13 februari 2013 - Hasselt

"Bedankt voor de leuke avond, liefje."

Hand in hand wandelen we het restaurant uit, de parking op.

"Wolf?"

We stoppen. Ik draai me naar Barbara toe en kijk haar vragend aan. Ik zie een paar bambi-bruine ogen me verliefd aankijken. De vlinders in mijn buik versnellen hun dartele tocht. Ik open mijn mond om haar te vertellen hoe graag ik haar zie. Ze is me voor en drukt haar zachte lippen prompt op de mijne voor een kus.

"Roze wolk", mompel ik. Ik kijk haar trots aan en leg mijn hand op haar heerlijke kontje. Met haar korte kleedje ziet ze er om op te eten uit.

Ze slaat haar armen rond mijn nek, haar vingers begraven zich in mijn haar. Ik buig me naar haar toe. We kussen nu wat langer. Onze monden openen en we zoeken elkaars tong. Ze voelt lekker warm aan en haar lippen honingzoet. Mijn hand glijdt naar haar onderrug en neemt haar kleedje mee op zijn tocht. "Stoute jongen," fluistert mijn liefje. Ze duwt haar lijf stevig tegen me aan en kreunt zachtjes. Met haar lippen maakt ze een spoor van mijn mond tot aan mijn oor. Zachtjes bijt ze in mijn oorlel. Ze maakt me helemaal gek.

Een groepje jongeren passeert joelend. Onze ogen vliegen open. Geschokt beseffen we waar we ons bevinden. "Stop, Wolf" fluistert ze hijgend, zich bedwingend om niet met haar tong over mijn huid te likken.

Ontgoocheld maak ik me van haar los.

"Niet hier, kom naar de auto." Ze trekt me ongeduldig mee. Het lijkt alsof ze geen seconde langer kan wachten.

Ik haal mijn autosleutels uit mijn broekzak en ontgrendel de auto. Tijd om in te stappen krijg ik echter niet: Barbara duwt me pardoes tegen de auto aan. Haar ogen lichten op in het zachte maanlicht. Die blik in haar ogen ken ik maar al te goed. Als ze zo kijkt, laat ze zich door niks meer tegenhouden. Als gehypnotiseerd staar ik haar aan, me niet langer bewust van de wereld rond me heen. Mijn brein weigert dienst, mijn lichaam neemt de regie over. Ik doe mijn lippen vaneen en zie nog enkel haar mond en die blik in haar ogen. Het bonken van mijn hartslag is het enige wat ik hoor.

Met een grom die voortkomt uit pure lust, trekt ze mijn hoofd naar haar toe om me te kunnen kussen. De aanraking van haar lippen zendt een rilling door mijn lichaam. Ik verlang naar meer.

Mijn mond beroert haar lippen, haar tong verkent mijn mond. dieper en dieper. Ik beantwoord haar hongerige zoektocht.

Haar lichaam schokt onwillekeurig bij de hartstochtelijke aanval op haar lippen. Ze drukt haar bovenlichaam tegen mijn borstkas, zodat haar opgerichte tepels contact maken met mijn lichaam. Ik kan haar niet weerstaan. ze is zo knap en voelt zo goed. Met mijn twee handen grijp ik haar borsten beet. Ze zijn hard en stevig. Barbara grinnikt.

"Wat?" hijg ik.

"Niks."

"Wat?" herhaal ik en knijp hard in haar linkerborst.

"Je raakt ze aan alsof ze van plastiek zijn."

"Zo zien ze er ook uit."

"Eikel." grinnikt ze.

"Trut." is mijn reactie en in een vlotte beweging trek ik de bandjes van haar jurkje naar beneden. Wanneer ik ook haar bh wil uittrekken, houdt ze me tegen. "Nee Wolf, iedereen kan ons zien."

