Het is maar goed, dat we in de dagen erna niet meer hoeven te spelen, want er komt niet meer veel geluid uit onze strot. Maar we hebben er niet minder plezier om. Er komen veel mensen bij ons langs, die met ons op de foto willen. En dat maakt het wel leuk. De organisatie komt ook weer langs en ook de band, waarmee we hebben samengespeeld. Ze hadden gevraagd, of we volgend jaar weer samen willen spelen, want ook zij hadden het erg leuk gevonden. En de organisatie wil dan ook graag, dat we volgend jaar weer komen. En we hebben ze gezegd, dat we dat graag willen doen, maar dan wel op een andere plaats, omdat we dan met kinderen zitten. En dan willen we graag wat verder van de tent en lawaai zitten. Daar hebben ze begrip voor, en zeggen ons toe, er rekening mee te houden. Maar ook dit evenement gaat voorbij en het terrein begint langzaam steeds leger te raken.

Ook wij maken ons op om te vertrekken. Voor ons is het maar een kleine trip, maar voor de rest is het een veel langere reis. Alleen Roel en Renate hebben besloten zich bij ons aan te sluiten. Ze hebben zich een andere, veel ruimere tent aangeschaft van het geld, dat ze als schadevergoeding hebben gekregen, en bovendien hebben ze nog enkele weken vakantie. En ze blijken echt heel aardige mensen te zijn, waarmee we al snel een hechte vriendschap hebben opgebouwd. Een plaats op de camping was snel geregeld, en nog dezelfde dag komen we op onze vakantiebestemming. Na de drukke meeting is de rust een hele verademing. De camping is niet erg druk bezet, maar natuurlijk brengen onze wagens wel de nodige interesse met zich mee. Maar dat is maar even. We genieten dan van de rust en van elkaar.

Chantal en ik maken lange wandelingen door de omgeving, of genieten van lekker luieren in de schaduw van een boom, waar we elkaar vertellen over wat ons bezig houdt. Roel zit met Renate, Daan en Melissa een paar meter verderop naar ons te kijken. Roel zegt: ‘Ze zijn echt een mooi koppel om te zien! Maar klopt het echt, dat ze elkaar zo kort kennen?’
Melissa lacht. ‘Absoluut waar! We kennen elkaar nog niet eens een jaar, en toch zijn ze nu al een maand getrouwd. En dat geldt ook voor mij en Daan.’
‘Hoe zit dat dan?’
Melissa vertelt hem dan het verhaal, hoe ik Chantal en ook haar ontmoet heb. Dat vinden Roel en Renate erg amusant, maar ze horen dan ook, wat we tot nu toe al hebben doorstaan. Joey zit ook bij hen en ook zijn verhaal komt ter sprake. Renate is erg onder de indruk en zegt: ‘Nou, je moet maar lef hebben! Nog maar pas samenwonen, en dan al meteen een pleegzoon opnemen! Respect!’

Joey knikt. ‘Ja, ik bewonder John en Chantal heel erg! Zonder hen zou ik nu niet eens hier staan! John zegt wel eens, dat hij niet religieus is. Hij zal ook nooit naar een kerk gaan, ook al wil Chantal dat zo graag. Hij heeft me ooit verteld, waarom dat zo is, en dat begrijp ik ook wel. Sommige dingen kun je niet meer goedmaken. Maar het heeft hem wel gemaakt, wie hij is. Als hij mensen kan helpen, dan doet hij dat ook. En het interesseert hem niet, wat het hem kost. Je kunt alles van hem pakken, maar je moet niet aan Chantal komen, zijn hond Renn, en zijn Cadillac.’
‘Wat is daar zo bijzonder aan?’

Daan zegt: ‘Dat kan ik wel beantwoorden. In die wagen is zijn vader overleden, tijdens een ritje, die hij samen met John maakte. Het is zijn allerlaatste ritje geweest. Zijn vader was heel erg ziek, en John had net deze wagen gekocht. En hij wilde zijn vader een opkikker geven, door met hem een ritje door de omgeving te maken. Maar de man was helemaal op en tijdens de rit is hij ingeslapen.’
Roel en Renate zijn er helemaal stil van. ‘Wow, dat is inderdaad een reden, waarom iemand geen afstand kan doen van zijn wagen. Had hij een goede band met zijn vader?’
‘Ja, best goed. Zover ik dat kan beoordelen. Ik kende John ook pas net. Maar ze leken me erg close. Er was in ieder geval niets, wat John niet voor zijn vader zou doen. Dag en nacht stond hij voor de man klaar, ik heb hem naar het werk zien gaan, terwijl hij niet eens geslapen had, die nacht. Ik heb hem zelfs een keer naar werk gebracht, omdat hij een lopend wrak was. John is absoluut trouw en loyaal. En eerlijk. En dat is meer, dan ik van andere mensen kan zeggen, zelfs goede vrienden van mij.’

Daan heeft tranen in zijn ogen. Hij wendt zich af en zegt: ‘Sorry, het is gewoon, dat John gewoon erg veel voor mij betekend. Ze noemen ons soms wel eens broers, en zo voel het ook soms. Het is een band, die niemand kan begrijpen. En die band is nog hechter geworden, nu ik met Melissa getrouwd ben, want nu zijn we ook nog echt familie van elkaar geworden.’
Melissa zegt: ‘Ja, die band tussen jullie! Dat is soms akelig griezelig! Het komt wel eens voor, dat Daan ergens mee zit, en Daan is niet de persoon, die er alles uitflapt. Ik kan doen, wat ik wil, maar hij vertelt het me niet. En dan hoeft John maar even te komen, en dan rolt het er gewoon uit. Maar ze hebben aan een half woord genoeg om elkaar te kunnen begrijpen. Dat levert soms hele rare gesprekken op. Die zijn echt onmogelijk te volgen! Daar kunnen ze mij en Chantal echt helemaal gek mee krijgen!’
Daan lacht. ‘Daarom doen we het ook soms. Maar je hebt gelijk, soms is dat wel heel erg raar.’
Roel lacht en zegt: ‘Nooit gedacht aan een DNA-test?’
Daan lacht. ‘Ja, dat hebben we. Maar uiteindelijk niet gedaan. Dat is toch te zot voor woorden!’
Renate antwoordt daarop: ‘Nou, zo gek vind ik dat nog niet! Jullie lijken erg veel op elkaar, niet alleen in uiterlijk, maar jullie hebben ook gelijke trekjes. Ik ben jullie nu al een paar dagen aan het bekijken, maar jullie doen echt dingen precies hetzelfde. Dat zie je soms ook bij broers en zussen. Maar nooit bij twee vreemden.’

Daan kijkt even verbaasd en Renate zegt: ‘Misschien moet ik er even bij vertellen, dat ik onderzoek doe aan het UMC in Maastricht. Ik doe psychische analyses.’
‘O, dat verklaart inderdaad wel iets. Dus zijn we je nieuwe proefkonijnen?’
Renate lacht. ‘Ik zou niet durven! Maar het valt me gewoon op, door mijn professionele achtergrond.’
‘Het is al goed. Omschrijf dan John eens door jouw ogen als psycholoog?’
‘O, dat is gevaarlijk, maar ik zal het toch proberen. Als ik John moet inschatten, dan heeft hij een trauma in zijn jeugd meegemaakt. Misschien is dat de dood van zijn vader, misschien iets anders. Dat zorgt ervoor, dat hij ervoor wil zorgen, dat hij iedereen wil helpen.’
‘Hmm, als ik Kurt moet geloven, dat was vroeger zijn allerbeste vriend, is John altijd wel zo geweest. Die behulpzaamheid, dat is er altijd al geweest. Maar het kan toch wel verband met elkaar houden, want er is ook een tijd geweest, dat John met verkeerde personen omging. Maar daar heeft zijn moeder gelukkig een stokje voor kunnen steken, door hem op kickboksen te sturen. Dat is een hele goede keuze geweest. Otto is als een tweede vader voor John geweest. Die heeft hem helemaal weer op het rechte spoor gezet, en dat maakt die twee ook goede vrienden.’
Renate lacht. ‘John begint steeds meer interessant te worden. Maar dat is ook weer het leuke aan mensen. Ze zijn allemaal zo verschillend! En dat is ook weer, wat mijn vak zo mooi maakt!’
‘Hoe dan ook, als er iemand verdient om gelukkig te zijn, dan is het John wel. En dit gun ik hem echt met mijn heel hart. Ik hoop, dat ze echt hun hele leven bij elkaar zijn.’

Melissa kijkt Daan aan. ‘En hoe denk je dan over mij, Daan?’
‘Natuurlijk hetzelfde, Melissa! Dat zou je nu toch wel moeten weten. Ik ben absoluut gek op je, en zou echt alles voor je doen! Maar ik ben niet John, die zoveel liefde te geven heeft.’
Melissa glimlacht. ‘Ja, ik begrijp wel, wat je bedoelt. Maar dat maakt juist John wie hij is. En dat geldt ook voor jou! En als ik mijn zus iemand gun, dan is het John wel. Al weet ik heel goed, dat hij verdomd goed kan kussen…’
Daan kijkt Melissa wat beledigd aan. ‘Wil je soms zeggen, dat ik niet goed kan kussen?’
‘O, jawel hoor! Je kan ook heel goed kussen, maar niet beter. En ook niet slechter…’
En daarop zegt Renate: ‘Jullie zijn anders ook wel een leuk stel. Ik ben blij, dat we jullie hebben leren kennen.’
Melissa vraagt dan: ‘Dat is insgelijks. Maar jullie wonen dus in Sittard?’
‘Voorlopig wel. We zijn om aan het kijken om ergens anders te gaan wonen. Roel komt van het platteland, en wil graag daar weer gaan wonen. Maar we willen ook weer niet heel ver vanaf Sittard gaan wonen. Want daar heb ik weer veel familie en vrienden.’
‘En wat is niet heel ver?’
‘Maximaal twintig kilometer, liefst nog dichterbij.’
‘Ik weet, dat er nog een woning in Roosteren te koop staat. Of eigenlijk is dat Oud-Roosteren. Een neef van mij verkoopt daar zijn woning. Ligt vlak langs de A2. En je bent zo in Maaseik, daar ga ik altijd gas tanken.’
‘Een groot huis?’
‘Nee, dat valt wel mee, maar wel met een garage en met prachtig uitzicht op het landschap.’
Roel zegt meteen: ‘Aan welke straat ligt dat? Want ik kom oorspronkelijk uit Dieteren, en dat ligt er gewoon naast!’
Daan zegt dan: ‘Man, dan heb je vlak bij mij in de buurt gewoond! Ik kom van Susteren!’
Roel lacht. ‘Hoe klein kan de wereld zijn! Mijn ouders hadden een boerderij aan de achterkant, van waar nu Smile Plastics is gevestigd.’
‘Ah, ik weet waar dat is. Mijn vader heeft daar vlakbij in de buurt gewerkt, bij Dohmen.’
‘Dat was vlak in de buurt. Dat we elkaar nooit zijn tegengekomen!’
‘Er zitten toch wel een paar jaar tussen ons, dat zal het wel zijn geweest. Maar leuk om te weten, dat we vlakbij elkaar hebben gewoond.’
‘En John dan? Waar woont die precies?’

