De man komt duidelijk regelrecht uit zijn moestuintje hierheen. Hij kijkt me met grote verbaasde ogen bijna verbijsterd aan. Alsof hij me kent maar me hier nooit, maar dan ook nooit, had verwacht. Hij mompelt iets in zichzelf wat ik met moeite nauwelijks kan verstaan: Mais non! Clara, mais non, c'est tout à fait Clara. (Nee maar! Clara, etc,)

Hij heeft meteen mijn volle aandacht. Mijn moeder heet namelijk Clara!

Blijkbaar kent hij haar. Ik heb haar ogen, neus en mond. Iedereen ziet altijd meteen dat wij moeder en dochter zijn. Ik stel me voor. Marie-Simone, het nichtje van Jean-Claude. Ah voyons, roept hij, tout s'explique en hij schudt me hartelijk de hand. Jean-Baptiste, zo heet hij, vraagt me of Jean-Claude er is. Ik zeg dat die ongetwijfeld binnen enkele minuten gaat komen. Ik vertel hem er maar niet bij dat dat in de eerste plaats in het kutje van Inge zal zijn. Want nog geen minuut geleden waren die twee nog volop in de keuken bezig. Daarna vraagt hij met glinsterende ogen naar mijn moeder, die had hij al bijna twintig jaar niet gezien. Toi, tu was nog niet geboren.

Eh bien, das war einmal, dat was de goeie ouwe tijd, maar kleine kinderen worden groot, glimlach ik gastvrij.terwijl ik onderwijl twee ijskoud parelende flesjes bier voor ons op een tafeltje zet. We klinken en we drinken. A la santé de ta mère, lacht hij – en als het niet zo oubollig zou klinken zou ik bijna gezegd kunnen hebben dat hij bijna olijk met een ondeugend snaakse twinkeling in zijn ogen naar me lacht. Ouwe charmeur! Met zijn artistieke krullenkop. Ik leek volgens hem exact op mijn moeder van toen. Dat lijkt mij van niet, want ik ben een losbandige losbol vergeleken bij mijn moeder die altijd erg ouderwets en behoorlijk vroom is op het gebied van de seksuele moraal.

We babbelen wat over koetjes en kalfjes, over tomaten en tuinbonen in zijn moestuin. Die moestuin is tevens zijn galerie waarin hij tussen de komkommers en courgettes exposeert. Hij is namelijk beeldhouwer en de meeste beelden houwt hij uit grote blokken graniet die rechtstreeks vanuit de groeve in zijn moestuin gezet worden. Hij werkt graag in de open lucht. Minder stoffig dan in zijn atelier. In zijn atelier maakt hij kleiner werk waarvan hij het meeste aan toeristen verkoopt die op weg naar Lourdes aanwaaien. Ze staan vaak over het hek naar de grote beelden in zijn moestuin te kijken en dan maakt hij een praatje waarmee hij hen zijn atelier inlult en meestal wat klein werk verkoopt.

Grappig, ik zie het zo voor me, hij heeft inderdaad een goeie babbel. Ik vertel hem dat ik ooit in een bevlieging beeldhouwster wilde worden, maar dat daar niets van terecht was gekomen. Op dat moment stapt Eveline binnen met twee Engelse toeristen in haar kielzog. En uit het gangetje naar de keuken komen Jean-Claude en Inge. Haar haren zijn nog kletsnat. Het is het einde van ons gesprek. Ik schenk voor iedereen wat te drinken in. Jean-Baptiste wijst Jean-Claude op het mandje met de tomaten en gaat ervandoor. Maar niet zonder mij hartelijk uit te nodigen om vanavond naar zijn beelden, mocht het me interesseren, te komen kijken. Lijkt me leuk.

Na het eten loop ik naar zijn atelierhuisje tweehonderd meter verderop. Hij zit met een glaasje witte wijn op een stenen bankje in zijn moestuin en schenkt mij ook een glas in. We lopen met het glas in de hand langs de beelden. Veel is werk in uitvoering, half af of bijna. De voltooide beelden zijn zonder uitzondering menselijke figuren. Overwegend anonieme gestalten met minimaal sobere vormen in lange abstracte lijnen. Ze hebben stuk voor stuk een statig verstarde uitstraling die sterk doet denken aan heiligenbeelden. Qua stijl zou ik het modern katholiek klassiek willen noemen. Het is mooi tot zeer fraai, maar ik ben er absoluut niet ondersteboven van. Het laatste beeld waar we naar kijken staat helemaal apart van de anderen in de verste hoek van de moestuin. Het is in roze graniet uitgehouwen. Zodra ik het zie ben ik verkocht. Een complete stijlbreuk met het andere werk. Hier geen streng anonieme abstracte lijnen, maar zacht glooiende tastbare vormen. Ik loop er totaal overdonderd aan alle kanten bewonderend omheen.

Het is een vrouwsfiguur, eigenlijk meer meisjesachtig dan al echt een vrouw. Ze heeft een ragfijn in het roze graniet uitgehouwen jurkje aan dat rond haar borsten half open staat en aan de voorkant in wijde plooien tot op haar knieën valt. Ze kijkt met hol getrokken rug, het hoofd in de nek geworpen, over haar linkerschouder naar achteren. De enige gelaatsuitdrukking is de suggestie van wijd opengesperde ogen en een klein geknepen pruimenmondje. Achter haar rug heeft ze haar jurkje met beide handen tot hoog boven haar billen opgetrokken. Haar billen liggen open en bloot, gloeien blozend en rood op in het laatste strelende avondlicht. De diepe smalle gleuf tussen haar billen loopt breder gewelfd tussen haar dijen door. Maar toch heeft het beeld niets erotisch. En het is zeker niet banaal geil, het is vooral geraffineerd gestileerd sexy. Nee, eigenlijk ook niet, het is gesublimeerde sensualiteit, dat is het juiste woord. Het is, ik kan het niet anders zeggen, alsof het bloed vlak onder de huid van roze graniet klopt. Het ademt naast pastorale onschuld tegelijkertijd zinderend beluste spanning uit. Emoties vol verlangen. Is het uitnodigend, ondeugend of bevreesde schroom tot net een stapje over de drempel van het verbodene?

Jean-Baptiste zegt dat dit het enige beeld is dat hij nog heeft uit zijn vroegste periode. Niet te koop, want hij is eraan gehecht. Het stamt uit een tijd vol inspiratie glimlacht hij weemoedig.

Ik durf het bijna niet te vragen maar doe het toch.

Ik vraag hem waar hij mijn moeder van kende. Uit Toulouse zegt hij. Ik zat daar op de kunstacademie en zij was au pair bij een streng katholieke familie van oude adel. Oud geld en gierig waren ze ook. Ah mon dieu, wat waren ze gierig en bekrompen ook. In haar vrije tijd zat ze vaak te lezen in de beeldentuin achter de académie. Daar heb ik haar leren kennen. Er was meteen 'un clic' tussen ons. Ze was intrigerend charmant. Klassiek en toch heel apart. Zo totaal anders dan de meisjes die ik kende. Ze rolde bijvoorbeeld haar eigen sigaretten uit een pakje tabak, Franse meisjes doen dat niet. We werden vrienden, zwierven door Toulouse van terras naar terras. We waren goddelijk jong, de wereld lag aan onze voeten en ik genoot van alle jaloerse blikken die van alle kanten op ons geworpen werden. Iedereen dacht dat zij mijn verovering was. Don Juan et la belle Hollandaise kon ik ze haast horen fluisteren. En als ik teveel gedronken had, sleepte ze me omhoog naar mijn zolderkamertje. Meestal bleef ze dan slapen. Ik was stapelverliefd op haar en heel romantisch ongelukkig gelukkig. Omdat het voor haar nooit verder dan een clic ging en ze toch een beetje mijn meisje was. Stapelgek werd ik van haar als ze 's nachts in bed haar billen tegen me aanwreef. First, second, third base zoals les Américains zeggen, maar tot een homerun kwam het nooit. Zij wilde absoluut als maagd het huwelijk in en de pil slikte ze niet. Zo katholiek was ze nog wel. Het is beter te branden van verlangen, dan te branden in de hel. Dat heb ik haar heel wat keren horen zeggen. Haar kontje wilde ze wel branden, want als virgina intacta kon ze zelf op de blaren zitten. Dat was volgens haar een bekend Hollands spreekwoord en tevens de grens tot hoever je als keurig katholiek meisje kon gaan. Zijn blik dwaalt weer weemoedig over het roze graniet.

