Ik leef mijn leven vaak in beelden uit boeken en films. Ze reizen met me mee als vrienden op mijn pad. Als ik met mijn hondje loop en met natte laarzen en dampige kleren uit een herfstbos stap, dan denk ik terug aan scenes uit de jeugdboeken van Snuf de Hond. Als het pijpenstelen regent, dan fantaseer ik dat ik met de boswachter uit Lady Chatterley’s lover hard ren naar een verlaten schuur, waarna we op een oude tafel de sterren van de hemel vrijen, hij ruw en nat hijgend boven de natgeregende witte blouse waar mijn borsten doorheen schijnen.

Maar vandaag is het een stralende zomerdag. De zon dringt door in al mijn poriën. Ik fiets fluitend naar mijn laatste klusje voor de grote vakantie. Heb een wit zomerjurkje aangetrokken. Strak lijfje en ruimvallende rok, waarop grote prints van rode klaprozen. Daaronder draag ik mijn favoriete setje. Als ik me zo vrij en sensueel voel als vandaag, krijg ik de neiging om heen en weer te zwieren over de weg. Links, rechts. Net als in Turks fruit met Monique van der Ven. Maar ik zit niet achterop bij een grote hunk met lange witte manen.

Ik ben alleen en onderweg naar een thuisgesprek. Ouders van een leerling vroegen me er om. Een bijzonder geval. Amed, jongen is bijna cum laude geslaagd, maar heeft voor mijn vak net onvoldoende gehaald. Of onvoldoende, het is maar hoe je het bekijkt. Een keurige 7,5, daar waar ze op een 8 gehoopt hadden. Ze willen meer weten over hoe het is gekomen en wat hij bij de herkansing anders moet doen. Omdat het een pleegkind is, dat net een paar jaar terug uit het buitenland hier is komen wonen, heb ik een zwak voor hem. Ik vermoed dat het voor zijn pleegouders een prestige-projectje is. Ik wil ze graag ter wille zijn.

Ik fiets de wijk binnen waar ze wonen. Veel witte villa’s aan brede avenue-achtige lanen. De wijk ligt lui in de late middagzon. Ik zie de daklijnen trillen in de atmosfeer die heiig lichtblauw is. Krijg opnieuw de neiging om te gaan zwieren. Mijn rok waait ervan op. Ik doe geen moeite de panden tussen mijn benen te frummelen om mijn slipje te verbergen. Ik glimlach als ik een puber passeer. Hij kijkt me met open mond na, zie ik glimlachend als ik achterom kijk. Hij ziet mijn gladde benen van achteren glimmen. Ik voel me alsof ik weer het meisje ben dat opgewekt naar het plaatselijk zwembad fiets. Zo dadelijk lig ik op mijn buik met mijn vriendinnen op de zonnewei als we kijken naar de voetballende en stoeiende jongens.

De wijk doet me een ergens denken aan de villawijk met de familie Flodder. Maar het gezin waar ik naar toe ga zal een andere uitstraling hebben. Deze mensen zijn zeker niet onbemiddeld. Dat blijkt direct als ik, speurend naar de huisnummers, bij de oprijlaan van hun adres kom. Wat een kást van een huis. Ik stap af en loop de oprijlaan op, een beetje spiedend of ik een teken van leven zie. Ik bel aan maar niemand doet open. He, dat is raar.

Ik besluit maar even om het huis te lopen en hoor dan geroezemoes en gespetter met water. Ik sta voor een grote zware metalen deur. Vind het wat brutaal om die zomaar te openen, dus sta een beetje besluiteloos, wippend op beide benen, bekken vervolgens bevallig iets gekanteld. Ik besluit dan maar beschaafd iets te roepen, handen in mijn rechterzij, een beetje zangerig: joehoe! Maar geen respons. Op het moment dat ik overweeg dan maar weer terug te fietsen – vakantie! - bedenk ik me dat ik een mobiel nummer van ze in mijn telefoon heb.