‘Aan de zuidkant van het industrieterrein in Echt, vlakbij het crematorium.’
‘Ach, daar! Maar daar staan toch ook niet veel woningen?’
‘Nee, en dat zal ook niet snel gebeuren. John is daar ook eigenaar van de grond er omheen. Wat dat betreft heeft John het wel goed voor elkaar. Hij heeft destijds het ouderlijk huis overgekocht, er een nieuwe loods neer laten zetten, en de grond er omheen heeft hij aan boeren verpacht. Hij woont daar echt prachtig!’
‘En waar woon jij nu?’
‘Een paar honderd meter verderop, daar heb ik me een garage gekocht. Daar woon ik nu en werk ik. Harry’s Classics, Repairs & Service, dat is mijn garage.’
‘Ah, daar heb ik al goede dingen van gehoord! Ben jij dat? Maar waarom Harry’s en niet Daans Classics?’
‘Omdat ik aan de vorige eigenaar erg veel te danken heb. Hij was voor mij, wat Otto voor John is geweest.’
‘Op die manier. En het klinkt wel lekker in de mond zo.’
‘Absoluut. Het is wel flink aanpoten, maar het loopt nu echt goed. Het is nog geen hosanna, maar als het zo door gaat, dan ga ik het wel redden.’
‘Doe je ook automaatrevisies?’
‘Nee, maar daar ken ik wel een uitstekend bedrijf voor, die ook niet al te duur zijn.’
‘Op wat mag ik dan rekenen?’
‘Ligt aan het werk, dat ze moeten doen. Als het een deelrevisie is, dan ongeveer achthonderd, maar een volledige revisie kan ook vijftienhonderd kosten. Maar dat is dan ook met in- en uitbouw.’
‘Hmm, dat is redelijk. Aan mijn wagen moet echt iets gebeuren, hij schakelt soms zo slecht over!’
‘Mag ik er eens mee rijden? Dan kan ik wel beoordelen, wat er aan de hand is.’
‘Prima, hier heb je de sleutels.’

Roel loopt even met Daan mee, en ze maken een klein ritje. Ik kom dan weer naar Melissa en Renate gelopen. Ik zeg lachend: ‘Wat waren jullie straks over ons aan het roddelen?’
Melissa lacht. ‘Had je het gehoord?’
‘Zover zaten we ook niet weg, Melissa!’
‘Ach, het was alleen maar goed over jullie. We hadden het erover, dat jullie zo’n mooi paar zijn.’
‘Dat ben ik nu eens helemaal met jullie eens! Dat vind ik nu zelf ook!’
Renate en Melissa moeten lachen. Renate zegt dan: ‘Je ziet er ook echt gelukkig uit, John. Ik ben psychologe van beroep, en daar hadden we het eigenlijk over.’
Melissa zegt dan: ‘Roel en Renate vertelden ons, dat ze plannen hadden om te gaan verhuizen. En Daan heeft ze verteld over het huis van zijn neef Danny.’
‘Ah, dat is wel een leuk huisje. Jullie hadden eerst toch plannen, om daar te gaan wonen? Maar toen kwam de garage er tussen.’
‘Daar wilde Daan gaan wonen, niet ik! Het is wel een leuk huis, maar het is zo’n klein dorp! Daar zou ik me niet thuis gevoeld hebben! Ik ben blij, dat we nu bij de garage wonen. Echt heeft al iets van een stad, maar toch de gemoedelijkheid van een dorp. Ik voel me daar nu prettig.’
‘Geen heimwee naar Kampen?’
‘Nog niet eens een seconde! Wat dat betreft heb ik hetzelfde als Chantal, ik voel me hier veel prettiger, dan thuis in Kampen.’
‘Dat is ook aan je te merken, Melissa. Ook jij begint je zuidelijk accent te krijgen!’
Melissa glimlacht. ‘Wat wil je ook, met zoveel vrienden om ons heen, die alleen maar plat praten! Maar zo erg als Chantal ben ik nog niet!’
Renate lacht. ‘Ja, dat was me al opgevallen. Je hoort nog wel, dat ze niet echt hier uit de buurt komt, maar ze praat al net zo gemakkelijk in dialect mee, als de rest van jullie groep!’
Melissa antwoordt: ‘Geef haar nog een jaar, en dan hoor je dat ook niet meer. Zal voor mij ook wel gelden, ben ik bang!’
Ik lach ook. ‘Chantal kan al in het dialect vloeken, Melissa. Laatst lukte haar iets niet, en toen hoor ik haar zo al vloeken. Ze had het niet eens in de gaten!’
‘Laat mam het maar niet horen!’
‘Nou en? Die zijn nu weer lekker op weg naar Nederland, waar ze nog even bij een zus van je vader langs gaan.’
‘Als dat het enige is, wat ze daar gaan doen, John. Ik heb zo het idee, dat daar ook wel andere dingen doen, dan alleen op bezoek gaan.’
Ik lach. ‘Dan moet ze ook niet klagen, als jullie vloeken!’
Melissa lacht nu hardop. ‘Als ze jou nu eens kon horen!’
Ik haal mijn schouders op. ‘Te laat, nu ben ik al getrouwd met Chantal!’
Melissa proest het nu uit van het lachen. ‘Je bent me er eentje, John! Dat had je een aantal maanden geleden niet hoeven te zeggen, dan hadden we hier nu niet gezeten!’
‘Ik ben toch niet gek, Melissa! Ik weet ook wel, wanneer ik me wat moet gedragen, en wanneer ik wat vrijer kan zijn!’

Renate zegt dan: ‘Melissa heeft me straks verteld, hoe jullie elkaar nu kennen. Ik vond dat een heel erg leuk verhaal. Maar je had anders wel lef, om meteen met twee dames aan te pappen, en ze dan ook nog te durven zeggen, dat ze het maar moesten slikken.’
‘Zo precies is dat ook weer niet gegaan! Het punt was, dat ze allebei verliefd op me waren. En ze wilden, dat ik een keuze moest maken. En het is echt niet zo, dat ik de eerste stap heb gezet bij Chantal, dat heeft ze helemaal zelf gedaan. Maar ja, toen was het kwaad al geschied…’
‘Ja, dat verhaal ken ik. Zo ben ik ook aan Roel gekomen. Mijn beste vriendin ging destijds met hem, ze was één keer alleen op stap geweest, omdat ik ziek was, en meteen had ze Roel gescoord. Ik was blij voor haar, toen ik het hoorde, maar ik werd jaloers, toen ik hem voor het eerst in het echt zag! En ik was nog nooit eerder jaloers geweest! Ik kon gewoon niet langer daar zijn, en ben toen naar huis gegaan. Liesbeth, zo heet mijn vriendin, dacht, dat ik ruzie had met Roel. Het was juist het tegendeel. En ik ben toen een paar weken niet met haar op stap gegaan. Toen leerde ik Teun kennen, en ben ik weer met Liesbeth, samen met onze vriendjes, op stap gegaan. We hadden een heel leuke avond, maar toen we naar huis gingen, zei Liesbeth tegen mij: ‘Renate, je moet niet kwaad op me worden, als ik dit zeg. Maar ik heb nu Teun gezien, en ik krijg het spontaan warm, als hij me aankijkt. Alsof ik straalverliefd op hem ben!’

Je begrijpt wel, dat ik in eerste instantie kwaad op haar was. Daar had ze wel begrip voor, maar ik had niet verwacht, dat ze me het volgende zou zeggen: ‘Kunnen we niet ruilen van vriendjes, Renate? Ik weet wel, dat je stiekem verliefd bent op Roel. En ik zou echt Teun wat beter willen leren kennen…’
Ik heb toen best wel even getwijfeld, omdat ik Teun ook best wel leuk vond. Maar ja, de kans om het met Roel aan te pappen, die kon ik ook niet laten liggen. We hebben toen een heel plan uitgedacht om de heren duidelijk te maken, dat we van vriendjes wilden ruilen. Maar daar is niets van terecht gekomen. Want de heren zelf hadden ook al dezelfde gedachten… We gingen nog een keer samen op stap, daar wilde we de heren bekend maken, dat we wilden wisselen. Dat was in de bioscoop. Halverwege de film moesten Roel en Teun plotseling naar de wc. Of ten minste, ze deden alsof. We hadden niet eens in de gaten, dat ze allebei kleding aanhadden, die erg veel op elkaar leek. Bovendien zijn Roel en Teun bijna net zo groot en stevig. Ze kwamen terug, en daar wisselden de heren van plaats. Om daarna te proberen ons te kussen. Tja, we konden moeilijk weigeren, en door de duisternis hadden we het niet eens in de gaten. Ja, toen we eenmaal kusten, toen merkten we het wel. Maar toen was het al te laat om er iets van te zeggen, en bovendien was het juist, wat we wilden! Uiteindelijk heeft het goed voor ons allemaal uitgepakt. Ik ben met Roel getrouwd, en Liesbeth woont nu samen met Teun, maar die gaan volgend jaar trouwen. Het enige is, dat ze dan ook gaan emigreren. Teun werkt als ingenieur bij een oliemaatschappij, en daarvoor gaan ze naar de Verenigde Emiraten toe, voor minstens vijf jaar.’
‘Is dat ook een reden, dat je wilt gaan verhuizen, Renate?’
‘Gedeeltelijk. Roel en ik willen graag kinderen, maar het lijkt ons niets om ze op te voeden in een stad als Sittard, ook al is dat maar een kleine stad. Bovendien komt Roel van deze streek, en bovendien heb ik ook nog familie wonen vlakbij Maaseik. Weet je welk huis Daan bedoelt?’

‘Ja, dat weet ik. Ik ken Danny zelf ook wel goed. Het is zeker een leuk huisje, goed onderhouden en een kleine garage erbij, en een leuke tuin achter. Maar van voor heb je een prachtig uitzicht over het landschap. Ik weet niet, wat hij voor dat huis vraagt, maar ik zou het zeker in overweging nemen.’
Melissa zegt dan: ‘Daan zei me toen, dat het niet al te duur was. En hoewel het goed onderhouden is, heeft de woning nog steeds enkel glas. Dat zou ik meteen laten vervangen door dubbel glas. En dan zou ik ook meteen de woning laten isoleren. Ik ben er een keer geweest, echt niets mis met dat huis, buiten de isolatie.’
Renate kijkt meteen geïnteresseerder. ‘Hmm, als ik dat zo hoor, dan kon het wel eens aantrekkelijk geprijsd zijn.’

Chantal is inmiddels opgestaan uit haar stoel en komt er ook bij staan.
‘Waar hebben jullie het over?’
‘O, Roel en Renate hebben plannen om te verhuizen, en Daan had ze verteld van het huisje van Danny. Je weet wel, die neef van Daan, die in Oud-Roosteren woont.’
‘Ach, daar zijn we een paar keer langs gewandeld. Dat is helemaal niet zo heel erg ver van ons vandaan!’
‘O, dat is ook leuk om te weten. Dan woont er in de buurt ten minste iemand, die ik al ken.’
Daan en Roel komen dan weer terug. Roel is zichtbaar opgelucht en zegt tegen Renate: ‘Volgens Daan is de versnellingsbak helemaal niet slecht. Daar zou volgens hem alleen maar nieuwe olie in moeten.’
Daan zegt: ‘Je moet de bak laten flushen. Kijk, die bak heeft wat slijtage, maar dat is niet zo erg, dat die gereviseerd moet worden. Ik denk gewoon, dat de olie, die er nu nog in zit, gewoon erg oud is. Zou je zelfs hier in de buurt kunnen laten doen. Kost echt niet de wereld.’
Renate zegt dan tegen Roel: ‘Dan moet je dat maar meteen ergens laten doen, Roel. Dan zou ik me ook lekkerder voelen, als we weer naar huis heen moeten.’
‘Dat was ook al mijn idee, Renate. Daan rijdt zo even mee.’

