Ik werd wakker van een zoen. Toen ik mijn ogen opsloeg keek ik recht in Joline’s blauwe kijkers. Het was al licht buiten en ze had de zonwering al omhoog gedaan, zodat ik even met mijn ogen moest knipperen. “Goeiemorgen Kees… Rechtop zitten en lekker ontbijten!” Er stond een dienblad op het nachtkastje met een uitgebreid ontbijt. “Dat ziet er lekker uit schat… Hoe lang ben jij al wakker?” Ze keek op de wekker. “Een uurtje. Eerst lekker gedoucht en toen het ontbijt gemaakt. En jij sliep heerlijk door.” Ze kroelde door mijn haar. “Lekkere slaapkop van me.” Ik rekte me uit. “Zóóó… Eerst even doen wat een man ’s ochtends moet doen hoor. Ruimte maken voor het ontbijt.”
Ik stond op en liep naar de badkamer. Toen ik terug de slaapkamer inkwam, was Joline nergens te bekennen. Ik hoorde haar rommelen in een van de logeerkamers. “Kom je je zelfgemaakte ontbijtje nuttigen, Joline?” “Ik kom zo! Momentje!” Even later kwam ze terug en kroop ze bij me in bed. “Brr… ’t Is koud in de logeerkamers. Hier is het beter.” Ik wees naar buiten. De leuning van het terras was wit. Onder de rijp. “Buiten slapen zit er even niet in, schat. Zelfs niet in onze lekkere slaapzakken.” Ze pakte haar mok thee. “Ik lig al te bibberen als ik er aan denk, Kees.”

Ik wees. “Dáár, aan de rechterkant van de bossen, ligt een van bivakplaatsen op de Oirschotse hei. Daar heb ik behoorlijk wat nachten doorgebracht. Als ik al mocht slapen, sliep ik in m’n slaapzak M90, met mijn militaire liefje naast me. Maximaal 4 uren per nacht, vaak nog veel minder. In de opleidingsmaanden, en voordat ik naar Bosnië ging nog een aantal weken, hetzij dáár, hetzij op een ander oefenterrein, in Duitsland, Polen, België… Maar die eerste nachten op Oirschot blijven me het beste bij. Ik kwam in Januari op. Nachttemperatuur was rond de -5 graden en overdag niet zoveel warmer. Twintig centimeter sneeuw, soms een straffe noord-oostenwind. Als je je tentje uitkwam was je binnen een kwart seconde wakker. En dan moest je je nog wassen en scheren… met koud water, nét boven het vriespunt." Joline huiverde nog een keer. “Niks voor mij, al dat militaire gedoe. Getver!” Ik gniffelde. “En weet je wat ik het meeste waardeerde toen ik na tien dagen Introductiebivak op de Oirschotse Heide weer thuiskwam, liefje?” Ze keek me aan. “Ik kan wel iets bedenken, maar toen kende je mij nog niet…” Ik zuchtte. “Sexbeest. Daar heeft het niets mee te maken. Nee, wat ik het meest waardeerde is het simpele feit dat je kon poepen op een normaal en verwarmd toilet. Dat je comfortabel op een WC-bril kon zitten zonder dat je ballen er bijna afvroren. Dát was een genot, toen ik thuiskwam. De eerste keer heb ik zeker een uur op het toilet gezeten. Genietend.” Ze keek me met ongelovige blik aan. “Méén je dat?” Ik knikte. “Jazeker. De rest was ook genieten hoor… Een warm bed en bad, de hele nacht doorslapen, de lekkere hap van Ma eten, kibbelen met Claar en Mel… Maar dat uurtje op de WC… Onbetaalbaar.”

Joline schudde haar hoofd. “Jullie mannen zijn rare wezens. Een uur lang op de pot zitten en daarvan genieten… In je eigen stank!” Ze keek smerig. Ik trok haar naar me toe. “Toen ik gedaan had wat ik daar moest doen, heb ik braaf meteen doorgetrokken, hoor liefje… Om vervolgens lekker te genieten en de krant te lezen.” Joline pakte het dienblad met het ontbijt en schonk nog een kop thee voor ons in. “Hier. Ontbijtje. Is óók genieten. In je eigen warme bedje.” We zaten lekker te eten en maakten een plan voor de werkzaamheden van die dag op. “Even kijken… Boodschappen voor vanavond halen, stofzuigen, de keuken heeft een beurt nodig, de ramen moeten gedaan worden, de plantenbakken uitgemest en dicht…” Joline vulde aan: “En ik ga mijn garderobe eens uitmesten. Ik heb vrijwel alles hier naar toe gehaald, maar ik zag van de week toch een aantal jurken, rokken, schoenen en bloesjes die ik nooit meer draag. Die gaan toch maar in zo’n container.” Ze ving mijn blik op. “Kijk niet zo triomfantelijk, Kees Jonkman! Weet je wel hoeveel moeite het een vrouw kost om afscheid te nemen van haar kleding? Dat is een zwaar rouwproces, hoor!” Ik zei met een uitgestreken gezicht: “Ja schat. Ik zal nazorg voor je regelen. Vanavond heb je een hele brede schouder om tegen uit te huilen.” Ze proestte het uit. “Ja, dat zal wel, gek. Fred zeker…” Ik knikte en ze gaf me een stomp. “Rotzak. Ben je uitgegeten? Mooi. Dan nú het bed uit meneertje. Ouwe kleren aan en aan ’t werk!”

