,,Ik kan dit niet meer.’’ klonken de woorden die zelfs mij even slap dreigden te maken. Liesbeth had het geprobeerd. Was het niet voor haar zelf dan wel voor Juliana. Er wees tot nu toe maar weinig naar Liesbeth wat haar meer dan gay zou maken. Ze had mij nauwelijks aangeraakt. Dat ze gefascineerd was, kon je ook op een andere manier verklaren. Maar seks hebben, ging wel wat stappen verder. Ze had het geprobeerd, door in ieder geval mee te doen, er voor te zorgen dat in ieder geval Juliana kreeg wat ze wilde. En of dat nou echt gelukt was, vroeg zelfs ik me af. Ik wist niet in hoeverre die twee het een en ander hadden uitgedacht. Maar de manier waarop ik te werk was gegaan, liet misschien wel wat te wensen over. Het had wellicht ook lief en onderzoekend gekund. Dat was niet in me opgekomen. Tot nu toe, dan. Juliana kwam na haar worden ook gelijk overeind en wierp mij van haar af. Ze pakte de dekens en maakte zichzelf snel schoon voordat ze zich over haar vriendin ontfermde, die wat ineengedoken op de rand van het bed was gaan zitten.

,,Dan stoppen we toch.’’ zei ze bekommerend voor haar gemoedsrust. Even voelde ik wat wrok opkomen. Niet weer, dacht ik dan ook. Maar vervolgens vielen mijn ogen op het schouwspel van de twee modelachtige dames in hun ondergoed en de liefde die duidelijk voelbaar was tussen de twee. Wat deed ik hier nog?

Ik zei de dames niets, al werd ik nog even teruggeroepen. Ik pakte m’n kleren en stapte zo de caravan uit. Ik wist niet zo goed wat er door me heen ging. Ik voelde me niet beledigd of aan de kant gezet. Zo arrogant was ik ook weer niet. Het was meer een soort vreemd besef wat door me heen was gegaan. Ik had me wel erg mee laten slepen. Waren het deze dames niet geweest, dan had ik mezelf misschien bij Bertine opgedrongen. Dat zou nog erger zijn. Het is natuurlijk geen geheim dat seks er voor mij ontzettend toedoet. Al had ik het nog zo weinig. Juist daarom, misschien wel. Ik had zoveel geduld opgebracht met Tessa op dit gebied. En toen dat overging, vroeg ik me af waarom in hemelsnaam. Zeker nadat Manon me weer liet zien hoe het ook kon. Maar daarna viel alles weg. En was dat het wel waard geweest? Had ik Tessa niet gewoon moeten nemen zoals ze was in al haar liefde en zachtheid. Het ging mis toen seks plots belangrijk moest zijn. Haar onzekerheid werd alleen maar door mij aangewakkerd met de komst van Manon. Ik zeg niet dat het goed was wat Tessa heeft gedaan, maar ik kon toch ook nu weer niet anders denken dan dat dat me geheel toegekomen is. Zoals ik met Manon omging achter haar rug, was ook niet goed te praten. En dat Tessa later zei het niet erg te vinden, kwam me toen erg goed uit, maar klonk achteraf eerder als wanhoop om mij te verliezen. Maar ik was maar met één ding bezig. Dat wist Tessa toen al, en nu weer.

Stond ik dan in m’n onderbroek met m’n blote voeten in het gras. M’n kleren in een hoopje tegen m’n borst gedrukt. Beide dames kwamen me toch nog even achterna. Waarvoor precies zou ik nooit weten. Hun waren voor het gemak ook maar even vergeten dat ze nog halfnaakt waren. Er was hier immers toch niemand. Maar net die ene minuut die ik buiten stond, stond ik oog in oog met Tessa. Ze was toch gekomen. Hoe dom. En erger nog, m’n vader stond er naast. Mijn vader die net vroeg of ik tijd voor hem had, omdat hij ergens hulp bij nodig had. Hij had dit keer geen klusje voor me. Mijn ouders waren ook niet dom en zagen ook wel in dat ik niet helemaal gelukkig was hier. Bleek dat die twee onder één hoedje hadden gespeeld. Hoe en wat wist ik natuurlijk niet. Tessa keek me gespannen aan. M’n vader schudde met zijn hoofd. Dat vond ik nog erger.

