Lay Lady Lay

Manon was de eerste die hoogte zou gaan nemen van Christoph, die dag. Maar voordat iemand zich ook maar waagde aan deze nieuwe vreemd situatie waar Fieneke voor gezorgd had, trokken de stellen zich terug naar hun kamers. Behalve Christoph. Die ging de omgeving buiten verkennen, zoals hij dat graag deed. op zijn kamer vertelde Fieneke eindelijk hoe het zat tussen haar en Christoph en hoe het hun vergaan was nadat Sharon de kamer had verlaten. Fieneke was opgelucht en wou er ook graag over praten. Ze was niet zo’n binnenvetter. En Sharon, alhoewel vaak kritisch, was toch razend nieuwsgierig. ,,Nou, vertel.’’ Opperde Sharon toen Fieneke iets te lang stil bleef. ,,Het was zooooo veel, he.’’ Lachte ze meteen. ,,Wat bedoel je?’’ ,,Heb je z’n ballen gezien?’’ vroeg ze aan Sharon. Die schudde haar hoofd. ,,Nou, die zaten dus echt helemaal vol. En die waren echt heel groot.’’ Lachte ze geil verlangend nar het moment terug. ,,Ja?’’ vroeg Sharon zich nieuwsgierig af. Fieneke knikte geil met een glimlach. ,,Ik kan het niet uitleggen, maar dat ding voelde zo lekker in m’n handen. En toen vroeg die nog of ik hem wilde pijpen ook!’’ lachte ze hardop. ,,Echt? Ieuw…’’ Fieneke glunderde helemaal na de reactie van Sharon. ,,Ik heb alleen maar mijn tong kunnen gebruiken. Met mijn handen had ik hem al zover, dat hij snel klaarkwam.’’ ,,Is die in je mond klaargekomen?’’ vroeg ze voorzichtig aan Fieneke naderhand. ,,Deels.’’ Gaf ze kort als antwoord met een portie zelfvertrouwen. ,,Mijn handen en m’n gezicht had hij ook goed te pakken.’’ ,,Ieuw!’’ klonk het nu nog harder. Fieneke weer lachen natuurlijk. En toen als laatste heb ik in de badkamer zijn slijmerige pik nog wel even gepijpt. Maar toen was die al slap, dus dat ging best wel goed.’’ ,,Oh, Fieneke. Stop, alsjeblieft. Goor zeg.’’ ,,Oh, volgens mij stond jij jezelf bijna te vingeren toen je alleen maar zag hoe ik zijn lul in m’n hand had, of was je dat al vergeten?’’ ,,Ja, maar dat is anders…’’ maar uitleggen kon ze het niet. Fieneke was geen slet. Dat had ze duidelijk gemakt aan Christoph naderhand, maar in de groep stond ze ook niet bekend als een slet verder. Ze had weliswaar de meeste vriendjes gehad misschien, maar zoiets als een vreemde aftrekken totdat die klaarkomt, had ze nog nooit gedaan. En als Sharon eerlijk geweest was tegen Fieneke, had ze misschien wel moeten zeggen dat ze een beetje jaloers was en dat de omvang van de piemel van Christoph een geilopwekkend gevoel gaf. ,,Ja, het was leuk vanochtend. Je had erbij moeten zijn. En ik zie dat je dat best gewild had.’’ Waren haar laatste worden naar Sharon toe, die gedachten zich voorstelde hoe het zou gegaan zijn als zij was gebleven in plaats van Fieneke.