Terwijl ze deze woorden uitspreekt, duwt ze haar hele lijf tegen me aan. Ze laat haar rechterhand tussen ons in naar beneden glijden en klemt haar vingers rond de bobbel in mijn spijkerbroek. Ik hap naar adem en een scheut van verlangen trekt door mijn onderlichaam. Langzaam trekt ze de ritssluiting van mijn broek omlaag en steekt een hand naar binnen. Ze schuift mijn boxershort opzij en pakt mijn stijve penis beet. Een warme harde massa groeit tegen haar hand. Zachtjes krabt ze met haar nagels in mijn tere huid.

Intussen trek ik met beide handen haar jurkje omhoog. Mijn vingers strelen de zachte huid van haar dij, hoger en hoger tot golven van genot door haar lichaam trekken. Haar bovenbenen voelen klam aan. Hoe hoger ik mijn vingers laat klimmen, hoe vochtiger het wordt. Ik neem wat afstand van haar zodat ik haar gezicht kan zien als ik een vinger in haar laat glijden. Wat is ze nat en oh wat is het daarbinnen zo warm. Haar ogen vallen dicht en haar tanden zinken in haar onderlip. Ze laat haar hoofd achterover zakken. Ik wil haar bezitten, het liefst nu meteen.

Barbara, op haar beurt, haalt mijn keiharde paal uit mijn broek en masseert hem vol overgave. Op een toon die zowel onderdanig als uitdagend klinkt, vraag ze: "Zal ik je pijpen?"

"Nee, ik wil je neuken." reageer ik. Mijn geil vrouwtje brengt me in alle staten.

Intussen kijk ik voorzichtig om me heen. "Kom achter de auto, dat is veiliger."

Ik duw haar zachtjes maar dwingend de gewenste richting uit.

"Voorover op de motorkap." fluister ik.

"Je bent een stoute jongen." reageert mijn liefje. "Onschuldige meisjes zo misbruiken." De blik in haar ogen verraadt geilheid. Ze zet haar benen wijd open en bukt zich voorover.

Plagend begon ik haar billen te strelen.

"Kom, neuk me. Ik heb je nodig. Ik wil je pik in me." fluistert Barbara geil. "Haast je."

Ruw trek ik haar rode slipje over haar billen naar beneden. Het kleine kledingstuk blijft aan een van haar botjes hangen. Ik maak mijn broeksriem los en laat mijn jeans en short op mijn enkels zakken. Mijn pik wijst recht omhoog. Ik neem haar benen vast en dring zo ruw in haar dat Barbara een kreetje van pijn slaakt. Ik hijg even en trek haar naar me toe, zodat ik nog dieper in haar dring. "Zachtjes!" reageert Barbara, maar eigenlijk denkt ze het tegenovergestelde.

"Jij wou toch geneukt worden?" is mijn reactie.

Kalm duw ik haar benen verder uit elkaar en begin haar met grote, krachtige stoten te nemen. Elke keer trek ik me bijna helemaal uit haar terug, om daarna opnieuw uit alle macht in haar onderbuik te dringen. Barbara haar adem schokt bij elke stoot. Ze trilt over haar hele lichaam.

Voor ons wordt een auto gestart. Koplampen flitsen aan en zetten ons in een fel licht.

Bang heft Barbara haar hoofd. "Nee nee nee" jammert ze. De auto blijft even staan. "Rij weg... toeeee..."

Ik sluit Barbara beschermend in mijn armen. Ze is bang.

Mijn erectie geeft er de brui aan en ik voel mijn slapper wordende pik uit haar glijden.

"Kom, buk je." Tegelijkertijd trek ik haar naar beneden. We blijven stil zitten en hopen dat de gluurders niet uitstappen.

"Oh my God." blijft Barbara jammeren.

Na wat een eeuwigheid lijkt, rijdt de auto weg.

"Foute boel, ik weet dat ze ons hebben begluurd."

"Kan me geen donder schelen." reageer ik stoer.

"Ik vind het maar eng."

Ik buig me voorover om Barbara troostend te kussen en leg mijn handen in haar heupholten. Op haar benen zie ik een vochtig spoor van zweet. Ik ruik de geur van haar poesje. Mijn pik komt weer tot leven.

"Laten we aljeblief gaan."

