Tien jaar geleden. Op een van de warmste dagen van het jaar reist Dik, na een meeting voor z'n werk, terug naar huis. Een klein uur is er één andere reizigster: Marjolein.

'Goed getimed, Dik.' Op het moment dat ik op het perron stilstond, was de trein in de verte al te zien. Een kleine stip die snel groter werd. Het was het waard geweest om de pas de laatste minuten iets te versnellen, ondanks de hitte. Scheelde een half uur en een extra overstap. Zelfs een uur voor de directe verbinding.

Ik ging de sprinter in. Binnen was de hitte nog groter dan buiten. Ik was blij dat ik de volgende halte weer uit kon stappen.

Op het perron was het uitgestorven. De trein uit Duitsland was flink te laat en had alle reizigers meegenomen.

Ik stapte een minuut later in de intercity. Er was één andere passagier: een vrouw van midden dertig, schatte ik. Zij moest op de eerste halte zijn ingestapt. Ze zat aan het gangpad, met haar gezicht tegen de rijrichting in. Ik nam een paar rijen verder plaats, ook aan het gangpad maar keek in de rijrichting. Knikte naar haar en zij knikte terug, zoals twee vreemden in dezelfde ruimte dat doen.

Het zweet gutste van mijn gezicht. Mijn oksels klotsten. Ik pufte van de warmte. Na een paar minuten was ik wat koeler geworden en begon ik mijn omgeving te bestuderen.

Ze droeg een wit overhemd en een zwarte jurk die haar knieën onbedekt lieten bij het zitten. Haar hoofd was iets donkerder dan haar armen en benen. Niet dat die ledematen heel bruin waren maar wit waren ze ook niet. Naast haar blote voeten stonden lage hakjes. Naast haar zelf stond een pilotenkoffer, en een zwart jasje hing aan een haak. Ze had zwart halflang haar. Ik stelde me voor dat ze bij een advocatenkantoor werkte.

Alle ramen stonden open. De airco werkte maximaal maar kon de warmte niet aan; misschien juist door die open ramen. Heel anders dan vanmorgen vroeg toen het heel aangenaam was. Toen waren de ramen dicht en werkte de airco goed. Ook had de trein toen nog maar kort in de felle zon gereden.

Ik veegde het zweet weg uit mijn gezicht. Ze keek op uit haar papieren, en zei: "Warm, hè. Ik heb het al achter de rug, die hittepuls. Ben een paar minuten eerder ingestapt." "Ja, heel warm. Ik zweet me rot." "Kom dichter bij zitten. Dat praat wat makkelijker."

Ik verhuisde naar de bank tegenover haar. Ze trok haar benen in maar ik kon toch niet voorkomen dat ik op haar tenen stond. "Sorry." "Geeft niet." Ging aan de raamkant zitten. Bovenop de koffer tegenover me lag een propje stof. 'Haar beha, natuurlijk. Die heeft ze af gedaan'. Ze zag me naar het ding staren, en zei: "Mijn werk zit er op voor vandaag. Ik moet nog representatief gekleed zijn, maar vandaag is een uitzondering. Heb ik besloten. Hoop dat je het niet erg vindt." Haar knoopjes waren voor de helft open en ik kon haar borstbeen goed zien.

"Nee hoor", antwoordde ik, "in tegendeel zelfs. U moet doen wat u het meest aangenaam vindt." "U? Kom op. U mag je zeggen. Ik ben Marjolein." "En ik heet Dik. U mag ook je zeggen." We lachten allebei en gaven elkaar een hand.

Ik vertelde dat ik geen kledingregels had te volgen maar dat ik het niet moest proberen om op sandalen te lopen of een korte broek te dragen.

"Als je aan het gangpad zit, heb je geen last van de zon. Zo meteen gaat die door het raam naar binnen schijnen." Ik verhuisde een plaats en zat nu recht tegenover haar.

Zag nu ook de verfrommelde panty in haar koffer.

