Vrijdag 27 juli 2018

Drie dagen had geleden had hij Marja voor de tweede keer ontmoet. Drie dagen was het geleden dat hij haar vertelde dat hij niet de vader wilde zijn die ze na zestien jaar in hem hoopte te vinden. Dat hij niet van plan was om zijn dochter te ontmoeten. Drie dagen na haar woorden die zo'n verwoestende indruk hadden achtergelaten. Hij probeerde de exacte woorden terug te halen. Iets over dat Kira geen klein kind meer was. En daarna iets anders.
“Ik denk dat ze naar jongens gaat kijken. Volgens mij heeft ze onlangs iemand ontmoet,” fluisterde hij tegen zichzelf.
Die dag had hij zijn schouders opgehaald, nog nét onwetend over de zinnen die Marja erop had uitgesproken. Wat was dat ook alweer geweest?
Hij trommelde met zijn vingers op het lederen stuurwiel van zijn auto.
“Ik denk dat hij haar heeft laten zitten,” memoreerde hij. En iets over dat hun dochter er kapot van was.
“Haar laten zitten?” vroeg hij zich hardop af.
Natuurlijk, hij had het bijzondere tussen hen gevoeld. Maar “laten zitten”? Hij kneep in het stuur en knikte. Ja. Dat was wat hij had gedaan. En “bijzonder” deed lang geen recht aan wat er in nog geen vierentwintig uur tussen hen had plaatsgevonden. Het was magie geweest.
Hij had het al die weken onderdrukt. Hij had zichzelf voorgehouden dat hij verschrikkelijk goed had geneukt. Dat hij een jong meisje mee had genomen op ontdekkingstocht en dat ze na een nacht en een middag ieder weer hun eigen wegen zouden bewandelen.
Had hij onvoldoende stilgestaan wat zoiets met een tienermeisje doet? Had hij onvoldoende stilgestaan bij wat het met hém had gedaan?
Maar wat als hij aan zichzelf hád toegegeven dat het méér was dan enkel die heerlijke vierentwintig uur neuken? Wat had hij daar überhaupt mee gemoeten? Hij had het voor het kasteelraam, met haar in zijn armen, moeilijk op kunnen biechten.
“Oh trouwens, Kira. Die wensdroom van je over je vader voor dit raam? Nou, die is dus echt uitgekomen. Nee, serieus. Letterlijk. Ik ben je vader. Grappig toch?”
Hij schudde zijn hoofd. Iets belachelijkers kon hij zich niet voorstellen.
Had hij bij haar moeten blijven? Nooit meer teruggaan naar zijn vrouw? Prima voor wat betreft dat laatste, maar wat dan? Anderhalve week later zou Marja zijn thuisgekomen van haar “vakanties” en op enig moment zou ze zich af gaan vragen waar haar dochter toch steeds was. Het zou vroeg of laat uitkomen, dat kon toch niet anders? En dan zou Marja hem ontmaskeren en Kira alsnog uitvinden wie hij was.
Hij wreef in zijn ogen met zijn knokkels. Schudde zijn hoofd.
Marja vertellen dat hij de vader van Kira wilde zijn. Dat hij haar wilde ontmoeten. Ook onbespreekbaar. Het moment dat die ontmoeting plaats zou vinden, zou alles uit elkaar vallen.
Het vrat hem op.
Maar nog méér dan dat alles, knaagden de woorden die Marja daarna had gezegd aan hem.
“Ze is er kapot van. Echt kapot. Het heeft haar gebroken.”
Hij kon wel janken.
Niet enkel had hij zijn dochter seksueel gebruikt zonder dat zij wist wie hij was. Hij had daarna iets gedaan dat hij persoonlijk nog veel erger vond. Hij had haar geborgenheid geboden en was daarna verdwenen. Net zoals hij meer dan zestien jaar geleden verdwenen was tijdens de zwangerschap waar zij zelf uit voort zou komen.
Voor het eerst in haar leven had het meisje een vaderfiguur gevonden en die vaderfiguur had haar verraden zo gauw hij haar volledig vol had geduwd met zijn zaad. Zij had hem de liefde gegeven die ze maar kon om hem bij haar te houden. Ze was zelfs zo ver gegaan om seks te hebben met een man van drie keer haar eigen leeftijd. En hij was gewoon weggelopen. Een grovere manier van gebruiken kon hij haast niet indenken.
Hij werd gek van spijt. En er was geen weg terug.
De ruitenwissers van zijn huurauto gingen op en neer en het was maar net afdoende om de eindeloze waterstroom van de hevige zomerbui te verwerken. De verlichting was gedoofd.
Enkele tientallen meters verder zag hij de voorgevel van de pizzatent. Bijna al het licht was er uit. Hij keek op zijn horloge. Bijna half twaalf al.
Voor het raam van de voorgevel, precies op de kruk waar hij had gezeten toen hij zijn kippizza bestelde, zag hij een klein silhouet. Door de regen kon hij de details niet zien, maar hij wist genoeg.
Hij wist echt wel dat zij daar zat. Hij voelde het, daar had je geen ogen voor nodig.
Hij verbeeldde zich dat het kleine silhouet in de richting van zijn auto keek en hetzelfde zou voelen. Zelfs al zou dat zo zijn, dan zou ze zichzelf vertellen dat het waanzin was. Natuurlijk zou ze niet denken dat hij het was. Als ze zelfs ook maar kon zien dat er iemand achter het stuur van de geparkeerde auto stond. De auto was zelfs een andere dan waarmee hij destijds had gereden.
Hooguit zou ze even hoop hebben gevoeld. De hoop die werd aangewakkerd door het vuur van de krankzinnig sterke band die ze in vierentwintig uur hadden gehad. En daarna zou haar ratio weer de overhand hebben gekregen en was de hoop op die vaderfiguur uit haar knappe hoofdje verdwenen. En had ze achter het raam, op zijn kruk, zitten wachten tot het droog zou worden.
Hij speelde met de gedachte uit te stappen, naar de pizzatent te lopen, op het raam te tikken en haar te wenken.
