Ik moest het Tessa vertellen. Ik had de hele nacht nagedacht of ik dit nog kon redden en dan ook met name over hoe. Ik moest gewoon eerlijk zijn. Ik was zo stom geweest om vreemd te gaan en gewoon m’n mond houden was iets waarvan ik van te voren al wist dat ik dat niet kon. Ik heb niet voor niets de hele nacht wakker gelegen. Ik wist ook wel dat Tessa dit niet zou pikken. En dat ik haar misschien even kwijt zal zijn, misschien wel voor goed. Maar ik zou haar toch niet voor kunnen liegen.

En ergens in m’n achterhoofd hoopte ik nog wel dat dit een plannetje was van Tessa. Maar in het jaar dat ik haar heb leren kennen, heeft ze nooit zoiets verzonnen. Ze was zelfs preuts. Niets in haar zou ik herkennen als dit een opgezet plan was. Dat kon gewoon niet waar zijn. En als dat wel zo zou zijn, is het een reden voor mij om de relatie te heroverwegen. Dan zou ik haar toch niet zo goed kennen als ik wilde geloven. Nee, ik hield er rekening mee dat ik binnenkort weer alleen was.

Ik zat m’n zonden nog eens te overdenken aan de keukentafel voordat ik naar het werk moest. Het had vannacht weer gesneeuwd en het was kil in huis. Ik had niet verwacht Manon nu alweer onder ogen te komen. Alsof ze gewacht had tot ze me hoorde.

,,Ik kon niet slapen.’’ zei ze fluisterend en zonder me aan te kijken, kwam ze de keuken in gelopen en schoof ze aan. Ze rilde meteen van de kou. Niet gek aangezien ze niets meer droeg dan een kort broekje en een hemdje. ,,Het spijt me echt zo erg.’’ zei ze toen tot mijn verbazing. ,,Tessa mag dit echt niet weten.’’ drong ze er meteen op aan. Ik had nog geen woord gezegd en kauwde rustig door op m’n boterhammetje. Dit veranderde wel het een en ander. ,,Dit was niet mijn bedoeling. Je was gewoon zo lief voor me. En ik had gedronken…’’ kwam ze snel met excuusjes. Maar voor wat we hadden laten gebeuren, hadden we geen excuus kunnen verzinnen die acceptabel zou zijn.

,,Ik was vergeten hoe fijn het kan zijn.’’ was het eerste wat ik wist uit te brengen. Dat wilde ik helemaal niet zeggen. Maar waar het hart vol van is… En nu ik Manon zo hoorde in haar spijt, was ik alweer vergeten hoe fout het was. Ze zag er ook zo mooi uit. Zelfs zo vroeg op de ochtend. Ze keek me even angstig aan. ,,Nee, ik bedoel…’’ wilde ik rustig uitleggen, maar kwam er niet aan toe.

,,Ik weet het’’ zei ze snel. ,,Het was ook fijn.’’ zei ze dan alsof het niet fijn mocht zijn geweest. ,,Ik dacht er al een tijdje aan.’’ gaf ze ook toe. Het deed me doen slikken. Het maakte me hard. Ik wilde haar weer. Zelfs nu, terwijl Tessa een paar meter verderop nog lag te slapen. Dat hoopte ik dan maar. Ik suste Manon dan ook snel.

,,Dit kan niet.’’ zei ik haar. ,,Dit mag niet meer gebeuren.’’ probeerde ik streng over te komen, maar ik kraakte overduidelijk. Ze keek me hopeloos aan. Voelde ze zich dan echt tot mij aangetrokken, en dus al langer? Het verklaarde wel het een en ander, maar dan nog had ik meer reden te geloven dat het niet zo was. Ze was in ieder geval geen heks. Had ik kunnen weten.

,,Wat nu dan? Tessa mag het echt niet weten.’’ drong ze nog een keer aan, stil maar fel. En zo weerhield ze me er nog van om het op te biechten.

