De schaamte kwam, zoals altijd, achteraf. Zodra de euforie met het laatste zaad zijn lichaam uit en het hare in verdween, hij zich uit haar terugtrok, uit haar nog gretige, haast aan hem klampende kut, sloeg het besef in hem neer. Je bent in haar klaargekomen. Je bent klaargekomen in je zus. Ongelooflijke, onwaarschijnlijke overgeile lul, je bent klaargekomen in je zus. Zo week hij terug, tot met zijn billen tegen de koude aanrechtrand.

Het was een mooi meisje dat daar voorover lag over de teakhouten tafel, de haren verward, de groene blouse gekreukt en tot voorbij het rugbandje van haar beha omhooggeduwd. Haar spijkerbroek en string hingen nog om één van haar slanke benen. Haar puntige, smalle billen stonden nog uiteen, toonden hem tussen haar gladde, kleine schaamlippen een glimp van haar rozig, nu door zijn sperma vervuilde vlees. Nee, ze was niet gewoon mooi, ze was een bloedmooi meisje zoals ze daar lag, haar van pijn, genot, of een combinatie van beide verteerd gezicht ter nauwer nood voor hem zichtbaar, de lichte make-up om één oog uitgelopen en de beide handpalmen natrillend op het hout. Het verwarde hem hoe weinig breekbaar al haar naaktheid hem toescheen, hoe volwassen plots, en hoe breekbaar die van hemzelf.

Hij verborg het, zijn naaktheid, vlug, onhandig en zij voelde zijn haast en zijn schaamte en ze troffen haar zichtbaar. Ze keerde zich van hem af en kleedde zich, sprak geen woord en keek hem niet aan toen ze haar haren fatsoeneerde in het spiegelende glas van de keukenklok. Geen woord spraken ze er ook over toen ze de avond als een formaliteit afrondden. Hij durfde niet te denken aan haar vocht dat droogde om zijn gezwollen lul. Hij wist dat ze zijn sappen in hem moest voelen jeuken maar dat ook zij er geen notie van durfde geven, niet tijdens het eten en niet tijdens de film. Pas toen ze met drie zoenen afscheid van hem had genomen, durfde hij zichzelf te verschonen en vervloeken in de badkamerspiegel: “je hebt je zusje geneukt, lul. Hoe ga je deze aan jezelf verkopen?”

*

De dagen daarna begon het overpeinzen. Waar hij de grootste fout gemaakt had. Of hij dat had gedaan. Natuurlijk, of hij haar had moeten vragen of ze voorbehoedsmiddelen gebruikte. Of ze boos op hem was. Of mensen het aan hem zouden zien, dat ze geneukt hadden, of aan haar. Een irreële angst, net als die van de zwangerschap, maar een angst niettemin. Toen ze hem na drie dagen niet gebeld had, zelfs geen berichtje had gestuurd – en hij haar niet – overdacht hij eindeloos het gebeurde. Analyseerde het: wie had wat in gang gezet. Was zij het geweest? Had hij zich aan haar opgedrongen? Ze was zijn huis binnengestapt als zijn jongere zus nog, met een kleine Albert Heijn tas boodschappen: bonen, maïs, paprika, wortel. Een enorme lading Mexicaanse kruiden (dichter in de buurt van waar zij geweest was, kwam ze in de supermarkt niet) en een grote variatie aan pepers. Ze vertelde dat ze daar een half jaar op geleefd, dat ze ervan gehouden had en dat ze het voor hem klaarmaken zou. Dat hij haar mocht helpen wassen, snijden, malen. En tijdens het koken kwamen de verhalen. Ze vertelde ze met trots en met heimwee, levendig, maar hij voelde tussen de regels door dat ze te midden van de polio en de kindersterfte eenzaam was geweest. De Westerse doktoren – vooral Amerikanen – waren afgestompt, de bevolking was te ziek en tegelijkertijd te trots om de hulp met liefde te beantwoorden. Sowieso voelde het verkeerd om die van hen te vragen. “doe een schort om,” waarschuwde ze, “dit gaat spetteren.”

