“Ho, Ma! Zover zijn we nog lang niet! Ik heb Claar beloofd dat ik haar niet al te veel van haar studie zal afleiden, want anders valt ze wellicht in een diep financieel gat. En daar kan ik haar met mijn bescheiden luitenants-salaris niet uit redden.” “Dan had je maar een vak moeten leren, maat. In plaats van met 40 kerels achter je kont door de hei te rennen…”

Rob deed ook een droge duit in het zakje. “Overigens schijnt het in de zorg ook kommer en kwel te zijn. Ik heb al zeker een uur geen verpleegster in actie gezien die iets aan m’n verband deed,een neut inschonk of iets anders deed waartoe verpleegsters op aarde zijn.” Hij keek met een schuin oog naar Mel, die nog steeds naast hem zat.

Die reageerde nogal fel voor haar doen. “Oh? Is dat zo? En wie denkt meneer de eerste machinist dat er naast hem zit en nauwlettend al zijn primaire lichaamsfuncties in de gaten houdt? En neuten doe je met mate. En da’s iets anders dan ‘met je maten’. En als je er prijs op stelt: ik kan je pootje wel knevelen hoor… Maar dan ben je het morgen kwijt.”

Rob keek haar aan. “Ik dacht dat wij de strijdbijl begraven hadden, zuster.” “Dat klopt, maar als jij denkt dat ik mijn patiënten verwaarloos, word ik best wel pisnijdig!” Mel keek strijdlustig. “Kom maar hier met die poot van je, dan zal ik dat icepack nog eens vervangen.” Rob schudde zijn hoofd. “Doe maar niet. Dat zou het derde icepack zijn en mijn knie heeft ondertussen redelijk last van onderkoeling.

Als je een lap pleister of een snelverband op die schaafwond legt, heb ik dat liever, want die doet momenteel het meeste pijn. Maar eerst moet ik ergens heen waar zelfs de keizer te voet gaat. Excuseer mij voor een paar minuten, dames en heren.”

Hij kwam overeind, zette de ene voet voor de andere en gromde even. Mel sprong op. “Ik ga wel even mee met mijn patiënt.” Hij leunde op haar schouder en strompelde zo naar binnen.

Tony keek naar Ton. “Had jij je broer niet even kunnen helpen?” Ton lachte breed. “Ma, ik durf m’n neus eronder te verwedden dat hij, als het moet, kan lopen als een kievit. Trek je conclusies.”

Rob Sr. knikte. “Allemaal aanstelleritus simulantis. Héél gevaarlijk en besmettelijk… Wat denken jullie ervan? Karel? Chantal?” Ma keek zuinig. “Jullie kennen hem beter dan wij. Maar wij zien een Melissa die wel héél bijzonder uiterst uitzonderlijk vreselijk ontzettend zorgzaam is voor haar doen…Niks voor haar. ”

Pa was verstandig. “Mensen, niets forceren graag. Geen toespelingen, net doen of we gek zijn… Ze moeten er samen uitkomen. Kees, vertel eens een sterk verhaal. Doen we net alsof we aan jouw lippen hangen…” Ik begon een komisch verhaal uit mijn stagetijd in Gorinchem te vertellen. Maar toen ik klaar was, was het duo patiënt-verpleegster nog steeds niet terug.

Tony was óók slim. “Clara… Ga jij als bezorgde tweelingzus eens kijken. Voor hetzelfde geld is er écht iets. Zo niet: neem meteen een paar flessen wijn mee. Staan op de keukentafel. En kaas uit de koelkast… Alsjeblieft?” Claar liep om het huis heen naar binnen en kwam na een minuut giechelend naar buiten.

“Én?” zei Ma. Claar wees over haar schouder naar achteren. “Laat ik het zó zeggen: Rob krijgt wél waar voor zijn zorgpremie hoor. Ik niet waar hij verzekerd is, maar die behandeling in natura die hij momenteel krijgt, slaat behoorlijk goed aan bij de patiënt, zag ik uit een ooghoek…Geen kusjes op de au-plaats meer, maar het medicijn wordt oraal toegediend...”