Ik schudde het hoofd. “Niks ervan. Eerst het allerbelangrijkste…” Ik trok haar naar me toe en gleed omlaag, trok het dekbed over ons heen en kuste haar. “Lekkere meid van me… Eerst even jou knuffelen. Voor de motivatie, zeg maar…” Ik kuste haar en hoorde haar brommen tijdens de zoen. “Wilde je wat zeggen, liefje?” Ik keek me aan. “Je blijft een rotzak. Heb ik eindelijk de motivatie gevonden om op te staan en aan het werk te gaan, trekt ene Kees Jonkman me weer onder het warme dekbed en gaat liggen zoenen. Zó komen we er nooit uit, Kees!” Ik keek haar aan. “Nou dan blijven we toch lekker liggen tot Fred en Wilma aanbellen? Kunnen zij ook eens genieten van ons liefdesleven…” Met één beweging trapte Joline het dekbed naar onder. “Ammenooitniet, meneertje. Ons liefdesleven is privé. Daar heeft zelfs jouw buddy, tevens mijn beste medewerker, niks mee te maken, begrepen? Als ik merk dat jij details van ons liefdesleven aan hem doorbrieft, ben je nog niet jarig!” Haar ogen fonkelden terwijl ze over me heen lag. Ik keek haar aan. “Zeg dat nog eens, schat… Jouw beste medewerker?? Vertel!” Ze keek nu serieus. “Ja, dat is hij. Samen met Gonnie. Niet alleen heeft hij Marion opgevoed, maar hij heeft het Backoffice, toen wij op vakantie waren, behoorlijk gestroomlijnd. Heeft een ochtend met de meiden om tafel gezeten en wat taken anders verdeeld. Daardoor werken we een stuk efficiënter nu. Gonnie houdt zich bezig met inkoop en onderhandelingen, Marion heeft zich verdiept in calculatie en beide andere meiden, Erica en Denise, doen de verdere administratie en de boekhouding. En dat loopt als een trein. Ze zijn er zelf héél tevreden mee, en ik ook. Dus…” Ik grinnikte. “Sergeant-majoor van Laar op z’n best. Niks veranderd. Als mitrailleurschutter regelde hij al wat zaken in de groep; toen ik groepscommandant werd en hij plaatsvervanger had ik geen omkijken meer naar de routinezaken. Fred zorgde dat het voor elkaar was, zodat ik me kon focussen op commandovoering. Heerlijk.” Joline knikte. “En zo werkt het Backoffice nu ook. Gonnie en hij zorgen voor de dagelijkse bedrijfsvoering; ik kan me concentreren op het algemene plaatje en Theo van gegevens voorzien. Inderdaad: heerlijk.” Ze keek me aan. “Ik ben hartstikke blij met hem, Kees. Een gouden greep om hem aan te nemen.” “Wij hebben meer gouden grepen gedaan, schat. Een andere is Angelique, die komt voor jouw rekening. En straks Miranda en Rob…” Ze keek peinzend voor zich uit. “Dat zou ook wel eens een gouden team kunnen worden, die twee…”

Toen draaide ze zich naar me toe, gaf me een snelle zoen en zei: “Kom! Eruit met je luie lichaam. Aan ’t werk, we liggen hier alleen maar af te koelen.” Even later liepen we in oude kleren rond. Joline verdween richting haar garderobe. Ik maakte de ramen als eerste schoon: alle meubels en het grote vloerkleed richting keuken schuiven en vervolgens de ramen aan de binnenkant schoonmaken en zemen. Daarna de vloer dweilen; na het ramen lappen was die altijd behoorlijk nat. De kamers stofzuigen, afstoffen en waar nodig dingen vochtig schoonmaken. Na twee uur werken dronken we samen koffie.
Daarna trok ik een jas aan en ging de plantenbakken op het balkon te lijf. Het was koud buiten en voor sommige planten was ik al te laat; die hadden de vrieskou niet overleefd. De andere voorzag ik van wat mest en deed stro bovenop de aarde. Daarna rolde ik alle plantenbakken naar een hoekje van het terras waar het minste wind stond, bond ze met staalkabels vast en dekte ze af. Zo overleefden de planten de winter prima. Daarna ging de hogedrukreiniger aan en spoot ik de ramen schoon en vervolgens het terras en de houten roosters die er op lagen. Gelukkig had ik tijdens de verbouw van het appartement een kraan en een waterdichte wandcontactdoos aan de buitenmuur geïnstalleerd, zodat de deuren niet open hoefden. En na een uurtje kon ik gelukkig weer naar binnen; ondanks het harde werken was ik behoorlijk afgekoeld.

