Jumièges, Normandië - september 1066

MARYAM

Een luide bons. De deur wordt met zo veel kracht opengegooid dat hij rammelt in zijn scharnieren. Zware voetstappen en barse stemmen vullen de keuken, waar Bernard en Maryam zonet nog aan het genieten waren van een welverdiende maaltijd na een dagje ploeteren op het veld. 4 soldaten met lange baarden gaan elk in een hoek van de kamer staan. Graaf Achard van Lecce betreedt de ruimte met veel bombarie. Bernard veert recht en buigt diep. "Welkom in uw huis, mijn heer. Mijn vrouw en ik," vervolgt Bernard, terwijl hij zijn afschuw probeert te verbergen, "vinden het een eer dat u ons een bezoek brengt." "Boerenpummels" reageert de graaf tegen zijn metgezellen die schateren om dit commentaar. "In naam van de kerk en krachtens het recht dat mij als jouw heer toekomt, kom ik een gift innen voor de heropbouw van de abdij. Wat dacht je van twintig zilvermunten?" Bernard trekt wit weg en stottert: "Zo ... zo ... zoveel heb ik niet mijn heer." Het woedende gezicht van de graaf doet hem ineen krimpen. "Gee... gee... geef me een maand en ik zorg voor... een... gifte."

Een van de soldaten fluistert de graaf iets in het oor. Die knikt gretig. "Om te bewijzen, beste man, dat ik geen boeman ben, heb ik besloten in te gaan op je vraag om uitstel." Bernard kijkt opgelucht en dankbaar. "Maar," vervolgt de graaf," als compensatie wil ik wat me volgens het lijfrenterecht toekomt: met je vrouw naar bed." De metgezellen van de graaf juichen luidruchtig. Bernard stuift op de graaf af. Voor hij die kan bereiken, trekken de soldaten hun zwaard. Bernard houdt abrupt stil. De graaf kijkt hem aan en lacht. Maryam begint te jammeren en kijkt smekend om hulp naar haar man. Die voelt het zwaard van een van de soldaten in zijn buik prikken. Machteloos blijft hij staan, zijn echtgenote wordt intussen door de graaf meegesleurd richting slaapkamer van de boerderij. Terwijl het meisje bruut op het strobed wordt gegooid, nemen twee wachters met getrokken zwaard plaats voor de deur om Bernard de doorgang te beletten. "U hebt het recht niet...!" jammert die wanhopig. Hij merkt het bloed niet op dat over zijn handpalmen begint te lopen, die hij met zijn nagels heeft opengekrabd.

In de slaapkamer stort de graaf zich als een roofdier op de hulpeloze vrouw. Met bruut geweld scheurt hij haar grijze kleed en de witte linnen onderjurk van haar lijf en gooit ze als een vod op de grond. De ogen van Maryam kijken hem beschuldigend aan. Tranen vullen haar ogen, tranen die de begeerte van haar belager enkel lijken aan te wakkeren. De edelman knielt naast de vrouw en trekt zijn lange onderbroek omlaag. Hij pakt haar bij haar pols vast om haar naar zich toe te draaien. "Raak me niet aan!" krijst Maryam. Ze worstelen tot hij erin slaagt haar bij beide armen vast te pakken. Hij draait de vrouw met geweld om en vangt een glimp op van haar naakte lichaam. Haar brede bekken, stevige billen en vooral haar grote stevige borsten, die meewiebelen bij elke beweging die ze maken, doen hem kwijlen van opwinding. Bruut werpt hij zich op haar en penetreert hij haar terwijl ze de hele wereld bij elkaar schreeuwt.

Nog voor hij met zijn verkrachting klaar is, geeft ze haar verzet op. Haar kreten veranderen in snikken en begeleid door het huilen van de vrouw bereikt de graaf zijn hoogtepunt. Hij blijft bovenop de vrouw liggen, haar lichaam nog altijd stevig bij de schouders vast houdend. Zijn ogen ontmoeten die van haar, die hem aankijken zonder hem te zien. Uiteindelijk na wat een eeuwigheid lijkt, maakt hij zich van Maryam los. Hij wendt zijn blik af van het lichaam dat onbeschaamd op de rug ligt uitgestald. Hij slaat zijn ogen neer en het zien van zijn eigen naakte lid vervult hem met genoegdoening.

Een onverwachte beweging verrast hem. De vrouw heeft haar gezicht naar hem toegekeerd. Haar ogen schreeuwen in stilte. Ze zijn volkomen leeg. Onbewust strekt hij zijn hand uit naar haar wang alsof ze een klein meisje is. Bij het naderen van zijn hand, spannen al haar spieren zich. Het lukt hem niet haar aan te raken.

Uiteindelijk verlaat hij de kamer en vertrekt hij met zijn sinistere gevolg zonder Bernard een blik waardig te gunnen ...

