Sophie voelde zich helemaal warm en misschien nog wel veel gekker, ze voelde voor het eerst in tijden weer dat ze leefde.
Zeker ze had het goed voor elkaar. Leuk gezin, leuke baan, leuk huis, leuke auto, leuke spullen, leuke vakanties en leuke vriendinnen. Allemaal heel leuk, maar is wat is leuk nou eigenlijk waard?
Ze liep het zich al een tijdje af te vragen toen ze in de gaten kreeg dat leuk eigenlijk niet meer was dan een automatische piloot.
Net als al haar vriendinnen leek ze trots dat ze het vertrouwde “Hoe gaat het met je?” met het populaire “Druk”, kon beantwoorden en dat begon haar tegen te steken.
Zeker ze had het druk. Druk met allemaal leuke dingen. Haar zoontje zat op een leuke school, en een leuke voetbalclub. Haar man vond het leuk om met een drone op pad te gaan en liet z’n leuke hobby van daarvoor net zo leuk in de garage staan om haar vervolgens doodleuk z’n leuke wielrenners outfit op te laten ruimen waarna ze zelf naar van die leuke clubjes ging waar ze nog meer leuke mensen ontmoette en ze dus ook weer een leuke tijd had.
Maar waarom had ze het eigenlijk zo druk?
Konden haar man en zoon zo onderhand hun eigen boterhammen nog niet smeren zodat zij niet een uur eerder uit haar bed moest om het de heren naar de zin te maken?
Kon haar zoon niet op de fiets naar school zoals ze het zelf vroeger ook deed, waardoor ze zichzelf het ritje en de tijd kon besparen? En gold hetzelfde niet voor de voetbaltraining en de wedstrijd op zaterdagochtend?
Kon ze de boodschappen niet beter laten bezorgen, zodat ze de hele zaterdagochtend voor zichzelf zou hebben?
Dat soort vragen bleven in haar opkomen en alle antwoorden waren simpel. Ja, het kon!
Het uitvoeren van de plannen die ze naar aanleiding van deze antwoorden in haar hoofd maakte leken haar bovendien nog goed uit te voeren ook.
En haar vriendinnen? Leuk dat ze er zoveel had, maar ze waren in de loop van de tijd allemaal veranderd van levende wezens in bolletjes op facebook. Ze hadden het vast allemaal leuk, maar zien deed ze, ze nog maar zelden. Zelfs degene die door moest gaan voor haar allerbeste vriendin bleek onmogelijk te strikken voor wat dan ook. Samen een drankje lukte al niet, laat staan een dagje samen op pad.
Ze kwam tot de conclusie dat het leven van alle dag in als z’n leukheid voor haar niet meer werkte en dat het allemaal voor haar eigenlijk allemaal wel wat spannender mocht.
Maar ja, hoe ga je van leuk naar spannend en hoe hou je spannend leuk?
Een tijdje geleden dacht ze de oplossing gevonden te hebben en een Tinder account aangemaakt.
Dat leek haar leuk, maar zeker ook veilig en anoniem. “Leuk en veilig? Zelfs als ik bewust spanning zoek doe ik het zo veilig dat het niet meer leuk is”, dacht ze nog, maar ging er toch mee door.
Aanpassen van haar plan kon altijd nog en ze was in ieder geval vertrokken.
Geen herkenbare foto’s, een voorgeprogrammeerd bubbeltje van 25 km en een volgens eigen inzicht een onschuldig tekstje waarin ze aangaf op zoek te zijn naar nieuwe vrienden en zeker niet naar seks. Daar had je tegenwoordig trouwens belachelijk veel tekst voor nodig, maar goed. Ze wilde het ook leuk opschrijven allemaal dus het no fwb en het no ons verscheen ook op haar profiel.
Zonder er verder bij na te denken koos ze er vervolgens ook gewoon voor om zowel naar mannen als vrouwen te kunnen kijken.
