Het mag eindelijk van onze ouders. Nou ja, mogen. Het mag eigenlijk nog steeds niet, maar zij verzetten zich inmiddels zo zwakjes, dat we er ons niets van hoeven aantrekken. Ze zijn vanmiddag al vroeg aan de boemel gegaan. De vier paar arendsogen van de jonge veertigers, die normaal waken over werkelijk alles wat hun kinderen doen, kijken vanmiddag troebel de wereld in. Alsof ze ons door die dikke ruitjesglazen van hun bierpullen aankijken. Nou, van die glazen staan er inmiddels al heel wat op de enorme houten tafel, die voor de berghut aan de groene alpenwei staat. En wij maar flesjes water drinken. Het is oneerlijk verdeeld in de wereld.
Er heerst een merkwaardig joviale sfeer in het gezelschap. Een gevoel van lichtheid is in onze ouders geslopen, en dat steekt ons kinderen ook aan. Ik kan het eigenlijk niet goed thuisbrengen. Het lijkt wel de zweefmolen of de kermis. Ik voel me vrij en erotisch geladen. Ik merk het aan mijn jonge lul. Als ik ook maar iets lekkers hoor of zie maakt hij steeds schokjes in mijn krappe broek en verslapt dan weer, tot minimaal halfstijf. Ik heb een nat plekje van het voorvocht in mijn onderbroek, zag ik net op de wc. Ik kijk nu stiekem steeds naar mijn kruis, bang dat ik ‘doorlek’. Maar gelukkig houd ik het droog. Daar schokt hij weer, voel ik, als ik zie hoe papa inmiddels ook érg verlekkerd kijkt naar dat jonge blonde dirndl-meisje dat ons bedient. Ze is een sprookje, met haar opgebonden gladde borstjes en die witte wespentaille. Mama laat zich ondertussen door Karel, oom Karel mag ik zeggen, maar ik doe dat niet, want het zijn maar onze kennissen, steeds in haar zij porren. En strijkt hij nu langs de onderkant van haar borsten? “Karel, plaag me toch niet zo”, kirt ze.
En dan zie ik na eindeloos gezeur van ons, dat papa een achteloos gebaar met de rug van zijn hand maakt: ”Eventjes dan..”. Hij is ondertussen alweer afgeleid door het dirndl meisje met haar donkergroene ogen. Ze knipoogt naar hem als ze acht lege halve liter ampullen handig om haar vingers windt. “…maar wel bij elkaar blijven en niet te ver!”, roept hij nog met dubbele tong.

Wij zijn al overeind geschoten en rennen joelend door de wei naar beneden, het avontuur tegemoet. Wij? Ok, even voorstellen. Ik, Hans, 17 jaar, bijna 18, ben de oudste van het stel. Mijn zusje Hannah, 16 en een half. En van onze vrienden Gerard, 17 jaar en Mirthe, ook 16 bijna zeventien. Onze ouders zijn al jaren vrienden en zodoende hebben wij elkaar zien opgroeien. Van de eerst nog mollige pubers van weleer tot de jonge goden die we nu zijn, als ik dat mag zeggen. Onze ouders houden van een actief leven en uitdagende vakanties (klimmen, hiken, raften, wandelen). Dat zetten we in ons dagelijkse leven zoveel mogelijk door: sporten, fitnessen, uitgebalanceerd eten. We mogen er dus allemaal zijn, vind ik.

En we zijn als familie voor elkaar. Hebben lief en leed gedeeld. Kennen elkaar door en door. Nou ja, dat denk je. Want er is natuurlijk wel ineens iets veranderd sinds de hormonen ons omtoverden tot die jonge goden, die ik al noemde, inclusief de six packs van ons jongens én die van de meiden. Zo rond ons vijftiende ging het wat met meer gêne gepaard. Toen we ons tijdens de skivakantie een paar jaar terug allemaal in één ruimte moesten omkleden, bijvoorbeeld. Toen onze ouders zo’n beetje giechelend bij elkaar onder de gemeenschappelijk douches doken, maar wij ons daarentegen bedremmeld uitkleedden. Toen we ineens ook niet meer met zijn vieren op één kamer sliepen. Ik en Gerard op éen kamer, en mijn zus Hannah en Mirthe op de ander. Minder gezellig was het, maar we kregen er ook verrassend veel voor terug. Steelse blikken, een beetje erotisch lading.

