Nog de volgende morgen heb ik de fles wijn, compleet met een brief verpakt en naar Guy gestuurd. Ik heb Guy ook opgebeld, dat hij die fles wijn zeker eens moest proberen, en vooral moest ruiken. En ik weet heel zeker, dat hij interesse daarbij wel gewekt is.
De volgende dag krijg ik al om tien uur telefoon van Guy terug. Zonder te zeggen, wie me belt, roept hij door de telefoon: ‘Waar heb je in godsnaam dit gevonden, Peter?’
Ik lach. ‘Het pakketje is aangekomen?’
‘Ja, vanmorgen om acht uur al! Ik heb meteen de kurk eruit getrokken, en toen wist ik al meteen, dat dit een zeer speciale wijn moest zijn. Ik heb hem even laten ademen en samen met een aantal van mijn chef-koks geprobeerd. Zoiets hebben we allemaal nog nooit geproefd! Werkelijk geniaal!’
‘En als ik je dan vertel, dat diegene, die deze wijn maakt, amper er vanaf kan komen? Het is voorwaar geen goedkope wijn, maar ik vind het iedere cent waard!’
‘Wat is niet goedkoop, Peter?’
‘Een kleine veertig euro per fles. Degene, die deze wijn maakt, houdt wel van een beetje experimenteren, en dat moet ook betaald worden. Maar ja, als je dan vervolgens zo’n achthonderd flessen niet kwijt raakt, dan heb je wel een flinke domper.’
‘Dat meen je niet! Maar veertig euro is wel fors aan de prijs, zelfs voor zoiets geniaals als dit!’
‘Ik heb met hem wat gehandeld, Guy. Ik kan ze je aanbieden vanaf vijfendertig euro per fles, bij afname van minimaal 96 flessen. Anders is het achtendertig euro per fles.’
Guy lacht. ‘En volgens mij probeer jij er ook nog iets aan te verdienen. Maar dat is niet erg. Als ik zoiets zou tegenkomen, dan zou ik dat ook proberen. Kun je niet wat schappelijker zijn? Ik wil het eerst even proberen met vierentwintig flessen. En als dat loopt, wil ik er ook nog wel meer.’
‘En waar mag ik dan ongeveer op rekenen?’
‘Een kleine tweehonderd flessen? Want ik neem aan, dat de voorraad echt maar beperkt is?’
‘Ja, als ze op zijn, dan zijn ze op. Misschien dat hij er dan volgend jaar weer nieuwe wil maken, maar dat hangt natuurlijk af, hoe snel hij er vanaf is, en of hij dat dan nog wil. Het is dus vrij exclusief, en daarom moest ik meteen aan jou denken!’
‘In dat geval noteer maar voor totaal tweehonderdveertig flessen. Maar dan krijg ik wel alles voor vijfendertig euro de fles.’
‘Deal! Ik zal meteen zorgen, dat je die eerste levering zo snel mogelijk krijgt. Dat kan echter wel een week duren, dan is hij weer thuis.’
‘Prima, geen probleem. Je weet waar je de rekening naar toe mag sturen!’
‘Geen probleem, Guy! En ik weet zeker, dat je die hele partij zal gaan afnemen!’
‘Ik hoop het. Maar je hebt wel een neusje voor exclusieve dingen. Als je weer eens wat bijzonders vindt, dan mag je me zeker weer bellen!’
‘Geen zorgen, je staat hoog op de lijst!’

Ik hang op en zeg tegen Lisa, die net de keuken in komt: ‘Guy wil er al meteen vier dozen hebben, en dat kan nog uitgroeien tot totaal tweehonderdveertig flessen. Dus dat is al meer dan een kwart van de achthonderd flessen. Het is nog wel even afwachten, Guy zal wel willen weten wat de respons op die wijn is, maar ik maak me daar geen zorgen over.’
‘En dan moet je nog de andere flessen wegsturen. Op deze manier ben je die zo kwijt!’
‘Juist! Je moet er even wat in investeren, maar dan krijg je ook wat terug. Maar ik loop even naar de bakker en naar de slager. En dan ga ik ook even langs bij François om hem te zeggen, dat ik waarschijnlijk al een flink deel van zijn flessen verkocht heb.’
Ik pak me dan op en loop naar het dorp. Dat is maar een klein kwartier lopen, en daar haal ik mijn brood en het vlees, dat ik vanavond wil gaan eten. Op de terugweg loop ik langs het huis van François en Helene. François staat in de tuin en zegt gekscherend: ‘En? Al wat van mijn wijn verkocht?’
‘Op dit moment nog maar 4 dozen, maar dat kunnen er al snel meer worden. En dan praten we over het tienvoudige.’
De ogen van François vallen bijna uit zijn oogkassen.
‘Hoe heb je dat voor elkaar gekregen?’
‘De juiste personen kennen, François. Die fles, die je me nog hebt meegegeven, die heb ik gisteren opgestuurd en vanmorgen hing die persoon al meteen aan de lijn. Hij weet, als ik hem iets stuur, dat het iets bijzonders moet zijn. En hij was laaiend enthousiast!’
‘Wauw! Kan ik je niet in dienst nemen om al die wijn te verkopen? Dat zou me veel tijd en geld schelen!’
‘Er zal nog veel meer komen, François. Ik ken nog meer mensen, die zoiets wel kunnen waarderen. Het is maar een klein netwerk, maar wel het juiste. Kijk, als je in de toekomst meer van dit soort dingen wilt gaan doen, wil ik je best wel wat helpen. Daar kunnen we allebei dan aan verdienen. En die mensen kennen ook weer mensen, zo werkt dat. Je maakt echt fantastische wijn, dat is echt een talent, want ook je tafelwijn is heel erg goed! Dus misschien kunnen we meer voor elkaar betekenen in de toekomst. Ik zal je mijn visitekaartje geven, en denk daar maar eens over na.
Oh, en voordat ik het vergeet. In april moet ik naar Amerika om daar een groot feest te organiseren voor een behoorlijk rijk persoon. Daar zal ik zeker een hoop van deze flessen meenemen. En daar komen weer veel rijke mensen, en daar zullen ook wel weer een hoop geïnteresseerden voor je wijn bij zitten. Dat zou voor jou zelf, als merk, ook interessant kunnen zijn. Ik zou kunnen kijken, of ik daar iets voor jou zou kunnen organiseren. Daar zou je dan zelf je wijn kunnen verkopen, alleen vraag ik dan wel een commissie voor je verkopen. Want ik zorg dan immers, dat je bekender wordt, en je een grotere afzet genereert. Voor wat, hoort wat.’

François kijkt me nog verbaasder aan. ‘April is wel een drukke tijd voor mij, Peter.’
‘Het is maar voor een weekend, François. En je zegt zelf, dat je flink aan de weg wil timmeren. Nou, dit is een grote kans. Daar komen mensen met geld, met macht. Mensen, die wat te zeggen hebben in de wereld. Maak daar een goede indruk, en je zit gebeiteld voor je toekomst. Denk daar maar eens over na.’
François knikt. ‘Dat zal ik zeker doen, Peter. Maar het is nogal wat! Denk je echt, dat wat ik doe, succesvol zou kunnen zijn?’
‘Voor een selecte groep, absoluut ja! Maar je moet daarvoor wel de juiste personen kennen. Persoonlijk verwacht ik, dat je rookwijn een absolute hit zal worden bij die mensen. Als je er de mogelijkheid toe hebt, zou ik daar voor volgend jaar zeker weer van maken. Maar daarvoor heb je nog tijd, kijk eerst maar eens hoe de verkopen nu lopen.’

François denkt even goed na en zegt dan: ‘Stel, ik zou de verkoop aan jou overlaten. Dan zou ik me helemaal kunnen richten op het maken van die exclusieve wijnen. Wat zou je dan rekenen voor de commissie voor de verkoop?’
‘Hoe bedoel je?’
‘Kijk, Helene en ik zijn nu echt veel tijd kwijt om onze wijn aan de man te brengen. Het lukt ons wel, maar het is net wat jij zegt, we hebben nog niet het juiste netwerk om het goed aan de man te brengen. En dat is tijd, die ik veel liever aan het maken van mijn wijnen zou willen besteden. We doen het al niet slecht, maar het kan natuurlijk altijd beter.’
‘O, dat is weer iets van een hele andere orde. Maar daar zou ik even wat beter over na moeten denken. Ik heb zo wel mijn kanalen om je wijn aan de man te brengen, maar het is even wat anders om de hele verkoop van je wijnen te gaan doen. Daar zou ik eerst even wat onderzoek naar moeten doen of dat voor mij ook haalbaar is. Want ik heb immers mijn bedrijf, waar ik ook rekening mee moet houden. Dat zorgt weer voor het netwerk, dat ik daarvoor nodig heb. Maar ik zal er eens over nadenken, ik kan je nu nog geen antwoord geven.’
‘Dat is niet erg. Dan denk ik eens goed na over jouw aanbod.’

