Ivo heeft alleen nog maar oog voor Ymke, niet meer voor zijn omgeving, hij voelt hoe de greep van haar benen verslapt rond zijn middel en even later glijdt hij uit haar. Draai je om, zegt hij zachtjes. Ymke draait zich om, drukt haar kontje iets naar achteren en al snel voelt ze hoe hij moeiteloos zijn weg weer vind in haar soppende grotje. Ivo bukt zich voorover, graait naar haar borsten die hij moeiteloos over haar beha beugels trekt, trekt speels en plagend aan haar tepels. Ymke komt overeind, draait haar hoofd en kust hem op de mond. Daar staan ze dan met zijn tweeën, letterlijk ineen gestrengeld totaal in elkaar opgaand.

Beiden hebben dan ook totaal geen oog voor de omgeving zo gaan ze in elkaar op, niet wetend dat er iemand van een afstandje naar hun staat te kijken.

Monique ziet met lede ogen aan dat haar kanjer, want zo zag ze Ivo iemand staat te neuken op klaar lichte dag. Ze had haar koffers gepakt, had tegen haar man geschreeuwd dat hij in de stront kon zakken. Ze hadden kinderen ja, maar het waren niet haar kinderen. Het waren kinderen uit zijn eerste huwelijk. Ze had ze verzorgd, maar verder had ze totaal geen band met hun. Hun scheiding werd in sneltrein vaart geregeld, Monique had Richard geld geboden, wat hij zonder meer had geaccepteerd. Nu was ze vrij, vrij om Ivo alles uit te leggen. Ze had de gegevens van zijn ouders opgezocht en toen ze zijn vader had gesproken, had die de weg uitgelegd hoe ze het snelst bij zijn broer kon komen.

Haar ogen staan vol met tranen, ik dacht dat hij om me gaf en van me hield. Met lede ogen kijkt ze toe, hoe hij bijna zijn hoogtepunt bereikt evenals de vrouw voor hem. Ze heeft nooit seks met hem gehad in de zin van dat hij zijn opgezwollen lid bij haar binnen bracht, maar deze vrouw staat hij doodleuk te naaien. Waarom wilde hij wachten bij mij. Waarom wilde hij niet wachten bij haar, vraagt ze zich af.

Een diepe kreun gevolgd door een klein gilletje wordt versterkt in de smalle steeg. Nahijgend, glijdt hij moe uit haar, hij draait haar om en kust haar vol liefde op haar mond. Je maakt me helemaal dol Ymke, en hij streelt haar bezwete haar uit haar gezicht. Beide fatsoeneren ze zich naar proportie en vervolgen dan de weg door de smalle steeg. Beide moeten wennen aan het felle zonlicht, als ze eenmaal gewend zijn, zegt hij zachtjes tegen Ymke deze kant op.

Monique loopt achter hen aan, zo te zien is hij haar al helemaal vergeten, de vrouw die nu naast hem loopt, waar hij net nog zo intiem mee is geweest is lijkt totaal niet op haar. Ze heeft bruin lang haar, groene ogen, had ze gezien in het voorbij gaan, een mooi slank goed gevuld lichaam. Zij heeft zwart haar, bruine ogen, iets minder mooi slank, maar ze mag er best wezen vind ze zelf.

Ze volgt de twee op een afstandje, wanneer moet ze hen nu aanspreken, wanneer is het goede moment. Nooit is het goede moment, denkt ze. Ze ziet dat de vrouw aan zijn zijde iets heeft gezien in de winkelruit en wijst het aan, nu is het moment om langs hen te lopen en dan net doen of ik ze tegemoet loop. Zo gezegd, zo gedaan. Ze loopt haastig langs hen, loopt nog enkele meters vooruit en draait zich dan om, om terug te lopen.

Ivo, ziet haar als eerste hij verstart als hun blikken elkaar kruisen. Ymke heeft het gevoeld omdat ze hand in hand lopen dat er iets aan de hand is. Van Joy en Bram, maar ook het nodige van Ivo zelf had ze gehoord over Monique. Is dat haar, die vrouw die je zo pijn heeft gedaan, hoort hij haar vragen. Ja, hoort ze hem zeggen.