Ze vertelde dat ze voor de zaak in Enschede was geweest. Omdat het eerder rond was dan gedacht, was ze nu op weg naar kantoor. Daar zou ze zich melden, en dan de rest van de middag vrij nemen vanwege het weer.

Ik vertelde dat ik een meeting had gehad. Met mensen uit het hele land en uit Duitsland. Dat de dames een lust voor het oog waren in hun zomerkleding. Ze had geglimlacht. Dat ook wij eerder klaar waren dan we hadden gepland, en ter afsluiting met z'n alle hadden geluncht. Dat het warmer was dan in de ochtend toen we in de auto's stapten, en dat het nog warmer was na afloop.

Zij zou in Amersfoort uitstappen, en dan was het nog maar een paar minuutjes fietsen tot haar kantoor. Vandaaruit ongeveer een half uur naar haar huis. Ik zou tot Amsterdam blijven zitten om daar over te stappen. Pas halverwege de avond zou ik thuis zijn.

"Wanneer zat jij vanmorgen in de trein?" "Ik kwam om half tien aan." "Dan had ik een trein eerder."

Tijdens de stop in Almelo kwam er niemand bij. We bleven met ons tweeën.

De conductrice kwam. "Mag dat? Blote benen?" "Alleen als het heel warm is. M'n mannelijke collega's balen want er zit geen korte broek bij het uniform." Ze was snel klaar in ons rijtuig met maar twee passagiers.

Nadat het deurtje achter haar was dichtgevallen, zei Marjolein: "Leuke vrouw? Ik zag je naar haar kijken." 'Leuk koppie. Leuk voorkomen. Knoopjes open, maar niet te ver. Bruine teint. Ik stelde me voor hoe die doorliep onder haar kleding.' "Uhuh", vatte ik dat samen. Ik zag een brede grijns op haar gezicht. "De meesten ontkennen, terwijl uit hun lichaamstaal anders blijkt."

Ze zei: "Ik heb het nog steeds bloedheet", en flapperde met haar overhemd. Even zag ik haar borsten. Ze maakte het open tot op haar buik. Ik sloeg de ogen neer, en zag daardoor juist haar kruis omdat ze haar rok herschikte. "Geneer je niet. Ik heb een tanga aan. Ik heb het nog steeds warm."

Haar overhemd plakte juist meer aan haar lichaam en ik zag de hobbels van haar tepels. "Je tiet lekt", zei ik en wees haar op de vochtige kring op haar overhemd. "Dan moet'ie drogen", zei ze en haalde hem uit haar overhemd. "Dan ook de andere maar. Kijk, die is iets groter. Mijn baas moest me zo eens zien. Dan is'ie not amused." Ik wist niet waar ik moest kijken en deed dat maar naar buiten, stiekem loerend of ik in de spiegeling een glimp kon zien. "Ik vind het niet erg als je kijkt. Anders zou ik het toch niet doen?"

Ze boog naar me toe. Haar borsten wezen naar de grond alsof het druiven waren. Ze waren iets lichter van kleur dan haar armen en benen. "Vind je ze mooi? Wil je ze voelen?"

"H he heel m mooi", stamelde ik. Kreeg het weer warm. "Je kleurt." "Vind je het gek?", zei ik.

Ik boog me naar haar toe en strekte de handen uit. 'In elke hand een vrucht', dacht ik.

"In je droom", zei ze, en ging weer rechtop zitten. "Aanraken mag alleen m'n vriend. Er naar kijken iedereen."

Ik glimlachte, want ze had me mooi tuk. Lekker gemaakt met het uitzicht op die mooie borsten. Maar aanraken, ho maar.

Ze had dus een vriend. Geluksvogel.

Ik vertelde over Diane, en over de afspraken die we hadden gemaakt. "Er zijn er niet zoveel als jullie. Jullie hebben de grenzen verder verlegd dan wij", zei ze. "Wij kijken met de oogjes." "Wij ook met de handjes," zei ik.