Toen ze daarbij vertederend lachte, hij kon het van de zijkant zien, haar bruin gesproete wipneusje krulde, haar ronde jukbeenderen trokken nog hoger en knepen de hoeken van haar ogen tot spleetjes, besefte hij dat hij haar had gemist. Verschrikkelijk gemist. En dat hij zelf, ondergedoken in zijn coschappen en nachtdiensten op zijn manier ook eenzaam was geweest. Hij was blij Anne weer naast zich te hebben. Steeds als ze nadacht, zette ze twee handen in haar lange bruine haren, herschikte ze een beetje, wat iedere keer niets uitmaakte, maar waardoor hij wel een korte blik kon werpen op haar smalle hals en de mooie lijnen van haar bovenrug en schouders. Het moest ergens daar geweest zijn dat het meisje dat in zijn keuken ronddartelde voor hem haast bovenaards aantrekkelijk werd. Hij draaide om haar heen terwijl zij praatte, hij legde een hand op haar schouder –of meer óm haar schouder; hoe kon een zo smalle arm toch zo krachtig aanvoelen – toen hij naar een onnodige kruidenmolen uit de kast boven haar reikte. Hij raakte met zijn bovenbeen haar heup.

Natuurlijk voelde ze zijn toenaderingspogingen, want plotsklaps klikte ze met een ‘zo, klaar,’ het gas uit. Ze draaide zich naar hem toe en stapte achteruit, op de tenen, zette haar billen tegen het aanrecht, de vingers om de hardstenen rand gekruld en keek hem alleen maar aan, uitdagend, met weer die mooie lach van net. Ze wachtte tot hij de stap zette.

En hij zette hem. Hij schoot naar voren, pakte haar bij de haren, zoende haar met kracht op de mond. Zij zoende terug, verlangend en agressief, gebruikte als eerste de tong. Zij trok hem dichter naar zich toe, gebood hem haar met zijn kruis tegen de aanrechtrand te duwen. Ze voelde zijn erectie, greep naar zijn riem en gulp en werkte die gehaast en onhandig open. Hij betastte haar, greep naar haar stevige borstjes, bleef happen naar haar mond, zette zijn nagels in haar rug en reikte haar broek in, over haar bil, voelde de rand van haar string. Zij had zijn pik al tevoorschijn, streelde hem in de lengte, trok hem omhoog, gebood hem harder en harder te worden en zij duwde hem uiteindelijk van zich af en gooide zichzelf voorover over de keukentafel heen, schoof zich grotendeels uit haar broek en sommeerde hem zich in haar te boren, zo diep mogelijk, kreunen van genot aan haar ontlokkend. Haar kutje was diep, eindeloos diep, en warm en gewillig glad. En tegelijkertijd was ze zo onwaarschijnlijk strak en intens, dat hij zijn zaad al bij de derde of vierde stoot voelde opkomen en hij zich vrijwel direct daarop, met een gevoelsmatig eindeloos durend, verblindend heftig orgasme in haar leegspoot.

Uiteindelijk had het geheel maar enkele minuten geduurd. Het was eigenlijk meer geil geweest dan het soort seks waar hij met al te veel trots op terugkeek. Teleurstellend misschien wel, voor haar, of in ieder geval te snel voorbij. Maar ieder moment dat hij de dagen erna voor zichzelf had, en te vaak ook de momenten waarop hij zich bezig moest houden met patiënten, met zijn studie, of met het verkeer, flitsten delen ervan weer door zijn geest. Haar hand om zijn pik, met de smalle, sierlijke vingers. De smaak van haar tong: kruidig zoet, van het voorproeven. De zuigende greep van haar kutje om de schacht van zijn lul, het uitzicht tegelijkertijd op haar schokkende, flexibele rug, smal genoeg bijna om met zijn twee handen te omvatten en toch met mooie, gespierde lijnen. Maar ook dacht hij meer en meer gewoon aan de warmte van haar lichaam naast of tegen het zijne, gekleed nog, en aan de vrolijke blik in haar ogen, toen ze bij het binnenstappen voelde aan zijn wang. “Je hebt een baard laten staan. Echt een hipster nu.” En hoewel hij wist dat het niet op de avond zelf was gebeurd, maar ergens tijdens het naspel, tijdens zijn piekeren en terugkijken, wist hij het zeker: hij was verliefd op haar geworden.

