22: Alles Voor Niets
-
Hoe meer we het erover hadden, ik en Tessa, hoe minder we Manon begonnen te zien als dat wat we juist wilden. We waren veel te voorzichtig. We kwamen met allerlei regels en afspraken die er de dag erop al niet meer toededen. We wisten gewoon niet hoe en wat. En dat frustreerde. Tessa was net als ik. Ze wilde duidelijkheid en haast klinisch gingen we te werk. En dat werkte natuurlijk niet. En zowel Tessa als ik kwamen elke keer terug op wat we de vorige dag nog wilden, bang als dat we waren teveel van elkaar te vragen. En daarna kwamen we er dan toch weer vooruit. Maar niets gebeurde. Om gek van te worden. Echt praten kon je het ook niet noemen. Dit was geen leven. En Manon… die had ik al niet meer een-op-een gesproken sinds de avond na de film. Wellicht wilde zij wel niet meer. En dus bleven ik en Tessa samen. Op zich een plus. Maar het werd haast onhoudbaar. Frustraties waren elke keer weer voelbaar en de omgeving werd er niet beter van. Ik naar m’n werk en zij naar school. En die weinige tijd die we dan samen waren, vulden we op met frustraties. Dit ging niet werken.
-
,,Dit werkt niet.’’ zei ik haar dan ook op een tot nu toe wat stille avond. Ik keek haar nors aan, en de verontrusting in mijn stem was hoorbaar, maar aan m’n gezicht zag je niets. Ze keek me angstvallig aan. Ze was net weer begonnen over hoe het misschien ook zou kunnen gaan en hoe we dat dan wel niet moesten realiseren. Maar het werkte gewoon niet. Ze klonk met de dag wanhopiger. ,,Dit is niet gezond meer.’’ noemde ik het. Ik zag haar slikken. Haar mond stond iets open en haar lip trilde licht.
,,Je gaat het toch niet uitmaken?’’ vroeg ze me stil, bang voor het antwoord. Ik keek haar kort zorgelijk aan. Dat kon ik niet maken, al had ik er wel even aan gedacht.
,,Nee…’’ fluisterde ik haar bedenkelijk toe. ,,Natuurlijk niet.’’ kwam daarna iets overtuigender. ,,Maar misschien weer even een pauze. Om ons gewoon uit deze sleur te halen.’’ Dat was niet helemaal het goeie woord, maar ze begreep me wel, zei ze me.
,,Ik wil gewoon het beste, ik wil…’’ begon ze.
,,Je wilt zoveel.’’ schoot ik erom in de lach, niet kwaad bedoeld. ,,En ik ook. Te veel. En te snel. En dat werkt gewoon niet.’’ Enigszins gerust kwam ze op me af gelopen. Het was weer de keuken geweest waar we elkaar leken te vinden.
,,Het spijt me.’’ zei ze me daar zacht.
,,Nergens voor nodig.’’ en ik nam haar in m’n armen.
-
,,Je zou toch een weekendje weg gaan?’’ vroeg ik haar. Tessa zou met haar studiegroepje naar Praag gaan. Gewoon, zomaar. Ze had zelfs al een ticket geboekt, maar ging uiteindelijk toch niet mee. Daar was ik ontzettend blij mee. Want ze gaf mij als reden om niet mee te gaan; zodat ze aan ons kon blijven werken. Maar dat was alweer even geleden. We hadden genoeg aan onszelf gewerkt, maar niets werkte. En dus stelde ik voor toch mee te gaan. ,,Gewoon even eruit. Dat we weer even andere dingen zien en denken. En dan daarna zien we wel.’’ probeerde ik positief over te komen. Maar het klonk alsof ik haar zat was. En ergens klopte dat ook wel. Maar niet voor altijd. Alleen nu even over dit onderwerp. Maar dat moest ze toch wel herkennen. En ze erkende het ook.
,,Weet je het zeker?’’ vroeg ze me wel voorzichtig.
,,Tuurlijk.’’ zei ik standvastig. ,,Wordt vast leuk daar. Dat moet ik je ook gunnen. En denk nog een keer na over dit alles, dan doe ik dat ook.’’ wilde ik haar motiveren. Dit lukte iets beter.
,,Je weet dat Manon niet mee gaat, he?’’ zei ze me nog.
,,Weet ik.’’ hield ik het kort.
,,Als je…’’
,,Nee, Tes. Gewoon nee. Even geen gedoe. Gewoon even het hoofd leeg maken. Ik ga niet als jij daar zit met haar aan de haal. Dat kan alleen maar fout gaan.’’ wist ik zelfs al. Ze moest er om glimlachen. Ondanks alles bleef ze hopen dat ik haar boven Manon zou blijven verkiezen, en dat deed ik haar doen geloven. Het was allemaal niet zo makkelijk als ‘samen-spelen-samen-delen’.
