Er komen andere tijden. (voorlopig laatste deel, ben erg afgedwaald van het oorspronkelijke idee)

Maddy had zich afgezonderd van de groep en stond er verslagen bij. Ze had een meertje gevonden, niet ver van de herberg en ze had de rust echt nodig. Het ging de laatste tijd alleen nog maar over die Christoph en zij had nu een andere vakantie dan ze zich had voorgesteld. Ze wou plezier maken, uitgaan en feesten, het avontuur opzoeken. Maar nu zaten ze hier al enkele dagen en dat was niet de planning. Ze hadden geen onbeperkt de tijd. en ze kon er niet tegen dat zij de enige was die er zo over dacht. Christoph was een aardige jongen, dat vond ze zelf ook, maar om nou een totaal vreemd persoon mee te nemen op vakantie om vervolgens je schema door de war te gooien voor hem, ging haar wat ver. Ze had haar zorgen wel geuit tegen Gijske, die ten slotte de oudste was en als een algemene referentie punt werd gezien door de groep, maar di had haar zorgen afgewimpeld met een simpele; ,,Het komt wel goed, maak je geen zorgen. Heb geduld.’’ Maar Maddy haar geduld raakte op.

Maddy besloot een rondje op het meer te lopen wat er heerlijk bijlag. Ze had Manon er over horen praten en hoewel andere het niet konden vinden, had Maddy geen enkele moeite het te bewonderen nu zij het wel had gevonden. Maar zoals het nu stond, zou ze de rest van de groep niet hier mee naartoe nemen. ze kon er gewoon niet meer tegen. En daarom de eenzaamheid die haar uren liet wachten aan de waterkant. Het zand van de waterkant friemelde tussen haar tenen en ze hier liet har zachte handen wat water over haar lange blote benen wassen. Het was erg warm. En ook erg stil. het was haar nog niet opgevallen, maar vanaf de overkant kwam een dikke mist aanzitten. Pas toen ze de koeling voelde van de mist die haar bereikte schrok ze wakker uit haar starende blik die gefocust was op het water. Ze kreeg de kriebels van de kou en stilte nu.

Aan de overkant op een rots leek ze twee gedaantes te zien. Maar ze waren er niet echt want ze kon recht door ze heen kijken. De angst liet ze los en toen ze voelde hoe ze opgetild werd door de mist en langzaam boven het water begon te zweven en dichterbij kwam, herkende ze de twee. Het waren Manon en Christoph. Het leek net echt, maar ze had door dat dit niet in het nu was. Ze cirkelde langzaam rondom de twee heen en hoorde ze het gesprek voeren wat ze de toen gehad hebben. Maddy vond het allemaal merkwaardig waar ze het over hadden om nog maar te zwijgen over het feit dat zij het zelf normaal vond dat ze rond zweefde over een verloren meertje. De twee gedaantes die duidelijk te zien waren van zo dichtbij stoorde even kort voor haar ogen en toen zat hij daar nog maar alleen. Totdat Manon terug kwam lopen. Maddy was vervolgens een toeschouwer op de eerste rij, waar ze zag hoe de twee elkaar zoende en naar wat dat wel allemaal niet leidde. Verwonderd en verbaast keek ze naar hoe Manon de vreemde Christoph bereed als een professional en hoe de twee vervolgens weg liepen. Maar Maddy zweefde daar nog steeds in de lucht. En nu werd ze wel een beetje radeloos omdat ze geen kant op kon. Ze kon zich wel bewegen maar ze werd geduwd en getrokken naar een richting waar zij geen invloed op had. uiteindelijk bleef ze kort boven het centrum van het meertje hangen waar ze nog net naar beneden keek en een groot zwart gat zag ontstaan. Als een schip wat ondergetrokken werd door een kraken, liet de mist haar los en stortte ze in de duisternis onder haar.