Manon wist nog van niets. En Christoph eigenlijk ook niet. Toen Manon op de kamer kwam vragen waar Christoph is, was Fieneke verrast en verblijd om te horen dat Manon dan toch maar even met hem wou praten. Maar Fieneke zei nog steeds niet waarom ze dat moest doen. ,,Hij is buiten ergens.’’ En Manon vertrok weer. Bezorgd stapte ze de herberg uit en net als Christoph eerder morgen, verbaasde ze zich over de omgeving. Prachtige grote bomen omhulde de herberg als het waren en beschermde het van buitenaf. Een gravel pad liep naar de parkeerplaats waar niet alleen de twee busjes stonden, maar ook auto’s van andere gasten. Ze had geen idee waar die naartoe was gegaan en besloot maar een klein paadje tussen de bomen te volgen. Het weggetje leidde haar langs rotsen en over een heuvel heen. Bijna nooit kon ze verder dan 20 meter kijken, maar dat schrok haar niet af. de omgeving was te mooi om ernst in het verdwalen te zien. Ze besloot een klein kabbelend beekje te volgen en kwam uit bij een klein idyllisch meertje. Tussen de hevels die vol stonden met dichte hoge bomen, stoomde de dauw boven het water in de nog vroege ochtend. Het zou weer een warme dag worden. ,,Hey Manon.’’ Ze hoorde zijn vriendelijke stem achter haar en draaide zich verrast om. ,,Mooi he?’’ vroeg hij alleen. Ze knikte en werd verlegen. Ze keek nog even over het meer uit en besloot toen maar gewoon te vragen waarom Fieneke zou willen dat zij met hem moest gaan praten. Christoph schoot in de lach. ,,Kom mee.’’ En hij liep naar een rots toe die iets van de kant boven het water uitstak. Springend en klimmend bereikte de twee de kleine rots en daar namen ze plaats.

,,Ten eerste wil ik zeggen dat ik niet gevraagd heb aan Fieneke of je met me wou praten. Maar nu ze dat toch al gedaan heeft, kan het misschien geen kwaad.’’ Christoph begon duidelijk te praten en probeerde zo min mogelijk vreemd over te komen als mogelijk was. ,,Gisteren heb ik een gesprek gehad met Fieneke en Sharon. En dat was best wel heftig. Vanochtend heb ik nog iets veel heftiger gedaan met Fieneke, maar dat laat ik nu nog even voor het geheim.’’ De ogen van Manon werden meteen groot en natuurlijk had ze al wel een idee. Helemaal aangezien zij twee de laatste waren die aan het ontbijt schoven. ,,Het is niet wat je denkt.’’ Zei hij meteen, maar dat kon hij niet weten. ,,voor dit alles…’’ ging hij verder. ‘’…had ik Fieneke gevraagd wie jij was. Dat kwam omdat ik het gevoel heb dat ik je al ken. Dat we al heel veel gedaan hebben. Maar feitelijk ken ik je pas sinds gisteren.’’ Manon had al deze tijd nog niets gezegd. ,,Ik wil ook niet dat je me dit kwalijk neemt, maar vroeger had ik een vriendin, die mij ontzettend veel aan jou doet denken. En nu kan ik me haar niet meer voorstellen. Ik weet niet eens haar naam meer. ik zie alleen maar jou als ik daar aan terug denk. En dat geeft me een vreemd gevoel van binnen waar ik nog niet helemaal uit ben.’’ Ze keek even bezorgd naar zijn gezicht en toen nar het meertje. ,,Wat wil je dat ik doe dan?’’ vroeg ze voorzichtig. ,,Niets. Fieneke stelde voor het tegen jou te zeggen. En dat heb ik nu gedaan. Ik weet dat ik geen hockeyjongen ben of rijk of succesvol. Maar ik kan hier met jullie meer bereiken dan wij allemaal alleen zouden kunnen. Dat is het gevoel wat ik over heb gehouden aan een enkele dag met jullie. En ik weet dat jullie straks jullie eigen weg op gaan en zo moet ik ook de mijne opgaan, maar toch zal ik jullie niet vergeten. En vooral jou dus niet. Ook al heb je zelf niets gedaan om extra op te vallen. En dat is eigenlijk alles wat ik wilde zeggen.’’ Het beleef even stil en de zon begon nu het landschap al aardig op te warmen. ,,Dat is lief van je.’’ En ze gaf hem een kleine glimlach.

