Het was vrijdagmiddag 13:00 uur. Ik zat achterin een voor deze gelegenheid gehuurde Hummer: lekker opvallend. Voorin zaten twee beveiligers, die exact wisten hoe we met onze recalcitrante jongedame om zouden gaan.
Het briefje met het adres wat ik van haar papa had gekregen, bevatte ook haar voornaam: Jolanda, maar die zouden we vooralsnog maar weinig gaan gebruiken.
Ik gaf het briefje aan de chauffeur en zei: “Volgens mij is het maar iets meer dan een half uur rijden, dus we zullen makkelijk op tijd komen. Het doel is duidelijk: we halen deze jonge vrouw op, nemen haar mee naar De Amer en geven haar daar een heropvoeding. Iets wat haar ouders in 20 jaar niet voor elkaar hebben kunnen krijgen, mogen wij in 2 dagen doen. Dat zou moeten lukken, lijkt me”.
De mannen grijnsden om mijn cynisme. Ik had hen uitgekozen, omdat ze van wanten wisten, maar vooral ook, omdat ze een enorm imposant uiterlijk hadden.

Twee minuten voor 14:00 stopten we pontificaal, midden op straat voor het huis van Jolanda. Het was een jaren 80 woonwijk en veel gordijnen bewogen vanwege de nieuwsgierige blikken. De beide wandelende kleerkasten stapten uit, liepen naar de deur en keken theatraal op hun horloges. Ze bleven een tijdje staan en exact om 14:00 uur drukten ze op de bel en direct werd er geopend. Vader deed open en daardoor dacht ik dat alles niet doorging, maar ik zag een metertje verder een mens geknield, met gebogen hoofd zitten. Ze had een nette lange rok aan, met daarboven een vormeloze blouse, die wel mooi glansde: conform opdracht.
Ik hoorde via mijn oortje één van de beveiligers vragen: “Wat is uw naam, vrouw?”
“Ik heet Jolanda Jansen”, hoorde ik heel zacht.
“Wat is uw geboortedatum?”
“Dat is 13 maart 2000”.
“Dan hebben we de goede. Vanaf nu luister je naar de titel ‘wijf’. We komen je halen voor een heropvoeding. Sta op en volg ons. Zondagmiddag ben je weer thuis. Akkoord?”
Ik zag dat ze rilde en naar boven keek. Ze knikte.
“Ben je akkoord, wijf?”
“Ja”
“Ja, wat!?”
“Ja, meneer….”

“Goed, deze toestemming hebben we opgenomen, dus je gaat vrijelijk met ons mee. Anders hadden we je ontvoerd en met een zak over het hoofd meegenomen. Dat had de buurt wel leuk gevonden, want iedereen staat al te kijken naar onze mooie auto”.
Jolanda keek vertwijfeld naar de auto en ze zag veel mensen van de auto naar haar knielende houding kijken.
De beveiliger zei: “Sta op en volg mij”. Daarna draaide hij zich om en Jolanda had moeite om overeind te komen, want ze was zo dom geweest om de bloedsomloop van haar onderbenen te blokkeren. De andere beveiliger zei nog even stilletjes tegen de ouders, dat zij zaterdagmiddag opgehaald zouden worden in een wat minder opzichtige wagen, zodat ze bij het optreden van haar dochter konden zijn. Ook gaf hij aan dat de ouders van Jolanda ons vriendelijk zouden moeten uitzwaaien om te voorkomen dat iemand uit de buurt de politie zou bellen in verband met ontvoering of zo.

Jolanda werd door de beveiliger de Hummer ingeduwd. Daardoor en doordat het best donker was in de auto, zag ze niet waar ze in terechtgekomen was en ze belandde op de vloer.
Terwijl de beveiligers snel in de auto stapten en wegreden, deed Jolanda vruchteloze pogingen om overeind te komen, want de vele bochten en drempels maakten korte metten met haar probeersels. Als een losliggende bal rolde ze door de ruimte. Ik riep naar de chauffeur: “Wacht effe. Dit wijf kan niet eens in een auto klimmen! We gaan het nog druk krijgen!”
De chauffeur stopte even en zei: “Ik denk dat het wijf het drukker krijgt dan wij!”
Ik lachte even sarcastisch en Jolanda liet zich naast me neervallen. Ik had een bruine pij aan met een grote kap, waardoor mijn gezicht in de schaduw was. Daarnaast had ik om het nog wat mysterieuzer te maken mijn zonnebril opgezet.

