Ton en Clara gingen na het vertrek van de mannen van Ton dicht tegen elkaar op de bank zitten. Dat had tot gevolg dat Joline spottend opmerkte: “We zullen de bank maar voor jullie laten. Jong-geliefden willen dicht bij elkaar zitten, denk ik.” Ik schoot in de lach en Ton kreeg een kop als een boei. Clara zei nieuwsgierig: “Leg uit!”

Ik vertelde haar dat Ton een aantal dagen ervoor exact hetzelfde tegen ons had gezegd, toen hij hier voor het eerst kwam. “En nu zit dezelfde meneer op dezelfde bank, met een mooie dame naast zich, jong-geliefde te zijn… Had je aan het begin van deze week niet gedacht hé Ton?”
“Stelletje etters”, gromde hij. “Mijn zus alleen was al erg, met jou erbij is het verdubbeld!”
Ik hief mijn pilsje naar hem op. “Welkom bij de club, makker. Ik heb hetzelfde probleem, alleen twee keer zo erg als jij… Ik heb namelijk twéé zussen!”

Melissa bemoeide zich ermee. “Hohoho broer… Slechts één van die twee zussen heeft nu een vriend. Zij is nu absoluut ontoerekeningsvatbaar. Ik ben nog steeds dezelfde, altijd evenwichtige, vrolijke en bijdehante Melissa. Niks veranderd. Dus: projecteer je frustratie vooral niet op mij!” Zo zaten we nog een uurtje lekker te bekvechten, totdat Pa zei: “Ik stel voor dat wij in ieder geval weer richting Amersfoort rijden en onderweg deze twee draken in Wageningen afzetten… Ik heb het wel gehad voor vandaag!” Clara stoof op. “Deze twee wát?? Pa, doe normaal!!!” Hij grinnikte. “Joline gebruikte die bijnaam vorige week zaterdag voor jullie en in vond ‘m wel toepasselijk. Ik hou ‘m er in!” Er vloog een kussen van Melissa’s stoel richting Pa.

Ondertussen keek Clara Ton aan en Ton knikte kort. “Kees en Joline: kunnen wij vannacht hier blijven slapen? Ton nodigde mij uit om morgen op de kazerne rond te kijken. En dit is in de buurt…” Ik keek naar Joline en zij naar mij. “Wat moet ik hier nou op antwoorden? Ik vind het best, maarre…” Ik keek naar Pa en Ma en Ma antwoordde. “Wij ook hoor. Hebben we het in de auto al over gehad.”

Tony gniffelde. “En aan ons wordt niets gevraagd? Wij moeten ons nog maagdelijke jongste zoontje toch beschermen tegen drank en slechte vrouwen?”
Ton keek even donker hun kant uit en gromde: “Keep on dreaming, Ma…”
Tony glimlachte liefjes. “Wilde je ons wat vertellen Ton? Nee? Oh, dat dacht ik even. Wij kunnen er misschien iets van vinden, maar er niets aan doen. En er iets van vinden doen we niet. Dus als Kees en Joline het goed vinden, moeten jullie het vooral doen.”

Zowel Ton als Clara zuchtten even. “Poehee… Dat valt mee.” Maar ze hadden buiten de waard gerekend.
“Hohoho, Ton Boogers, wacht jij eens eventjes…” Melissa sprong op. “Niet zo snel, jij. Als ééneiïge tweelingzus van jouw liefje is het mijn roeping en levenswerk om mijn lieve tweelingzusje op het rechte pad te houden en haar maagdelijkheid met hand en tand te verdedigen! Dat doe ik al sinds we samen naar de kleuterschool gingen.
Dus… Ik wil exact, maar dan ook exact weten waar jij de nacht door denkt te gaan brengen, vriend. En waar mijn oudere, maar immer naïeve tweelingzus gaat ‘maffen’. Daar tussenin moeten minimaal drie gecertificeerde Lips-sloten, een slotgracht met hongerige krokodillen én een roestvrijstalen kuisheidsgordel liggen, anders gaat het feest niet door en neem ik mijn lieve en onschuldige zusje weer mee naar Wageningen.”
Ton trok een wenkbrauw op. “Als het jouw roeping is om de maagdelijkheid van je zus intact te houden… probeer dan maar tussen ons in te gaan liggen!” “Echt niet!” snauwde Clara. “Ik heb al een keer met Mel op een negentig centimeter breed bed geslapen. Toevallig ook in dit huis. Dát was al geen pretje, met jou erbij wordt het helemaal wakker blijven!”
Ik trok een wenkbrauw op. “Ja, dat haal je de drommel, lieve zus. Dat gebeurt vaker als je de eerste keer als verliefd stel bij elkaar slaapt…” Beide ouderparen gierden van het lachen.
Joline vond het nodig om de verwarring nóg groter te maken. “Oh? Dus… Met je zus slaapt het al nauwelijks en met mijn broer erbij wordt het helemaal hopeloos? Het ligt dus aan mijn broer begrijp ik? Pas op hé, het is wel mijn lieve jongste broertje! Geen slecht woord over hem, want dan ga ik mijn nagels slijpen!
Maar om alle ruzie over slaapgebrek voor te zijn, stel ik het volgende voor: Clara slaapt op de eerste en Melissa doet haar plicht op de tweede logeerkamer. Ton snurkt beneden in de garage. Ik lig prinsheerlijk in het tweepersoonsbed en Kees houdt de wacht achter de voordeur. En als Ton naar beneden is gegaan, zetten wij de lift buiten werking en blokkeren de trap. Dan kan iedereen goed maffen, is er ook geen gedonder over maagdelijkheid en zitten we over negen maanden ten minste niet met z’n allen om een kraambed in Wageningen. Deal?”

