,,Hey, gaat het wel?’’ Het was Mila. Ze was naar de tent geslopen waar Daniël in lag. Voor straf mocht hij niet meer in de kapel slapen bij de rest. Mila was haar kamer uit geslopen en had zich weg gemaakt richting zijn tent. ,,Rot op.’’ Zei hij alleen bot toen hij haar gezicht door de tent zag komen. En dat deed ze. Maar eventjes maar. ,,Toe nou, het spijt me.’’ En met een zielig opgezette stem kroop ze zijn tent binnen. Wat zag ze er toch geweldig uit. Maar in zijn ogen was ze nu gewoon een goedkope hoer. ,,Wat is er gebeurt?’’ vroeg ze verder nu hij niet meer reageerde. ,,Niets.’’ Bromde hij alleen wat. ,,En nu?’’ hij haalde zijn schouders op. hij kon alleen maar denk aan die elf. Die hem zo misleidt had. hij wou wraak. Dat wel. Maar ook moest hij denken aan het de avond er voor. Hij kon maar niet begrijpen waarom ze hem gespaard had. waarom ze na zo’n mooi moment er voor had gekozen om zo de aanval in te zetten op zijn volk. Natuurlijk waren ze vijanden, maar dan nog. En natuurlijk had hij het moeten weten, als hij toen die ene keer in de klas beter had opgelet. ,,Ik zie je denken.’’ Hoorde hij haar toen zeggen waardoor hij z’n gedachtes kort los liet. ,,Mila, alsjeblieft. Ik heb me nog nooit zo gekwetst gevoeld. En dat zou ik nooit toegeven als ik dat niet meende.’’ Sprak hij streng tot haar. Ze keek schuldig naar de grond en wist even niets te zeggen. Uit het niets kwam er beweging in hem. Hij pakte zo veel mogelijk spullen en propte er zijn tas mee vol. Mila keek vreemd op maar hij negeerde haar compleet. Totdat hij de tent uit was gekropen langs haar heen en ze door kreeg dat hij niet meer terug zou komen. Ze achtervolgde hem kort en vroeg hem naar de bekende weg. ,,Waar ga je heen?’’ ,,Ver weg van hier. Ik heb hier niets meer.’’ hij ging op zoek naar de elf. Dat had hij besloten. Al wist hij al dat er meerdere belangen waren die hem tot dit besluit hadden gedreven. Wraak. Natuurlijk. Wraak op wat hem was aangedaan. Als er geen ooggetuigen waren geweest die hadden bevestigd dat zij inderdaad een bloedelf was in plaats van een hoogelf, dan hadden ze hem al opgehangen. Want zo ging het er hier aan toe. Maar daarnaast hunkerde hij ook naar de passie van het mysterie wat zich ervoor had afgespeeld. En het botste in hem. En hard ook. want hoe kon je naar iemand verlangen die in koele bloede een herberg had uitgemoord. Maar aan Mila zou hij dit nu niet vertellen.

,,Wacht, ik ga met je mee.’’ Jammerde ze. ,,Wacht alsjeblieft.’’ Hij zag haar terug rennen naar de kapel. Maar hij stapte vervolgens door. ,,Wie denkt ze wel niet dat ze is.’’ mompelde hij terwijl hij de donkere bossen in trok. Dezelfde weg zoals hij de nacht ervoor was ontsnapt. Langs de muur, waar geen wachters stonden. Alleen hij wist van deze weg. Maar hij had niet snel genoeg doorgestapt. ,,Daniël!’’ hoorde hij meerdere keren tussen de bomen komen. Hij vloekte in zichzelf. Niet alleen kon ze nu zijn positie verraden en zijn ontsnapping verpesten. Maar deze bossen zaten ook vol met wolven en beren. En de laatste tijden waren er zelfs berichten gekomen dat er een zwarte worg was waargenomen. En die wou hij toch niet tegenkomen in het donker. Want dat zou resulteren in een volle maag voor de worg en een totaal verlies aan leven voor Daniël. Of Mila… realiseerde hij zich. En tegen zijn wil liep hij haar dan ook tegemoet. ,,Zachtjes.’’ Fluisterde hij fel naar haar. Ze schrok en draaide zich naar hem om. Maar haar grote ogen vol schrik stonden niet op hem gericht. Nee, hoog in een boom achter Daniël begon iets hardop te grinniken. ,,Kijk eens wat we hier hebben.’’ een donkere krakerige stem begroette de twee op een manier die beiden angst bezorgde. Daniël draaide zich om en zag het gevaarte uit de boom springen. Met de landing trilde de grond en Mila viel zelfs om. Een zwartsteen-orc. Wat doet die hier nou?? Nu zijn orcs en mensen aartsvijanden, maar zo diep in het territorium van de mensen was al in geen tijden meer een orc gezien. Er heerste een fragiele vrede, maar wat Daniël niet wist, maar Mila wel, was dat de clan waar deze orc toe behoorde, namelijk de zwartsteenclan, niet meer deel uitmaakte van de Horde, waar andere clans wel deel van waren. En dus liep Daniël gewoon op de orc af, alsof het enge vreemde was, en meer niet. Een dolk tussen zijn ribben was genoeg om Daniël er van te overtuigen dat dit geen vriendelijke orc was. ,,En voor jou meisje, heb ik hele andere plannen. Mila had het zien gebeuren en uit angst was ze tegen de grond gestort. De orc stapte uit de schaduw van de boom en Mila kon hem nu goed bekijken. Hij was enorm gespierd. Had een ooglapje om en droeg een hanenkam van lange zwarte haren. Het was dat het een orc was, maar anders was het totaal haar type geweest. De orc pakte haar bruut beet en trok haar over z’n schouder. ,,Nee, wacht je kan hem niet laten liggen daar… alsjeblieft?’’ smeekte ze. En de orc, die in eerste instantie totaal niet van plan was om ook maar iets nog met Daniël te doen, bleek zomaar voor haar te bezwijken. Geërgerd en met veel chagrijn pakte hij Daniël bij zijn enkel vast en sleurde hij hem achter zich aan. dieper het bos in en verder de heuvels door. Mila wist niet meer waar ze waren maar toen de orc haar liet vallen, mocht ze van hem Daniël verzorging bieden.

,,Waarom deed je dat?!’’ was het eerste wat ze aan hem vroeg toen ze Daniël had gestabiliseerd. Mila was de beste van haar klas, wat betreft EHBO, en dat kwam haar nu goed van pas. De orc was erg in de war geraakt van haar. Normaal gesproken had hij haar al proberen te verkopen als slaaf aan een van de goblinkartels, maar dat had hij dus niet gedaan. ,,Ga zitten.’’ Bromde hij. Hij had vuur gestookt en zat op een boomstronk met een kom prut. Mila wist niet zo goed was ze moest doen. Ze hoorde Daniël kreunen die weer bij zinnen kwam. Dus ging ze maar terug naar hem. ,,Hey, gaat het?’’ Daniëls bruine ogen flikkerden met leven in het licht van het gestookte vuur. Maar hij kon nog niets zeggen. De wond was zeer diep, maar volgens Mila had die geen vitale organen geraakt. ,,Je hebt geluk dat ik nog niets anders gedood heb met dat mes.’’ Bromde de orc naar haar. ,,Wat bedoel je?’’ vroeg ze angstig. Ze was bang dat zij de volgende zou zijn. Maar zo bedoelde hij het niet. ,,Nou, nu was m’n mes nog schoon.’’ En hij begon te grijnzen. Ze was het zat. ,,Wie ben jij? Wat doe je hier? En waarom stak je hem zomaar neer?’’ hij haalde zijn schouders op. ,,Ik kan wel wat gezelschap gebruiken zo.’’ En hij stond op en zonder naar haar te kijken liep hij naar zijn tent die wat verderop stond. En weg was die. Maar hij wist dat Mila niet zou vluchten. Niet zo lang Daniël geen kant op kon. Wat hij echter niet wist was dat Mila zijn woorden totaal verkeerd zou interpreteren. Mila was namelijk een bekende slet. Maar niet voor een vreemde orc als hij. En dus toen Mila hem opzocht in zijn tent, wat hij al niet verwachtte, en ze vervolgens zonder wat te zeggen haar hand op zijn kruis legde, keek de orc toch wat raar op. maar als hij eerlijk was, moest hij toegeven dat hij wel vaker een mensenvrouw had gezien en daar toch bepaalde gevoelens en verlangens aan had over gehouden. En zo’n mooie exemplaar als Mila was daar zeker geen uitzonering op. maar hij joeg haar weg. Ze was de vijand. Of in ieder geval was hij haar vijand. Mensen en orcs gingen gewoon niet samen.