,,Je bent echt waardeloos.’’ zei hij me dan ook nog. De rust in zijn stem verraadde zijn ernst. Ik liet m’n hoofd vallen. Alhoewel mij ouders niet zo streng christelijk waren, kwam dit toch bij hem aan. Dat Tessa daar stond, deed er even niet toe voor mij. Wij hadden geen relatie meer, ik was ‘vrij’. Nee, de afkeurende blik van mijn vader was hetgeen wat echt pijn deed. Het werkte als een spiegel en in de manier waarop hij mij de rug toekeerde en terug liep naar huis, zag ik wie ik was geworden. Van de sympathieke Zeeuwse jongen die naar de stad was getrokken en daar lekkere broodjes bakte, was nog maar weinig over. En ik had het allemaal aan mezelf te wijten.

,,Pap?’’ vroeg ik terwijl ik achter me twee meisjes schuldig hoorden roezemoezen. Maar pap draaide zich niet om. Ik keek naar de persoon die nog wel was blijven staan. ,,Tes, wat doe je hier?’’ vroeg ik haar haast verwijtend.

,,Ik dacht dat je me wilde zien.’’ zei ze me stil en angstig.

,,Ja, maar jij wilde niet.’’ herinnerde ik haar er boos aan. Nu leek alles haar schuld te zijn. Ik reageerde me enkel af. Het was geheel misplaatst.

,,Jens?’’ hoorde ik van achteren komen. Ik keek naar ze om.

,,Het is een lang verhaal.’’ wisselde ik kort om naar het Duits. Ze knikten en ze verdwenen in de caravan. Ik wreef met m’n hand over m’n gezicht heen. ,,Wat doe je hier?’’ vroeg ik haar nog een keer gefrustreerd. Dit was de eerste keer dat ik haar sprak sinds het uit was gegaan, sinds ze me had bedrogen. En ook al kon ik het haar niet kwalijk nemen, deed ik dat wel. Tessa slikte en keek toe hoe ik me onhandig begon aan te kleden. ,,Ik moet naar binnen.’’ zei ik haar ernstig alsof ze wel kon wachten, en ik liep haar zo voorbij. Ze had geen idee hoe ernstig mijn ouders dit soort dingen op zich namen. Zij en ik mochten ook niet in één bed slapen toen ze hier voor het eerst was.

Het was dan ook gedaan. Vol ongeloof en met tranen in m’n ogen keek ik toe hoe mijn ouders al m’n spullen hadden gepakt en die in koffers hadden gedaan. Ik wist ook geen weerwoord te bieden. Ik wist precies hoe ik ze teleurgesteld had, al kwam het nog zo uit het niets. Ik had mezelf iets te rijk gerekend in mijn vrijheden sinds ik weer terug thuis was komen wonen. Ik had in geen enkel opzicht rekening met ze gehouden. Voor mij telde immers nog maar één ding…

,,Ik kan je op het station zetten. Ga je maar terug naar die rotstad van je. Zo hebben we je niet opgevoed.’’ werd me dan zomaar mede gedeeld. Ik had er geen woorden voor. Ik had ook nooit geweten dat ze het zo zwaar op zich zouden nemen. Dat ze stug waren, ja okay, maar zo stug? Het was dan ook een principekwestie. En ze hadden gelijk; Zo hadden ze me niet opgevoed. Ik kon het nauwelijks geloven dat ze dit echt meenden. Ze schopten me eruit. Ik was even de verloren zoon, maar zoals echte christenen hadden ze hun eigen interpretatie aan dat verhaal gegeven. En zo vergevingsgezind waren ze niet als die vader in dat verhaal. Niet nu ze wisten wie ik was geworden.

