Het verhaal welk ik geschreven heb, bevat een terugblik. Nu ik dit alles geschreven heb, blijf ik sleutelen aan het originele verhaal. Omdat ik mijn verhaal graag wil delen, zal ik in chronologische volgorde het verhaal publiceren. Dit geeft mij tijd om het echte verhaal te perfectioneren. Het eerste deel is kort, maar de volgende delen staan al klaar. Ohja, is het verhaal echt gebeurd? Bepaalde delen zeker weten.

Het begon allemaal 14 jaar geleden. Mijn buren, een 3 generaties Marokkaans gezin met een gastvrijheid die ongekend was. Ook al waren ze allesbehalve rijk, ik mocht er dagelijks aanschuiven. Door deze gastvrijheid en het feit dat ik en Appie(Achmed) beste vrienden waren, hielp ik waar ik kon. Appie was de oudste (klein)zoon des huizes. Ondanks Appie zijn familie moeite had met de Nederlandse taal, deden ze hun best. Dit resulteerde erin dat Appie accentloos Nederlands kon spreken.

Appie had nog 1 broertje en 2 zusjes. Een klein rijtjeshuis met 8 mensen was dan ook erg klein, zeker tijdens vakanties. Daarom ging de familie elke zomer 6 weken naar Marokko. Dit vond ik altijd jammer, ik was dan jarig en heb het alle jaren zonder beste vriend Appie moeten vieren. Tot inderdaad 14 jaar geleden. Ik zou dat jaar 18 worden. Een hele leeftijd, eindelijk volwassen. Maar toch was het jammer dat Appie er weer niet bij kon zijn. Alleen, dat veranderde.

Zoals gewoonlijk schoof ik weer aan voor het avond eten. De oma van Appie had gekookt, iets dat alleen op speciale dagen gebeurde, maar altijd een feestmaal was. Natuurlijk was ik benieuwd wat de speciale gelegenheid was, alleen werd mij dat niet verteld. Ik moest maar afwachten.

Na een, naar mijn mening lange zit, kwam het hoge woord eruit. De ouders van Appie zouden niet mee kunnen naar Marokko. Hierdoor bleven het jongste broertje en jongste zusjes ook thuis. Omdat Appie graag naar Marokko wou gaan en er nu toch plek over was in de auto hadden ze aan mijn ouders voorgesteld dat ik mee zou gaan. Gelukkig waren mijn ouders meteen akkoord gegaan, en ook ik hoefde geen moment te twijfelen. Twee dagen later waren we onderweg naar Marokko. Opa achter het stuur, Oma ernaast helemaal ingebouwd met lekkernijen. Op de tweede rij zat ik en Fatima, het zusje van Appie. Appie zelf had zich in het laadruim gebivakkeerd. Op een stapel matrassen die ook meegingen naar Marokko heeft hij de halve reis geslapen.

Het was zo gezellig, Fatima die altijd zo verlegen was en amper wat zei, kwam helemaal los nu grote broer Achmed haar niet wegstuurde. De reis was heel lang en moest daarom met de nodige stops voltooid worden. Omdat in die tijd er vele dieven waren op de parkeerplaatsen, hadden we besloten dat ik wakker bleef en in de gaten hield dat niemand iets kon uitspoken. Al snel hoorde ik van alle kanten gesnurk en andere slaapgeluiden. Ik zat rechtop en Fatima had gevraagd of ze languit mocht liggen en zo met haar hoofd op mijn schoot lag. Dit vond ik echt niet erg. De maan scheen door het raam naar binnen en in het zwakke licht kon ik Fatima redelijk goed bekijken. Met haar 16 jaar toch een hele mooie meid. Ik had nooit naar haar omgekeken, Appie zou het mij niet in dank afnemen als ik ook maar een move zou maken. Na een tijdje draaide ze in haar slaap. Haar hoofd kwam zodoende tegen mijn kruis terecht en door deze houding had ik een kleine inkijk. Omdat het licht te zwak was om veel te zien, deed de siluet van de aanzet van haar borsten mij wel iets. Mede door dit en haar hoofd die tegen mijn kruis aan lag, begon er wat te groeien in mijn broek. Omdat dit toch wel gênant was probeerde ik iets te verzitten. Dit werkte juist tegenovergesteld en Fatima werd wakker. Ze zag mij staren en zal waarschijnlijk ook iets gemerkt hebben. Met een glimlach op haar gezicht ging ze recht zitten en gaf me snel een zoen op de wang met een oprecht bedankje. Nog steeds een bult in mijn broek, de zoen had het er niet beter op gemaakt, gaf ik aan dat ik even mijn benen ging strekken.

Na mijn benen gestrekt en blaas geledigd, kwam ik terug bij de bus. De rest was wakker geworden en Oma was al met het ontbijt bezig. 5 uur in de ochtend ontbijten was niet mijn favoriet, maar dat vroeg doorrijden betekende wel dat wij op het warmst van de dag op de boot waren. Lekker uitwaaien op zee. Fatima was nergens mee te zien en Appie was overal grapjes uit aan het halen. Ik voelde mij toch wel een vreemde eend in de bijt. Als een van de enige kaaskoppen op een boot vol Marokkaanse mensen die teruggaan naar familie en vrienden. Oma merkte dat ik was verontrust keek en nam mij apart. Mijn angsten gaf ik schoorvoetend toe met een lach nam Oma al mijn zorgen weg. De familie woonde in een klein dorpje waar iedereen elkaar kende en niet veel buitenstaanders langs kwamen. Juist daarom waren ze blij als er mensen kwamen en ze beloofde mij dat ik een geweldige tijd daar zou hebben met unieke verjaardags verrassing.

Ik had nooit kunnen verwachten, hoe onwerkelijk het allemaal zou lopen.