Ik zocht Joline op in een van de logeerkamers. Die had ondertussen vier vuilniszakken met oude kleren ingepakt. Met de vijfde was ze bezig. “Ik heb ook wat ouwe T-shirts en overhemden van jou weggegooid, Kees. Met een paar scheuren er in; zagen er niet uit.” “Da’s goed, schat. De kleren die hier in de kast lagen droeg ik sowieso toch al niet zoveel meer. Ik kijk nog wel even of er nog meer weg kan.” Een halfuurtje later was een volgende zak gevuld met ouwe kleren van mij en keken we elkaar triomfantelijk aan. “Zo. Een hele kast opgeruimd. Wij zijn goed bezig, mevrouw Boogers!” Joline keek gemaakt sip. “Ik heb wel m’n emotionele momentjes gehad hoor… Jurkjes, truitjes, bloesjes en rokjes weggedaan waar ik hele goeie herinneringen aan had.” Ze snifte even melodramatisch. “Toch niet dat jurkje waarin je de eerste zoen van je buurjongen had gekregen he schat?” Ze schopte me. “Gék! Toen was ik veertien of zo en zeker dertig centimeter kleiner dan nu.”
Ze keek even serieus. “Ik heb wél alle kleren weggegooid die ik gedragen heb in de tijd dat ik in hetzelfde huis woonde als Holtinge. Ik had dáár tijdens mijn vlucht al behoorlijk wat achtergelaten, maar de rest heb ik nu ook opgeruimd. Aan de ene kant jammer; er zaten best een stel leuke dingetjes tussen, maar aan de andere kant…” Ze zweeg en ik vulde zachtjes aan: “Ze waren ‘besmet’?” Joline keek me aan en knikte zachtjes. Ik trok haar naar me toe. “Goed dat je dat gedaan hebt, schat. Soms moet je een streep door het verleden halen.” Ik sloeg mijn armen om haar heen en we stonden even stil tegen elkaar aan. Ik voelde haar een paar keer diep ademhalen. Zachtjes hoorde ik: “Sommige jurken waren nog vrijwel nieuw, Kees. Maar ik weet dat hij daar met z’n moordenaarspoten aan heeft gezeten… En die wil ik dus nooit meer dragen!” Ik zoende zachtjes in haar nek. “Goed dat je dat gedaan hebt en ik heb er bewondering voor dat je dat kon.” Ze keek me met een paar rood-omrande ogen aan. “Ik heb hier net even zitten janken, Kees, dat mag je best weten…”
Ik pakte mijn smartphone en opende Youtube. “Er is een toepasselijk liedje voor dit soort momenten, schat…” Even later klonk Boudewijn de Groot door de logeerkamer. ‘Na drie en twintig jaren in dit leven, maak ik het testament op van mijn jeugd. Niet dat ik geld of goed heb weg te geven; voor slimme jongen heb ik nooit gedeugd…’ “Niet helemaal toepasselijk, die tekst, maar er zijn overeenkomsten, schat.” Ze luisterde aandachtig en zei, toen het nummer uit was: “Inderdaad niet alles is toepasbaar, maar…” Ze keek me aan. “Dank je wel. Ik heb vanavond de brede schouders van Fred niet nodig, schatje. Die van jou voldoen ook prima.” Een glimlach en een zachte zoen volgden. Toen zei ze vastberaden: “Kom. We gaan nú dit spul wegbrengen naar de kledingcontainer. En dan doen we meteen boodschappen voor het weekend. Het is nu bijna twaalf uur; na de boodschappen lekker lunchen en dan even rust bij de stukken.”

We maakten een boodschappenlijstje en reden even later richting supermarkt. We dumpten de kleren in de kledingcontainer; Joline toonde geen emotie meer. Prima. Daarna de supermarkt in. De pubervriendjes zagen we niet: mooi zo. Met drie grote dozen aan boodschappen laadden we de auto vol. “Kunnen we nog even naar het centrum rijden, Kees? Ik heb nog wat andere spullen nodig…” Ze knipoogde ondeugend, boog zich naar me toe en fluisterde: “En zit daar een hele interessante lingeriezaak…” Ik grijnsde. “Wil je Fred gaan verleiden vanavond?” Haar ogen wisselden weer eens binnen een kwart seconde van ‘verleidend’ naar ‘bliksemend’ en ze zei, héél zachtjes, maar overduidelijk: “Kees Jonkman, af en toe vraag ik me af waar jouw verstand zit. Fred is een prachtkerel, ja dat klopt. En ik mag hem bijzonder graag. Maar fysiek oefent hij nul komma nul aantrekkingskracht op mij uit. En dat vind ik prima, want ik heb m’n handen vol aan zijn voormalige groepscommandant!” Ze knipoogde. “En nou niet meer van die stomme opmerkingen, anders wurg ik je nog eens een keer. Vlak voordat je klaarkomt, rotzak. Met een paar ultra-fijne panty’s, die ik zo meteen ga kopen.” Ze gaf me een zoen. “En ik hou van jou, vriendje van me.” Ik knipoogde. “Je bent lief, Jolientje…” Even keken we elkaar aan en wéér voelde ik onze liefde bijna fysiek aanwezig. Toen legde zij haar hand op mijn knie. “Kom. Rijden met die kar. Ik heb zin om mezelf te buiten te gaan aan hele sexy kleding.”