“De tijdmachine staat klaar. Oké, het is een andere dan vorige keer, maar deze brengt ons terug naar drie weken geleden. En alles wat gebeurde na dat moment bij het kasteelraam zal nog niet hebben plaatsgevonden. En we zullen er samen voor zorgen dat dat ook niet zal gebeuren. We veranderen het verleden en blijven voor altijd daar.”
Maar hij bleef zitten. Hij voelde zich te schuldig om naar haar toe te gaan en te schuldig om te blijven zitten. Hij had de auto kunnen starten en zich te pletter rijden tegen de historische gevels van de binnenstad en er geen traan om laten. Hij zou het verdiend hebben.
Het enige wat hem er van weerhield dat ook daadwerkelijk te doen, was de wetenschap dat Kira hem dan met zekerheid nooit meer zou zijn. Dat haar hoop daadwerkelijk ijdel was. Voor altijd.
Een kwartier later ging de voordeur dan toch open. De kleine schim van de kruk was verdwenen. Een meisje stond even in de deuropening en haastte zich te voet naar het einde van de straat. Ze rende vlak langs zijn auto en was al compleet doorweekt voordat ze hem goed en wel voorbij was.
Slechts meters bij hem vandaan, maar onbereikbaar ver weg.


De volgende dag was hij in een cynische bui.
Hij was wakker geworden met de gedachte dat de persoon waar Marja over had gepraat, ook nog iemand anders zou kunnen zijn.
Natuurlijk was het buitengewoon toevallig geweest dat de ontmoeting waar de moeder van zijn dochter over had gesproken ongeveer samenviel met zijn ontmoeting met Kira. Maar wie zei hem dat ze niet nóg iemand kon hebben ontmoet? Kort ná hem bijvoorbeeld? Was dat niet veel aannemelijker? Een leuke jongen, nadat ze iets belachelijk smerigs had gedaan met een oude vent. Een leuke jongen die ze haar hele leven nooit zou vertellen over die stomme vergissing met die in haar ogen wellicht half bejaarde man die ze voorzichtig het binnenste van haar ziel had laten zien en die direct weer vertrokken was.
Was het niet logischer dat het verhaal van Marja over een knappe jongen van haar leeftijd ging? En die óók vertrokken was?
Het was een zelf gecreëerd smetje op de magische droom die hij over haar had opgetuigd. Maar hij vond haar daardoor eigenlijk enkel nog zieliger.
En zodoende had hij zich richting de burcht gesleept. Hij was door de gangen en hallen gerend, had de audiotour in sneltreinvaart geluisterd. Maar nergens zag hij haar. Wel de andere figurant, die stuk voor stuk jonger waren dan zij was.
Hij was zelfs stiekem van de route afgeweken, had met wat omwegen de kamer met de ramen bereikt, maar toen hij op de deur klopte en die opende, was de kamer leeg.
De tafel waarop ze seks hadden gehad stond nog op de zelfde plek, maar zij lag er niet op.
Hij voelde haar. Rook haar parfum. Maar ze was er niet.
Bij de kaartverkoop had hij geïnformeerd naar het meisje dat hier afgelopen weken had gewerkt. Het meisje met die bordeauxrode jurk. De man achter de toonbank had heem vreemd aangekeken, maar hem wel verteld dat ze vandaag sowieso vrij was, maar ze zich ook nogal eens had ziek gemeld de afgelopen tijd. Hij wist niet goed of en wanneer ze nog terug zou komen.

Hij was in zijn huurauto gestapt, had het adres van Kira en Marja ingevoerd en was er linea recta heengereden. Hij was vastbesloten geweest om daar uit te stappen, aan te bellen, binnen te stormen en alles op te biechten en hoopte dat ze hem alles zouden vergeven. Marja, maar vooral ook haar dochter. Maar met het aftellen van de resterende minuten liep ook zijn moed om te doen wat hij zich had voorgenomen, af. En toen hij de auto parkeerde in de buurt van hun huis, was het aantal resterende minuten, net als zijn stoutmoedigheid, teruggelopen tot nul.
Hij dacht dieper na dan hij ooit had gedaan. Als een quantumcomputer ontrolden zich tientallen mogelijkehden in zijn gedachten. Ieder met hun eigen keuzemogelijkheden en opties, die stuk voor stuk weer nieuwe vragen en nieuwe antwoorden in het leven riepen.
Er bleef één idee over.
Het was knullig en onbeholpen als een lelijke kindertekening, maar het moest maar. Het was de enige manier om dit nog enigszins recht te zetten. En als hij daardoor het risico liep om door de mand te vallen, dan was dat maar zo.

Hij had zijn telefoon gepakt en had Marja opgezocht in zijn contactenlijst.
Het was een kort gesprek geweest waarin hij had aangegeven onderwerp naar Antwerpen te zijn. Of ze hem wilde zien. Dringend was een groot woord, maar als het even kon, dan graag. Ze had ingestemd en hij had opgehangen.
Volgens zijn berekeningen zou ze binnen een half uur vertrokken moeten zijn en na vijfentwintig minuten zag hij inderdaad de voordeur open zwaaien, Marja naar buiten komen, in een klein autootje stappen en wegrijden. Hij keek de auto na tot die aan het einde van de straat de hoek om ging.
“Doei ex-vriendin, moeder van mijn dochter, aanstaande schoonmoeder,” grapte hij tegen zich zelf, terwijl hij in de binnenspiegel van de auto keek en zijn gordel los klikte.
Hij wachtte nog enkele minuten, stapte uit, ontgrendelde de auto en liep naar de voordeur.
Zijn benen voelden alsof ze duizend kilo wogen en hij een monsterachtige mutant was die desalniettemin in staat was te bewegen. Het was dat de straatstenen niet barstten onder zijn voeten, anders was hij het nog gaan geloven ook.
Hij voelde zich loom en zwaar en de moed zakte hem in de schoenen. Maar zijn schuldgevoel en liefde dreef hem voorwaarts. Voorwaarts richting de voordeur waar zijn dochter woonde.
Hij belde aan. Er gebeurde niets.
Wat als ze niet thuis was? Of erger nog... wat als ze naar die jongen was waar Marja het misschien dan tóch over had gehad.