Bernard, die staand tegenover de soldaten de hele tijd het gebrul van pijn van zijn vrouw heeft moeten aanhoren, schuifelt traag als een geslagen hond met gebogen hoofd richting slaapkamer. Met een bang hart opent hij de deur en steekt hij zijn hoofd door de deuropening. Hij ziet Maryans kleren her en der in het vertrek liggen. Zijn echtgenote ligt in foetushouding op het bed, met een afwezige blik. Helemaal naakt op de matras die met bloed bevlekt is. Haar bezwete lichaam, hier en daar gekrabd en geslagen, ligt er volkomen roerloos bij. Bernard voelt zijn maag omdraaien en hij braakt tot zijn ingewanden zowat uit zijn keel komen. Zijn hoofd vol chaotische indrukken, de een nog weerzinwekkender dan de andere. Bevend als een kind dat net een nachtmerrie heeft gehad, gaat hij naar zijn vrouw toe. "Het spijt me, Maryan." stamelt hij wanneer hij eenmaal naast haar staat. Hij knielt naast haar, maar weet niet wat hij moet doen. "Het spijt me... het spijt me... Hij... hij had me gedood." jammert hij, terwijl hij begrip probeert te zoeken in de ogen van zijn vrouw, maar ze zijn volkomen leeg. Bernard brengt zijn handen naar zijn gezicht en huilt. Gebroken staat hij op en verlaat de kamer.

Wanneer ze zijn voetstappen niet meer hoort, staat Maryam recht en loopt ze langzaam richting een houten kist, het enige meubilair in de slaapkamer. Voorzichtig doet ze die open en haalt er een amulet uit. Ze drukt de hanger tegen haar borst aan en mompelt "SATOR OPERA TENET AREPO ROTAS". Haar ogen vullen zich met haat. Het amulet gloeit rood op. Ergens ver weg krijst een kraai.

Het gekrijs weergalmt door het bos waar op dat moment de graaf en zijn vier schildwachten - in een opperbeste stemming na de gebeurtenissen van die namiddag - onderweg zijn naar huis. Aandacht voor hun omgeving hebben ze niet. Ze merken niet dat het bos zich achter hen sluit en zich hult in een steeds dichtere duisternis. Ontelbare ogen bespieden hen en wachten op wat komen gaat.

Een ruiter doemt op uit de dichte mist en verspert bovenop een heuvel de weg. Mistslierten golven rond de hoeven van zijn paard, als grijze golven. Het is een edel paard, een slanke merrie, grijs als de mistflarden rond haar benen. De ruiter zelf is verhuld in een lange zwarte cape. Het is een grote man met brede schouders, maar ... zijn hoofd ontbreekt. De spookruiter wijst met zijn zwaard naar de graaf en zijn gezelschap die tot stilstand waren gekomen en met ogen vol angst hun belager aanstaren.

En dan breekt de hel los.

Het paard van een van de lijfwachten legt in opperste paardenpaniek zijn oren plat in de nek. Het gilt van angst en verheft zich op de achterbenen. De ruiter valt van zijn paard. Voorbenen maaien boven het hoofd van de schildwacht in de lucht. Hoeven komen denderend neer. Het geluid van versplinterende botten is mijlenver te horen. Het dier hinnikt en steigert opnieuw waarna het in het bos verdwijnt.

Een van de soldaten laat een bloeddorstige strijdkreet klinken en stormt met wapperende zwarte mantel op de spookruiter af. De sterke onbekende geur van het wezen doet zijn paard echter in paniek naar links wenden. Het knalt daardoor tegen een stuk rots. Door de pijnlijke klap heft het dier wild hinnikend het hoofd en vangt daarmee de zwaardhouw op die bedoeld was voor zijn berijder. Met een afgrijselijk gebrul zakt het paard in elkaar, zijn rechterpoot onnatuurlijk gebogen onder zijn lijf. Zijn berijder wordt uit het zadel gegooid. De spookruiter heft zijn zwaard en hard grommend doorklieft hij de nek van de gevallen soldaat.

De ruiter zonder hoofd brengt met een schop zijn paard in beweging en stormt met veel kabaal op zijn overgebleven tegenstanders af. Die proberen hun panikerende paarden te keren om weg te vluchten. Een van de lijfwachten aarzelt te lang. Ook zijn hoofd wordt zonder enige moeite afgehakt. Met de bloed spuitende soldaat nog stevig in het zadel, de dijbenen strak om zijn stuurloze paard geklemd, vlucht zijn paard diep het bos in...

De ghostrider zet intussen de achtervolging in op de graaf. Behendig laveert hij tussen de bomen door, zijn paard intussen de sporen gevend. De graaf voelt al gauw diens adem in zijn nek en hoort het gedreun van de spookhoeven in zijn oren. Wanneer hij omkijkt ziet hij hoe zijn achtervolger zijn afgehouwen hoofd uit zijn mantel haalt en het door de lucht naar hem gooit. Een bal vuur en de graaf verdwijnt in het niets.

Intussen heeft de enige overlevende de burcht bereikt. Zijn ogen staan wijd panisch. "Hekserij!" roept hij. "Hekserij!". Vanuit de heuvels zijn duivelse gezangen te horen: "Run to the hills, run for your lives."