Ik zucht. "Ok." Mijn pik is keihard.

"Kom, naar huis. We hebben nog een hele nacht voor ons." glimlacht ze gemaakt.

Beiden fatsoeneren we onze kleren. We wisselen geen woord meer en stappen met een bitter en vermoeid gevoel de auto in. Driftig duw ik het gaspedaal in.

"Pas op!" gilt Barbara.

Voor ons midden op de weg loopt een in zwarte cape gehulde vrouw.

Ik druk abrupt het rempedaal in en geef een ruk aan het stuur. De auto begint te tollen. Ik kan niet voorkomen dat hij over de kop slaat en nog een keer. Uiteindelijk komen we naast de weg tot stilstand tegen een betonnen verlichtingspaal. De voorruit explodeert en de auto verkreukelt alsof hij van papier is. Een vlaag ijzige wind prikt als duizende spelden in mijn huid. Ik voel me verdoofd, wezenloos.

De auto zit onder het bloed, ik weet niet of het van mij is of van mijn liefste. Ik probeer naast me te kijken, naar Barbara. Ik draai me naar haar. Ze opent haar mond en stoot een onhoorbare kreet uit. Haar gezicht verraadt helse pijn. Haar ogen gaan omhoog naar de mijne. "Kus me." mompelt ze. Ik til haar hoofd op en druk mijn mond op haar lippen.

Mensen troepen zich samen rond onze auto. In de verte klinken de eerste sirenes. Intussen hou ik Barbara stevig in mijn armen vast. Mijn portier gaat open, een amulancebroeder buigt zich naar binnen en maakt mijn gordel los. Hij trekt me van haar los. Ik wil haar niet laten gaan. "Ze is dood." zegt hij me. Stilaan dringen zijn woorden tot me door. Ik gil het uit.

I held her close, I kissed her our last kiss

I found the love that I knew I would miss

But now she's gone, even though I hold her tight

I lost my love, my life that night.

8 januari 2015 - Novotel & Kerkhof Père Lachaise, Parijs.

"Neeeee!" Met een schreeuw schrik ik wakker uit mijn nachtmerrie. Ik drijf van het zweet, mijn hart gaat als een gek tekeer.

"Schat... gaat het?" de stem van Marie klinkt ongerust. Bezorgd trekt ze me tegen haar aan, mijn hoofd op haar blote borsten.

Het is een droom die ik elke nacht beleef, alleen was het dit keer ietsje anders. Dit keer was de zwarte weduwe er in opgedoken en dat beeld blijft nu op mijn netvlies plakken.

"Nachtmerrie..." mompel ik.

"Wil je er over vertellen?" vraagt Marie voorzichtig.

"Ik heb gedroomd over de in zwarte cape gehulde vrouw op het kerkhof".

Marie zwijgt even en laat de woorden tot haar doordringen. "Je wilt er heen he?" reageert ze.

"Als we meer te weten willen komen over de amulet is dat onze enige optie." antwoord ik gelaten.

Op het kerkhof zoeken we ons een rustig plekje onder een treurwilg. Marie schuift zwijgend tegen me aan tot haar been warm tegen het mijne ligt. Ze vlijt haar hoofd tegen mijn borstkas en sluit haar ogen terwijl ik langzaam met mijn vingers door haar haar woel. Ze rilt onder mijn aanrakingen.

"Ben je er klaar voor?" fluister ik. Ik neem de amulet in mijn handen.

"Wil je dit wel?" Met een ondoorgrondelijke blik kijkt ze naar me op.

Ik knik ja en duw de amulet stevig tegen me aan. "SATOR AREPO TENET OPERA ROTAS".

Een dichte mist komt opzetten. Ze rolt over de grafstenen als een opkomende vloed. De begraafplaats om ons heen wordt weggevaagd. Wat overblijft is complete leegte en stilte. Na een tijd doemen schaduwen als mensen voor ons op. In de verte klinkt het geluid van paarden. Een koets volgt krakend zijn weg over de kasseien van het kerkhof. Ze komt een eindje voor ons tot stilstand. Een vrouw stapt uit en kijkt ons aan. Met haar zwart gehandschoende hand houdt ze een boek tegen haar borst. Ook al zien we haar gezicht niet, we hebben de indruk dat ze naar ons glimlacht.

