Dit verhaal is geschreven met een serieuze kronkel. reacties zijn altijd welkom ook via mail

Ineengedoken zat ik op het politie bureau. Samen met enkele jongeren uit het weeshuis was ik gesnapt tijdens een diefstal in een laboratorium. Echt stelen had ik niet gedaan daar ik juist op de uitkijk had gestaan. Ik vroeg me af hoe stom ik had kunnen zijn. Welke sancties hingen nu boven mijn hoofd. Want buiten de gerechtelijke gevolgen waren er ook de sancties van het weeshuis waar ik aan vast zat. Ging ik daar nu mogen blijven? Met een bang hartje wachtte ik af tot het mijn beurt was om ondervraagd te worden. De tijd leek eindeloos te duren.

“Gijs.” met een droge keel stond ik op en volgde de agente naar binnen. De ruimte waar ik me nu in bevond leek echt op die van de film. Ik moest gaan zitten en de agente kwam nu tegenover mij zitten.“Dat ziet er niet goed uit.” beschaamd richtte ik mijn gezicht nu naar beneden. Ik durfde de agente niet aan te kijken. “Het heeft geen zin om te ontkennen want de camera beelden liegen er niet om. Ook al stond jij maar juist op de uitkijk.”

“Wat...gaat er...nu...gebeuren.” “Ik ga je verklaring opnemen en morgen verschijn je voor de snel rechter. Jullie zaak is zo klaar als een klontje dus het kan dan ook snel afgehandeld worden. Na mijn verklaring werd ik naar een koude cel gebracht waar ik nu niet echt veel sliep. Het was een totaal ander bed dan in het weeshuis.

De volgende ochtend werd ik gewekt door een lieve cipier die vol medeleven naar me keek. Hij zal wel vast gedacht hebben 'Wat moet er nauw van deze jongen worden.' vast had hij een zoon van mijn leeftijd. Ik bedankte hem vriendelijk voor het ontbijt hoewel ik geen hap door mijn keel ging krijgen.

“Gijs, meekomen.” het was dezelfde cipier die me kwam halen. Geboeid werd ik in een gevangenis busje gezet tussen twee cipiers in. De rit naar het gerechtsbouw leek eindeloos te duren en eens we daar waren werd ik gelijk naar de recht zaal gebracht. Hier zag ik voor het eerst de anderen terug. Niemand van ons zei iets.

Achter mij stond ineens een advocate. Ondanks haar toga zag ze er vrij lief uit. Ze legde haar hand op mijn schouders en zei me dat zij het woord wel ging voeren voor mij. Ik kon alleen maar ja knikken daar de rechter al binnenkwam.

De rechter opende de zitting en gaf meteen erna het woord aan het openbaar ministerie De openbare aanklager tilde echt zwaar aan het feit dat we hadden ingebroken in een zwaar beveiligd laboratorium van de overheid. Stil maar met open mond zat ik nu te luisteren want ik wist niet dat het gebouw van de overheid was geweest. De openbare aanklager eiste zware straffen voor ons. Ondanks dat we allen nog maar de leeftijd hadden van 16 jaar vroeg ze om hier geen rekening mee te houden met de strafmaat.

Na haar was het de beurt aan onze advocaten. Mijn advocate pleitte dat ik volledig had meegewerkt aan het onderzoek en dat ik juist maar op de uitkijk had gestaan. Ook zei ze tegen de recht bank dat ik schuld inzicht had. Na alle pleidooien trok de rechter zich terug om de strafmaat te bepalen.

Angstig vroeg ik nu aan mijn advocate welke straf ik riskeerde. “De plaats waar jullie hebben ingebroken speelt mee een rol in de strafmaat.” “Ik stond...op ….de uitkijk” “Dat gaat er voor de rechter niet toe doen. Je kon het mee bedacht hebben want dat blijft de open vraag.” er liepen nu tranen over mijn wangen. “Ik zal zien wat ik voor je kan doen.” en ik knikte dankbaar. Plots kwam de rechter binnen en vroeg mijn advocate om mee te komen.

Verweesd bleef ik achter en de minuten leken wel weer uren te duren. Wanneer de deur terug openging kwam mijn advocate binnen. “Gijs kom je even.” ik liep nu naar mijn advocate en samen met haar en met een politie agent ging ik nu naar een apart lokaal.

“Gijs je riskeert 5 jaar tenzij je akkoord gaat met een alternatieve straf. Deze zou bestaan uit vrijwillig proefpersoon zijn voor het laboratorium. Indien je hiermee akkoord gaat ga je zelf geen strafblad krijgen.” “Dat... is...goed...nieuws?” “Ja Gijs dat mag je wel zeggen. Want dit is iets wat ik zelf niet verwacht had” “Wat gaan ze dan juist testen?” “Dat weet ik niet maar ik zou je toch aanraden om het te doen. De plaats waar jullie hebben ingebroken is niet niets.” “Als ik het...doe...dan ga...ik echt...geen strafblad krijgen?” “Nee Gijs en hierdoor heb je later nog kans op een gewoon leven.” “Dan...neem ik...de alternatieve...straf aan als u dit goed vind.” “Je neemt een heel goede beslissing.”