Ik bel en er wordt wat verbaasd opgenomen: “Ja?”

“Meneer Telkamp?”

“Spreekt U mee”

“Hier de mentor van Amed. Ik sta voor uw deur, ….. eh achterdeur. We hadden een afspraak. Meen ik”.

Het is even stil. Ik hoor hersenen kraken.

Ik hoor wat bits geroezemoes van meneer Telkamp. Kennelijk praat hij met zijn gezin. Ik hoor het over de telefoon maar ik verbeeld me ook live, door de gesloten achterdeur.

“Zut alors! Wat érg! We zijn de afspraak vergeten!”

“Ik sta nu dus bij de achterpoort”, zeg ik nog maar een keer.

“Ja, moment”, zegt meneer Telkamp. Ik hoor voetstappen, sloten die draaien en daar zwaait de deur open.

Ik kijk in de ogen van meneer Telkamp. Maar buiten zijn ogen is er direct veel naakt. Een imposant torso in een minuscuul zwembroekje. Leidende figuur, vors ik direct. Een man om mee te vrijen, zegt het onderbewuste gedeelte in mijn hersenen.

Hij heeft geen haar op zijn borst. Wel een streepje op zijn buik. En weer meer op zijn benen. Hij verzorgt zich goed en zorgvuldig, constateer ik keurend.

Dan stapt hij opzij en geeft me met een gebaar doorgang naar zijn tuin. Ik zie lichtblauw gefonkel van een groot zwembad, waarin ik twee koppies ontwaar. Amed en een vrouw, waarschijnlijk zijn pleegmoeder.

Ik steek mijn hand op om te groeten en zet hem dan meteen boven mijn ogen, om te turen of ik uit de schittering ook een menselijke reactie terug krijg. Het doet pijn aan mijn ogen.

Ze zwaaien en komen naar me toe zwemmen. Meneer Telkamp en ik lopen naar de rand van het zwembad. De vrouw spreekt het eerst:

“Sorry, sorry. Het is mijn fout! Ik ben vergeten deze afspraak op onze gezinskalender te zetten!”

Ik glimlach. “Maar ik ben er. En jullie zijn er”.

De man nodigt me uit in een stoel op de veranda te gaan zitten. Ik strijk neer. Ik zit wat diep, niet heel gemakkelijk. Knieën zedig tegen elkaar, naar een kant. Hand op de knie. Hij vraagt wat ik wil drinken en ik bestel een spaatje rood.

Ik voel me overdressed. De vrouw des huizes rijst omhoog uit het water, via een aluminium trapje. Ik denk direct aan Venus van Boticelli uit Florence. Zij die uit het schuim van de zee stapt. Of een Bondmeisje. Ze is nauwelijks op de kant of ik zie Amed omhoog stappen uit het blauwe meer. Ik ken hem natuurlijk het beste van dit gezelschap, maar hier ben ik ineens onder de indruk van zijn torso. Me nooit gerealiseerd. Moeder en zoon lopen licht verend naar me toe, schudden me de hand en gaan in hun badkleding zitten.

“Wat een temperaturen, he”, zegt mevrouw Telkamp. Ik hoor een beetje Frans accent. Ik vind haar direct mooi. Ze heeft blond haar, in een lange wrong. Zoals Angelina Jolie als Lara Croft, maar dan dus blond.

Amed gaat ook zitten en vraagt me of ik wat wil drinken. Ik vertel hem dat zijn vader al bezig is met een spaatje rood.

We wachten gedrieën. Er valt even een stilte. Ik kijk naar de waterdruppels die naar beneden lopen op de donkere huid van mevrouw Telkamp. Van haar schouders, tussen haar borsten. Op haar buik. Ze heeft een fantastisch figuur. Ze kijkt me vriendelijk lachend aan.