En zo zijn ze ook meteen weer weg. Een garage hebben ze snel gevonden, en gelukkig hebben ze ook nog tijd voor Roels wagen. De garagehouder had dezelfde mening als Daan, dat de problemen van Roel grotendeels zouden verdwijnen met nieuwe olie. Roel kan er zelfs op wachten, waarop Daan weer terug naar de camping gaat.
Renate vraagt meteen: ‘Is Roel niet met je mee?’
‘Hij kon erop wachten, dus ben ik maar weer gegaan. Het had geen zin om daar te blijven wachten. Het zou ongeveer een uur duren.’
Renate zegt dan tegen Daan: ‘Zou je je neef anders eens op willen bellen, wat zijn huis dan moet kosten? Want wat ik zo hoor allemaal over dat huis, zou het misschien best wel voor ons geschikt kunnen zijn!’
Daan knikt, en belt zijn neef. Die is blij, dat Daan een geïnteresseerde heeft voor zijn huis. De prijs is zeer aantrekkelijk, maar Danny is dan ook wel eerlijk genoeg om meteen erbij te vertellen, wat er allemaal nog aan het huis moet gebeuren. En dat is toch nog wel een lijstje. Maar dat ontmoedigt Renate helemaal niet. Ze ziet het eerder als een kans, vooral omdat de prijs desondanks aantrekkelijk is. Een goed uur later komt Roel weer terug, met een brede glimlach.
‘Daan, je hebt echt gelijk gehad! Wat een verschil! Nu rijdt de wagen, alsof hij uit de fabriek komt!’
Daan wenkt zijn dank weg. ‘Het is niets! Graag gedaan!’

Roel gaat dan weer langs Renate zitten, die hem dan meteen overlaadt met de gegevens van het huis.
‘Roel, Daan heeft straks even gebeld met die neef van hem. Daar moeten we absoluut eens gaan kijken naar dat huis van hem! Dat is echt spotgoedkoop! Er moet nog wel een en ander aan gebeuren, maar zelfs dan is het voor ons nog betaalbaar!’
‘En ik dacht, dat je niet zo veel aan een huis wilde doen?’
‘Dat weet ik wel, maar dat biedt ons ook kansen! Ik heb ook al foto’s gezien, en ik vind het een mooi huis!’
Roel glimlacht. Hij weet als geen ander, hoe enthousiast Renate soms kan zijn, als ze ergens haar zinnen op heeft gezet. Dan is het lastig om haar daar nog vanaf te praten. We praten dan Roel bij over het huisje, en Renate laat dan de foto’s zien.
Roel laat het rustig over zich heen komen en denkt dan even goed na. ‘Dus als ik het goed begrijp, moeten de ramen en deuren vervangen worden, een nieuwe keuken, badkamer en een nieuwe vloer moet erin. Dan moet het huis toch wel heel goedkoop zijn! Dat zijn forse kostenposten!’
‘Je vergeet nog de isolatie, Roel. En ja, dat zijn forse kostenposten. Maar daar krijg je dan ook wat voor terug. Je komt uit Dieteren, dus je zal heus wel weten, waar het huis ligt. Dat ligt echt aan de rand van Oud-Roosteren. Dus je hebt wel het gevoel van achteraf wonen, maar toch woon je dan in het dorp. Een flinke tuin met garage.’
Renate vult me aan. ‘En niet heel erg ver van John en Chantal af. En Daan en Melissa wonen daar ook niet erg ver vandaan! Dat zou voor mij wel erg fijn zijn, Roel! Want dan ken ik al wat mensen uit de omgeving. Je weet, waarom ik niet helemaal achteraf wil wonen, en dit zou voor ons het beste compromis kunnen zijn!’
Roel glimlacht. ‘Nou goed, als we thuiskomen, gaan we naar dat huis kijken. Maar ik beloof je verder niets. En als het ons wat lijkt, dan laten we het door een expert nog eens bekijken, en aan de hand daarvan maken we dan een beslissing. Kun je je daarin vinden?’
Renate omhelst hem. ‘Ja, dat vind ik goed! Oh, ik hoop toch zo, dat dit het wordt!’

Renate is al niet meer te houden, en al snel zit ze te kletsen met Melissa en Chantal. Roel kijkt haar glimlachend aan. ‘Daan, niet om het een of ander. Maar als dat huis niets voor ons blijkt te zijn, dan moet je ook niet boos op ons worden. Maar Renate kan soms zo enorm haar zin doordrijven, en dat kan dan soms wel eens knallen. Dus sta er dan ook niet van te kijken, als je dan merkt, dat we een flinke ruzie hebben. Dat waait wel weer over, als ze beseft, dat het niet helemaal realistisch is, wat ze in haar hoofd heeft.’
‘We hebben allemaal wel onze eigenaardigheden, Roel. En als verder jullie relatie goed genoeg is, dan zie ik dat verder als jullie zaak.’
‘Dat is wel in orde, Daan. Maar ik wil alleen duidelijk maken, dat je er dan geen schuld aan hebt, dat we ruzie hebben. Dat wil ik juist niet.’
‘Waarom zou ik me er schuldig aan voelen? Wat jullie ook beslissen, dat is jullie zaak. En als jullie daarom ruzie krijgen, tja, daar kan ik toch niets aan veranderen.’
We zijn dan al snel weer bezig over onze favoriete hobby, auto’s. Ik spreek met Roel af, dat we zijn wagen eens goed gaan bekijken in mijn loods. En vanaf daar maken we een plan van aanpak. Op die manier worden de kosten voor Roel gespreid, en is de hobby ook nog betaalbaar. Wat zeker handig is, als je ook nog eens wilt gaan verhuizen.

Roel en Renate vallen echt goed in onze vriendengroep. Niet te beroerd om mee aan te pakken, en ook niet te bang om wat te durven te zeggen. En net als de rest bijna bezeten van oude Amerikaanse wagens. Maar ook voor hun gaat de vakantie voorbij. Ze moeten al eerder gaan, terwijl wij nog enkele dagen mogen blijven. Maar het afscheid valt ons allemaal zwaar. Als ze eenmaal weg zijn, klampt Chantal zich tegen me aan.
‘Wat is afscheid nemen toch altijd moeilijk, John. En ook al kennen we ze nog maar heel kort, ik beschouw ze allebei als goede vrienden.’
‘Dat geldt voor mij ook, Chantal. Je kunt nogal goed opschieten met Renate, zag ik. En ook met Roel.’
‘Ja, ik vind ze allebei erg leuk. Roel is een grappige man, met wie je ook best wel een serieus gesprek kan voeren. En met Renate lig ik helemaal op één lijn! Ik zou echt met haar overal over kunnen praten. Ik hoop echt, dat ze vlakbij in de buurt komen wonen, dan heb ik nog een vriendin, die vlakbij woont!’
Ik lach. ‘Hoor ik daar wat gemis over Ylke, die nu minder tijd voor je heeft?’
Chantal glimlacht. ‘Misschien. Maar ik gun het Ylke wel! En dat begrijp ik ook wel goed van haar, maar het is natuurlijk minder leuk om haar niet meer zoveel te zien.’
‘Dat komt ook wel weer, Chantal. Of denk je, dat wij zoveel anders waren in het begin? Mijn vrienden waren toen ook al aan het klagen, dat ze me nauwelijks nog zagen!’
‘Of ze waren juist blij, omdat je niet meer zo vaak op bezoek kwam!’
Ik lach. ‘Dat kan natuurlijk ook. Maar dat is toch een logisch gevolg, als je een relatie krijgt? En ik denk niet, dat het de vriendschap tussen mijn vrienden slechter heeft gemaakt. Die is eerder beter geworden, dan slechter. En ik ben blij, dat we daar nu weer een paar vrienden aan kunnen toevoegen.’
‘Ja, ik ook. En ik vind het wel leuk, dat Gerard ze echt een kans wil geven om mee te spelen in de band.’
‘Ja, dat klopt. Maar dat doet hij vooral, omdat Roel en Renate blaasinstrumenten kunnen spelen.’
‘En ons heeft hij gevraagd, omdat we veel beter kunnen zingen, dan hijzelf!’

‘Ook weer waar. Maar genoeg over onze vrienden. Ik heb wel weer eens zin om even een lekker ritje te maken met de Cadillac. En misschien dat we dat nog een leuk eenzaam plekje vinden…’
Chantal kijkt me meteen geïnteresseerd aan. ‘Hmm, had je ergens plannen voor?’
‘Zou zomaar eens kunnen. Ik heb er nooit iets op tegen, om met mijn meisje eens lekker alleen te zijn. En misschien dat er dan wat spannende dingen kunnen gebeuren!’
‘Hmm, van spannende dingen kunnen kinderen komen!’
‘Te laat, daar had je eerder aan moeten denken, schat!’
Chantal lacht. ‘Dat klopt, maar nu het eenmaal zo ver is, ben ik er wel blij om, dat ik nu echt zwanger ben. Het is alleen een achtbaan van emoties. Ik krijg nu eindelijk, waar ik altijd over gedroomd heb. Maar ik begin nu ook heel erg te begrijpen, waarom jij me de hele tijd gepusht hebt om eerst mijn opleiding af te maken. Maar ik moet zeggen, dat ik deze vakantie ook veel geleerd heb van de meiden in de groep. Die hebben ook kinderen, en ze hebben me verteld, dat je best wel een aantal zaken kunt combineren, zelfs met kinderen. Maar dat vergt dan wel meer van ons allebei!’
‘Dan is het maar goed, dat ik daarover al op het werk heb gesproken, Chantal. Ik heb een tijdje geleden toch een gesprek gehad met mijn chef? Als het zover is, dan kan ik ook wat van huis uit werken. Dat zijn ze nu al aan het regelen. Ik wilde het nog niet eerder vertellen, omdat een aantal zaken nog niet helemaal rond zijn. Maar het komt erop neer, dat ik een of zelfs meerdere dagen gewoon thuis kan werken. Ze willen op het werk steeds meer digitaal gaan doen, en daar kan ik dan mijn werk op aanpassen.’
‘Echt? Dus je wilt dan ook de zorg voor ons kind gaan opnemen, zodat ik mijn opleiding kan afmaken?’
‘Ja, natuurlijk! Wat had jij dan gedacht? Ik heb je toch al eerder gezegd, dat ik het goed zou vinden, als je zwanger zou raken? Dus heb ik me daarvoor op voorbereid. Je kunt niet het ene zeggen, en dan het andere niet doen. Ik weet, hoe belangrijk die opleiding voor je is, Chantal. En ik weet ook, hoe graag je dat werk doet op je stage. En nu je baas heeft gezegd, dat ze je misschien ook nog eens in dienst willen nemen, dan zal ik ook mijn steentje moeten bijdragen. En op deze manier gaat dat ook lukken. Samen kunnen we dit wel aan, Chantal!’
De tranen zijn bij Chantal in de ogen. Ze kijkt me zo dankbaar aan, en omhelst me. ‘Dank je, John! O, daar heb ik zo over in gezeten! En we hebben het de afgelopen tijd zo druk gehad, dat we daar niet eens over hebben kunnen praten!’
‘Dat weet ik, maar dat wil niet zeggen, dat ik al niets aan gedaan had! Toen ik je vroeg om met me te trouwen, wist ik al, dat mijn toekomst flink zou veranderen. En toen ben ik al plannen gaan maken, over hoe het zou gaan moeten, als we eenmaal kinderen zouden krijgen. Dat het nu wat sneller gebeurd, dan we gepland hadden, tja, daar kunnen we niets meer aan doen. Dus het is nu alleen maar goed, dat ik daarvoor al wat stappen gedaan had.’