We nemen afscheid van elkaar en ik loop naar huis toe. Want in de tussentijd heb ik een hoop ideeën gekregen. Nu ik zelfstandig ben, en al die kansen zie, barst ik soms van de ideeën. Lisa ziet me thuiskomen, de spullen haastig opruimen, en me meteen weer achter mijn laptop kruipen. Ze glimlacht en zegt: ‘Volgens mij heb je weer goed gepraat met François?’
Ik knik. ‘Hij zou bereid zijn om de verkoop van al zijn wijnen aan ons over te laten, Lisa. Dat zou voor hem betekenen, dat hij zich meer op zijn wijnen kan richten, zonder al te veel tijd kwijt te zijn aan de verkoop. En het zou voor ons een goede boterham kunnen betekenen. Maar ik zou dat wel graag willen doen, maar ik weet niet of dat wel kan met mijn bedrijf erbij. Dat wil ik eens goed narekenen.’
‘Dus je wilt de verkoop van zijn wijnen gaan doen? Kan ik je daarbij niet helpen? Ik bedoel, ik ben goed in vreemde talen, dus ik kan klanten goed aanspreken en ze een rekening of offerte in hun taal schrijven. En ik weet ook nog wel wat af van boekhouden. En daar zou ik ook nog wel een cursus in kunnen doen. Dan zit ik ten minste niet de hele dag thuis zonder alleen maar het huishouden te hoeven doen. Dat verveelt ook best wel. Ik zou graag meer willen doen.’

Ik lach. ‘Schoonmaken is niet bepaald je hobby, of wel, Lisa?’
Ze glimlacht. ‘Het is noodzakelijk, maar erg graag doe ik het niet. Wie wel? Kijk, ik begrijp goed, ik zit nu zonder werk thuis, dat ik dan meer kan doen aan het huishouden. Maar dat zie ik niet als mijn toekomstbeeld. Bovendien heeft Eline me al gezegd, dat ze het geld, dat ze bij ons verdient, erg hard nodig heeft. Op die manier zou ze wat meer uren bij ons kunnen maken, en helpen we haar ook nog eens. En ik kan dan, voor mijn gevoel, wat meer nuttigs doen.’

Mijn brein schakelt dan opeens snel, ik krijg opeens weer nieuw, nog betere ideeën. Want Lisa’s idee om mee te helpen, zou voor mij wel eens de oplossing kunnen zijn. Ik zeg dan ook: ‘Daar moet ik even goed over nadenken, Lisa. Ik heb nu opeens zoveel ideeën!’
Lisa glimlacht. ‘Zal ik me dan maar vandaag om het eten bekommeren? Dan kun jij werken aan je ideeën.’
Ik knik en pak mijn laptop. Eerst zoek ik naar de wet- en regelgeving op het gebied van de verkoop van wijnen aan eindverbruikers. Ik weet daar wel een en ander af, maar nu zou ik belanden in de tussenhandel. Daar zijn de zaken toch net weer wat anders geregeld. Samen met Lisa bekijk ik de mogelijkheden, en daar blijkt zeker toch nog wel een en ander mogelijk te zijn. We rijden samen nog eens naar François en Helene, om daar nog eens door te spreken wat de verwachte hoeveelheden zijn, want dat is natuurlijk ook van belang.

Er gaan wel enkele dagen overheen, maar dan heb ik al iets, waar ik en Lisa mee zouden kunnen werken. Maar natuurlijk moet daarvoor nog veel meer voor uitgezocht worden. Ik zou een opslag nodig hebben om van daaruit de verkopen te kunnen verzorgen. Bovendien wil ik de wijngaard van François ook eens met eigen ogen zien, en een blik werpen op zijn bedrijf. Maar Lisa en ik zijn best wel enthousiast over de mogelijkheden. En hoewel de extra week vakantie bedoeld was om nog lekker te genieten, is daar maar weinig van terecht gekomen. We hebben wel onze rust genomen, en veel gewandeld, maar tijdens de wandelingen ging het toch al snel weer over onze plannen. Lisa heeft nu echt haar zinnen gezet om dit te gaan doen, en ik wil haar daar zeker niet in weerhouden. Ik heb haar nog niet eerder zo enthousiast gezien om iets te gaan doen. Ze is wel bezig met cursussen, maar dit lijkt haar veel meer aan te spreken. En zo gaat dat soms in het leven.

Onze week is dan ook veel sneller voorbij, dan we voorzien hadden. We hebben al met François afgesproken, dat we bij hen op hun wijngaard op bezoek komen, zodat we een beter idee kunnen krijgen over wat we precies praten. François en Helene zijn op hun beurt erg blij, dat we hier echt serieus over na willen denken, en we hebben dan ook zeer regelmatig contact met het stel. Bovendien klikt het ook gewoon goed tussen ons. François en vooral Helene hebben al de weg naar ons huis in Sare gevonden, en zijn ook regelmatig op bezoek gekomen om met ons mee te denken. De eerste keer, dat Helene alleen op bezoek kwam, was dat nog wel even een dingetje. Helene kwam te voet, en juist op dat moment was James, samen met Jennifer, op bezoek, beiden in Adam en Eva kostuum. Ze schrok zich bijna een hoedje, want dit had ze absoluut niet verwacht. Maar ze wist inmiddels al, dat wij er ook niet erg vies van waren, al hebben we bij deze temperaturen niet zo zin in. Maar na het korte schrikmoment, en vooral door James zelf, die aan Helene uitlegde, waarom hij het liefst zonder kleren rondloopt, was het ergste leed al verdwenen. En dat zorgde weer voor gelach, toen François daarvan hoorde. Die had James al eens vaker zien rondlopen.

Als we dan toch echt naar huis heen moeten, staan François en Helene gewoon naast James en Jennifer om afscheid ons te nemen. Eenmaal op de terugweg blijft Lisa maar praten over dit nieuwe avontuur. En daar ben ik dan ook echt blij om. We lijken weer een paar vrienden meer bij te hebben, en we hebben weer een goede en leuke uitdaging voor de toekomst voor ons staan. Raar hoe soms de dingen in het leven lopen…
Als we weer thuiskomen, ik ben in één keer doorgereden, dat is in mijn nieuwe wagen een heel stuk comfortabeler, worden we hartelijk onthaald door onze familie. Mijn schoonbroer en zus aan de ene kant, de ouders van Lisa aan de andere kant. Lisa vertelt dan enthousiast over hetgeen we de hele week mee bezig zijn geweest. Lisette schudt haar hoofd.
‘Dus daarvoor moest ik hier de planten water komen geven?’
Lisa glimlacht. ‘Mam, we wisten toch ook niet, dat dit op ons pad zou komen! Maar ik hoop echt, dat dit door kan gaan. Dit lijkt me echt fantastisch om te gaan doen!’
‘En je cursussen dan?’
‘Die komen ook wel van pas, mam. Maar ik heb me nooit echt beseft, wat ik precies wilde doen. En toen Peter me er hierover vertelde, voelde dat als een warme jas. Gewoon goed, alsof het op me heeft staan te wachten.’
‘Je bent er in ieder geval erg enthousiast over. Nou, dan moet je dat ook zeker gaan doen, Lisa. En ik denk, dat Peter je daarbij wel zal helpen.’

Lisa kijkt me glimlachend aan. Ze is blij, dat nu ook haar moeder haar goedkeuring heeft gegeven. En ik weet nu ook, dat ze hoe dan ook zal gaan doorzetten. Ik kan aan alles merken, dat ze dit wel leuk vindt, en er ook echt voor wil gaan. En die kans wil ik haar ook echt gunnen. En dat blijkt ook in de dagen erna. Lisa is de hele tijd bezig met allerlei dingen uitzoeken. En dat wil niet zeggen, dat ze ook alles goed doet, maar daar ben ik dan weer voor, om haar in de juiste richting te loodsen.