Monique loopt op Ivo en haar af, kan ik je misschien even spreken, vraagt ze beleefd. Nee, dat kan niet antwoord Ymke, voor Ivo, we zijn op weg naar pa en ma om de ringen op te halen. Verbaasd kijkt Monique van de één na de ander. Ringen en ze kijkt Ivo niet begrijpend aan. Gaan jullie trouwen, vraagt ze. Ymke weet dat het nu niet aan haar is om te antwoorden. Ivo kijkt naar Monique hij vraagt zich af wat ze hier doet. Wat wil je Monique, hoort hij zichzelf tot zijn verbazing vragen. Zou graag even met je willen praten, antwoord ze naar waarheid, alleen zonder haar, als dit mogelijk is. Ik ben nu met Ymke, is zijn kordate korte antwoord. Monique wend zich nu tot Ymke, is het misschien mogelijk dat ik heel even met Ivo kan praten. Oké, eventjes dan, ik ga wel even naar dat winkeltje, maar we kunnen niet te lang wegblijven, want we zijn nogal druk met de voorbereidingen voor de bruiloft, voegt ze er nog even snel aan toe. Voor Monique haar ogen, kust ze Ivo hartstochtelijk op de mond, die haar kus beantwoord. Tot zo lieverd, zegt ze zacht en ze geeft hem een knipoog.

Nu Ymke uit het zich is verdwenen nemen ze plaats aan een tafeltje op een terras wat een beetje achteraf staat. Opnieuw vraagt hij haar wat ze komt doen. Ze bekijkt hem aandachtig en zegt een beetje op een jaloerse toon. Is zij zoveel beter dan ik Ivo, dat je haar wel neukt en mij niet? Vol ongeloof kijkt hij haar aan. Ik ben bij je ouders geweest, vervolgt ze haar relaas en die hebben mij de kortste weg uitgelegd naar je broer, ik heb jullie bezig gezien in de steeg. Ze wendt haar gezicht af, maar hij heeft de tranen gezien. Je bent jaloers, zegt hij uiteindelijk. Waarom Monique, je bent getrouwd je hebt geen reden om jaloers te zijn. Ik was getrouwd, zegt ze er vervolgens zachtjes achteraan. Nu is het de beurt aan Ivo om haar onderzoekend op te nemen.

Je was mijn held, daar op de berg begint ze zachtjes, dankzij jou weet ik, dat het ook anders kan. Ja, ik had je moeten vertellen dat ik was getrouwd, maar ik durfde het niet. Bang, dat ik niet meer zou mogen voelen wat ik voelde toen jij aan mij werd voorgesteld. Hij kan niet geloven wat hij hoort. Tussen Richard en mij was het liefde dacht ik, hij was ook heel lief voor mij in het begin, maar nadat we getrouwd waren veranderde hij in een tiran. Die kinderen, ja, het zijn niet mijn eigen kinderen, ze zijn van zijn eerste echtgenoot die op tragische wijze bij een verkeersongeval om het leven is gekomen. Ik verzorgde ze, ja dat klopt, maar ik heb er geen band mee. Na jouw plotselinge vertrek ben ik gaan inzien, dat Richard en ik niet bij elkaar hoorden. Onze scheiding is dan in een sneltrein vaart geregeld, mede ook doordat ik hem een geld bedrag heb gegeven wat hij niet kon weigeren.

Ik wil je terug Ivo, ik wil het weer fijn met je hebben, het geluk hebben, voelen alsof ik op wolken loop. Ik ben hiernaar toe gekomen voor jou, voor ons. Ik dacht dat je van me hield. Tranen stromen rijkelijk over haar gezicht, als ze haar gezicht naar hem toewend. Ik dacht dat wij samen een toekomst hadden.

Vol ongeloof staart hij haar aan. Dan begint hij langzaam te praten. Als je me vanaf het begin af aan had verteld dat je was getrouwd, had het misschien anders kunnen lopen, zegt hij zacht. Je hebt het me niet verteld, keer op keer heb ik je gevraagd of je gebonden was, je beweerde dat dit niet het geval was, al die maanden heb je glashard tegen me gelogen. Dag in dag uit, nu kom je hier, laat je me weten dat je bent gescheiden en me terug wilt?