Een paar minuten later kwamen Mel en Rob om het huis gelopen. Rob liep zonder ondersteuning, met een grote pleister op z’n knie, maar zonder koelverband. “Zo, dat lucht op, zonder die kouwe lappen om je poot.” Joline keek naar z’n knie. “Da’s een beste pleister! Maar nu kan de nachtzuster geen kusje meer op de au-plaats geven… Hoe moet het nu verder?”

Mel en Rob keken elkaar aan en schoten in de lach. “De dagzuster heeft al voor genoeg kusjes gezorgd. En niet alleen op de au-plaats.” zei Melissa. “Daar komt de patiënt de nacht wel mee door.” Ze trok Rob naar zich toe. “In het zorgprotocol zal waarschijnlijk met hele grote dikke rooie letters staan: ‘Het is het verplegend personeel nimmer toegestaan om een relatie aan te gaan met een patiënt.’ Maar zojuist heb ik besloten die regel aan m'n laars te lappen en mijn patiënt voor te stellen of ik voorlopig zijn dag- en nachtzuster mag zijn...

Hij vond dat wel een goed plan.

Dus… Mag ik jullie voorstellen: dit is Rob, ex-patiënt, nu mijn vriend. In het stoomtijdperk had ik hem ‘meester’ moeten noemen, heeft hij net verteld, maar die tijd is gelukkig voorbij.”

Het viel me op dat ze niet zei ‘mijn vriendje’, wat ze bij haar vorige vriendjes steevast wél gezegd had.

Om Rob z’n mond was een brede lach te zien. “En mag ik jullie voorstellen: mijn kersverse vriendin. Op het rugbyveld draagt ze de bijnaam “De rode Duivel”. Sinds vanmiddag weet ik waarom. Pa, Ma: als jullie binnen een groot gat in de vloer zien: daar hebben wij zojuist de strijdbijl begraven. Ik hoop voor een héééle lange tijd…”

Hij gaf Melissa een lange zoen, Clara en Joline joelden, Ton en ik floten op onze vingers en beide ouderparen stonden breeduit te lachen.

Clara rende op hen af. “Mijn beurt om te zeggen: Het is jullie van harte gegund!” Ze knuffelde Melissa en zoende Rob drie keer. “Welkom bij de club!” Daarna volgden Ton, Joline, beide ouderparen en ik sloot de rij. Ik gaf Rob een stevige hand. “Gelukkig… Nóg een techneut erbij. Gefeliciteerd maat!” en sloot Mel even in m’n armen.

“Ben je gelukkig?” Ze keek me aan en knikte. “Yep. Sinds ik ‘m zag al!” Ik gniffelde en fluisterde in haar oor: “Wél die batterijen teruggeven aan Claar… Of zijn ze al leeg?” Ze keek me aan.

“Rotzak…”, fluisterde ze, “da’s een meidending!”

Tony nam de leiding. “Rob, haal eens een paar flessen champagne uit de kelder! Dit moet gevierd worden!” Tony en Rob liepen naar binnen en kwamen even later terug met tien glazen en twee flessen champagne.

Rob opende de flessen vakkundig, met een droge ‘plop’en zónder vliegende kurken of overdreven schuim uit de fles. Even later stonden we in een kring met elk een glas in de hand.

“Mag ik even jullie aandacht?” vroeg Tony. “Lieve mensen… Mijn roots zijn Russisch, zoals mijn kinderen wel weten. Officieel heet ik Antonia, vernoemd naar mijn overgrootmoeder. Een vrouw met ballen. Mijn overgrootvader is, op initiatief van háár, in 1917 uit St. Petersburg naar Nederland gevlucht. Met hun twee kinderen.