Ongeveer drie weken later hebben we een afspraak met François en Helene om hun wijngaard eens te bezoeken. Ze wonen in de wijnstreek Bourgogne, in het kleine plaatsje Morey-Sant-Denis, waar ze aan hun droom aan het bouwen zijn. Het zijn maar net zeven uurtjes rijden, wat we gemakkelijk kunnen halen. We rijden al vroeg aan, en komen dan net na de middag bij onze gastheer en gastvrouw aan. We worden onthaalt als echte vrienden, waarbij ik nog wel een verrassing voor François heb, want juist de dag ervoor heb ik de laatste van zijn flessen kunnen verkopen. François kan zijn oren niet geloven. ‘Heb je echt alles nu verkocht? In nog geen vier weken tijd?’
Ik glimlach. Ik heb ongeveer honderd flessen aan Hans kunnen verkopen, en toen ik Matt en Diane ook een doos had gestuurd, wilden die de rest kopen. Dat moest namelijk een geschenk worden voor alle gasten. Matt vond het een ideaal geschenk om zijn gasten mee te geven. Lekker exclusief, waarbij ook een deel op het feest geschonken zal worden. En die deal heb ik gisteren nog rond gemaakt. En ik heb ze allemaal voor een zeer goede prijs kunnen verkopen, waarbij we zelf ook nog een goede cent hebben verdiend. Voor François en Helene hebben we de inkoopprijs zelf verhoogd naar twintig euro per fles, maar dan nog verdienen we er meer dan genoeg aan en hebben François en Helene zelf ook wat meer verdiend. En dat is een welkome verrassing voor het tweetal. Bovendien geeft dat ook voor hun wat meer vertrouwen voor de toekomst.

Ze leiden ons rond op hun wijngaard, waar ze te midden van hun velden wonen. Het is geen heel grote boerderij, maar groot genoeg voor hun doelen. François laat ons enkele enorme wijnvaten zien, waarbij hij zegt, dat hij nog snel besloten heeft wat meer van die rookwijn te maken, vooral omdat hij nu wel inzag, dat er toch wel een markt voor is. En hij heeft voor volgend jaar ook al iets meer gemaakt. In een klein bijgebouw van hun boerderij tonen ze hun laboratorium, waar ze bezig zijn met hun experimenten. Het is ons meteen duidelijk, dat ze echt niet vies zijn om de gekste smaken te proberen. Ze hebben er bijna honderd soorten smaken staan, deels nog in flessen, waar ze ons alles over vertellen. Ook laten ze ons proeven van hun nieuwste experiment, waar ze zelf wel enthousiast over zijn. Het is een witte wijn, die zowel droog is, als zoet. François ziet me verbaasd kijken, want dit is normaal niet goed mogelijk.

‘Hoe heb je dat gedaan? Dit is eigenlijk een zeer droge wijn, maar die zijn normaal best zuur. Dat is deze niet. Je proeft wel het zure, en dat de wijn droog is, maar het zoete overheerst nogal!’
‘Geheim van de smid, Peter. Maar ik kan je dit alvast verklappen: Het is een mix tussen verschillende wijnen, met nog iets extra’s. We zijn nu nog aan het kijken, of deze mousserend ook zou smaken. Er zit namelijk een deel champagne in. Dat is op zich al bijzonder, omdat er hier vooral rode wijn gemaakt wordt. Maar ja, wij houden nu eenmaal van experimenteren!’
Ik proef nog een keer, en proef dan inderdaad wat champagne. Maar door mijn goede kennis van kruiden en drank proef ik opeens hun geheimpje. Ik glimlach en zeg: ‘Hoe ben je op het idee gekomen om anijs te gebruiken?’
François kijkt me verbaasd aan. ‘Hoe heb je dat geraden?’
Ik glimlach nog wat breder. ‘Je zou versteld staan, wat ik allemaal weet van drank en kruiden. Maar dit is goed, maar het kan zelfs nog ietsje beter. Heb je hier ook nog wat kruidnagel staan?’
‘Kruidnagel?’
‘Ja, kruidnagel. Ik heb maar een klein beetje nodig.’
‘Ja, dat hebben we. Ik zal het even voor je pakken.’
Tot mijn verbazing heeft François een hele pot met kruidnagel staan. Ik vis me er een tussenuit, en schraap met een scherp mes er een klein beetje af. Ik proef dan nog eens aan mijn glas en grijns dan tevreden.
‘Proef dit eens, je zou wel eens versteld kunnen staan.’

François nipt eens aan mijn glas. En dan nog eens. Dan roept hij: ‘Helene, kom dit eens proeven! Dit is geniaal!’
Helene komt al snel toegesneld, dat is ze nu wel gewoon, als François weer eens wat nieuws gevonden heeft.
‘Peter heeft kruidnagel in de wijn gedaan, maar moet je nu eens proeven!’
Helene nipt dan eens voorzichtig. Ze kijkt verbaasd. ‘Hoe wist je dat, Peter? Zo is het echt perfect! Zou het zo ook nog smaken, als we het mousserend maken?’
‘Ik denk het wel. Ik vind zelf, dat ik er nog te veel kruidnagel in heb gedaan, dat is nogal sterk. En op zo’n klein glas maak je het dan al snel te sterk!’
François zegt tegen Helene: ‘Peter is geniaal! Hij proefde zonder enige moeite de anijs eruit. En hij zegt, dat hij alles weet van drank en kruiden.’

Lisa, die met Helene is meegekomen, zegt daarop: ‘Ik geloof niet, dat er iemand is, die meer dan Peter iets weet over het gebruik van kruiden. Hij zou nog een drol lekker kunnen laten smaken met zijn kruiden.’
‘Goed om te weten! Dus als ik er ooit niet aan uit kom, dan kan ik een beroep op jou doen, Peter!’
‘Als dat nodig is, geen probleem.’
Ze laten dan hun bescheiden wijngaard zien. Die is kleiner, dan ik verwacht had. De oppervlakte van hun perceel is slechts iets meer dan een hectare. Daarmee behoren ze zeker niet tot de grote wijnboeren, en François vertelt me, dat ze jaarlijks ruim vijfendertig honderd liter wijn kunnen produceren. Ze willen nog opschalen naar een verdubbeling van hun capaciteit, maar dat is niet zo eenvoudig, je moet immers de juiste grond en het juiste perceel hebben voor een goede oogst. Meer kunnen ze niet aan, dat is het maximum. Ze zijn maar hun tweeën, hoewel er in het seizoen, tijdens de oogst, natuurlijk meer mensen voor hun werken. Maar de rest doen ze helemaal alleen. Het onderhouden van de wijngaarden, het wijn maken zelf, het bottelen, en tot nu toe ook de verkoop. Maar omdat ze zelf nogal eigenzinnig zijn, door hun experimenten, zijn ze nog niet zo groot, als ze zouden willen. Daarom zijn ze genoodzaakt om toch op de traditionele manier wijn te maken.
Alleen hebben ze vorig jaar een gok genomen met een deel van hun wijn, die kwalitatief niet zo hoogstaand was, om daarmee te gaan experimenteren, in een poging daarmee een hogere winst te genereren. Maar dat was dus bijna fout gelopen, omdat bijna niemand hun rookwijn wilde. En dat zou een financiële strop voor de beiden zijn geweest. Ze laten ons dan ook hun wijnen zien, die ze voor dit jaar hebben gemaakt.

Maar het valt me op, dat dit veel meer is, dan ze zelf van hun velden kunnen maken. François glimlacht. ‘We kopen ook wel wat van andere boeren, die wel wijnranken hebben staan, maar zelf geen wijn maken. Jaarlijks maken we zo rond de zevenduizend liter wijn. Maar je wil zelf toch een groot deel van je druiven in eigen hand hebben, omdat je dan precies weet, wat je krijgt. François en Helene werken volledig biologisch, in tegenstelling tot andere boeren. Daardoor is hun opbrengst wel minder hoog, maar voldoet het dan weer aan andere eisen.
Ze zijn nu druk bezig met het bottelen van een wijn, die al reeds gerijpt is. Ze laten ons proeven van de wijn, en ik weet al meteen, dat dit geen goedkope wijn is.
‘Is dit een Grand Cru?’