-
ik zette haar die vrijdag op het station af, waar de rest op haar wachtte. Ik herkende het groepje. Ik zei ze ook even kort gedag en hun mij. Ik kon me voorstellen dat Manon zich niet bij hun thuis voelde. Het waren toch een ander soort mensen. Iets te ‘studenterig’ voor mij. Peter en Joey leken me wel aardige kereltjes, maar liever niet te veel. Joey maakte ook meteen een grapje richting Tessa die daar iets te hard om lachte naar mijn mening. Ik had ze altijd als kneusjes beschouwd, zoals Tessa dat ook gewoon was. Maar toen ze wegliepen en ik hun nakeek, trof het met een keer anders. Was het wel zo slim om Tessa zomaar te laten gaan. Ik denk dat de gemiddelde meid beide jongens wel als aantrekkelijk kon beschouwen. Het enige geluk was dat die twee andere meiden ook best wel knap waren. Tessa was niet de persoon die vreemd zou gaan. Dus ik hoefde mij geen zorgen te maken.
-
In alle eerlijkheid was één van de eerste dingen die ik dacht te kunnen doen; het opbellen van Manon… En dan ook juist om die reden die het fout zou maken. Ik was alleen thuis, lag al op bed, en zat nog wat te appen met Tessa. We hadden het helemaal niet meer over Manon gehad verder, en ik had ook niets tegen haar gezegd. Maar Manon wist natuurlijk wel dat ik alleen thuis was. In een opwelling had ik haar toch even er bij gehaald. Ik typte geen bericht. Ik keek gewoon naar haar foto. Weer een nieuwe. Eentje waarop ze lief lachte en verlegen en ingetogen overkwam. Zeker niet het sletje. Maar zou ze hier zijn met mij alleen kon dat zo veranderen. Daar was ik van overtuigd. Het obstakel was weg, die zat in Praag. Ik had het echt bijna gedaan. De verleiding was heel groot. Maar ik was nog die lieve Jens en deed het dus niet en zou m’n belofte houden.
-
De zaterdag was ik blij dat ik het niet had gedaan, al had ik er ook toen weer aan gedacht. Ik had een allerliefst appje gekregen van Tessa met dat ze me miste en ik voelde me al schuldig dat ik er überhaupt aan gedacht had. De eenzaamheid deed me goed. En haar andere omgeving leek haar ook goed te doen. Ik kreeg aan de lopende band foto’s toegestuurd. Zodra ze ergens waren waar wifi was, althans. Veel selfies ook. Van haar en de rest. Veel met die twee andere meiden erbij. Minder met die jongens. Leek me ook een goed teken. Ik was toch wat jaloers zo. Maar hoe meer Tessa mij contacteerde hoe beter, en des te minder ik de behoefte had zelf Manon te contacteren. Ik stuurde geen selfies. Nooit gedaan ook. Ik reageerde gewoon blij en opgewonden en hoopte dat ze mij net zo miste. Toch miste ik haar weer.
-
Maar zondag ging het mis. Ik was beide dagen overigens gewoon aan het werk. En had ook alle focus voor m’n werk. Alles leek dan goed te gaan en zo ging alles ook volgens plan. Tijdens mijn pauze kwam ik er achter dat ik tien gemiste oproepen had. Dat was veel. Allemaal van Tessa. Ik schrok me dan ook rot. Ik belde terug, maar kreeg geen gehoor. Ik liep even achter de zaak uit en probeerde het nog een keer. Weer geen gehoor.
,,Kan even niet praten.’’ kreeg ik een minuutje later binnen. Toen begon ik me toch echt zorgen te maken.
,,Want?’’ vroeg ik haar terug, en hopelijk kwam ik een beetje verwijtend over. Tien keer bellen en nu geen tijd meer? Ik dacht het niet.
-
,,We moeten praten. Als ik thuis ben.’’ Ze zou vanavond al naar huis komen. Maar ik wilde nu weten wat er aan de hand was. Ze had me toch niet voor niets geprobeerd te bellen. Met dat ze me appte, en ik wist dat ze haar telefoon in haar handen moest hebben, belde ik haar nog een keer. Het duurde even maar ze moest wel opnemen.
,,Tes, wat is er?’’ vroeg ik meteen, nog rustig, maar ondervragend. Het bleef even stil. Ik hoorde haar wel zuchten. Ze leek alleen te zijn.