Bij de herberg was het rustig en niemand had door dat Maddy zojuist iets overkomen was. Dat kon ook niet, want de meesten wisten het mysterieuze meertje nog niet eens te vinden. Christoph en Manon hadden een dat gemaakt voor die dag en waren überhaupt alleen nog maar met zichzelf bezig. Ondanks de vele waarschuwingen die Christoph al gehad heeft, bleef hij in het gezelschap van de meiden. En dat had hem nu een afspraakje opgeleverd met de bloedmooie Manon. Gestoken in een strak zomers jurkje wat roder was dan de meeste rozen in struiken voor de Herberg, begaf Manon zich in het gezelschap van de lieve Christoph naar het dorp waar ze dineerden en de avond tegemoet dronken met biertje en een glaasje wijn. De twee wisten elkaar veelt e vertellen over vroeger en men voelde een band ontstaan als men alleen al naar de twee keek. Vroeg of laat zouden ook de afgelopen dagen aan bod komen. En het was daar dat Manon toegaf aan haar jaloezie en dat uitte door Fieneke zwart te maken tegen Christoph. Maar hij wist gelukkig beter en wist dat ook over te brengen op haar. ,,Ik wil je voor mezelf hebben.’’ Had ze als reden gegeven. Iets wat hij graag hoorde natuurlijk. Maar terugdenkend aan Fieneke en Sharon hoopte hij dat Manon toch wat meer van de polygamie zou worden, zoals hij dat ook was.

De twee eindigde op een bankje onder een boom net buiten het dorp. Hij had zijn arm om haar heen geslagen en zijn andere arm lag op haar schoot. Manon wreef met haar handen en nagels over zijn arm heen en dat deed hem denken dat ze echt verliefd op hem was. Er werd minder gesproken maar des te meer genoten. Hij rook voortdurend aan haar haar en moest zich inhouden haar hier te kussen. Haar warme zachten handen en de zoete geur van haar parfum, zorgde er voor dat Christoph opgewonden werd. De godin die naast hem zat had hem al twee keer eerder bevredigd maar nog steeds wilde hij meer. Manon twijfelde juist meer aan hoe ze dit aan moest pakken. Ook zij was opgewonden geraakt door hem.

,,De gevoelens die ik voor je heb zijn zo intens. Ik kan gewoon niet begrijpen dat dit zomaar kan.’’ Doorbrak hij de stilte. Zij gniffelde even. ,,Ja, ik snap wat je bedoelt.’’ En ze keek even sipjes. ,,Maar voor hoelang nog? Als ik de blik zie van Fieneke, als ze naar je kijkt, dan weet ik gewoon dat ze je van me af wilt pakken.’’ Zei ze fel. ,,Ooh, ben ik van jou dan?’’ Lachte Christoph terwijl hij een gaap niet meer kon onderdrukken. Verlegen antwoordde Manon; ,,Ja? Wil je dat niet dan?’’ Ze keek hem even zielig aan en hij schoot in de lach. ,,je wilt niet weten wat ik allemaal met je wil doen.’’ Manon draaide vervolgens haar hoofd naar zijn mond die net de woorden had uitgesproken en begon hem te zoenen. Ze kroop bij hem op schoot en begon haar heupen al wild te bewegen. ,,Ik wil je in me voelen.’’ Fluisterde ze zacht terwijl ze door bleef zoenen. Christoph liet zijn handen vanaf haar rug naar beneden glijden en ontdekte al snel dat ze onder haar korte rode jurkje geen ondergoed aan had getrokken. Hij kneep in haar billen kort voordat hij zijn eigen gulp open wist te friemelen. Zijn harde pik kroop meteen onder haar jurkje en gleed tegen haar strakke buik aan. verheven en gecharmeerd door zijn harde lid wist ze zich direct boven op dat ding te krijgen. Haar lipjes spreidde vrijwel meteen en lieten zijn enorme stijve toe alsof ze er al tijden op zaten te wachten. Het geil droop lang zijn stam naar beneden nu haar lipjes zich om zijn paal perste. Hangend over zijn schouders liet een hand voor haar mond om de hardste kreunen tegen te houden terwijl ze zich hier ordinair op een parkbankje liet nemen door de vreemdeling die onder haar zat. Hij tilde haar billen mee op met elk van haar rijdende bewegingen en liet zijn lul diep en lang in haar poesje zitten waarbij hij elk plekje binnenin haar wist te bevredigen. Zijn lul werd vakkundig bereden en Manon wist maar al te goed hoe geil hij voor haar was.