Ik hoorde het verlangen, de passie en de pijn uit het verleden in zijn stem. Hij leek zich helemaal niet meer te beseffen dat het wel haar dochter was aan wie hij de meest intieme details over haar moeder vertelde. Op zich best wel vagelijk gênant, al nam ik het hem niet kwalijk. Daarvoor was hij te sympathiek kwetsbaar. Hij bleef even weemoedig zwijgen. Ik zweeg ook. Met stomheid geslagen. Ik moet dit eerst even verwerken. Ik sta perplex. Mijn moeder die …, mijn zo vrome moeder die … Zo kende ik haar niet. En toch ook ergens wel. Want ik ken en herken mezelf en kom erachter dat ik niet alleen op haar lijk, maar dat zij door al die jaren heen, al is het nu in steen, in temperament ook op mij lijkt. Als twee druppels water. Dan voel je al nattigheid. Geil tot op het bot dus.

Jean-Baptiste kucht alsof hij een brok in zijn keel heeft en vertelt dan verder. Ze vertrok al na een paar maanden, de kinderen van die familie werden al te groot voor een au pair, naar haar volgende baantje bij een familie in Lourdes. We zouden schrijven, maar al binnen een maand kreeg ik een brief dat ze haar grand amour daar tegengekomen was. En dat was het dan. Ik heb me toen in Toulouse uit liefdesverdriet op dit stuk graniet gestort. Het is qua stijl uniek in mijn oeuvre. Ik noem het Chagrin d'Amour, maar heb dat nooit aan iemand verteld. Jij bent de eerste.

Ik voel me vereerd. En voor we naar zijn atelier lopen, het is inmiddels al bijna donker, laat ik mijn glas nog even proostend tegen de billen van mijn moeder rinkelen, adieu, chagrin d'amour. En ik voel mijn billen ondeugend tintelen.

Binnen steekt hij een olielamp boven de tafel aan. Links en rechts zie ik tot in alle hoeken stukken steen, sculpturen en beitels zwerven. Het hele huis is zo'n beetje atelier. Op de tafel ligt tussen de schetsen een ouderwets foto-album. Jean-Baptiste schenkt ons nog eens in. Des photos de ta mère, van vroeger, wijst hij. Ik buig me zippend uit mijn glas over het album heen. I'm gonna take a look, take a look.

Mijn moeder lacht, schatert, kijkt ondeugend, dromerig, met een stralende glimlach, uitdagend met korte rokjes aan, steekt haar tong uit, zit aan terrastafeltjes, ligt op het gras, slaat haar armen om een boom, likt verliefd aan een ijsje, gooit haar hoofd in de nek, verleidelijk blikken, getuite lippen, aan de rand van een zwembad, gekke bekken. Mummy loves the camera. Het zijn trouwens mooie haarscherpe foto's, mooi van compositie ook. Dat kun je natuurlijk verwachten van een beeldend kunstenaar. En zo gaat het bladzij na bladzij door. Tientallen foto's, dik over de honderd heen. Alsof ik mezelf keer op keer haarscherp in een spiegel zie. Maar dan blijven mijn ogen bij een foto hangen. Ze zit op haar billen met ruggelings tegen een pilaar aan, met opgetrokken knieën en licht gespreide dijen. Het is pure porno met een jurkje aan. Een flodderjurkje zoals ik nu ook aanheb. Het is langs haar glanzend gladde dijen tot in haar kruis naar beneden gegleden. Je kunt het kruis van haar slipje tussen haar benen zien. In haar ogen ligt een wachtende en bovenal gulzig gretige blik. Ze heeft haar handen al in de nek gevouwen, ik voel bijna haar borstjes onder het zachte katoen zwellen, nauwelijks zichtbaar priemen haar tepels door het jurkje heen.

Jean-Baptiste kijkt over mijn schouder mee en streelt mijn billen door mijn jurkje heen. Ik neem een fikse slok en duw ze willig tegen zijn handen aan. Zalig strelende handen die mijn billen zachtjes in wellustige vormen boetseren. Dan trek ik met mijn linkerhand de achterkant van mijn jurkje hoog op tot over mijn hol gebogen rug. Sinds vanmiddag in de kapel, mijn beste moment van de dag, had ik nog steeds geen slipje aan. Ik zet mijn glas op tafel neer. It's time to unzip, to unzip, zip, zip-a-zip-a-zip. Whoopee! Zijn broek hoor ik rond zijn enkels op de grond vallen. Ik gooi mijn hoofd in mijn nek, kijk over mijn schouder en zie zijn stijve pik. Lang, ongelofelijk lang. En dun, ongelofelijk dun, iets dikker dan een merguezworstje met een eikel die nog het meest op een krielaardappeltje lijkt. Het kan niet altijd dikke braadworst wezen bedacht ik me en ik kijk weer in de gretig wachtende ogen van mijn moeder. Ja meiske, fluister ik tegen haar, jij wilde hem erin, maar ik krijg hem erin. Ik doe mijn ogen dicht en voel hoe zijn lange pik moeiteloos door mijn natte gleufje naar binnen glibbert. Eindelijk word ik geneukt, eindelijk een pik in mijn kutje. Bij iedere stoot pers ik mijn willige billen tegen zijn buik. Neuk me, neuk me alsjeblieft, neem me, neem me diep. En dat doet hij. De volle lengte van zijn lange pik glijdt keer op keer tot op de bodem door en zelf glij ik gretig tot op de bodem van zijn buik. Mijn kutje voelt hem wel, maar krijgt er jammer genoeg niet echt grip. Hoe hard ik de spiertjes in mijn tunneltje ook aanspan, hij is gewoon echt te dun. Het is niet onprettig, en zeker spannend, maar dit gaat het niet worden voor mij. Ik gluur door mijn oogleden naar mijn moeder. Als om raad te vragen, maar hoe sprekend de foto ook is, een foto is nog doofstommer dan die jongen van vanmiddag. Maar ik zie haar ook in de moestuin staan, met wijd opengesperde verschrikte ogen. Ik heb haar bloed daar in stille afwachting opgewonden door haar blozende billen kloppend horen razen. Ik heb haar daar horen zuchten en kreunen van verlangen. De hees hijgende stem en alle woorden, ik heb ze daar duidelijk gehoord. Toe maar, kom op, pak me dan, doe hem erin, oh, stoot dan toch, oh, stoot dan toch. Brand mijn kontje! Oh, laat me op de blaren zitten. Toe dan toch, stoot, stoot en spuit, spuit diep in mij. Oh mon dieu, diep in mijn kolkende holletje. Oh mijn liefste, mon amour. Mijn liefste, mon amour kreunt en zucht het daar dag en nacht tussen de tomaten en de tuinbonen door.

Mams, denk ik, wat jij kon, kan ik ook. Bovendien wil ik het heel graag. Ik wil weten hoe het voelt, al vanaf vannacht toen Inge de geneugten van mijn sterretje voor het eerst wakker maakte. Na een volgende stoot laat ik hem uit mijn gleufje floepen. Achter mijn rug zet ik zijn glibberig stijve stengel, oh wat is hij dun en desondanks spijkerhard, tegen mijn kloppende sterretje aan. Best een spannend moment. Trillend op mijn benen smeek ik hem om voorzichtig te zijn. Bij de eerste stoot glijdt hij er al tot de helft in. Oh my god, zijn merguez voelt nu plotseling als een volwassen braadworst aan. Sorry voor de culinaire beeldspraak, maar overdonderd door onbekende sensaties kan ik even niet meer helder denken. Bij de tweede stoot voel ik me voor het eerst echt in mijn kontje geneukt. En met een derde stoot nagelt hij de volle lengte van zijn glibberende paling diep in mijn reet. He nails me fucking straight. Erogenous zones, I love you. Don't be late for my cinema show. Find the hotspots. Give me guidance, oh Lord, I need it now. Ik hoor beukende bassen en dreunende drums door mijn hele lijf tot in mijn achterhoofd. Oh Lord, give me guidance, I need it now.