Hij belde nogmaals aan. Een bezorgde blik op zijn gezicht.
Nog eens.
En precies op het moment dat hij totaal gedesillusioneerd wilde terugkeren naar de auto, hoorde hij het geratel van het slot van de deur voor zich. En die ging open.

Ze was het.
Een tintelend gevoel vulde hem van zijn tenen tot in zijn schouders en de puntjes van zijn vingertoppen.
Ze had een naveltruitje aan dat leek te zijn gemaakt om in bed te dragen. En daaronder een kort, bijpassend pyjamabroekje. Haar donkerblonde haar droeg ze in een losse staart. Ze leek nog kleiner dan hij haar herinnerde, in haar schattige pyjamaatje. Met haar wenkbrauwen die treurig stonden, of ze het nu was of niet.
Geen van beiden zei iets en hij baalde als een stekker dat hij niet een tekst had voorbereid.
Moest hij sorry zeggen? Of was een gewone “hoi” beter?
Stuntelig stond hij voor de deur.
Hij kruiste zijn handen voor zich en knikte wat onhandig in de richting van zijn auto.
“Ik had geen auto.”
Hij keek weer naar haar.
“Dus ik heb een tijdmachine gehuurd...”
Ze keken elkaar weer aan. Ze keek zo ontzettend zielig. Hij wist niet of dit nu eenmaal haar blik was als ze haar pyjama droeg, of dat het iets betekende. Maar toen hij de fonkeling van vochtige ogen was, wist hij dat dit niet haar pyjamablik was.
Hij stapte nog net op tijd over de drempel om haar op te vangen toen ze bevangen werd door emoties.

Ze had uitgehuild tegen hem aan. Het was zielig en lief tegelijk geweest. En hij haatte zichzelf omdat hij dit schattige meisje had geneukt. Keer op keer op keer. Dat hij in zijn hoofd had gegrapt dat ze op een gegeven moment zo vol zat met zijn zaad dat ze zou overstromen.
Dat hij haar zo emotieloos had genomen. Hij had totaal niet stilgestaan bij haar gevoelens. En bij zijn eigen gevoelens evenmin.
Ze hadden een half uur zo gezeten, maar voor zijn gevoel was het voorbij in een oogwenk. En al die tijd zonder een woord te wisselen. Tot zij iets zei.
“Waar was je nou?”
De vraag ging sneed dwars door hem heen en hij kon enkel zijn hoofd schudden. Hij wist dat nu ook zijn ogen vochtig moesten zijn en hij zag dat zij dat zag. Ze lachte lief, alsof ze ermee wilde zeggen dat het niet erg was. En daardoor haatte hij zichzelf nog meer.
Natúúrlijk was het wél erg. En het feit dat ze hem het gevoel wilde geven dat dat niet zo was, maakte het enkel tragischer.
Ze was opgestaan en had een gezichtje opgezet waarmee ze hem leek te willen opvrolijken.
En zonder dat er nog een woord werd gezegd, ging ze met haar handen onder de zoom van haar naveltruitje en wilde het uittrekken.
Hij stak zijn hand uit en hield haar tegen.
“Kira,” zei hij met een ernstige blik. “Dat is niet... het enige waar ik voor kom.”
Ze keek hem aan.
“Echt niet meisje.”
Ze schudde zijn hand van haar arm en trok het truitje uit over haar hoofd. Haar tietjes stuiterden weer tevoorschijn als enkele weken geleden. Haar lichtroze tepeltjes waren daar weer voor hem. Voor hem alleen.
“Ik wil alleen maar liggen,” zei ze zachtjes. En ze trok hem mee naar bed. Haar bed deze keer. Een twijfelaar. Twèffelaar.
Ze waren onder de lakens gekropen. Zij tegen hem aan. Haar warme borstjes tegen zijn onderbuik, haar hoofdje op zijn borstkas. En hij keek naar haar terwijl ze in slaap viel. Zo vredig dat hij het idee kreeg dat ze in weken niet meer zo geslapen had.
Het was de tweede keer dat hij zijn dochter zag slapen. En de eerste keer dat ze daarbij een broekje droeg.
Hij speelde deze keer niet eens met haar kutje terwijl ze sliep.

Na dertig minuten had hij op zijn horloge gekeken. Hij had voorzichtig zijn telefoon uit zijn borstzak gehaald en de moeder van zijn dochter een bericht gestuurd. Dat hij panne had met de auto en Antwerpen niet binnen afzienbare tijd zou kunnen bereiken. Andere keer beter.
Ze had hem nog twee keer proberen te bellen, maar hij had niet opgenomen.

Hij was centimeter voor centimeter onder Kira vandaan gekropen. Hij wilde haar zeker niet wekken, maar hij moest wel weg zijn voor Marja thuis zou komen.
Uiteindelijk lukte het hem om op te staan en haar comfortabel weg te leggen.
Ze had het laken opgetrokken tot haar kin. Daar baalde hij van. Het liefst had hij het weggetrokken om naar borstjes te ontbloten, maar dat liet hij nu wel uit zijn hoofd.
Op het bureau in haar slaapkamer vond hij een stapel roze plakbriefjes in de vorm van een hartje. Hij zocht er een pen bij en boog zich voorover. De pen ging enkele keren op en neer boven het papier zonder iets te schrijven. Wat moest hij er op zetten? Hij keek op zijn horloge. Al te veel tijd om na te denken had hij niet meer. Hij drukte de pennenpunt op het roze hartpapiertje.
“Als je niet hoeft te werken... vanavond om zeven uur, in jouw restaurant? Bel even als je niet kunt,” fluisterde hij terwijl hij het opschreef. En daaronder zijn telefoonnummer.
Hij richtte zich op. Waar moest hij dit nu laten? Het moest een plek zijn waar Marja het niet kon vinden. Hoewel hij zich niet voor kon stellen dat zij zijn nummer uit het hoofd zou kennen, wilde hij het risico evenmin nemen.