Ze gniffelde. “Ik zag dat het salaris gestort was, dus…” Ik keek haar aan. “Ohlala madame… Uw nieuwe salaris als Teamleider? Dat is aanzienlijk meer dan dat van de receptioniste… Ik zie de omzet van de plaatselijke modewinkels in Veldhoven in de lift gaan!” Ze snoof. “De plaatselijke modewinkels in Veldhoven zullen dan eerst hun assortiment moeten updaten, Kees. Dat is enigszins… hoe zal ik het netjes zeggen? … saai. Niet te vergelijken met een bepaalde winkel in Arnhem. Alleen die lingeriezaak, die is de moeite waard.” Ik grinnikte. “Dan gaan we daar vol gas heen, mevrouw.” Ik parkeerde in het centrum en Joline tikte op mijn neus. “Zoek jij maar naar een boek- of muziekwinkel, makker. Ik ga alleen op lingerie-jacht. En je ziet binnenkort wel wat het resultaat is. Over een halfuurtje weer terug hier?” Ik knikte. “Is goed. Tot zo!”
Ik liep het centrum in; de winkel waar Joline heen wilde lag recht tegenover de parkeerplaats; ik moest iets verder lopen. Ik wist één zelfstandige boekhandel in Veldhoven; de andere ‘boekhandels’ waren van de bekende ketens; fantasieloos, uniform ingericht volgens één concept en met de stapels ‘bestsellers’ pontificaal vooraan in de winkel. Bestsellers die ik niet zou kopen; het was een self-fullfilling prophethy dat mensen die boeken kochten. Ik had een wat andere smaak. Ja, een paar jaar geleden stond Tom Clancy in zo’n stapel. Maar ja, Tom Clancy was overleden. Helaas. Clive Cussler kwam in de buurt, maar was het nét niet helemaal. Ik liep bij de boekhandel naar binnen en liep naar het rek ‘Thrillers’, maar vond niets van mijn geding. Dan naar ‘techniek’, maar ook daar viel weinig interessants te zien. Daarvoor toch maar weer richting Arnhem…

Met een groet verliet ik de zaak weer en liep wat verder, richting muziekwinkel. Helaas ook eentje van een bekende keten; zelfstandige muziekwinkels waren zeldzaam geworden. En winkels die klassiek verkochten al helemaal. In Nijmegen zat een hele goeie, maar ja, daar kwam ik ook niet elke dag… Ik struinde door de paar bakjes met klassieke CD’s maar werd teleurgesteld. Verzamel-CD’s van Naxos met de overbekende werken die ik al in diverse variaties had. Niks nieuws. En orgel-CD’s waren al helemaal nergens te bekennen, verdorie! Waar moest het heen met de mensheid? Teleurgesteld draaide ik me om en wilde naar buiten gaan. Het meisje achter de toonbank keek op. “Kan ik u ergens mee helpen, meneer?” Ze had een vriendelijke lach. “Ik zocht naar klassieke CD’s, maar vond alleen maar de bekende soorten verzamel-CD’s… Geen exemplaren van mijn smaak. En CD’s met orgelmuziek al helemaal niet, helaas…”
Ze knikte. “Orgel, zei u?” Haar ogen lichtten op. “Blijf even wachten! Ik heb vorige week iets gezien… Kunt u een oogje op de winkel houden, dan ga ik even naar boven. Duurt niet lang!” Ze opende een deur en sprintte een trap op. Ik liep naar de voordeur. ‘Een oogje op de winkel houden…’ Er was niemand binnen en er kwam ook niemand. Na een paar minuten kwam ze omlaag met een kartonnen doos. “Deze zag ik vorige week zaterdag. Als er iets leuks tussen zit, kunt u hem meenemen voor de helft van de prijs. Ik geloof dat sommige CD’s al vijf jaar oud zijn…”