Ah Clara kreunt hij met een zucht. Ik kijk mijn moeder met wijd opengesperde ogen aan, geef me raad, hoe moet het nu verder? Ik houd mijn adem in en onderga in volledige overgave zijn lange trage stoten die centimeter voor centimeter nauw door mijn knijpende sterretje glijden. Ik laat het ademloos over me heen komen. Het voelt allemaal zo heel anders dan in mijn kutje geneukt te worden. Dit is op een zo heel andere manier geil, maar daarom desondanks niet minder geil. Het is bloedstollend spannend. Als de eerste voorzichtige stappen op verboden terrein. Spelen met vuur, de dreiging van de blaren en de angst betrapt te worden door mijn fotogenieke moeder die kijkt maar niets ziet. En waarschijnlijk is het ook net over het randje van wat van de kerk net niet meer mag. Al weet ik dat laatste niet zeker.

Het voelt dus allemaal ontzettend lekker, nooit gedacht dat het zo onwijs geil zou zijn. Net zwom hij nog in mijn klotsende kutje, maar nu voel ik mijn darmen aan alle kanten rond zijn glibberende paling samentrekken. Volledig grip op de situatie als het ware. Da's feitelijk gelogen. Want ik laat het gewoon gebeuren, ik laat me zonder enig verzet in mijn kontje ontmaagden. Als een twaalfjarig meisje volledig ten prooi aan het verlangen naar het nooit gedane.

Het laatste restje maagdelijkheid dat ik nog bezat wordt diep in mijn kontje aan flenters geneukt en ik geniet er schaamteloos van. Ik voel tot in mijn klitje hoe het bloed rond mijn sterretje klopt. De slang in het paradijs verleidt me om mijn billen met iedere tintelende stoot tot op zijn ballen tegen zijn buik aan te laten veren. We will rock you, rock you little snake. We will keep you snug and warm. En ook kan ik de slang en de drang niet weerstaan om met vingerende vingers dartelend over het knobbeltje hoog in mijn natte gleufje te spelen. Got my fingers on the button beukt het in mijn hoofd. De warm schroeiende passie in de steeds fellere stoten van Jean-Baptiste vlamt in zalige scheuten door mijn buikje heen. Logisch dat mijn moeder wel op de blaren wou zitten. Mijn sterretje danst over zijn priemende spijker heen. Zijn krielaardappeltje zwelt en zwelt in mijn anaalkanaal. Hij steunt en kreunt nu in één adem door. Ah Clara, ah Clara, ah Clara, ah, ah, ah, ah Clara, j'arrive, ik kom klara. Voor Jean-Baptiste is het Toulouse revisited. Ik voel zijn paling stuiptrekkend in mijn darmen spuiten. Dat te voelen is te geil voor woorden. Rap vingerend kom ik ook klaar. Niet zo heftig maar ongewoon anders, superlekker.

Als we staan uit te hijgen komt het meest verbazende moment van de dag. Hij graait van onder de schetsen een pakje Drum te voorschijn en draait een sjekkie. Nee maar! La cigarette après l'amour. De beukende bassen en de dreunende drums zijn verdwenen. Ik hoor nu in mijn hoofd Charles Dumont de romantiek na de daad bezingen. Het is een van de lievelingsplaten van mijn moeder. Ik draai er zelf ook eentje. We jagen de brand erin en laten onze glazen klinken. Zijn liefdesverdriet heeft in de loop van twintig jaar kunnen betijen, maar mijn moeder is hij duidelijk nooit vergeten.

Niet veel later kus ik hem welterusten en vertrek. Halverwege ga ik onderweg op mijn rug in het zachte gras van de berm liggen. Geen zin om al direct bij de meiden in de tent te kruipen. Mijn hoofd staat er niet naar. Ik wil even alleen zijn om de avond te verwerken. Het is weer een zwoele nacht met miljoenen flonkerende sterren hoog aan de hemel. De maan staat nog laag aan de horizon. Ik lig daar zonder gemengde gevoelens van alle belevenissen na te genieten. Wat een avond! Op zich was het helemaal top, alleen mijn kutje is er vergelijkenderwijs bekaaid vanaf gekomen. Niet zeuren nu, Marie-Simone. Je bent niets tekort gekomen. Oh my god, waarom ben ik toch zóó altijd geil? Het antwoord staat in de sterren geschreven. En dan bedoel ik niet dat mijn sterrenbeeld maagd is. Ik besef me in een vlaag van helderheid dat het hele universum van geilheid aan elkaar hangt en ik maak daar deel vanuit. Al die miljoenen sterren in de nacht twinkelen en pinkelen iedere keer als hier op aarde iemand klaarkomt. Gelijk in de hemel, zo ook op de aarde.

Voor ik verder loop trek ik eerst mijn jurkje uit. Door het liggen in het gras plakt en kriebelt het aan alle kanten. Het is smerig en bezweet van de hele dag. Behalve dit heb ik alleen een tuttig veel minder bloot jurkje bij me. Voor thuis in Lourdes. Dit gooi ik zo meteen in de combiwasdroger bij Jean-Claude. Dan is het morgenochtend weer schoon en droog. De laatste honderd meter loop ik dus naakt in het licht van de maan en de sterren. Helemaal godin van de nacht leg ik de laatste honderd meter schrijdend af. De kans dat ik een sterveling tegenkom is minimaal. Conasses is uitgestorven en nergens brandt nog licht.

Als ik de wasmachine aanzet en en snel een lauwe douche neem, hoor ik de planken van de zolder kraken. Vast Inge die met Jean-Claude bezig is. Na mijn douche kan ik het niet nalaten om even onderaan de trap te luisteren. Het zuchten, kreunen en steunen laat niets aan de verbeelding over. Maar tot mijn verbazing hoor ik plotseling ook de stem van Eveline. Pomp haar vol, Jan Kloot, pomp haar vol! Oh please, spuit haar vol. Laat mijn kutje niet langer wachten. Meteen voel ik een steek van jalousie in mijn buik. Die meiden krijgen vandaag allebei voor de tweede keer hun kutje vol. En ik niet een keer, nou ja, een half keertje dan. Jean-Baptiste heeft er even in rondgezwommen. Dus dat geldt niet. Ik ga maar snel naar de tent voor ik echt chagrijnig word.

In de boomgaard klinkt de half verwaaide lokroep van een uil. Oehoe, oehoe, ik ben hier. In de verte slaat ijl klepelend het eerste uur van een nieuwe dag. Vast een klokje van het klooster dat in inktzwarte schaduwen doods en dreigend hoog boven de heuvel uittorent. Achter de somber zwijgende muren wordt mijn doofstomme minnaar van vanmiddag gevangen gehouden. Arme jongen! No way dat hij aan de stilte kan ontsnappen. Ik ken nog steeds zijn naam niet. Laat ik hem maar Jacques noemen. Omdat hij misdienaar is, nu slaapt en de klokken niet hoort. Ik kom spontaan op de naam door een bekend kinderliedje:

Frère Jacques, frère Jacques,

Dormez-vous, dormez-vous?

Sonnez les matines, sonnez les matines

Ding, dang, dong, ding, dang, dong

In het Nederlands kennen jullie het als Vader Jacob, slaapt gij nog? Alle klokken luiden. Bim, bam, bom.

Hoe dichter ik bij de tent kom, hoe duidelijker ik de uilenroep hoor. Hij moet vlakbij zitten. Ongetwijfeld verscholen in een van de pruimenbomen waarvan de takken zwart tegen de maanovergoten nacht afsteken. Ik kan hem in ieder geval niet ontdekken tot ik op het laatste moment in de donkere slagschaduw van de tent Jacques op het gras zie liggen. Oh my god, hij slaapt. Joost mag weten hoelang hij hier al ligt. Hij ligt op zijn rug met zijn shorts half op zijn knieën. Waarschijnlijk droomt hij, want uit zijn half open mond hoor ik af en toe oehoe, oehoe. Zijn dikke pik ligt als een slappe braadworst op zijn buik. Ja nogmaals sorry voor de beeldspraak, ik kan niet altijd wat nieuws verzinnen. Het zal me trouwens worst wezen. Jullie verzinnen zelf maar wat anders. Een vegetarische komkommer bijvoorbeeld. Maar ík ben een vleeseter en mijn kutje dus ook.