Ging het al mis op m’n werk toen ze alleen al kwam binnenlopen een kleine twee weken geleden, ging het nu wel helemaal mis. Ik sliep niet, en op het werk was het een zooitje. Thuis durfde ik Tessa amper aan te kijken en probeerde zo veel mogelijk van huis te zijn. Wat lastig was aangezien Timor mij met de beste bedoelingen meerdere keren naar huis had gestuurd. Tessa had wel door dat het mis was. Dat er iets mis was. Elke keer kwam ze zich zo lief zorgen maken en dacht ze totaal niet aan het feit dat het elke keer ongemakkelijk werd als Manon dan kwam binnen gelopen. Ze zag het gewoon niet. En Manon was ook zeker haarzelf niet meer. Vroeg naar bed, en uitgaan zat er al helemaal niet meer in. Ze gooide het op het feit dat ze Jack miste. Ik heb nog nooit zo’n hekel aan mezelf gehad. Dit kon niet doorgaan zo.

Ik fantaseerde volop over oplossingen die niet in de buurt kwamen van enige realiteit. Vroeg of laat, maar altijd, dwaalde mijn gedachten af naar het moment waarop het fout ging. Ik was helemaal vergeten hoe lekker het is om alleen al een blowjob te krijgen, laat staan hoe lekker seks zelf ook alweer was. Maar gek genoeg zag ik haar vaak voor me en maakte ze het elke keer weer met haar mond af. Manon had zo’n knap en lief en onschuldig gezichtje en was daarom gemaakt om op m’n… te zuigen. Ook hierin verschilde ze niet met Tessa. Zij was misschien nog wel net een tikje knapper. Maar helaas. Het feit dat ik het niet zag gebeuren met Tessa liet mij het idee in stand houden dat het wellicht nog een keer moest gebeuren met Manon. Vaak genoeg keek ik naar Manon, en fantaseerde ik levendig over haar waar de twee dan bij waren. Als ik dan plots oogcontact verkreeg met de een of de ander, schrok ik plots wakker en met een smoes zonderde ik me dan af en probeerde ik mijn gedachten te verplaatsen. Maar in zo’n kleine ruimte hoorde ik haar vrijwel altijd, en haar lieve stem was genoeg om haar in mijn gedachten nog een keer ‘’even’’ te laten zeggen, en dan was ik weer verloren. Meer dan een minuutje had het niet geduurd, maar het had me ontzettend van slag gemaakt. En nu ik wist dat het bij haar ook naar meer smaakte – letterlijk zelfs – ging het bij mij ook steeds meer die kant op. Misschien moest ik gewoon niets zeggen tegen Tessa, en stiekem doorgaan met Manon. Zoiets kwaadwillend was echter nog nooit in me opgekomen…

Op een avond niet veel later… Tessa had wat studiegenoten uitgenodigd om aan een projectje werken. Manon hoorde daar gek genoeg niet bij. Ze zat er wel even bij. Ik niet. Ik nam wel plek in de keuken. Ik luisterde mee. Ze hadden veel lol. Twee meiden en twee jongens. En dan zaten Tessa en Manon er nog bij. Manon hoorde ik gek genoeg niet. De andere vijf dus. Met mij erbij waren we dus met zeven in dit nu veel te kleine huisje. Ik vond dat aan de ene kant wel vervelend. Ik kon ook niet vroeg naar bed zo. Ik schaamde me dan opeens dat ik in de kast sliep. Daarnaast kon ik waarschijnlijk toch niet slapen. Ik vond het leuk om te horen waar Tessa zich mee bezig hield. Ze vertelde nooit zo veel over de studie. En ik vond het ook leuk om te horen hoe ze het naar haar zin had. Al lachte ze wel erg gul om elk grapje van die jongens.

Het werd ongemakkelijk toen ik Manon hoorde zeggen mij even gezelschap te willen houden. Ze leek ook niet gemist te worden en je kon duidelijk merken dat Manon flink buiten de boot viel. Dat vond ik opmerkelijk. En dus kwam ze bij mij zitten. Zeer ongemakkelijk. Ze keek me aan, zag mij naar haar kijken, maar zei verder niets. Waarom was ze toch elke dag zo mooi?

,,Ik denk er aan om te stoppen.’’ begon ze toen. Gedachtes die opspeelde vanaf het moment dat ze de keuken kwam ingelopen, verdwenen meteen weer. Ze had er wel een handje van om zomaar een serieus onderwerp neer te gooien. Blijkbaar besprak ze dit soort zaken graag met mij. Ik ging er ook nu weer serieus op in en zo hadden we het plots over haar studie en hoorde ik nu voor het eerst dat het haar helemaal niet goed afging. Tessa overigens wel. Zo vertelde Manon me ook dat die twee op school nu niet bepaald zo close waren. Dat was pas opmerkelijk, en ze zag me dan ook verrast reageren. Ik vond het zielig, jammer ook.