Hij keek naar zijn knappe meisje. De lakens tot aan haar kin, maar haar dunne, slanke benen bloot vanaf haar kleine knieën. Voorzichtig ging hij op het bed zitten. Haar gladde schenen glansden in het licht van het nachtlampje naast het bed. En heel voorzichtig schoof hij het laken terug. Hij ontblootte haar mooie, mooie bovenbenen. De benen van een tienermeid. Nog wat lang en slungelig, als de benen van een veulen, maar wel al haast perfect getekend.
Hij schoof het laken omhoog tot hij haar broekje zag. Nam het briefje tussen wijs- en middelvinger, tilde het elastiek van het broekje op en schoof het briefje in haar onderbroekje.
Maar al te graag had hij gekeken. Was hij met zijn oor op haar warme bovenbenen gaan liggen en had hij uren naar haar spleetje gestaard. Maar het zou haar hebben gewekt. Hij liet haar achter, hopend dat ze het geen inbreuk op haar privacy zou vinden dat hij berichten achterliet in haar onderbroekje.


De rest van de middag had hij zich zorgen gemaakt over van alles. Zelfs om de meest onzinnige dingen. Als over de vraag Kira wel de eerste zou zijn die het briefje zou vinden bijvoorbeeld. Maar ook over meer wezenlijke vragen.
Zou ze het briefje versnipperen? Een briefje in de prullenbak kon nog altijd de aandacht van haar moeder trekken.
En zou ze wel vrij zijn vanavond? Zou ze wel komen? Zou ze boos zijn dat hij vertrokken was terwijl ze sliep? Hij kon zich niet voorstellen dat ze de verwachting had gehad dat hij zou zijn gebleven, de kans lopend dat hij haar moeder onder ogen zou moeten komen.
Maar de hele middag werd hij niet gebeld. En kreeg hij geen berichten.
Dat was ofwel goed nieuws, of heel slecht. Maar toen hij om enkele minuten voor zevenen aan kwam lopen bij het restaurant waar Kira werkte, stond zij er al.
Wauw.
En toen hij dichterbij kwam, zei hij dat nog tweemaal, waarschijnlijk onhoorbaar voor haar.
Ze droeg een stretchy zwart jurkje van dunne stof die iedere glooiing, iedere welving en ieder detail van haar lichaam benadrukte. Er was een haast onzichtbare glitter door de stof van het jurkje geweven, waardoor ze een gala-achtige uitstraling kreeg. En ze had er zo ongelooflijk slank in geleken. Geen grammetje vet te veel.
Het jurkje was zo strak dat hij de beugels van haar bescheiden behaatje zelfs meende te kunnen zien. En het was zo kort dat het de nodige mannen haar zou laten nakijken, maar vrouwen en moeders het hoofd zou doen laten schudden.
Haar open schoentjes met naaldhakken waren indrukwekkend hoog. Ineens was ze niet meer twee koppen kleiner. En ze had haar haar gevlochten. Of beter gezegd: ze had het laten vlechten. Want zo had ze het onmogelijk zelf gekund. Bovenlangs ging een brede vlecht van voor naar achteren, zoals ze haar haar ook had gedragen toen ze haar jonkvrouwenjurk had gedragen. Maar ook links en rechts liepen nu dunnere vlechtjes, die op haar achterhoofd zichzelf bij de brede voegden.
Haar knappe gezichtje had ze geweldig opgemaakt. Niet zo overdreven, zoals je soms bij meiden van haar leeftijd ziet. Waardig, mooi, exact gedoseerd. Haar donkere ogen werden geaccentueerd door een mysterieuze laag oogmake-up. De sproetjes eronder dansten hem tegemoet toen ze glimlachte toen ze hem zag.
En in het restaurant was gebeurd wat hij had vermoed. Vrouwen hadden haar hen gekeken. Naar Kira, omdat hun moederinstinct inschatte dat er iets aan het nieuwe gezelschap was dat ze het gevoel geef dat dat wankele, dunne meisje op haar te hoge hakjes en te korte jurkje beschermd moest worden tegen hem. En naar hem omdat ze in hem een viezerik vermoedden. Natuurlijk, mogelijk was hij familie... maar als een meisje zich zo kleedde? Ze konden het zich moeilijk voorstellen.
En mannen aan tafeltjes hadden, langer dan hun vrouwelijk gezelschap kon waarderen, naar hen gekeken. Naar haar, met een blik die slechts één gedachte leek uit te drukken: “damn! En nog zo jong...” En ze hadden haar lange, dunne benen gevolgd. En ze hadden naar hem gekeken met een mengeling van jaloezie en respect. Alsof hij de hun aller guilty pleasure beleefde.

De jongen waar hij haar eerder voor het restaurant afscheid van had zien nemen, had hen precies juist binnengelaten. Hij had haar uitgelaten begroet en hem als een meneer. Hij had geen vragen gesteld en had hen naar de laatste vrije tafel geleid. Niet aan het raam deze keer, maar een echte tafel met kaarsen.
En een meisje met een schort zoals Kira dat eerder had gedragen, kwam vragen wat ze wilden drinken en hij had een biertje genomen en zij een cola.
Het meisje had gevraagd hoe het met ze ging. Aan Kira als een collegaatje en aan hem als aan een meneer. En ze vroeg wat ze van elkaar waren en hij had met zijn mond vol tanden gestaan. Was werkelijk geschrokken van de vraag.
Hoe kon hij zo stom zijn geweest om zijn meisje mee te nemen naar het restaurant waar ze zelf werkte zonder vragen te verwachten over hun relatie? Hoe kon hij zo stom zijn geweest daar van tevoren niets voor te hebben verzonnen. Hij zat kaarsrecht op zijn stoel, kneep in zijn bovenbenen en voelde hoe het zweet hem uitbrak. Hij wilde zijn mond openen om een antwoord te geven dat hij nog niet eens had bedacht, toen Kira hem te snel af was.
“Dat is m'n vader,” had ze gezegd. Ze had heel even onzeker naar hem gekeken, alsof ze zijn goedkeuring wilde en daarna schalks, schuin omhoog, richting haar collegaatje.
“Hhhhh-okéé,” had ze met één mondhoek gelachen. En ze was giechelend weggelopen.