Het swipen op zich was best leuk en ze had zich erover verbaasd hoeveel mensen er in een straal van 25 km op zoek waren naar een andere partner. Of zin hadden in iets erbij, want ze was niet zo naïef dat ze dat niet kon bedenken.
Af en toe had ze best een match gehad en soms zelf een leuk gesprek.
Weer dat leuk!!??
Maar nu had ze al een paar dagen een goed gesprek. Zo goed dat ze alle leuke overboord had gekieperd en zich volledig op deze ene persoon richtte.
Dat deze persoon een vrouw was, verbaasde haar op zich niet, want ze vond het niet meer dan normaal dat iemand van hetzelfde geslacht beter begreep hoe ze zich voelde en wat ze bedoelde.
Ze merkte dat ze uitkeek naar haar reacties en ze met plezier las. Ze merkte ook dat ze zelf totaal anders reageerde dan ze van zichzelf gewend was en niet totaal onbelangrijk, dat ze voor het eerst in tijden weer eens iets van zichzelf bloot durfde te geven.
Ergens had ze gelezen dat het makkelijker is om met een vreemde te praten, maar toch was het opmerkelijk hoe vlot en lekker, om het woord leuk maar te vermijden, dit contact verliep.
Ze hadden het over van alles en nog wat gehad, maar precies zoals ze het aangegeven had, niet over schunnige zaken gesproken.
Toch dacht ze tussen de regels door iets meer te lezen dan de vrouw daadwerkelijk schreef en dat maakte het ergens toch ook wel weer spannend.
Wat het ook spannend maakte was dat Tinder’s verklikkertje aangaf dat haar gesprekspartner zich het meest van de tijd op een afstand van 10 kilometer bij haar vandaan bevond.
Tien kilometer was in haar hoofd ver genoeg om veilig te zijn, maar meteen ook dichtbij genoeg om gevaarlijk te kunnen zijn. Gevaarlijk en misschien ook wel stout.
Eenmaal toen ze elkaars woonplaats hadden vernoemd wist ze bovendien dat ze elkaar zomaar eens tegen zouden kunnen komen. Ze dacht daarbij aan de boodschappen en besefte zich meteen ook dat het doen van de boodschappen opeens weer spannend was geworden. Weer dacht ze “leuk,” maar verbande het woord meteen weer uit haar gedachten.
Ze lachte in zichzelf toen ze bedacht dat ze er pas nog over had gedacht om nu juist die boodschappen online te bestellen zodat ze er de deur niet meer voor uit zou moeten.
Ondanks dat de gesprekken heel interessant en zelfs boeiend waren, waren ze nimmer omgezet in een ontmoeting.
Het was goed zo. De tijd was voorbijgegaan en de gedachte aan een eventuele ontmoeting was naar de achtergrond verdwenen.
Ze hadden zelfs lachend gechat dat ze elkaar waarschijnlijk al en paar keer op een haar na hadden mislopen, maar hadden beiden niet meer verwacht dat het er ooit echt van zou komen.
En toen stond ze, nog maar net binnen bij de Appie, bij het fruit, de bananen aandachtig te keuren toen ze er op haar schouder werd getikt.
“Mag ik zo brutaal zijn om te vragen wat je met die bananen van plan bent Sophie?” hoorde ze een stem vragen die ze nog nooit gehoord had.
Maar dat was ook niet nodig, ze wist meteen dat zij het was; werd rood, warm, week en verlegen tegelijk maar moest zich nog wel omdraaien. Dat niet doen zou natuurlijk enorm onbeleefd zijn.
Net als zijzelf had zij er in de digitale wereld voor gekozen om niet geheel herkenbaar te zijn, maar blijkbaar kenden of herkenden ze elkaar al goed genoeg om er in het wild voor te zorgen dat ze de ander er feilloos tussenuit pikten.
En ja, wat moet je voor antwoord geven op de vraag wat je met je bananen van plan bent!?
“Hé Caroline,” was dan ook wat verlegen uit bracht om er vervolgens drie spontane zoenen op te laten volgen waarmee ze hoopte haar al te onbeholpen reactie te kunnen verdoezelen.