Het zal niet gaan Monique, ik wil je niet terug, nooit meer. Ik ben nu met Ymke, ze maakt me gelukkig, het is misschien snel na onze breuk, maar bij haar voel ik me op mijn gemak, voel niet dat er iets is wat niet klopt. Bij jou had ik altijd het gevoel dat er iets niet klopte. Dat heb ik bij Ymke niet.

Ymke die juist het terras op was komen lopen heeft de laatste zinnen van Ivo gehoord en haar hart stroomt over van liefde. Liefde die ze al heel lang had voor deze knappe man. Hij die haar hart weer laat kloppen.

Ze legt haar handen op de schouders van Ivo, ben er weer zegt ze zacht, hebben jullie een beetje kunnen praten, vraagt ze aan beide. Ja, hoort ze Ivo zeggen. Monique wil me terug, maar ik heb haar verteld dat ik nu met jou ben en nooit meer terug ga naar haar. Monique kijkt naar Ymke. Hoop dat jij hem gelukkig maakt, dan staat ze op, loopt het terras af en verdwijnt in de menigte.

Jeetje, dit had ik totaal niet zien aankomen, fluistert hij zachtjes tegen Ymke, maar ik meende wat ik zei, ik ben nu met jou. Hij trekt haar hoofd naar zich toe en kust haar zacht op haar lippen. Ymke, kreunt zachtjes, kom zegt ze we moeten de spulletjes voor Joy en Bram halen, dan doen we nog een uurtje brainstormen en dan neem ik je mee naar mijn hotel. Ohh…spannend, lacht Ivo, wat gaan we doen in het hotel? Allereerst douchen, lacht ze. Ja, dat zal wel nodig zijn, zijn hand glijdt tussen haar benen, douchen is zeker nodig Ym, je plakt helemaal. Opstaand vervolgen ze snel hun weg naar zijn ouders om wat dingen op te halen voor Bram en Joy.

Ivo loopt door de hal naar binnen waar zijn moeder hem net tegemoet komt lopen. Ymke, zegt hij zachtjes dit is mijn moeder. Will staat de vrouw te bekijken die naast haar zoon staat. Aangenaam kennis te maken mevrouw, hoort Will haar zeggen. Ja, mam dit is mijn vriendin, hij pakt Ymke beet rond haar middel en trekt haar tegen zich aan. Aangenaam kennis te maken Ymke, lacht Will. Ivo, er was hier daar straks een andere vrouw die vroeg waar je was. Je vader heeft haar de weg naar je broer uitgelegd. Mam, dat was Monique, Ymke en ik zijn haar al tegengekomen, we hebben een kort maar duidelijk gesprek gehad. Ze zal ons niet meer lastig vallen.

Mij maakt het niet, ik ben al lang blij dat je ogen weer stralen, zegt ze zacht. En als deze jonge vrouw daar de oorzaak van is, dan ben ik daar heel blij mee. Mama, zo kan die wel weer, wat moet Ymke daar wel niet van denken. Als ik haar zo bekijk gaat zijn moeder vrolijk verder zit dat wel goed. Jullie kwamen zeker de spullen ophalen van Bram en Joy? Ja, dat klopt zegt Ymke en voor ze nog iets anders kan zeggen gaat de telefoon. Het ligt in de woonkamer Ivo op de eettafel. Ze loopt naar de telefoon en neemt op. U spreekt met Will. Ymke die in de hal staat hoort de moeder van Ivo telefoneren, het toestel staat best luid en ze kan vlagen van het gesprek opvangen. Ze komen zo terug Bram, er was een klein oponthoud onderweg met de naam Monique, maar daar zal je vast wel meer van weten. Ik zal het hun zeggen, dadelijk. Ja, Bram dat zal ik doen. Niet veel later komt Will terug gelopen naar de gang. Hoofdschuddend kijkt ze Ymke aan, Bram was al een beetje ongerust omdat jullie zo lang weg waren. Ja, we zijn ook al eventjes weg lacht Ymke, Ivo voegt zich bij hen en zegt gevonden, laten we nu maar terug gaan. We zullen wel moeten lacht Ymke, want je broer heeft ondertussen al hierheen gebeld, maar je moeder was zo verstandig om te zeggen dat we enig oponthoud hebben gehad onderweg. Sorry, zegt ze tegen Will, heb een deel van het gesprek wat u voerde met u zoon opgevangen. Geeft niks meid, maar gaan jullie maar vlug voort, anders belt hij zo vast nog een keer.