,,Ik heb iets doms gedaan.’’ kwam ze toen voorzichtig mee aan. Ik hield m’n hart vast.
,,Hoe dom?’’ vroeg ik haar eerst maar slikkende.
,,Echt heel dom. Zo dom.’’ Ik wist het toen eigenlijk al.
,,Met wie?’’ vroeg ik stikkend van opkomende ellende.
,,Met… je begrijpt het niet. Het is niet…’’
,,Tes! Met wie?’’ vroeg ik haar nu dringender. Ze zweeg. Ik trilde. Ik zou die ventjes vermoorden…
,,Ik had wat gedronken…’’ was het eerste wat ze hierop zei. Ik sloot m’n ogen. Dit kon ze toch niet menen. ,,We hebben het er nog over. Vanavond.’’ probeerde ze het snel af te kappen. Maar ik hoorde haar al niet meer. Ook niet hoe ze haast leek te huilen. Na alles flikt ze me dit… Ik had geen medelijden met haar.
-
Ik zocht Timor even op, legde vrijwel niets uit, maar bood hem m’n ontslag aan.
,,Ik leg het nog wel uit.’’ zei ik hem. Sprakeloos keek hij me met open mond aan. Maar ik was meteen al weg. Ik belde m’n huurbaas op en ook daar wilde ik zo snel mogelijk een einde aan maken. Iets wat makkelijk ging aangezien de gewilligheid van de woningen in de stad en aangezien ik nog relatief weinig betaalde voor deze tijd. Ik moest hier weg. Ik was voor een simpele reden naar de stad gekomen; Om de liefde te vinden. In Zeeland trokken alle leuke meisjes weg naar de steden om te gaan studeren. Ik bleef alleen achter. Dus dacht ik slim te zijn. Tessa was niet m’n eerste meisje hier maar wel degene waar ik van was overtuigd diegene te zijn waar ik voor was gekomen, naar op zoek was geweest. Maar de laatste maanden leek dat toch iets anders te liggen. Langzaam maar zeker brokkelde de relatie af. Of dat door iemand komt en dan door wie, kan ik niet zeggen. Wellicht was het wel gewoon zo en mocht het nooit anders zijn. Maar dit kon gewoon niet meer. Dat juist Tessa mij vertelde vreemd te zijn gegaan, brak alle hoop die ik nog had in een goede afloop. Ik voelde me enorm verraden. Na alles wat we meegemaakt hadden en na alles wat ze me voorgeschoteld had. En dan ging ze juist de mist in op dit gebied… Eerst was ik te ‘groot’, toen vond ze het moeilijk omdat ze bang was zwanger te raken, daarna wilde ze het zo graag en dan wel met mij alleen om niet veel later op te biechten dat ze perse Manon erbij moest hebben. En dus kwam het er nooit meer van. Hoe moeilijk kon het zijn. Blijkbaar niet zo heel moeilijk. Een paar drankjes in Praag en ze kon me vertellen met een andere jongen naar bed te zijn gegaan. Toen telden al die problemen plots niet meer voor haar. Ik kon wel janken, dit deed zo zeer. Ik voelde me opgelicht.
-
Ik zei Tessa dat ik haar nooit meer hoefde te zien en dat als ze dacht dat ze dit kon uitleggen, ze zichzelf voorloog. Het leek dramatischer dan het misschien wel was. Het duurde lang voordat ik een antwoord kreeg maar uiteindelijk zei ze me het te begrijpen. Voor mij nog een bewijs dat ik het niet waard was om voor te strijden. Heel even vulde mijn hoofd zich met duisterde gedachtes maar ik greep het aan om opnieuw te beginnen. Zoals ik dat vanmiddag ook gedaan had. Ik had m’n ouders al ingelicht dat ik snel naar huis zou komen. Het was nog maar een kwestie van een paar dingetjes regelen. Ik had zelf een korte breuk voorgesteld maar zij had er een definitieve van gemaakt. En zo brak ik ook met de stad waar ik zoveel herinneringen aan haar had. Dat moest wel.