“Hé, to you too,” kreeg ze te horen terwijl ze elkaar nog niet aankeken en ze alle mogelijke moeite van de wereld deed om haar rood kleurende wangen onder controle te krijgen. Maar, voelde ze nu haar hand op haar bil?
Nee, dat kon niet waar zijn en als hij er al was geweest was hij alweer weg!
Wat nu, vond ze het jammer dat ze haar bil niet meer aanraakte?
Maar ja, die aanraking was er toch echt wel geweest, want ze voelde de plek waar ze haar had aangeraakt warm worden alsof ze haar niet met z’n hand maar met een heet strijkijzer had aangeraakt.
De warmte straalde nu door haar hele lijf en voelde heerlijk.
Ze vroeg zich nu af waar dit ongelofelijke gevoel vandaan kwam en of ze dit überhaupt wel wilde. Ze kende dit helemaal niet en al durfde al helemaal niet aan zichzelf te moeten bekennen dat ze het heerlijk vond. Maar ze voelde dat heel haar vrouwelijkheid haar verraadde en toen ze een seconde later in een paar mooie groene ogen keek wist ze het zeker. Ze stond in lichterlaaie!
Ze leefde weer, de spanning had er instant voor gezorgd dat ze een heel scala aan emoties tegelijk door haar lichaam voelde gieren en daarmee bewezen dat de ze gelijk had gehad toen ze had bedacht dat leuk niets voorstelde zonder spanning.
“Vreemd,” dacht ze nu. “Vreemd dat leven aanvoelt als geil,” maar ze voelde zich niet alleen warm worden maar zeker ook haar buikje onmiskenbaar samentrekken, haar tepels stijf worden in hun leuke beha en haar kutje vochtig worden in haar bijpassende leuke slipje.
“Wat één aanraking al niet teweeg kan brengen,” dacht ze.
Vochtig, wat heet, ze was op die ene seconde. Die ene bijna nietszeggende seconde zeik en zeiknat geworden. Ze was nu zelfs een beetje bang dat het te zien zou zijn, maar durfde niet naar beneden te kijken om het te controleren.
Sterker nog, ze wilde totaal niet dat het oogcontact dat nu was ontstaan verloren zou gaan en besefte tegelijkertijd dat als zij haar nu zou vragen om zich uit te kleden ze het nog zou doen ook.
Zo heftig was haar gevoel en dat allemaal terwijl er nog met geen woord over iets was gesproken dat ook maar in de verste verte enige vorm van schunnigheid in zich had gehad.
“Of zou ze denken dat ik bananen koop om in m’n kutje te steken?” vroeg ze zich nu af.
“Om op te eten natuurlijk,” zei ze dan ook zichzelf beseffend dat ze haar nog een antwoord schuldig was.
Haar “Hè wat jammer,” suggereerde dat haar gedachten de goede kant op gingen, maar ze ging er niet op door. Zelf werd ze weer terug rood.
“Vind je het nu jammer dat je haar niet kunt vertellen dat je zin hebt om die bananen daadwerkelijk in je kut te kunnen steken?” vroeg ze zichzelf nu af en voegde daar een ingehouden “Stomme trut,” aan toe.
“…. iets drinken?” hoorde ze nu nog net en ze wist zeker dat het de laatste woorden van een veel langere zin waren. Een zin die waarschijnlijk met zullen we ergens iets, of ga je mee ergens iets drinken was begonnen.
Wat ze echter niet bewust deed was haar volgen. Haar karretje liet ze gewoon staan en ze stapte zo de roze wolk in die om hen heen was ontstaan.
De schuifdeur en de frisse buitenlucht zorgde bij het verlaten van de winkel heel even voor dat haar beveiligingsmechanisme in werking trad.
“Waar moesten ze heen? Zou iemand hen zien? En zo ja, wat zou ze dan zeggen?” het schoot allemaal tegelijk door haar hoofd. Tegelijkertijd gloeide haar bil nog steeds en liep ze als een puppy achter haar aan.