“Als u uw zwemkleren had meegenomen, dan hadden we er een zwemafspraak van kunnen maken’, zegt ze guitig. “Of durft U in uw ondergoed”.

Ik kijk haar verrast aan. “Pardon?”, zeg ik, een beetje nuffig.

“Nee sorry”, zegt ze, “dat zou wat raar zijn, ook richting Amed”.

Amed schiet in de lach en zegt in hypercorrect Nederlands, maar met dat prachtige zangerige accent: “Mijn aanwezigheid zou haar in verlegenheid brengen. Dat snapt U toch wel maman?”

Daar komt meneer Telkamp aanlopen. Hij heeft op het dienblad een spa rood staan, maar ook een fles rosé. De druppels condens lopen langs de buitenkant. De fles moet ijskoud hebben gestaan.

“U bent op de fiets? Dan lust u vast wel een roséetje”, zegt meneer Telkamp, “het is ten slotte al bijna vakantie”.

Ik sla het niet af.

Het is erg gezellig. Amed vertelt met veel gevoel voor humor over allerlei voorvallen op school. Zijn pleegouders vinden het allemaal leuk om te horen. Op een gegeven moment duikt Amed weer het water in. We zitten met zijn drieën vrolijk naar hem te kijken.

“Het wordt al een mooie jongen, he”, zegt mevrouw Telkamp. Ik knik.

“Hoe is hij in de klas met meisjes?”, zegt ze en ze kijkt me nieuwsgierig aan.

Ik denk na over de vraag: “Wel goed, denk ik. Hij is hooguit wat verlegen. Op het hoffelijke af”, zeg ik een beetje grinnikend.

“Merk je ook verschillen?”, zegt meneer Telkamp, “het is natuurlijk een jongen uit een heel andere cultuur”.

Ik peins wat en staar voor me uit. Kijk naar de gespierde schouders van Amed terwijl hij baantjes trekt. Mevrouw Telkamp kijkt met me mee: “Hij had allang vriendinnetjes kunnen hebben, maar hij heeft een soort idee dat er ergens een ideaal meisje rondloopt, waarmee hij dan trouwt. Dat is in Syrië erg normaal. En seksualiteit daarvoor is taboe”.

Ik herinner me ineens een voorval: “We lazen een stukje uit een verhaal van een Vlaamse schrijver. Een verhaal over een jongen die zich prins voelt en zijn eigen seksualiteit ontdekt. Hij ontsnapt ermee aan de dagelijkse ellende. De stijl is heel poëtisch, als een sprookje, maar toch ook behoorlijk expliciet.”

“En?”, vraagt mevrouw Telkamp, “hoe was hij daaronder? Zei hij er wat van?”.

Ik knikte: “Hij was er heel opgelaten onder. Hij zei dat zo’n verhaal in zijn cultuur nooit in de klas zou zijn gelezen. We vroegen hem waarom. Omdat het niet hoort, had hij gezegd”.

Meneer Telkamp knikt: “Seksualiteit wordt niet veel besproken waar hij vandaan komt: niet in de klas, niet thuis. Terwijl ik merk dat hij er best mee worstelt. Hij kijkt naar zijn pleegmoeder op een bepaalde manier, maar is dan beschaamd”. Mevrouw Telkamp glimlacht.

“Nou ja, dat komt toch wel meer voor?”, zeg ik op gedempte toon tegen de ouders, ter verdediging van Amed. “Al die kinderen lopen niet te koop met hun gevoelens. Maar ze hebben hun ogen niet in hun broekzak zitten.”.

“Hij kijkt ook naar jou als lerares?”, vraagt meneer Telkamp.

Ik krijg er een kleur van. “Mmm, dat weet ik niet zo hoor”.

“Vast wel. Hij heeft het veel over je. Volgens ons is hij een beetje verliefd”.

“Echt?!”, zeg ik verrast.

“Ik snap dat wel. Taal is zijn grote liefde en je bent met hem begaan. En je bent ook nog eens een knappe vrouw”, zegt meneer Telkamp.