Puffend ontving hij elke sensatie en hij had al vaak over haar binnenste gefantaseerd en hoe het zou voelen om haar te bevredigen met zijn lul. de twee lovers wisten elkaar afgestemd laar te krijgen en terwijl Manon kreunend en zuchtend klaar kreunde terwijl ze door bleef rijden, spoot zijn pik zijn warme zaad diep in haar. Tevreden lachte Manon naar hem terwijl haar laatste berijd over zijn gevoelige pik hem nog eens lieten schokken. Vermoeid zakte ze van hem af en alsof er niets gebeurd was, zat ze weer naast hem met een arm op schoot en de ander over haar schouders. Hij kuste haar hoofdje en sprak haar lieve woorden toe. Zij kon alleen maar hopen dat ze had laten zien dat zij de enige was voor hem.

Ondertussen was Maddy al een tijdje uit getuimeld. Ze had een vlucht gemaakt door diepe duisternis en met angst en tranende ogen zag ze vervolgens licht aan, wat leek, het einde van een lange tunnel. Het werd licht om haar heen, maar ze viel nog steeds. Ze kreeg het koud en vervolgens boorde ze zichzelf door een wolk heen. Ze bevond zich nu opeens in de lucht op grote hoogde en leek te pletter te vallen. Ze begon om hulp te schreeuwen. Maar toen ze zeiknat van de een door de andere wolk viel, trok ze alleen de aandacht van een enorme witte arend. Groter dan ze ooit gezien had, wist het beest haar te grijpen. Zijn klauwen waren zo enorme dat haar slanke lichaampje geen houvast bood en van de ene klauw viel ze om door een paar andere weer gepakt te worden. De arenden hadden haar val gebroken maar haar kans op overleven werd niet groter als ze zou dienen als lekker hapje. ,,Heya!’’ Maddy schrok van de donkere stem die ze hoorde schreeuwen. Even later zag ze naast de arend een mollige gedaante vliegen die zich bevond op, wat leek, een grote vlieger. Met een enkele sprong tuimelde de vlieger neerwaarts met dat de gedaante over hun heen sprong. Maddy kno niets volgen van onder het grote beest, en wat ze dus niet wist, was dat de mollige gedaante een heer was die haar aan het redden was. Met wat geklauter op de rug van het beest, gevolgd door een bamboeslag van zijn staf op de kop, liet hij de arend krijsen en bewusteloos naar beneden storten. Hij klom neerwaarts naar de poten die hun grip verloren op het meisje en wist haar net te redden voordat ze weer verder zou vallen. Hij trok haar over haar schouder heen terwijl het lichaam van het beest draaide. Met zijn stok wuifde hij door de lucht heen, waar nu ze dichter bij de grond kwamen mist was ontstaan, en liet hij zijn vlieger terug keren. Met een laatste sprong verliet hij het bewusteloze lichaam van de adelaar en met zijn vlieger wist hij een inkomende luchtaanval van de andere arend te ontwijken. Door snel de mist in te duiken wist hij te ontsnappen.

