De huwelijkse plichten werden al vele maanden lang verzaakt. Wim probeerde terug te denken naar de laatste keer dat hij zijn vrouw Clarissa een beurt had gegeven. Hij kon zich de stedentrip in Lissabon herinneren. Daarna kon hij zich niets meer voor de geest halen. Daarvoor moest hij overigens ook al graven in zijn geheugen. Hij wist nog dat hij in Lissabon behoorlijk verrast was toen Clarissa zich vier avonden achter elkaar aanbood voor hete seks. Toen was het al mondjesmaat seksen geweest. Lissabon was nu bijna een jaar geleden. Hij had in het begin nog wel avances gemaakt, maar steeds werd hij afgewezen. ten slotte kwam hij alleen nog bij het masturberen aan zijn trekken. Wim werd er depressief van. Het kon toch niet hun leeftijd zijn? Ze waren beiden eind veertig. Dat zou nog in de seksuele hoogtijdagen moeten zijn. Ze konden zijns inziens zeker nog wel 10 jaar mee. Clarissa was echter altijd moe van het werken in een woonwinkel. Wim werkte zelf ook nog hard, maar voelde zich nooit te moe om te neuken.

Iedere morgen ging Clarissa gekleed in haar werktenue naar de winkel. Een zwarte pantalon en een donkerrode blouse met logo op de linker en naam op de rechter borst.

Ondanks de crisis, die veel kleine ondernemers al de das om had gedaan, bleef het in de winkel waar Clarissa werkte maar ontzettend druk. Wim begon zich af te vragen hoe dat nou kwam. Bij de grote woonwinkelketens was het een stuk minder druk en was er zelfs al flexpersoneel ontslagen. Monique van Vuren had slechts één winkel, die waar Clarissa werkte en waar de klanten in de rij voor de deur stonden.

Wim begon zich ook af te vragen of hem wel de waarheid werd verteld. Dat werd ook veroorzaakt doordat hij op een avond, toen Clarissa onder de douche stond, haar telefoon had gepakt. Hij had eindelijk haar pincode weten te achterhalen en hij opende haar Whatsapp. Hij vond geen bijzondere berichten waar hij mee verder kon. Maar dan vond hij in haar foto’s afbeeldingen die via Whatsapp door collega’s in een groepsapp waren geplaatst. Op het eerste gezicht niets bijzonders, maar dan viel zijn oog op een foto waar ook Clarissa op stond. Op de foto droeg ze haar rode blouse, maar in plaats van de zwarte pantalon droeg zij een zwarte rok. Wim had Clarissa nog nooit in een rok naar haar werk zien gaan.

Hij sloot de telefoon weer af toen hij boven hoorde dat Clarissa haar haar stond te föhnen.

Wim was nog nooit in de winkel waar Clarissa werkte geweest, maar hij wist dat er alleen maar vrouwen bij Van Vuren Wonen werkten en de foto’s van de medewerkers in rokken bleven zijn gedachten bezig houden.

Wim ging zoals gewoonlijk vroeg naar zijn werk. Hij had ontbeten, de krant gelezen en zijn lunchtrommel klaargemaakt. Hij kuste Clarissa gedag en vertrok op zijn fiets.

Zoals iedere dag reed Clarissa met de auto een uurtje later dan Wim naar haar werk.

Ze parkeerde haar auto achter de winkel en ze ging door de personeelsingang naar binnen. Vanachter een zeecontainer werd zij door Wim gadegeslagen. Wim had een dag vrij genomen van zijn werk. Hij zag zijn vrouw gekleed in haar zwarte broek en roede shirt de achteringang betreden. Andere dames arriveerden vlak na elkaar. Sommigen hadden de broek aan, anderen droegen die zwarte rok. Wim wachtte, maar er gebeurde aan de achterkant van de woonwinkel niets meer. Het was bijna half tien, openingstijd. Hij kon toch moeilijk zomaar onverwacht de winkel in lopen? Wat moest hij voor smoes verzinnen? Nog vijf minuten voor openingstijd. Hij kreeg een idee.