,,Pap? Mam? Waar moet ik dan naartoe?’’ vroeg ik ze nog radeloos. Nu voelde ik me pas echt weer een kleine jongen. Hoe kon dit gebeuren? En alleen maar omdat ik seks wilde met twee mooie meiden? In mijn wereld was dat geen doodszonde, maar hier in Zeeland… Dit stukje land had ook een schaduwkant. Ik dacht dat mijn ouders daar niet bij hoorden, maar zo zie je maar. En ze hielden ook vol. 27 jaar lang had ik alleen maar liefde van deze mensen gekregen, en nu dit? Had ik dat allemaal teniet gedaan door één klein foutje? Was ik dan zo blind geworden? Het moest haast wel.

Tessa had niet op me gewacht. Die had vast een ander ontvangst voorgesteld. Ik vond het heel wat dat ze durfde te komen, en precies op het moment dat ik het minst zou willen. Die zat vast in een shock. Misschien niet door wat ze gezien had, maar anders wel door de reactie van m’n vader. Tessa was een meisje van die rotstad. Als ze meer over haar wisten, was ze ook niet meer welkom. Daarom had ik ook nooit wat gezegd over vreemdgaan tegen m’n ouders.

,,Het is allemaal mijn schuld.’’ had ze me in een berichtje laten weten. Dat het dus haar schuld was, volgens haar. Ik probeerde haar te bellen en stuurde berichtjes terug. Maar ze gaf niet thuis. Ze zette zelfs haar telefoon uit. Ze kon niet ver zijn, dacht ik nog. Ik liet me niet naar het station rijden. Zo’n ritje was vast niet fijn. Ik was met twee koffers en twee rugzakken vol op de bus gestapt. Het was ondertussen rond etenstijd. Die twee Duitsers had ik niet meer gezien. Ik dacht ook niet aan ze, die betekenden niets voor me. Niet meer. Ik had de bus gepakt naar Goes en hoopte Tessa daar nog te treffen op het station.

,,Weet je waar Tessa kan zitten?’’ stuurde ik Manon nog uit pure wanhoop. Als Tessa wat had bekokstoofd, dan wist Manon daar vast wat vanaf. Maar ook van haar kreeg ik geen reactie. Vreselijk. Ik had hier wel wat vrienden, maar ik vreesde dat die net zo onverwachts Zeeuws zouden zijn als mijn ouders. Ik kon maar één kant op. Naar die rotstad waar ik thuishoorde. En maar hopen dat Tessa gewoon naar huis was gegaan. Die was slim, die was verstandig, die redde zich wel.

,,Laat wat van je horen.’’ was m’n laatste bericht aan haar geweest voordat ik op de trein stapte. ,,Kan ik bij jou en je ouders blijven?’’ stelde ik vervolgens in de trein. Gedurfd en gewaagd. Hopelijk genoeg om nu wel iets uit haar te krijgen. Ik ging er vanuit dat ze alweer thuis was aangekomen. Het had even geduurd voordat ik ook echt op straat gezet was. Ik had nog een stap verder kunnen gaan door te zeggen dat ik over een uurtje op de stoep zou staan, maar dat was niet nodig. Ik wilde helemaal niet naar Tessa en haar ouders gaan, maar ik wilde wel wat van haar horen. Ik moest weten dat ze in orde was.

,,Dat lijkt me niet slim.’’ antwoordde ze uiteindelijk op mijn vraag. In ieder geval


een antwoord.