In tegenstelling tot de anderen moest ik niet terug naar de recht zaal. En kwam de openbare aanklager met een document naar me toe dat ik moest ondertekenen. In het document stond overduidelijk geschreven dat ik toestemming gaf om vrijwillig proefpersoon te zijn. Dit hield ook in dat ik mijn volledige medewerking moest verlenen en dat ik niets mocht weigeren wat in het kader van het onderzoek was.. In ruil ervoor werd mijn straf kwijt gescholden. En zou er ook niets op mijn strafblad komen. Zo gauw alles getekend was en alle formaliteiten waren afgehandeld. kwam er iemand van het laboratorium om mij op te halen.

Ik durfde onderweg niets zeggen en het werd dus een stille rit naar ginder. In het laboratorium werd ik meegenomen naar gezellige slaapkamer. Het was een ruimte die ik totaal niet had verwacht in het laboratorium. “Dit word je verblijfplaats voor de komende tijd.” “Hoelang gaat... het …...onderzoek;... duren?” “Zolang het onderzoek duurt.”

“Zo dus jij bent één van de boefjes die hier kwam rondneuzen.” Zei Professor Dazen die nu binnenkwam. Ik herkende hem overduidelijk van TV.

“Echt waar...sorry.” “Werk goed mee aan het onderzoek en het is je vergeven.” “Wat ….voor onderzoek …...is het?” “Ik doe onderzoek naar libido verhogende middelen die de potentie doen stijgen. Maar eerst wil ik je zien hoe je in het dagelijkse leven bent.”

Zonder enige omweg zei de professor dat ik vanaf nu naakt ging moeten rondlopen. Ook mocht ik mijn kruis niet afdekken wanneer er iemand binnen kwam of me zag. Ik moest me gewoon alles laten overkomen zonder al te veel vragen te stellen. “En...wat...als...ik... is …...een erectie...heb.” “Dan laat je het gewoon zo zijn. Want dit past in het kader van het onderzoek.”

En voor ik nog iets kon vragen was de professor al weg. Niet goed wetend wat nu te doen stond ik in de slaapkamer. Lang bleef ik niet alleen want daar kwamen al twee bloedmooie meisjes binnen. Ze stelde zich voor als Lynn en Julia ik schatte hen beide 18. Beiden hadden een stoffenschaar vast. “Opdat je niet zou kunnen gaan lopen gaan we al je kleren kapot knippen.” zei Lynn onbewogen.

Ik moest mijn schoenen uitdoen en erna op een tafeltje gaan staan. Als eerste werd mijn trui kapot geknipt. Erna volgde nog mijn T-shirt en lange broek. Wanneer ik nog juist mijn boxershort aan had. Wilde ik mijn handen voor mijn kruis houden. Streng zei Julia dat ik dit niet mocht en ik moest nu mijn handen achter mijn hoofd houden van haar. Ook moest ik wat mijn benen spreiden.

Julia en Lynn knipte elk langs een kant mijn boxershort kapot en ik stond nu naakt voor hen. Beiden zagen nu mijn piemel verder stijf worden. En ze bleven er naar kijken tot hij helemaal stijf was. “Je handen blijven achter je hoofd.” zei Julia en ik voelde hoe ze mijn voorhuid naar achteren trok. Mijn hele eikel was nu ontbloot.

Zowel Julia als Lynn streelde nu mijn piemel en balzak. Ze namen echt de tijd om hem te bekijken en ik stond er zelf met een rood aangezicht. “doe je handen maar naast je lichaam. Maar niet voor je piemel en balzak.”

Weer kwam de professor binnen en hij zei me dat ik nu door het laboratorium moest lopen om kennis te gaan maken met de medewerkers van het 1ste verdiep. Ook moest ik aan hun mijn piemel tonen en vragen om hem aan te raken indien ze dit zelf niet deden.
Met een stijve kwam ik van het tafeltje en volgde ik de professor nu naar de gang. Waar ik de lift moest nemen naar het eerste. Wanneer ik uit de lift kwam zag ik op de deur een plaatje hangen met 'Stagiaires eerste verdiep.' na even geklopt te hebben ging ik binnen en zag ik nu allemaal meisjes zitten aan een bureau.

Het afdelingshoofd die me zag vroeg nu even de aandacht en zei. “Meisjes, Gijs is op de vloer iedereen volgt zijn instructie mail. Ja Gijs ga maar rond om je voor te stellen. Loop maar naar het eerste bureau.”

Daar zat een blond mager meisje die gelijk naar me toedraaide met haar bureaustoel. “Spreid je benen maar.” ik deed nu wat ze vroeg en voelde nu hoe ze mijn buik begon te strelen. Lang deed ze dit niet want al vlug streelde ze mijn piemel. Net als Julia trok ze mijn voorhuid naar achteren en likte ze even met haar tong zelf mijn eikel.

Erna moest ik naar het bureau tegenover haar waar een roodharig meisje zat. Deze maakte zonder het te vragen een foto van mijn piemel en ik vroeg me nu echt af of ik wel op de juiste plek was terecht gekomen voor een alternatieve straf.