Ik heb hun zoon, mijn opa, gelukkig nog lang mogen meemaken. Hij heeft me heel veel verteld over Rusland. Een ander Rusland dan we nu kennen. Een land waarin men, naast een aantal minder fijne zaken, ook een aantal mooie rituelen had. Sommige gebruiken kent men nog steeds.

Eén daarvan is het breken van een glas na een belangrijke overeenkomst. De reden daarvoor is dat men vindt dat een glas na een belangrijke toast nooit meer voor minder belangrijke zaken gebruikt mag worden.

Ik vind dit moment belangrijk genoeg om een stel mooie champagneglazen aan op te offeren. Daarom verzoek ik jullie om je glas, na het geheven te hebben, in één teug te ledigen en het dan stuk te smijten in de stenen barbecue dáár.”

Ze wees. “Rob, kun jij Bengel even uit de buurt houden? En ja, ik weet dat er bij een Joodse bruiloft óók een glas wordt verbrijzeld; onder de schoen van de bruidegom. Maar…”, ze zweeg even en lachte, “zover zijn we nog niet.” We hieven de glazen en Tony zei: “Na lyubov'! Op de liefde!”

Ze dronk haar glas in één teug leeg en smeet het hard in de barbecue. Het vloog in scherven. Rob Sr. volgde haar voorbeeld, waarna wij allemaal ons glas opofferden. De tranen stonden in Tony’s ogen.

“Dit hebben we nog maar één keer eerder gedaan: op onze eigen bruiloft. Dank jullie wel voor het delen van deze mooie traditie.” Ze omhelsde ons stuk voor stuk en we waren even stil; onder de indruk van het moment.

Tony keek even ondeugend. “In Rusland doet men dit uiteraard met wodka… maar persoonlijk vind ik dat spul niet te zuipen. Daarom hebben we het ook niet in huis. Een goeie champagne geeft zo’n toast iets meer cachet. Bovendien zijn de glazen groter.”

Mel en Rob werden natuurlijk in het daarop volgende uurtje flink op de hak genomen, maar ze sloegen zich er manmoedig doorheen. Rond een uur of elf gingen beide ouderparen naar bed. “De oudjes hebben het wel weer gehad voor vandaag,” zei Tony, “bovendien verzorgen wij morgen het ontbijt: vanaf tien uur staat de koffie klaar en zijn de eitjes warm! Zorgen jullie dat hier straks een beetje is opgeruimd? Welterusten…”

Even later zaten we met z’n zessen in een kringetje: drie stelletjes, elk stel dicht tegen elkaar. Rob zei: “Ton, jij bent toch zo goed in het maken van vuur? Steek eens wat hout in de fik op die barbecue. Na al die icepacks ben ik wel toe aan een beetje warmte.” Melissa keek hem aan.

“Hé meneer, volgens mij heb je voldoende warmte… dichter dan nu kan ik niet tegen je aan zitten!” Rob knikte. “Klopt, en dat wordt ook ernstig op prijs gesteld, maar… je zit helaas maar aan één kant. Aan de andere kant is het best fris aan het worden.”

Ton keek op van zijn werkzaamheden bij de barbecue. “Zeg broer… zit jij nou te bedelen dat Claar aan de andere kant tegen je aan komt zitten?” Rob keek alsof hij nadacht. “Nou… Da’s misschien wel een leuk idee!” Clara keek hem vinnig aan. “Kun je schrijven? Schrijf het maar op je buik.”

Ik grinnikte. “Nee Rob, de eer om met beide dames tegelijk te mogen knuffelen heb alleen ik gehad. In een obscuur kroegje in Eindhoven. Ik heb er wel van genoten… niet in het minst vanwege de stomverbaasde blikken van mijn jaargenoten.”