Ik snauwde haar toe: “Gordel vast maken, wijf!”
Ze reageerde gelijk en snoerde zichzelf vast.

Toen we weer even reden, vroeg ik op scherpe toon: “Hé, wijf, heb je je aan de kledingvoorschriften gehouden?”
“Hmmm”, humde ze bevestigend.
Ik draaide me een klein beetje naar haar toe, mepte haar hard op haar wang en zei op een grimmige toon: “Wat zei je, wijf?”
“Ja”, zei ze uitdagend.
“Ja, wat!? Laat zien!”
“Dat kan niet, want ik heb de gordel om”

Weer een klap, maar nu harder en op haar andere wang. Ik zei: “Ik duld geen ontkenning, want dat is een gebrek aan inspanning. Verder hou je je klep, tenzij er iets gevraagd wordt. ten slotte noem je mij meneer of bisschop. Helder?”
“Ja”
Klets!
“Wat zei je?”
“Jahaa… Meneer bisschop”
“Goed. Laat zien dat je aan de kledingvoorschriften voldoet”

Met enige schaamte tilde ze haar glimmende blouse op en toonde haar blote tieten. Ik wuifde dat ze door moest gaan en ze stroopte haar rok omhoog en liet haar blote kutje zien.
Mijn oordeel was, dat ze zich prima aan de voorschriften had gehouden, maar dat haar tieten te lelijk waren en dat haar kut er ranzig uitzag met al dat haar.
Ze snoof even en wilde iets zeggen, maar mijn strenge blik liet haar inbinden.

Zwijgend reden we een kwartier en ik voelde dat ze een beetje begon te ontspannen. Toen we nog maar een minuut of 10 hoefden te rijden, zei ik tegen Jolanda: “Trek alle kleren uit, wijf. Ook je schoenen, ringen en andere versierselen”.
Ze reageerde een klein beetje met haar hoofd, maar ze deed niets. Ik stak mijn hand op naar de chauffeur en die stopte zo snel als verantwoord was. Ik klikte de gordel van Jolanda los, gooide haar over mijn bovenbenen en sloeg haar een paar keer heel hard op haar kont. Ze schreeuwde het uit en spartelde met haar benen. Ondanks dat ze grof gebouwd was, was haar kracht eigenlijk minimaal en ik had de beveiligers niet eens nodig om haar een beetje in bedwang te houden.
Toen ik gestopt was met het geven van billenkoek, bedaarde ze snel. Het was me duidelijk, dat er een enorme dosis toneelspel bij zat. In al die jaren dat ze camde, had ze veel geleerd omtrent toneelspelen.
Ik herhaalde mijn opdracht: “Trek alle kleren uit, wijf”. Mijn toon was dreigend en terwijl ze me vlammend aankeek, trok ze haar blouse en lange rok uit. Toen haar degelijke kleding verdwenen was, wierp ik haar weer op de achterbank en ze maakte de gordel weer vast.
Ik wees op haar oorbellen en op haar navelpiercing. Ik zei: “Doe die uit”.
Even aarzelde ze, maar langzaam deed ze haar oorbellen uit. Ik pakte ze aan en gooide ze in een bakje van de Hummer. Als we ze zouden vergeten, zou er geen enkel punt zijn, want de kwaliteit was van het Aliexpress kaliber…
De navelpiercing deed ze niet uit. Ik wees er op, maar ze reageerde niet. Ik plantte mijn vuist vol in haar maag en ze keek me verbaasd aan. Ik zei: “Ik hoop voor je, dat je snel leert. Anders voel je het. Je navelpiercing moet ook uit”.
Met duidelijke tegenzin schroefde ze het dopje er af, deed de piercing uit en schroefde het dopje er weer op. Ze deed het staafje zelf bij haar oorbellen.
“Schoenen uit”.
Met veel weerstand schopte ze haar schoenen uit en ik zag dat ook dit een heel goedkoop merk was.