Ze moest er een beetje om gniffelen en was verlegen geworden van hem. ,,Lijk ik dan zoveel op haar?’’ vroeg ze verder. Dat maakte hem gelukkig want hij was al bang dat ze hem voor gek zou uitmaken. ,,Nou, dat weet ik dus niet meer. ik kan me herinneren dat ik toen goeie en slechte tijden beleefde, en nu zie ik dat voor me met jou, als toen…’’ ,,Je bent lief.’’ Zei ze alleen. ,,Wat zit er eigenlijk in je kleine schattige rugzakje?’’ Christoph keek om naar z’n kleine schattige rugzakje maar zei niets. Hij had niets anders bij zich en hij ook altijd zijn tas bij. ,,Niets?’’ vroeg ze nog ongeloofwaardig. ,,Nee, niets.’’ Zei hij vriendelijk. Ze liet het daar nu bij. Ze wou hem niet lastig vallen met haar nieuwsgierigheid. ,,Wat heb je gedaan met Fieneke vanochtend? Of is dat ook niets?’’ vroeg ze weer verlegen. ,,Nee, dat was bepaald niet niets. Maar ook dat kan ik je nu niet vertellen. En als je het niet erg vind dan ga ik nu weer terug nar de Herberg. Bedankt dat je even naar me wou luisteren. Jammer dat je geen nieuw licht hier op hebt kunnen schijnen maar dat zou ik je nooit kwalijk kunnen nemen.’’ ze kon hem nog amper volgen maar toen hij naar haar glimlachte, smolt ze toch een beetje. ,,Wacht, we kunnen toch even hier blijven zitten met z’n tweeën?’’ dat vond hij ook goed.

Manon was een prachtige jonge meid. Al snel leerde hij haar kennen als net zo oud als Fieneke. Maar dat gaf nu minder. Sinds Fieneke hem heerlijk had afgetrokken maakte leeftijd voor hem niets meer uit. En deze gedachte had hij gekregen omdat het bijzijn van Manon genoeg was om hem hard te maken, ook al was hij vanochtend nog leeg gemolken. Manon vertelde het een en ander wat allemaal irrelevant was met de situatie tot nu toe. Maar de tijd verstreek razend snel en Christoph moest vaak om haar lachen. Ze was een beetje een sukkeltje. Soms wat sullig en dan weer grappig. Maar ze was dus ook bloedmooi. En nu ze hier al een dik uur ongestoord zaten, besloot Christoph haar te vertellen over Fieneke. ,,Manon? Wil je dat van Fieneke nog weten?’’ Vroeg hij voorzichtig. Manon was opgevrolijkt en had nooit gedacht dat ze het zo leuk kon hebben met deze vreemde jongen. ,,Ja, natuurlijk. Maar alleen als je wilt, het hoeft niet.’’ ,,Nee, ik wil het. Ik kan je vertrouwen toch? Het is best wel gênant.’’ ,,Tuurlijk.’’ En alhoewel ze elkaar pas een dag kende, hadden beiden het gevoel dat ze elkaar echt konden vertrouwen. ,,Nou, Fieneke had ontdekt dat ik met een ‘probleem’ zat, en daar heeft ze me vanaf ‘geholpen’.’’ ,,Oh, wat goed. Wat voor probleem had je dan?’’ ,,Niet lachen, okay?’’ ze keek hem vertrouwelijk aan en Christoph zat te zweten en kon niet uit z’n woorden komen. Manon legde haar hand op zijn knie. ,,het is goed, echt waar. Je kan het me best vertellen.’’ Zei ze zorgzaam. Dat haar hand zo dicht bij het ‘probleem’ zat, had ze nog niet door.