François glimlacht. Hij heeft me een beetje willen testen. ‘Met je smaak is dus niets mis. Dit is inderdaad een Grand Cru. Daarvoor is genoeg interesse, dat is ook niet ons probleem. Het probleem bij ons zit hem in de mindere wijnen. We zijn maar kleine wijnboeren, en niet iedere wijn, die we produceren, is ook even goed van kwaliteit. Dat is niet erg, dat hoort bij het vak. Maar dat is ook de reden, waarom ik ben gaan experimenteren. Want die wijn zou ik wel als tafelwijn kunnen verkopen, maar dan krijg ik maar net de kostprijs terug. Dan ben ik voor ons levensonderhoud afhankelijk van de duurdere wijnen. En dat is maar net een klein deel van onze wijnen. En daarmee kunnen we maar net onze hoofd boven water houden. Maar sinds enkele jaren kunnen we pas die duurdere wijnen maken. Die moeten immers ook rijpen, en dat kost tijd. Maar daardoor hebben we de laatste jaren wat meer reserves, maar probeer ik middels mijn experimenten wat meer uit de opbrengst van onze tafelwijnen te halen. Dat is nog wel niet zo’n groot succes geweest, maar wel erg leuk en leerzaam.’
‘Dus ik heb je voor dit jaar weer gered?’

François knikt. ‘Dat was een zeer welkome bonus, die we goed kunnen gebruiken bij de aankoop van het nieuwe perceel. We moeten daarvoor namelijk een lening afsluiten, en we hadden niet genoeg eigen vermogen. Dat kan dus nu wel.’
‘Hoeveel hadden jullie dan nog nodig om dat perceel te kopen?’
‘Het is maar anderhalf hectare, maar het sluit wel direct aan op mijn perceel, en de grond is werkelijk uitstekend. Er staan al wijnranken op, dus ik kan meteen vooruit. Voor het gehele perceel vragen ze tweehonderdvijftigduizend euro. Dat is een redelijke prijs, maar zoveel geld hebben we ook weer niet, en we zijn nog niet echt bereid om ons huisje in Sare daarvoor op te geven. Dat is namelijk onze enige ontspanning, die we ons kunnen veroorloven.’
‘En de hypotheek op die grond zal zeker niet erg goedkoop zijn.’
François schudt zijn hoofd. ‘Niet voor wijngaarden. Daar is de rente best hoog. We zouden dan bijna zes procent rente moeten betalen bij de bank.’

Dat doet bij mij meteen een idee opkomen. ‘Al eens geprobeerd bij particuliere geldschieters? Ik bedoel, bij zo’n rente zouden ze in de rij moeten staan!’
‘Ja, maar dan moet je net zo iemand kennen. En als je dan al iemand kent, dan vragen ze meestal net zo veel als de banken. Dus dat is dan ook weer niet interessant.’
‘Geef me even een momentje. Ik moet even iemand bellen.’
Ik pak mijn telefoon en bel naar Hans.
Hij neemt vrijwel meteen op, wat zeer gebruikelijk is bij Hans.
‘Hey, John! Leuk dat je belt!’
‘Hallo Hans. Hoe gaat het met je?’
‘Goed, maar het begint nu wel spannend te worden. Over drie weken onderga ik mijn operatie. John en Fiona hebben me overgehaald, die toch te doen.’
‘O, dat is nogal wat nieuws. Hoe staan de kansen?’
‘Iets beter dan voorheen. Ze willen een nieuwe methode gaan toepassen, waardoor de kans op slagen veel groter is. En dat heeft me wel ertoe gezet om de operatie toch te doen. Maar ik neem aan, dat je daarvoor niet belt.’
‘Nee, maar ik wilde wel weten, hoe het met je ging. Zeg Hans, heb je nog interesse in een investering, een particuliere lening, waar je zo’n vier procent rente op kunt krijgen?’
‘En om wat gaat het precies?’
‘Een lening voor een kleine wijngaard, waar je nu ook die rookwijn vandaan hebt.’
‘Ah, ben ik daarmee dan ook verzekerd van nieuwe voorraad?’
‘Dat weet ik nog niet, maar ik zal het ze zeker voorleggen. Kijk, het zit zo. Ze willen hun eigen capaciteit aan druiventeelt verdubbelen, maar ze hebben daarvoor nog niet genoeg geld. Het perceel, dat ze willen kopen, kost een kwart miljoen, en op de bank vragen ze een astronomische rente. Dat krijgen ze nooit goed terugverdiend. Ik denk persoonlijk, dat ze met vier procent het wel zouden kunnen redden.’
‘Vier procent op een kwart miljoen is niet slecht, zeker niet in deze tijd. Is dat die wijnboer, waarmee jij bezig bent om de verkoop van hun wijn onder je hoede te krijgen?’
‘Waar heb je dat weer van gehoord, Hans?’
‘Ach, ik hoor zo soms nog wel eens wat, Peter. Maar als ik nu zie, dat je je nek voor hun uitsteekt, dan geloof ik ook wel, dat het de moeite waard kan zijn. Dus doe ik je nu een heel goed aanbod, en alleen omdat jij me het nu vraagt. Ik bied ze die lening aan, tegen drie procent, vast voor de hele periode. In vijftien jaar terug te betalen. Maar dan wil ik wel ieder jaar een goed wijnpakket van ze krijgen.’
Ik lach. ‘Dat zal hun als muziek in de oren klinken, Hans. Ik zal het ze aanbieden. Dank je!’
‘Geen probleem. Maar probeer het nog wel snel te regelen, het liefst voor mijn operatie.’
‘Komt in orde, Hans! Alvast sterkte, en we spreken elkaar snel weer!’

Ik hang op en zeg tegen François: ‘Wat zou je zeggen van een lening voor drie procent rente, met een looptijd van vijftien jaar?’
François kijkt me geschokt aan. ‘Heb je dat net even telefonisch geregeld?’
‘Kwestie van de juiste mensen kennen, François. De vader van een goede vriend van mij, waar ik zelf ook wel zaken mee doe, is een investeerder. En hij staat bij mij nogal in het krijt. Vandaar dat hij nu die aanbieding doet.’
‘Maar hij heeft ons niet eens gesproken?’
‘Hij vertrouwt in dit geval op mijn oordeel. Hij weet ook wel, dat ik er wel een goede kijk op heb. Ik doe namelijk ook nog wel een en ander in vastgoed. En ik heb er wel vertrouwen in. Natuurlijk moet ik dan wel even wat inzage in jullie financiën hebben, maar in principe kunnen we dit al snel regelen.’
François kijkt Helene aan. ‘Wat zeg jij ervan, Helene?’
‘Dit moeten we doen, François! Zo’n kans krijgen we nooit weer! Vijftien jaar is wel wat krap, maar dat moet ons wel lukken. En het scheelt ons enorm veel in de rente. En je weet nooit wat mijnheer Frigeur er volgend jaar voor zal vragen. Het zal zeker niet goedkoper gaan worden.’
François knikt. Dat is ook zijn mening. Hij rekent even snel in zijn hoofd, wat dan de opbrengst voor volgend jaar zou zijn. Maar hij komt er niet helemaal uit.
‘Misschien moesten we dit maar even aan tafel goed gaan bekijken en uitrekenen.’
‘Dat kan, ik heb mijn laptop bij, daar kan ik jullie de kosten wel even op uitrekenen.’

Even later zitten we aan tafel, waarbij ik al snel het voorstel van Hans per email binnenkrijg. Helene moet lachen, als ze leest, dat Hans een goed wijnpakket aan het eind van het jaar wil ontvangen. Dat heeft hij gewoon in zijn voorwaarden gezet. Maar bij het narekenen blijkt, dat François en Helene, zelfs met de aflossing en rente, er genoeg aan overhouden om er goed van te kunnen leven. Ze moeten dan wel nog even naar Nederland komen om het contract te ondertekenen, maar dat hebben ze er graag voor over. Het is bovendien een eerlijk contract, zoals ik ook wel verwacht had van Hans, met goede voorwaarden, waarbij het perceel als borg staat. En aangezien dit alleen maar in waarde zal stijgen, hoeft Hans zich daarover ook geen zorgen te maken over risico’s.
En dat is een hele opluchting voor zowel François, als voor Helene. Hun toekomst lijkt hierdoor wel gewaarborgd. En ook voor ons, Lisa en ik, lijkt er nu wel een doorbraak te zijn. Het bevalt ons, wat we nu hebben gezien, en met de uitbreiding van hun wijngaard, lijkt het nu vrijwel zeker, dat we gaan doorzetten met onze plannen. En dat bespreken we dan ook met hun. Nog voordat de avond voorbij zijn, hebben we al een overeenkomst gesloten. Wij gaan de exclusieve verkoop van hun wijnen verzorgen, terwijl François en Helene zich volledig gaan richten op hun wijnen. Ze krijgen daarvoor een vast bedrag per liter wijn, die ze maken, natuurlijk wel gerelateerd aan de soorten wijn, en daar bovenop krijgen ze een deel van de opbrengsten van de verkopen. Daar kunnen wij een goede boterham aan verdienen, en François en Helene ook. En daarmee valt er voor iedereen een zware last van onze schouders. En daarbij zijn we als personen veel dichter bij elkaar gekomen. En dat blijkt zeker, in het weekend, dat we daar bij hun verblijven.