Pa, Ma, Rob en Tony lagen in een deuk van het lachen. “Kom Mel, we gaan naar huis”, zei Pa. “Pak je spullen, neem afscheid en ga maar met ons mee. Dit is hopeloos. Je missie eindigt hier. Niets meer aan te doen.” Melissa trok een gespeeld pruillipje. “Vaarwel lieve zus… Ik heb m’n best gedaan… Doe mijn groeten aan je maagdelijkheid!” Dramatisch vloog ze Clara in de armen, die melig antwoordde: “Daar ben je wel wat laat mee, lieve Mel…”.
Melissa wendde zich vervolgens tot Ton en beet hem toe: “Als ik slechte dingen over je hoor, ga je over de knie!” “Dat lijkt me héél aangenaam, aanstaande schoontweelingzus. Ik zie ernaar uit”, zei Ton droogjes.
We namen lachend afscheid en even later reden er twee auto’s de parkeerplaats af: eentje richting Malden, de ander naar Amersfoort, via Wageningen.

Eenmaal weer binnen ruimden we de grootste troep op het terras op, op twee stoelen en de bank na. “Zo lui… Nog wat drinken?” Ton en ik namen een biertje, de dames kozen rode wijn. Joline wees naar de keuken. “Ton en Clara, willen jullie voor de hapjes zorgen? Ach nee, laten we dat maar niet doen, dan zijn we wéér 20 euro en een uur werk aan hapjes kwijt…” “Kijk uit zus, anders ga jíj over de knie!” Ton trok aan haar staart.
Zo zaten we elkaar even lekker te plagen. “Maar Kees: dank je wel dat we hier kunnen pitten.” Clara keek me lief aan. “Da’s toch het minste wat we voor jullie kunnen doen? Jullie hebben vandaag fantastisch geholpen! En onze beider Pa’s en Ma’s hebben daar echt geen bezwaar tegen hoor… Jullie zijn onder volwassen toezicht, dus wij zorgen wel dat er niks gebeurt!” Ik lachte even lief naar haar terug. Clara keek even naar Ton.
“Wát een naarling… En dat noemt zich een liefhebbende broer… Het mocht wat!” Ton trok haar naar zich toe.

“Kom maar hoor schatje, kom maar bij je grote sterke vriend. Ik bescherm je wel tegen die etterbuil van een broer van je…”
Joline schoot in een onbedaarlijke lachbui. “Moet je hem horen… Macho-man!”
En ik grinnikte. “Etterbuil… Dát heb ik nog nooit een van Claar’s vriendjes over mij horen zeggen…”
Clara zei: “Nee, die keken wel link uit… Een van die vriendjes zei ooit tegen me: ‘Die broer van jou… heeft hij radar in plaats van ogen? Hij is nog erger dan een schoonmoeder! Komt op de meest ongelegen momenten plotseling opdagen!”
“Tja zus… Héél vervelend voor dat vriendje natuurlijk… Hoe was het voor jou?”
Ze lachte. “Op dat moment in feite ook best irritant. Ik kon het knulletje zelf ook wel de baas, hoor.” Ik wees naar Ton. “En geldt dat ook voor hem? Dat ‘de baas zijn’ en zo?” Clara keek ook naar Ton, alleen was haar blik wat anders dan de mijne.