Maddy die na deze traumatische ervaring recht in de ogen keek van een rechtopstaande pandabeer, werd het even te veel en het arme meisje viel flauw. Om alleen maar wakker te worden in een bed van stro en bamboe waar ze zielsalleen was. Ze kon zich alles nog herinneren maar het leek allemaal zo onwerkelijk. Het was kil en koel op de kamer waar ze lag en overal waar ze keek stonden meubels gemaakt van bamboe. De hele kamer was gemaakt van het spul. Vertwijfeld stond ze op, om te realiseren dat ze alleen nog maar haar ondergoed aan had, om vervolgens een weg hier vandaan te zoeken. Ze miste haar vrienden en wou eigenlijk weer naar huis. Met of zonder Christoph, het maakte haar niet meer uit in ieder geval. Toen ze de deur opende aan het eind van de kamer ontdekte ze dat het kamertje waarin ze lag het gehele complete huisje was. Buiten kon ze niets zien behalve dikke mist en toen ze een stap naar buiten wilde zetten, hoorde ze weer de zelfde stem als toen ze viel, die haar weer fel terug riep. ,,Wil je dood ofzo?’’ ze keek op omhoog en zag op het dak een pandabeer zitten. Kort dacht ze dat ze dat misschien gedroomd had maar het was echt waar. Hij was groot en keek gemeen. Ze werd bang van hem en vluchtte weer naar binnen. Ze hoorde zijn lijf nu over het bamboe dak lopen en neer ploffen voor de deur. De deur vloog open en daar stond zijn donkere silhouet. Als meisje moest ze toegeven dat hij prachtige kleren aan had, die nog maar net zijn dikke buik wisten te omvangen. Maar kort daarna zag ze zijn enorme klauwen en zijn torenhoge lichaam. Het was een beest om te zien, al gedroeg die zich dus menselijk. ,,Dat scheelde niet veel. Zowel daarnet als eerder vandaag.’’ Sprak hij rustig. Hij stapte op het angstige meisje af wat halfnaakt in de hoek was gekropen. ,,Je kleren drogen buiten, al ben ik bang dat met de mist het nooit echt droog zou worden. Ze durfde niets te zeggen en toen ze in zijn grote gele ogen keek zag ze wel een vriendelijke glans. ,,Mijn naam is Fao.’’

Fao stelde zich voor als een Pandaren en gaf toen dat hij nog nooit een mens ontmoet had. ,,Zijn ze allemaal zo mooi als u zelf?’’ vroeg hij wat ongepaste n verlegen. Maddy wist niet waar ze het moest zoeken meer. ze durfde nog steeds niet veel te zeggen. ,,Je hebt vast honger. Ik ben zo terug.’’ En terwijl de Pandaren vertrok rende zij naar buiten, op zoek naar een uitweg. De mist was dik en ze kon nog geen meter ver kijken. Ze begon maar een kant op te rennen om vervolgens te struikelen waar de grond ophield. Aan een stevige wortel bleef ze met haar voet hangen, wat haar enkel blesseerde, en Fao kwam even later alwetend naast haar hangen en bracht haar weer terug naar zijn hut. ,,Ik zei toch, kijk uit.’’ Attendeerde hij er nog maar even op. ,,Als de mist weg is, zal je het begrijpen. Hier, is lekker.’’ En hij schotelde haar vrijwel direct een heerlijk ruikende maaltijd voor in een grote kom. Haar maag begon direct te krampen en ze tastte toen toch maar toe, terwijl ze beer in de gaten bleef houden. Het smaakte en het smulde. Waar hij het zo snel vandaan had gehaald, wist ze niet. Maar als hij dit gemaakt had, wist ze een ding wel. Beren konden meer dan broodjes smeren. Hij keek genoegzaam toe hoe zij zat te smullen van zijn kookkunsten. Daarbij kon hij het niet laten zijn ogen te laten glijden over haar goddelijke lichaam. Al hoewel dit de eerste keer was dat hij een mens had ontmoet, had hij nooit gedacht dat dit vrouwelijke exemplaar zo’n indruk op hem zou maken.