Ik kleur nog meer en krijg het er warm van. Mevrouw Telkamp staat op en zegt: “Je maakt haar verlegen, Chéri. Ander onderwerp. En ik ga even afkoelen in het zwembad”. Ik zie haar weglopen naar haar zoon. Ze springt in het water en ik zie ze stoeien.

Ze laat me dus zitten met meneer Telkamp. Die kijkt me wat geamuseerd aan: “Daar zitten we dan. Laten we het nu dan maar even hebben over hoe Amed nog een hoger cijfer kan halen. Waar ging het mis?”

Ja, dat is het doel van mijn bezoekje. Ik denk even na. Ik zeg: “Eigenlijk daar waar het bij meer leerlingen mis ging. Bij die tekstbeschouwing is argumentatieleer van belang. Er was wat onduidelijkheid over de ‘weerlegging’ als figuur. Het gekke is dat Amed juist heel goed is in argumentatie. Hij moet maar gewoon het lijstje nog eens doorkijken dat we in de klas behandelden. Weet U, het is zo ontzettend knap van hem dat hij de taal zo goed beheerst. En dan dat cijfer! In zijn moederstaal zou hij met dezelfde beschouwing vast een 10 hebben gehaald!”. Terwijl ik het vertel voel ik dat ik nota bene trots op hem ben. Mijn leerling. Mijn Amed. Een oogappel eigenlijk.

“U mag hem graag, merk ik”, zegt meneer Telkamp, “dat is leuk om te zien”.

Ik knik: “O zeker, het is een fijne jongen. Die gaat het ver schoppen. Hij is het perfecte voorbeeld dat je door onderwijs je kansen kan vergroten, sociale stijging kan doormaken”.

Meneer Telkamp knikt: “Dat vind ik ook. Hij moet later maar de eerste allochtone minister-president van Nederland worden!”.

“En dan bedankt hij natuurlijk zijn oude lerares Nederlands voor de fijne lessen”, zeg ik enthousiast.

Er klink ineens een kreet. Ik zie vanuit mijn ooghoek Amed uitglijden op de rand van het bad terwijl hij een balletje uit het gras vist. Hij is met zijn pleegmoeder aan het overgooien. Meneer Telkamp staat vliegensvlug op en snelt naar hem toe. Hij buigt zich met zijn gespierde rug over hem heen en lijkt naar zijn enkel te kijken.

“Wil je even de handdoek aangeven”, vraagt hij mij, half omkijkend. Ik sta op en loop met een grote witte handdoek naar ze toe. Ook mevrouw Telkamp hijst zich bezorgd uit het water. Ik zie hoe ze haar buikspieren aanspant. Sixpack, denk ik onwillekeurig. Ik vind het dus niet gek dat Amed wel eens naar zijn moeder staart. Een prachtige vrouw. Ik houd zelf toch echt meer van mannenlijven, maar zelfs vind dat deze vrouw een hemels voorkomen heeft.

Meneer Telkamp drukt de handdoek op Ameds enkel en haalt de doek even weg. De handdoek is meteen dieprood gekleurd.

“Naar de dokter ermee, dit moet waarschijnlijk toch gehecht worden”. Ze overleggen even wie er zal gaan.

Mevrouw Telkamp zal rijden. Amed gedraagt zich flink. De handdoek wordt om zijn enkel geknoopt en steunend op zijn pleegmoeder hinkt hij naar de tuindeur, waardoor ik een uurtje geleden ben verschenen.

Meneer Telkamp schenkt me nog een glas rosé in: “Hier, voor de schrik”.

Ik glimlach. “Ik moet nog rijden hoor. Eh fietsen…”. Meneer Telkamp schenkt zichzelf ook bij. “Ik kan je zelf al niet meer brengen zo. Gelukkig had mijn vrouw nog niet gedronken”.