Hij had opgelucht uitgeademd en zij had hem trots aangekeken. Ze glom tevreden als een meisje dat voor het eerst in haar leven had kunnen zeggen dat ze een vader had. Ook al was het in haar hoofd een leugen: ze had het geweldig gevonden.

Ze hadden hetzelfde besteld. Zij omdat ze zei dat het het lekkerste was dat daar geserveerd werd en hij omdat zij zei dat dat zo was.
Het gesprek was heerlijk geweest. Licht, luchtig, vrolijk, grappig en leuk. Ze hadden gelachen zoals ze in geen tijden hadden gelachen en hij had trots gekeken naar de jaloerse blikken om hen heen en naar het frêle lijfje van het meisje waarmee hij op dochter-date was. Nog nooit had hij zo genoten van afgunstige blikken van mannen, van afkeurende blikken van vrouwen. Nooit had een lekkerder date gehad. Of een foutere.
“Dus ik ben je vader?” had hij haar gevraagd, refererend aan haar antwoord aan het meisje met het schort.
Ze had haar oogleden neergeslagen en haar blote, dunne schoudertjes opgehaald.
“Had gekund hoor,” had ze had geglimlacht. Hij ook.
“Hoe oud ben je?” had hij gevraagd.
Ze had hem aangekeken terwijl ze met haar servet speelde.
“Raad maar.”
Hij dacht kort na, terwijl hij haar spiegelde met zijn servet.
“Eenentwintig!” loog hij.
Ze grinnikte en schudde haar hoofdje.
“Twintig dan!” loog hij opnieuw. “Jonger kan niet.”
Ze zag er geen jaar ouder uit dan ze was, maar hij had het nogal gênant gevonden om haar te laten geloven dat hij een idee had van haar werkelijke leeftijd.
Ze schudde haar hoofd opnieuw.
“Zestien,” zei ze toen en hij had gedaan alsof hij daarvan versteld had gestaan.
Hij was wat naar haar toe geleund.
“Zestien,” had hij herhaald. “Dan zit je nog op de middelbare?”
Ze had een mondhoekje en haar schouder opgetrokken bij wijze van “tja”.
“Maar nu vakantie. En jij?”
Hij had achterover geleund.
“Ik heb ook vakantie.”
Ze lachte en schudde haar hoofd.
“Nee, hoe oud ben jíj?”
Hij keek schuldbewust om zich heen.
“Vijf... enveertig.”
Hij antwoordde maar gelijk. Als die vraag beantwoord moest worden, dan was het wellicht ook maar beter om de pleister er in één keer af te trekken.
Ze lachte alsof ze het aan de ene kant avontuurlijk vond, maar aan de andere kant een fout die ze nu pas inzag.
“Erg?” vroeg hij.
Ze haalde haar glanzende schouders op.
“Wel raar.”
Hij knikte.
“Vind ik ook.”
Ze kregen hun pasta's geserveerd en ze keek gelukkig naar haar bord.
“Waarom zo'n jong iemand als ik?” had ze gevraagd.
Hij had gelogen dat hij zich niet extra tot haar aangetrokken had gevoel vanwege haar leeftijd en zij had hem niet helemaal gelovend schuin aangekeken. Hij kon zich wel voorstellen waarom. Met zo'n opmerking kun je aankomen als je zelf vijfenveertig bent en zij achtentwintig. Niet als je zelf vijfenveertig bent en zij nog op de middelbare school zit. Dat leek zij ook wel te begrijpen.
“Wat is dit eigenlijk?” had hij gevraagd, terwijl hij haar aankeek.
Ze had niet teruggekeken en was begonnen aan een opsomming van de ingrediënten van de pasta.
“Uhm... penne, champignons, truffelsau...”
En zijn gegrinnik had haar onderbroken.
“Dit tussen ons,” verduidelijkte hij. “Wat is dit voor iets?”
Ze had moeite moeten doen om haar lach in te houden. En daarna had ze haar schouders opgehaald.
“Weet ik niet. Moeilijk.”
Ze had een eerste hap genomen.
“Ik heb je pas twee keer gezien, maar er is iets...”
Hij at met haar mee.
“... ik weet niet wat het is, maar ik voel me fijn als je er bent. Alsof we elkaar al veel langer kennen.”
Hij knikte.
“En misschien voelt het alsof ik een klein beetje vader kan spelen?”
Ze blies een stootje lucht door een van de pennes in zijn richting en giechelde haar witte tanden bloot.
“Ik weet het echt niet,” antwoordde ze.
Hij keek naar haar strakke borstjes in haar nauwe jurkje en hij voelde hoe zijn ballen meer en meer hormonen rond pompten.
“En is dit dan een date ofzo?” had hij gevraagd.
Ze had nu nog eens gelachen en nu werkelijk hardop. Ze had in eerste instantie duidelijk nee willen zeggen, maar zei uiteindelijk niets. Haalde diep adem, haalde haar schouders op en keek hem aan met haar donkere ogen.
“Je bent wel gekleed alsof je op date gaat.”
Ze had geglimlacht en was met haar wijsvinger naar de vlam van de grootste kaars gegaan. Ze had geconcentreerd gekeken.
“Jij geeft mij een fijn gevoel als je bij me bent,” had ze gezegd zonder hem aan te kijken. “Dat wil ik ook dat jij je fijn voelt.”
Hij keek hoe haar vingertopje door de vlam bewoog.
“Je hebt me vorige keer een héél fijn gevoel gegeven. Meerdere keren.”
Ze lachte verlegen en drukte het vlammetje uit met haar duim en wijsvinger.
“Je was echt heel bijzonder,” ging hij verder. Hij keek haar in haar donkerbruine ogen en zij keek terug.
Hij zag dat haar handje zich rond de kaars had gevouwen. En dat haar hand langzaam van boven naar beneden gleed. Hij slikte.
Ze keken elkaar strak aan. Ze leek haast in een soort trance terwijl haar hand weer omhoog gleed langs de lengte van de kaars. En naar beneden. Hij slikte nogmaals.
“Je bent wel een ondeugend meisje, Kira,” zei hij zachtjes, terwijl hij vluchtig om zich heen keek of niemand hem kon horen.