Ton keek naar Clara en toen naar mij. “Meneer Jonkman. Als u het in uw techneutenhersens haalt om op ‘de meest ongelegen momenten plotseling op te dagen’ heeft u een ernstig probleem.” Ik grinnikte. “Volgens mij niet alleen met jou, maar ook met jouw geliefde. En ik heb ervaring met haar nagels. Bovendien heb ik geen zin in een knokpartij met jou. Ik vrees dat de verhoudingen tussen de Boogers- en de Jonkmanclan dan voorgoed verziekt zijn, en dat zou zonde zijn, toch?”
Hij knikte en hief zijn bierflesje. “Check. Laten we de volgende afspraak maken: Jij houdt je bezig met mijn zus, ik hou me bezig met de liefste van jouw zussen, oké? Proost!” Even zaten we stil te genieten: Clara leunde tegen Ton aan en Joline tegen mij.

“Hé Ton… als iemand drie weken geleden tegen jou had gezegd dat je op deze dag, en let op, dit wordt knap ingewikkeld… met een knappe vrouw in je armen tegenover je zus had gezeten met háár vriend, zijnde de broer van jouw vriendin… en dat alles op een negen hoog terras met uitzicht op de Oirschotse Heide… Wat had je dan tegen die figuur gezegd?”
Ton dacht even na. “Wordt het niet eens tijd voor een afkickkliniek? Of iets in die richting… Hoe dan ook: het is wel grappig. En ik ben wel content met jou als aanstaande zwager.”
Ik hief mijn flesje naar hem op. “Dank je. Wederzijds.” Clara kwam overeind. “Zeg heren... als jullie klaar zijn met dat geslijmbal… Waar kunnen Ton en ik slapen? Want even serieus: met z’n beiden in één van jouw logeerbedden gaat niet passen, Kees. Ton is nu eenmaal iets breder dan Mel.”

“Jaja… Geef mijn broer maar de schuld. Weet je zeker dat je sinds een jaar zelf niet een paar kilo’s bent aangekomen, Clara?” Joline deed ook een plagende duit in het zakje.
Clara zuchtte. “Lieve aanstaande schoonzus. Ik hoorde net deze twee heren een mooie afspraak maken. Als wij die nu ook eens maken? Jij houdt je bezig met jouw techneut, dan houd ik die zandhaas hier naast me wel in toom. Deal?” Joline gniffelde. “Deal!”
Ik zuchtte ook. “Mooi. Als we klaar zijn met vredesaccoorden tekenen… Claar: bekijk de voorzijde van mijn bank eens goed… Met een béétje technisch inzicht kom je er dan achter dat je dat ding kan ombouwen tot een bedje van 1,40 breed en 2,00 lang. Volgens mij gaat dat passen, en al helemaal als je net drie dagen een relatie hebt… Blijft alleen het hoofdstuk lakens en dekbedden over, maar die haal je maar van de logeerkamers. Bemoei ik me niet mee.
En wáár jullie gaan slapen, mag je ook zelf weten: hier in de huiskamer, in een van de logeerkamers, op het terras van mijn part… Zolang het niet op het terras pal voor onze slaapkamer is, vinden wij het allemaal prima. Wij hebben geen zin om live getuige te zijn van amateuristisch erotisch beginners-gestuntel.”
“Hóór wie het zegt… De man die wel veertien hele dagen een relatie heeft… Wij maffen wel hier”, zei Clara gedecideerd. En met een blik op Ton: “En dan bedoel ik ook ‘maffen”. Ik ben best moe, als je het niet erg vind.”