Dagenlang hield de mist aan waarbij Maddy nooit wat zei. Iets wat ondankbaar liet ze voor haar zorgen en Fao deed dat met genoegen. Dag in dag uit trok hij de mist in en kwam hij terug met de meest geweldige maaltijden. Elke keer legde hij uit wat hij er in had gedaan, maar ze kon hem amper begrijpen. Iets van vis of vlees waarschijnlijk, en dat beviel haar goed. Haar kleren had ze wel terug gekregen maar hij zou nooit het halfnaakte gespierde jonge lichaam van deze meid meer vergeten. ,,Heb je een douche?’’ vroeg ze op een dag’’ hij schrok van haar stem alhoewel die zacht en lief was. ,,Ik ben Maddy. Ik weet niet war ik ben en wie of wat jij bent. Maar ik stink heel erg en zou graag willen douchen.’’ Hij grinnikte naar haar en nam haar mee naar buiten. Onder een grote regenton wees hij haar op een koordje en dat wanneer ze er zou aan trekken, er water uit kwam. Hij liep vervolgens weg en keek van binnen toe hoe ze zich uitkleedde en ze haar naakte lichaam waste. Met dat zijn ogen groter werden en hij zich aan het verlekkeren was met haar in gedachten, begon de zon te schijnen en trok de mist weg. Een warmte overtrok zich over het hutje en het naakte lichaam van Maddy wat daarbuiten nog onder de douche stond. Maddy kon har ogen niet geloven toen ze ontdekte dat ze op een bergtop stond wat niet veel meer kon onderhouden dan dit ene hutje. Voor kilometers kon ze ver kijken in diepe dalen die altijd gevolgd werden door andere spitsen. De omgeving was groen en weelderig maar ook erg vruchtbaar. De zon verwarmde haar lijf en het water in de stond en Maddy stond te genieten. Ze merkte pas dat Fao stond toe te kijken toen zij hem hoorde struikelen. Met zijn lul in z’n hand was hij iets uit het raam geklommen om beter te kunnen kijken. Door zijn onhandigheid, had zijn buik ervoor gezorgd dat hij zijn evenwicht verstoorde en tuimelde hij enkele meters naar de grond toe. Op zijn grote kaak landde hij met een knal en keek toen op naar de verlegen Maddy die geschrokken toch even was komen kijken. Toen hij snel en gegeneerd opstond, was hij zijn erectie vergeten en keek Maddy naar de grote lul van de beer die tussen zijn gulp en vacht uitstak. Pikzwart als de huid van de Pandaren. Erg lang en dik en hij glom mooi in het felle licht van de zon. ,,Komt dat door mij?’’ vroeg ze ontluisterd. Hij knikte verlegen. ,,Je hebt veel voor me gedaan, de laatste dagen en daar ben ik je erg dankbaar voor. Maar alhoewel ik aardig onder de indruk ben van je… uhm, dingetje… kan ik dat natuurlijk niet doen. Je bent een Panda!’’ lachte ze als laatste. Iets verslagen maar vooral gegeneerd liep Fao de andere kant op. waarom moest ze zo gemeen doen tegen hem.

Dagen verstreken en Maddy begon te leren leven op de eenzame top. Fao leerde ze beter kennen als een trouwe metgezel, die wel een man bleef, maar haar nog nooit had lastig gevallen. Elke keer als zij ging douchen, zag ze hem staan gluren. Ze liet hem gluren en hoopte zo dat ze hier mocht blijven. Ze werd als een ware koningin behandelt door hem en dat was wel even iets anders dan hoe haar vriendinnen haar behandelt hadden voordat ze door dat gat wist te vallen. Ze had met die reden had ook niet gedacht of ze nog wel thuis zou komen. Ze vond het voor nu wel even prima. De spanning tussen haar en Fao vond ze intrigerend en ze leerde meer over hem als wezen kennen. Hij beschermde haar erg voor de wereld van buitenaf, maar wat wil je met arenden van enkele meters hoog. Ze noemde hem ook geen beer meer, of panda. ,,Hij is een Pandaren.’’ Zo wist ze het zichzelf uit te leggen. ,,Hij heeft de kleuren van een panda, en best veel trekjes van een grote beer. Maar hij s vriendelijk, kan praten en zorgt voor me. Dus geen panda of beertje.’’ Gniffelde ze dan zachtjes. Fao had nog een reden om haar te beschermen. De gevoelens die hij had gekregen voor dit mensen meisje waren eerst gebaseerd op lust. Maar nu Maddy terug praatte en hij ook haar leerde kennen als een lief verlegen meisje wat deed aan hockey, wat dat laatste ook mocht wezen, begon hij diepere emotionele gevoelens te waarnemen waar hij erg mee worstelde.