Het zijn echt heel aardige mensen, met wie we zeker een verbondenheid voelen. Zeker als Helene ons vertelt, dat François en zij vroeger buren waren, maar dat ze zelf wel de eerste stap had moeten zetten om hem te verleiden.
En dat zorgt natuurlijk voor een lach van Lisa, die hetzelfde heeft moeten doen. We vertellen ze dan, hoe wij elkaar hebben leren kennen, en dat schept natuurlijk een band. Maar ik heb dan ook met François een gemeenzame band, vooral op het gebied van kruiden en smaken. Het blijkt, dat hij ook best wel wat weet van kruiden, en het blijkt, dat hij me zelfs een en ander kan leren. En hem natuurlijk ook wel een en ander. En Lisa en Helene kunnen het ook heel erg goed met elkaar vinden. Helene zou zelf erg graag kinderen willen, maar tot nu toe is het hun nog niet gegeven. Maar juist daarom vindt ze het fantastisch, dat Lisa zwanger is.

François zitten naast elkaar, als we onze vrouwen daarover horen praten. François zucht eens diep en zegt: ‘Ik zou er echt alles voor geven, om Helene een kind te geven. We hebben al eens nagedacht over adoptie, maar dat is voor Helene niet hetzelfde. We zijn ook al naar de dokters geweest. In principe is er niets mis met mij of Helene, maar om de een of andere manier wil het gewoon niet lukken.’
Ik kijk François aan, en zie bij hem ook een diep verlangen naar een kind van hem en Helene. Ik sta op en zeg tegen François: ‘Kom eens mee, ik ga je iets maken, waarmee jullie misschien geholpen konden zijn. Het is geen garantie, maar wie weet helpt het.’
François kijkt me verbaasd aan, maar volgt me richting zijn laboratorium. Daar heb ik alles gezien, wat ik nodig heb. Het is iets, wat me mijn leraar eens lange tijd geleden heeft geleerd. Hij noemde het een middel voor de vruchtbaarheid. Ik heb er altijd sceptisch tegen aan gekeken, maar nu ik François en Helene zo zie, wil ik het toch aan hun geven. Baat het niet, dan schaadt het niet.
François ziet me in de weer met verschillende kruiden. Dan vraag ik hem om een fles rode wijn. Dat is natuurlijk voor François geen probleem, alleen vraagt hij me, welke hij moet nemen.
‘Een wijn, die Helene erg lekker vindt. Dit is een geheim recept, François. Volgens de man, van wie ik het geleerd heb, zou het behoorlijk effectief zijn. Het zou de vruchtbaarheid enorm verhogen.’
‘Ja, maar Helene houdt zelf niet zo van wijn met kruiden erin, Peter.’
Ik lach. ‘Dat hoeft ook niet, François. Ik ben er zeker van, dat dit geen heel lekker drankje zal worden. Het zou deels psychologisch moeten werken, en deels door stimulatie door de kruiden en de alcohol. De alcohol zou ervoor moeten zorgen, dat de heilzame werking sneller in je bloed wordt opgenomen. Dat is iets, wat wel klopt, maar ik weet dat dit niet alleen zorgt voor meer vruchtbaarheid, François. Als je Helene kunt overhalen om dit te drinken, ben ik bang, dat jullie allebei morgenvroeg niet heel erg fris zullen zijn. Het is ook een afrodisium, ze zal seks willen hebben. En dat lijkt me wel een voorwaarde, voor als je kinderen wilt krijgen…’

François twijfelt dan geen moment en haalt me een fles wijn. Ik kijk hem aan, want hij heeft me zelf verteld, dat dit een van zijn duurdere wijnen is.
‘Weet je het zeker, dat je deze wijn wilt gebruiken?’
‘Heel zeker! Dit is de favoriete wijn van Helene, maar buiten dat, is het me echt alles waard om haar gelukkig te krijgen. En als zij gelukkig is, dan ben ik dat ook.’
‘Weet je zeker, dat je er klaar voor bent om vader te worden?’
François glimlacht. ‘Nee, maar was jij dat ook, toen je van Lisa te horen kreeg, dat ze zwanger was?’
Ik moet nu ook glimlachen. ‘Nee, maar ik herinner het me nog zeer goed. Dat zal me altijd bijblijven. Dat is zo bijzonder, dat vergeet je gewoon niet meer!’
‘Dat bedoel ik nou. Ik zal nooit weten of ik er klaar voor ben. Ik zal het gewoon moeten afwachten.’
Ik neem de fles van hem aan, en trek de kurk eruit. Ik doe maar een heel klein beetje van de kruidenmix in de wijn, waarop ik er met een dun staafje in roer. Dan duw ik de kurk er weer in en geef de fles terug aan François.
‘Dit moet nu nog een tijdje rusten. Minimaal een week, en hoe langer het blijft staan, des te beter het zal werken, maar ook hoe aangenamer de smaak wordt. Het zal zeker niet zo lekker zijn, dan normaal, maar zeker wel drinkbaar.’
‘Hoelang zou jij wachten?’
‘Ongeveer twee weken, dat zou genoeg moeten zijn. Maar het helpt als je weet, wanneer ze op haar vruchtbaarst is. Geef haar dan de wijn te drinken, en wie weet, hebben jullie dan wel geluk.’
François omhelst me. ‘Dank je, Peter. Als het werkt, dan vernoem ik een wijn naar jullie!’
‘Daar houd ik je aan, François. François legt de fles wijn dan zorgvuldig weg, en gaan we weer terug naar onze vrouwen. Maar het is dan weer bijna tijd om naar huis te rijden, en dat betekent afscheid nemen van onze nieuwe vrienden. En dat is moeilijker, dan gedacht.

Met weemoed en tranen in onze ogen nemen we afscheid van onze vrienden. En op de terugweg heeft Lisa het daar wel moeilijk mee.
‘Ik vind het echt jammer om bij ze weg te gaan, Peter. Helene voelt echt als een goede vriendin, en ik geloof, dat het ook wederzijds is. En jij leek wel goed te kunnen opschieten met François. Wat waren jullie daar straks nog aan het doen, net voordat we gingen?’
‘O, gewoon een ingeving, dat moest ik met François delen. Maar je hebt gelijk, ze zijn echt vrienden geworden. Maar goed, dat we al hebben afgesproken, dat ze binnenkort ons komen bezoeken.’
‘Ja, maar dat duurt nog een hele maand! Ik zal ze zeker missen!’

Eenmaal thuis gaan we nu ook echt aan de slag met onze nieuwe uitdaging. We gaan op zoek naar een plek, waar we de wijn kunnen opslaan en vanwaar we alles gaan distribueren. En dat bespreek ik ook met Hans, omdat ik met hem toch alvast een en ander glad moet strijken voor de lening aan François en Helene. En via Hans kom ik terecht bij een bedrijf, dat gespecialiseerd is in wijnopslag. Dat betekent wel extra kosten per fles wijn, maar als ik alles terugreken, is me dat uiteindelijk goedkoper, dan zelf een ruimte huren of kopen. Zeker als beginnend bedrijf is dat wel een voordeel.
En na twee weken hard werken, is het dan zo ver. We zijn helemaal klaar voor de verkoop van de wijnen van François en Helene. Zelf komen ze de eerste vracht brengen, ruim duizend flessen wijn, in een bestelwagen, de rest halen we zelf op. En in de week tot het weekend, waarin ze zullen komen, zijn we dan ook de dagen aan het tellen, totdat ze komen. Hans zal dan ook aanwezig zijn om de lening helemaal af te ronden.