,,Ben je thuis?’’ stuurde ik haar gelijk terug. En ik hoopte dat mijn wanhoop een beetje overkwam in de tekst. Het duurde lang voordat ze antwoordde. Ze was vast bang dat ik al in de bus zat naar haar dorpje. Maar ik was de regio Rijnmond alweer voorbij geraasd. Het zou niet lang duren voordat ik dan weer thuis was in die ‘rotstad’. Nooit gedacht dat ik deze stad als m’n ware thuis moest gaan zien. Maar ik paste hier misschien wel meer dan in Zeeland. Al deed dat nog zo zeer om toe te geven. ,,Ik heb een hotelletje in Amsterdam.’’ stuurde ik als laatste toen een antwoord van haar uitbleef. Maar ook nu hield ze het bij zwijgen. Tessa was van de generatie die meteen op haar telefoon keek als het piepte, trilde of knipperde. Maar dan juist nu niet, natuurlijk. Heel frustrerend. Ik wist dan wel gelijk dat het goed mis was. Maar tot deze ochtend had dit alles er helemaal niet toegedaan. Ik zat niet alleen in een sneltrein, maar deze hele dag was in een sneltreinvaart omgeslagen van het mooiste wat er was naar het naarste wat ik ooit had meegemaakt. Waar ik eerder al gezegd had me alleen te voelen, deed ik dat nu helemaal.

En ik had helemaal geen hotelletje geboekt. Dat was echt m’n laatste optie. In de stad stuntelde ik met m’n bagage de straatjes door en kwam ik uit bij de bakkerij van Timor. Ik keek kort naar binnen. Het was ondertussen al donker en binnen nog veel donkerder. Door alles weer te zien, schoten er allerlei herinneringen te binnen. Maar er hing een briefje op de deur. ‘’Op vakantie tot 3 juni!’’ Timor was m’n enige hoop. Die man was zo aardig, die had me wel binnengelaten als de verloren zoon die hij wellicht altijd wel had willen hebben. Maar ik kon me meten weer herinneren dat hij het vaak genoeg over zijn geplande vakantie in mei had gehad. Die was dus niet thuis. Geen idee waar Niels nu zou uithangen, maar dat was ook geen optie. Daar had ik verder ook helemaal geen contact meer mee gehad. Ik begon hem ondertussen wel aardig te knijpen. Mijn appartementje was niet meer mijn appartement. Ik stond er voor en zag er licht branden. Dat deed wel een beetje zeer. Ik was veel te gehaast vertrokken, zomaar een beslissing genomen waarvan ik wist ooit spijt te krijgen. Maar zo snel, had ik nooit kunnen verzinnen. Boven mijn appartementje brandde ook licht. Juul was er natuurlijk ook nog. De enige echte Juul, niet dat Duitse sletje… Makkelijk zeggen achteraf.

Ik wist het echt niet meer. Ze zat daar vast heerlijk verliefd met die perfecte vriend van haar, misschien al wel verloofd ondertussen, en die zou vast niet op mij zitten te wachten. Beiden niet. Maar ik raakte radeloos. Het was koud en donker en ik liep met al mijn hebben en houden over de gemene Amsterdamse straten. Het was wel weekend en veel volk op de been, maar dat vond ik juist nooit zo fijn. De eerste de beste dronken Brit die ik zou tegenkomen, kon er zo met een koffer vandoor gaan om die vervolgens lollig in de gracht te gooien. Niet dat dat de reden was om aan te bellen, maar het was een van de vele vervelende scenario’s die door mijn hoofd gingen. Ik had niet heel veel meer te verliezen. En dus drukte ik op de bel. Ik wachtte zenuwachtig af. Ik was echt bang. Mocht dit niet lukken, dan zou ik overwegen alsnog naar het ouderlijk huis van Tessa te gaan. Ze had immers gezegd dat het allemaal haar schuld was, dus misschien kon ik daar een beetje op inspelen, al was dat nog zo duivels. Dat hoefde gelukkig niet. Ik hoorde een raam opengaan en deed een paar stappen naar achteren. Wat verdwaasd zag ik haar naar beneden kijken.