Joline keek me aan. “Dat is bij deze afgelopen, meneer Jonkman. U krijgt geen toestemming van mij om op intieme wijze met uw gezusters te knuffelen. Zeker niet in obscure kroegjes in Eindhoven, zonder dat ik erbij ben.” “Oh dus… als jij erbij ben, mag het wél? En als het maar niet in kroegjes in Eindhoven is? Mooi. Je bent erbij en we zijn hier in Malden, dus meiden…”

Zowel Clara als Melissa trokken een afkeurend gezicht en Claar zei: “Niks ervan broer. Dat was ‘a once in a lifetime experience’. Hier zijn geen jaargenoten om jaloers te maken, maar onze beider vrienden. En wanneer die jaloers worden ga je nog wat beleven. Bovendien hoeven we je geen praktijklessen tongzoenen meer te geven.”

Mel vulde aan: “Tenminste… dat nemen we aan. Joline?” Die knikte. “Hij is leuk bezig. Maar er is nog steeds ruimte voor verbetering…” “Ik hoor net dat het volgende praktijktentamen straks zal gaan plaatsvinden", zei ik, "op Joline’s kamer. Examencommissie: Balou de teddybeer.”

Ton keek Joline aan. “Heb je dat smerige beest nog steeds?” Hij draaide zich naar me om. “Ik heb dat beest ooit eens uit het raam gekieperd. Jo was drie dagen van de leg, totdat ze ‘m eindelijk in de goot onder haar raam zag liggen. En wat doet mevrouw? Stapt doodgemoedereerd het raam uit, loopt over de dakpannen naar de goot, raapt het beest op en loopt weer terug naar binnen.” Ik grinnikte. “Aha, dat verklaart een boel!”

Joline keek me aan. “Wat dan, om precies te zijn?” “Het ‘vertrouwde geurtje’ van Balou. Waarschijnlijk stonk het beest naar sterke drank. Zo zou ik ten minste ruiken, na een paar dagen in de goot te hebben gelegen…”

Joline keek me misprijzend aan. “Je bent een naar mannetje, Kees Jonkman. Projecteer jouw drankprobleem vooral niet op mijn beer.” Ze keek naar Ton. “Mijn beer. Die overigens weer helemaal schoon is. Vorig jaar héél voorzichtig gewassen.”

Ze stond op. “Ik ga een vestje en een panty aandoen, want het wordt toch wel wat frisser. Ik zie mijn twee broers zich namelijk niet inspannen om hun kleine zusje te beschermen tegen de koude, zoals destijds in de Ardennen! Verdorie…”

“Tja…” Melissa keek naar Clara. “dáár hebben wij helaas niet aan gedacht...” Joline stond op. “Komen jullie maar mee. Claar heeft vorige week als paspop gediend, wij hebben bijna dezelfde maten. Ik denk dat ik nog wel wat vestjes in de aanbieding heb. En panty’s ook wel.”

De drie dames verdwenen. Rob zei: “Waar is die lange broek van mij gebleven?” “Heb ik in de keuken gelegd, Rob”, antwoorde Ton. “Oké, dan pak ik ‘m even.” Tot onze verwondering stond hij op en liep zonder te hinken of te kreupelen om het huis heen, richting keuken. Ik keek Ton aan en hij mij.

“Nu snap ik waarom die kusjes van Mel beroemd waren op het hele Amersfoortse Gymnasium… De genezing van de verlamde man op de sabbat in het Evangelie van Marcus is er niks bij!”

Toen de voormalig patiënt terug kwam lopen zei Ton dan ook: “Hé vriend, jij bent wel héél snel genezen hé?” Rob gniffelde. “Men zegt dat mannen héél goed kunnen simuleren in het bijzijn van een knappe vrouw. Men heeft gelijk. Ssssst… niet verder vertellen, anders staakt de zuster de behandeling!” We moesten grinniken.

Even later kwamen de dames terug, alledrie met een vest aan en panty’s. “Zo… da’s beter. Nu de kring nog wat kleiner maken, dichter om dat vuur heen. Gitaar erbij en vieze kampliedjes zingen.” Melissa lachte toen ze naast Rob ging zitten. “Hoe is het met de patiënt?”

Rob keek haar aan. “De pijn begint de kop weer op te steken zuster… Ik heb weer behoefde aan een snelle anti-pijn-behandeling. Hoeft niet perse op de au-plek. Oraal toegediend werkt het ook prima.”