*

Nils had zichzelf nooit als een lafbek beschouwd met vrouwen. Hij wist dat ze hem als een knappe jongen beschouwden. Hij had een goed lijf, hij had iets te vertellen, hij was, als alles goed ging, over een half jaar dokter en hij durfde dat naar meisjes toe te laten zien. Hij had veel vaker seks gehad met vrouwen waarmee dat eigenlijk niet handig was geweest en had daar nooit problemen mee gehad. Maar met zijn verliefdheid naar Anne toe durfde hij geen enkele stap te ondernemen, bang als hij was enerzijds voor wat het betekende, de stempels die erop geplakt zouden worden, anderzijds simpelweg voor haar afwijzing. Ze was jonger dan hij – zij het maar anderhalf jaar – maar met afstand de krachtdadigere van hen tweeën. Meer eigengereid ook, moediger en daarom het type meisje dat, ondanks dat ze zich ook tot hem aangetrokken had gevoeld in zijn keuken, dat wist hij zeker, ‘nee’ tegen hem zou durven zeggen als hij zich aan haar voeten werpen zou.

Wat ze daarbij werkelijk zou denken en voelen, zou hij niet weten, zoals hij haar gedachten zijn hele leven al niet lezen kon. Het was trouwens altijd strontvervelend geweest om een beeldschoon zusje te hebben, waar zijn vrienden voor naar zijn feestjes kwamen, meer dan voor hem. En dan stond ze ook nog eens boven die jongens, ze schonk ze alleen vriendschappelijke aandacht, grapte wel met hen, maar hapte nooit op hun avances. Het gaf haar iets onaantastbaars: op openlijke seksualiteit had hij haar - tot voor kort dan, en ook toen maar heel even, in een opwelling wellicht - nooit kunnen betrappen. Op verliefdheid ook niet. En hoewel hij dat tot voor kort een geruststellende gedachte vond, wilde hij nu opeens meer van haar weten. Wat had ze kunnen laten zien als hij niet zo snel klaargekomen was? Als hij haar meegenomen had naar de slaapkamer, haar had gevraagd haar gang te gaan? Hij probeerde er zich een voorstelling van te maken, ’s avonds in bed, en trok zich op haar af. Op een gefantaseerd beeld van haar ontblote lijf, dansend, gepassioneerd wiegend bovenop hem. Op een verboden beeld van liefdevol vrijen met een meisje dat zijn zus was, dat naar hem smachtte en dat hem vroeg, smeekte dingen met haar te doen, intieme dingen, of obscene. Een meisje dat hij bezitten mocht, uitwonen mocht, in extase mocht brengen. Maar, zoals dat altijd met dergelijke fantasieën ging, lieten ze hem na het klaarkomen leger achter dan hij voor het aftrekken was geweest en het duurde een week voor hij inzag dat hij niet op dromen kon blijven teren. Dat hij in ieder geval moest proberen enige toenadering tot haar te krijgen.

Het kostte hem een half uur om de moed bijen te rapen op ‘bellen’ te drukken. Wat hij eigenlijk met zijn telefoontje hoopte te bereiken wist hij niet, maar wat het ook was geweest: zodra hij haar stem hoorde, wist hij dat hij het vergeten kon. Ze klonk gebroken. Droevig. Sowieso had ze een eindeloos aantal malen over laten gaan en dus getwijfeld of ze op moest nemen. Hij vroeg ernaar, naar hoe ze zich voelde. “Ik ben twee weken geleden met een jetlag in Nederland teruggekomen,” antwoordde ze, “en het lijkt wel of die gewoon niet meer overgaat.” Niets over wat hij daaraan kon hebben bijgedragen. Niets over gevoelens, of gebrek daaraan, naar hem toe. Hij probeerde te prikken: hoe haar huis was. Ze dacht erover terug te gaan naar hun ouders in Soest. Voor eventjes. Of ze ergens nog iets leuks van plan was van de week? Misschien, Tivoli, volgende zaterdag. Werk? Een restaurantje. Niets groots, maar goed genoeg voor nu en ze betaalde er de huur van.