“En dan?” antwoordde ze brutaal en met een zelfverzekerdheid die haast niet passend was voor haar jeugdigheid.
“Ondeugende meisjes krijgen straf,” fluisterde hij, nog net hoorbaar.
Haar hand ging omhoog en omlaag langs de kaars.
“Wat voor straf?”
Hij keek naar haar dunne armpjes, haar prachtige gezicht, haar fijne sproetjes.
“Voor straf naar je kamer,” zei hij zacht.
Ze schudde haar hoofd.
“Mama is thuis.”
Hij volgde haar hand. Naar boven en naar beneden.
“Ik kan een hotelkamer huren.”
“En dan?”
“Billenkoek,” antwoordde hij, terwijl hij zich haast schuldig voelde over zijn vunzige praat.
Ze grinnikte.
“Zo'n ouderwets woord.”
Hij keek haar indringend aan.
“Uitlachen zorgt alleen nog maar voor méér straf.”
Haar duim ging over de bovenkant van de kaars.
“Durf je nog wel nu je weet hoe oud ik ben dan?” vroeg ze zacht.
Hij voelde zijn opwinding opwellen. Vanuit zijn onderbuik rolde het door zijn benen, klom het naar zijn armen en voelde hij de testosteron gieren door de aderen in zijn hals.
“Nu wil ik je alleen nog maar méér.”


Ze hadden hun bord niet leeggegeten en waren hikkend van het lachen naar buiten gestrompeld. Als twee verliefde pubers waren ze over straat gestrompeld. Hij als een puber van vijfenveertig en zij als een zestienjarige die amper nog op haar stiletto's kon lopen.
Ze hadden het eerste fatsoenlijke hotel waar kamers vrij waren gekozen en hadden bij de balie ingecheckt als vader en dochter. Ze hadden een pasje gekregen om de kamer mee te betreden. Eén voor hen beiden. En ze waren naar boven gegaan.
“Je weet wat er daarbinnen gaat gebeuren,” had hij op fluistertoon gezegd, vlak voor hij het pasje voor het slot van de deur had gehouden. “Je weet wat ik van je wil.”
Ze had hem aangekeken met haar grote, bruine ogen en ze had geknikt.
Hij had de deur willen openen, maar voor hij dat kon doen, had ze haar handen op zijn arm gelegd. Hij kon zien dat ze iets wilde zeggen, maar twijfelde. Hij gaf haar een moment. Ze bewoog haar hoofd om het te zeggen, maar er kwamen geen woorden. Ze durfde hem niet aan te kijken.
Hij boog een eindje naar voren om oogcontact te zoeken, maar kreeg het niet.
“Kira?” had hij gezegd. “Zeg het maar hoor.”
Ze zweeg nog.
“Wil je niet meer? Zeg het maar hoor. Dan breng ik je naar huis.”
Ze schudde haar knappe koppie.
“Dat is het niet,” antwoordde ze zachtjes.
Hij streelde haar blote armen aan beide kanten.
“Wat dan?”
Ze keek met haar ogen naar linksboven en rechtsonder. Ze knikte.
“Kom!” riep ze. En ze trok hem de kamer binnen.


Ze had piepklein geleken in de grote hotelkamer. En ze had er wat verloren bij gestaan. Alsof de praatjes in het restaurant puberale zelfoverschatting was geweest en de realiteit nu plots tot haar doordrong.
Daar stond gewoon een meisje van zestien in een te mooi zwart jurkje met zilverkleurige glitters door de stof geweven. Met haar lange, mooie benen en haar handtasje dat ze vasthield alsof het een reddingsboei was. Met haar kleine borsten afgetekend zichtbaar door het stof van het jurkje. Ze prikten dapper vooruit.
En op dat moment wist hij dat hij haar geen straf zou geven. Niet deze keer.
Hij had haar gevraagd of ze een striptease durfde te geven. Ze had het willen doen, maar hij zag aan haar aarzeling dat ze niet goed wist hoe te beginnen en hij maakte duidelijk dat ze dat verzoek kon vergeten.
Hij was op de rand van het bed gaan zitten en had haar op schoot getrokken. Zijdelings, met haar beide knieën aan één kant.
Hij had haar gevraagd haar borsten te ontbloten en anders dan bij de striptease had ze geen problemen met dat verzoek.
Ze had de spaghettibandjes van het jurkje naar beneden gerold en het jurkje weggetrokken tot aan haar navel. Ze had een zwart behaatje gedragen, dat ze behendig los had gehaakt. Ze had het lachend over zijn hoofd gelegd. Hij had gegrijnsd. Om wat ze deed, maar vooral vanwege de blote tietjes van het meisje op zijn schoot.
Ze had er zelf ook naar gekeken en toen verwachtingsvol naar hem. Alsof ze een vaderdagcadeau voor hem had gemaakt en hoopte op zijn vreugdevolle reactie. Hij blies zijn wangen bol en zette zijn handen tegen zijn hoofd. Hij lachte en zij ook.
Ze waren zo strak, alsof ze nog volop in de groei waren en de huid nog niet voldoende was opgerekt om de borstjes volledig te omvatten. Hij keek naar haar lichtroze tepels. Hij, een man van vijfenveertig, keek naar de kleine tepels van deze topmeid van zestien. Haar moeder moest eens weten!
Hij was met zijn vinger langs haar donkere vlechten gegaan en had haar een kus op haar wang gedrukt. Ze had haar lippen naar de zijne gebracht en ze hadden gezoend. Lang, en met veel meer passie dan je zou verwachten van een meisje dat bij het eten nog “nee” had willen antwoorden op de vraag of ze op date waren. Ze had haar knappe ogen gesloten en hij was met zijn handen langs haar armen gegaan. Hij had haar handen gestreeld en haar buikje. En haar tietjes gemasseerd. Zachtjes aan haar bescheiden tepels gevoeld. En hij had gevraagd of ze al méér ervaring had dan enkel die van enkele weken geleden.
Ze bleek gelukkig met die vraag. Waarschijnlijk omdat ze uit zijn vraag opmaakte dat ze had kunnen verbergen dat het haar eerste keer was geweest.