‘Maar wat moet er dan nog allemaal geregeld worden, voordat je thuis kunt gaan werken?’
‘Dat heeft met de digitalisering te maken. Al het papierwerk wordt dadelijk digitaal gemaakt, en dat zorgt voor een aanzienlijke investering. Dat gaan ze het komende half jaar allemaal doen.’
‘Waren ze dat al van plan, of is dat omdat jij vanaf thuis wilt gaan werken?’
Ik lach. ‘Nee, dat waren ze al van plan. Dat hadden ze ons al een half jaar geleden al laten weten. En toen heb ik juist de mogelijkheden daarvan ingezien, en ben daar over na gaan denken. En daar stonden ze niet negatief tegenover. Maar eerst moeten dus nog een aantal technische zaken worden geregeld, en dan moet het geheel nog getest worden. Maar dat wil dus ook zeggen, dat we nog een kleine investering moeten gaan doen thuis. Ik heb dan een nieuwe computer nodig, met een drietal schermen. De laptop zal dan niet meer helemaal toereiken. En misschien dat ik de internetverbinding wat moet gaan verbeteren.’
‘Als dat nodig is, dan moet je dat doen, John.’
Dan moet ze lachen. ‘Hoe kun je zoveel voor me geheimhouden, John?’
‘Ik zie het niet zo zeer als geheimhouden, Chantal. Ik heb niet meer zoveel geheimen. Ik heb je de meeste al verteld, en degene, die ik nog wel heb, die hebben niets met jou te maken. Ik wilde alleen niet, dat je teleurgesteld zou zijn, als het misschien dan toch niet lukt. Maar nu ik erover nadenk, maak ik me voor niets zorgen. Waarom zou dat niet gaan lukken?’
Chantal glimlacht en geeft me dan een zoen. ‘Ik hou van je, John!’
Ik geef haar een zoen terug. ‘En ik hou ontzettend veel van jou, Chantal!’

We stappen dan in mijn wagen, en rijden weg. We maken er een leuk tochtje van, en cruisen over de wegen. Ik heb wel een doel, ik heb op de kaart een leuke, afgelegen plek gezien aan het meer. Daar wil ik met Chantal naar toe. Ik hoop, dat het er niet druk is. En dat lijkt ook zo te zijn. Het weggetje leidt naar een bos, waarachter een klein strandje ligt. Maar als ik mijn wagen wil parkeren, valt me iets verderop een andere auto op. Eerst ben ik wat teleurgesteld, maar dan herken ik de wagen meteen. Zoveel zwarte Amerikanen rijden er hier niet rond.
En ik moet dan meteen lachen. ‘O, we zijn niet de enigen, die een eenzaam plekje aan het opzoeken zijn!’
Ik wijs naar de wagen van Joey, die ietsjes verderop achter een struik geparkeerd staat. Chantal kijkt verbaasd, en zegt dan: ‘Oeh, volgens mij is Veerle haar belofte aan het nakomen!’
Ze kijkt me dan samenzweerderig aan en zegt: ‘Zullen we ze eens stiekem gaan bespieden?’
Ik lach. ‘We gaan ze toch niet storen, of wel?’
‘Nee, maar ik wil het wel even zien!’
We stappen dan uit de auto, en lopen het bos in. Daar loopt een pad naar het strandje. Het is geen heel groot bos, en we komen al snel uit op het strandje. En daar zien we Joey en Veerle, vlak tegen een paar grote rotsen samen liggen. Ik had wel verwacht, dat ze zich wel wat meer verdekt zouden verstopt hebben, maar vanaf het bos kunnen we de beiden goed zien. En wat de beiden aan het doen zijn, dat is absoluut geen raadsel. Beiden zijn naakt, en Veerle is Joey aan het berijden als een volleerde Amazone… Ze hebben niet eens in de gaten, dat we staan te kijken. En ik moet wel toegeven, dat het wat opwindends heeft om het jonge paartje te bespieden. Het laat me zeker niet onberoerd, en ik zie ook, dat Chantal het niet onberoerd laat. En dat voel ik ook, want ze zoekt met haar hand naar mijn pik. Ze fluistert: ‘John, hier word ik zo geil van! Wil je me hier neuken! Ik schuif haar jurkje omhoog, en moet grijnzen als ik merk, dat mijn geile vrouwtje er al helemaal geen slip onder aanheeft. Mijn pik is al behoorlijk stijf aan het worden, door de handen van Chantal, en ik ga achter haar staan. Ze gromt zachtjes, als ik mijn pik tussen haar schaamlippen boor. Langzaam duw ik mijn pik in haar, terwijl we kijken naar Joey en Veerle, die nog steeds helemaal niets in de gaten hebben. Langzaam begin ik Chantal te neuken, terwijl we ons best doen om zo stil mogelijk te zijn.
Maar wat voelt dit ongehoord geil aan. Maar het hoogtepunt voor ons beiden nadert snel, ik hoor Chantal al wat luider hijgen, en ik weet, als ze klaarkomt, dat ze het waarschijnlijk zal uitschreeuwen. Dus ik houd mijn hand voor haar mond. En dat is maar goed ook, want een paar seconden later komt Chantal al klaar. En omdat ze nu niet kan schreeuwen, bijt ze maar in mijn hand. Dat doet behoorlijk pijn, maar daardoor kom ik ook klaar, en ik kan me nog net genoeg beheersen om zo weinig mogelijk lawaai te maken. Meteen kijken we naar Veerle en Joey, maar die lijken gelukkig niets in de gaten gehad te hebben.

We moeten in stilte lachen, en lopen dan als kleine kinderen weer snel terug naar de auto, waar we het uitproesten van het lachen. Chantal komt niet meer bij van het lachen.
‘Och, John! Wat was dat spannend! Maar wel erg leuk en bovendien erg geil!’
‘Zouden ze er iets van hebben gemerkt?’
‘Geen idee, het lijkt er niet op. Maar heb ik je hard in je hand gebeten?’
‘Het gaat wel. Je hebt wel flink gebeten, maar echt pijn doet het nu niet meer.’
Ik laat haar dan mijn hand zien, waar duidelijk een rij tandafdrukken te zien is. ‘Oei, sorry! Maar het was wel goed, dat je het deed! Want ik had alles bij elkaar geschreeuwd!’
Ik lach. ‘Dat weet ik! Je hebt er soms nogal moeite mee om je dan stil te houden!’
Chantal glimlacht. ‘Ik had nooit gedacht, dat ik zoiets zo geil kon vinden, John!’
‘Hmm, maar volgens mij was je al geil, voordat we hierheen gingen, Chantal. Want je had al helemaal geen slipje aan!’
Chantal grijnst. ‘Ik had al gehoopt, dat we een leuk tripje gingen maken. Maar ik moet wel zeggen, dat ik het opwindend vind om buiten seks met jou te hebben. Ook al zoeken we nog zo’n verlaten plekje op, er is altijd een kans, dat we betrapt worden. En als ik daaraan denk, dan word ik toch zo geil!’
‘Dat zal wel de spanning zijn. Maar ik moet ook toegeven, dat ik het op deze manier wel leuk en spannend vind.’
Chantal glimlacht en zegt: ‘Ik zal eerst even die kliederboel tussen mijn benen opruimen, en dan gaan we snel weg! Anders komen Veerle en Joey er nog achter, dat wij hebben staan te bespieden!’

Een paar minuten later zijn we alweer richting de camping aan het rijden. Eenmaal terug laat ik Renn, die we bij Daan en Melissa hebben achtergelaten, nog even uit. Chantal loopt met me mee. Het valt me op, dat Renn nu wat beter naar Chantal luistert, ook blijft ze dicht bij haar. Het is niet, dat ze me negeert, of niet naar me luistert, maar het lijkt er meer op, dat Renn Chantal wat meer wil beschermen. En dat is Chantal zelf ook al opgevallen.
‘John, zou Renn soms merken, dat ik zwanger ben? Ik bedoel, je bent absoluut haar baasje, ze doet echt alles voor je. Maar naar mij wilde ze nooit echt luisteren. En nu opeens wel!’
‘Tja, je weet het maar nooit, Chantal! Maar het was mij ook al opgevallen. Maar dat zie ik als een goed teken, want dan heeft ze je geaccepteerd als alfavrouwtje. En dan kan het goed zijn, dat ze geroken heeft, dat je zwanger bent. Honden kunnen nu eenmaal dingen ruiken, die wij helemaal niet waarnemen!’
Ik geef Renn dan een aai over haar kop, en kriebel haar achter haar oor. Dat heeft ze erg graag. Chantal doet hetzelfde, maar ze krijgt nu als beloning een lik over haar hand. Dat heeft Renn ook nog nooit eerder bij haar gedaan, en ik kan nu zien, dat ze zich echt onderdanig aan Chantal opstelt. En daarmee is er voor mij wel een lichte last van mijn schouders gevallen. Renn is een lieve hond, maar soms gromde ze nog wel eens naar Chantal. Het was niets, waar ik me zorgen over maakte, en evenmin deed Chantal dat, maar het was wel minder leuk.
En in de dagen erna lijkt Renn zich ook steeds meer naar Chantal toe te trekken. En ze laat zich nu ook graag aanhalen door Melissa, ook iets, wat ze eerst niet zou toelaten. Alleen tegenover Mex, de hond van Daan en Melissa, stelt Renn zich nu wat defensief op, ze laat haar tanden zien, als Mex te dicht bij Chantal komt. Mex maakt zich dan meestal uit de voeten, en gaat dan troost halen bij Daan. Daan moet daar altijd om lachen en zegt dan: ‘Zo wordt het nooit wat met jou, Mex! Als je nu al door Renn weg laat jagen!’

Maar ook voor ons gaat de vakantie op zijn einde, en we beginnen ons voor te bereiden voor onze terugreis. ’s Avonds voor onze terugreis maken Chantal en ik nog een laatste wandeling. We hadden Renn mee willen nemen, maar die had echt geen zin om mee te komen. Normaal, als we haar riem pakken, staat ze al te springen om mee te mogen. Maar nu bleef ze liggen, en reageerde niet eens als ik haar riep. En we willen haar ook niet dwingen om met ons mee te komen.
Maar als we een paar uur later terugkomen, is iedereen weg bij de caravan. Dat wil zeggen, de auto’s staan er nog wel, maar er is helemaal niemand bij de caravan. Dan horen we opeens iemand roepen, helemaal in de verte. Chantal herkent daarin de stem van Melissa, en we lopen in de richting waar we haar stem horen. Als we dichterbij komen, hoor ik duidelijk, dat ze de honden aan het roepen zijn. Al snel vinden we Melissa, en ook Daan, die tussen de struiken aan het zoeken is.

‘O, daar zijn jullie! We wilden ook even wandelen, en hadden Mex en Renn meegenomen om ze even uit te laten. Maar ze zijn er allebei vandoor gegaan! En meen je, dat ze nog willen luisteren?’
Ik kijk even verbaasd, en denk dan even diep na. Dan begin ik te glimlachen. ‘Ik heb wel een vermoeden, wat er aan de hand is. Het zou me niets verbazen, als Renn loops is. En Mex is een reu, dus tel dan maar uit, wat die twee aan het uitspoken zijn!’
Melissa kijkt me geschokt aan. En dat doet Chantal ook. ‘Denk je dat echt?’
‘Waarom zou dat niet kunnen? Het zou wel haar gedrag van de afgelopen dagen verklaren!’
‘Ja, maar daar hebben we ze nog niet mee terug, John!’
‘O, wacht maar even. Die zijn zo terug!’
Ik fluit dan eens hard op mijn vingers. Ik heb met Renn daar flink op zitten oefenen, als ik haar ’s morgens uitlaat. Ik laat haar dan altijd vrij rondlopen, en fluit dan op mijn vingers om haar terug te laten komen. Ik heb dan altijd een hondenkoekje voor haar klaar, waar ze echt gek op is. Ik fluit nog eens, nu op een andere toon. Opeens horen we in de verte wat geritsel, en niet veel later komen de beiden eraan gerend. Daan kijkt verbaasd.
‘Hoe heb je dat voor elkaar gekregen? Ik heb ook gefluit, maar daar kwamen ze niet op terug!’
‘Je moet je hond eens wat beter opleiden, Daan! Ik heb Renn erop getraind, dat ze op mijn gefluit reageert. Ze zal zo wel een hondenkoekje willen, en die krijgt ze dan ook. Ik heb er altijd een paar bij me.’
‘En hoe wil je dan weten, dat ze dan toch niet wegloopt?’
‘En dat moet ik jou vertellen? Ik train dat vrijwel iedere dag met haar. Ze is dit nu zo gewend, dat ze zelf stopt met het opjagen van wild. En dat doet ze maar al te graag.’