Zonder hem aan te raken ga ik schrijlings boven hem zitten. Zijn adem oehoet strelend langs mijn spleetje en ik weeg zijn ballen heel voorzichtig op mijn vingertoppen. Bim, bam, beieren, ze zijn zo groot als eieren. Zijn pik wordt meteen met geweldige schokken wakker. Ik plak mijn gleufje op zijn mond om Jacques zelf ook liefdevol wakker te kussen. It's hey baby, your supper's waiting for you. Hey baby, don't you know our love is true. Ik wil hem eerst pijpen, uit pure noodzaak, eerst laten spuiten, want hij is nu al veel te dik om hem te kunnen hebben. Als het net als vanmiddag gaat, blijft hij daarna loeistijf maar slinkt de monstrueuze omvang tot proporties die met enige moeite naadloos in mijn nog altijd smachtende gleufje passen. althans dat hoop ik maar.

Zijn tong kent de weg en lepelt inmiddels mijn gleufje open. Van het betere pijpwerk komt niet veel terecht. De eikel is te groot om in mijn mond heen en weer te laten glijden. Meteen kramp in mijn kaken. Dus laat ik mijn lippen tot niet verder dan ruim driekwart over zijn eikel glijden, want dan wordt hij te breed voor mijn pruimenmondje. Met twee handjes om zijn meer dan polsdikke stam trek ik hem tegelijkertijd soepel af. Keep on rucking. Dat is ruim voldoende om hem binnen een paar minuten te laten spuiten. Zijn stralen spatten achter elkaar tegen mijn huig uiteen. Met enige moeite weet ik alles binnen te houden. Pffoei, dat is wel even slikken. De smaak is meer dan okay. helemaal goed. Hier lust ik wel pap van. Zelf kom ik ook met kleine schokjes klaar. Niet splijtend, maar we zijn nog lang niet klaar. Want zijn pik blijft inderdaad loeistijf en de omvang is zoals ik voorzag een stukje gekrompen. Ik draai me om en balanceer met mijn wijd openstaande gleufje op het topje van zijn nog altijd buitenmaats grote eikel. Heel zachtjes pers ik me centimeter voor centimeter over hem heen. Het is een kwestie van meten en persen en nog eens persen. Met dichte ogen en losse handen, puur op gevoel. My heart is going boom, boom, boom. Als hij bijna helemaal in mijn neukgaatje zit, druk ik hard door. Ah, the pain, modern love can be a strain. I scream out of tune. Ah, the pain, modern love can be a strain.

Kutjevol. Ik zit meer dan kutjevol. En ook shocking klem. Rielekst wippen zit er niet in, want we zitten vacuüm aan elkaar verkleefd. Mijn tunneltje knijpt en krampt kloppend om zijn knuppelknots die als een niet te verwrikken amsterdammertje in mijn kutje staat. Geen beweging in te krijgen, tot aan mijn klitje toe zit ik op zijn schaambeen vastgenageld. Het is een alomspannend gevoel om het hart van het mannelijk universum in me te voelen kloppen. Zelfs na enkele minuten is er nog geen enkele ruimte om ook maar een beetje op zijn stijve heen en weer te wippen. Minimaal met mijn heupen wrikken is al wat mogelijk is. Niet echt mijn idee van een potje lekker neuken. Maar door het wrikken wrijft mijn klitje wel steeds strakker over zijn schaambeen heen. Strak genoeg om al snel steeds hemelser krampen door mijn knijpende tunneltje te jagen. Zonder twijfel gaat dit het voor mij wel worden. En voor Jacques waarschijnlijk ook. Met stijf dicht geknepen ogen ondergaat hij roerloos, op zijn in het gras klauwende handen na, de zegeningen van mijn wrikkende gleufje. Of durft hij me misschien uit schaamte niet aan te kijken? Omdat zijn zondige misdienaarlijke trekpik voor het eerst van zijn leven in een echte stomende kut afgekneld en klaar gestoofd wordt. Oh my god, ik besef me plotseling dat ik Jacques half verkrachtend aan het ontmaagden ben. Hij weet niet wat hem overkomt en ik kan het hem ook niet vertellen. Ik kan hem alleen teder op zijn lippen kussen. Hey baby, don't you know our love is true. Het idee dat ik hem ontmaagd in mijn maagdelijk knellende kutje maakt me nog geiler dan ik al ben en daardoor komt mijn orgasme vrijwel meteen jammerend tussen mijn benen op gang. Mijn kutje slaat spastisch krimpend en krampend op hol om het zaad uit zijn ballen op te stuwen en komt pas tot bedaren als ik de laatste golven in me voel vloeien.

Na deze tweede lozing blijft zijn knuppelknots nog altijd loeistijf, maar lijkt hij toch weer iets in omvang geslonken te zijn. Of is mijn tunneltje door het verlossende orgasme van net iets opgerekt? Inge zegt altijd dat je makkelijker een amsterdammertje in je kut dan in je kont krijgt. Kutjes rekken volgens haar eindeloos mee, want er kan ten slotte ook een heel kind doorheen. Oh my god, Jacques? Is hij nog een kind? Heb ik dan net een kind verkracht, zo voelde het anders niet. Hey babe, don't you know our love is true. Hoe dan ook voel ik dat er nu minimale ruimte is om voorzichtig wippend over zijn pik te schuiven. Dat betekent dat er eindelijk echt geneukt kan worden. Neuken, neuken en nog eens neuken, dat is het enige wat ik nu nog wil. Eindelijk zalig rechttoe rechtaan neuken. Naar de aarde aards maar met een hemels kutje. Eerst langzaam en voorzichtig. Maar al snel kan ik hem moeiteloos soepel over de volle lengte in mijn nauwe poort naar de zevende hemel afrijden. Zijn polsdikke pik laat zich steeds makkelijker in de draaikolk tussen mijn benen zuigen. En steeds sneller ook. Ik rag hem op het laatst in een razend tempo af tot onvermijdelijk ons hoogtepunt komt. In een wilde heksendans zuigt mijn draaikolkende kutje hem leeg en spuit hij mij de hemel in. Met het hoofd in de nek geworpen pinkelen hoog aan de hemel duizenden sterren in mijn wijd opengesperde ogen. Gelijk in de hemel, zo ook op de aarde.

Daarna val ik meteen uitgeput voorover op zijn borst in slaap.

De volgende ochtend als ik op het gras wakker word is Jacques al verdwenen. Hij is nog zo lief geweest om een slaapzak over me heen te leggen. Jammer dat hij al weg is. Ik had me nog wel een beetje wakker willen neuken. Maar helaas, dit was het dan.

Tijd om de balans op te maken. Ik heb eindelijk geneukt. Eerst een beetje met Jean-Baptiste en daarna niet te kort en net niet te krap met Jacques. Eindelijk valt er voor Marie-Simone niets meer te klagen of te zeuren. Nu eerst voldaan genietend wakker worden met koffie en krokant krakende krwassantjes op het terras van Jean-Claude. Ja. Inderdaad. Zeker weten. Eindelijk geneukt. En met die gedachte probeer ik tussen een hap en een slok door om een gelukzalige glimlach op mijn gezicht te toveren. Maar dat wil niet echt lukken.

Ik heb geneukt, maar ik ben niet geneukt, bedenk ik me plotseling met een vaag gevoel van teleurgestelde onvrede. Want feitelijk had ik mezelf keer op keer klaargeneukt op de knuppelknots van Jacques. Steeds mijn eigen dominante geilheid over hem uitgestort. Maar dat is niet hetzelfde als totaal suf geneukt te worden. Het komt niet in de buurt van mijn diep romantisch verlangen om op handen en voeten als een loops teefje genomen te worden. Genadeloos genomen te worden als een lief geil gleufdiertje. Of, minstens net zo romantisch geil, als een in het wild loslopend kierdier getemd en uitgewoond te worden. Nu was ik in feite niet meer geweest dan een hoerige non van de Orde Der Vreselijk Vleselijke Barmhartigheid. Een devote dienstmaagd die de heren der schepping uit hun geile benauwenis verloste. Ik kon net zo goed het klooster in of een hoerenkast. Tsja, welke van de twee zou ik kiezen?