Ton trok haar naar zich toe. “Als ik dan naast je mag liggen, vind ik het al lang prima, meid.” Joline en ik keken naar hen, vervolgens naar elkaar. “De geschiedenis herhaalt zich…” zei ik gniffelend.
Ton en Clara keken ons aan. “Wat valt er te lachen?” Joline vertelde het verhaal over onze eerst gezamenlijke nacht hier. “En toen hebben we ook gewoon naast elkaar geslapen…” Er ging Clara een licht op. “Oooh ja… ‘En die stomende sex kwam de volgende morgen pas!’ of zoiets…” Joline stak een duim op. “Uitstekend onthouden! En om de conversatie van de middag bij jullie thuis nog even verder te volgen: wou je nog wat leren?” Clara kreeg een knalrood hoofd. “Nee, dank je wel. Lief aangeboden, maar we redden ons wel, denk ik…”
Ton keek hulpeloos naar mij. “Volgens mij gaat er een boel aan mij voorbij…” “Melissa wilde Joline vorige week in gezelschap van Pa en Ma uithoren over mijn bedprestaties. Het antwoord van je zus was luid en duidelijk: ‘Gaat je geen biet aan!’ Keihard in Melissa d’r oor getoeterd.”
Hierna verbouwde ik de bank tot bed. Ton keek er met genoegen naar. “Da’s inderdaad beter dan een bedje van 90 centimeter breed.” Kom, schoonheid, samen het bed opmaken, even poedelen en dan slapen. Als jij nou eerst gaat…” Clara knikte. “Gelukkig heeft mijn broertje hier standaard een voorraadje ondergoed van ons. Voor het geval we onverwachts komen aanwaaien. Maar jij?” “Ik heb in mijn motorkoffer een tas met kleding. Haal ik straks wel. Ga jij maar lekker douchen.”

Clara en Joline verdwenen in de hal en Ton en ik keken elkaar aan. “Kees… Dank je wel.” Ton sloeg een arm om mijn schouders; ik deed hetzelfde met hem. Even stonden we zo, de armen om elkaar heen, biertje in de hand, kijkend naar de foto van Spotters Peak. Onwennig, maar het voelde goed. “Graag gedaan Ton.” “Ik ben normaal niet knuffelig met kerels, maar met jou is het anders. We voelen elkaar prima aan.”
“We hebben allebei dezelfde ervaringen makker. Ik iets eerder dan jij, maar jij hebt vast ook soms naar die klote-berg gekeken en je afgevraagd of er nu een of ander Taliban-jochie naar jou zat te kijken… en vandaag hebben we het ook prima gerooid met die hufter.” Ton knikte. “Brothers in arms. Ahoea!”

In een ooghoek zag ik een beweging bij de haldeur. Daar stonden Joline en Clara stil naar ons te kijken. Ze liepen naar ons toe. “Zó mooi… Twee grote kerels, met de armen om elkaar heen. Jullie passen prima bij elkaar.” De meisjes kwamen tegen ons aan staan en even genoten we van het moment. Ik sloeg een arm om Joline heen; de andere arm lag nog op Ton z’n schouder. Clara deed hetzelfde. “Kom lui… voordat we al te emotioneel worden… We gaan pitten. Welterusten!”
Joline en ik liepen naar onze slaapkamer. Met de deur dicht vroeg ze: “Hoe zit het met de geluiddichtheid van die deur?” Ik knikte geruststellend. “Prima. Je zult Ton niet horen snurken.” Ze omhelsde me. “Da’s mooi. Maar ik werd hier net héél blij van. Jullie passen prima bij elkaar.” “Het voelde ook goed. Ook ik ben niet knuffelig met kerels, maar met Ton ligt het anders. Wij spreken dezelfde taal… En zijn allebei verliefd geworden op twee gigantisch mooie vrouwen!” Ze lachte even, maar keek daarna sip. “Arme Melissa. Die ligt nu in haar eentje in Wageningen.”

Ik keek haar aan. “Zoals ik al zei: haar tijd komt nog wel. Mel is geen drama-queen. En ze krijgt van Claar verse batterijen.” Joline zette grote ogen op. “Wááát?” “De dames hebben een aantal jaren geleden een afspraak gemaakt. Als één van de twee écht verkering krijgt, dus geen vriendje-voor-twee-maanden, maar écht, dan koopt diegene voor haar zus elke maand een setje nieuwe batterijen. Je weet waarschijnlijk wel waarvoor.”
Joline schoot in een onbedaarlijke lach. “Wat een moord-meiden! Schit-te-rend, wat een deal! Ik lig in een deuk… Een setje nieuwe batterijen… Hoe verzin je het?”
Een klop op de deur bedaarde haar. “Ja?” “Kunnen jullie de stoomkraan iets dichtdraaien? Als jij zo staat te gieren van het lachen, wordt het slapen van ons wat moeilijk.” Joline deed de deur open en keek tegen Clara aan. “Ik hoorde net van jullie batterijen-deal… Prachtig!”
Claar bloosde en keek naar mij “Sorry zussie, maar er zijn dingen die ik wel aan Joline vertel, maar niet tegen Pa en Ma…” Ze grinnikte. “Dat mag.” Ton stond van de een naar de ander te kijken. “Batterijen-deal? Ik mis weer eens iets, geloof ik.” Claar pakte hem bij de hand. “Kom maar jochie, dan vertel ik je een leuk verhaaltje voor het slapen gaan…” Ze deed de deur dicht en een minuut later hoorden we Ton’s bulderende lach.