Maar rond de middag komt er dan toch een grote bestelbus de straat in gereden, waar we François en Helene al staan op te wachten. Het voelt alsof we elkaar een eeuwigheid niet meer hebben gezien, terwijl het nog maar enkele weken geleden is. Maar tijdens de begroeting fluistert François me in mijn oor: ‘Die wijn van jou, die werkt prima! Je had niets te veel gezegd, ik geloof niet, dat we de laatste jaren ooit zoveel seks op een dag hadden, als de afgelopen week.’
‘O, dus jullie hebben flink zitten oefenen?’
François glimlacht. ‘Oefen deden we al langer, maar nu was het soms bij de beesten af. Maar ik klaag niet, ik heb me nog nooit beter gevoeld. En het zou best wel eens kunnen, dat het heeft gewerkt. Normaal zou Helene nu ongesteld moeten zijn, maar dat is ze niet. En normaal kun je er een klok op stellen. Dus zeg maar hoe we onze volgende wijn moeten noemen. Naar jou, of naar Lisa?’
Ik glimlach. ‘Ik heb liever niet, dat je die wijn naar mij of Lisa noemt. Of weet je wat? Noem de wijn dan maar naar mijn nichtje, Charlotte. Want die heeft wel gezorgd, dat Lisa en ik zo tot elkaar gegroeid zijn. Niet bewust, maar alleen door er te zijn. Bovendien bekt Charlotte toch veel beter, dan Lisa of Peter?’
François glimlacht. ‘Dan zal onze volgende wijn Charlotte heten. Maar daar zal je nog even op moeten wachten. Die is pas over vijf jaar goed.’
Ik haal mijn schouders op. ‘We hebben tijd genoeg. En wie weet, loopt er dan een kleine François of Helene bij je rond!’
‘Ik hoop het, Peter. Echt, ik hoop het!’

We laden dan snel de bus leeg in mijn garage, en zetten ons dan in onze tuin neer. Het zakelijke kan nog wel even wachten. Uiteindelijk praten we op een gemoedelijke manier toch over het zakelijke, wat dan overigens toch snel geregeld is, Hans doet op zich niet zo heel moeilijk, vooral omdat François hem garandeert dat de aankoop netjes via een notaris zal plaatsvinden. Niet veel later gaat Hans weer naar huis, en ik wens hem succes met zijn operatie, die hij de volgende week zal ondergaan.
Maar zodra Hans weg is, zegt Helene tegen mij: ‘Wat heb jij met die wijn gedaan, Peter?’
Ik grijns en zeg: ‘Hoezo, was hij dan niet lekker?’
‘Niet echt, maar de werking ervan was anders wel goed te merken! We leken net een stelletje konijnen!’
Lisa kijkt me verbaasd aan, ze weet daar nog helemaal niets van. Ik zie haar verbaasd kijken en zeg: ‘Je hebt me toch nog gevraagd, toen we op de terugweg naar huis waren, wat ik nog samen met François heb gedaan, dat dus. Een klein geheim receptje met die wijn. Gewoon om ze even wat te helpen.’
‘Wat heb je dan gemaakt, een soort liefdesdrankje?’
‘Zoiets, het heeft wel ongeveer zo’n effect. Maar geen zorgen, dat heb ik voor jou nog nooit nodig gehad! Bovendien denk ik niet eens, dat je het zou willen drinken, zo lekker is het niet!’
Helene antwoordt: ‘Zo erg was het niet, zeker niet toen ik eenmaal merkte, wat voor effect het op me had!’
Ze vervolgt: ‘Maar het heeft misschien wel een gunstig bijeffect gehad. Ik zou nu ongesteld moeten zijn, en normaal kan ik daar de klok op zetten. Maar dat was gisteren en vandaag ook nog niet. Er zou nu misschien wel een kans in zitten, dat ik zwanger ben. Oh, dat hoop ik echt! Dank je wel, Peter!’

Lisa vraagt dan aan mij: ‘Wat heb je dan precies gemaakt voor Helene en François?’
‘Nou ja, het is een soort stimulerende kruidenmix, die prima met wijn gebruikt kan worden. Dat heb ik destijds van mijn Chinese meester geleerd. Om het even plat te zeggen, je wordt er enorm geil van, maar het werkt ook stimulerend voor je vruchtbaarheid. Dus dat heb ik voor jou niet nodig!’
Lisa lacht. François en Helene hebben dat natuurlijk niet verstaan, en ik leg het hun in het Frans uit. Daar moeten ze vervolgens ook om lachen, ze weten immers wel, dat Lisa zwanger is. Helene vraagt dan: ‘Misschien is het wat persoonlijk, maar ik vraag me eigenlijk wel af, hoe het met de seks zit, als je eenmaal zwanger bent.’
Lisa begint te lachen. ‘Of het bij iedereen hetzelfde is, dat weet ik niet, maar ik geloof niet dat Peter iets te kort komt!’
Ik moet daar ook wel om lachen. ‘Het is eerder andersom, Helene. Lisa wil juist meer seks. En natuurlijk is het nu wat meer oppassen, maar niet minder fijn! En wie ben ik dan, om het haar niet te willen geven?’
Helene lacht. ‘Ja, en dat zal jij wel ontzettend erg vinden, Peter!’
Lisa lacht. ‘O ja, dat vindt Peter echt heel erg. Hij kan dan zo’n zielig gezichtje trekken!’
‘Wacht maar, tot jij je zielig gezichtje trekt, omdat je je jeuk onder niet kan bevredigen, Lisa!’
Ze steekt haar tong naar me uit, omdat ze weet dat het loze bedreigingen zijn. We plagen elkaar wel meer op die manier. En dat begrijpen François en Helene maar al te goed.

Opeens zien ze in de tuin mijn zus lopen. Doordat we onze tuin bij elkaar getrokken hebben, door het achterste gedeelte van de tuin open te maken, terwijl het voorste gedeelte nog wel afgescheiden is voor wat meer privacy, is onze tuin veel groter en ook mooier geworden. Helene ziet haar lopen.
‘Peter, loopt daar iemand in je tuin?’
‘Oh, dat is mijn zus! Die woont hier langs, en we hebben de tuin met elkaar verbonden. Kijk, zij hebben een zwembad, en daar maken wij ook gebruik van. En Lisa’s ouders wonen aan de andere kant. Daar hebben we ook een opening gemaakt, zodat die gemakkelijker hier kunnen komen. We zijn een hechte familie van elkaar geworden.’
‘O, en die zijn ook naturisten?’
‘Ja, mijn zus en haar man heel zeker. Lisa’s ouders zijn nu ook wel vaker naakt te vinden, maar vooral Lisa’s moeder geneert zich soms nog wel een beetje. Maar ze doet het wel uit vrije wil, maar vaak alleen nog op haar eigen gedeelte. Niet iedereen is daar zo gemakkelijk in. Daarom hebben we ook niet de gehele tuin open gemaakt. Zo heb je nog wat privacy.’
‘Weet de buurt dan, dat jullie hier zo naakt rondlopen?’
‘Dat weet ik niet, maar ik vermoed van wel. Maar buiten de deur hebben we gewoon altijd kleren aan. Daarom is het ook zo fijn om in Sare dat niet te hoeven. Ja, je trekt je kleren aan als je naar het dorp toe gaat, maar als je wilt wandelen, dan doe je dat gewoon. Dat is op zich een bevrijding.’
‘Maar voelt het dan niet raar, als je mensen tegenkomt?’
‘In het begin wel, maar dat went wel. Bovendien zijn de mensen in de omgeving er inmiddels wel aan gewend geraakt. Er zijn er wel, die zich er aan storen, maar daar proberen we wat aan te doen. Ik ben nu in overleg met de gemeente om bepaalde paden te merken als vrij voor naturisme en paden waar dat dan niet mag. En daar willen we ook wat voorzieningen maken, voor mensen die zich daar dan willen omkleden.’
‘Interessant. Ik wist niet, dat je je daarmee bezig hield in Sare. Zit je in de politiek of zo?’
Ik lach. ‘Nee, maar ik werd gevraagd door de burgemeester. De man, die het eerst regelde, zit nog in de rouw en bovendien is hij ook best al op leeftijd. Je zal hem ongetwijfeld al eens gezien hebben, zijn naam is James.’
Lisa vervolgt: ‘En die heeft een enorm apparaat tussen zijn benen hangen.’
Helene lacht. ‘Ja, ik weet dan wel, wie je bedoelt. Die is moeilijk te missen als je gaat wandelen. Maar heeft die niet sinds kort een hele jonge vriendin? Ik bedoel, ik heb hem laatst met een vrij jong meisje zien lopen.’
‘Dat klopt, Jennifer. Een schat van een meid. Ik ben bang, dat wij die bedorven hebben. Door ons is ze in Sare terecht gekomen. Ze studeert geschiedenis in Bordeaux en via James kon ze stage lopen in de grotten. Maar toen leefde de vrouw van James nog, Jenny. Die was ernstig ziek geworden, en Jennifer zou dan voor haar gaan zorgen. Nou ja, ik denk, dat toen de vonk bij hun is overgeslagen. In ieder geval heeft James veel steun aan haar. Maar of het ook een lang leven beschoren heeft, dat is natuurlijk nog maar de vraag. Jennifer is nog heel jong, en James is niet bepaald jong te noemen.’
‘Is hij dan rijk of zo?’
‘Nee, niet dat we weten, Helene. Ik denk wel, dat er oprechte liefde tussen James en Jennifer is. Zo komt het in ieder geval bij mij over.’
Helene zegt dan: ‘Maar dat jullie naakt lopen, dat heeft niets met seks te maken?’
‘Nee, niet echt. Nou ja, soms raak je wel wat opgewonden, maar dat zou ik ook hebben als ik een mooie vrouw zou zien. Maar het maakt nogal een verschil uit of je iemand gewoon aantrekkelijk vindt, of erover fantaseert. Kijk, mijn zus is best aantrekkelijk, zelf voor haar leeftijd. Maar daar heb ik geen fantasie over. En zo werkt het ook met andere naturisten. Je ziet het wel, maar je denkt er verder niet bij na. Je lichaam reageert er soms wel op, maar dat is niet zo zeer bewust.’
‘Dus als ik me hier zou uitkleden, dan zou je dat niet opwindend vinden?’
‘Nou ja, je bent een aantrekkelijke vrouw, Helene. Kijken doe je toch wel. Maar je leert er langs te kijken. Maar het voorkomt niet, dat sommige delen van je lichaam reageren. Maar het is niet zo, dat het ook meteen interesse naar jouw kant zou zijn. Zo werkt het dan weer niet.’
‘Oké, dat begrijp ik dan wel. Ik denk, dat ik ook wel naar jou zou kijken, als jij uit je kleren ging. Meer uit nieuwsgierigheid, dan dat ik echt interesse had. Ik heb meer dan genoeg aan François.’
‘Dat bedoel ik nou. Meer is het eigenlijk niet.’