Melissa bekeek hem kritisch. “Tja, dat krijg je ervan als patiënten zelfstandig hun broek op gaan halen in de keuken en ‘m aantrekken. Ik zag je wel lopen, mannetje: je hebt de hele tijd zitten simuleren!”

Ze gaf hem een stomp op de schouder en daarna een zoen. “Maar je bent wel een lieve patiënt hoor..” zei ze, toen ze de zoen beëindigde. Wij zaten het stel hoofdschuddend te bekijken.

“Nou, nou, nou, wat een liefde straalt er vanaf. Geen wonder dat de zorgpremie elk jaar stijgt”, zei Ton. “Daar heb jij geen last van, broertje… Zijne Majesteit betaalt jouw zorgpremie toch?” Joline was goed bij de pinken. Ton keek haar verwonderd aan. “Hoe weet jij dat?” Ze wees naar mij. “D’r zit hier een voormalig militair naast me, en die vertelt wel eens wat, weet je… Maar Rob, als jij weer zo goed kan lopen: wij hebben de hele avond jouw natje en droogje naar de zetel gebracht omdat jij zo nodig de zielepoot uit wilde hangen… Wordt het niet eens tijd dat je wat terug gaat doen voor ons? Ik heb nog wel zin in iets lekkers!”

Rob keek rond. “Nou ja, als ik toch al door de mand gevallen ben… Dames?” De dames kozen voor de rode wijn. “Er staat nog een volle fles op de keukentafel. Neem die maar mee.”

“En wat drinken de heren?” “Geef mij nog maar een Whisky. Die smaakt ook wel zónder koffie.” Ton sloot zich daarbij aan. “Dan verzoek ik de heren wel om straks hun tandjes bijzonder goed te poetsen”, zei Clara. “Ik heb geen zin in die dranklucht naast me!” Rob en ik keken haar aan. “Zeg zus, ik maak zelf wel uit of ik m’n tandjes poets…” zei ik droog.

En Rob vulde aan: “Heb jij er last van als ik m’n tanden niet poets? Of gaan jullie vannacht al het spelletje ‘Nee, dat is m’n zus’ spelen? Is dat niet wat vroeg?” Melissa schoot in de lach. “Engerd! Ben jij helemaal betoeterd!” Ik keek beide broers aan. “Gelukkig heb ik daar geen last van. Ik wens jullie sterkte met puzzelen. Voor vanavond en de nachten die komen.”

Joline zei droogjes: “We hadden het over tanden poetsen, meneer Jonkman. En dat ga jij straks héél goed doen, anders lig je alsnog in je slaapzakje op de grond voor m’n bedje. Ik wil geen kegel naast me.”

Ik mopperde: “Als Rob en Mel blijven zitten hoef ik m’n tanden helemaal niet meer te poetsen en kunnen jullie fluiten naar nog een glas wijn en wij naar de Whiskey. Potdorie, waar wachten jullie nog op, stelletje vrijdozen?”

Mel trok Rob overeind. “Kom, patiënt. Ik ga u een beetje medicatie toedienen. En daar hoeft de rest van dit gezelschap géén getuige van te zijn! En wanneer zij braaf zijn geweest, nemen we wellicht wat lekkers mee.” “Er staat ook nog kaas in de koelkast, Mel!”

Tien minuten later (Rob en Mel hadden opvallend veel tijd nodig om de kaas te vinden) zaten we lekker aan de drank en met de kaas op tafel te kletsen.