Joline keek me aan. “Nu wil ik wel weten: hebben die meiden elkaar ooit batterijen gegeven?” Ik haalde m’n schouders op. “Moet je ze zelf vragen. Maar eerlijk gezegd: ik denk het niet. De vorige vriendjes waren… Hoe zal ik het zeggen? … Tijdverdrijf. Speelgoed. Was in de handen van de dames. Ik heb er een aantal gezien, ook studievriendjes uit Wageningen. Schuimpjes. Natuurlijk briljante studenten, maar geen partij voor de dames.
Die broer van jou is van een ander kaliber. En Claar is helemaal verknocht aan hem. Ik heb haar nog nooit zó zien omgaan met een van haar vorige vriendjes. Als hij nu zou zeggen: “Spring in de Maas!” dan doet ze het. Bij een van haar vorige vriendjes zou ze gezegd hebben: “Ben je niet goed snik? Spring jij maar en kom in Rotterdam maar weer uit het water. Dan praten we verder en ga ik er eens over denken om je een zoentje te geven…” Nee, die twee zijn prima in evenwicht. Dat wordt een partij batterijen voor Melissa, zeker weten.”

Joline zuchtte. “Ik blijf het zielig vinden. De een ligt met een knappe kerel in bed, de ander moet zich met een vibrator behelpen. Ik hoop voor Mel dat het niet lang duurt voordat zij ook een kerel tegen het lijf loopt waar ze mee verder kan. En nu wil ik naar bed. Met mijn knappe kerel. Kom, kleed je uit, dan nemen we samen nog een douche en dan gaan we lekker slapen.”
“Sámen een douche nemen? Je weet hoe het begint en eindigt, hé?” Ze knikte. “Ja, dat weet ik. Maar ik wil je even bewijzen dat ik geen ‘schuimpje’ ben.” Even later trok ik haar in de douche tegen me aan. “Ben je er klaar voor?” Ze knikte. “Ga je niet gillen?” “Schiet op, Kees Jonkman en doe die kraan open… Ach, laat maar, ik doe het zelf wel…” Ze draaide de koude kraan vol open en bleef staan. Onder de harde straal bleef ze me uitdagend aankijken terwijl ze zich inzeepte. Ik raakte de warme kraan niet aan; zij ook niet. Nog steeds met ijskoud water spoelde ze zichzelf af, en dat deed ik dan ook maar. Met geen druppel warm water stapten we onder de douche vandaan.
“Zooo, dat was lekker! En nu even lekker afrossen en dan onder de wol!” Ik keek vol trots naar haar. “Je bent een bikkel!” Ze wikkelde zich in een grote badhanddoek, droogde zich af en draaide zich naar me om. “Zo ridder… Is uw jonkvrouw geslaagd voor de test?” “Je bent een kouwe kikker, schoonheid.”
Ik zoende haar neus. “We zullen ons baas – knecht spelletje maar uitstellen hé? Ik voel er weinig voor om vastbonden op bed te liggen met jou bovenop me in een leren pakje met zweepjes en dan overvallen te worden door mijn zusje omdat zij ‘toevallig’ geen schone handdoek kan vinden of zo…” Joline proestte het uit. “Lijkt me wel zo verstandig. En nu: in bed!”

Even later lagen we lekker tegen elkaar aan. “En nu ben ik permanent opgesloten in het kasteel van mijn ridder…” Ze omhelsde me en drukte zich tegen me aan. “…en dat is een dagelijkse zoektocht naar mijn bezemsteel.” Ze wreef met haar heupen. “Maar soms… soms vind ik hem!” Ik trok haar nog dichter tegen me aan. “Je blijft een gemene heks, weet je dat?” Ze knikte. “Ja, dat ben ik. Héél gemeen. En daarom gaan we nu lekker slapen. Nog even fantaseren over morgen als dat stel hiernaast vertrokken is. Morgen maken we er een feestje van. Een feestje omdat ik nu hier mag wonen, bij jou!” Ze kuste me gepassioneerd, haar tong speelde even met de mijne. Toen deed ze het licht uit. Uit de huiskamer kwam geen geluid. Het duurde niet lang of wij sliepen ook...