De keuze voor een plek werd voor haar gemaakt en ze ervaarde het nog als plezierig ook. Dat ze uitgerekend in het leukste koffiebarretje dat ze kende terecht kwam vond ze fijn. Alhoewel!?
Maar nee, zij maakte het leukste barretje tot het spannendste en dat was de reden dat ze het fijn vond dat ze daar nu zat. Turend in Carolines ogen, soppend in haar slipje.
De bediening kwam, was vriendelijk en keek totaal niet op dat ze daar nu met een onbekende zat.
Het was haar hoofd dat er meer van maakte dan dat het eigenlijk was.
De koffie smaakte als nooit tevoren en het gesprek, waarvan ze totaal niet wist waar het over ging boeide haar enorm.
Het ging weer over van alles en nog wat, maar zeker niet over platvloerse dingen als bananen die in kutjes gestopt zouden worden, maar toch voelde ze zich weker en weker worden.
Ze zocht een uitvlucht, een moment om even op adem te kunnen komen en vond die toen ze zich weer realiseerde waar de toiletten waren.
Het lopen koste bij aanvang wat moeite en ze voelde haar ogen branden op haar billen toen ze van het tafeltje weg liep. Omkijken was dan ook niet nodig, ze wist het gewoon dat ze naar haar keek.
Of maakte haar brein haar dit wijs omdat ze eindelijk wel weer eens iets spannends mee wilde maken?
Op de wc plofte ze neer en liet met een diepe zucht haar plas lopen.
Ze kon het niet laten, twijfelde zelfs niet eens en begon zichzelf al tijdens het plassen te vingeren.
Van dat spelletje kon ze altijd wel genieten en het zorgde ervoor dat ze haar doel nog sneller bereikte dan anders.
Haar slipje was inderdaad doorweekt en haar al met even zo geile gedachten doorweekte brein deed haar het dingetje omhoog trekken zonder dat ze wc papier had gebruikt.
Ze was heerlijk klaargekomen, maar of ze nu echt op adem gekomen was? Wat ze wel wist was dat ze nu weer terug naar haar toe moest, terug in haar gezelschap wilde zijn. Bij die vreemde vrouw wilde zijn zelfs.
Haar handen wassen deed ze wel, want ja; Ze moest er eens wat van merken.
In de spiegel zag ze een hevige blos op haar wangen en zelfs dat de ogen van de vrouw die ze zag totaal anders stonden als dat ze zich van zichzelf kon herinneren.
Maar toen moest ze toch echt terug. Het besef alleen al deed haar trillen op haar benen.
En echt, ze keek precies op het moment dat ze de deur opendeed die kant op en haar dan ook nog vol in het gezicht en met een stralende lach aan.
“Kom ik nou verdomme klaar op het moment dat ze naar me kijkt?” vroeg ze zich af, vechtend om zichzelf, heel haar houding en dus zeker ook haar gelaatsuitdrukking onder controle te houden. Maar echt, haar blik bezorgde haar een tweede orgasme. Midden tussen de mensen, vol in het zicht dat zij op haar had en het ergste van alles was dat ze er nog dwars doorheen moest lopen ook.
Gelukkig had ze de deur van het toilet nog vast. Die bood haar ten minste nog enige houvast, maar meteen ook het besef dat ze daar zo absoluut niet kon blijven staan.
Lopen door de naweeën van een orgasme heen, dat had ze nog nooit gedaan, of ook maar enigszins ervaren. En het was om gek van te worden zo spannend. “En zo geil,” schoot er door haar gedachten, daarmee leuk definitief uit haar vocabulaire verbannend.
“Was het lekker?” werd haar vervolgens ook nog eens gevraagd, alsof ze wist wat er gebeurd was toen ze weer ging zitten en niet kon verbergen dat ze alweer rood was geworden. Was geworden of al die tijd al geweest?
