af, of dat van m’n kerels… Hooguit m’n reputatie. Nou, als dat alles was?