We raken aan de praat over zijn werk. Het blijkt dat meneer Telkamp diplomaat is geweest en al veel uitzendingen heeft gehad. Ze woonden steeds vier jaar op een post, eigenlijk overal in de wereld. Zo waren ze ook een tijd in Damascus gestationeerd geweest, maar moesten daar op een gegeven moment vertrekken vanwege de politieke situatie. Hij is sinds een paar jaar terug in Nederland, uit de dienst getreden en voor zichzelf begonnen. Hij doet opdrachten voor een Brusselse denktank, en werkt veel van huis uit. Hun liefde voor Syrië heeft hen doen besluiten om Amed in huis te nemen.

Ik luister geïnteresseerd naar deze man. Hij boeit me. “En jullie hebben zelf geen kinderen?”, vraag ik.

Meneer Telkamp schudt zijn hoofd. “We konden geen kinderen krijgen, dat is toch wel ons groot verdriet. Nu we Amed in huis hebben, merken we pas hoe fijn het is om voor iemand te zorgen, een band op te bouwen.”

Ik knik: “Dat vind ik heel erg voor jullie. En ik snap helemaal wat U zegt over Amed. Fijn dat U voor iemand kan zorgen”.

“We zijn gewoon een beetje onzeker over hem. Wat het beste is. Daarom vroegen we bijvoorbeeld ook over zijn omgang met meisjes. Zeker ook gezien zijn andere achtergrond”.

Ik knik begrijpend. Het zijn lieve mensen. Ik snap best dat het heel wat is om een puberende zoon ineens in huis te hebben, zonder dat je eerdere ervaring hebt. Het idee dat je meegroeit met je kind. Dat hebben ze niet.

Ik zeg: “Weet U, je kunt in dit soort dingen het beste terugdenken aan je eigen pubertijd. Hoe je zelf opgroeide. Dat is nog steeds de beste manier om jonge mensen te begrijpen”.

Meneer Telkamp knikt. “Ik was vroeger verliefd op mijn lerares Frans”, zegt hij voor zich uit peinzend. Ik kijk hem verrast aan. Nu zie ik dat hij wat kleurt.

“Ja, ik vond haar wijs en interessant en …. ze was knap. Ontzettend knap. Het was een prachtige vrouw. Dat vond de hele klas. Ik droomde gewoon over haar.”

“En heeft ze dat ooit geweten ergens?”, vraag ik geamuseerd.

“Nee, ik adoreerde haar op afstand. En er waren er meer die dat dus hadden. Je zei net dat jijzelf daar er toch ook nooit wat van merkt?”.

“Mmm, ik zei niet direct bij Amed. Dat ie me met zijn ogen scande. Daarover hadden we het toch? Maar ik kan juist erg goed met hem opschieten. En ik weet natuurlijk wel dat die kinderen allemaal hormonen hebben. Ze gieren soms door de klas. Over en weer naar elkaar… en.. vast soms ook wel wat amorpijlen naar de leraar of lerares.”

Voor ik er erg in heb, heb ik mijn rosé alweer op. Hij merkt het en schenkt me direct bij.

Ik maak een afwerend gebaar: “Nee nee, veels te gek. Ik drink het als limonade. Mijn fout”.

Maar meneer Telkamp laat zich niet tegenhouden: “Kom, het is toch ook een soort limonade? Met dit weer moet je je vochtbalans in de gaten houden”. Ik glimlach.

De telefoon gaat en meneer Telkamp krijgt zijn vrouw aan de lijn die vertelt dat de wond niet ernstig is, maar inderdaad wel even gehecht moet worden op de EHBO. Ze zullen met een klein uurtje wel weer thuis zijn. Amed is in het ziekenhuis trouwens een vriendje tegengekomen en blijft bij die jongen. Of meneer Telkamp alvast voor het eten wil zorgen.