Beelden van mijn nachtmerrie spoken weer door mijn hoofd. Heel even zit ik weer in de auto en zie ik de zwarte gestalte midden op het kruispunt voor ons opdoemen.

Ik spring op.

"Jij hebt dit gedaan!" schreeuw ik. "Jij hebt dit laten gebeuren!"

De zwarte weduwe reageert kil. "Jij zat aan het stuur. Jij hebt haar vermoord."

Buiten mezelf van woede, niet meer voor rede vatbaar, storm ik op de dame af. En dan gaat het snel. Ik stap op een bemoste half verzonken steen en voel mijn voet weggleiden op het glibberige oppervlak. Ik verlies mijn evenwicht, sla voorover en plof zwaar op mijn zij. Ik vloek. Als ik mijn gewicht verplaats om overeind te komen, duwen mijn vingers door het slijk in iets kouds, slijmerigs en verrots. Ik ruk mijn hand weg en voel de tinteling van koude angst door mijn lijf gaan.

De zwarte dame begint te lachen. Het klinkt als ijselijk gekrijs dat dwars door mijn ziel snijdt. Marie knielt naast me. "Kalm Wolf, kalm. Vergeet niet waarvoor we hier zijn."

"Voor mij hoeft het niet meer." reageer ik. "Ze mag haar amulet steken waar de zon niet schijnt."

"Jij begrijpt het echt niet, jongeman. Het is de amulet die zijn drager kiest, niet omgekeerd. Je kan je lot niet ontlopen." spreekt de zwarte weduwe me toe. "Maar wees voorzichtig, de amulet is heel krachtig. Het is de sleutel die je toegang geeft tot de schimmenwereld én de sleutel tot het verleden en toekomst. Je zal als drager invloed hebben over tijd en ruimte."

"En waar vind ik de handleiding?" mompel ik binnensmonds.

"Die bestaat niet."

"Wie ben jij?" sist Marie.

"Ze noemen me Isobel, maar ik verschijn in vele gedaantes." De zwarte weduwe neemt haar kap met beide hande vast en trekt die van haar hoofd weg.

Het lijkt alsof ik door de bliksem getroffen word. Ik zijg neer op de grond en hap naar adem. "Barbara?" fluister ik verbijsterd.

Ze strekt haar arm uit en wenkt me. "Kom, kom met me mee, liefje. Jij en ik, ons tweetjes weer samen, net zoals vroeger..." Het klinkt uitnodigend.

Ik staar haar aan, verward. Aarzelend steek ook ik mijn arm uit.

"Wolf!" gilt Marie. Ze trekt me met een ruk achteruit. "Ze is niet echt, het is een demon!"

"Wolf," fluistert Barbara verleidelijk, "jij en ik, wij hebben nog zoveel samen te beleven. Zou het niet mooi zijn als we weer samen zouden zijn?"

Ik kijk Barbara aan, haar bruine ogen kijken me vrolijk aan. In een elegant gebaar strijkt ze haar zwarte haren uit haar gezicht achter haar oor. Op slag voel ik weer de genegenheid en verliefdheid van weleer.

"Hoe dan?" vraag ik haar wanhopig. Tranen rollen over mijn gezicht.

"Gebruik je amulet." Is haar reactie. "Maar denk er aan: wie een leven redt, verbeurt een ander."

"Wat bedoel je?" vraag ik onbegrijpend.

"Haar leven in ruil voor dat van mij." Barbara wijst Marie aan.

"Nee... Nee!" jammert die.

Onbewust neem ik met mijn rechterhand de amulet vast.

"Wolf!" krijst Marie. Ze staart me aan met een panische blik in haar opengesperde ogen.

---

Beslis zelf hoe het verhaal verder gaat: kiest Wolf voor Barbara of voor Marie? Laat een reactie achter of stuur me een mailtje