Ik vroeg: “Ben je nu echt naakt?”
“Ja”, zei ze uitdagend.
Klets! Klets! Snel achter elkaar daalde mijn handpalm neer op haar inmiddels roodgekleurde wangen. Met tranende ogen keek ze me aan en ik zag haar raderen draaien en ze prevelde: “Ja, meneer bisschop”.
Ik knikte kort en zei: “Dat zal ik maar eens controleren, want veel vertrouwen heb ik niet in je, wijf!”

Ik pakte haar tieten, kneep er in en ik voelde dat ze natuurlijk waren. Een grote cup C en ze waren opvallend verschillend gevormd. De ene hing veel meer dan de andere en die was ook een stuk groter. Ik zei: “Sjeezus, wat is die ene tiet lelijk zeg. Geen wonder dat je je kamer amper af komt!”
Die opmerking kwam vol aan en ik dacht even dat ze me aan zou vliegen. Maar, ze hield zich in en ik zag haar ogen rood worden van tranen. Ik had duidelijk een zwak punt van haar gevonden!
Ik kneep in haar zij en voelde daar een portie vet. Ze zou meer moeten gaan bewegen en gezonder moeten gaan eten, maar dat zou ze later wel te horen krijgen.
Ik greep in haar kut, maar ik kon niets voelen, omdat ze haar benen met veel kracht sloot. Ik keek haar aan en zei: “Doe je poten van elkaar, want ik wil altijd toegang tot jou hebben. Zeker je kut of je kont!”
Langzaam opende ze haar benen en ik bevoelde haar kutlippen om te controleren of ze daar misschien een piercing zou hebben. Ook haar klit beroerde ik en dat leverde een rilling bij haar op. Daarom pakte ik hem tussen duim en wijsvinger en ik kneep er met veel kracht in. Ze gromde als een tijgerin en ik was tevreden. Ze had geen verdere piercings, maar nog belangrijker: haar lichaam reageerde spontaan op aanrakingen.

“Bek open”, beval ik en ze deed haar tanden iets van elkaar. Ik kneep haar neus dicht en zei: “Als ik zeg ‘open’, dan bedoel ik open!”
Ze opende haar mond wat verder en ik zag daar, buiten wat vullingen, geen metaal. Het viel me op, dat haar keel nogal gesloten was en ik drukte mijn wijs en middelvinger achterin haar keel. Ze begon gelijk te kokhalzen, maar ik liet mijn vingers in haar keel en zei: “De komende paar dagen heb je helemaal niets over je eigen lijf te vertellen, wijf. Je hebt je maar te voegen naar hetgeen ik en nog een heleboel anderen van je vragen. Je zal moe worden. Hondsmoe.
Toch zal je moeten presteren. Je zal een topprestatie neer moeten zetten onder extreme omstandigheden. Je zal pijn lijden. Veel pijn.
Als je de opdrachten van de komende dagen perfect uitvoert, is er een mogelijkheid dat er een mooie carrière voor je in het vooruitzicht is, maar dan moet je je uiterste best doen.
We zullen jou intens vernederen en pijnigen. Het is niet de bedoeling dat je dat allemaal zal ondergaan, maar het is zelfs de bedoeling dat je dat met plezier door maakt.
Van dit alles is een geluidsopname en die ga je de komende dagen vaker horen, dus het geeft niet als je brein niet alles op kon slaan.

Je wordt de komende paar dagen opnieuw geprogrammeerd. Als dat lukt, dan gaan we nog veel lol hebben. Als dat niet lukt, dan sta je op straat, want je ouders hebben hun huis gisteren verkocht”.

Dat laatste was een beetje bluf, maar mijn woorden hadden wel effect: ik merkte eerst verwarring, maar later complete paniek in de houding van Jolanda.

Ze reageerde niet en even later kwamen we aan bij Amor. Via de ondergrondse verbinding liepen we naar de kelder onder de kerkruimte en ik vond het daar nogal koud.
We liepen achter elkaar door de gang: ik voorop, dan een beveiliger, dan Jolanda en ten slotte nog een beveiliger.
We plantten haar in het midden van de ruimte, die ze met haar ogen scande. Het licht was heel erg gedimd, waardoor de muren niet zichtbaar waren. Ik vond de sfeer heel erg dreigend, terwijl ik notabene de eigenaar van dit ding was. Ik kreeg een beetje medelijden met Jolanda, maar ik hield voet bij stuk: deze dame moest zich bewust zijn van haar plaats in haar verdere leven.