Met een brutaal, “Hoe bedoel je?” ging ze in de tegenaanval, maar kreeg geen antwoord. Alleen weer die doordringende blik en die stralende lach.
“Je vraagt toch niet aan iemand of het lekker was om te plassen?” vroeg ze nu.
“Waarom niet, het kan enorm nodig zijn, daardoor geweldig opluchten en voelen als een totale ontlading,” zei ze nu zonder blikken of blozen.
“Het was inderdaad nodig en voelde echt als een opluchting, als je dat bedoelt?” reageerde ze.
“Hoe zou ik het anders bedoelen?” vroeg ze nu en weer voelde ze de grond onder haar voeten wegzakken. Hoe moest ze nu weer reageren?
“Het heeft me dubbel opgelucht,” probeerde ze.
“Ja ik zag duidelijk dat je blij was dat ik er nog was,” zei ze nu met een knipoog.
“Shit, had ze dat door? Wie ziet nu zulke dingen?” schoot er nu door haar hoofd om vervolgens al haar aandacht naar haar handen te voelen flitsen, want ze pakte er nu een vast.
Ze rook er verdomme aan!?
Zichtbaar teleurgesteld legde ze haar hand terug op de tafel en in haar onderbuikje kondigde zich een derde opluchting aan.
“En nu?” vroeg ze ontdaan.
“Het ligt er aan wat je wilt,” waren haar woorden die er samen met haar blik nog meer voor zorgden dat ze weer naar het randje ging.
“Ik wil het nog een keer,” sprak ze verlegen, maar toch ook vastberaden.
“Doe het dan,” zei ze beleeft maar toch ook wel dwingend.
“Wat? Hier!?” was haar eigen verbaasde reactie.
“Waarom niet?” was het simpele antwoord dat ze kreeg.
“Klotebroek,” zei ze en ze meende het meer dan dat ze ooit iets gemeend had in haar leven.
“Het gaat je zeker lukken, ik zie het aan je,” zei ze nu terwijl ze haar hand weer vastpakte.
“Dan heb ik deze nodig,” zei ze nu terwijl ze haar doordringend aan keek en haar hand terugtrok.
“Doe het,” kreeg ze te horen terwijl ze haar hand tussen haar benen stak en zich daar niet bekommerde om de natte plek die ze nu in haar spijkerbroek voelde.
En ze deed het, en het lukte! Het overweldigde haar en was heerlijk!!
Maar nu?? Keek iedereen naar haar? Ja vast wel.
Het gevoel was niet te beschrijven, maar haar gedachten werden al snel heel praktisch. Ze had zichzelf voelen spuiten toen het kwam en zat nu zowat in een plasje van haar eigen sap. ten minste zo voelde het.
Haar brein was aan het doorgronden waarom haar derde hoogtepunt nog heftiger was dan de eerste twee. Zo heftig zelfs dat het haar had doen squirten. Iets wat ze graag zou hadden gekund, maar haar nog nooit goed wat gelukt.
“Blijf zitten,” kreeg ze te horen toen ze begon te wuttelen. Weer werd haar hand vastgepakt en weer rook ze eraan.
“Veel beter zo,” zei ze nu en alleen al haar aanraking stelde haar gerust.
Ze keek om zich heen, maar iedereen leek gewoon door te doen. Blijkbaar stond alleen haar wereld even stil.
“Het trekt allemaal in m’n broek,” wist ze uit te brengen, maar waarom ze dat zei wist ze zelf niet.
“Goed zo, dan gaat het niet opvallen als we weggaan,” reageerde ze alsof ze wist hoe nat ze was klaargekomen.
“En nu?” hoorde ze zich als een klein meisje vragen.
“Dat ligt helemaal aan jou,” was het antwoord dat ze kreeg. “Wil je meer of vind je het genoeg”?
Haar brein wilde vragen wat zij zelf dacht dat ze zou willen, maar haar lichaam had al “Meer,” uitgesproken.
“Goed zo Sophie,” was de bevestiging die ze wilde horen terwijl ze in een adem de opdracht kreeg om aan de bar te gaan betalen.