Hij had gevoeld dat hij meer en meer opgewonden raakte.
“Je hebt dus nog nooit... iets... in je mond gehad?”
Ze had haar knappe hoofd geschud.
Hij had haar van zijn schoot getild en zijn broek los geknoopt.
“Vandaag dan?”
Ze had zich met een halve pirouette omgedraaid en was op de rand van het bed gaan zitten.
“Yes sir!” had ze breed geglimlacht.
Hij was uit zijn broek gestapt en had gezien hoe ze keek naar de tent in zijn boxershort.
Ze zette een tandloos beetje in de zijkant van zijn lul, dwars door de stof van zijn boxer heen. Ze keek hem vanuit haar ooghoeken aan en lachte gemeen. Hij kneep haar zachtjes in haar neus en ze hapte speels naar zijn vingers.
Toen zijn erectie tevoorschijn veerde, bleek die – getuige haar gezichtsuitdrukking – groter dan ze had verwacht. Haast zo lang als haar onderarm en met de omtrek van haar bovenarm. Ze had er met ontzag om gelachen en had even naar hem op gekeken met een blik die leek te vragen of ze daar nu echt aan moest beginnen. En hij had ja geknikt.
Ze had naar hem gesalueerd en was er voor gaan zitten. Was naar voren geschoven op de rand van het bed en had haar rug gerecht als een pianiste die zich klaarmaakt voor een belangrijke opvoering.
Hij had een stap dichterbij gedaan en zag zijn enorme penis vlak voor het heerlijke hoofdje van zijn tienerdochter.
Ze had hem van verschillende kanten bekeken, alsof ze zijn lid bestudeerde. Ze knikte goedkeurend.
“Nou, dan moet 'ie maar, hè,” had ze tegen zichzelf gezegd. Hij had zijn ogen gesloten en niet geantwoord.
Voorzichtig had ze haar hand om zijn lul gelegd, zoals ze eerder bij de kaars had gedaan. Ze had gelachen naar hem. Meer van zenuwen dan omdat er iets grappig was. Hij voelde haar warme adem op zijn eikel.
“Oh... ja...” had hij gezucht, precies op het moment dat hij haar natte tongetje aan de onderkant van zijn eikel voelde. Ze trok een streepje langs zijn toompje. Een veel beter begin kon hij zich niet indenken en hij sidderde. Hij voelde hoe ze een kusje drukte op zijn glanzende, natte eikel.
Hij opende zijn ogen weer en keek hoe zijn mooie meid aan de gang ging met zijn erectie. Ze keek hem af en toe haar terwijl ze haar tongetje uitstak en die langs zijn glanzende eikel liet glijden. De linkerkant, dan weer de rechterkant. Helemaal rondom, dan weer even door de gleuf van zijn toompje. Ze drukte er nog enkele kusjes op.
“Ze aanbidt de lul van haar vader,” ging door zijn hoofd. “Ze aanbidt de lul van haar vader en ze weet het niet eens.”
En toen maakte het meisje een ring van haar lippen en liet zijn eikel in haar mond verdwijnen. Voor de allereerste keer had ze een lul in haar mond.
“Goed zo,” hoorde hij zichzelf kreunen, terwijl hij over haar hoofd streelde.
Ze haalde hem even uit haar mond. Aaide over de volledige lengte en legde zijn kloppende lid teder tegen haar wang terwijl ze naar hem op keek.
“Ik vind 'm lief,” zei ze speels, terwijl ze overdreven met haar ogen knipperde. Hij lachte opgewonden door zijn neus. Zij glimlachte ook, keek weer naar zijn erectie, pakte die wat steviger vast dan zojuist en opende maar mondje wijd.
Aan haar bewegingen, haar tempo en de manier waarop ze ging zitten, merkte hij dat ze vertrouwen aan het tanken was. De ring van haar lippen ging op en neer langs de schacht van zijn penis. Ze keek af en toe lachend naar hem op als ze terugtrok en haar tong langs zijn eikel danste. Ze begon kusjes te geven van de gehele lengte van zijn geslacht. Ze likte van zijn balzak omhoog naar het uiterste puntje en ze nam hem weer in haar mond.
Haar koppie maakte een ritmische beweging van beneden naar boven terwijl ze zijn erectie in haar mondje liet verdwijnen. Hij voelde haar warme tong langs de gehele lengte van zijn pik. De binnenkant van haar wangen.
Haar ademhaling ging meer en meer via haar neus. Uitstekend.
Hij legde zijn handen over haar oren en begon met haar mede het ritme te bepalen. En niet enkel het ritme. Ook hoe diep hij mocht gaan.
Ze gaf hem verrassend veel vrijheid. Haar nek was volledig ontspannen en hij kon haar hoofd alle kanten op draaien terwijl hij in haar mond zat.
Even haalde hij zijn lul tevoorschijn. Hij liet zijn eikel langs haar gezicht rollen. Ze sloot haar ogen toen eerst zijn schacht en daarna zijn eikel een spoor van voorvocht langs haar sproetjes trok. Hij haalde uit met zijn lul en gaf met de zware erectie een tik tegen haar wang. Ze grinnikte, hield haar ogen gesloten en straalde dapperheid uit. Ze straalde uit dat ze dit klusje ging klaren. Ze was hier klaar voor. Of dat wilde ze in ieder geval laten merken.
Zijn lul was weer langs haar lippen gegleden en ze had haar mond enthousiast geopend. Het leek nu al werkelijk een heel stuk meer op pijpen dan tijdens de eerste minuten, maar al te diep was het nog altijd niet. Hij hielp haar een handje.
Met brutale duwtjes wurmde hij zich verder in haar mond. Ze ademde nu hoorbaar door haar neus.
Hij pakte haar hoofd steviger vast.
“Gaat het?” had hij gegromd. Ze had geknikt, nadat ze hem even lachend had aangekeken, haar mondje wijd open, zijn enorme lul die er in hing en haar mondopening volledig vulde.
