Mandy kon ergens in de verte haar geboorte stad zien met de gekleurde daken waar ook zij nog steeds woonachtig was. ze kon er nauwelijks wat bij voorstellen dat ze straks weer thuis zou zijn en even moet doen alsof er niets aan de hand was. maar de 2 vlogen er nog voorbij. Dat was haar verteld. De stem die ze had gehoord tijdens het hitsige moment was dus echt van die gryphon geweest, waar ze nu nog op reed. De rit was lang geweest en of ze nou op zijn rug sliep, of wakker was; de gehele rit fantaseerde ze over het moment terug. En over meer. Ze wenste eerlijk gezegd dat de piemel niet zo groot was geweest. Dat ze haar keel had kunnen oprekken en het beest pas echt een ervaring had kunnen geven. Maar hat avontuur ging nog door voor haar, want ze was hoe dan ook geslaagd voor deze test die hij haar had voorgelegd, al wist ze nog niet waar het avontuur haar zou leiden. Laat staan dat ze wist waarom ze werd getest door een gryphon in de eerste plaats. Maar goed, deze vreemde grote wereld bevatte wel meer wat niet uit te leggen was, dus trok ze er niet zo veel aan. Het was ook geen straf geweest zover. Eenmaal de oceaan over waren ze dus over Westfall gevlogen en bleven ze op de grens van Elwynn en Duskwood om zo geen aandacht te trekken. Hun bestemming was een raadsel. Letterlijk. Vele raadsels zelfs. En de gryphon wist wel waar ze naar toe gingen, maar voor de rest mocht niemand het weten. Het was topgeheim. Het lot van het mooie meisje lag al vast. Alles wat ze zich nu voorstelde met het beest waar ze op zat, was maar een schrijntje van wat haar te wachten stond.

De lucht werd langzaam donker boven de twee, en de gryphon ging steeds lager vliegen om onopvallender te worden met de kilometers die ze voorbijvlogen. Het werd guur en koud. Het meisje was er niet op gekleed. Maar ze kende deze plek. Van gehoord dan. De Barrens, waar ze vandaan kwamen, lag misschien wel 100x zover van huis dan deze plek, maar men wist dondersgoed dat deze plek niet opgezocht moest worden. Velen die het probeerden, keerde niet meer terug. En het was voor het eerst dat Mandy begon te vrezen voor haar leven. ,,Karazhan…?’’ vroeg ze zachtjes. Bijna voorzichtig. De gryphon reageerde er niet op en sloeg nog een keer hard met zijn grote vleugels en leek meer haast te maken. Het bos van Elwynn en Duskwood veranderde langzaam maar zeker in de doodse en verlaten plek die bekend stond als Deadwind Pass. En zo werd het niet zomaar genoemd. Vroeger was dit een mooie plek in het grote bos wat zich voltrok over het zuidelijke deel van het continent. Een magische plek. De bomen waren kaal en grijs. Dood. Het vormde het landschap tezamen met de kale grijze rotsen. Enkel aaseters konden hier overleven. Op de kadavers van reizigers die zich toch hier probeerde te verrijken aan de eindeloze schatten die het zou bevatten. Want te midden van het doodse bos en de kale rotsen stond een enorme toren. Karazhan. Ooit een plek van magie en wonderlijke kunsten. Nu enkel nog de magie in zijn meest duistere vorm. Het schijnt er te spoken en allerlei wezens die het daglicht niet zouden kunnen verdragen, zouden zich hier schuil houden. ,,Alsjeblieft, ik wil hier weg.’’ Begon ze al zacht te smeken. Nog voordat ze geland waren. De gryphon maakte nog een extra rondje en Mandy kon zich verwonderen aan de structuur. De top van de toren leek wel geëxplodeerd. De brokstukken bleven hangen in de lucht daar om heen. Magie was aanwezig. uiteindelijk landde hij toch. ,,Blijf zitten, als je wilt blijven leven.’’ Hoorde ze hem nog zeggen. ze slikte enkel en hield zich extra vast aan zijn vacht en veren. Via een smalle deur ramde het beest zich naar binnen, en meteen kwam er uit de muren geesten en spoken opzetten die zich wilde vergrijpen aan dat wat hij op zijn rug droeg. De grote hallen die met elkaar verbonden stonden met grote trappen en gangen boden een uitweg voor de twee. Hij sloeg zijn vleugels weer uit en met een noodvaart vloog hij door de duistere hallen. ,,Elke hal heeft een ander gevaar.’’ Meldde hij haar nog, en ze zag het. Spoken waren nog niet zo eng, de rest wel. Ze sloot haar ogen maar en liet zich meenemen. Als het kwaad had gewild had dit beest haar al wel eerder aan haar lot over kunnen laten. Het beest dook een laatste kamer in, en met zijn vaart klapte de enorme deuren achter hem dicht. Het was stil om hun heen, en Mandy durfde haar ogen weer open te doen. In het midden van de kamer stond een enorm bed, en de muren waren afgedekt door meters hoge boekenkasten. Aan de achterzijde was nog een balkon wat uitzicht bood over de doodse vallei. Niet bepaald een plek voor meisje zo mooi als Mandy.