De beveiligers trokken zich terug, maar bleven in de buurt zonder dat Jolanda hen zag.
Ik stapte naar haar toe, draaide even om haar heen en zei helemaal niets. Ze werd met de seconde onzekerder en bedekte met haar arm en hand haar tieten en kutje.
Ik gooide vier boeien voor haar voeten. Zware, ijzeren exemplaren die letterlijk en figuurlijk veel indruk maakten.
Ik beval: “Doe die om en sluit ze af met de sloten”. Ik gooide vier geopende sloten voor haar voeten. De sleutels had ik op een veilige plek gestald.

Ze keek onbegrepen naar al het ijzer wat voor haar lag, maar na een tijdje boog ze zich toch en begon ze de boeien om te doen. Het duurde me allemaal veel te lang, maar ik liet haar begaan. Ik hoopte dat de psychische effecten van deze onderwerpende actie later hun vruchten af zouden werpen.
Ik wees naar een geopende oversized vogelkooi en zei: “Kruip daarin”.
Ze keek angstig naar de tralies van de geopende kooi, die zeker een centimeter dik waren. De kooi bestond uit twee delen, die verticaal scharnierden, zodat de kooi als een boek open kon. Als de kooi gesloten was, had de bovenkant van de kooi een uitsparing voor de nek van degene die er in zat. Het ‘slachtoffer’ kon op de bodem zitten, waarbij de benen er aan de onderkant uit bungelden. Ik had er wel eens ingezeten en ik vond het een intimiderend ding. Daarom hadden we deze voor Jolanda gekozen.
Ik moedigde haar aan en zei: “Je kan er zelf in gaan, maar we kunnen je er ook in slaan, wijf!”
Schuchter ging ze in de kooi zitten en ik sloot de kooi achter haar rug met een pen, die ze zelfs zonder slot niet eens los kon maken.
De tralies die rondom in haar nek prikten, zorgden er voor dat ze haar hoofd alleen een beetje kon draaien. Elke andere beweging liet een tralie in haar vel prikken.
De onderkant van de kooi bestond uit ruw betonijzer, wat heel ongemakkelijk zat.
Toen de kooi gesloten was, hees ik hem een paar meter op en ze bungelde. Ik zag paniek in haar houding, maar daar lette ik verder niet op. Ik wenste haar een goede overdenking en ik startte het vooraf opgenomen geluidsfragment. Daarin werden haar vroegere zonden opgesomd, samen met de gevolgen die dat allemaal voor anderen had en hoe ze zich op dit moment liet bekijken via de webcam en wat dat met anderen deed. De impact op haar ouders werd wel genoemd, maar werd niet aangedikt. We hadden het zo geregeld, dat de tekst in de loop van de komende uren een beetje anders zou worden, zodat geleidelijk de slechte dingen niet meer centraal zouden staan, maar juist de mogelijke oplossingen.
Haar polsen boeide ik en ook haar enkels deed ik aan elkaar. Ze kon haar vingers niet in haar oren stoppen. Ze kon zich niet meer in haar haren kroelen. Ze was veroordeeld om in dezelfde houding te blijven zitten, terwijl de tralies onder haar billen in haar vlees sneden en de temperatuur haar naakte lijf constant deed beven.

Al na twee minuten krijste ze het uit van paniek. Ze wilde er uit, ze kon het niet aan, enzovoort. Na een paar minuten liep ik met mijn mysterieuze kleding de ruimte weer in en bleef wachten tot ze weer een beetje normaal deed. Toen zei ik: “Ik nam aan, dat je zou beseffen dat een heropvoeding een beetje lastig zou zijn, maar blijkbaar heb je wat meer uitleg nodig. Je zit hier omdat je van je leven nog helemaal niets gemaakt hebt. Dat ga je straks beseffen. Ook ga je bedenken hoe je dat kan veranderen: hoe je echt waarde kan hebben voor de mensen om je heen”.
Ze wilde gaan protesteren, maar ik liep weg en wijselijk hield ze haar mond. De komende uren werd er een stortvloed aan zalvende woorden over Jolanda heen gestort. Eerst werd ze de put ingepraat, maar heel langzaam werden er lichtpuntjes aangegeven. Met dank aan de afstudeerders van de opleiding van Kyara hadden we deze geluidsband op korte termijn kunnen maken en deze zelfde afstudeerders waren nu de hele tijd aan het monitoren hoe Jolanda op dit alles reageerde.