,,Ik ben ook al aan het verder kijken. Ik ga van het weekend naar huis en dan vraag ik m’n vader om me uit te schrijven.’’ Ze dacht er niet aan, maar ze had al besloten te stoppen. ,,Tessa weet het nog niet.’’ zei ze heel zachtjes en voorzichtig en leek te bang te zijn over wat Tessa daarvan zou vinden. Tessa nam haar studie zeker serieus. Maar dan nog was het niet aan haar om iets van Manon te vinden. Maar ik snapte de angst van Manon wel. Tessa kon er namelijk heel makkelijk iets van vinden. Net zo als dat ze wat van het uitgaansgedrag vond van Manon. Vriendinnen, maar ook in hun relatie liep een grens die door bepaalde momenten of uitingen wel eens verlegd werd. Tessa was niet de makkelijkste. Niet altijd dan, wel vaak hoor.

,,Ik vind het erg om te horen.’’ zei ik haar, omdat ik ook wel zag dat ze het liever anders had gehad. Maar dat gold ondertussen wel voor meer. Want ik dacht meteen terug aan onze fout en aan haar breuk met Jack.

,,Ik kom denk ik niet terug, dan.’’ zei ze daarna heel voorzichtig, alsof ze bang was voor mijn reactie. En terecht. Ik wilde haar koste wat kost hier houden, wat ik natuurlijk niet zei, maar wat ze blijkbaar wel leek te weten. We keken elkaar dan ook zo bezorgd aan en ik miste haar nu al. Weer een teken dat het waarschijnlijk beter was als ze inderdaad weg zou gaan en blijven.

,,Het spijt me echt voor alles. Door mij heb ik jou nu in de war gemaakt. Alleen maar omdat het even niet ging. Het spijt me echt.’’ begon ze toen. Ik zei niets. Net op tijd. Een van de jongens kwam de keuken ingelopen en vroeg beleefd waar hij wat te drinken kon vinden. Vervolgens begon hij droog tegen Manon te praten en dingetjes te vragen alsof er niets aan de hand was. Voor mij was de spanning uiterst voelbaar, en Manon leek ook niet gelukkig te zijn met deze situatie. Maar die jongen merkte niets op. Pas toen een van de andere meiden hem terugriep voor verder overleg met het huiswerk, liet hij ons weer. Tessa had haar klasgenootjes wel braaf voorgesteld, maar vraag me niet hoe ze heten. Manon was erbij, keek me toen al bezorgd aan, en zo had ik Tessa nauwelijks gehoord. Een slechte zaak. Maar zou alles beter zijn als Manon er straks niet meer is?

,,Maar je kan langs komen. En ik ook hier weer.’’ zei ze toen snel, nadat ik nog steeds niet had geantwoord en haar vooral erg bedacht en bezorgd aan bleef kijken. Het voelde even of ze binnen handbereik was geweest de laatste tijd. Haar ‘handbereik’ had dat toch aangetoond. ,,Zeg alsjeblieft wat.’’ fluisterde ze toen en ik hoorde haar hopeloosheid. Dit ging om veel meer dan alleen school. Ik had het idee dat ze dit misschien wel deed voor mij en Tessa. Dat ze weg was hier. Maar ze had ook gewoon naar huis kunnen gaan en op school blijven zitten. Nee, het ging echt niet goed op school. Het kwam voor haar gewoon allemaal tegelijk, en ik zag dan ook hoe moeilijk ze dit vond. Ik schudde ten slotte met m’n hoofd. Ik wilde niet dat ze wegging. Maar ik snapte wel waarom ze dit zo moeilijk vond mij te vertellen. Ze bood een uitweg voor ons gezamenlijke probleem, maar wilde daar liever ook niet aan. Zo zag het eruit.