Hij duwde haar over zijn erectie. Een heel eind verder dan ze tot nu toe had gemoeten. Hij zag dat ze haar ogen tot spleetjes kneep. Hij kon niet goed inschatten hoe diep hij in haar ging, maar rondom zijn eikel voelde hij nu van alles. Haar wang, haar huig, haar keel misschien. Hij deed het nog eens.
“En nu?” hijgde hij. En ze knikte opnieuw.
Hij wrong zich dieper. Opnieuw kneep ze haar ogen tot spleetjes en leek het even of ze zou kokhalzen, maar ze vermande zich.
Op precies die diepte begon hij haar in haar knappe mondje te neuken. Hij keek hoe haar brede vlecht waar ze ongetwijfeld veel moeite aan had besteed op en neer wipte. Die wipte op en neer doordat haar vader zijn lul tot haast in haal keel hing. En zij wist niet eens dat hij haar vader was.
Hij neukte haar minutenlang in haar mond. Haar speeksel zorgde dat het soepeler en soepeler ging. Hij gaf haar even wat lucht. Ze keek trots naar zijn glanzende lul. En hij pakte haar hoofdje weer vast. Ze aarzelde geen moment en opende haar mondje weer zo wijd ze maar kon. En hij liet zijn erectie in haar mond verdwijnen. Verder en verder en verder. Net zo ver tot hij een proestend geluid vanuit haar keeltje hoorde komen en haar ogen weer spleetjes werden. Hij hield haar daar tot ze nog tweemaal had moeten proesten en had haar losgelaten. Ze had naar adem gehapt en haar lippen afgeveegd met de bovenkant van haar onderarm. Ze had hem aangekeken met een speels, vilein lachje op haar gezicht.
“Zo dan... hállo,” had ze gezegd terwijl ze op adem kwam.
Hij had haar over haar vlecht geaaid en ging met zijn wijs- en middelvinger langs haar wangen.
“Jij wil met een ervaren man mee,” fluisterde hij plagerig. “Dat moet je nu niet piepen.”
Ze zette grote ogen op. Een gespeelde verontwaardigde blik op haar gezicht.
“Eh, hállo! Ik zeg niks hoor!”
Ze keek hem uitdagend aan.
Met zijn hand op haar hoofd draaide hij haar mond weer voor zijn slijmerige eikel.
Ze keek weer omhoog.
“Och ja hoor, hij probeert het nog een keer,” grijnsde ze naar hem.
Hij draaide haar mond weer naar zijn lul. Zij opende en hij bracht in. Verder en verder. Hij hoorde haar ademen door haar huis. Duidelijk, zwaar. Hij voelde dat ze haar tong probeerde uit te steken terwijl hij dieper en dieper in haar mond gleed. Zag haar ogen weer spleetjes worden. Hoorde haar proesten. Haar schouders spanden zich aan. Ze proestte nog eens. En nog drie keer kort achter elkaar. En hij liet haar weer los. Ze hapte naar adem. Ze keek hem uitdagend aan.
“Doe eens lief,” had ze speels gesneerd.
Hij had geknipoogd en zij had gelachen.
“En anders?”
Ze had haar handen voor haar kruisje gehouden.
“Anders mag je hier niet meer in!”
Ze keek hem aan met een resolute blik die haast wel een reactie uit móést lokken. Hij had haar over haar hoofd geaaid.
“Tuurlijk wel.”
Ze kon haar lach nauwelijks inhouden.
“Nope.”
Hij streelde langs haar wang.
“Ik win toch wel.”
Zij schudde rustig en zeker van zichzelf haar knappe hoofdje en drukte haar handen steviger tussen haar benen.
“Daar komt niemand in en zéker jij niet,” zei ze haast zangerig.
Zijn hand was naar beneden gegaan. Langs haar hals, over haar blote schouder.
“Bepaal jij dat?”
Ze knikte enthousiast.
“Ja, zeker ja,” ze glimlachte breed en verleidelijk.
Hij streelde langs haar bovenarm.
“Zeker?”
Ze knikte.
“Heel zeker?”
Hij boog naar haar toe en zag aan haar gezicht dat ze zich klaarmaakte op een knotsgekke, naakte stoeipartij. Een stoeipartij waarvan de winnaar mocht bepalen of zij geneukt mocht worden of niet.
Ze moest op haar lik bijten om niet in opgewonden lachen uit te barsten.
“Heel, héél zeker,” had ze gegiecheld.

Het stelletje van middelbare leeftijd in hotelkamer 209 hadden zich even zorgen gemaakt toen ze rond de klok van tien uur een meisje een gilletje hadden horen slaken en haar door de kamer hadden horen rennen. Ze hoorden ook een mannenstem.
Het geluid van een meisje dat wordt opgetild en op bed wordt gegooid. Ze hoorden giechelen, lachen en het verstomde geluid van monden die op elkaar worden gedrukt. Daarna even stilte. Gevolgd door het geluid van een blote rug tegen de muur. Althans, zo interpreteerden ze dat. Ze vonden het al gênant genoeg dat ze de geluiden zo goed konden plaatsen.
Vervolgens de geluiden van een schuivend bed. Eerst rustig en bescheiden, maar al gauw sneller en steviger. Het geluid van een hijgende man en het piepen van een meisje. Eerst alsof het moeizaam was, maar al gauw was zij degene die er het meest plezier aan leek te beleven.
Ze keken elkaar opgelaten aan en baalden van de kamer die ze toegewezen hadden gekregen. Dat hadden zij weer. Een verliefd stelletje naast hen.
Het schuiven werd bonken. Af en toe was er een “auw” van een meisje of een “fuck” van beiden die klonk als een zucht. En dan weer het geluid van genieten van twee kanten.
Om acht voor elf hoorden ze hoe hun buren zonder ook maar enige rekening te houden met wie hen zou kunnen horen, klaarkwamen. Eerst het meisje, toen de man.
Om half één begon het weer.
En om tien over half drie werd de man van het stel wakker. Hij keek op de digitale wekkerradio op zijn nachtkastje en hoorde het meisje in de kamer naast hen giechelen. En daarna weer het schuiven van een bed.
Hij had zich omgedraaid in zijn bed en verlangde terug naar de tijd dat zijn relatie nog zo was.