,,Hey, Juul.’’ probeerde ik nog opgetogen. ,,Heb je even voor een oude bekende?’’ Zelfs vanaf hier zag ik de verbijstering in haar ogen.

,,Jens? Ik kom er aan.’’ zei ze echter gelijk al. Alleen al het horen van haar stem was zo ontzettend fijn.

Beneden vloog ze me om de nek. Dit had ik niet verwacht, maar Jezus wat fijn.

,,Godverdomme Juul, wat ben ik blij dat je thuis bent.’’ zuchtte ik meteen opgelucht uit, niet wetende of ik verder wel welkom was. Maar die heugelijke lach in combinatie met die heldere en lieve ogen van haar deden mij bijna alle ellende doen vergeten. Snel hielp ze met een tas en een koffer en wilde ze me voorgaan naar boven.

,,Wat is er?’’ vroeg ze me toen ik buiten bleef staan. Ik was totaal verbijsterd dat ze me zo had verwelkomd en mij verder helemaal niets vroeg. Ik keek haar wat verloren aan.

,,Ik wil je niet in de weg zitten.’’ zei ik haar toen ik me realiseerde dat zij misschien ook nog wel haar eigen problemen had.

,,Doe je niet. Echt niet.’’ lachte ze me echter tegemoet. ,,Je was altijd welkom, en dat blijft.’’ Zei ze me warm. Ik moest er van glimlachen. Ik kon wel janken. Ik besefte me nu nog meer dat ik misschien wel een hele grote fout had gemaakt en haar al die tijd niet had zien staan. Ze had immers al een tijdje boven me gewoond… Het leek wel alsof ze aanvoelde dat er iets niet goed was. En Juul kon prima voor een ander zorgen, zo had ze eerder al laten zien. Nu nog voor haarzelf.

Wat nerveus volgde ik haar naar boven en passeerden we de deur waar ik zo vaak doorheen gestapt had, en waar nu andermans licht onderdoor scheen. Ik was bang om haar vriendje te ontmoeten al had ik verder nog geen teken van leven waargenomen. Boven was het ook stil. Er leek niemand te zijn.

,,Woon je weer alleen?’’ vroeg ik haar. Ik was er altijd vanuit gegaan dat zij weer terug zou zijn met die perfecte vriend van haar waar ze zo veel van hield. Maar dat bleek niet waar te zijn. Niet meer. Waar bij mij de laatste tijd zoveel veranderde, zat zij nog steeds in haar zelfde ritme. Het ging uit en dan weer een keer aan. En nu was het weer een keertje uit. Bofte ik even. Maar ik wist ook meteen dat ik niet teveel van haar moest verwachten. Net als toen. Maar we belandden op de bank en net als toen begonnen we te praten. Dat was ook niet veranderd; met haar kon ik nog steeds heel fijn praten. Zij was überhaupt niet veranderd. Alles aan haar was nog steeds even aanstekelijk. Haar lach, die ogen, haar stem, simpelweg alles aan haar vond ik fijn. Ik dwaalde ook even af naar onze intiemere momenten. De gesprekken en die keren dat we gekust hadden. Zou ze het nog weten? Het zat er niet in dat dat nu weer ging gebeuren. Dat wilde ik ook niet perse. Deze ochtend nog, hadden zich hele andere taferelen afgespeeld. Iets wat ik Juul nooit zou kunnen vertellen.