Mila had Daniël naar het vuur getrokken en samen hadden ze de nacht doorgebracht. Iets wat hij al zo lang wilde, maar nooit op deze manier natuurlijk. Mila kon alleen nog maar aan de orc denken. Ze had zichzelf aangeboden aan hem. En dat hij haar had afgewezen zat haar niet lekker. Los van het feit dat zij een mens was en hij een orc, wat haar eigenlijk deed schrikken. Maar het leek er minder toe te doen. Als hij echt zo slecht was en een vijand, dan had hij hun toch gewoon afgemaakt. En de volgende ochtend was hij zelfs zo vriendelijk om zijn prut te delen met Mila en Daniël. Hij zij verder niets maar met zijn stinkende voet duwde hij de pot naar hun toe. Daniël was erg zwak en kreeg eigenlijk van alles niet zo veel mee. Hij werd gevoerd door Mila die ondertussen haar interesse voor de orc niet meer in kon houden. ,,Heb je een naam?’’ hij keek haar met dat ene oog doordringend aan en kort had Mila spijt van haar vraag die toch wat bot uit haar strot kwam. Hij gromde wat. Of die wat zei, wist ze niet. ,,Sorry? Ik kon je niet horen.’’ ,,Gutrok.’’ Mompelde hij nu iets duidelijker en Gutrok, dus, sloeg meteen zijn kom achterover. ,,Wat een mooie naam.’’ Zij ze vriendelijk. De orc keek haar aan alsof ze een imbeciel was. Want zo leek zij hem nu te behandelen. Alhoewel orcs niet bekend stonden om hun intelligentie, was dat vaker niet waar dan wel. Misschien was het algemeen intellect van orcs wat lager dan van mensen. Maar bij de orcs had je vaak de dommen en de slimmen. En daar tussen zat niet zo heel veel, zoals bij mensen dat wel het geval was. Laten we zeggen dat Mila en Daniël tussen slim en dom in zouden zitten. Gutrok echter, was zeer slim. Of eerder, bekwaam. Zoals hij op hun had gejaagd en hoe hij ze gevangen had genomen, had hij talloze keren eerder gedaan. En nu waren hun twee studenten. Niets bijzonders toch. Maar ook Mila realiseerde zich op een bepaald punt dat er vast een reden had moeten zijn dat Gutrok met een ooglapje op liep. En met dat ene oog wat hij nog had, heeft hij veel meer gezien dan hun twee bij elkaar. Veel meer beleefd en veel meer geleden. Maar dat kon ze ook niet weten.

,,Hier…’’ hij gooide wat naar Mila nadat hij even in zijn tent had gezeten en de twee alleen had gelaten. Een flejse met een rood drankje erin. ,,Wat is het?’’ ,,Geef het hem. Het is een levensdrankje.’’ Mila had zoiets nog nooit gezien. Kon dat zomaar dan. Maar ze gehoorzaamde en goot voorzichtig wat in de mond van Daniël die steeds meer begon te ijlen. Gutrok liep terug naar zijn tent en merkte dat zij hem volgde. Hij stopte voor de ingang en zonder zich om te draaien sprak hij tot haar. ,,Wat wil je van me?’’ gromde hij. Ze zei niets, maar liep verder op hem af. hij voelde haar handen op zijn brede schouders. Hij schrok ervan maar liet dat niet merken. Met een wilde haal sloeg hij haar handen weg. ,,Ik zal niet voor je spelletjes vallen.’’ En verder grommend ging hij de tent in. Daniël kon het net zien in zijn ooghoeken. Hij kwam bij, maar heel langzaam. Hij kon ze echter niet horen. ,,Ben je bang dat ik wapen op zak heb?’’ vroeg ze door de tent heen met haar lieve stem. ,,Ja, of iets anders. Jullie mensen hebben altijd wel wat om ons te doden.’’ Ze bleef even stil staan buiten. Hij hoorde wat op de grond vallen buiten de tent. ,,Wat doe je?’’ vroeg die haar nog. ,,Je bewijzen dat ik je geen pijn zal doen.’’ En zeer charmant en zwoel maar ook zeer ongepast, kroop Mila vervolgens de tent in. Naakt. Zijn ogen werden groot. En niet alleen die van hem. Daniël zag het allemaal gebeuren. Eerst met de maarschalk en nu notabenen met een orc!