,,Ik kan me niet in bedwang houden bij jullie.’’ Zei hij kort en liet daarna een flinke zucht. ,,Wat bedoel je?’’ Christoph aarzelde. ,,Nou, gisteren werd ik opgewonden van jullie allemaal zo… en toen werd ik niet meer makkelijk slap, begrijp je wat ik zeg?’’ Manon dacht even na en toen begreep ze het. ,,Oh… je bedoelt… en Fieneke..?’’ Christoph knikte terwijl Manon voorzichtig gebaarde. ,,Oh…’’ ,,Je vind me niet stom toch?’’ vroeg hij toen als een klein kind aan haar. Ze gniffelde. ,,Nee hoor. Ik denk dat Fieneke zulke ‘problemen’ prima aan kan.’’ Christoph kreeg het op eens stik benauwd want hij wou haar hetzelfde vragen eigenlijk. Deze Manon, die hem zijn jeugdzonde had doen vergeten, maakte hem zo megageil dat hij zich amper in kon houden. ,,Had jij hetzelfde gedaan?’’ vroeg hij toen snel met een rood hoofd. Manon keek op van zijn brutale vraag. ,,Nee, dat denk ik niet. Sorry.’’ Maar het gaf niet. En alsof er niets aan de hand was babbelde ze verder over wat er aan de overkant zou moeten liggen. En wat de rest aan het doen was. Christoph voelde zich zeer ongelukkig en had gehoopt dat zij net zo vrijgevig zou zijn geweest als haar vriendin. ,,Ga je mee? Ik heb honger gekregen.’’ Het was alweer middaguur en Manon wou terug naar de herberg gaan. Maar Christoph zat daar nog steeds met een stijve. Dat ding was stiekem langs zijn been gekropen en als hij zou opstaan zou hij zeker zichtbaar worden door zijn korte broek. ,,Nee, ik blijf nog even. Ik zit nog met een ‘probleem’.’’ Meteen keek Manon nar zijn kruis omdat hij nu niet echt subtiel was. Ze bleef rustig. ,,Oh, ik zie het nu. hoelang zit je al met dit probleem?’’ ,,Sinds ik hier met je zit.’’ Zei hij schamend. ,,Ik laat je dan wel even alleen.’’ Zei ze tot zijn spijt. En de lekkere Manon liep weg en keek nog wel een paar keer om. Hij wist niet of hij het verpest had of dat dit misschien gewoon een ongemakkelijk begin zou zijn.

Christoph bleef even zitten en toen hij net dacht dat een wandeling door het bos zijn bloed misschien wel anders zou laten stromen, zag hij Manon weer terug komen lopen. ,,Hey, niet schrikken. Maar ik heb een soort vriendje thuis. Niemand weet dat, dus mondje dicht.’’ Met die teleurstellende woorden ging Manon weer naast hem zitten. ,,Ik wou hem net bellen, maar nu staat er een ander nummer in mijn telefoon. En het gekke is, dat zijn naam er ook niet meer instaat. Of in ieder geval denk ik dat die er niet instaat.’’ Christoph raakte verward en drukte dat uit via zijn gezicht. ,,Ja, ik snap er ook niets van.’’ Manon liet haar telefoon zien en daar stond een nummer zonder naam en foto. ,,Liefde.’’ Zei Christoph zachtjes, al wetende dat het zojuist nog vreemder was geworden. ,,Dat is mijn nummer.’’ Zei hij rustig. Manon schrok en kon het niet geloven. ,,Heb jij in mijn telefoon gezeten?!’’ ,,Nee. Nee, ik niet. Misschien kijk je wel verkeerd. Hoe heet je geheime vriendje?’’ Manon wou wel antwoorden maar was zowaar zijn naam vergeten. ,,Ik weet het niet…’’ zei ze verbaast. ,,Hoe ziet die eruit, misschien herken je z’n foto.’’ En toen realiseerde Christoph zich het. ,,Je haalt toch geen grap met me uit, he?’’ Manon schudde haar hoofd. Hij was pislink geworden. ,,Ik ben net eerlijk tegen je over mijn jeugdliefde en dat ik die vergeten ben door jou en dan haal je zoiets met me uit?’’ ,,Nee! Ik doe niets. Ik weet het echt niet meer.’’ jammerde ze. Manon dacht terug aan haar vriendje en wat ze deden, maar net als bij Christoph, was zij haar wederhelft compleet vergeten en zag ze Christoph daar voor terug. ,,hoe kan dit nou..?’’ Teleurgesteld liet Manon har telefoon vallen die nog net van het water gered kon worden door Christoph. ,,Is dit echt?’’ Vroeg ze hem nog sip.