Wel vertelde ik haar een hoop. Ik stond hier natuurlijk niet voor niets zomaar voor de deur. En ze had het ook raar gevonden dat ik zomaar weg was gegaan zonder gedag te zeggen. Ze vertelde me dat de nieuwe onderbuurjongen nog was komen vragen waarom er zoveel huishoudelijke spullen waren achter gebleven. Ik had niet alles meegenomen. Maar zo kwam zij erachter dat ik zelf al niet meer aanwezig was in het pand. Daar bood ik haar nog een keer m’n excuses voor. Maar het was dan ook uit nood, en zo begon mijn verhaal. Ik vertelde haar deze keer weer over Tessa en nu ook meer over Manon. Ik dacht nog niet te eerlijk te zijn, maar heel veel meer had ik niet te verliezen. En ik wilde ook wel weten of Juul echt zo fantastisch was, als dat ze nu altijd al geweest was. Kon ze de gek waar ik nu over vertelde net zo waarderen als die bakkersjongen die ze had leren kennen? Ik voelde me een gek. Gek hoe het was gelopen. Gek hoe ik anders tegen alles aan was gaan kijken. En ik vond het gek dat ik nu weer hier zat. Juul onderbrak me eigenlijk niet. Alleen als ik stilviel, vroeg ze verder. Zonder oordeel. Natuurlijk zag ik haar wel even moeilijk kijken, hier en daar, zeker toen ze zelf ook nog even de revue passeerde in dit alles. Ik vertelde vrij openhartig over de verstandshoudingen en de tekorten die overal opeens op leken te duiken. Met het vertellen kwam ik ook weer tot nieuwe inzichten. En zo vulden we heel snel anderhalf uur. Ik schaamde me te pletter. Ik zei haar tot slot dat ik de weg een beetje kwijt was, en ook hoe het kwam dat mijn ouders me uit huis hadden gezet. Niet in detail, maar wel zodat ze wist hoe en wat. Details waren nergens nodig, en ze vroeg er ook niet naar.

,,En nu zit ik hier…’’ wilde ik dan nog een soort van komisch eindigen. Maar ze keek me al een tijdje niet meer zo vrolijk aan. Ze humde, zei verder niets, oordeelde zo in stilte, stond op en kwam terug met een doos koekjes. Dat laatste wist ik even niet te plaatsen.

,,Blij dat je nu hier bent.’’ zei ze alleen zorgzaam met dat ze me een simpel tarwekoekje overhandigde. Ik krabbelde aan m’n voorhoofd. Was ik dan echt zo zichtbaar van het padje af?

Het luchtte wel op, maar ik vond het niet fijn om zo lang over mezelf te praten. Zeken niet wetende dat zij er natuurlijk veel erger aan toe was. Ze had al wel laten vallen dat ze op dat gebied ook nog weinig veranderd was.

,,Maar goed. Hoe is het met jou?’’ vroeg ik haar dan ook droog alsof het niets was. Ze schoot in de lach.

,,Ja, wel goed. Beetje hetzelfde nog.’’ antwoordde ze eerst nog lief. ,,Maar daar hoeven we het niet over te hebben, hoor. Ik vind het niet erg om mezelf een avondje opzij te zetten.’’ bleef ze lief. Ik keek haar even innig aan. Ik snapte haar beweegredenen nog niet zo goed.

,,Ik ben een eikel geweest. Al die tijd. Ook tegen jou. Dus waarom zou je dit doen?’’ vroeg ik haar vrij rustig, maar wel zeer gemeend. Ook hier lachte ze dan om. Met stralende ogen keek ze me vervolgens aan.

,,Zoals ik al zei: ik ben gewoon blij dat je nu hier bent. Wat gebeurt is, kan je niet meer veranderen.’’ sprak ze wijselijk. ,,Je bent wie je bent, en ik zie je niet anders dan anders.’’ dichtte ze door. Ik kon er om glimlachen. Maar ik denk dat mijn gevoel van ongemakkelijkheid wel voor de hand lag.

,,Gaat het echt wel goed met je?’’ vroeg ik haar nog maar een keer. Want zo simpel als zij het net verklaarde was het natuurlijk niet. En dan had ik het over haar situatie, niet de mijne. Dit snapte ze ook wel. Juul was een hele intelligente meid, en dat merkte je aan alles. Ik hoefde nooit iets aan haar uit te leggen. ,,Het is wat het is?’’ vroeg ik haar nog met een glimlachje. Ze gniffelde erom en zei me van dat was zoals het was.