Gutrok liet zich compleet verassen en wist ook geen weerstand meer te bieden. ,,Niet alle mensen zijn slecht.’’ Fluisterde ze. ,,Laat me dat bewijzen.’’ Ze leek compleet vergeten te zijn dat zij gevangen genomen was door hem. Dat hij Daniël had neer gestoken. Maar Mila kon alleen nog maar aan zichzelf denken. En het mysterie van de orc was te aantrekkelijk om het niet te ontdekken. De nacht ervoor had ze heel kort kunnen voelen hoe groot hij wel niet geschapen was. Iets wat haar enorm opwond. Orcs zijn al een tikkie groter dan mensen, dus laat staan wat zich allemaal achter de gulp bevind. En dat was precies wat Mila op het punt stond om uit te vinden. En Gutrok, stom geslagen door haar schoonheid, kon nu geen weerstand meer bieden. Te lang leefde hij alleen, te lang keek hij naar talloze vrouwen van allerlei rassen, en te lang kreeg hij nooit wat hij met ze in gedachten had. het kon gewoon niet. Hij was maar een orc. En er waren zat rassen die zich superieur vinden boven de orcs. Maar zij dus niet. Hij liet haar zijn broek uittrekken. Zijn gespierde benen werden door haar kleine handen gemasseerd terwijl hij zelf z’n shirt uit moest doen. De bobbel in zijn broek was gewoon onweerstaanbaar. Haar grote donkere ogen stonden totaal gefixeerd op zijn slaghout. Haar handen gleden vanaf zijn benen zijn bruine oude boxershort in en toen ze de warmte van zijn harder wordende pik begon te voelen, kreunde ze zachtjes van opwinding. Wat Daniël nog maar kort geleden had uitgevonden, wist Mila al veel langer over zichzelf. Ze was een slet voor een lekkere lul. en nadat ze de boxer had uitgetrokken liet ze dat ook merken. Haar tong krulde vanaf alle kanten over de lange dikke lul van Gutrok heen. Haar handen masseerde zijn net zo groot geschapen ballen en stang totdat ze de wanhoop van een naderend orgasme in zijn oog zag. ,,Geef het me maar hoor.’’ Kreunde ze zwoeltjes. En vervolgens liet de eikel voor een deel haar zachte tedere mondje in glijden en al zuigend en trekkend zorgde ze er in zeer korte tijd voor dat haar mondje overspoeld werd door zijn rijkelijk opgespaarde zaadpartij. Met een mondje zo klein en een lul zo groot, kon ze het nooit allemaal doorslikken, wat ze wel ontzettend graag had gedaan als het aan haar lag. Met een gulle glimlach keek ze hem aan nadat hij al zijn kruit verschoten had en al likkend en wrijvend vertroetelde ze zijn slapper worden lul nog na. ,,Uhm, dat was wel nodig, he…’’ kreunde ze geil. Gutrok reageerde zowaar. Gespannen knikte hij. Hij kon het gewoon niet geloven. Een mens die hem had laten komen. Kon dat eigenlijk wel? Het voelde zo fout en zo goed tegelijkertijd, voor allebei gold dat er vanuit hun opvoeding een enorm taboe was opgelegd op bepaalde normen en waarden naar andere rassen toe. En dan doet zij zoiets…

Daniël had het met lede ogen aangekeken. Natuurlijk vond hij haar al een hoer, maar ook dit deed hem nog veel zeer. Meer dan de steekwond onder zijn ribben. Mila was een verrader. Met de vijand het bed delen, hoe kon ze. Hij had zijn krachten deels terug gekregen en was al overeind gestrompeld. Uit een boom naast het kamp pakte hij een kleine bijl, die de orc voor het houthakken gebruikt had. strompelend naderde hij de tent en hoorde hij de twee voorzichtig met elkaar praten. Mila was naast hem komen liggen. Of meer op hem, eigenlijk. Zijn grote lijf vulde de hele tent. Haar handen gleden soepel over zijn gespierde borst heen en ook zijn buik stond strak van de spieren. ,,zo gespierd…’’ zuchtte ze er dan ook bij. Hij kon er nu wel om grinniken. De schoonheid van mensen stond buiten kijf. Of ze de mooiste waren van Azeroth? Daar waar meningen over verdeeld. Daniël zal wellicht voor elven gaan nu, maar goed. Ze hadden hem niet aan horen komen. Met een ruk trok hij het zeil van het tent weg en hief hij de bijl hoog de lucht in. Zijn zicht was nog wat wazig maar natuurlijk zag hij het naakte blanke meisje met de lange donkere haren op de groene gespierde orc liggen, die net zo naakt was. Daniël begon bij het aangezicht te wanhopen. Hoe kon het hem zo tegenzitten de laatste dagen. In plaats van uit te halen naar de twee, die duidelijk schrokken van zijn toedoen, zakte hij door zijn knieën en liet hij de bijl hangen, net als zijn hoofd. Mila kleedde zich in een recordtijd aan en ontfermde zich weer over hem. Maar hij duwde haar weg. ,,Ik heb jullie niet nodig…’’ jammerde hij. ,,Niemand! Ik heb niemand nodig!!’’ riep hij toen hard uit en wat vast door het halve bos gehoord kon zijn. Hij stond weer op en strompelend begon hij maar een richting uit te lopen. Maar hij wist dondersgoed waar hij naartoe zou gaan.