“Zeg Kees… Jij had vorige week zaterdagavond toch zo’n leuk dilemma?” Ton keek me aan. “Dilemma? Ik?” Hij knikte en keek naar Rob. “Rob… Stel: vorige week was er iemand met een vooruitziende blik naar je toegekomen en had voorspeld dat jij vanavond met een knappe dame in je armen tegenover je broer had gezeten met een even knappe dame in zijn armen, die de zus is van jouw geliefde en met je eigen zus naast je met háár geliefde, die weer een broer is van de geliefde van jou broer… Wat had je dan gezelgd tegen die voorspeller?” Rob dacht even na. “Dan zou ik gezegd hebben: ‘Ik wist niet dat deze schuit zoveel verdovende middelen vervoerde. Ga eens gauw buitenboord hangen om die troep uit je hersens te laten spoelen, idioot!’ Of woorden van gelijke strekking. En betrokkene in de eerstvolgende haven meteen van boord laten zetten… Maar ja: het leven kan raar lopen! Overigens: de stand is ondertussen 2-2 gelijk spel.”

Wij keken elkaar niet-begrijpend aan en Melissa kleurde. “Rob! Moet dat nou?” Hij lachte haar protest weg. “Ik heb geen geheimen voor mijn broer en zus en wil zeker niet te boek staan als ‘loser’.” Melissa zei vinnig: “Bovendien telde het niet. Ik had een panty aan.” Pas toen ging ons een licht op.

“Oh, wacht even… de onderbroeken-contest!” zei Clara. “Ach Mel, als wij dát gingen bijhouden… Hadden we een telraam nodig!” Ton grijnsde vals. “Een vraagje aan onze nieuwste tortelduifjes: telt het dubbel als de ander géén onderbroek of slipje aan heeft? In dat geval moeten Clara en ik de stand even corrigeren… En ik weet niet hoe het met Jo en Kees zit, maar wellicht dat dáár ook wat correcties nodig zijn…”

Clara stoof op. “Ben je helemaal maf geworden, luitenant? Wil je wéér een hak op je poot of hoe zit dat? En nee, ik ben lang niet zo’n lieve verpleegster als m’n zus!” Joline deed er nog een schepje bovenop. “Ton Boogers: als jij het in je, door zand benevelde, Infanterie-brein haalt om nog een keer te informeren naar de stand van het liefdesleven van Kees en mij zal ik je andere voet ‘behandelen’ met mijn naaldhakken. Daarna hebben de chirurgen een microscoop nodig om te kijken wel botsplintertje wáár hoort. Begrepen?”

Ton keek naar mij. “Begrijp jij het nog? Het ene moment zit je zus, zijnde mijn geliefde, op te scheppen ‘dat ze een telraam nodig heeft’ en een moment later krijg ik van twee kanten onder uit de zak omdat ik een vraag stel over de exacte spelregels van de onderbroeken-contest…”

Ik gaf hem z’n glas aan. “Hier. Alcohol. Lost zand op. Is goed voor jouw door silicium aangetaste brein.” Het was een tijdje stil. We hadden alle zes even aandacht voor onze partner. Plotseling hoorden we de stem van Tony. “Kijk kijk… ons sextet! Mooi stel zijn jullie zo…” Ze kwam om de hoek van het huis gelopen. “Ik kom nog even een glaasje wijn stelen… Pa slaapt als een blok en zaagt de halve Mookerhei weer om. Misschien dat ik na nog een wijntje wél kan slapen..” Ton trok er een stoel bij, Joline haalde een glas.

“Krijg je het niet te koud zo, Ma? Je hebt alleen maar een pyjama en een duster aan. En je pantoffels…” Tony lachte. “Ik heb het wel eens kouder gehad hoor. Maak je geen zorgen. En vlak bij het vuur, met een wijntje erbij…” Ze rook aan haar glas, liet de wijn ronddraaien en nam een voorzichtig slokje. “Lekker. Een goeie wijn in goed gezelschap… Jongens, wat ben ik blij met jullie!”

Ze keek de kring rond. “Ik had het vanavond met die toast écht even te kwaad.” “Dat hadden we gezien Ma. En dat is niet erg. We kennen je ondertussen een beetje…” Rob glimlachte naar haar. We zaten even stil bij elkaar, ieder met z’n eigen gedachten en gevoelens. Na een paar minuten zei Tony: “Ik denk dat ik weer poging ga doen om te slapen naast een bosbouwer. Welterusten allemaal en dank voor jullie gezelschap vandaag.”