Ik begon de doos door te spitten en na vijf CD’s begon ik te watertanden. Een serie van tien CD’s met wat minder bekende orgelwerken van diverse nazaten van J.S. Bach, maar ook van zijn leerlingen, zoals Johann Ludwig Krebs. Opgenomen op het König orgel van de Stevenskerk in Nijmegen. Ik legde de stapel apart. Verder een serie CD’s met diverse orgelwerken van Franse componisten, opgenomen op het orgel van de Notre Dame door Marie Claire-Alain. Ook die ging apart. Verder spitten leverde weinig interessants op; de rest van de CD’s waren weer verzamel-CD’s met weinig voor mij interessante werken of orgels. Gewapend met 15 CD’s liep ik naar de toonbank. “Volgens mij heb ik hier een goudmijn…” Het meisje glimlachte. “Tja… Dan trek ik die aanbieding van de helft van de prijs meteen weer in, natuurlijk. Laat eens kijken… 15 euro per CD uit Nijmegen en 20 euro per CD uit Frankrijk… Dat is 250 euro totaal… U mag ze meenemen van 125 euro.” Ik keek haar aan. “Méén je dat?” Ze knikte. “Ja. Hier liggen ze toch maar te verstoffen en ruimte in te nemen.” Ik pakte mijn betaalpas. “Ik ga héél snel afrekenen, voor je er spijt van krijgt…” Even later had ze de CD’s netjes in een doosje gedaan. “Ik ben blij dat ik u er een plezier mee kon doen.” Ze lachte. Ik gaf haar een hand. “Dank je wel. En een héél prettig weekend.” Tevreden liep ik terug naar de auto, legde het doosje achterin en wachtte.

Na een paar minuten kwam Joline aangelopen. Ze zag me staan en zwaaide. “Zo te zien heb jij wat leuks in die tasjes van je, mevrouw Boogers”, zei ik, toen ze instapte. Ze gaf me een zoen. “Zeker weten, meneer Jonkman. Iets waar jij ook van zal genieten. Hééle dunne panty’s in diverse leuke kleurtjes. En een mooie nachtpon die je ook wel op waarde kunt schatten, denk ik. Als ik die aantrek heb ik een hele nacht geen rust. Dan wil je maar één ding…” Ze keek me aan en dempte haar stem. “Met mij vrijen totdat je compleet uitgeblust bent.” Ik keek haar aan. “Zullen we Fred en Wilma maar afbellen voor vanavond?”
Ze schoot in de lach. “Sexist. Niks ervan. We gaan vanavond lekker eten met die twee en er een gezellige avond van maken. En wie weet, daarna… En nu naar huis. Nog even lekker genieten van een vrije middag. Het is pas half twee, we hebben nog even de tijd. En jij: heb jij nog wat leuks gescoord?” Ik vertelde over mijn oogst aan CD’s en Joline’s gezicht betrok. “O nee hé… Dat wordt de hele week orgelmuziek…” Ik prikte in haar zij. “Ja. Een leuke afwisseling voor de salsa’s en de Sirtaki…” Ze gromde zachtjes en ik zei: “Ik zal het doseren, schat.” In een prima stemming reden we naar huis en eenmaal binnen zette ik meteen een Franse CD op. Franse componisten schreven nu eenmaal wat luchtiger dan de vrij zware barok van de Bach-familie.

Tijdens het uitpakken van de levensmiddelen keek Joline soms verrast op. “Dit is leuke muziek, Kees! Vrolijk, vlot… Je kunt hier bijna op dansen.” Ik knikte. “Ja hé? En dat op een orgel…” Ze kneep me even. “Rotzakje…” Toen ze bukte om iets in een kastje te leggen, gaf ik een klap op haar billen. Ze bleef gebukt staan en maakte een goedkeurend geluidje. Een tweede klap volgde, op haar andere bil. Ze bleef nog steeds zo staan en zei met haar ‘kleine meisjesstem’: “Waarom doet u dat, meneer?” “Omdat je een ondeugend meisje bent, Jolientje…” Ik streelde haar billen nu. Ze bleef nog steeds gebukt staan en wreef haar billen tegen mijn hand aan. “Gaat u me nu straffen, meneer?” Ze zette haar benen iets uit elkaar en mijn hand gleed tussen haar bilen. “Als je zo ondeugend blijft, zal dat wel moeten hé?” Ze drukte haar billen nu overduidelijk naar achteren. Mijn vingers gleden tussen haar billen. “Oh meneer…” Ze draaide haar hoofd naar me toe en ik keek in twee geile ogen. “Moet ik mijn strafkleren aan, meneer?” Ik knikte en zei streng: “Ja. En binnen vijf minuten klaar staan op de slaapkamer.” Ze kwam overeind. “Ik weet niet of ik dat haal, meneer…” “Als je te laat bent, zal ik je strenger straffen, meisje!” Ze liep de slaapkamer in. Ik deed de voordeur op slot en schakelde de bel en de intercom uit. Vanmiddag even geen bezoek...