Op dat moment kwamen de zussen, nog slaperig en verfomfaaid na een doorgeneukte nacht, met verse koffie het terras op. Lekker. Een bakkie troost. En een nieuwe teleurstelling. Want Inge ging plotseling niet verder mee naar Lourdes. Ze bleef om onder de pruimenbomen een scenario te schrijven voor een documentaire over het stoken van pruimen voor de eau-de-vie van Jean-Claude. Stoken van pruimen? Laat me niet lachen. Om Jean-Claude in haar pruim te laten poken zal ze bedoelen. En Eveline bleef ook. Die had plotseling spirituele redenen om een slaapkuur onder de pruimenbomen te doen. Ze was chronisch moe. Ammehoela, maar ik kon hen niet helemaal ongelijk geven. Ik stond zelf ook niet te springen om nog naar het saaie Lourdes te gaan. Hier ademt alles een weldadige zinnelijkheid. De heuvels zwellen als traag deinende borsten in de trillende lucht boven het landschap onder de zinderende zon. De hellingen glanzen als eindeloos lange wijkende dijen tot aan de horizon. De bloeiende pruimenbomen zingen het gonzende lied van de bloemen en de bijtjes. C'est le pays de l'amour. 's Nachts lokt de uilenroep, oehoe, oehoe, kom, kom dan toch hier mijn liefste, mon amour en pak me dan. We leven hier als immer geile godinnen in Frankrijk, het ultieme vakantiegevoel. Kom daar eens om in Lourdes. Dat is een allesbehalve swingende stad waar krakende patertjes en uitgedroogde nonnen het straatbeeld bepalen. Toeristes die 's zomers in de puffende hitte in een te kort kort rokje en strak topje rondlopen, worden erop aangesproken dat dit geen passende kledij in deze omgeving is. Je houdt het niet voor mogelijk, maar het is ongelogen waar. Ga er maar eens in een te kort kort rokje rondlopen. Dan kom je er wel achter. Eigenlijk is Lourdes een groot bejaardenhuis vol verstikkende herinneringen aan mijn kindertijd als braaf bang katholiek meisje.

Ik stond dus niet te springen, maar ik wilde toch mijn ouders wel weer eens zien. Ik gooide mijn tas naast de dozen met eau-de-vie, olijfolie en potjes confiture de prunes achterin de auto. In mijn tas zat ook de op het laatste moment meegegraaide vibrator van Eveline; voor als ik onderweg naar Lourdes mezelf op een stil plekje wilde verwennen. Jean-Claude brengt me na de lunch naar Agen waar mijn hemelsblauwe peugeootje op me staat te wachten. Als ik de rekening aan de garagist betaal, staat er in zijn ogen te lezen dat ik hem ook op een andere manier met korting kan betalen. Maar daar heb ik zo geen zin in, te banaal voor in een verhaal.

Tegen zevenen kom ik pas aan. Rustig gereden, zeg maar op mijn gemak voortgesukkeld langs landelijke binnenwegen. Ook nog een uurtje onderweg op een terras gezeten. Eerst met een menthe à l'eau, want ik moest nog rijden. En toen toch maar een wit wijntje en rap een tweede er achter aan. Om mezelf moed in te drinken. Want totaal geen haast om in Lourdes aan te komen. Zag op tegen de confrontatie met mijn moeder. Wat was wijsheid? Zou ik haar wel vertellen dat ik Jean-Baptiste gisteravond had ''leren kennen''? En niet alleen hem! Leek me uiteindelijk beter van niet, want ouwe koeien kun je beter in de sloot gaar laten koken. Na dit besluit stap ik weer helemaal opgelucht in mijn autootje. Lourdes, here I come.

Het weerzien na twee jaar afwezigheid was ongemeen hartverwarmend. Of de tijd had stilgestaan, of we elkaar gister nog gesproken hadden. Alsof er niets veranderd was. Maar juist daardoor voel ik me meteen weer het verstikte meisje dat Lourdes nog nooit verlaten heeft. En ben ik van het ene op het andere moment niet meer de vrijgevochten jongedame die ik de afgelopen twee jaar geworden was.

Allez, we gaan eerst eten, on parlera après, zei mijn moeder. Ik heb gebakken krielaardappeltjes . Wat wil je erbij? Des chipolatas à l'estragon, des merguez of des saucisses de Bayonne? Chipolatas zijn lange dunne worstjes, net als merguez, maar dat wisten jullie al. En de saucisses zijn dikke boerenbraadworsten. Heftig vet maar op zijn tijd best wel lekker. Ik kon geen keuze maken en liet het aan haar over. Alors, zei ze, dan worden het de chipolatas en de merguez, die zijn sneller klaar. Als ik het niet dacht.

Tijdens het eten vertelt mijn moeder me de laatste nieuwtjes van de afgelopen twee jaar. Het zegt me niet zoveel, het meeste glijdt langs me heen, mijn gedachten worden in beslag genomen door de vraag waarom ik hier niet kan zijn wie ik geworden ben. Maar als ze enthousiast over Marie-Jeanne begint ben ik een en al oor. Marie-Jeanne is sinds zes jaar onze jonge buurvrouw. Getrouwd met Luc, aardige vent. Ze waren altijd stapelverliefd op elkaar, maar ze gingen tot ongenoegen van mijn moeder lang niet iedere zondag naar de mis. En biechten deden ze ook niet aan. En zij raakte ook na jaren maar niet in verwachting. En dat in Lourdes, de Mariastad bij uitstek. Kwam vast door pil, een vloek voor de kerk volgens mijn moeder. En wereldse lust is geen liefde, snibde ze dan altijd tegen mijn vader. Ik vond Marie-Jeanne daarentegen leuk. Juist omdat ze zo werelds was met korte rokjes die ik niet kreeg. En omdat ze de nonnen die haar daarop aanspraken altijd met een onweerstaanbaar onschuldige glimlach uitlachte. Onnavolgbaar, ik bewonderde haar daar in stilte om. Dus de enthousiaste toon van mijn moeder had meteen mijn volle aandacht. Naar de mis ging ze nog steeds niet vaak, maar sinds een half jaar ging ze wel wekelijks te biecht bij de nieuwe abt van het klooster van de Franciscaner Minnebroeders. Dat is een kleine orde die erom bekend staat dat hun lijfstraffen nog erger zijn dan die van de Dominicanen. Enfin, Marie-Jeanne was nu al een maand zwanger. Een genadezegen van boven, volgens mijn moeder, waaraan het biechten ongetwijfeld onlosmakelijk ten grondslag had gelegen. Jeempie kreempie, mijn moeder was door haar lange verblijf in Lourdes hopeloos vervroomd. En meteen flitst de gedachte aan dat beeld van roze graniet van gisteravond door me heen. Oei, daar komt meteen de gevreesde vraag. Wanneer heb jij trouwens voor het laatst gebiecht? Oei. Al effe terug, ik ga volgende week wel weer in Amsterdam. Ik kon het volgens haar beter in Lourdes doen nu ik hier toch was. Amsterdam is ten slotte geen Lourdes, zegt ze nog tijdens het afruimen. Nee inderdaad, daar twijfelt niemand aan. Wat een wereld van verschil!

Na het eten, mijn moeder is in de keuken bezig, luister ik samen met mijn vader naar The Lamb Lies Down On Broadway van Genesis. Muziek uit het geboortejaar van mijn vader die hij al zolang ik me herinner te pas en te onpas draait. We zijn het niet altijd met elkaar eens, maar dit vinden we allebei top. Het is een soort rockopera. Geweldige muziek, al begrijp ik de helft van de teksten niet. Maar ze worden schitterend gezongen door Peter Gabriel, die niet voor niets de naam van de meest swingende aartsengel draagt. Counting out Time is mijn favoriete song. De beukende bassen, de dreunende drums en de sexy regel – Erogenous zones I love you. Without you, what would a poor boy do? – brengen me altijd in the mood to, maar niet nu, niet waar mijn vader bij zit. We luisteren niet de hele cd af, want ik ben te bekaf van de dag na de nacht ervoor en duik al snel in mijn oude vertrouwde bedje om me me net als vroeger gauw in slaap te vingeren. Erogenous zones, I love you.