,,Ik deel iets


met Tessa als het aan komt op jou.’’ sprak ik me toen toch uit. Zacht en zelfs wat mysterieus. Maar zo bedoelde ik het niet. Ik zei het bedachtzaam omdat het me ook nu pas trof. Maar net als Tessa had ik haar liever in de buurt zodat ze geen vreemde dingen zou doen. Daar hield de gelijkenis wel op. Ik wilde niet dat ze gek zou doen met een ander omdat ik me zorgen maakte, maar omdat ze het met mij moest doen. Zeker nu ik wist dat zij dat ook wilde en dat het al zo ver was gekomen. Dat zei ik haar ook. Zachtjes en voorzichtig zodat niemand het zou horen. We waren gek om dit hier zo te bespreken.

,,Ik heb je niet, maar zo voelt het wel. Alsof je meer van me wilt dan ik je geef. En ergens hoop je ook dat het zover komt. Net als ik. Hoe fout dat ook klinkt. Maar ik weet gewoon dat je er ook zo overdenkt.’’ kwam ik toen een keer wat brutaler uit de hoek. Ze keek me nog bezorgder aan en schudde even kort met haar hoofd. Het leek wel alsof ze op het punt stond in tranen uit te barsten.

,,Ik moet naar huis.’’ zei ze toen alleen en ze stond op. Ik hoorde ze in de kamer nog wel vragen wat er aan de hand was, maar ze liep zo door naar de slaapkamer. Ik kon haar moeilijk achterna lopen en bleef in de keuken. Ik wachtte daar totdat het te laat werd voor mijn doen, maar het duurde even voordat de klasgenootjes van Tessa het voor gezien hielden. Hun gezelligheid stopte niet met de korte passering van Manon. Daarna kwam Tessa mij wel opzoeken.

,,Wat is er aan de hand?’’ vroeg ze dan ook bezorgd. Ze kwam eerst naar mij toe en niet naar Manon. Dat deed me goed. En toch zei ik haar eerst met haar te gaan praten.

,,Over school en over ons.’’ gaf ik haar duidelijk mee.

,,Ons?’’ toch niet zo duidelijk.

,,Ja, over haar en mij.’’ slikte ik toen zwaarmoedig. Ze schrok er dan ook van.

,,Want? Maar wat dan?’’ en je zag de verwarring in haar ogen. Schrik ook. Ik durfde haar niet aan te kijken.

,,Praat met haar. Ze heeft je nodig.’’ drong ik aan. Dat laatste deed het hem natuurlijk. En dus wachtte ik weer af.

Maar dat duurde nog een uur…

,,Het geeft toch niets.’’ kwam ze toen mee aan. Ik keek haar even verbaast aan en wachtte af. ,,Ja, jij vind haar toch ook leuk, en zij jou. dat geeft toch niets. Dat wist ik toch al. Is toch ook niet zo gek.’’ Maar ze was wanhopig op zoek om het als niets af te doen. Maar ik betwijfelde of Manon alles wel gezegd had.

,,Heeft ze dat gezegd?’’ vroeg ik haar dan ook. Ze knikte. ,,En wat nog meer?’’ Ze haalde nu haar schouders op.

,,Dat ze stopt met school. Snap ik ook.’’ Maar dat bedoelde ik natuurlijk niet. ,,Ik wil dat ze gewoon hier blijft.’’ zei ze toen iets feller, ook duidelijk geëmotioneerd. Het gaf met het idee dat ik weer wat miste in dit alles. Was zij niet op de hoogte of ik?

,,Het is laat.’’ zei ik toen. Ze keek snel op de klok en lief als dat ze was, begreep ze dat ik eigenlijk al op bed moest liggen. Ik was het gewoon even zat. Het liegen. Kijk dan hoe lief ze weer wilde zijn voor alles en iedereen. Dat was toch niet normaal.

,,We komen eruit. Met z’n drieën. Ik laat haar niet gaan.’’ zei ze dan alsof Manon zo fucking heilig was. En dat maakte me echt kwaad. Ze moest eens weten. Sterker nog; ze wist toch dat Manon zeker niet heilig was. Ik wist niet wat ze van me wilde. Al langer niet, maar zeker nu niet. En ik wist al helemaal niet wat Manon van ons wilde. Als ze echt weg wilde gaan, had ze juist de waarheid moeten vertellen. Dan had Tessa haar zeker weggestuurd. Maar mij ook. Maar zou ze dat willen?