Na ongeveer een uur liep ik de ruimte binnen met een oude, roestige emmer en die zette ik onder haar neer. Ik zei: “Als je moet pissen of poepen, probeer het er dan in te mikken. Anders heb je later zoveel moeite om alles weer op te ruimen”.
Voor ze kon reageren, was ik weer verdwenen en ik zag aan haar gezicht dat ze de emmer niet zou willen gebruiken. Maar, na ongeveer drie kwartier kwam er een straaltje urine en op de monitoren zag ik dat ze haar best deed om de straal in de emmer te krijgen.
Heel langzaam kwam er wat meer berusting in de houding van deze jonge vrouw.

Rond 19:00 uur liep ik weer naar haar toe. Ik zei dat ik haar water kwam geven. Daar reageerde ze blij op, want ze had al urenlang niets gedronken. Ik pakte de plantenspuit die ik meegenomen had en ik sproeide haar nat. Daarbij legde ik uit, dat een kasplantje vooral water op de blaadjes wilde hebben en haar levenswijze leek nog het meest op dat van een kasplantje. Ze gromde, maar ze durfde verder niet te reageren.
De inhoud van een heel klein waterflesje goot ik kolkend in haar smachtende mond. Daarna liep ik weg.

De uren die er op volgden, maakten dat ze hongerig werd en dorst kreeg. Ook haar vlees werd uiterst pijnlijk, de jeuk op haar hoofd nam toe en ze kwam steeds verder in de malaise te zitten.
Voordat ik ging slapen, ging ik nog even bij haar langs en ik zag een zielige vrouw, die diep in de put zat.
Ik ging op een stoel voor haar zitten en vroeg: “Hoe voel je je?”
Ik zag kort een vlammende blik, maar ze bond snel in. “Ik heb me nog nooit zo klote gevoeld als nu”, zei ze op een berustende toon. Haar agressie en ook haar strijdbaarheid leken verdwenen te zijn. Ik zei: “Dat is ook de bedoeling, want je hebt veel te veel je eigen gang kunnen gaan. Je ouders zorgden voor onderdak, voor voedsel en zelf zat je maar een beetje achter de cam. Ik vind seks ook heel erg leuk, maar ik hou wel rekening met de mensen om mij heen. Dat doe jij niet.
Je hebt nu de gelegenheid om je leven heel anders in te richten. Waar je eind neemt: geen idee, maar eerst moet je heel duidelijk het besef hebben, dat je je leven om zou willen gooien. Als je dat besef hebt, dan wil ik en waarschijnlijk ook je ouders je daar wel bij helpen”.
Ze keek me star aan en weigerde te knikken.

Ik stond op, pakte een bakje en haalde de inhoud er uit. Ik zei: “Dit is een brok ijs. In dat ijs zit een sleutel. Die sleutel past op alle boeien die je hebt. Als het ijs gesmolten is, kan je de sleutel gebruiken om alle sloten die je tegenhouden open te maken. Je kan dan hier gewoon naar buiten lopen, rechtstreeks terug naar je oude leventje.
Je kan ook naar het bed, daar in de hoek gaan en daar gaan slapen. Je kan het brok ijs ook boos weggooien, zodat je de komende uren in de kooi doorbrengt. De keuze is aan jou”.

Ik duwde het ijskoude blok tussen de tralies door en met moeite wist ze er voor te zorgen dat het op haar blote bovenbenen terechtkwam. Het was al koud in de ruimte, maar door het blok begon ze enorm te huiveren.
Ik liep weg en ik was benieuwd hoe ik haar de volgende ochtend aan zou treffen. Was het bed aanlokkelijk genoeg? Ze wist niet dat er jeukpoeder op het laken lag en een dekbed of deken was niet bijgeleverd.
Of wilde ze vluchten en naar buiten lopen? Dat kon wel, maar ze had geen kleding en wist ook niet waar ze nu was.