Zo heeft Mirthe heerlijke billen gekregen. En zij heeft lange ranke, maar heel gespierde benen. Ze doet aan wandklimmen. Ik kreun binnensmonds, steeds als ik haar zie. Als we achter elkaar aan skiën en ze valt en ik val, ok, het is wat gemaakt, ik val bovenop haar: wat een rijkdom! En eerlijk gezegd zie ik mijn zusje ook steeds meer als een seksgodin, in plaats van dat het ‘maar’ mijn zusje is. Ze is wat jongens in mijn klas ‘bloedgeil’ noemen. Dat hebben ze wel eens tegen me gezegd. En ze is zich daarvan bewust, merk ik sinds kort. Ik denk dat dat ook niet meer weggaat, qua karakter. Deze vakantie merk ik des te sterker hoe ze definitief is veranderd. Zoals ze tegen Gerard doet. Ze flirt een beetje met hem. Het zijn van die kleine maniertjes. Als ze voor hem bukt, draait ze zich vaak om zich te verifiëren of hij wel naar haar gladde kontje kijkt. Ze rekt zich ’s avonds tijdens scrabble net íets te overdreven uit in haar strakke topje en constateert dan met een spottend lachje dat we allemaal steels naar haar stevige ronde borsten hebben gekeken. Ze maakt me in de war met haar gedrag. Want ze is naast mijn zus ook gewoon een mooie jonge vrouw geworden. Als ik ’s avonds in bed lig en ik een beetje verveeld over mijn lul strijk, terwijl hij nog slap in mijn liezen ligt, dan hoef ik maar aan haar te denken en hij schiet binnen een paar tellen in de actiestand. Voor ik het weet trilt hij gespannen langs mijn buik. Ik moet dan aan iets anders denken om niet spontaan klaar te komen. Het zijn verboden gedachten, ik vecht ertegen.

Niet dat Mirthe trouwens, het dochtertje van onze vrienden, er niet mag zijn. Ze is al nét zo lekker. Misschien nog wel lekkerder dan Hannah. Ook zij heeft ferme borstjes gekregen, is ineens de lucht ingeschoten, wat ik al zei. Maar waar Hannah zich feilloos bewust lijkt van haar plotse vamp-status, lijkt Mirthe nog in een post-puber fase waarin ze nog jongensachtig stoeit met iedereen en verbaasd is al mijn vader iets zegt over hoe ze “al een jonge vrouw wordt”. Maar ik zie wel wat papa bedoelt hoor. Hij is natuurlijk een geile oude bok. Ik heb me op haar, in tegenstelling tot mijn zusje, al vaak schaamteloos afgetrokken, denkend aan dat heerlijk gladde lijf. Ik droom van haar. Dat begon dus met die skivakantie, toen droomde ik dat we naakt skieden en over elkaar buitelden. Hoe ik haar warme vlees voelde en de koude sneeuw. Maar ook deze vakantie heb ik me stiekem op haar afgetrokken. In de douche, in de stal bij ons appartement in de boerderij, op onze slaapkamer, terwijl Gerard daar in zijn slaap zwaar lag te ademen. Die dacht vast ook aan zijn zusje, of aan Hannah natuurlijk. Twee knullen die niks aan elkaar laten merken, maar ondertussen!

Hans en Hannah, Gerard en Mirthe. Vier kinderen. We hollen dartelend naar de rand van de wei en klimmen het talud omlaag naar de bergbeek. In de struiken zoemen de muggen rond onze dijen. Maar wij zijn vrij van onze tipsy ouders. Als we beneden zijn en onze bergschoenen het water raken, twijfelen we. “Zullen we een beetje benedenstrooms gaan, door de beek?”, zegt Mirthe. Zij heeft altijd het initiatief, denk ik vertederd. Gerard twijfelt: “Dat is ok, maar hoe voorkomen we dat we dan zeiknat worden?”. Mirthe lacht: “zeiknat gaan we worden, zonder twijfel. Beter dat we hier onze kleren hier laten”. Gerard is verrast: “Hoe bedoel je?”. Ik zie Hannah nadenken en met een spottend trekje rond haar mond zegt ze: “Goed idee Mir, ik ga vanaf hier in mijn ondergoed”. Ze voegt de daad direct bij het woord en trekt, theatraal natuurlijk weer, haar topje en strakke sportbroekje uit. Ze heeft alleen haar bergschoenen nog aan en laat zich in haar bh en slipje voorover vallen in een diep stuk van de beek. “Oei oei” loeit ze geschrokken: “Kou”… kou… kkk.. oud! Gerard en ik kijken hoe ze opspringt uit de beek en we zien hoe twee stijve tepels opspringen achter haar witte sport-bh. Geil, denk ik. En ik zie dat Gerard hetzelfde denkt. Ik kijk naar hem en hij kijkt naar mij; we wisselen een blik van verstandhouding uit.