Het ging maar om seks. Of nog niet eens. Ik had het niet meer in eigen handen, zo voelde het. Alsof de drang naar een warm lichaam, van Manon of Tessa, van buitenaf kwam en mij normale leven even flink door elkaar had geschud. Waarom was het zo moeilijk met Tessa? En waarom had ik er voor gekozen het nog zoveel moeilijker te maken met haar omdat het zoveel makkelijker bleek te zijn met Manon? En waarom was het dan zo makkelijk met Manon? Ik miste iets, iets klopte er niet. Maar Manon vertelde niet de waarheid aan Tessa. En ik ook niet. Niet omdat ik Tessa niet wilde kwetsen maar omdat Manon dat zo aan me gevraagd had. Het was duidelijk voor wie ik koos. Voor mij dan.

Ik zag Manon deze avond niet meer. Iets wat overspannen gooide ik het maar op het feit dat het nu toch echt te laat was en kwam er zo makkelijk mee weg. Nu dan. Blijdschap overheerste doordat ik gewoon wist dat Manon me leuk vond en misschien wel meer dan dat. Dan was die korte blowjob maar een bijzaak. Zelfs Tessa wist het en vond het ook prima. Ja, als het daar bij zou blijven, is er ook weinig aan de hand. Maar het was niet daarbij gebleven. Die blowjob was geen bijzaak als het er op aan komt. En dan vergeet ik nog even het feit dat Tessa het blijkbaar helemaal prima zou vinden dat ik en Manon gevoelens voor elkaar hebben…

Manon zou de rest van de week niet meer naar school gaan. Ze had haar keuze gemaakt. Ook ik had een aantal studies gevolgd en niet afgemaakt. En als je eenmaal in je hoofd hebt zitten dat je stopt, stop je ook. Ik vond het zonde, zowel van mijzelf als nu voor haar, maar kon niet anders dan begrip tonen toen ik thuis kwam en haar daar trof. Ik was eerder naar huis gestuurd. Iets wat ik vandaag tegen niemand wilde zeggen. Maar ik wist op mijn beurt niet dat Manon er vandaag al mee zou stoppen. Dus toen ik zuchtend thuis kwam, wist ik niet dat zij er al was. Ze kwam me tegemoet gelopen en zei me lief gedag. Ze kwam verlegen over. Maar ze zag er weer mooi uit. Altijd nog.

,,Bedankt dat je niets gezegd hebt.’’ zei ze me zachtjes terwijl ze met haar lange haren speelde. Het was warm hier. Ze had zitten stoken. Dat mocht best. Het verklaarde ook waarom ik niet veel later naar haar blote buik staarde. En naar haar blote schouders en armen. Het was een truitje, maar veel warmte zou het buiten niet vasthouden. En dan die strakke jeans… ,,Het is deze blik die ik zo leuk vind.’’ zei ze me toen. Ik keek haar plots aan en zag haar ogen licht glunderen en haar lippen waren lief gekruld tot een glimlach. Er was vast een last van haar schouders gevallen, maar dat ze nu zo gemoedelijk deed, vond ik eerder vreemd dan fijn. ,,Tessa gelooft het.’’ zei ze daarna, en dat verklaarde misschien waarom ze blij was. Ze dacht dat ze vrijuit ging.

,,Nog wel.’’ zei ik toen direct. ,,Ze komt er achter. Ik ga het haar vertellen. Je kan haar niet zo behandelen.’’ zei ik plots alsof ik de held was. Ze schrok in eerste instantie ook.

,,Waarom?!’’ vroeg ze me hard. ,,Als dit lukt dan wordt iedereen hier beter van.’’ hield ze vol als een verwend meisje wat dreigde haar zin niet te krijgen. ,,Ik ga hier gewoon weg, en kom zo nu en dan langs voor Tessa, maar ook voor jou…’’ ging ze door. ,,Het was toch fijn? Je wilt toch niet dat dat stopt?’’ zinspeelde ze toen door alsof het nog relevant was dat zij en ik het een en ander zouden blijven uitspoken.

,,Voor mij?’’ vroeg ik haar dan wat verward.

,,Ja, het was toch fijn. Dat zei je zelf. Nou, zie dat maar als een voorproefje. Als wij seks hebben, is het zeker lekker. Daar kom ik wel voor terug, hoor.’’ Haar toon veranderde langzaam en voor ik het wist keek ze me net zo zwoel aan als dat ze sprak. Maar ze was me aan het bespelen. Dat wist ik wel, maar dat wilde niet zeggen dat ik er tegen bestand was. Ze stapte ook op me af en voor ik het wist drukte ze een vinger tegen m’n borst aan en keek ze me gemeen geil aan.