Als ik de volgende ochtend de keuken inkom, zit mijn moeder met een zorgelijk bedrukt gezicht aan tafel. Mijn tas staat naast haar op de grond. Ze heeft hem leeggehaald om de vuile kleren in de was te doen. Tot zover niets aan de hand. Met haar vinger wijst ze naar het midden van de keukentafel. Oei! En nog eens oei! Oeps, de vibrator van Inge. Dat is toch niet wat ik denk dat het is, zegt ze verwijtend en verdrietig tegelijk. Ik trek wit weg en begin tegelijk te blozen. Van tussen mijn borstjes vliegt het blozende schaamrood langs mijn hals naar mijn wangen. Zeg maar niets meer, maar dat ding gaat in de vuilnisbak en jij gaat vandaag nog te biecht en niet pas volgende week in Amsterdam, want wie weet wat er onderweg allemaal kan gebeuren. En dan is het te laat. Vanochtend ga je nog voor de mis biechten. Bij de abt van de Franciscaner Minnebroeders. Dan weet ik zeker dat het goed zit. Rue Bernadette, je weet waar het is. Ik bel hem nu op, dan weet hij dat je eraan komt. Ik zie je straks bij de mis.

Haar tegenspreken heeft geen zin weet ik uit ervaring. Dus ik vertrek tegen negenen in mijn langste zomerjurkje dat tot net over de knie valt. Gekocht voor mijn werk op het instituut. Daar wordt al te sexy niet op prijs gesteld. Het is een wat tuttig jurkje van Laura Ashley met een lievig dessin van de bloemetjes en de bijtjes. Zedig tot en met. Tot de schattig gestrikte schouderbandjes aan toe. Helemaal cottage en countryside, Engelser, sexlozer en truttiger kan het niet. Aan de andere kant ben ik toch wel een echt stomme trut, want van de zenuwen voor het biechten bij die Minnebroeders, lang geen makkelijke jongens, ben ik helemaal vergeten om een slipje aan mijn fragiele derrière te doen. Ik loop huiverend door kille straatjes en steegjes naar de rue Bernadette. Een kille ochtendbries strijkt onder mijn jurkje langs het kippevel op mijn huiverende billetjes. In deze tijd van het jaar kan het 's morgens in Lourdes nog ronduit waterkoud zijn. Het ligt namelijk aan de voet van de Pyreneeën en 's nachts zakt de koude vochtige berglucht langs de steile hellingen tot diep in de valleien naar beneden. Laat in de ochtend krijgt de weldadige warmte van de zon pas weer de overhand. Maar daar heb ik nu niks aan. Ik loop nog te rillen van de kou en van de zenuwen als ik de zware eikenhouten poortdeur van het klooster openduw. De eerste minnebroeder die ik in de zuilengalerij tegenkom, heeft een ongemakkelijk streng sikkeneurig gezicht met priemende prikoogjes. Oh my god, dit gaat het niet worden voor mij als hij de nieuwe abt is. Ik voel me weer helemaal dat onnozele katholieke panische kind van twaalf, stervensbenauwd om naar de hel te gaan vanwege een paar bonbons die ik uit de kast gepikt had. Het liefst rende ik meteen hard weg, maar ik stond aan de grond genageld, als in een bange droom waarin je wil wegrennen. Maar je acuut verlamde benen doen het plotseling niet. Totale verlamming, geen ontkomen aan, je benen smelten weg en dan word je opgegeten door het koekiemonster of de chocoladeheks en word je wakker.

Kan ik je helpen, mon enfant klinkt de vriendelijkste mannenstem die ik in jaren gehoord heb. Ik schrik er bijna van, zo vriendelijk. Oui, mon révérend père, ik kom voor de abt, mijn moeder heeft al gebeld. Hij gaat me voor door een lange gang, klopt aan een deur en houdt hem voor me open. Entrez. En trekt hem achter me dicht.

Ik sta in een grote kamer. Door een hoog smal raam valt een hemels licht op een grote kloostertafel en een beeld van de aartsengel Gabriël. Afgezien van twee stoelen is dat de complete inrichting. Rust, eenvoud, stilte. Het kloosterleven ten voeten uit. Op tafel schittert de zon in een roestvrijstalen koffiekan van vermoedelijk modern Italiaans design. Of strak Scandinavisch. Wat maakt het ook uit, van geen enkel belang voor de voortgang of de duiding van mijn verhaal. De abt staat op, geeft me een hand, welkom mon enfant, wil je koffie en schenkt in. Ga zitten en vertel het maar.

De abt is een boom van een kerel. Een rijzige gestalte zoals dat heet. Voor in de veertig schat ik. Zijn geheel kale hoofd straalt iets uit tussen welwillendheid en integere rechtvaardigheid. Op een echte eikel groeit geen haar, denk ik ondeugend. Hij glimlacht erom. Oh jezusmaria, hij kan toch geen gedachten lezen? Het valt te vrezen dat voor deze man niets verborgen blijft. Ook de naakte feiten niet.

Ik aarzel, want waar is de biechtstoel? Daar zit je al op, zegt hij, biechten kan je te allen tijde en overal. Vertel het maar, lucht je hart, het komt toch nooit buiten deze muren. En ik vertel en vertel. Over onze reis, de zelfbevrediging rijdendevoort in de auto op de openbare weg, het lesbisch momentum, mijn incestueuze fantasie over Jean-Claude, het gluren naar Eveline met die drie jongens in de tent, mijn voyeuristische neigingen. En dan fluisterend de verleiding van Jacques in de kapel recht onder de ogen van de Heilige Moedermaagd. Bij het laatste kijkt hij toch wel enigszins bedenkelijk.

Met grotendeels zedig neergeslagen ogen vertel ik blozend verder over de deels tegennatuurlijke gemeenschap met Jean-Baptiste terwijl ik onder het jurkje van mijn moeder gluurde. Hier fronsen zijn ogen en trekken er vervaarlijke rimpels in zijn voorhoofd. En als slotakkoord dat ik uit pure lustbeleving Jacques, nota bene een misdienaar van de heilige moederkerk, misbruikt en ontmaagd heb. Bij de laatste passage betrap ik hem erop dat er even, als in een flits van herkenning, een bijna milde blik over zijn gezicht trekt.

En nu is het afwachten ten koste van wat hij me absolutie geeft. Ik zal er wel niet met een paar weesgegroetjes vanaf komen. Het zal wel op penitenties uitdraaien, praktische boetedoening, bijvoorbeeld een middagje heiligenlevens voorlezen aan van ouderdom verzuurde bijna blinde nonnen. Leuk is anders, maar het is te doen.

De abt zwijgt met een bijna wanhopige zucht. Oh là là Marie-Simone zucht hij nog een keer. Dit kan ik niet afdoen met je tien kruisjes laten slaan, zelfs al zou ik je tien keer op je kruis slaan, dan is het nog te weinig. Handenvol weesgegroetjes met paternosters vermogen hier ook niets. En hoeveel kaarsjes zou je wel niet moeten branden? Het valt gewoon niet uit te rekenen. Je zou geen cent overhouden. Oei, daar was ik al bang voor. En ik prevel bedeesd bedremmeld en op van de zenuwen of hij geen penistenties kan opleggen. Dan moet het maar, als ik maar absolutie krijg.

Alsof hij mijn verspreking niet gehoord heeft, mompelt hij bedachtzaam dat penistenties niet zaligmakend waren, maar desondanks nooit officieel door het Vaticaan afgeschaft waren. Het was een paardenmiddel. In de middeleeuwen werd er regelmatig als uiterst genademiddel gebruik van gemaakt. Als van hekserij aangeklaagde vrouwen de penistenties zonder enig spoor van aardse genietingen wisten te doorstaan, werden ze gespaard voor de brandstapel, voor de hel op aarde. Maar als hun door broeders en paters op hol geneukte kutjes hen in woord en gebaar al te willig geile verzuchtingen influisterden dan stond het oordeel vast. Dan waren het van de duivel bezeten heksen. Dat waren nog eens lekkere tijden, lekker vrouwvriendelijk ook. Als je je door de geilhoerig genoten verzoekingen in je kut liet meeslepen was je een heks. Ik zou die middeleeuwen niet overleefd hebben. En is het tegenwoordig trouwens zoveel anders?

Tsja, Marie-Simone, mon enfant, verzucht hij nog een keer. Je hebt gelijk, zonder penistenties blijft abtsolutie een moeilijke zaak. Want kaarsen helpen hier niet. Laten we het maar proberen. Baat het niet, dan schaadt het niet, maar kwaad kan het niet. Sta maar op en leun maar met je handen op tafel. Hij staat ook op, schuift eerst mijn stoel opzij en komt achter me staan.