Plots kapte ze zijn vragen af. “Waar bel je eigenlijk voor, Nils? Wil je het over vorige week hebben?” Hij zweeg. “Jezus… wat wil je nou van me horen? zulke dingen gebeuren. Bedenk er voor jezelf iets op, ik ga dat niet voor je doen.” Geen spoor van weemoed of vertedering zat er in haar stem, alleen kilte. Woede ook, die hij had verdiend. Als het op seks aankwam, realiseerde hij zich naderhand, was een vrouw bereid je vrijwel elke fout te vergeven, maar niet degene waarin je had laten merken – al was het maar heel even - dat je haar als je fout beschouwde. En juist dat had hij bij Anne, voor de tweede keer al, gedaan. Eén keer toen nadat hij in haar klaarkwam, één keer toen hij de telefoon ophing zonder te haar zeggen dat hij het de volgende keer zo weer zou hebben gedaan.

*

Annes woorden en de bitse, resolute wijze waarop ze ze had uitgesproken, sloegen hard bij hem in. De fantasieën hielden op, want de vervulling ervan was in één klap volkomen uit zicht geraakt. En het verraste hem, maar waar hij tot drie weken terug niet of nauwelijks met haar bezig was geweest, laat staan op lichamelijk vlak, was nu het idee dat hij zijn zusje niet meer zou mogen zoenen of vrijen hem plots een absoluut doembeeld. Sinds de weken nadat ooit zijn Pauline het had uitgemaakt, nota bene nog op de middelbare, had hij niet meer zulk liefdesverdriet gevoeld. Hij pijnigde zich nog met een foto van een zomer terug die hij op zijn computer had bewaard: een zonnig geschoten beeld van Anne op een strandpaviljoen, gekleed in een rode cocktailjurk, de voeten bloot en de sneakers bungelend aan haar linkerhand. Ze keek over haar linkerschouder tegen de zon de camera in, en droeg – dat deed ze nooit – een kleine pet over haar bruine, doorwaaide haren. Het was een gruwelijke, kwellende afbeelding zo, en hoe meer hij probeerde te zien dat ze naar hém glimlachte, hoe meer hij de onoverbrugbare afstand naar haar ervoer. Hij probeerde zich eenmaal, diep in de nacht al, af te trekken bij de foto, maar stopte halverwege en viel pas na een uur in slaap.

Uit pure ellende besloot hij bij zijn ouders op bezoek te gaan, die, naast dat vooral veel over het verloop van zijn studie wilden weten, nog wel over Anne vertelden: ze maakten zich zorgen over haar. Het meisje dacht alweer over een vertrek naar Zuid-Amerika (of hij, toch haar grote broer, haar er niet vanaf zou kunnen praten). Het was ongelooflijk hoe zijn moeder met al haar vrouwelijke intuïtie zo volkomen blind kon zijn van de ware aard van haar oogappel, in zijn eigen studentenstad toch een betrekkelijke slettebak met een milde obsessie voor anale seks (zou Anne daarvan houden, schoot door zijn hoofd), die geneukt had met en wilde neuken met hun enige dochter en zelfs verliefd op haar was. Van hen kon hij geen hulp in de toenadering verwachten en hij sloeg zelfs de geplande nacht in Soest over en pakte de laatste trein naar huis.

Haar bellen zou geen zin hebben, ze zou niet opnemen. Zomaar bij haar op de stoep staan, was helemaal een absurde gedachte en uit het restaurant waar ze werkte – als hij überhaupt had geweten waar het was – zou ze hem rustig wegsturen als hij er binnen durfde stappen. Boven alles wist hij van zijn zus dat als ze in haar hoofd had gehaald weer naar het buitenland te vertrekken, ze daar niet te lang mee wachten zou. Alle wegen leken hopeloos. Pas toen hij, één uur ’s nachts, met een glas whisky op de bank naar wat rustgevende muziek zat te luisteren, drong de laatste strohalm tot hem door. “Tivoli,” had ze genoemd, over de telefoon. “Zaterdagavond.” Hij zocht op wat er was en wist toen zeker dat de ‘misschien’ die ze erbij had genoemd een ‘absoluut zeker’ was.