Na exact vijf minuten liep ik de slaapkamer in. Joline zat op bed. Een rose nachtpon aan, afgezet met zwart kant. En had ze nu wel of geen panty aan? Ik keek naar haar voeten: wel dus. Een hele dunne naad liep over haar teennagels. Ze keek naar me om. “Meneer… Straft u me niet te hard?” Ik ging naast haar liggen. “Kom hier jij, geile vrouw!” Ik trok haar naar me toe en kuste haar. “Je ziet er verschikkelijk geil uit zo, Jolientje…” Ze kuste me. “Dat bén ik ook, Kees. Toen jij me net die eerste tik op m’n billen gaf, ging er bij mij een knop om en wilde ik maar één ding: Vrijen. Met jou. Kleed je uit en kom bij me!” Een minuut later lag ik weer naast haar, maar nu naakt. “Dit zijn wat dingetjes die ik gekocht heb, Kees…”
Ze giechelde. “Een uurtje geleden lagen ze nog, onwetend van hun vreselijk lot, in de schappen van de lingeriewinkel. Vind je het mooi?” “Mooi? Lieve schat, het staat je prachtig. Zó sexy…” Ze streelde tussen mijn benen en keek me aan. “Ik voel het…” Toen giechelde ze wéér. “Zal ik uw opwinding even opmeten, meneer? Dat had ik gisteren beloofd…” Ze mat mijn paal met haar vingers op en keek. “Dit is natuurlijk geen geijkte lineaal dus ik kan er een paar centimeter naast zitten, maar wat ik zo meet bevalt me wel…” Ze draaide zich naar me om en rolde op me. Ik voelde dat ze al vochtig was: haar poesje gleed over mijn paal heen en maakte me nat. “Ik ga je neuken, Kees. Ik wil je diep in me voelen. Jouw handen op mijn tieten, jouw lekkere pik diep in mijn natte kut!”
Ze ging iets omhoog, pakte mijn paal en leidde me in haar poesje. Toen liet ze zich langzaam op me zakken terwijl ze me steeds aan bleef kijken. Ik voelde haar tepels: hard, onder haar dunne nachtpon. Haar poesje was glad, nat en warm. “Joline, ik weet niet of ik dit lang volhou… Je bent zo lekker!” Haar blik werd glazig toen ik haar helemaal vulde. “Ik… ook niet….Kees… Je streelt precies…. Over mijn lekkerste…. Ahhhh… plekje!” Ze begon hele kleine bewegingen te maken. Ik wist dat ik nu doodstil moest blijven liggen; ze masturbeerde zichzelf op mijn paal. Ik streelde haar mooie borsten en betastte haar harde tepels. Haar ademhaling ging steeds sneller, tot ze zich achterover liet zakken en grotere bewegingen maakte. Ik trok mijn benen op om haar te steunen.
Ze hijgde nu snel. “Lekker… Ik voel jouw hele pik over mijn G-spot glijden… Zó geil… Kees… ik… kóóóóm!” Ze schokte hevig toen ik in haar borsten kneep, opende haar ogen en keek me aan terwijl ze klaarkwam. Haar sappen vloeiden langs mijn pik over me heen. “Jij… ook… klaarkomen, Kees… Spuit je geile sperma tegen mijn lekkerste plekje… Ik wil het in me voelen stromen…” Ze melkte me met haar spiertjes en dat bleef niet zonder gevolgen. Ze trok me over de rand en ik spoot in haar! Niet diep, maar precies op de plek waar zij het wilde hebben: op haar G-spot.
Ze gilde! “Kéés!! Heerlijk! Spuit me vol! Niet stoppen, niet stoppen, niet stoppen…. Ik kom wéér klaar! Haar normaal zo zachtje poesje leek een bankschroef geworden: ze hield me klem, vastbesloten om elke druppel sperma uit me te melken. En ze bleef me aankijken met een ontzettend geile blik in haar blauwe ogen…