Ze steeg af en op advies van de gryphon moest ze plek nemen op een houten stoel aan een houten tafel, waar een kleedje overlag en waar een kaars op brandde. ,,er is zoveel meer. Zoveel…’’ Hoorde ze het beest zeggen. al zag ze nooit zijn snavel bewegen, ze wist gewoon dat de stem van hem was. ,,Wees stil, ze kunnen je horen.’’ En ze gehoorzaamde ook. Hij werd blijkbaar niet gehoord als hij sprak. Maar het leek wel alsof ze zijn stem in haar hoofd hoorde, en alles daarbuiten niet. ,,We hebben je nodig Mandy. Heel de wereld heeft je nodig. Elke keer als we de Legion terugslaan, komt het terug. En sterker elke keer weer. En dus moeten we ze voor blijven.’’ Hoorde ze hem en het beest ijsbeerde door de kamer heen, om achter het bed te verschijnen wat door een rode sluier afgedekt werd. Ze zag de schaduw achter het gordijn veranderen, en voordat ze het wist zag ze een man staan. Hij wees met zijn vinger voor zijn mond, en gebaarde haar nog altijd zachtjes te zijn. ,,er is zoveel meer.’’ Zei hij haar nog een keer, maar ook nu zag ze zijn lippen niet bewegen. Hij hield zijn hand op en stak hem uit naar een kast. En hoog uit de kast, kwam een boek aangevlogen en dat landde in zijn hand. ,,Ik was nog wat te groot voor je. Maar dat komt nog wel.’’ Zei hij haar, en ze wist gelijk waar ze het over had. Ze had geen idee dat deze gryphon meer was dan alleen een getraind beest. Veel meer dus. Maar er was blijkbaar dus veel meer, zoals hij al zei. ,,Je hebt nog veel te leren. En ik kan het je leren. Ik moet het je leren… maar je bent niet alleen. Maak je geen zorgen. Maar weet wel dat de lot van onze wereld op jouw schouders ligt. Of moet ik zeggen… jouw kunsten. Meisje, wat je met me deed van het moment dat ik je zag, was echt ongekend.’’ Ze probeerde de man, die niet geheel onknap was, te volgen en zag hem om haar heen lopen. Hij stond achter haar en legde beide handen op haar schouders. ,,Vroeg of laat zal mijn pik in je glijden alsof het dat nooit eerder gedaan heeft. En niet in deze vorm…’’ En hij liet haar weer los en ging tegenover haar zitten aan de andere kant van de tafel. Hij had een lange rode cape om en verborg zichzelf nog grotendeels. Zijn jas stond open en zijn gespierde borst was wel zichtbaar. Als beest vond ze hem al wat, maar zo als mysterieuze man, leek hij haar ook wel warm te krijgen. Vervolgens maakte hij zijn robe helemaal los, en stak er boven de tafel een harde piemel uit. Niet zo groot en hard als die ze zag toen hij nog een beest was, maar het ding greep meteen haar aandacht. ,,Ben je…?’’ ,,Sst.’’ Siste hij dan snel. ,,Al je vragen worden nog beantwoord. En ja, ik ben meer en kan meer dan wie je dan ook ontmoet heb tot nu toe. Maar ik ben niets vergelijken met sommigen op onze wereld. Maar alles met de tijd…’’ hoorde ze zijn rustige zware stem weer. ,,Nou, kom. Klim over de tafel, en zet die lippen aan het werk. Ik denk verdomme al heel de vlucht aan hoe het zou voelen om jouw knappe koppie gevuld te zien worden met een stevige pik.’’ En Mandy twijfelde zowaar even. Normaal deed ze dit soort dingen meer uit noodzaak, al had ze de situatie misschien nog niet helemaal door. Het was ook allemaal snel gegaan en nu zat ze hier maar. Tegenover een wat oudere en aantrekkelijke man, die net nog een groot beest was, en waar ze dingen mee had gedaan wat ze zich nooit had kunnen voorstellen. Misschien was zijn huidige verzoek toch niet zo gek.