Renn en Mex stoppen allebei voor me, en kijken me verwachtingsvol aan. Ik geef ze allebei een hondenkoekje, want ze hebben op mijn signaal gereageerd, en moeten daarvoor beloond worden. Maar Renn heeft wel al in de gaten, dat ze iets gedaan heeft, wat niet goed is. Nadat ze haar traktatie op heeft, kruipt ze naar me toe en gaat op haar rug liggen. Ik spreek haar aan. ‘Ja, je was stout! Je mag niet zomaar weglopen! En nu hup, naar de caravan toe!’
Ze staat meteen op en rent recht richting de caravan. Daan kijkt verbaasd. ‘Ik wist niet, dat je haar al zo goed getraind had!’
‘Dat heb je me zelf geleerd, Daan! Ze weet, dat ik niet echt boos ben, maar weet verdomd goed, dat ze niet had mogen weglopen. Maar ik vraag me af, waarom Mex ook op mijn gefluit is afgekomen!’
Daan lacht. ‘Ik denk, dat Mex niet gedurfd heeft om Renn niet te volgen. Het is meer dan duidelijk, dat Renn in rang hoger dan hem staat.’
‘Dat zou kunnen. Het belangrijkste is, dat ze nu terug zijn.’
Daan lacht. ‘En mocht ik Mex nog eens kwijt zijn, dan weet ik al, wie ik moet roepen!’
‘Ja ja, train je eigen hond maar, Daan!’
‘Dat weet ik, maar ik heb er zo weinig tijd voor. Maar misschien moest ik dat ook maar eens ’s morgens doen, voordat ik aan het werk ga!’

We lopen terug naar de caravan, waar Renn al netjes in haar mand ligt. Ik prijs haar gehoorzaamheid, en geef haar weer een aai over haar bol. Ze weet nu, dat alles weer goed is, en daar is ze wel blij om. Maar ze is wel zo verstandig om wel in haar mand te blijven liggen. Daar komt ze pas weer uit, als ik haar roep. En daarmee is het voor mij en ook voor Renn afgedaan.
Chantal en ik maken het die avond niet al te lang, en dat doet de rest ook niet. De volgende dag ontbijten we eerst nog even goed, voordat we huiswaarts rijden. En dat is een lange rit, pas laat in de avond komen we thuis aan. Het voelt goed om weer thuis te komen. Maar we zijn doodmoe, en blij weer in een gewoon bed te kunnen slapen.

De volgende dag staat volledig in het teken van opruimen, en het nakijken van de post. Voor Joey is er ook post, hij kan zijn woning al wat sneller betrekken. Dat zorgt meteen voor een dubbel gevoel bij Joey. Want nu we weer terug thuis zijn, moet hij al meteen weer uit huis vertrekken. En ik zie, dat hij het daar moeilijk mee heeft.
‘Gaat het een beetje, Joey?’
Hij knikt. ‘Het is alleen, dat ik hier nu zo gewend ben om hier te wonen. Ik was echt blij weer thuis te zijn, maar die brief geeft me een dubbel gevoel. Ik ben blij, dat ik er eerder in kan, maar ook weer niet, omdat ik hier dan ook weg moet!’
‘Tja, dat hoort er ook bij, als je op eigen benen wilt staan, Joey! Maar weet wel, dat je hier altijd welkom bent! Je mag dan wel op eigen benen staan, maar je blijft toch nog onze pleegzoon.’
Joey pinkt een traan weg. ‘Dat weet ik, en dat waardeer ik ook zo in jullie.’
Uit het niets geeft hij me een flinke knuffel. ‘Bedankt, John! Voor alles!’
‘Ach, dat zit wel goed! Ik ben blij, dat ik het verschil voor je heb kunnen maken. Maar uiteindelijk heb je alles wel zelf gedaan! Ik heb je alleen de mogelijkheid gegeven om iets van je leven te maken! En die kans heb je zelf met eigen handen aangegrepen.’
‘Ja, dat weet ik wel, maar zonder jou had ik daar nu nog steeds in Kampen rondgelopen, zou ik ongelukkig zijn geweest, en was ik god weet ik waar geëindigd. Nu heb ik een toekomst, een leuke vriendin, een eigen auto, nog wel een Amerikaan! Dat had ik zonder jou niet gehad!’
‘Maar wie had er het initiatief gehad om me op te bellen? Dat ben je zelf geweest. Dat je geluk hebt gehad, dat je meteen op een goede plek terecht bent gekomen, dat is een andere zaak. Want geloof me, als je problemen veroorzaakt had, dan had je hier een kwade tijd gehad. Ik mag dan wel cool en relaxt lijken, maar ik kan ook heus anders zijn. Je weet wel, wat ik bedoel.’

Joey knikt. Ik ben maar een paar keer echt boos op hem geweest, en dat heeft hij geweten ook.
‘Dat begrijp ik, maar je hebt me ook heel goed duidelijk gemaakt, hoe je graag wil, dat ik me zou gedragen. En eerlijk gezegd, voel ik me daar echt prettig bij. Je bent in die korte tijd, dat ik hier ben geweest, meer vader voor me geweest, dan ik ooit heb gehad!’
‘Nee, Joey! Dat klopt niet. Je hebt je echte vader nog gekend, en je stiefvader heeft je ook wel een en ander geleerd. Dat hij het niet goed heeft gedaan, wil niet zeggen, dat hij geen vader voor je is geweest! En je moet nu toch zelf toegeven, dat hij in de laatste tijd ook erg veel veranderd is!’
‘Oké, je hebt gelijk. Maar dan heb jij de grootste invloed op me gehad. Nou ja, dat klopt ook weer niet, dat is mijn stiefvader geweest. Door hem wist ik ten minste, hoe dat het niet moest!’
‘Zie je nou wel? Je hebt misschien wel meer aan mij te danken, maar je hebt ook van je stiefvader geleerd. En die lessen kunnen misschien later van grote waarde zijn. Want eens zal je ook kinderen hebben, en dan weet je precies, hoe je juist wel het goede voorbeeld kunt geven.’
Joey lacht. ‘Maar dat heb ik dan weer van jou en Chantal geleerd!’
Ik geef hem een aai om zijn bol heen. En daarmee is weer alles goed. Nu ik terug ben van vakantie, heb ik nog wat dagen extra opgenomen. Gewoon om weer even bij te komen van de vakantie, en ook om wat klusjes in en om huis te doen. En die tijd wil ik gebruiken om het internet van het huis eens grondig aan te pakken, met oog op het thuiswerken, dat ik wil gaan doen. In een computerwinkel in de buurt kan ik dan precies vinden, wat ik wil hebben. Het is een beste dag voor de verkoper, want hij kan me best wel een en ander verkopen, dat hij overigens ook mag komen installeren. Want ik heb wel wat verstand van computers, maar al dat netwerkspul is maar hocus pocus voor me. Dat kan ik dan ook maar beter overlaten aan mensen met meer ervaring en verstand van zaken. En samen met Chantal gaan we ook op zoek naar een passend bureau voor in de woonkamer, waar ik mijn kantoor wil huisvesten. Daar is nog plaats genoeg voor een bureau en een kast.

Bovendien wil Chantal graag een andere salontafel, omdat de huidige wat beschadigingen heeft en zijn beste tijd heeft gehad. We maken er een leuk dagje uit van, en uiteindelijk kopen we meer, dan we eigenlijk van plan waren. Want het is niet alleen bij een andere salontafel gebleven, maar ook een ander televisiekastje en ook nog een nieuw bankstel. Als we weer op weg naar huis zijn, zeg ik tegen Chantal: ‘En wat gaan we nu doen met het oude bankstel? Ze nemen het wel mee, als we erom vragen, maar daarvoor is het nog veel te goed!’
‘Je zou het in de loods kunnen neerzetten. En dan gooi je dat oude afgrijselijke ding, dat er nu staat, weg!’
Ik glimlach. ‘En volgens mij had je dit al wat langer in de planning staan! Je wachtte alleen nog maar om een excuus, dat je met mij kon gaan winkelen?’
Chantal lacht. ‘Ik zou liegen, als ik zou ontkennen, John. Maar het is niet, dat er iets mis was, met hoe jij het ingericht had! Als je het niet gewild had, dan had ik er geen problemen mee gehad. Maar ik wil graag wat kleine dingen veranderen, zodat het ook een beetje mijn huis wordt, John.’
‘Noem het maar kleine dingen, Chantal! Maar ik heb je al gezegd, dat ik daarmee geen problemen zou hebben. En je had ook gelijk, de bank begint nu wel te slijten. Daar zitten we tegenwoordig veel vaker op!’
Chantal geeft me een zoen op mijn wang. ‘Je bent dan ook de allerbeste en allerliefste man, die ik ken!’

Als we thuiskomen, zien we Joey wat dozen achter in zijn auto zetten.
‘Al bezig met pakken, Joey?’
Hij glimlacht. ‘Nee, zover is het nog niet. Ik heb net wat schoonmaakspullen gehaald, en wat verf en zo. Maar nu begint het wel erg definitief te worden.’
‘Je kunt nog terugkrabbelen, je hoeft van ons niet weg!’
Joey schudt zijn hoofd. ‘Nee, dit moet ik doen. Het is eng, angstaanjagend, maar wel noodzakelijk. Anders kan ik nooit de man worden, die ik wil zijn!’
‘Moeten we komen helpen?’
Joey schudt weer zijn hoofd. ‘Nee, niet omdat ik niet wil, dat jullie komen helpen, maar omdat jullie al zoveel voor me gedaan hebben. En bovendien wil ik dit echt helemaal zelf doen. Probeer dat alsjeblieft te begrijpen.’
Ik glimlach. ‘Natuurlijk begrijpen we dat. Maar het is nooit verkeerd om hulp te vragen, Joey. Onthoud dat wel.’
‘Dat weet ik, en misschien doe ik dat later ook nog wel, maar nu even niet. Veerle had me ook al aangeboden te komen helpen, en Otto ook. Maar ik wilde ook niet, dat ze nu al komen. Geef me gewoon even wat tijd, alsjeblieft!’