Wim nam zijn telefoon uit zijn zak en appte naar Clarissa. Of zij even wilde kijken of zijn bankpas in de auto lag. Hij was hem kwijt. Hij was de vorige avond met de auto even naar de bouwmarkt gereden om lampjes voor de keukenspotjes te kopen.

Even later ging de deur van het pand open en daar verscheen Clarissa, die snel naar de auto liep. Ze droeg een rode blouse en een zwarte rok en pumps. Ze haatte pumps.

“What the fuck..” Fluisterde Wim achter zijn zeecontainer.

Clarissa boog zich voorover in de auto, om te zoeken naar het bankpasje. Ze kon het natuurlijk niet vinden, want Wim had het gewoon in zijn zak. Een windvlaag tilde heel even het rokje van Clarissa op. Het was een seconde en Wim vroeg zich af of hij het goed gezien had. Droeg zijn vrouw niets onder die vreemde rok?

Aan de voorzijde van de winkel gingen zo nu en dan klanten naar binnen. Vanuit een lunchroom hield Wim de winkel in de gaten. Zo nu en dan bestelde hij iets te drinken. Hij zat er uren lang en zag dat het na de lunchtijd steeds drukker werd. Er begon hem iets op te vallen.

De eigenaar van de lunchroom zette een derde kop koffie voor hem neer.

“Mag ik iets vragen?” Vroeg Wim. De man keek hem vragend aan.

“Ligt het aan mij, of is het normaal dat op een doordeweekse dag zoveel mannen naar een woonwinkel gaan? Al dan niet met hun vrouw.”

“Ha! Sinds ruim een jaar is dat bij die woonwinkel heel normaal.” Antwoordde de eigenaar van de lunchroom.

“Oh, hoezo?”

“Ik heb het van horen zeggen, maar het schijnt dat je daar in natura kan betalen. En aangezien er alleen maar vrouwen werken, moet moeder de vrouw haar man meenemen.” De man lachte en knipoogde.

Wim voelde hoe het bloed naar zijn hoofd steeg en zijn hart sloeg over.

Mensen kwamen naar buiten met woonaccessoires en soms een paar stoelen of een tafel. Soms liepen de vrouwen er wat chagrijnig bij te kijken, maar de mannen lachten of leken heel relaxed.

Die avond lag Clarissa uitgeput op de bank.

“Moe?” Vroeg Wim. Hij zette koffie voor haar op de salontafel.

“Bekaf.” Antwoordde ze kort.

“Waarvan dan?”

Clarissa keek hem verontwaardigd aan.

“Waarvan denk je?”

“Ik weet niet. Van het verkopen of van het afrekenen?”

Clarissa ging rechtop zitten en keek hem met een onderzoekende blik aan.

“Wat bedoel je?” Vroeg ze.

“Het is nogal druk in jullie winkel. Vooral het laatste jaar. Dus moet je veel verkooppraatjes houden, maar daar word je niet zo lichamelijk moe van.” Antwoordde Wim.

“Ja, en?” Snauwde Clarissa. Ze kreeg een kleur op de wangen.

“Nou, ik begrijp dat Van Vuren Wonen de klanten ook in natura laat betalen. Dat hoorde ik vandaag. Dat zou verklaren waarom er zoveel mannen op een doordeweekse dag bij jullie komen, aangezien er alleen maar vrouwen werken. En het verklaart ook waarom jij daar in een rokje loopt, zonder onderbroek, terwijl jij hier in een lange broek de deur uitgaat.”

Er blonken tranen in Clarissa’s ogen. Ze zuchtte diep en er ontsnapte een harde snik uit haar mond.

“Ik moet je iets vertellen, schat. Maar niet boos worden, alsjeblieft.”

“Laat me raden, jij laat je elke dag door vreemde kerels neuken, zodat ze een paar kussentjes voor hun vrouw mee kunnen nemen en ik zit al een jaar met een suf geneukte vrouw thuis. En dan mag ik mezelf behelpen!” Het kwam er net zo hard uit als Wim bedoelde.

“Laat me het uitleggen, alsjeblieft.” Zei Clarissa zacht. Ze begreep zijn woede maar al te goed. Wim keek haar met een woedende blik aan en hij snuifte van kwaadheid.