Hij trekt behendig de schattige strikjes van mijn schouderbandjes los. Mijn jurkje valt ruisend in de stilte op de grond. Ik hoor hem even ademloos hijgen, dan ruist ook zijn soutane naar de grond. Ik kijk met een schuine blik over mijn schouder, net als mijn moeder die op een van de foto's van Jean-Baptiste met een schuine blik in haar grote verbaasde ogen over haar schouder achter zich keek, en zie een meer dan polsdikke bisschopsstaf in zijn heilige kruis staan. Geen overmatig gezwollen braadworst zoals die van Jacques, maar een heuse bloedworst die gisteravond bij mijn moeder nog niet op het menu stond. Met een eikel, purperpaars glanzend als een kardinaalshoed, als de spreekwoordelijke kers op de stijve staart, zo groot als een deurknop waarmee hij onvermijdelijk mijn zevende hemelpoort gaat openwrikken. Zijn paal, dikker dan de allerdikste chocoladeletter, staat zo stram en stijf als de staf van sinterklaas. I will make my bed with her tonight, he cries. Can he fail armed with his chocolate surprise? Ik voel al weke weeën door mijn kutje schieten. Sinterklaasje kom maar binnen met je knecht, bad ik in stilte, er zijn geen stoute kinderen bij.

Hij trekt me aan mijn kontje naar zich toe, ik doe een stapje naar achteren en sta nu met gekanteld bekken en een lange holle rug voorover op de tafel te leunen. Trillend en sidderend op mijn lange slanke benen, als een hinde die de jacht niet zal ontkomen. Hij mompelt Marie wees gegroet en daarna zie ik niet meer wat er gebeurt maar voel ik het des te meer. Met een zinderende klap op mijn billen drijft hij zijn roede in een doorgaande splijtende stoot in me. Ah the pain. De beukende bassen en de dreunende drums in mijn hoofd kunnen de pijn niet verzachten. Ah the pain, I scream out of tune. My heart is going boom, boom, boom. Ah the pain. Duizend angsten gieren door me heen. Ik hoop maar dat mijn kutje een beetje openstond. Want nu voelt het net of hij mijn buitenste schaamlippen tot halverwege mijn baarmoeder geramd heeft. Alsof er een groot gapend gat geslagen is waar ooit een lief geil zaadgaatje zat. Al in de eerste stoot is mijn kutje shocking klem op zijn paal vastgelopen. Als zijn klievende eikel zich voor een volgende stoot uit mijn ruw gekloofde spleetje terugtrekt, voelt het of mijn arme kutje letterlijk uit elkaar getrokken wordt. We zitten eerst zelfs nog zo shocking klem dat mijn hele lijfje mee naar achteren getrokken wordt, zodat mijn krassende nagels diepe groeven in de laag boenwas op de tafel klauwen. Hij moet me met zijn handen tegen mijn billen tegenhouden om zijn bloedworst tot halverwege uit me te wrikken. Het voelt alsof hij een champagnekurk uit een fles miswijn trekt. De volgende stoot schrijnt dieper dan ooit als een brandende miskaars mijn kutje binnen. Ah the pain. Met grote snikken kerm ik hartverscheurend ach en wee, oh no, oh nee, please oh please, niet zo hard, heb mededogen, mon révérend père, met mijn zondige kutje. Hij kreunt zalvend dat de weg naar de hemel lang en smal is. Bob the Nob came out on his job, dreint en schrijnt het in mijn hoofd, to see what the trouble was. Louise, is the reverend hard to please? Dat is het probleem niet, want hij gaat onverdroten met straffe stoten door. Het probleem is dat mijn kutje gewoon nog niet nat genoeg is om de enorme omvang van zijn paal overal gelijkmatig met mijn glibbergeil te smeren. Is het puur lijfsbehoud of lust, wie zal het zeggen, maar ik word ondanks de pijn steeds natter en gladder. Hij glijdt steeds soepeler tot op de bodem door en ik glij met mijn kutje vol glijgelei steeds geiler genietend met hem mee. Gelukkig voel ik nu ook weer dat mijn schaamlippen op de plaats zitten waar ze horen te zitten. Eindelijk word ik als een geil teefje geneukt. Zijn eikel klieft als een stampend schip door de schuimende golven in mijn kutje. Zijn beukende stormram beukt me een regelrecht delirium in. Hij splijt niet alleen met iedere stoot mijn op hol geslagen kutje, maar met iedere stoot ook mijn hele persoonlijkheid. Hij stoot me van de ene state of mind in de andere: van twaalfjarig onnozel meisje tot middeleeuwse heks. Ik ben de hoer van Babylon en gelijkertijd de voor eeuwig geil verklaarde martelares Marie-Simone, geil tot op het bot. Erogenous zones, I love you. Oh baby, don't you know our love is true.

Dan word ik door het standje kruiwagen verrast. Hij tilt me bij mijn benen op en legt ze rond zijn heupen. Zijn enorme handen rond mijn dijen houden me omhoog. Met mijn handen op tafel zweef ik zo tussen hemel en aarde. Het ene na het andere visioen uit de Tuin der Lusten van Jeroen Bosch trekt in mijn wijd opengesperde ogen voorbij. Wordt het de hemel of de hel? Terwijl ik met iedere nieuwe stoot goddelijk geneukt wordt razen even zoveel duivelse genietingen zinderend door me heen. Het lijkt erop dat de abt dat voorlopig nog niet doorheeft, want hij stoot onverdroten voort. Mijn bloedworstige kut verzwelgt zijn pik nu met gemak. Some sort of Jonah shut up inside the whale. Dit gaat het helemaal worden voor mij. Maar oh jezusmina, dat kan en mag helemaal niet. Als hij dan alsnog merkt dat ik me door mijn geilhoerige genietingen laat meeslepen, kan ik die absolutie wel vergeten. Ik probeer dus tegen beter weten in uit alle macht om niet klaar te komen. Het is als het ware het omgekeerde van die droom waarin je wil wegrennen, maar niet kan. Ik houd eindeloos mijn adem in. Minutenlang om mijn orgasme tegen te houden. Af en toe moet ik wel even naar lucht happen, maar het lukt me toch om de aanrollende golven van genot keer op keer te weerstaan. Maar ik moet me toch na pakweg vijf minuten gewonnen geven. Het klaarkomen valt niet meer te vermijden, want alles tussen mijn benen hapt en jammert hongerend naar het verlossende zaad, naar de voleinding van de daad. Om dat niet te laten blijken jammer ik luidkeels alle Ave Maria's, Gloria's en Kyrie Eleisons die ik ken bij elkaar. En roep ik ook alle heiligen aan om mij in deze ure van hemelse beproeving bij te staan. Snikkend met schokkende schoudertjes vol berouw, tranen met tuiten huilend, jammerend dat ik abtsoluut vergeving noch genade verdien, kom ik in alle hoeken van mijn Mariagrotje keer op keer klaar zonder dat hij het merkt. Schokkend van zondebesef sla ik kruis na kruis tegen mijn knetterende tepels aan. Werd er ooit voorbeeldiger boete gedaan?

Als hij zijn absolutie in mij uitstort, lig ik uitgeteld en sufgeneukt met mijn hoofd op tafel, mijn haar plakt aan elkaar van de tranen die ik heb gestort.

Als ik even later mijn jurkje van de grond opraap, staat hij op zijn gemak een sjekkie te draaien uit een pakje drum dat hij uit zijn soutane getoverd heeft. Met een vloeitje van rielakrwa. Nu pas zie ik naast de koffiekan een roestvrijstalen asbak met uitgedrukte peuken staan. Van vermoedelijk ook Italiaans design. Of strak Scandinavisch. In perfecte harmonie met de genietingen van het kloosterleven. Rust, eenvoud, stilte. De voortkabbelende tijd van eeuwigheid tot eeuwigheid. De verzwegen middeleeuwen hebben hier sprakeloos stilgestaan. Zelfs ik weet hier even geen woord te zeggen.