-
Een paar dagen later vond ik haar sleutel in de brievenbus. Ze had niet meer geprobeerd even te praten. Dat wilde ik ook niet, al hoopte ik er ergens nog wel op. Ik had haar spullen verzameld en die stonden al weet ik veel hoe lang in de gang op haar te wachten. Alleen was ze zelf niet welkom. Ik had een berichtje gestuurd dat ze maar iemand langs moest sturen. Vijandelijker had ik me niet kunnen opstellen. Maar het duurde een paar dagen voordat er iemand kwam. En in de tussentijd was ik bezig met het verkopen van allerlei spullen en begon het kleine appartementje leeg te raken en zowaar een stuk minder klein. De slaapkamer was al helemaal leeg. Ik had een matras in de woonkamer gelegd en daar sliep ik. Er stond nog een tafeltje en de bank was ik nog niet kwijt geraakt. De keuken was ook al zo goed als leeg. Er resteerde alleen nog maar het praktische. Het leek heel armzalig maar het was maar tijdelijk. Toch baarde het zorgen in de ogen van de persoon die Tessa gestuurd had haar spullen op te halen. Ik wist niet of ze het expres had gedaan. Ik wist ook niet meer zo goed wat ik van haar moest vinden. Dit was voor mij het bewijs dat Manon aan haar kant stond. Met een zuur gezicht had ik haar binnengelaten. Ze zei me meteen al dat ze drie dozen en twee koffers niet mee zou krijgen in haar eentje. Ik trok m’n schouders op. Manon was hier niet voor mij maar voor Tessa. En dus probeerde ik haar zoveel mogelijk te negeren en snel weg te krijgen.
-
,,Ik moet nog een keer terugkomen.’’ kwam ze me wel vertellen. Ze had de tassen om haar armen hangen en tilde nog met moeite een doos op. Ik vond het moeilijk om aan te zien. Manon had hier ook niet om gevraagd. Maar ik knikte naar haar en verbitterd bleef ik staan met m’n armen over elkaar. Ze probeerde me nog een beetje lief aan te kijken maar ik werd er niet warm van. ,,Kan je de deur even voor me opendoen?’’ vroeg ze me nog wel. Zuchtend deed ik dat.
,,Waarom neem je het voor haar op?’’ vroeg ik haar toen toch.
,,Dit is tussen jou en haar. Ik weet niet eens wat er gebeurd is.’’ zei me kortaf. Ze leek hier net zo min op te wachten. Ik hielp haar vervolgens nog de trap af en keek vervolgens op straat de lange rode jas na. Ik vond het niet zo gek dat Tessa niets tegen Manon gezegd had. Niets specifieks althans. Manon zou het haar ook zeer kwalijk nemen, dat wist ik haast wel zeker.
-
,,Wil je weten wat ze gedaan heeft?’’ vroeg ik Manon een paar dagen later toen ze voor de rest kwam. Ik werd er meteen weer kwaad om. Maar ze schudde haar hoofd.
,,Nee, ik wil er niets meer mee te maken hebben.’’ zei ze me. Dat voelde ook als een mes in m’n rug.
,,Het was allemaal nep, he? Gewoon handig dat ik hier woonde dicht bij school voor jullie…’’ liet ik m’n frustraties even gaan. Ik werd kwader. ,,Alles was een truc. Ben blij van jullie af te zijn!’’ haalde ik boos uit. Manon keek me verschrikt aan. Even zag ik haar zorgen maar daarna werd ze ook kwaad.
,,Als dat echt is was je denkt, ben ik ook blij.’’ liet ze zich daarop kattig uit. Ik wreef met een trillende hand over m’n voorhoofd.
,,Jullie hebben alles verpest.’’ verweet ik ze nog. Daar was ze al helemaal niet van gecharmeerd.
,,Jens, doe niet zo stom.’’ zei ze echter. ,,Je weet wel beter. Maar als ik terugkijk, dan zat het er misschien wel in, ja.’’ gaf ze als reden.
,,Oh ja? Zag jij dit aankomen? Dat juist Tessa degene zou zijn die vreemd zou gaan?’’ vroeg ik haar fel. Als iemand vreemd had kunnen gaan, en dat misschien ook wel een beetje gedaan heeft, was ik het. En niet Tessa. Manon schrok.
,,Is ze vreemd gegaan?’’ vroeg ze me dan ook verbijsterd. Dit kon ze niet menen!
,,Oh, dat wist je niet eens? Lekkere vriendinnen zijn jullie, zeg.’’ sneerde ik.
-
Ze keek me stil aan. Ze had weer die jas aan en al de laatste twee dozen gepakt. Maar die zette ze weer neer.
,,Dat wist ik niet.’’ zei ze rustig maar duidelijk verontrust. Ze leek Tessa niet te veroordelen. Maar mij ook niet meer. ,,Wat erg. Ik weet…’’
,,Hoe het is?’’ vroeg ik nog geïrriteerd.
,,Ja.’’ zei ze dan stellig.
,,Ja, ik weet het. Sorry.’’ Dit was de eerste keer dat ik niet iets gemeens zei. ,,Het is gewoon… kut. Alles is kut.’’ Ze moest er om gniffelen. Ze keek even om haar heen.