We kusten elkaar.

"Popjes gezien, kastje dicht", zei ze en stopte ze weer in haar overhemd. Ondanks dat ze droog waren, waren ze goed te herkennen. 'Wishful thinking, Dik', zei ik tegen mezelf. 'Ze staan op je netvlies en daarom zie je ze.'

Mijn temperatuur zakte weer. "Dorst", zei ik. "Ik heb vreselijke dorst. Jij ook?" Ik wist dat je van drinken het juist verergert, maar nu leek het wel of alle vocht uit mijn lichaam verdampt was. Ik had aanvulling nodig. "Ik heb twee pakjes bij me." Blij dat ik die 's ochtends gauw gepakt had vlak voor ik wegging. Ik gaf Marjolein er één en nam zelf de andere.

Ze keek guitig toen ze aan het rietje zoog. "Nooit een vrouw zien zuigen?" We lachten besmuikt, keken elkaar aan en lachten weer. Ik beeldde me in dat ze dat aan mijn stijve deed. Weer had ze me door: "Ik weet waar je aan denkt, boef. Dat doe ik alleen bij mijn vriend.

Ik kan net zo goed gelijk een schoon overhemd aantrekken." Ze pakte een schone uit haar koffer, en deed het vieze uit. Een moment was haar bovenlichaam bloot. Ze trok het schone aan, langzamer dan nodig was. Sensueel als een volleerde stripper. Knoopte het half dicht.

Waarschijnlijk een kleinere maat want het viel strak om haar heen. Tekende haar boezem af als een jong gebergte in de zwoele lucht.

"Beetje strak. Strakker dan die andere." Ademde in waardoor haar borsten tegen de stof platgedrukt werden.

In Deventer stonden we lang met gesloten deuren stil. "Mogen we niet over de rivier?", vroeg ik. "Misschien moeten we op een andere trein wachten", zei Marjolein. "Het is toch dubbelspoor hier?" Ze haalde de schouders op. Een paar momenten later gingen we weer rijden.

In Apeldoorn stapten een paar mensen uit maar er kwamen er meer voor terug. Verhitte reizigers. Daar zagen we een stoomlocomotief.

Kort voor Amersfoort ging ze staan. Ze boog voorover en gaf me een kus op de mond. Hoewel haar knoopjes hoger dicht waren, kon ik in haar decolleté kijken. Ze stak haar tong uit en even cirkelde die om de mijne. Trok haar jasje aan. Deed haar spullen in de koffer, pakte die op, en liep richting balkon. Voor het deurtje zwaaide ze. Ik gaf haar een luchtkus, die ze retourneerde. Even na dat de trein tot stilstand was gekomen, zag ik haar op het perron lopen. Ze draaide zich om en gaf nog een luchtkus. Ik zwaaide naar haar en keek haar na tot ze in de uitgang verdween.

Als in een roes bracht ik het laatste half uur door. Ik sloot mijn ogen en projecteerde een film op mijn oogleden.

Mijn handen grepen Marjolein's zachte borsten. Mijn duimen roerden haar donkere tepels. Ze boog verder door en ritste mijn broek open. Lebberde aan mijn leuter tot die zo hard als een spijker was. Ging door tot mijn vulkaan ontplofte.

Het drong nauwelijks tot me door dat de intercity in Weesp stopte, omdat een stoptrein was uitgevallen.

'Je had haar kunnen uitnodigen om iets te drinken. In de restauratie of een café. Niet thuis, want ze had een vriend', zei een stem tegen me. 'Had me vast afgepoeierd,' dacht ik somber. "Zou ze haar adres gegeven hebben als ik haar dat gevraagd had?", zei ik tegen mezelf. Een passagier keek op. Hij was in Weesp ingestapt, en kon dus niets weten. Dacht waarschijnlijk dat ik gek was. Ik schrok op toen omgeroepen werd dat we Amsterdam Centraal naderden.