Op deze wereld waren er twee groten kampen. Allianties als het ware. En er is veel oorlog tussen beiden groepen. De ene groep noemt zich de Horde. Ontstaan uit de oude hordes van de Orcs die deze planeet ooit binnenvielen op zoek naar een huis. Ter verdediging van de planeet sloegen de mensen, dwergen en gnomen de handen in een. En zo ontstond de Alliantie. Zo noemde ze zichzelf. Sinds die tijd was er van alles gebeurd met beide groeperingen en waren we vele oorlogen verder. De orcs hadden hun thuis gevonden. Meerdere keren zelfs. En zo hier en daar was er een splinterbeweging achter gebleven. Maar de frustratie zat hem niet zozeer dat Mila seks had gehad met een orc, de vijand en dan ook nog een orc die hem had neergestoken. En dat diezelfde orc er vervolgens voor had gezorgd dat hij niet dood was gegaan, vergat hij maar even. Nee, er was meer. die bloedelf. Bloedelven hadden recent de Horde aangevuld. De reden waarom wist Daniël eigenlijk niet. Het was hem vast een keer verteld, maar vast en zeker vergeten. Maar die frustratie, twee keer beet genomen zijn door een lid van de Horde. Hij kon het niet meer hebben. hij zou de elf gaan zoeken. Vragen waarom ze Handelde zoals ze handelde, en vervolgens zou hij haar gerechtigheid tonen. Straffen dus. En als het aan hem lag, heel streng. Mila had hem nog wel geroepen, maar zij bleef bij de orc. Ze was compleet voor hem gevallen.

Dagen later zwierf Daniël door het bos aan de andere kant van de heuvel waar Mila en Gutrok nog vast en zeker waren. Hij wist dat hij gevolgd werd. Door meerderen zelfs. Het hoorde allemaal bij zijn plan. Maar de wolven die hem op het oog hadden, wisten van niets. Zij hadden gewoon honger en zagen een eenzaam verzwakt persoon door het bos lopen. En toen de avond viel en hij dicht bij het kamp van Gutrok was, riep hij uit het niets om help. De wolven namen toen meer initiatief en zette vrijwel meteen de aanval in op de jonge mislukte Paladijn. Maar zijn kreet om hulp werd gehoord, althans daar had hij op gehoopt. ,,Je moet hem helpen.’’ Opperde Mila die samen met Gutrok op zijn kreet waren afgekomen. En Gutrok sprong brullend en grommend tussen Daniël en de wolven in. Met zijn grote handen wist hij een wolf op te pakken om die vervolgens, alsof het niets was, weg te werpen naar de anderen toe. De wolven kozen eieren voor hun geld en dropen af. zij hadden ook wel door dat dit geen doorsnee orc was. ,,Ben je in orde?’’ vroeg hij hem voorzichtig. Daniël lag op de grond en keek hem aan. zijn lippen krulde en als een maniak begon hij vervolgens te lachen. ,,Daar is hij!’’ hoorde ze van verderop komen. Mila was ook aankomen lopen en alle drie bevonden ze zich ni omsingeld door een bataljon soldaten uit een nabijgelegen dorp. ,,Een orc! Waar komt die vandaan. Dood hem! Pak hem!’’ de soldaten schrokken bij het zien van de orc. Gutrok had al door wat er aan de hand was. ,,Nietig ventje.’’ Gromde hij naar Daniël, die alleen maar harder begon te lachen. Gutrok keek gehaast om zich heen, pakte Mila bij de hand, en trok haar door de troep soldaten heen. Hij was snel voor zijn omvang. En natuurlijk beresterk. En in de duisternis voelde hij zich prima thuis. Want zoals hij de twee eerder wist te verassen door uit het niet op te duiken, wist hij nu de soldaten te verassen door in het niets te verdwijnen. ,,Wat!? Pak hem!’’ maar niemand wist precies waar hij naartoe gevlucht was. Geen spoor meer te bekennen. Geërgerd strompelde Daniël overeind en liet hij zich door de soldaten terug brengen naar het dorpje. Hetzelfde dorpje waar zij had huisgehouden, en waar hij zou beginnen met het opsporen van die verdomde elf. Daniël had zich uitstekend bewezen een held te zijn… een antiheld.