Christoph wist dat dit een bijzonder geval was. Niet zozeer zij, maar dit hele vreemde gedoe. Hij had maar een kans. ,,Dit wil ik al doen, sinds ik je zag.’’ Manon keek hem bezorgd aan en zag zijn lippen op haar af komen. Hij was te snel om te ontwijken, maar toen Manon zijn lippen voelde, kon ze niets anders doen dan terug zoenen. En heftig. En passioneel. En zelfs van deze aarde, zo leek het. De omgeving werd donker en de sterren verschenen kort aan de hemel. Het viel de twee op en toen ze hun ogen openden, die ze zwoel gesloten hadden tijdens de zoen, klaarde de lucht weer op. ,,Wat was dat?’’ Vroeg ze aan hem. Hij wist het natuurlijk niet. Maar het kon hem niet schelen. En zij ook niet. Direct plaatste ze haar lippen weer op zijn mond en zoende de twee verder. Nu was er geen duisternis met sterrenhemel die hun onderbrak en kon de twee rustig verder gaan met deze opwindende ervaring. Tongen kwamen in het spel toen Christoph voorzichtig zijn mond had geopend en zij dat beantwoordde. Het kon haar even niets meer schelen. Zijn lippen voelde als magie en dat leek het teweeg te brengen. En nu wou ze daar mee van hebben. Zwaar ademend namen de twee elkaar volop de bek en verloren ze oog voor al het andere om hun heen. Manon kreunde zacht. Christoph kon z’n handen niet meer thuis houden. En ze liet zijn handen over haar heupen glijden. even stopte ze hem. ,,Is? is dit echt?’’ vroeg ze nogmaals maar nu onder compleet andere omstandigheden.

Ze vond het al vreemd dat ze nog niemand gezien hadden hier en dat niemand naar ze op zoek was gegaan. Ze waren al een paar uur weg. Zelfs niet eens een telefoontje naar haar. Maar nu was ze ook dat vergeten. En gewoon omdat hij haar gezoend had. ze zoende hem weer en terwijl ze hem happend tongde, duwde ze hem langzaam achterover en ging ze half op hem liggen. Haar linker hand vond zijn kruis en begon de basis van zijn heerlijke paal op te wrijven. ,,God, jah.’’ Kreunde hij meteen. Voorzichtig tastte ze zijn volledige lid af en tot haar schrik hield dat ding pas op vlak bij zijn knie. Snel bracht ze haar hand naar zijn borst en focuste ze zich volop het zoenen. Hij liet zijn linkerhand over haar rug wrijven en voelde haar slanke lichaam geiler worden. Ze wreef zichzelf tegen hem aan en ongegeneerd zaten ze hier op diezelfde rots elkaar geil te maken. ,,Zou Fieneke dit erg vinden?’’ vroeg ze hijgend aan hem. ,,Nee, ze zou zo meedoen denk ik.’’ Daar had hij een accurate beschrijving weten te geven over haar vriendin. Met Sharon was ze al los, dus laat staan dat ze hun zo zou vinden nu. Manon dacht even over het feit dat hij zei dat Fieneke mee zou doen. ,,En zou je dat willen?’’ Christoph had geen zin in spelletjes en antwoordde eerlijk. ,,Graag zelfs. Het kan me niet geil genoeg zijn.’’ Zei hij rustig terwijl hij haar weer wilde zoenen. Zij moest niet denken aan een triootje maar daar was ook helemaal geen spraken van. Ze baalde gewoon dat zij niet eerder bij hem was geweest. Ze wenkte zijn kus wel af.