Ze wilde opstaan en om de tafel lopen om gehoor te geven aan zijn verzoek. ,,Nee, over de tafel.’’ Hoorde ze gelijk al bij haar aanstalten. Ze knikte, en vertwijfeld klom ze op de tafel en bewoog ze op handen en knieën naar de man toe. Het was niet dat ze dit nooit eerder gedaan had zo, dus heel gek was het ook weer niet. Net als eerder zag ze dus zijn pik. Al was het wel een ander formaatje. Nog steeds erg groot. Groter dan ze ooit gezien had bij een mens eigenlijk. het voorvocht droop zijn pik alweer uit en de glinstering en de geur van geil lieten haar kansloos. Hij pakte zijn pik en richtte die naar het meisje toe. Het meisje leunde op haar ellebogen met haar kont de lucht in, en begon haar lippen om de eikel te krullen. De man begon te grijnzen en genoot van het gulzige meisje wat langzaam begon, maar al snel zijn gehele eikel afzoog met een kwijlend mondje. Het maakte haar niet uit hoe groot of klein een pik was. als ze er maar op kon zuigen. Om mee te beginnen dan… haar kaken deden al zeer bij het op en af gaan van de dikke kloppende eikel. Maar hij wilde meer. Ze moest zich bewijzen. Ook dit was een test, al wist ze dat niet. Het voelde voor haar ook zeker niet als een test. Het was toch een beetje haar hobby. De man stond op, met zijn pik in haar mondje, en met een handgebaar zorgde hij ervoor dat de kleren van haar lichaam vlogen, en zat ze even later met haar blote strakke kontje nog in dezelfde positie. Het deed haar niets. Ze zoog gewoon door. Ze had alweer door dat deze man bepaalde magische krachten bezat, en het maakte haar alleen nog maar gulziger. Ze voelde zijn hand in haar nek, en hoe die haar lange bruine haren pakte, en haar hoofdje werd voorzichtig verder zijn paal opgetrokken. Mandy zoog door alsof ze niet anders gewend was maar voelde de eikel haar keel afdekken elke keer dat hij zijn eikel in haar mondje schoof. Zonder instructies ontvangen te hebben, legde ze zelf al haar hand onder zijn ballen, waar ze nu wel bij kon en begon die te masseren. Ze vond het heerlijk om een zak in haar handen te hebben. Of in haar mond… maar dat stond hij haar dan weer niet toe. Haar lippen bleven over de eikel schuiven en over een klein stukje dikke hete schacht, en met haar ogen dicht nam ze de sensatie van de smaak, warmte en beweging in zich op en zoog ze eindeloos en moeiteloos door op de grootste pik die ze ooit in haar mondje heeft gehad, en ontving niet veel later de grootste lading sperma die ze ooit in haar keeltje gehad heeft. Van 1 pik dan. Die keer in de bar toen men er achter kwam dat ze geen geld had, en dat ze toen maar een mannetje of 7 begon af te zuigen, was de lading groter. Maar dat was dan ook wel net iets anders. De man had zijn mond wel open nu, maar het geluid van zijn gekreun weerklonk enkel in haar hoofd, wat ervoor zorgde, dat ze zelf zacht piepend maar door bleef zuigen op de spuitende pik. Het wegslikken van zijn sperma leek haar nieuwe krachten te geven. En dat was de bedoeling…