Het vooruitzicht van een vuist in zijn kont, en nog wel die van de boerin, en een andere, nog niet bekende kwelling (maar ongetwijfeld weer een overtreffende trap in pijnbeleving) maakte Harry erg onrustig. Hij wist liever waar hij aan toe was, ook al betekende dat slecht nieuws.

Hij dacht ook na hoe lang hij van plan was (of fysiek in staat was) alle vernederingen door de boerin, meestal ten overstaan van Nel en de boer, nog te pikken. Want ook aan Harry's piemel kwam een eind, om het maar eens zo te formuleren. Hij maakte zich serieus zorgen, want liefst deed hij gewoon wat hem werd opgedragen. 

Maar met een plank aan zijn balzak, acht spijkers door zijn dunne velletje en drie naalden door zijn gevoelige eikel was hij al eerder gaan overdenken waar zijn solidariteit naar zijn werkgever ophield. Hij werd door de sadistische opsluiting in een stinkende stal sowieso niet in staat gesteld normaal te slapen en bij te komen van een werkdag. Na een aantal dagen merkte hij dat de rek er helemaal uit was. Uit zijn aan de plank vastgespijkerde, op verschillende spijkerpunten uitgescheurde balzak en eigenlijk uit heel zijn lijf.

Ook een schoongemaakte stal maakte het er slechts tijdelijk iets beter op. Al snel begon de stal weer te stinken, want Nel en hij konden moeilijk 's avonds en 's nachts alles ophouden. Dus zat hij regelmatig Nel's kont en kut schoon te likken, maar wat eruit gekomen was bleef liggen stinken in het stro. Dweilen met de kraan open.

Afijn, de dag brak aan, dat de boerin hem ging fisten. Al wist hij 's ochtends toen hij opstond niet dat het die dag zou gebeuren. En als straf waarvoor eigenlijk, dat wist hij ook al niet meer. Het gebeurde 's avonds na de zware werkdag in de stal, toen Nel hem eindelijk zijn halflouwe bord met smurrie bracht. De boerin slofte achter haar aan en die triomfantelijke grijns op haar gezicht verried haar plannen.

'Zo, Harry, het is zo ver. Ik trek je buttplug er nu uit en ga je vuistneuken. Je bent nu wijd genoeg, denk ik. Ik heb wel een pot uierzalf meegenomen om het penetreren wat te vergemakkelijken, da's toch mooi meegenomen. Zeg nu maar eens dat ik geen rekening met je houd.' Ja, Harry sprong een gat in de lucht … toffe meid, die boerin.

Hij moest gaan zitten met zijn benen opgetrokken en met zijn rug tegen de houten wand. Alsof hij ging bevallen. Er werd wat extra stro onder zijn billen gelegd, waardoor hij ietsje handiger gepositioneerd was voor een penetratie door de boerin. Hij hield zijn adem in toen ze een flinke kwak uierzalf op zijn sterretje smeerde en deels ook soppend in zijn kontje frotte. Ook de vuist waarmee ze hem ging nemen, werd ruim ingezeept.

Toen de vuist – in de vorm van een avocado – zijn weg zocht langs Harry's sluitspier, hield hij zijn adem in en zijn ogen dicht. Ontspannen was natuurlijk totaal onmogelijk nu, maar zou hem wellicht wel iets hebben geholpen. Nu moest de vuist langs zijn aangespannen toegangspoort. Dat lukte pas nadat de boerin nog wat uierzalf had bijgesmeerd. Toen de sluitspier eenmaal gepasseerd was, kwam er enige ontspanning voor Harry. Maar hij voelde zich niet steeds erg ongemakkelijk en had veel pijn. Het voelde alsof hij gespiest was. 

'Zo, Harry, zeg eens, hoe voelt dat nou?' De tranen stonden in zijn ogen en Nel was gaan huilen, spontaan. Zou zij ook ooit gefist zijn door de boerin, vroeg Harry zich opeens af. Harry reageerde niet op de vraag van de boerin, keek haar slechts vernietigend aan en dat werkte natuurlijk averechts. Ze begon haar vuist langzaam te draaien, waardoor er extra pijn ontstond in Harry's sluitspier. Verderop maakte het niet zoveel uit, al voelde hij wel duidelijk wat vingers van de boerin bewegen.

Terwijl hij hoopte op een snel eind aan deze marteling begon de boerin ook nog aan zijn piemel te trekken. Die was tijdens het vuisten spontaan halfhard geworden. Kon hij het helpen! De boerin rukte alsof ze er een prijs mee kon winnen en Harry spoot binnen een minuut een lading sperma de stal in, maar die landde vol op het bovenlijf van de boerin. En in haar gezicht. She was not amused, zoals de Engelsen zeggen.

Ze vloekte even, liet Harry's piemel los, stompte met haar hand hard tegen zijn vastgespijkerde balzak en zag hem ineenkrimpen. 'Hufter, kijk dan uit waar je spuit!' 

Er zou ongetwijfeld een extra straf volgen, besefte Harry. Hij moest meekomen naar de keuken. Daar zaten Nel en de boer gezellig te kletsen. Toen de boze boerin met mij binnenkwam, stokte de conversatie. 'Die hufter van een Harry spoot recht in mijn bek! Dat ga ik hem betaald zetten. Boer, pak de vishaakjes!'