Daarna klom ze boven op hem en liet ze met haar sexy heupen haar kruis over zijn slang glijden. Christoph wist haar niet helemaal meer te volgen maar kon wel van haar genieten. Even later knoopte ze zijn broek los en haalde ze met enige moeite zijn zware lul tevoorschijn en legde hem op zijn buik. Nu kon er pas echt lekker over heen rijden. En dat deed ze ook met veel passie. Zijn dikke harde paal voelde door tot door haar broekje heen en liet haar hard kreunen, hier in de Belgische wildernis. Als nu nog niemand zou weten dat zij hier zaten, was er echt iets vreemds aan de hand. Maar zij hadden geen tijd om daar over na te denken en dat wouden ze ook niet. De geile verlegen Manon wist hem klaar te rijden. Ze schrok toen ze hem zag liggen en zijn lul voelde spuiten tussen haar benen. Totaal van de wereld liet hij zijn zaad stromen en verpeste zo zijn T-shirt. Haar ogen werden groot en ze topte met rijden om haar handen voor haar mond te houden van schrik. ,,Een koe geeft nog minder melk.’’ Zei ze zacht en ongepast. Hij kwam even later bij en zag haar nog zitten oven op zijn lul. zijn natte shirt gaf hem een koud gevoel en nu het moment voorbij was begon hij zich te schamen. En dat zag ze. ,,Dat is nergens voor nodig hoor. Ik wist niet dat je zo snel zou komen.’’ ,,Ik ben nog maagd.’’ Zei hij heel zacht. ,,Niet?!’’ hij knikken. ,,Ja, kan er ook niets aan doen.’’ Manon was verbaast en ze had hem graag willen ontmaagden, mits hij niet al was gekomen en dat ding een stuk kleiner zou zijn. Ze moest er niet aan denken om die enorme lul haar poesje te laten ontmaagden. Want zij was ook nog maagd en dat vertelde ze hem ook. ,,Ik heb zelfs nog nooit zoiets gedaan…’’ Zei ze met ongeloof in haar stem, realiserende wat ze zojuist gedaan had. Christoph ging rechtop zitten en kuste haar. Zij kust hem meteen terug en liet haar handen over zijn schouders glijden terwijl de zijne haar heupen weer vonden. ,,Ik spring zo het water in om me te wassen. Ik zeg wel dat ik gevallen ben.’’ Hij wou dit dus geheim houden. ,,Slaap je vannacht weer bij Fieneke en Sharon?’’ vroeg ze alleen. Alhoewel ze het idee van geheimbewaring wel snapte, had ze hem liever voor zichzelf. En niet voor haar vrijgevige vriendin Fieneke. Maar het was beter om te doen alsof er niets gebeurd was.

In de Herberg was niemand ongerust geworden. Het enige wat hun opviel was toen sommige naar het meer wouden gaan, nadat Manon vertelt had hoe mooi het was, maar ze het niet konden vinden. En het was toch echt maar 10 minuten stappen, dachten de twee. Die ochtend had zich iets bijzonders afgespeeld, in meerdere manieren. Alsof het universum de twee had voorbestemd voor elkaar. Dat ze de mogelijkheid hadden om alleen op de wereld te zijn met elk ander. En hadden ze daar niet meer van moeten profiteren. Maar alhoewel Christoph eerlijk was geweest die nacht en ochtend tegen de meiden, had hij nog niet verteld dat hij eigenlijk op de vlucht was. Hij was bang geworden na zijn onderonsje met Fieneke. Dat kwam omdat hij wat voor haar voelde. Zij voelde dit ook. en hieruit kwam het bruggetje wat zij creëerde naar Manon, waar hij nog veel meer voor voelde. Nu was hij bang dat ze gevaar zouden gaan lopen als de waarheid hem achterhaald en aan het licht komt.