Ik twijfel of ik een sjekkie van hem zal bietsen. Toch maar niet, want roken na een penistentie is niet hetzelfde als la cigarette après l'amour. In mijn hoofd hoor ik het Charles Dumont zingen. Mooie muziek, zegt hij met een glimlach, je moeder houdt er ook van. Oh my god, dit is gewoon creepy! Ik kus gauw zijn zegelring en rep me naar buiten. Want anders kom ik te laat voor de mis.

Ondanks mijn haast schiet het niet op in de wirwar van straatjes en steegjes op weg naar de kerk. Stevig doorstappen gaat me onverwacht moeizaam af. Alsof er nog een stuk bloedworst tussen mijn benen zit. Bij iedere stap schieten kleine orgastische stroomstootjes vanuit het diepst van mijn uitgewoonde kutje naar mijn navel. En bij iedere stap die ik doe wordt dat erger. Nu zul je wel denken geweldig, te gek gaaf, dat wil ik ook, maar geloof me, allesbehalve, dat wil je niet. De stroomstootjes trekken al snel verlammend door mijn trillende dijen en op het laatst tot in mijn tenen door. Af en toe sta ik naar adem te happen of ik op bijna klaarkomen sta. Hijgend en kreunend strompel ik schoksgewijs wankelend van gevel tot gevel, van half orgasme tot half orgasme. Oh my god, geen idee wat me overkomt. En toch, oh my god, toch wel. Het begint me te duizelen en te dagen. Dit is no way het op gang komen van een normaal piekorgasme, hetzij vaginaal, hetzij clitoraal, maar het begin van het beruchte met mysteriën omgeven uitgesteld totaalorgasme. The very worst van alle orgasmes die je kan overkomen. Ik ken het uit middeleeuwse legenden en heiligenlevens. Daarin wordt verteld dat onschuldige vaak diep gelovige vrouwen die van hekserij beschuldigd waren zich bovenmenselijk wisten te verzetten tegen de orgasmes die tijdens hun beproeving tussen hun benen oplaaiden. Daardoor ontsnapten ze aan de brandstapel. Maar vaak gebeurde het dat al die opgekropte orgasmes soms dagen later alsnog spontaan tot een allesverwoestende uitbarsting kwamen. Zo hevig dat ze er alsnog in een geur van heiligheid aan bezweken. Een aantal van die vrouwen is later heilig verklaard. Degenen die het overleefden werden meestal in een gekkenhuis opgesloten of dwaalden verdwaasd door berg en dal tot de dood erop volgde. Volgens de moderne wetenschap gaat het om een zeldzame aandoening van het zenuwgestel dat de opeenvolgende uitgestelde orgastische golven niet kan verwerken. Ruw geschat zou 1 op de miljoen vrouwen aan een meer of minder heftige vorm van deze aandoening lijden. Exacte cijfers zijn niet bekend.

Hoe dan ook. Ik maak me geen enkele illusie. Ja, het is waar, ik ben net in alle uithoeken van mijn Mariagrotje klaargekomen, maar ik heb me net voor mijn doen ook eindeloos tegen dat moment verzet. En de geilhoerige beleving van het moment suprême met uiterste wilskracht onderdrukt. Geen twijfel mogelijk dat er nog een hele berg opgekropt orgasme in mijn zenuwbanen gevangen zit. En dat komt er nu al uit. Tegen de gevel van de souvenirwinkel, opdat wij nooit vergeten dat we in Lourdes waren, zak ik in elkaar. Ik rol kreunend en zuchtend over de grond met beide handen in het wijdbeens gespreide kruis gewrongen. Tientallen halve en kwart orgasmes na elkaar, maar het allesverlossende moment wil niet komen. Ik slaak zuchten als in barensweeën, oh Lord, give me guidance now. Ik jammer huilend naar de hemel om vergiffenis, om verlossing, om onbevlekte ontvangenis. Oh my god, iedereen loopt geschokt voorbij zonder verder naar me om te kijken. Als je niet spontaan geneest in Lourdes, laten ze je zo op straat kreperen. Farizeeërs en schriftgeleerden, allemaal haast om vooral maar geen minuut van de mis te missen. Ja allemaal, niet één uitgezonderd, behalve de Maagd Maria zelve. Zij knielt vol erbarmen en mededogen naast mij neder. Ik ben niet verbaasd haar hier te zien, we zijn ten slotte in Lourdes waar ze wel vaker aan een goedgelovig meisje na de biecht placht te verschijnen. Dan zie ik plotseling in een laatste vlaag van helderheid dat het onze buurvrouw Marie-Jeanne is die zich over me heen buigt. Ze ziet miljoenen sterren in mijn inktzwarte ogen pinkelen. Oh my god, zegt ze geschokt, je hebt gebiecht en hij heeft je zijn absolutie gegeven! Dan valt de nacht en wordt alles donker om me heen.

Voorlopig kan ik niet op reacties reageren. Om totaal onverklaarbare redenen hebben ze me hier in in het diepe zuiden van Frankrijk in een gesticht opgesloten. Ik zou helemaal gek en doorgedraaid wezen. Bull shit, want ik weet in mijn achterhoofd drommels goed dat ik niet gek ben, maar alleen en alleen maar wanhopig geil en eenzaam. Ik mag hier ook geen bezoek ontvangen. Afgezien van een doofstomme jongen die eenmaal per week een half uurtje langskomt. Als gesprekspartner heb ik daar niet veel aan. Hij brengt me boeken vol afbeeldingen van zogende madonna's. Geneeskrachtige lectuur volgens de zusters Augustinessen die me hier verplegen, want het is hier één groot goed katholiek gekkenhuis. Hij heet Jacques, maar verder is het een lieve jongen, hij smokkelt wekelijks de toiletpapiertjes waar ik dit verhaal op geschreven heb naar buiten. Daarom heb ik hem hierboven in het verhaal erbij verzonnen. Hij smokkelt alles verborgen in een envelop met het adres van Inge. Ik kan alleen maar bidden en hopen dat ze ook bij haar terecht komen.

Naschrift van Inge: Marie-Simone zit helemaal niet in een inrichting in Frankrijk. Dat verzint ze maar. Ze hebben haar in de buurt van Oegstgeest opgenomen. Wegens hormonale godsdienstwaanzin of zoiets. En bovendien ben ik niet zo übergeil als zij me hierboven afschildert. Dat ze het allemaal op toiletpapier geschreven heeft is wel waar. Maar er is geen doofstomme jongen bij haar op bezoek geweest, want die jongen zit nog altijd in dat internaat in Frankrijk. Toen Marie-Simone een paar dagen in Lourdes zat, heb ik hem vrijwel dagelijks en ook 's nachts bij de tent zien rondzwerven. Pure verdringing van haar kant. Maar goed, ik ga wekelijks bij haar in Oegstgeest op bezoek en dan krijg ik iedere keer een stapel van die toiletpapiertjes mee. Die typ ik thuis dan braaf uit voor haar. Trouwens, ik heb het uitgezocht, met dank aan google, maar al die Engelse teksten zijn bestaande songteksten in vaak wisselende volgorde uit:

Counting out Time (erogenous zones, find the hotspots)

Cinema Show (chocolate surprise)

La cigarette après l'amour

Supper's Ready (don't you know)

Solsbury Hill (boom, boom, boom)

Modern Love (ah the pain)

The battle of Epping Forest (Bob the Nob and the reverend)

Cuckoo Cocoon (some sort of Jonah)

Tijdens het uittypen van die pakken weezeepapier heb ik ze allemaal via internet afgedraaid. Was best wel apart in combinatie met haar verhaal. Van al die songs had ik tot nog toe alleen Solsbury Hill wel eens gehoord. Staat al jaren redelijk hoog in de top 2000 van de radio. MS zit voorlopig nog wel even in die inrichting. En wat verhalen betreft denk ik dat ze het voor gezien houdt. Want achteraf gezien heeft ze spijt van dit hele verhaal. Ze vindt het één groot verwoestend uitgesteld totaalorgasme. Zonder pieken en met alleen maar dalen. Plat en saai als een te Hollandse polder. Dat vind ik overdreven, maar MS overdrijft altijd. Ze is een beetje een drama queen. Dat is toch wel het Franse in haar, die doen ook altijd zo dramatisch. Misschien ga ik zelf wel een verhaal schrijven. Natuurlijk niet onder mijn eigen naam. Maar een beetje onder de hare. MS draai ik dan om tot SM en daar maak ik dan Esmée van, want anders klinkt het te sado.