We laten het erbij, en Joey rijdt dan weg. Als hij weg is, zegt Chantal: ‘Jij schijnt te begrijpen, waarom Joey dit zo doet, maar ik niet. Praat me eens bij, John?’
‘Ach, het is eigenlijk maar een heel simpel ding, Chantal. Joey wil voor het eerst in zijn leven iets beginnen, dat ook echt van hem is, en wat hij alleen begonnen is. Hij moet gewoon iets voor zichzelf bewijzen. Geef hem gewoon die ruimte, hij komt ons heus nog wel om hulp vragen.’
‘Oké, dat kan ik wel een beetje begrijpen. Maar waarom? Is hij nu meer, door geen hulp te vragen? Maakt dat hem een man?’
‘Nee, zo zit het niet in elkaar, Chantal. Hij wil gewoon een volgende stap zetten in zijn leven, en dat wil hij helemaal op zijn eigen manier doen. Zonder dat iemand hem zegt, wat hij moet doen. Ik begrijp hem wel. Ik heb ook zo’n moment gehad, toen ik het huis gekocht had, en alle verbouwingen achter de rug waren. Toen had ik ook een moment, dat ik even niemand wilde zien, terwijl ik het erg druk had. Het hele huis moest toen worden schoongemaakt, en dat heb ik alleen gedaan. Of ten minste, dat was de bedoeling. Je denkt, dat je het wel in je eentje kunt doen, je wilt bewijzen, dat je dat ook kunt. Maar je komt er snel achter, dat alleen helemaal niet zo fijn is. En dat je toch hulp nodig blijft hebben, wat je ook doet! En dat is wat hij nu moet leren.’

Chantal knikt. ‘Ja, dat kan ik wel begrijpen. De waarde van je vrienden leren kennen. Dat had ik ook, toen ik op kamers ging in Zwolle. Man, wat was ik zenuwachtig, maar ik was er erg op gebrand alles zelf te doen. En ik ben mezelf toen wel tegengekomen. Maar dat heb ik toen nooit laten blijken aan pap en mam, want die zouden me meteen naar huis hebben teruggehaald!’
Ik lach. ‘Zoals ik Jolien toen leerde kennen, zou ze dat absoluut gedaan hebben!’
Chantal lacht. ‘Ja, wat dat betreft is er in een jaar tijd veel veranderd, John. Wie had dat ooit kunnen denken!’
We lopen naar binnen heen, waar we enthousiast begroet worden door Renn. Chantal zegt dan: ‘Denk je echt, dat Renn puppy’s krijgt?’
‘Die kans zit er echt wel in. Als het zo is, weten we dat al over een paar maanden.’
‘Och, dat is ook wel erg leuk! Maar als dat zo is, kunnen we er dan nog een houden? Dan is Renn niet meer altijd alleen, als we aan het werken zijn.’
‘Daar kunnen we eens over nadenken. Twee honden betekent wel meer werk!’
Ze kijkt me smekend aan. ‘Please, John?’
‘Nou goed dan. Maar ik stel wel één voorwaarde, Chantal! Dan ga jij met die puppy op puppycursus. Ik heb dat gedaan met Renn, dus jij neemt deze voor je rekening. En kom me dan niet met ik heb even geen tijd! Dat kun je straks ook niet, als de baby er is!’
Chantal geeft me een zoen. ‘Dus je vindt het dus wel goed?’
‘Ja, maar je geeft me nog geen antwoord, Chantal!’
‘Ja, ik zal dan ook voor die puppy zorgen, en met haar op training gaan.’
‘Haar?’
‘Ja, want ik zal hoe dan ook een vrouwtje kiezen.’
‘Als er wat te kiezen valt, Chantal. Eerst nog maar eens zien, dat er puppy’s geboren worden!’

‘Dat is ook weer waar. En we moeten nog veel meer doen, John. Over een paar dagen komt Eira al, en we moeten de logeerkamers nog even poetsen. Daar zal nu wel stof liggen.’
Ik lach. ‘We zullen het komende jaar een druk leven gaan krijgen. Maar misschien is het dan wel handig, dat Joey al weg zou zijn. Je weet wel, Eira is nog maar net een vrouw geworden, en dan met een jonge gast als Joey in huis… Dat zou wel eens voor wat problemen kunnen zorgen.’
‘Zo oud ben jij anders toch ook niet, John! Je bent nu drieëndertig, en je ziet er nog steeds heel jong eruit! Misschien moet ik me wel zorgen maken, dat Eira je probeert te verleiden!’
Ik lach. ‘Yeah right! Dat gaat dus nooit gebeuren. Ik heb meer dan genoeg aan één vrouw!’
‘En toch krijg je er een tweede bij, gratis en voor niets!’
‘Ja, en dat zal zeker nog wel even wennen worden. Een meisje is toch weer wat anders, dan een jongen, Chantal! Daar weet je zelf nu wel een en ander vanaf!’
In de dagen erna zijn we volop bezig alles klaar te maken voor de komst van Eira, terwijl Joey halsstarrig hulp van ons blijft weigeren. Maar van Daan hoor ik, dat Joey al wat van zijn vrienden heeft gevraagd om hem te helpen. Maar ik laat Joey in zijn waarde, door mezelf niet op te dringen. Wel ga ik bij hem langs om te kijken, hoe hij met zijn huis vordert. Hij is alleen, als ik bij hem aanbel.
‘Hey, John! Wat kom jij doen?’
‘Gewoon, eens kijken, hoe het vordert! Dat je niet wilt, dat we helpen, wil niet zeggen, dat ik niet nieuwsgierig ben, hoe het ermee staat?’
Joey glimlacht. ‘Kom binnen, dan laat ik het je zien!’
We lopen dan de woonkamer in, waar Joey al wat stoelen en tafels heeft staan. De wanden zijn vers geschilderd, en ook het plafond is mooi wit.
‘Je schiet nogal op! Helemaal zelf gedaan?’
‘Een paar vrienden van school zijn me komen helpen.’
‘Dus toch niet alles in je eentje kunnen doen?’
Joey schudt zijn hoofd. ‘Vind je het erg, dat ik jullie niet gevraagd heb?’
‘Ja, hoe moet ik dat zeggen, Joey? Het voelde wel als een teleurstelling, maar ik heb er wel begrip voor. Chantal zit er meer mee, dan ik, maar ze begrijpt het ook wel een beetje.’

Joey knikt. ‘Ik wil juist Chantal niet kwetsen. Maar dit moest ik even zo doen, dat was belangrijk voor me. Maar als Chantal wil, mag ze me wel helpen met wat andere dingen. Ik moet nog gordijnen uitzoeken en ik zou ook nog wat hulp kunnen gebruiken met het inrichten. Dat wil ik samen met Veerle gaan doen, maar Otto zou mijn hoofd eraf rukken, als ik dat alleen met Veerle zou doen…’
Ik lach. ‘Die kans zit er wel in. Dus je wil wel graag, dat Chantal je een beetje helpt?’
‘Als ze het niet te druk heeft met de komst van Eira?’
‘Eira komt pas maandag, en geloof me, al zou ze het nog zo druk hebben, dan zou ze tijd voor je vrij maken.’
Joey glimlacht. ‘Dan zal ik haar straks eens vragen, of ze vanmiddag tijd heeft. Dan heeft Veerle vrij, en wilden we naar Heerlen rijden, naar de woonboulevard.’
‘Wat is er mis met een kringloopwinkel, Joey? Je hoeft niet meteen alles nieuw te kopen!’
‘Dat weet ik, zoveel geld heb ik ook weer niet! En ik heb ook al een en ander gekocht bij de kringloop. Dat komen ze maandag brengen. Maar ik wil mijn woning wel al meteen een beetje aankleden, en daar is Chantal ook weer erg goed in.’
Ik lach. ‘Pas maar op, want voor je het weet heb je een nieuw bankstel gekocht!’
Joey lacht ook. Hij begrijpt precies, waar ik op doel. Dan zeg ik: ‘Heb je al een bankstel gekocht?’
‘Nee, nog niet! En ik moet ook nog een salontafel kopen, en een kastje voor de televisie op te zetten.’
‘Hmm, dat is precies, wat wij allemaal nieuw hebben gekocht. Weet je wat? Doe me eens een bod op die spullen, ik zet ze anders alleen maar in de loods neer, omdat het te zonde is om ze weg te gooien. En weggeven, dat wil ik nu ook weer niet!’
Joey kijkt me verbaasd aan. ‘Veel geld heb ik niet meer, John. En ik moet je ook nog een en ander terugbetalen.’
‘Wat heb je nog?’
‘Nog net tweehonderd euro, en daar moet ik dan nog wat aankleding van de woning voor kopen. Dat zal me ook nog wel honderd euro kosten. Dus dan heb ik nog maar honderd euro over!’
‘Dus dat zou je ervoor over hebben?’
Joey knikt verbaasd ja. ‘Oké, verkocht! Vanaf zaterdag beschikbaar, want dan komen ze de nieuwe meubels brengen!’
Joey kijkt vol ongeloof. ‘Echt? Verkoop je dat voor maar honderd euro?’
‘Of je moet ze niet willen, Joey?’
‘Jawel! Die vind ik juist erg mooi! En dat ze wat gebruikt zijn, dat vind ik niet erg!’
‘Zo slecht zijn ze ook nog niet, maar ik vind het wel een goede bestemming. En op die manier heb ik je toch nog iets kunnen helpen!’
Joey grijnst. ‘Nou je toch hier bent, John, zou je me kunnen helpen met het ophangen van de lampen? Dat krijg ik echt niet in mijn eentje gedaan, en mijn vrienden kunnen pas vanavond weer komen helpen.’
‘Geen probleem, ik heb wel even tijd!’

Een uur later kom ik weer thuis. Chantal vraagt: ‘Waar ben je zo lang geweest? Ik dacht, dat je maar even bij Joey langs zou gaan?’
‘Dat was ook de bedoeling, maar hij vroeg me om hem te helpen met het ophangen van de lampen. Hij schiet al heel aardig op met zijn huisje. Hij is al bijna klaar!’
‘Echt? En jij hebt hem wel mogen helpen? Het is niet eerlijk!’
Ik lach. ‘Hij heeft al ontdekt, dat hij hier en daar toch wat hulp nodig heeft. Maar hij heeft me toegezegd, dat jij hem ook ergens bij mag helpen. Maar hij zei me, dat hij je dan persoonlijk komt vragen. En voordat ik het vergeet, ik heb de oude meubels aan Joey verkocht.’
‘O? En dat hoef je me niet te vragen?’
‘Dat had ik eigenlijk wel gemoeten, maar we zouden het anders toch alleen maar in de loods neerzetten, en Joey kan het goed gebruiken. En ik wilde het hem ook weer niet voor niets geven.’
‘Wat heb je aan hem gevraagd?’
‘Honderd euro. Het is niet, dat ik er veel voor wil hebben, maar ik wil wel een symbolisch bedrag.’
‘Dan vind ik het goed. Honderd euro is toch voor Joey nog veel geld, maar ook niet buitensporig veel. En je hebt gelijk, Joey kan het goed gebruiken. Daar zijn de meubels nog goed genoeg voor!’

Rond het middaguur komt Joey thuis eten, en daar vraagt hij Chantal: ‘Chantal? Ik wilde vanmiddag met Veerle naar Heerlen rijden, ik wil mijn huis ook een beetje gezellig inrichten. En ik heb ook nog nieuwe gordijnen nodig, en daar kan ik jouw hulp goed bij gebruiken!”
‘Vrouwelijk advies nodig? Of ben ik alleen maar camouflage, dat Otto niet te boos wordt?’
Joey lacht. ‘Allebei. Het staat Otto helemaal niet aan, dat ik nu op mezelf ga wonen. Ik heb hem al verteld, dat ik nog helemaal niet van plan ben om met Veerle samen te gaan wonen, maar hij gelooft me niet zo erg. En als jij ook meegaat, dan lijkt het er ten minste wat meer op, dat je ook wat invloed hebt op mijn inrichting.’
‘Oké, maar dan wil ik eerst wel je huis zien, bovendien moeten we dan nog ook even de afmetingen van de ramen hebben.’
Joey zegt dan: ‘John, ga je ook mee?’
‘Nee, vanmiddag komen ze de nieuwe computer brengen, en het netwerk installeren. Dat moet klaar zijn, voordat volgende week de monteur van de glasvezel komt. En bovendien komt Roel straks nog langs met zijn wagen. Dan gaan we kijken, wat er nog allemaal aan gedaan moet worden. Ik heb het dus nog druk genoeg.’