,,Wat ga je doen? Weg?’’ Ik knikte. ,,Waar naartoe?’’ Ik haalde m’n schouders op.
,,Ik zie wel. Reizen of zo.’’ antwoorde ik wat stoïcijns.
,,Leuk.’’ zei ze nog zacht. Had leuk kunnen zijn. Maar ik zou eerder op de vlucht zijn dan echt op reis.
-
,,Ik weet dat het nu wel verkeerd overkomt dat als ik zeg je erg te gaan missen. Maar ik hoop dat je door Tessa niet echt bent gaan twijfelen aan mijn intenties.’’ zei ze plots serieus en gedreven. ,,Je bent echt heel veel voor me gaan betekenen. En ik heb vaak gehoopt dat het anders was geweest.’’ liet ze zich verder uit. Ik moest er om glimlachen, lichtelijk cynisch.
,,Ik hoor het wel als je haar niet meer wilt spreken.’’ knipoogde ik dan ook. Hoe vaak had ik wel niet gedacht dat het ook anders had kunnen zijn. Manon glimlachte erom.
,,Mag ik je knuffelen? Ik vind je zielig.’’ zei ze me daarop. Het was lief bedoeld. En het mocht. En het gebeurde. Ik sloot haar in m’n armen alsof het de laatste keer zou zijn en kneep haar tegen mij aan. En zij leek hetzelfde te doen.
,,Doe alsjeblieft geen stomme dingen.’’ fluisterde ik haar nog zacht toe. ,,Je bent zoveel meer. Je kan zoveel meer.’’ Ze gniffelde er om. ,,En je mag me altijd bellen als er wat is. Echt altijd, okay?’’ drong ik haast ongepast aan terwijl weer los hadden gelaten en onze blikken elkaar niet konden ontwijken.
,,Ik heb nooit gelogen.’’ zei ze me daarop. ,,Ik ben van je gaan houden. Ook al mocht het niet. Dat weet je vast wel.’’ zei ze fluisterend. Ik slikte. Nu keek ik wel weg. Ik wilde haar helemaal niet laten gaan.
,,Ja, ach ja. Wie weet, wat als…’’ reageerde ik maar. Ik hoorde haar even diep zuchten.
,,Ja, wat als.’’ glimlachte ze me toe.
-
Ook nu liep ik weer even mee de trap af naar buiten. Maar daar stopte ik niet. Ik zei haar even mee te lopen naar het station. Ze vond het goed. Het was ook fijn, al zei niemand wat onderweg. Ze vond het vervelend dat ik weer alleen naar huis moest wandelen. Ik haalde maar m’n schouders op. Daar viel weinig aan te doen.
,,Tessa kan wel een dag wachten.’’ zei ze me echter toen we voor het station stonden. Ze keek me innig aan. Ik kreeg het er warm van.
,,Je bedoelt…?’’ Ze knikte meteen. Ik slikte maar knikte daarna ook snel. ,,Okay, is goed.’’ zei ik dan rustig alsof er niets aan de hand was. En we liepen weer terug. Ik nam de dozen van haar over en ging haar voor de trap op. Toen stonden we weer binnen.
-
Misschien deed ze het wel gewoon om me te troosten. Of misschien omdat ze dacht dat het haar laatste kans was. Dat was wel mijn gedachte toen we daar stonden met de lippen op elkanders gedrukt. Het duurde wel even voordat ik er ook echt achter begon te staan. Van verdrietig en verbitterd was dit een hele omslag.
,,Zelfs nu voel ik me nog een beetje schuldig.’’ lachte ik haar toe toen we even stopten. We keken elkaar stralend aan. Was ik al die tijd achter de verkeerde aangegaan?
,,Ik weet wel wat.’’ zei ze toen lichtelijk uitdagend. In gedachten was ik al een stapje verder, maar ze liep naar de keuken en kwam terug met twee glazen.
,,Je hebt toch niet de wijn weggegooid, he?’’ Ik moest er om lachen.
,,Nee, achter buiten op de rand.’’ wees ik haar de goeie kant op. Ze had de glazen neergezet en kwam niet veel later terug met een fles rode wijn. Ze schonk twee glazen vol en proostte met mij op een nieuw begin. Ik waardeerde het gebaar, maar het voelde toch wrang. Ze zei me een paar slokken te nemen, iets wat ze zelf wat minder enthousiast leek te doen. Onze glazen waren niet eens halfleeg toen we op de bank zaten en onze tongen elkaar vonden zonder enige schaamte of schuld.
-