Na een minuut ontspande ze langzaam en ging voorzichtig op me liggen. Ze kuste me. “Jij bent mijn ridder, Kees Jonkman. Ook al reed ik nu op jou, jij blijft mijn ridder. Wat kun jij me heerlijk laten genieten…” Ze kuste me. Even later liet ze mijn mond los en ik antwoordde: “En jij, Joline Boogers, bent mijn freule. Een hele geile freule die haar ridder compleet uitmelkt. Of de heks die op haar bezemsteel rijdt. Ik ben er nog niet helemaal uit.” Ze giechelde en kneep weer met haar poesje. “Jouw bezemsteel krimpt langzaam, lekkere vent. Ik voel ‘m niet meer zo goed als daarnet.” “Vind je het gek? Je hebt ‘m compleet uitgewrongen…” Ik kuste haar en ze kuste hartstochtelijk terug, haar tong diep in mijn mond. Ik streelde haar billen over haar nachtpon heen. De dunne stof voelde heerlijk aan, en dat vond Joline blijkbaar ook. Ze liet mijn mond los en ging met haar hoofd naast het mijne liggen. Ze bromde tevreden toen ik haar billen streelde. “Lekker, Kees… even heerlijk ontspannen…”
Ik gleed uit haar, wat een teleurgestelde brom opleverde. “Ik hoopte dat je in me kon blijven… Dat voelde zo lekker.” Ik schudde voorzichtig mijn hoofd. “Sommige dingen kun je niet tegenhouden, schat. Da’s nu eenmaal de natuur.” Ze bleef op me liggen. “Even lekker nagenieten… We hebben de tijd.” Dat was het laatste wat ik hoorde; toen ik m’n ogen weer opendeed was het kwart over drie en hadden we even geslapen. Joline lag nog steeds op me en was nog steeds even opwindend. Ik streelde haar benen: ze had hele dunne nylons aan. Vandaar dat er niets in de weg had gezeten toen ze me in zich nam. Even later hoorde ik een kreuntje, toen ik haar knieholten streelde. “Lekker….” Ze bewoog zich tegen me aan. “Ik voel weer wat groeien, minnaar van me… Kun je nog een keer?” Ze keek me aan.
“Wat denk je, sexy vrouw? Als jij zo op me ligt…” Ze schoof iets omhoog, pakte mijn paal en zette die weer voor haar poesje. “Neuk me, Kees! Nu jij! Neuk me hard en diep!”Ik rolde haar om, spreidde haar benen en drong in één keer diep in haar door. Ze was glibberig; ik gleed zonder moeite in haar en ze kreunde. “Já! Neem me! Neuk me diep en hard! Ik ben nu van jou… Je mag me helemaal hebben…” Ze keek me aan. “Laat je gaan, Kees. Neuk me hard… lekker in je geile Jolientje klaarkomen. Toe maar! Nu ga jij genieten…"
Ik gromde. “Dat doe ik al, lekkere vrouw. Het gevoel van jouw warme poesje om mijn paal…” Ze kneep even. “Neuk me! Nu is het jouw beurt. Geniet van me. Nu even niet lief en teder, maar hard en geil. Doe met me wat jij wilt… Ik wil jou laten genieten!” Ik gleed uit haar. “Op je knieën!” Ze draaide zich om, ging op haar knieën zitten en boog zich naar voren. Ik ging achter haar zitten en drong bij haar binnen.
Joline kreunde. “Lekker… Lekker diep… Naai je meisje…” Ik greep haar bij haar tepels en kneedde die; Joline kneep op haar beurt met haar poesje. “Oh Kees, ik kom wéér klaar… Neuk me harder! Harder en dieper… Ahhh….” Ik greep haar heupen en trok haar hard naar me toe. Ik drukte mijn paal zo diep mogelijk in haar en hield ‘m daar. Verder kon ik niet. Joline jammerde. “Ohhhh…. Zo lekker… zo diep… Je zit helemaal in me, liefste… Spuit dan! Spuit je geile meisje vol! Ik wil het allemaal hebben…”
Even liet ik haar iets los en toen trok ik haar weer tegen me aan. Met één hand hield ik haar middel vast, met de andere hand streelde ik haar tepels. En toen spoot ik: zo diep mogelijk in Joline spoot ik haar vol. Ze kreunde en jammerde. “Lekker… Ik voel je zaad in me spuiten… Lekker! Nog een keer, Kees… Zo geil…” Even bleven we zo op bed zitten: twee lichamen, tot één versmolten. En we genoten ervan. Toen zakte Joline langzaam naar voren en gleed ik uit haar.

“Kom naast me liggen, Kees… Nog even lekker genieten.” Ik gehoorzaamde en ging tegen haar rug liggen. Ik sloeg een arm om haar heen en trok haar zachtjes tegen me aan. “Lekker warm en veilig…”, zei ze zachtjes. Zo bleven we een kwartiertje liggen; Heerlijk tegen elkaar aan, doezelend en van elkaar genietend. Alleen nu op een andere manier. Niet meer alleen erotisch, maar liefdevol, elkaar zachtjes strelend en af en toe een zoentje gevend. Totdat Joline zich voorzichtig omdraaide. “Schat… Het is nu bijna vier uur. We moeten er uit. Even lekker douchen, aankleden en dan moeten we ons eens aan het diner gaan wijden. Wilma en Fred staan om acht uur voor de deur.” Ik gaapte. “Tijd genoeg. Om kwart voor acht zijn de frieten klaar bij de patatboer…” Ze grinnikte. “Make that the cat wise… Ik heb allerlei lekkere dingen in ons winkelwagentje zien liggen. Jij gaat straks weer de Michelin-kok uithangen voor je buddy en zijn vriendin. Húp, in de benen, lekker douchen en de geur van erotiek van ons afspoelen.”

Ik trok haar naar me toe. “Wat is er mis met de geur van onze erotiek, Joline Boogers? Daar schaam ik me niet voor, hoor…” Ze snoof. “Ik ook niet, lekker ding. Maar het zou Fred en Wilma op geile gedachten kunnen brengen en voor je het weet liggen ze dan op onze bank te rollebollen…” Ik schoot in de lach. “Ja. Meteen. Ik zie het voor me. Nu heb ik Wilma nog nooit gezien, maar als zij qua postuur een beetje matcht met Fred, gaat de bank het erg zwaar krijgen. Je hebt gelijk: even douchen.” Joline keek me aan, haar ogen lachend. Ze hoefde het niet eens te vragen. Ik knikte en zei nadrukkelijk: “Je hebt gelijk, schat.” Ze kneep in mijn neus. “Goed zo schatje. Je begint het al te leren… Tegen de tijd dat we getrouwd zijn, zeg je het spontaan.” Ze zoende me. “Mafkees. Kóm, douchen.”