Beschaamd zat ze te twijfelen of ze de afstand naar de bar wel durfde afleggen, zo met haar natte broek aan. Ze durfde haar nu niet of nauwelijks aan te kijken.
“Hup hup,” waren de twee onnozelste woorden die haar ooit hadden aangezet om iets te doen, maar ze stond op en deed netjes wat haar was opgedragen.
Terug aan de tafel wilde ze meteen weer gaan zitten, maar maakte haar nieuwe vriendin aanstalten om op te staan. Ze moest dus vol in het zicht blijven staan en schaamde zich kapot.
De roze wolk was er nog steeds en zodra ze wegliepen werd ze er volledig door bevangen.
“Wat ga je met me doen”? Ze fluisterde het omdat ze niet wilde dat iemand het zou horen.
“Wat wil je dat ik met je doe?” kwam er meteen terug. Gewoon midden in het deurgat zodat voor haar gevoel iedereen zowel binnen als buiten op straat het kon horen. Het klonk bovendien luid en duidelijk. Veel te luid en duidelijk!
“Alles,” antwoorde ze omdat ze op dat moment geen beter woord kon bedenken om de manier waarop dat vrouwen het met elkaar deden kon beschrijven en vroeg zich meteen af wat haar reactie zou zijn. Ze keek dan ook naar de vrouw, voor haar gevoel zoals een hond naar z’n baasje zou kijken.
“Dat is nogal wat Sophie,” zei de vrouw nu terwijl er een enorme grijns op haar gezicht verscheen.
Ze liepen nu naast elkaar, maar eigenlijk liep ze zelf een pas of twee achter haar. Het voelde steeds alsof ze haar volgde en dat voelde merkwaardig genoeg goed.
Bij een mooie auto, waarvan de flikkerende lichtjes verraden dat hij van haar was bleven ze weer stil staan.
“Doe het nog een keer,” kreeg ze nu te horen en ze toog meteen aan het werk.
Tussen de auto’s deed ze haar riem los, haar broek open en verschafte ze zichzelf een toegang tot haar hunkerende onderlichaam. Ook liet ze haar borsten zien, want o wat wilde ze haar graag haar borsten laten zien.
Ze keek haar lachend aan en ze hoopte met alles dat ze was dat Caroline het op prijs zou stellen dat ze zo goed haar best deed.
“Had ik nu die vervloekte banaan maar,” dacht ze op het moment dat ze zichzelf penetreerde.
“Als het komt, laat je alles lopen,” kreeg ze nu als duidelijke opdracht, al dacht ze dat ze alleen bedoelde dat ze spuitend klaar zou moeten komen.
Spuiten was onder deze omstandigheden misschien niet zo verstandig, maar wel zo spannend. Het viel haar op dat ze enorm haar best deed om het weer voor elkaar te krijgen. Gewoon omdat ze wilde dat Caroline trots op haar zou zijn. Toen het nog lukte ook was ze dan ook verrukt met de tevreden uitdrukking op het gelaat van de toch nog steeds wel behoorlijk vreemde vrouw.
“De rest ook,” kreeg ze nu te horen en ze gehoorzaamde meteen.
Een beetje plas produceren ging zonder al te veel problemen, maar ze vervloekte zichzelf nu dat ze zojuist naar het toilet was geweest. Als dat geen absurde gedachte was?
“En nu mevrouw?” vroeg ze terwijl ze haar eigenlijk niet aan durfde te kijken van schaamte en zich af vroeg waar dat mevrouw opeens vandaan kwam.
“Dat valt me voor een eerste keer niet tegen Sophie, maar dat het beter moet begrijp je zelf natuurlijk ook wel”?
“Ja mevrouw”.
“En de rest?” hoorde ze nu haar nu vragen.
Nog nooit had iemand haar zien plassen en toch had ze het voor elkaar gekregen, en hoe het mogelijk was wist ze absoluut niet, maar ze wist wel wat ze met de rest bedoelde. Gekker moest het toch echt niet worden.