Later die dag, als Chantal en Joey richting Heerlen zijn vertrokken, en de monteur voor het netwerk al is gekomen, komt Roel met zijn wagen. Tot mijn verbazing is Renate er ook bij.
‘Hey, allebei hier?’
‘Ja, we komen net van de makelaar!’
‘O, nieuws op het huizenfront?’
‘Dat kun je wel zeggen! We hebben dat huis van Daans neef gekocht. We hebben het goed laten bekijken, en de makelaar meende, dat de prijs zeer in orde was, en dat we ook nog wel ruimte hadden om er meteen al een hoop dingen aan te laten doen. Dus daarop hebben we de koop maar meteen gedaan. We blijven nog wel even in Sittard wonen, tot alles gedaan is, maar zodra dat klaar is, verhuizen we.’
‘Kijk aan! Dus jullie komen nu lekker in de buurt wonen?’
‘Ja, en dat is wel een opluchting voor ons. Het is echt precies, wat we zoeken.’
Renate vraagt dan: ‘Is Chantal er niet?’
‘Die is met Joey weg, die had wat hulp nodig voor de inrichting van zijn nieuwe huis. Het zal wel niet meer lang duren, voordat hij daar intrekt. Hij is al bijna klaar met alles.’
‘Zo, die laat er dan ook geen gras over groeien!’
‘Nee, maar iets zegt me, dat hij het er toch wat moeilijk mee heeft. Hij slaapt nog steeds niet daar, terwijl hij zijn bed al lang en breed daarheen had kunnen verhuizen. Ik denk, dat hij het hier toch nog te goed heeft!’
Renate lacht. ‘Daar kan ik me wel iets bij voorstellen. Maar je woont hier dan ook wel erg mooi!’
‘Dank je. En ook al woon ik hier al mijn hele leven, ik geniet er nog iedere dag van. Kom, ik zal jullie even rondleiden. Maar eerst doe ik een de poort dicht.’

Even later geef ik een korte rondleiding door het huis, en door de loods. Roel en Renate zijn flink onder de indruk. Renate zegt dan: ‘Ik kan me best voorstellen, dat Chantal zich hier meteen heeft thuis gevoeld! Echt mooi en ook goed ingericht! En deze loods! Die is groter, dan ik had verwacht! Ik ben bang, dat ik Roel wel de nodige uurtje zal missen, omdat hij hier bezig is!’
‘Ach, dan kom jij dan toch Chantal gezelschap houden! Zal ze heus niet erg vinden.’
Renate glimlacht. Roel zegt dan: ‘Maar je hebt anders ook niet het minste gereedschap hier hangen, Je zou hier zomaar een werkplaats kunnen beginnen!’
‘Dat zou ik inderdaad kunnen, maar dat is niet de bedoeling. Dit is puur en strikt bedoeld voor de hobby. Ik heb een prima lasapparaat, waarmee ik vrijwel alles kan lassen. Een kleine pers, die ik voor zowel metaalzetwerk gebruik, als wiellagerpers. Je mag hier alles gebruiken, maar ik sta er wel op, dat alles na gebruik ook zuiver wordt teruggelegd. Zo niet, dan is het ook meteen de laatste keer, dat je er gebruik van hebt gemaakt. Ik waarschuw maar één keer. Achter die wand staan normaal de wagens van de leden, maar de meesten hebben hun wagen nu thuis staan. En als je je wagen hier stalt, is het wel even zo netjes, als je dat even van tevoren meldt, als je je wagen weer komt ophalen. En je bent overigens zelf verantwoordelijk voor de verzekering van je wagen. Ik heb daar geen afzonderlijke verzekering voor, die is gewoon niet te betalen.’
‘Dat lijken me zeker faire voorwaarden, John. Dus ik zou mijn wagen hier kunnen stallen?’
‘Ja, er is plaats. Helmut is weer terug naar zijn geboorteland gegaan, en heeft zijn wagen meegenomen. Je weet wel, die Duitser, die er in Zweden ook bij was.’
‘Ach, ja, ik weet nu wie je bedoelt. Op zich een heel aardige man, maar wel een beetje nors.’
‘Ja, zo is hij nu eenmaal. Maar verder wel in orde. Hij kan alleen soms wat bot uit de hoek komen. Maar wat zeg je ervan? Je gaat het doen?’
‘Ja, en ik had al begrepen, dat ik bij jou de rekening moest voldoen. Zullen we dat dan maar meteen even doen?’
Roel voegt meteen de daad bij het woord, en geeft me contant het geld voor het lidmaatschap en de stalling. Ik laat hem wat formulieren ondertekenen, die iedereen in de club heeft moeten ondertekenen. Het zijn gewoon wat formulieren met regels van de club, en nog wat voor de stalling, waarmee ik me ook juridisch indek. Ze blijven nog een tijdje en keren dan weer huiswaarts. In de tussentijd is de monteur ook al klaar, heel veel werk heeft hij niet gehad aan het netwerk, omdat ik alles reeds goed voorbereid had in het verleden. Maar hij toont me nu wel, hoe snel het internet nu wel is. En dat scheelt toch wel een stuk. Alleen staat de computer nu even op een tafeltje, dat zolang dienst moet doen als bureau, tot het nieuwe bureau geleverd wordt. Ik bel dan meteen de IT-man van het werk op, en geef hem de benodigde data door van mijn computer, zodat hij de benodigde software kan installeren.

Niet veel later komt Chantal weer terug met Joey en Veerle. Joey heeft zich, met wat hulp van Chantal, nog wat meer meubels gekocht bij een kringloopwinkel. Daarvoor heeft hij wat geld van Chantal moeten lenen, omdat hij zoveel geld ook weer niet bij had. Gelukkig heeft hij het wel kunnen regelen, dat ze die spullen komen brengen, want hij zag zelf geen mogelijkheid om die te komen halen. Maar daarmee heeft hij nu wel zijn hele woning kunnen inrichten. Chantal zegt tegen mij: ‘Ik hoop niet, dat je het erg vindt, dat ik Joey nog wat geld geleend heb?’
‘Nee, dat zou ik waarschijnlijk ook gedaan hebben, Chantal. Hoeveel was het?’
‘Vierhonderd euro. Maar daarvoor heeft hij nu wel een mooie kast, een kledingkast en een tweepersoonsbed! En nog wat kleine tafeltjes, waar hij planten op kan zetten. Die staan nog in de auto.’
‘Nou, dan lijkt me dat goed besteed geld.’
Ik richt me dan tot Joey en zeg: ‘Dat geld reken ik wel bij hetgeen wat je me nog moet betalen. Dan slaat dat niet meteen een gat in je bankrekening.’
‘Dat had ik ook al met Chantal afgesproken. Op jezelf wonen is duur!’
Ik lach. ‘Tja, dat had ik je ook wel kunnen vertellen. Maar het is wel leuk geweest?’
‘Ja, erg leuk! En Chantal heeft me echt goed geholpen met het uitzoeken van al die dingen om mijn woning aan te kleden. Dat had ik zelf nooit allemaal kunnen bedenken!’

‘Dat was ook de bedoeling. Maar Roel en Renate zijn nog hier geweest. Ik heb ze een rondleiding gegeven, en Roel heeft ook meteen de contributie betaald, en ook voor de stalling. En ze kwamen vertellen, dat ze het huisje van Danny gekocht hebben, dus ze komen nu ook nog eens vlakbij te wonen!’
Chantal reageert meteen enthousiast. ‘Ach, wat leuk! Dan hoop ik, dat ik Renate en Roel vaker zal zien!’
Ik glimlach, want ik begrijp precies, wat Chantal bedoelt. We kunnen goed opschieten met het stel. En ik ben vooral blij, dat Chantal wat meer vriendinnen krijgt. Die heeft ze nodig. Haar vriendinnen uit Kampen zijn ook wel eens overgekomen, maar je merkt toch wel, dat de afstand afbreuk doet aan hun vriendschap. En Chantal heeft zich hier ook wel wat vriendschappen gesloten, vooral uit mijn vriendengroep en via haar opleiding, maar Roel en Renate komen eigenlijk van buiten. Dat zorgt toch weer net voor een iets andere sfeer. Ik ben al bezig met het avondeten, wat dus vrijwel altijd pasta is, omdat dat het enige is, wat ik echt goed kan klaarmaken. Joey en Veerle blijven dan nog eten, maar na het eten gaan ze naar Joeys nieuwe huisje, waarna ze doorrijden naar Veerle, en ik verwacht niet, dat we Joey vandaag nog terug zullen zien. Dat blijkt iets later ook wel, als ik een berichtje van Joey krijg, dat hij bij Veerle blijft slapen. Ik verbaas me erover, dat Otto daar niet zo moeilijk over deed. Maar aan de andere kant lijkt het erop, dat Otto en Joey echt goed met elkaar kunnen opschieten, wat ik wel fijn vind voor hun.

Ik ga bij Chantal op de bank zitten en zeg tegen haar: ‘Joey blijft bij Veerle slapen. Ik heb de poort al op slot gedaan en het alarm aangezet. Dus we hebben nog een avondje voor onszelf!’
Chantal kijkt me met fonkelende ogen en een glimlach aan. ‘Dan heb ik nog wel een ideetje voor vanavond… Weet je nog in Geiranger, toen we voor de open haard lagen?’
En of ik me dat nog herinner! Dat moment zal me nog wel even bijblijven. ‘Ik heb al een idee, waar je op uit bent, Chantal! En dat idee bevalt me goed! Alleen om met deze hitte de open haard aan te steken…’
‘Dat is niet erg, John! Maar ik voel er wel wat voor om weer eens lekker te vrijen op het vloerkleed!’
Ik lach. ‘Dan hebben we morgen een nieuw vloerkleed nodig!”
Chantal lacht. ‘Ik heb een mooie in Heerlen gezien, was op de aanbieding!’
Ik lach. ‘En verkopen ze die ook in grote aantallen?’
Chantal lacht. ‘We hoeven deze niet weg te gooien, John!’
Lachend neem ik haar in mijn armen. We kussen elkaar. Chantal neemt het initiatief door haar handen over mijn borstkas te laten glijden en mijn shirt omhoog te werken. Ik moet glimlachen, als ik haar dan op haar lip zie bijten van opwinding. Ze vindt het echt heerlijk om met haar handen door mijn borstharen en mijn baard te kroelen. Vroeger scheerde ik dat altijd af, maar omdat Chantal het graag wil, laat ik het staan. En ik moet toegeven, het staat me wel. Ik kan begrijpen, dat Chantal het me erg mannelijk vindt staan. En mijn baard begint nu ook echt wel vol te worden. Ik houd het keurig bij, zodat het wel verzorgd eruit blijft zien. Vreemd eigenlijk, want vroeger was ik daar nooit zo strikt in. Het kon wel eens voorkomen, dat ik me een paar dagen niet geschoren had, hoewel ik er altijd verzorgd uit zag, als ik ergens naar toe ging. Maar sinds ik Chantal ken, en ik zie, dat ze haar best doet om mooi voor mij te blijven, doe ik dat ook voor haar. Want dat lijkt me wel zo eerlijk.