Vishaakjes? Wat nu weer? Harry maakte zich nu serieus zorgen. Die vuist was hij inmiddels al weer bijna vergeten, ook al voelde zijn kontgat nog erg rauw. Maar dat zou spoedig niet meer zijn voornaamste zorg zijn, wist hij. De boerin kennende, en haar sadisme.

De boer stond op, trok een la open en pakte een doosje en een merkwaardige plastic ring met een diameter van zo'n 15 cm. En overhandigde die aan de boerin. 'Zo, Harry, ga maar op je rug op de keukentafel liggen, dan gaan we je eens leren om niet mijn bek te spuiten als je klaarkomt.'

'Ik zal je niet vertellen wat ik ga doen, dat merk je vanzelf wel. De boer heeft dit al eens meegemaakt toen ik hem moest straffen, dus die kan je vertellen hoe kinky het is. Hij heeft destijds flink geleden, maar ook genoten. Ja toch, boer?' De boer keek naar de grond en mompelde iets onverstaanbaars. Daaruit putte ik weinig moed.

De boerin opende het rammelende doosje en haalde er een vishaakje uit. Ze trok aan zijn slappe piemel, pakte de voorhuid beet en duwde er een kant van het vishaakje doorheen. Hij verkrampte. Daarna pakte ze de plastic ring en deed de andere kant van het vishaakje daardoorheen. Er kwam aardig wat druk op het velletje te staan.

'Zo, dat is één. Nog elf te gaan, want ik ga een hele kring maken. Dan krijg je een mooie trechter. En ik heb besloten om het houten plankje ook nog maar even te laten waar het zit: aan je ballen.' Harry vloekte in zichzelf, want hij had gehoopt nu eindelijk eens verlost te worden van dat pijnlijke en irritante ding. 

De boerin pakte het tweede vishaakje en zijn voorhuid. En duwde met speels gemak het haakje door zijn velletje. Het deed veel pijn, ook al omdat de huid moest worden uitgerekt om aan de plastic ring te worden vastgemaakt. De boerin ging vrolijk door met haar handwerk en na een minuut of vijf zat de plastic ring vol met vishaakjes, die allemaal naar Harry's opgerekte voorhuid gingen en daar vastgehaakt zaten. Inmiddels had hij een halve stijve gekregen, waardoor de pijn alleen maar toenam.

Hij keek naar deze potsierlijke opstelling en baalde enorm. Hoe lang moest hij hier nu weer mee rondlopen in zijn overall? Eerst die plank en nu dit weer. Wat zou de volgende straf zijn? Hij was het al een tijdje heel erg zat en had 's avonds in de stal een strijdplan bedacht. Hij zou op het moment dat de boerin hem na de werkdag naar de stal bracht, aan haar proberen te ontsnappen. En haar vastketenen. Oog om oog, tand om tand.

De boerin was log en traag. Harry was niet de snelste, met al die ellende aan zijn balzak en voorhuid, maar daar moest hij dan maar even niet aan denken. Ontsnappen was zijn eerste prioriteit. En misschien moest hij een situatie gaan creëren waarin hij het voor het zeggen had, en niet de boerin. Hij had het idee dat hij Nel en ook de boer aan zijn kant kon krijgen als hij het een beetje slim speelde.

De volgende werkdag bereidde Harry zich mentaal voor op zijn 'coup'. Hij hield de boerin extra in de gaten, zocht naar haar zwakke plekken. Het beste was haar op weg naar zijn stal een enorme duw te geven zodat ze op de grond viel en haar daarna snel vast te maken met de handboeien waar ze hem mee vastbond iedere avond.

Dat moest wel lukken, dacht hij in zijn optimisme. En het gaf ook aan hoe graag hij wilde dat deze ellende stopte. Want wie gaf de boerin het recht om hem zo te pijnigen? Het wordt hoog tijd om de rollen om te keren. Harry zou genadeloos terugslaan en die zeug eens een koekje van eigen deeg geven.

Het grote moment brak aan en Harry slaagde er op weg naar de stal in om de boerin de enorme duw te geven die hij al een tijdje in zijn hoofd had. Ze viel inderdaad met haar volle gewicht achterover, tegen een stalhek, en was door de verrassing even de weg kwijt. Van die gelegenheid maakte Harry gebruik om de handboeien en het sleuteltje te pakken en die om haar dikke polsen te klikken. Het paste allemaal maar net.

Even later besefte de boerin dat ze vastzat. Ze begon te trekken aan de handboeien, maar het hek was stevig in de grond verankerd en dat zou ze niet lostrekken. Er volgde een hele scheldkanonnade richting Harry en ze begon om de boer te gillen. Maar die kwam niet. 'Als ik loskom ga je het bezuren, ellendeling!', beet ze hem toe.

Hij moest even wennen aan zijn nieuwe rol en hield zijn mond wijselijk dicht. Hij liep naar de keuken en liet haar scheldend en tierend achter. Nel had haar conclusie al getrokken en keek Harry angstig aan toen hij de keuken betrad. 'Harry, dit gaat een hoop problemen opleveren!' Hij besefte dat ook wel, maar had besloten het heft in eigen hand te nemen en de boerin tot slavin te maken. Ze konden namelijk prima zonder haar. De boer, Nel en hij.

Het eerste wat Harry vervolgens deed was de pijnlijke vishaakjes verwijderen en de spijkers voorzichtig uit mijn balzak trekken. Dat luchtte enorm op!