Gehaast verlaten ze het huis en lopen terug naar het huis van Joy en Bram. Zullen we weer door de steeg lopen, hoort Ivo Ymke vragen, dat is immers de kortste weg. Graag en hij geeft haar een knipoog. We houden daar zeker wel weer even een stop, zegt ze met een diepe zucht. Ivo stopt en kijkt Ymke opgewonden aan. Krijg je alweer jeuk, zegt hij haar lachend aankijkend. Jeuk, zegt ze, ik heb altijd jeuk, maar ik wil je nog een keer dicht tegen me aanvoelen.

Dan hoop ik zegt Ivo, dat het uurtje bij Bram en Joy razendsnel verloopt en ik snel met jou mee kan naar het hotel. Dan kunnen we samen douchen, hij trekt haar naar zich toe en geeft haar een kus op haar mond, die haar de adem beneemt.

Eenmaal in het steegje aangekomen zien beide dat er een tussenstop niet meer in zit, ze zien hoe medewerkers van de gemeente de takken aan het snoeien zijn en er een reuze lichtval naar binnen schijnt in de donkere smalle steeg. We hebben op de heen weg nog geluk gehad Ymke, maar nu zal het niet meer gaan. Nee, ben bang van niet, anders hebben we veel pottenkijkers.

Bij het huisje van Bram aangekomen ziet Ivo dat zijn broer hen al tegemoet komt lopen, zijn jullie daar eindelijk, heeft wel heel lang geduurd. Dan bekijkt hij de twee mensen voor zich aandachtig. Er is iets voorgevallen tussen jullie twee, jullie plakken bijna aan elkaar vast. Ymke voelt dat haar wangen rood worden. Geweldig roept hij verheugd uit. Wat ben ik blij voor jullie. Door het gejoel van Bram komt ook Joy het huisje uit gelopen, wat is er allemaal aan de hand. Dan kijkt ze naar Ivo en Ymke, ik wist het wel, lacht ze. Ym, welkom bij de familie. Wat hoorde ik van mama aan de telefoon is die Monique hier. Was, lacht Ivo, ik heb haar duidelijk gemaakt dat het nooit meer iets kan worden tussen ons, ze heeft gelogen en niet alleen dat zegt hij, ik ben nu met Ym en dat bevalt me prima.

Joy neemt Ymke apart, jij zit toch nog altijd in het hotel? Ja, Joy dat klopt. Zou het niet beter zijn als je hier komt bivakkeren tot na de bruiloft? Zou ik best wel willen geeft ze eerlijk toe, maar kan je het aan dan als ik ook bezoek over de vloer heb? Als je doelt op Ivo, ja dan kan ik dat wel aan. Onderwijl lopen ze al kletsend naar binnen. Als Bram en Ivo ook aanstalten maken om naar binnen te lopen worden ze echter gestoord door twee stemmen die door elkaar heen roepen. Hé broertjes, laat ons eens binnen. Veronica en Kristel staan voor het hek op en neer te springen. Nee, dat meen je niet, steunt Ivo, jullie ook hier? Nou wat is dat nu weer voor een begroeting Ivo en Kristel geeft haar broer een por tussen zijn ribben. Ivo omhelst eerst zijn ene zusje en vervolgens de andere. Dan lopen ze met zijn vieren het tuinpaadje af en gaan het huis binnen.