Ze wilde weglopen, maar Clara en Melissa wisselden weer een blik van verstandhouding en stonden op. “Hohoho, lieve schoonmama, dat gaat zo maar niet. Jouw schoondochters willen je nog wel een welterustenzoentje geven, hoor…” Mel wenkte mij. “En je schoonzoon ook!” We knuffelden haar. “Je bent een schat”, hoorde ik Melissa zeggen. “Kunnen wij ons alleen maar bij aansluiten. Nietwaar zussie?”, vroeg ik Clara. Die knikte. “Zeker weten! En nu lekker slapen, wij ruimen zo meteen de troep even op en gaan dan ook er in. Welterusten!” Joline, Rob en Ton knuffelden haar ook nog even en ze verdween weer.

“Een mooi mens…” zei Clara. Joline knikte. “Maar ook zij is vroeger anders geweest… Maar dat vertel ik een andere keer wel. Is het nu veel te laat voor! Kom jongelui, we gaan even rolbevestigend tekeer: als de heren hier even opruimen en het vuur doven, gooien wij dit spul in de afwasmachine.

Daarna gaat iedereen netjes zijn of haar tandjes poetsen en gaan we lekker slapen. Morgenochtend tien uur is het ontbijt en dan verwachten pa en ma ook iedereen aan tafel!”

Even later deed ik de deur van Joline’s kamer achter ons dicht. Ze keek me aan en omhelsde me. “Wat een heerlijke dag! Nu heb ik er écht twee zussen bij!” Ik knikte. “Inderdaad een sextet… Hoe verzin je het?” Even stonden we tegen elkaar te genieten, toen maakte Joline zich los.

“Kom Kees… tandjes poetsen, douchen doen we morgen wel en ik heb een extra tweepersoons dekbed bij Pa en Ma uit de kast gehaald… Kom maar lekker dicht tegen je vriendinnetje aan slapen. Balou moet zijn plekje maar voor een nacht afstaan!”

Ze haalde de beer van het bed af en zette hem in een stoel, met z’n snuit naar het bed. Joline giechelde toen ze overeind kwam. “Hij zat toch in de examencommissie? Nou, dan moet hij het ook goed kunnen zien…” Ik trok haar naar me toe. “Mag ik een dag uitstel van het examen? Om nu nog uitgebreid te gaan liggen vrijen…” Joline schudde haar hoofd. “Was ik ook niet van plan hoor. Maar een paar minuutjes lekker knuffelen en zoenen moet er toch wel af kunnen, denk ik zo…” Ik kuste haar. “Dan kan altijd, mooie dame. Kom, doe wild; gooi je haar los!” Ze schoot in de lach en even later was haar vlecht veranderd in een grote bos roodblonde krullen.

Toen we in bed lagen vroeg ze: “Is het niet te krap voor jou?” Ik ging lekker tegen haar aan liggen. “Nee. Heerlijk zo…” Ze sloeg haar armen om me heen. “Heerlijk om nu, samen met jou op dit bedje te liggen!” Ze giechelde ondeugend. “Zullen we een spelletje spelen dat we voor het eerst alleen thuis zijn en stiekem gaan vrijen?”

Ik schudde mijn hoofd. “Gaan we niet doen. Dan ben ik plotseling weer de Kees van tien jaar geleden. Daar wordt je niet vrolijk van, meisje… Lekker slapen. Morgen wéér een leuke dag, hoop ik.” Ze deed het licht uit en kuste me. “En een leuke avond… Slaap lekker Kees. En jij ook Balou.” “Welterusten lieverd.” En met een diepe bromstem: “Lekker slapen allebei… En hou je handen thuis, Jolientje.” Ze schoot in de lach. “Jawel Balou. Sorry Balou…” En stiekem voelde ik een hand even in mijn onderbroek komen. De ondeugd...