Een psydance event. Psychedelische dancemuziek. Anne zou er zijn: de enige plek waar hij haar ooit volkomen thuis had gezien, was de dansvloer. Ze was trouwens een fantastisch, betoverend danser, en misschien wel belangrijker in dit geval, niet iemand die het gebruik van synthetische drugs op dit soort momenten schuwde. Het was geen eervolle gedachte van hem, maar waar ze hem bij dag en in nuchtere toestand met kracht op afstand zou houden, zou haar extase op de beats van Mindbenderz of Sabretooth hem net de ruimte tot toenadering verschaffen. De kaarten waren uiteraard uitverkocht, en via ticketswap onbetaalbaar, maar hij had nu een maand eten over voor deze kans. Hij kocht op het eerste aanbod, voor honderdzeventig euro.

*

Nils tapte om half twaalf binnen in een toen al onvergetelijke sfeer. Ook zonder kans om zijn zusje te zien, was het een briljant feest geweest: iedereen van de ingang tot het podium deinde, sprong en draaide in een gigantische zee van groen laserlicht en opzwepende, warme basbeats. Hij bewoog zich langzaam door de menigte heen in een poging de zaal te verkennen, maar raakte voor hij het wist de weg kwijt en hief zijn handen in de richting van de lichten, begon mee te stappen op de maat. Om zich heen zag hij dat iedereen van de werkelijkheid los was en hoewel hij geen pillen en zelfs geen druppel had gebruikt, vergat hij zijn missie, liet hij zich meeslepen door de massa en de muziek, waarvan hij vermoedde dat het van een Franse DJ was waar hij in het verleden veel van had geluisterd, of een remix ervan.

Het was voor hem een onbekend aantal nummers, of zelfs uren verder, dat hij haar plotseling zag, stroboscopisch verlicht, geen drie meter van hem vandaan en toch schijnbaar een wereld weg. Ze danste met haar rug naar hem toe, de handen boven het hoofd, in haar eigen wereld leek het, en tegelijk expressief, vrijgevig met haar schoonheid. Ondanks haar bescheiden postuur leek ze een groot ontzag in te boezemen met haar aura van onaantastbaarheid. Het was of ze op een eiland danste, golfde, wiegde. Dan weer zakte ze door haar knieën en draaide laag bij de grond, vanuit de enkels, dan weer hief ze zich op naar boven en leek ze haast van de vloer te stijgen. Ze danste met iedereen tegelijk en in haar eentje, stelde zichzelf ten toon, werd bewonderd en benaderd, maar nooit raakte iemand haar aan op een wijze die haar bijna goddelijke statuur teniet deed. Het was Anne in haar puurste vorm die daar bewoog en Nils hoefde alleen maar toe te zien in haar nabijheid en zou daarmee volmaakt gelukkig kunnen zijn.

Maar hij hoefde ermee nog geen genoegen te nemen. Een dansvloer kon een bewustzijn op zichzelf zijn, en als zodanig was hij ongemerkt naar haar toe gedreven. Anne zag hem, herkende hem. Een kort moment verstarde hij, angstig voor wat ze zou doen, toen zag hij in haar ogen de extatische, gelukzalige toestand waarin ze verkeerde en wist hij dat het goed zat. Zij bleef dansen, bleef haar heupen wiegen, pas voor pas, voet voor voet, dichter naar hem toe. Ze zwaaide haar hoofd een en weer, haar lange haren als een krans om zich heen werpend. Ze was binnen armafstand, maar hij reikte niet, wachtte op haar, terwijl ze nog dichter naar hem toe veerde. Hij zag vrijwel haar hele benen onder haar korte spijkershorts uitkomen, haar schouders, een deel van haar gespierde buik en zelfs haar jukbeenderen waren zichtbaar in de uitsparingen van het kleinste blouseje dat hij haar ooit had zien dragen. Samen met de Converse gympen kon ze onmogelijk meer dan 500 gram aan kleding dragen, zijn tengere zusje, dat toch met zo weinig stof zo stijlvol bedekt kon zijn en nu haar onderarmen op zijn schouders legde, de handen sloot achter zijn nek, zicht tegen hem aan vleide en haar tepels door de dunne stof heen voelbaar tegen zijn borst plaatste. Hij liet haar het initiatief nemen, nog steeds bang om een grens te overschrijden en zij nam het zonder enge terughoudendheid. Ze duwde haar heupen tegen de zijne, draaide zich om, met haar billen tegen zijn bekken, draaiend tegen zijn erectie, leidde zijn handen over haar warme buik, op haar borstjes, langs haar oksels.