Even later stonden we lekker onder de warme stralen. “Geen kouwe plens als afsluiting, Kees”, waarschuwde Joline me. Ik schudde mijn hoofd. “Nee, anders vallen we na het afdrogen meteen in slaap.” Ze keek me aan. “Wil jij mijn haren wassen? Dat is zó…” Ze zocht naar de juiste uitdrukking. “Intiem?” vulde ik aan. Ze knikte. “Ja. Niet sexueel beladen, maar je doet dat heel liefdevol. En daar geniet dit meisje van.” Ze keek me aan, haar ogen zacht. Ik kon niet anders dan haar zoenen. “Ik hou van je, Joline”, zei ik simpel. Ze ging op haar tenen staan en sloeg haar armen om mijn nek. “En ik van jou, Kees.” Na een paar seconden liet ze me los en keek ondeugend. “Ik voel weer wat groeien. Húp, m’n haren wassen, anders liggen wij wéér te rollebollen.”
Even later waren haar lange blonde haren ingezeept met shampoo en kroelde ik over haar hoofdhuid. Toen ik haar haren had uitgespoeld, zei ik: “Vergis ik me of worden jouw haren een beetje rossig?” Ze pakte een pluk haar van opzij en bekeek het kritisch. “Je zou het wel denken hé? Vind je het erg?” Ik schudde mijn hoofd. “Nee hoor. Jouw mooie haren zijn net goud. Een beetje rossig er doorheen maakt ze nóg mooier.” Joline keek ondeugend. “Zal ik een kleurspoeling nemen bij de kapper en ze net zo rossig laten verven als die twee draken?” Ik schudde mijn hoofd. “Doe maar niet. Ten eerste gaat een ambtenaar van de burgerlijke stand dan ballistisch en ten tweede zou ik me dan wel eens kunnen vergissen in wie ik een zwaar erotische tongzoen geef en onder haar rokje grijp. Onhandig.” Ze draaide zich langzaam om. “Kees Jonkman…” Verder zei ze niets. Haar ogen stonden in de stand ‘heb-het-lef-omdat-te-doen-en-ik-wurg-je.’

Even keek ze me zo aan en toen haalde ze haar schouders op. “Blufkikker. Kom, nu ga ik jouw haartjes wassen. Zal een stuk sneller gaan. Ga zitten.” Ik pakte het krukje wat naast de douche stond en gehoorzaamde. Even later voelde ik Joline’s handen over mijn hoofd. “Lekker schat…” Ze bromde. “Zal ik jou eens een kleurspoeling geven, Kees? Felpaars of zo?” Ik schudde mijn hoofd. “Doe maar niet schatje. Als je dat doet sluit ik me meteen bij een of andere alternatieve commune aan die in een kraakpand van Philips de flower-power-tijd doet herleven. Met linksdraaiende yoghurt en zilvervliesrijst uit bruine zakken van de Wereldwinkel. En dan mis jij je Michelin-kokkie.”
Ze gniffelde. “Ja, ik zie je dat meteen doen… Maar met die laatste opmerking heb je wel een punt. Ogen dicht, dan spoel ik je haren uit.” Even later stonden we ons af te drogen. “Wat trek ik aan, Kees?” Ik keek haar aan. “Wat wil je, schat? Fred is het tegengestelde van ‘formeel’. En hoe Wilma is, weet ik niet. Trek aan waar je je lekker in voelt…” Ze dacht even na. “Oké, dan wordt het blauw-oranje. Zit heerlijk en ik voel me er prima in. En Fred kent die combinatie, dus gaat niet de indruk krijgen dat ik me vreselijk heb opgedirkt. En jij trekt je blauwe pak aan.” Ik keek twijfelend. “Met één consessie, mevrouw: geen overhemd, maar een witte coltrui eronder. En geen stropdas.” Ze knikte. “Da’s goed. En tijdens het koken je schortje…” Ze gniffelde. Eenmaal afgedroogd liepen we de slaapkamer in. Daar rook het nog naar liefde. We keken elkaar aan. “Straks maar even luchten hier, voordat we Fred en Wilma het huis laten zien…” We grinnikten als twee ondeugende pubers.
Na het aankleden ruimden we de slaapkamer op tot er niets meer te zien was van onze erotische escapades. Ik deed de deur op en kier, evenals die van de badkamer. “Zo kan het even doortochten.” Joline keek zuinig. “Ja, dat zal het zeker…” Het woei buiten nogal; de wind gierde door de kamers. “Tien minuten schat. Dan is de lucht van onze liefde vervlogen.” We dronken samen nog even koffie en keken het journaal van zes uur en Eén vandaag. Daarna ging ik in de keuken aan de slag. Joline sloot de deuren van bed- en badkamer en liep nog even het huis door om de laatste dingetjes op te ruimen. En om vijf voor acht waren we klaar voor Fred en Wilma: het voorgerecht gereed om opgediend te worden, de tafel gedekt… Laat het bezoek maar komen.