Chantal begint me dan op mijn borst te kussen, en zakt naar beneden af. Behendig weet ze mijn korte broek los te krijgen en ook mijn boxershort hangt al snel op mijn enkels, waardoor mijn pik de vrijheid krijgt. Ik trap dan die kledingstukken ook uit, en trek ook mijn shirt uit. Mijn slippers had ik al uitgetrokken en sokken had ik al niet meer aan. Ik sta dus nu helemaal naakt voor haar, terwijl Chantal nog al haar kleren aanheeft.
Ze wil net beginnen om haar blouse los te knopen, als de bel van de intercom gaat. Ik zucht eens diep, maar Chantal ontglipt haar een vloekwoord: ‘Verdomme! Moet dat nou echt?’
Meteen beseft ze zich, dat ze gevloekt heeft en krijgt een rood hoofd. Ik moet erom lachen. Ik kleed me vlug weer aan, en beantwoord dan de intercom. Aan de poort staan Sander en Ilse, en ik kan ze moeilijk weer wegsturen. Chantal knikt met een zucht, en ik loop naar buiten om de poort voor hen open te maken.
’Sorry, dat we niet eerst gebeld hebben, John. Maar we komen net van Deventer af, en we moeten je iets vragen.’
‘Wat moeten jullie in Deventer?’
‘Kijken voor een caravan.’
‘Aha, en wat moeten jullie me dan vragen?’
‘Daar kom ik zo even op.’
Ik laat ze binnen en we nemen plaats op het terras onder het afdak. Sander steekt dan meteen van wal. ‘We zijn in Deventer wezen kijken naar een Caravan. Ook een Airstream en voor belachelijk weinig geld. Ik heb hem eigenlijk al gekocht, maar ik wil jou vragen, of ik die hier niet mag komen opknappen. Ik wil er min of meer hetzelfde mee doen, als jij met de jouwe. Alleen deze is een maatje kleiner.’
‘Nou, van mij mag je. En dan zal ik je ook wel helpen met het opknappen, daar heb ik inmiddels wel ervaring mee.’
Sander lacht. ‘Daar had ik eerlijk gezegd ook op gehoopt. Maar die wil ik dus wel klaar hebben voor het volgende seizoen. Want ik heb Ilse dan beloofd, dat ik dan ook voorlopig geen grote projecten meer wil aanpakken, en bovendien wil Ilse ook zelf een caravan hebben, die bij haar past. En straks met de kleine is het wel zo prettig als we die dan in de caravan kunnen leggen.’
Chantal lacht, en ik ook. ‘Dus we hebben jullie een beetje aangestoken met de caravan, qua luxe?’
Ilse knikt. ‘Ik vond het wel gemakkelijk, alles bij de hand, en vooral een beter bed. En nu ik gezien heb, wat jullie met je Airstream gedaan hebben, willen wij dat ook. Ik heb op de terugweg tegen Sander gezegd, dat hij maar eens snel op zoek moest gaan naar zo’n ding. En via Daan had hij er ook al snel één gevonden.’
‘Aha, dus Daan heeft er ook een rol aangehad?’
‘Ja, maar daar staat dan wel tegenover, dat die dan jouw oude caravan wil hebben.’
Daar moeten Chantal en ik dan ook hard om lachen. ‘Ik hoor het al, we hebben niets meer te vertellen over aan wie we onze caravan gaan verkopen. Maar ik dacht, dat jullie die wilden kopen?’
‘Dat is ook wel zo, maar ik had het er zo over met Daan, en toen kwam hij met die caravan aanzetten. Het is alleen maar de buitenkant, en aan het frame zit flink was laswerk. Maar daar was de prijs ook wel naar. Ik ga zo naar Daan toe, om hem te vragen of hij die voor me wil ophalen.’
‘Maar daarvoor moest je natuurlijk eerst weten, of je hier wel terecht kon… Trouwens, voordat ik het vergeet, Roel en Renate zijn nu officieel lid van de club, ze hebben vanmiddag de contributie betaald en ook voor de stalling. En ze hebben ook het huis gekocht van Daans neef, in Oud-Roosteren.’
‘Ach, van Danny? Dat is wel leuk. Dan wonen ze ten minste wat in de buurt. Is wel een leuk stel samen. Ik geloof, dat jullie er wel heel goed mee konden opschieten!’

We knikken allebei. ‘Ja, dat klopt. Ze zijn met ons mee gegaan naar de camping, en we kunnen nu echt wel zeggen, dat we vriendschap met elkaar gesloten hebben.’
Ilse knikt. ‘Ik kon ook goed opschieten met Renate. Met Roel heb ik minder gesproken, maar dat heb je met dames onder elkaar. Maar hebben jullie het nog leuk gehad op de camping?’
‘Ja, was echt heerlijk! Gewoon lekker ontspannen, niets hoeven doen.’
Ilse glimlacht. ‘Ik zie het aan Chantal. Ik dacht, dat roodharigen zo snel verbranden, maar ik zie, dat ze toch behoorlijk bruin is geworden!’
Chantal glimlacht van trots. ‘Ook onder een boom kun je bruin worden, Ilse! Maar het heeft wel geholpen, dat ik al van het voorjaar wat vaker in de zon ben gaan liggen. Zo af en toe een half uurtje. Alleen krijgt John dan amper wat gedaan. Dan is hij te afgeleid om nog iets te doen.’
Ilse lacht nu hard. ‘Daar kan ik me alles bij voorstellen, Chantal.’
Ik antwoord lachend: ‘Tja, ik heb nu eenmaal een roodharige droomvrouw getrouwd, en ze weet maar al te goed, hoe ze haar lichaam kan gebruiken om me van mijn werk af te houden…’
We moeten er allemaal om lachen. We kletsen nog wat verder, maar niet veel later gaan Ilse en Sander weer naar huis.

Ik sluit de poort weer af en ga weer naar binnen. Alleen kan ik Chantal niet meteen vinden. Iets later wel, als ik wat onsmakelijke geluiden vanaf de badkamer hoor. En ik weet al meteen, dat er van amoureuze activiteiten vandaag wel niets meer te verwachten zal zijn. Dus ga ik even kijken, hoe Chantal eraan is.
‘Gaat het een beetje, schat?’
Ze schudt haar hoofd. ‘Ik voel me hondsberoerd, John. Ik was blij, dat Ilse en Sander weg waren, want mijn maag was de hele tijd al aan het protesteren.’
‘Kan ik iets doen?’
‘Je kan me het bad even aanzetten? Ik voel me nu helemaal smerig!’
Glimlachend zet ik het bad voor haar aan. Maar als Chantal nog een keer moet overgeven, krijg ik toch echt medelijden met haar. Ik loop naar beneden om haar wat lichts te eten klaar te maken, want ze zal nu ongetwijfeld niet veel meer in haar maag hebben. Ik smeer wat beschuit met honing, dat eet ze graag en breng haar die. Chantal zit intussen al in bad, en kijkt verrast als ik met een dienblad met de beschuit en een glas sinaasappelsap de badkamer in kom.
‘Alsjeblieft, je zal nu wel een beetje op je maag willen hebben.’
‘O, wat lief van je, John!’
‘Wat had je dan van mij verwacht? Dat ik je aan je lot over zou laten? Je weet toch nog wel, in goede en in slechte tijden…’
Chantal glimlacht. ‘Ja, dat herinner ik me nog heel goed! Maar het is toch erg lief van je!’

Ze neemt meteen een beschuit en zet er een hap in, maar trekt meteen een vies gezicht. ‘Sorry, John. Normaal vind ik dit echt heel erg lekker, maar nu smaakt het me gewoon smerig!’
Ik kijk verbaasd, maar ik herinner me dan van mijn zus, toen zij zwanger was, dat haar smaak volledig veranderde, en dat ze ook even haar lievelingskostje niet meer lustte.
‘Oké, dat kan. Misschien omdat je zwanger bent? Zal ik iets anders voor je halen?’
Chantal knikt. ‘Uhm, zou je even willen kijken, of we die pot met augurken nog hebben staan? Daar heb ik nu zo’n zin in!’
Ik neem het dienblad mee terug, en geef dan de beschuitjes maar aan Renn, die er wel raad mee weet. Ik zoek dan snel de pot met augurken, die ik voor haar in een grote kom doe. En daarmee kom ik terug. Chantal moet lachen, als ze de grote kom ziet.
‘Nu overdrijf je wel een beetje, John!’
Maar ze neemt de kom wel aan, en begint met smaak van de augurken te eten. En voor ze het weet, is de kom al leeg. Ik lach en zeg: ‘Wie overdrijft er nu?’
Chantal moet ook lachen. ‘Ik had toch meer honger, dan ik dacht! En als het nu niet meer duidelijk is, dat ik zwanger ben, dan weet ik het ook niet meer!”
Ik geef haar een zoen. ‘Mijn lief en zwanger meisje! Eet maar goed voor wat er daar in je buik groeit!”
Chantal glimlacht.

Opeens zegt ze: ‘Ik moet plotseling denken aan Mieke, aan wat ze me verteld heeft.’
‘Ach ja, je bent toen naar haar toe gegaan. Wat vond je van haar voorspelling?’
‘Tot nu toe heeft ze wel gelijk gehad, John. Ze zei, dat ik zwanger zou worden, op het moment dat ik het niet wilde. Maar wat heeft ze jou toen verteld?’
Ik glimlach. ‘Ze heeft me toen verteld, dat dit de vrouw is, waarmee ik zou graan trouwen, en kinderen zou krijgen. En dat we samen heel oud zouden worden. Ze zei me ook, dat we drie kinderen zouden krijgen.’
Chantal glimlacht weer. ‘Dat heeft ze me ook verteld, maar tegen mij zei ze, dat ik maar twee keer zwanger zou worden. Dat zou dus een tweeling moeten zijn?’
‘Tja, Mieke heeft het zelden fout op dat gebied. Het is een speciale gave van haar. Ze kan iemand zien, en dan voorspellen wat er met hem of haar gebeurt. Zo heeft ze ook de dood van mijn vader voorspeld, maar desondanks kwam het destijds als een schok. Maar sindsdien twijfel ik geen moment meer aan haar voorspellingen. Ik heb nu al te vaak gezien, dat ze uitkomen.’
Chantal knikt. ‘Ze klonk behoorlijk overtuigend. Ze heeft me wel meer dingen verteld, waarvan er nu al een paar dingen zijn uitgekomen. Ze is een bijzonder mens, niet alleen heel erg aardig, maar ook die gave van haar, dat is wel heel erg bijzonder.’
‘Dus je gelooft dus ook in haar voorspellingen?’
Chantal knikt weer. ‘Ja, maar ik hoop alleen, dat één van die dingen niet zal uitkomen, John. Ze zei me, dat ze zelf niet meer lang te leven zou hebben. Ze had het erover, dat ze zou sterven, op het moment dat ik zou gaan bevallen.’
‘Dat zou inderdaad niet leuk zijn, maar aan de andere kant heeft ze het niet vaak fout. Dus laten we maar hopen, dat ze het deze keer wel fout heeft.’

Chantal knikt instemmend. Ze oogt nu wat gespannen, en ik masseer haar nek. Met een goedkeurende kreun ontspant ze zich dan. Ik laat dan verder met rust, terwijl ze nu lekker ontspannen in bad ligt. En nog voordat ik de badkamer uit ben, hoor ik haar lichtjes snurken. Het water is warm genoeg, dus ik maak me niet al te veel zorgen. Ik ga dan weer naar beneden, en ruim alle rotzooi op van het bezoek en Chantals eten.
Als ik klaar ben, loop ik terug naar de badkamer, waar Chantal toch weer wakker geworden is. Ze is zich aan het afdrogen, en loopt naakt de badkamer uit. Ze omhelst me en geeft me een zoen.
‘Dank je, dat je zo lief voor me was, John! Maar ik voel me nog niet helemaal lekker, dus ik hoop niet, dat je het erg vindt, als we meteen gaan slapen?’
‘Ach, dat is niet zo erg. Kom, dan gaan we ook meteen slapen.’