De harde, snelle bas zwol kort aan en verdween toen plots, om plaats te maken voor een intermezzo van serener, kalmer synthesizertonen. Het licht veranderde van intensiteit, en teint, maakte hen beiden alleen nog zichtbaar voor elkaar. Nils nam Annes heupen, draaide haar om, met haar gezicht dicht bij het zijne. Hij zag geluk in haar blik, blijdschap en iets onbestemds, waarvan hij hoopte dat het de verliefdheid was die ook hij voelde. “je bent gekomen,” zei ze. “Natuurlijk,” antwoordde hij, alhoewel hij geen idee had op welke grond ze hem verwacht had en waarom zijn aanwezigheid natuurlijk zou zijn. Hij schoof, midden op de dansvloer, een hand onder haar blouse, voelde haar borsten onder de dunne beha en zoende haar op de lippen. Ze opende ze, bood hem haar mond aan en ze zoenden innig, lang, terwijl zijn handen, zachtjes gestuurd door de hare, haar lichaam verkenden.

Met het opnieuw losbasten van de trancebeats trok ze zich voorzichtig van hem los, en begon ze weer wilder te dansen. Ze schreeuwde iets in zijn oor, hij verstond het niet goed: “ik mis je,” was het, of “ik wil je”. Maar toen het felle licht weer aansloeg en hen in het midden van de drukke zaal in de schijnwerpers zette, duwde ze zijn handen af van de intiemste plekken, onder haar blouse vandaan, van haar billen af. Ze wees met haar hoofd naar de mensen naast hen, in wie hij nu pas één van de gezichten herkende. En het gezicht herkende Nils: In zijn ogen stond dezelfde mdma-geïnduceerde extase, dezelfde geilheid ook, die hij bij Anne had gezien, maar ook vertwijfeling, over het incestueuze schouwspel dat zich zojuist voor zijn ogen had voltrokken. Nils zag Anne van de een naar de ander kijken en daarna lachen, ontspannen lachen. Nog één keer kwam ze naar hem toe: “Stan en Mirjam zijn hier,” verstond hij van haar roepen in zijn oor. En daarna, met twee handen tot een kapje om zijn oor gevouwen: “ga”. Ze gaf een vriendschappelijke duw tegen zijn borstbeen, en een knipoog. En ze gebaarde: ik bel aan. Bij jou.

*

Ze hoefde niet aan te bellen, want ze wist dat hij de deur van het slot zou laten. Nils hoorde hoe ze hem voorzichtig open en weer dicht deed, hij hoorde haar kleverige schoenzolen over het parket. Zenuwachtig alsof het zijn eerste keer was, bleef hij onder de dekens, met zijn rug naar de deur liggen, puur op anticipatie al dicht bij een zaadlozing en hij vervloekte zichzelf dat hij zich niet afgetrokken had van tevoren. Hij hoorde het geschuif van een keukenstoel, het stromen van de keukenkraan, het tikken van een glas op het aanrecht. Pas daarna, eindelijk, hoorde hij het geluid van de deurklink en slopen haar nu blote voeten zijn kamer in. Hij draaide naar zijn rug en ving nog net een glimp op van haar prachtige naakte, slanke lijf, voor ze zich soepel onder de deken schoof, en haar warme lichaam languit, huid op huid op het zijne legde, in een innige omhelzing.

Zijn pik stond omhoog tegen haar onderbuik aan en jeukte van binnen, lekte kleine druppels voorvocht die tussen hen in bleef kleven, en hij durfde zich niet te verroeren, beantwoordde alleen haar knuffel, bang om haar opnieuw met een te vroege zaadlozing teleur te stellen. Tegelijk verlangde hij naar haar kut, haar heerlijke, strakke kut en hij wilde diep in haar naar binnen. Hij reikte, streelde over haar rug, naar beneden, klaar om haar heupen op hem te positioneren. Maar ze maande hem tot rust, fluisterde: “sst.. hou me alleen maar vast… we hebben nog zoveel tijd om te neuken…”