,,Alles wat Tessa niet doet of kan, doe ik wel.’’ zei ze toen zacht fluisterend en een golf van genot en verlangen trok door m’n lichaam. Ze rook lekker. Alles aan haar was lekker. ,,En als ik er niet ben, kan je oefenen met Tessa…’’ Dit klonk dan weer zo gemeen.

,,Ben blij als je weg bent. Dan vertel ik Tessa alles en zien we je nooit meer.’’ klonk ik plots fel. Had ze dat laatste niet gezegd, was ik er misschien wel in mee gegaan. Maar nu zat ze aan Tessa, en dus ook aan mij. En niet op de goeie manier. Ze nam dan ook gelijk even afstand. Ze ging haar zin niet krijgen. Maar ze kneep even met haar ogen alsof ze me aan het inschatten was. En wat had ik haar verkeerd ingeschat.

,,Ze dumpt je.’’ zei ze me toen vrij duidelijk.

,,Wat?’’ vroeg ik alsnog naar duidelijkheid.

,,Als je het haar verteld. Dan dumpt ze je. Mij kent ze veel langer en ze gaat het je echt niet vergeven.’’ Wat een akelig mens was ze zo. Een meid met vele gezichten. Daar kwam ik nu maar weer eens achter. ,,Dus je kan beter naar me luisteren.’’ Maar het was juist dit gedrag wat het beste in mij naar boven haalde. Ze was gewoon een studentje. Net zo vervelend als dat kereltje op dat feestje. Had ik toen maar niet ingegrepen… Dan was echt alles anders nu.

,,Als zij het wil uitmaken, dan doet ze dat maar. Maar ze komt het te weten.’’ zei ik haar toen nog een keer.

,,Je houdt gewoon niet van haar.’’ ging zij gemeen daarop in. Het verbijsterde me. Ze was altijd zo blij voor ons. Voor Tessa vooral. Was alles dan zomaar een leugen geweest vanaf haar kant? ,,Daarom vind je het niet erg om haar kwijt te raken. Je wil het juist. Zodat je met mij kan zijn.’’ zette ze kracht bij. Daar raakte ze een gevoelige snaar. Het maakte me kwaad. En plots was ik niet meer op m’n best maar op m’n slechtst. Uit het niets haalde ik uit en stompte ik de muur. Nu schrok ze pas echt.

,,Jens…’’ hoorde ik haar nog met enig berouw. Maar het was al te laat.

,,Nee!’’ riep ik hard en ik greep haar bij de keel en duwde haar tegen de muur aan. ,,Waarom ben je hier gekomen? Waarom verpest je alles?’’ vroeg ik haar streng. Ze worstelde meteen om zich vrij te krijgen maar was bij lange na niet sterk genoeg daarvoor. Ik was echt furieus. Tot haar ogen zich vulden met tranen en ik haar weer net zo snel los liet. Ik herkende mezelf zo niet. En zij mij ook niet. Nu vond ze het blijkbaar niet leuk als een jongen pakte wat hij wilde…

,,Sorry.’’ zei ik ingetogen. Ze keek me angstig aan en voelde even aan haar hals. ,,Het spijt me.’’ ging ik door en wilde m’n hand op haar schouder leggen. Maar die ontweek ze. Een traan liep over haar wang heen en nog steeds leek ze erg geschrokken. Maar dat was ik ook. Ik had me laten gaan. Misschien was het wel goed dat ze een keer zou schrikken, maar liever niet door mij.

,,Ik ga m’n spullen pakken.’’ slikte ze toen somber. ,,Ben ik vanavond weg.’’ En dat was het beste. Maar het voelde zo vervelend, zo zwaar om haar dit toe te laten. Ondanks het kreng dat ze kon zijn, wilde ik niet dat ze weg ging. Daar kon ik niet duidelijk genoeg over zijn. Ik betwijfelde een hoop, bijna alles. Maar over één ding twijfelde ik niet. Ik wilde niet dat ze wegging. En waarom ik dat niet wilde, was dan wel weer iets waar over gediscussieerd kon worden. Maar liever een andere keer.