Dan duikt zijn zusje Mirthe achter ons langs, ook ineens alleen in ondergoed, met een in de gauwigheid waargenomen donkerblauw slipje en bh, Hannah achterna. Ook zij komt proestend boven en zoekt instinctief met haar handen het middel van Hannah en drukt zich met haar steenkoude lijfje tegen Hannah aan. Ze kijkt uitgelaten op naar ons en zegt: “Kom jongens, nu jullie, als je durft!”. Gerard en ik trekken onze tracking shorts en shirts vliegensvlug uit, voorzover dat gaat met een short over bergschoenen. Ik val bijna om en Gerard zit ook de rommelen, maar we springen tegelijk de meiden achterna. Met zijn vieren joelen we in de krappe koude jacuzzi die de beek op die plek is. We horten en stoten tegen elkaar en ondanks de kou voel ik mijn onderbuik kriebelen en wordt mijn lul halfhard. “Kom op, laten we naar beneden klauteren”, zegt Mirthe. Omdat we alle vier onze schoenen hebben aangehouden, houden we grip op de glibberige, deels bemoste stenen. Gerard en ik nemen het voortouw. We lopen voorop en kijken af en toe achterom. Met een beetje spijt dat we niet een rustige uitkijk hebben op de billen van deze heerlijke meiden, als ze met hun atletische lijven over de rotsen glijden en stappen. Wel horen we ze giechelen, als ze steun zoeken bij elkaar. Het moet een vreemd gezicht zijn, vier halfnaakte mensen met bergschoenen aan.

Maar wij zijn ons daarvan niet bewust. Wij voelen ons vrij en vol avontuur, in een wereld die ver weg is van ouders, school en verplichtingen. Hier zijn wij, op vakantie en 100% natuur. In die pure staat zonder regels en wetten voelen we ons uitgelaten. Het is warm vandaag en de beek is als blauw ijswater. Zon en ijs.
Maar dan komen we op een plek waar de beek minder stroomt en er een groot oppervlak is waar minder stroming is. Het water schijnt groenig door. We passen met zijn vieren makkelijk in die wijde poel. Het is er merkwaardig warm, als je het met de rest van de beek vergelijkt. We stoeien en spartelen wat, tot Mirthe zegt: “Ik moet ontzettend nodig plassen”. We kijken haar aan en ik zeg: “Joh, plas dan, hier in de beek, niemand die het merkt”. Ze kijkt me verrast aan, net als de anderen. Maar Hannah knikt en zegt: “ik ook Mir, ik moet ook nodig”. Ze voegt de daad bij haar woord en trekt onder het heldere water haar slipje opzij. Gerard, Mirthe en ik kijken naar beneden, tussen haar benen. Er heerst een complete stilte. Dan zien we traag een geel straaltje vanuit haar kruis het bassin indwarrelen. Haast tegelijk zien we vanuit Mirthe een zelfde sliertje ontstaan, diep in het poeltje. En ook al kijken Gerard en ik ingespannen, het is ook zo weer verdwenen in het water, al zien we aan de opgeluchte gezichten van Mirthe en Hannah dat hun blazen zijn geleegd. De meiden trekken vervolgens hun slipjes weer recht en kijken ons met een half verlegen, half uitdagende blik aan, Hannah nog het meest.

Gerard zucht en zegt: “dan kan ik niet achterblijven, zien plassen is doen plassen”. Ik zie hem een sprong maken, waarbij hij zijn handen en billen op een steen hijst, iets op een verhoging bij de poel. Hij trekt zijn onderbroek tot onder zijn ballen. Met een halfharde penis in zijn hand zie ik hem in een paar seconden een straal helder vocht sproeien – gek genoeg nauwelijks geel, eerder helder –. Hij richt het in een boogje op de stenen boven ons, waarna het met een stroompje in onze poel meandert. De meiden joelen. Gerard glijdt op zijn billen weer in het water. “Nou jij, Hans!”. Ik trek me op en rol mijn slip naar beneden. Mijn lul springt bevrijd naar voren. Ik probeer ook te plassen, maar ondanks een volle blaas, lukt dat natuurlijk niet met een stijve. Ik had het kunnen weten. Ik laat me weer van de steen glijden in het koele water. We kijken elkaar vervolgens een tijdje zonder woorden aan. Ik zie Mirthe hoog ademen, terwijl ze wat verlegen in het water staart. Hannah strijkt onder water haast onmerkbaar even langs haar borsten. Merkwaardig, hoe we ineens zo intiem zijn geworden. Er hangt iets broeierigs in de lucht.