Binnen hebben Ymke en Joy zich geïnstalleerd met een glas ice-tea op de bank als het hele koppel de woonkamer binnen komt gewandeld. Kijk eens wie we daar hebben, roept Veronica verheugt uit, de mama die iedere dag ronder en ronder wordt. Dan ziet Veronica nog iemand zitten. Ohh…jullie hebben al bezoek, lacht nu ook Kristel. Ik ben Kris, roept ze opgetogen uit en dat is mijn zus Veronica. Ik ben Ymke, stelt Ymke zichzelf voor. Neem plaats, lacht Joy aan het vrolijke koppel. Bram voorzie jij je familie even van drinken, Ymke en ik zijn al voorzien.

Ivo ploft naast Ymke op de bank en gaat dicht tegen haar aanzitten. Een arm over haar schouders leggend streelt hij haar schouder en er gaat een rilling door Ymke heen. Haar lichaam reageert op zijn aanraking en haar tepels priemen naar voren tegen de stof van haar beha. Ivo is dit niet ontgaan en hij buigt zijn hoofd naar haar oor en fluistert, Ymke toch, we zijn in gezelschap. Net voor hij zich terug trekt, likt hij even snel aan haar oorlelletje. Een zachte kreun ontsnapt uit haar keel. Ymke heeft geprobeerd zo zacht mogelijk te doen, maar het is de anderen in de kamer niet ontgaan. Hé Ivo, breng Ymke niet zo in verlegenheid, hoort hij Joy zeggen.

Kristel en Veronica zitten hun broer aandachtig gade te slaan, ze kijken elkaar aan en beginnen te lachen. Wat zitten jullie te lachen, vraagt Bram die juist komt aangelopen met drinken en wat versnaperingen. Nou, lacht Kris, Ivo hier laat even weten aan ons dat hij zo ontzettend opgewonden is dat hij het liefst Ymke mee zou sleuren naar één van jouw logeerkamers om haar alle hoeken en gaatjes te laten zien. Kris, zegt Ivo en hij gooit haar een kussen toe wat op de bank lag. Het is toch zo, doet Veronica er nog een schepje bovenop. Je vriendin, begint hier midden in de woonkamer gewoon te kreunen, omdat jij haar oorlel aan het aflebberen was. Ymke voelt hoe haar hoofd warm begint te worden, de openheid van de zusjes had ze totaal niet verwacht en ze weet niet waar ze kijken moet. Trek je maar niets aan van hun lacht Bram, jij moet je een beetje inhouden broertje, straks hebben jullie twee nog voldoende privacy hier. Hier, zegt Ivo, volgens mij logeert Ymke in een hotel. Ja, dat klopte lacht Ymke, maar Joy heeft gevraagd of ik hier wil komen logeren tot aan de bruiloft en ze legt haar hand op Ivo zijn wang en dat heb ik geaccepteerd en ze vond het heel niet erg als ik dan jou op bezoek kreeg. Nog voor hij antwoord kan geven, drukt ze haar lippen op de zijne. Jongelui, roept Bram hun tot de orde. Er zijn nog kleine kinderen aanwezig. Dan beginnen ze allemaal te lachen.

Jullie gaan straks de spullen ophalen van Ymke uit het hotel en die breng je dan hierheen. Joy en ik moeten vanavond weg, dus jullie hebben het rijk voor jullie alleen. Weg, waar moeten jullie dan heen, vraagt Ivo nieuwsgierig. Ik weet het niet lacht Joy, het is een verrassing, dus ben heel benieuwd.

Kristel en Veronica gaan na een uurtje weer weg, moet Daniel van het station halen, lacht ze. Veronica moet dan nog een uurtje bij mij blijven en dan komt ook haar vriend eraan. De twee zusjes nemen uitgebreid afscheid van Ivo, Ymke, Joy en Bram en zeggen tegen Ymke, je bent een toffe dame, precies wat onze broer nodig heeft.

Na nog een half uurtje te hebben gekletst, zegt Ivo dan gaan we nu maar de spulletjes van Ymke halen, want denk dat jullie je ook klaar moeten maken voor wat jullie ook vanavond van plan zijn. Joy kijkt op de klok, daar zou je best weleens gelijk in kunnen hebben. Tot zo, dan maar weer, roept Ymke en loopt vervolgens achter Ivo aan.