Een drol was echter een heel ander verhaal. Midden op straat en vlak voor een vreemde vrouw die haar er zonder schaamte om vroeg. Maar ze merkte aan zichzelf dat ze er wel moeite voor deed. Enorm veel moeite zelfs.
“Waar ben je beschikbaar?” hoorde ze haar nu vragen terwijl ze duidelijk stond te persen.
“Overal mevrouw,” hoorde ze zichzelf nu antwoorden terwijl ze daar stond als anale maagd.
“Zittend zal het beter gaan,” zei ze nu en ze hurkte meteen neer tussen de auto’s, daarbij haar broek en slipje over haar billen trekkend.
“Als het je lukt, word je van mij,” hoorde ze haar nu zeggen. Dat was misschien wel de laatste mogelijkheid om op de rem te trappen, maar ze was the point of no return al lang voorbij.
En het lukte inderdaad, de schaamte was ze blijkbaar ook voorbij. Ze zat midden in de stad, op een parking, halfnaakt op haar hurken te schijten omdat zij het van haar verwachtte dat ze het deed. En dat te bedenken dat ze het niet eens in zoveel woorden had gevraagd.
En ze wilde haar tevredenstellen, met alles wat ze had en alles dat ze was wilde ze dat ze tevreden over haar zou zijn.
“Ik heb geen papier mevrouw,” lispelde ze nu vol schaamte terwijl ze op haar hurken bleef zitten om het zicht op haar onderlichaam en prestatie te verbergen.
“Heb je dat echt nodig Sophie?” was de directe reactie die ze kreeg en ze besloot meteen dat ze toch al vies was en begon zich op te richten en aan te kleden.
“Jij snapt het,” kreeg ze nu te horen en ze ving geruststelling op in haar stem.
“En nu?” vroeg ze terwijl ze met grote ogen omhoogkeek.
“Geen mevrouw meer?” kreeg ze nu te horen.
“En nu mevrouw,” herstelde ze zich meteen.
“Nu ken ik je geheim en ben je van mij Sophie?” kreeg ze als antwoord en ze voelde een nog grotere schaamte opkomen.
“Mijn geheim?” hoorde ze zichzelf nu vragen en voegde er meteen netjes een “mevrouw,” aan toe.
“Dat je eigenlijk een heel stout meisje bent,” kreeg ze nu te horen en weer voelde ze dat ze rood werd. Zo rood dat het haar wangen deed branden.
“Nu naar huis en goed nadenken over wat je gedaan hebt,” antwoordde Caroline en meteen werd ze zich er daadwerkelijk enorm bewust van wat ze had gedaan.
“Gaat U niet mee mevrouw?” vroeg ze nog, maar wist het antwoord eigenlijk al.
Ze lachte alleen maar, kuste haar waarbij ze met z’n hand precies hetzelfde plekje op haar kont aanraakte zodat het meteen weer opgloeide om vervolgens in te stappen en weg te rijden.
Vanuit het geopende raampje kreeg ze te horen dat ze het thuis het best nog eens zou doen. Met alweer een rood hoofd knikte ze een goedkeuring haar kant op. In haar hoofd had ze al lang bedacht dat ze het thuis weer met zichzelf zou doen. Ze vroeg zich nu echter af hoe vaak ze het zou moeten doen om volledig voldaan te zijn.
“Ja mevrouw,” riep ze tenslotte, omdat de vrouw al een behoorlijk eindje bij haar vandaan was en omdat ze het heerlijk beschamend vond om als volwassen vrouw, zo tegen een andere vrouw te moeten spreken. Alleen dat al zette haar meteen weer in lichterlaaie.
Nat en vies keek ze de auto na tot ze uit haar zicht verdween. Ondertussen had haar brein al bedacht dat ze normaal gezien de rest van de dag alleen thuis zou zijn en ze zich er geen zorgen hoefde te maken. Ze zou niet betrapt worden.