“Monique heeft zich een tijd geleden laten verleiden om een flinke korting op een hele inrichting te geven. Ze mocht toen van die klant, een vrouw die het eigenlijk niet meer kon betalen, haar man gebruiken om seks mee te hebben. Ze heeft zich door die man toen helemaal uit laten wonen.”

“Uit laten wonen? Leuke woordspeling.” Zei Wim cynisch. Clarissa reageerde er niet op.

“Monique heeft toen bedacht dat wij met zijn allen wel korting konden geven als mensen krap bij kas zaten. Maar dan moesten de mannen wel seks met haar hebben. Monique houdt er nogal van. Maar zelfs zij kon al die mannen op een gegeven moment niet meer afwerken. Dus vroeg ze of anderen er aan mee wilden werken. Ik was de laatste die instemde, want anders zou ik mijn baan kwijtraken voor een jongere snol. En op mijn leeftijd een nieuwe baan zien te vinden, ik dacht dat dat wel erg moeilijk zou worden. Dus moest ik ook zo’n rokje dragen en Monique heeft de hele bovenverdieping, die toch leeg stond, in laten richten met een aantal kamertjes…”

“Peeskamertjes!” Snauwde Wim. Hij kon zijn oren niet geloven. Clarissa kon er zelf geen ander woord voor verzinnen.

“Nou ja, in ieder geval bleek het dat de klanten voornamelijk prijs stelden op de ervaren medewerksters. Voordat we het wisten waren Monique, Ella, Wendy en ik, als 40 plussers het vaakst aan het ‘afrekenen’.”

Wim was nu stil. Hij moest wat hij zojuist had gehoord op zich in laten werken.

“We ontwikkelden allemaal onze eigen expertise. Monique deed alles, maar vooral anaal. Ella, liet zich vooral beffen, Wendy was van het pijpen en ik deed alleen maar aftrekken bij de aankopen tot vijftig euro. Maar weet je nog dat ik twee tennisellebogen had? Dat kwam niet van het tillen.”

“Godsamme..” Fluisterde Wim. Hoeveel mannen moest zij dan wel niet hebben afgetrokken?

“Honderden.” Zei Clarissa, alsof zij zijn gedachten kon lezen. “Ik heb honderden mannen afgetrokken. En vaak spoten ze hun lading gewoon op mijn kleren, of in mijn gezicht. Toen ben ik mijn kleren maar uit gaan trekken als ik met een klant boven kwam. Er viel niet tegenop te wassen. Maar daardoor werd er steeds tegen mijn borsten, buik, armen en benen gespoten.”

Wim dacht na.

“Maar jij werd altijd botergeil als ik over je tieten spoot. Of tegen je kutje of in je gezicht.”

“Precies, dat kwam door die pornofilms van jou. Ik werd er botergeil van en eerlijk gezegd kreeg ik er lol in. Ik liet ze allemaal tegen me aan spuiten. Maar mijn armen deden zó zeer dat ik heb gevraagd of ik duurdere klanten mocht helpen. En zo word ik nu dagelijks door zeker 8 of 10 mannen geneukt.”

“En volgespoten?”

“Nee, het gebeurt altijd veilig. Met condooms.”

Er viel een oorverdovende stilte.

“Ik vind het zo heerlijk om zo gewild te zijn. En sommigen kunnen er niks van. Dan ben ik zo klaar. Maar anderen kunnen zo lekker verwennen en dan heb ik het echt naar mijn zin.”

“En ik dan? Ik weet van niks en ik word al een jaar lang dagelijks afgewezen, want Keetje Tippel is zo moe.”

Clarissa was even stil. Ze keek naar haar voeten en snikte af en toe zachtjes. Als er iets was waar Wim niet tegen kon, dan waren het de tranen van zijn vrouw.

“Ik ben al maanden aan het solliciteren, maar niemand zit op mij te wachten.” Snikte Clarissa. “En eerlijk gezegd wil ik er helemaal niet weg.”

Drie dagen later stapte Wim binnen bij Van Vuren Wonen. Hij griste vier dure sierkussens uit een rek en bij de kassa vroeg hij naar Clarissa…