François zegt dan tegen Helene: ‘Heb je nu ook opeens interesse om uit je kleren te gaan?’
‘Nee, ik ben gewoon nieuwsgierig. Ik wil gewoon begrijpen, waarom mensen het zo fijn vinden. Want anders zou je het toch niet doen, of wel?’
‘Ja, maar James doet het bijvoorbeeld ook, omdat hij niet tegen die kleurstoffen in kleding kan. Daar is hij allergisch voor. Dus die mensen zijn er ook. Bij ons is het ook uit nieuwsgierigheid geboren, en nu doen we daar ook niet moeilijk over. We lopen net zo graag aan met of zonder kleren. Het maakt voor ons geen verschil meer uit.’
‘Stel, jullie zouden nu in Sare zijn, zouden jullie dan zonder kleren rondlopen?’
‘Als we weten, dat er geen bezoek komt, dan waarschijnlijk wel, mits het warm genoeg is. We hebben ook geen zin om kou te lijden.’
‘En hier binnen?’
‘Daar geldt hetzelfde. We doen het niet altijd, want soms is het ook onpraktisch, zeker als je nog weg moet.’
‘En met koken dan?’
‘Dan binden we een schort voor, dat is meestal voldoende.’

Het valt mij en Lisa op, dat François en Helene erg nieuwsgierig zijn naar het naturisme. Ze stellen er genoeg vragen over. Dus ik stel dan maar de vraag: ‘Jullie zijn er wel erg nieuwsgierig naar, moet ik zeggen. Hebben jullie interesse om ook naakt te gaan lopen?’
Helene kijkt François aan. François zegt: ‘Nou ja, hoe moet ik dat zeggen. Het is niet zo zeer, dat we erover denken om het te doen, maar we zijn gewoon erg nieuwsgierig! Het is zo moeilijk voor te stellen, dat mensen het gewoon vrijwillig doen, zonder zich te schamen.’
Lisa antwoordt glimlachend: ‘Die schaamte is er vrij snel vanaf. Dat verschilt van persoon tot persoon. Ik vond het eerst ook eng, maar nu stoor ik me er helemaal niet meer aan, als mensen me nakijken. Ik ben eerder trots op mijn lichaam, waarom zou ik dat altijd met stof moeten verhullen. Dit is wat ik ben. Als het je niet bevalt, dan heb je pech gehad!’
Daar moet Helene om lachen. ‘Dat is ook een manier om ermee om te gaan. Maar het gaat dus echt niet om seks?’
Lisa antwoordt meteen: ‘Nee, niet direct, maar ik kan je wel vertellen, dat het ons seksleven geen kwaad heeft gedaan. Zeker als Peter veel naakte vrouwen heeft gezien. Zoals hij al zei, je ziet het wel, maar je denkt er niet echt over na. En dat spaart hij dan wel op voor onze intieme momenten…’
En dat doet wel een wenkbrauw van Helene fronsen. Ze zegt dan eerlijk: ‘Misschien is het dan wel iets voor ons om eens te proberen. Want ik heb wel gemerkt, dat bij ons de liefde er nog wel is, maar niet meer zo de passie. En dat heeft me die kruidenwijn van Peter meer dan duidelijk gemaakt. Dat was de passie, die we al een hele tijd kwijt zijn geraakt.’

Nu begint me dan ook iets te dagen. ‘Dus jullie hopen met naakt lopen jullie seksleven weer wat meer leven in te blazen? Ik dacht, dat jullie daar geen gebrek aan hadden?’
Nu moeten François en Helene allebei flink blozen. Ze hadden niet zo’n directe vraag verwacht. Helene zegt dan: ‘Om eerlijk te zijn, begint het wel een beetje een sleur te worden. En het is echt niet, dat we niet meer van elkaar houden, of geen seks meer met elkaar hebben. En het ligt er ook niet aan, dat we niet willen, maar het is hard werken op de boerderij. En het huisje in Sare is dan ook echt een uitlaatklep. In die tijd hebben we ook wel regelmatig seks met elkaar, maar thuis zijn we meestal te moe. Maar thuis zou ik ook niet naakt rond willen lopen, daar komen te veel mensen. Die zouden het niet begrijpen. Maar omdat het vrij normaal is, om daar in Sare naakt rond te lopen, zou het voor ons wel kunnen werken.’
François knikt. ‘Dat zal ook wel de reden zijn geweest, dat we nooit kinderen konden krijgen. We hebben het gewoon te druk. En nu er een deel van de druk wegvalt, hebben we ook wat meer tijd om eens terug naar Sare te gaan. En wie weet, proberen we het dan een keer uit.’
Lisa zegt dan: ‘En als je het aandurft, probeer je het gewoon nu hier uit. We zijn wel wat gewend intussen, hoor! En dan doen we gewoon met jullie mee!’

François en Helene kijken even kort geschokt, maar dan naar elkaar. Helene antwoordt dan: ‘Dat durfden we jullie niet te vragen. Zouden jullie dat niet erg vinden? Misschien dat we het dan minder eng vinden. We vertrouwen jullie namelijk wel, en dat maakt voor ons een groot verschil uit.’
Ik haal mijn schouders op. ‘Dat is echt geen probleem. Dan doe ik de rolluiken voor dicht, dan weten mijn buren, dat we ongekleed zijn.’
Lisa ziet, dat Helene toch nog wel wat zenuwachtig is. ‘Ik begrijp, dat je nu wat zenuwachtig bent. Misschien is het handiger, als je je even op de slaapkamer uitkleedt, en dan een badjas aantrekt. Dan voelt het niet meteen zo naakt, terwijl je dat wel bent. Dan kun je al een beetje aan dat gevoel wennen.’
Dat voelt als een hele opluchting voor de beiden. Ik zeg tegen François en Helen: ‘In de kast hangen voor jullie allebei een aantal badjassen. Die hadden we er al neergehangen voor het douchen.’
‘Ja, dat zou fijn zijn. Gaan jullie dan ook al meteen naakt?’
‘Als dat voor jullie geen te grote overgang is? Anders trekken we ook wel even badjassen aan.’
Helene knikt. Dan zucht ze eens diep. ‘Ik vind het wel een beetje spannend! Maar eens moet ik die stap zetten.’
Ze staat dan op en trekt François overeind. Die is nu ook zichtbaar wat zenuwachtig, men ze vertrekken naar boven. Als ze ook maar net weg zijn, komt plotseling Charlotte binnen.

‘Hoi Lisa, hoi Peter!’
‘Ah, Charlotte! Wat brengt jou hier?’
‘Ik hoorde van mam, dat je gasten hebt uit Frankrijk. En ik wilde gewoon kennismaken.’
Lisa glimlacht. ‘Dat is erg aardig van je, maar onze gasten denken er over na om ook naakt te gaan lopen. En dat willen ze nu voor het eerst proberen. Ik weet niet, of het zo’n goed idee is dat jij hier bent.’
Ik onderbreek Lisa dan even. ‘Of juist wel, Lisa. Charlotte, als jij je dan ook uitkleedt en een badjas aantrekt, je weet wel net als toen bij Lisette. Misschien dat ze dan wat sneller wennen. Ze kennen jou nog niet, dat zou voor hun het misschien iets gemakkelijker kunnen maken.’
‘O, dat is geen probleem. Ik weet waar de badjassen hangen, dan zal ik me snel even omkleden.’
‘Goed, dan doen wij dat ook.’
We hebben ons al snel omgekleed, en zijn al weer onder, voordat François en Helene klaar zijn. En ik begrijp het heel goed, dat ze wat zenuwachtig zijn. Maar na een minuut of tien komen ze toch naar beneden, en zien dat we bezoek hebben gekregen. Maar Charlotte reageert alsof het maar heel normaal is, dat iedereen hier in badjassen zitten. En dat kalmeert de beiden.

We praten dan over heel gewone dingen. Als Lisa even later wat te drinken komt halen, komt ze zonder badjas terug. François en Helene kijken nog wel even verbaasd, maar merken dat we niet anders reageren. En daardoor valt de naaktheid van Lisa helemaal niet meer op. Op die manier laten we François en Helene wennen. En weer iets later haal ik wat hapjes, die ik al van tevoren had klaargemaakt. En ik kom dan ook naakt terug. Ze kijken nog wel even op, maar gaan gewoon verder met praten. Als Helene iets later naar het toilet moet, komt ze ook zonder badjas terug. En dan is er voor Charlotte en François geen reden meer om hetzelfde te doen. François bloost nog wel even, maar dat is snel voorbij. Charlotte heeft inmiddels goed kennis gemaakt met François en Helene, en praat zonder enige remming met hun. Haar Frans is zeker de laatste tijd behoorlijk beter geworden, die heeft ze extra als vak erbij genomen, en dat kan ze nu mooi testen. Maar ze houdt het netjes en gaat een tijdje later weer naar huis, waar ze zich snel weer aankleedt, omdat het buiten veel te koud is.

Als ze weg is, zegt François: ‘Dus dat is Charlotte, waar we de wijn naar moeten noemen?’
Ik knik. ‘Dat is ze. Een leuk meisje, of niet?’
‘Ja, erg leuk. Het was wel even schrikken, toen we haar zagen. Maar je had helemaal gelijk, het is gewoon even wennen, en dan merk je het niet eens meer! En dat idee met die badjassen, geniaal!’
En dan wat zachter zegt hij tegen me: ‘En verdorie, je vrouw ziet er anders ook niet verkeerd uit, Peter! Je bent een geluksvogel!’
‘Dat geldt ook voor jouw vrouw, François.’

Het wordt nog een hele gezellig avond, na een goed avondeten. François en Helene zijn erg te spreken over de drankjes, die we ze schenken. Weer eens wat anders, dan wijn. Maar we maken het niet al te laat, want ze zijn toch nog wat moe van de lange reis. Lisa en ik gaan ook naar bed toe, maar zo vermoeid blijken François en Helene dan toch niet te zijn. We horen bekende geluiden uit de logeerkamer. Lisa lacht. ‘Volgens mij schijnt het bij hun ook te helpen.’
Ik lach. ‘Dat was te verwachten, Lisa. Zag je François niet de hele tijd naar jou en Charlotte kijken?’
Ze lacht. ‘Natuurlijk was me dat wel opgevallen. Net alsof jij je ogen niet tegoed hebt gedaan aan Helene. En ik geef je niet eens ongelijk, ze is best mooi. Maar je deed het wel zonder echt op te vallen.’
‘En jij vond het zeker heel vervelend, dat François je zo aankeek.’
Ik kus haar dan in haar nek. Lisa kreunt lichtjes. Hees zegt ze dan: ‘Ja, ontzettend vervelend!’
En ze kreunt dan nog harder, als ik haar borsten onder handen neem. En met mijn andere hand glijd ik tussen haar benen. En precies zoals ik al verwacht had, is Lisa al botergeil. Ze kreunt als ik een vinger over haar schaamlippen laat glijden. Glijden, want ze is al behoorlijk nat. En haar genotsknobbeltje staat ook al paraat en steekt al parmantig vooruit. Ik laat mijn vingertoppen over het gevoelige knobbeltje glijden, wat een goedkeurend kreuntje van Lisa oplevert. ‘O ja, ga door!’
En dat doe ik maar al te graag! Ik kus dan haar borsten, terwijl ik mijn andere hand haar klitje masseer. Lisa krult haar rug van extase en jammert van genot. Heel erg veel hoef ik dan niet te doen, voordat ze haar eerste orgasme krijgt. Maar zoals altijd kan ze er niet genoeg van krijgen. Ze trekt me omhoog, en begint me te zoenen. En mijn pik schuurt dan tegen haar benen aan. En ik weet al precies, wat ze wil. En dat blijkt ook enkele momenten later, als ze met haar vrije hand mijn pik zoekt, en die naar haar kutje leidt. Ik druk mijn pik dan tussen haar schaamlippen in, en voel weer haar hete grotje. En dat is voor mij dubbel genieten, omdat ik weet dat er over enige tijd daar een kind van ons vlees en bloed weer uit zal komen. En met veel liefde pomp ik er nog wat extra zaad in. Het heeft niet erg lang geduurd, voordat ik klaarkwam, ik was er meer aan toe, dan ik zelf had gedacht. Dat is voor Lisa geen probleem, ze weet dat er nog wel een ronde volgt.
Ze glimlacht alleen. ‘Je was volgens mij nogal opgewonden, Peter!’
Ik glimlach terug. ‘En dat geldt ook voor jou, Lisa!’

We liggen dan gewoon even in elkaars armen. We hoeven niets te zeggen, ons oogcontact zegt meer dan woorden kunnen doen. Maar op een gegeven moment vallen de ogen van Lisa toch dicht. Dat gebeurt wel vaker, nu ze hoogzwanger is. Ik had eigenlijk nog voor een tweede ronde willen gaan, maar dat laat ik nu toch maar liever. Ze is al meteen in een diepe slaap, en snurkt zelfs een beetje. Dat is ook iets van de laatste weken. Gelukkig snurkt ze niet hard, maar is wel duidelijk hoorbaar. Dat zal wel komen, doordat haar buik toch al best dik begint te worden. En hoewel Lisa zegt, dat ze van haar zwangerschap nauwelijks last heeft, merk ik dat wel aan haar. Het zijn kleine dingen, zoals het snurken en opgezwollen voeten en enkels. Die masseer ik dan liefdevol voor haar, maar dat is helaas niet afdoende. Gelukkig kan ze wel goed slapen, en tegenstelling van de verhalen, die we van anderen horen. Alleen kan ze soms op de vreemdste momenten wakker worden en me wakker maken, omdat ze dan zin heeft in een boterham met zure haring en pindakaas. Niet bepaald een culinaire combinatie, maar wel iets, waar ze over kan watertanden. En nog een vreemd gebruik, dat ze nu heeft, dat ze ook verzot is op zoethout. Eerst lustte ze dat niet eens. En tegenwoordig wil ze niet eens de deur uit, zonder dat ze het bij zich heeft. Ik kijk nog even naar haar en val dan ook in slaap.