Dat is voor mij een teken om op te staan. Maar hij wil daar niks van weten. Ik moet mijn glas nog leegdrinken en hij wil weten hoe ik in het vak ben terechtgekomen. We kletsen dus door. Ik merk dat de warmte en de alcohol me wel steeds meer verhit maken. En misschien is het ook wel deze knappe en aardige man die me hier aan de rand van het zwembad behoorlijk opwarmt.

“Ik krijg het wel heel warm”, zeg ik ineens, “en licht in het hoofd”. Meneer Telkamp kijkt me wat bezorgd en onderzoekend aan.

“Je moet zo wat eten. En nu echt iets luchtigers aantrekken. En je moet zo niet gaan fietsen. Het spijt me, maar je ziet er wat zorgelijk rood aangelopen uit. Je zou eigenlijk even in het zwembad moeten gaan”.

Ik schrik van zijn observatie en blik. Voel me ineens ook duizelig. Sta op en loop even naar de rand van het bad. Daar kniel ik en laat mijn polsen in het blauwe water glijden. Dat is heerlijk koel. Ik schep met mijn hand wat water en laat het in mijn nek druppen. Er drupt ook wat water in mijn decolleté. Het is een heerlijke verkoeling en ik ril ervan. Ik zit wat voorovergebogen en gedraaid naar meneer Telkamp, maar ik voel zijn aandacht in mijn rug prikken. Dan zie ik ineens overal kleine felle lichtstipjes en vervolgens wordt alles zwart.

Het volgende moment sluit water zich om helemaal om me heen. Ik lig met open mond in het zwembad. Ik worstel om me naar boven te duwen maar het gaat niet. Ik kan geen adem halen. Het lijkt alsof mijn benen verlamd zijn. Ik hoor een plons naast me alsof iemand bommetje doet. Water bruist en kolkt en voor ik het weet word ik opgetild. Meneer Telkamp pakt me met sterke handen bij mijn middel. Ik word op de kant gezet. Mijn billen kletsen op de tegel. Ik kokhals en spuug water op en zit vervolgens versuft, het hoofd omlaag. Mijn jurk plakt op mijn benen en schijnt door. Ik zie mijn beige slipje. Ik ben kleddernat. Mijn borsten zijn bijna uit de jurk gevallen, dus ik probeer in een hijsbeweging de plakkerige jurk wat op te trekken. Het lukt niet goed. Ik voel me algeheel slap. Telkamp duwt zich ook uit het water en ondersteunt me.

“Wat was dat!?”, zegt hij geschrokken.

“Een appelflauwte of zo”, zeg ik met wat dikkige tong, “de combinatie van…. alles.”

De hand van Telkamp is op mijn rug, tussen mijn schouderbladen. Hij kijkt me echt bezorgd aan. We zitten even stil naast elkaar. Ik voel dat zijn hand mijn gespierde schouders wrijft. Dan gaat hij achter me zitten op zijn knieën en masseert even mijn nek. Dat is heerlijk ontspannen en ik laat mijn hoofd een beetje van links naar rechts gaan. Mijn haren plakken tegen mijn slapen. Ik doe wat strengen achter mijn oor.

“Mmm, dat is fijn”, zeg ik.

“Raak ik tóch nog eens een knappe lerares aan”, grinnikt meneer Telkamp, “alsof ik jaren word teruggeworpen in de tijd”.

Ik kan er wel om grinniken. Langzaam voel ik dat het bloed weer terugvloeit naar mijn hoofd. Ik ben minder duizelig. Ik voel me merkwaardig vertrouwd in zijn nabijheid. Hij ruikt lekker. Een beetje een zonnebrandgeur.

“Nou moet je toch echt blijven eten’, zegt hij. Meneer Telkamp kijkt me glimlachend en tegelijk wat vragend aan. Ziet mijn blosjes terugkeren. Ik voel me nu wat opgelaten. Ik ben op zich niet verlegen ingesteld, als lerares ontmoet en spreek ik zoveel mensen, maar deze man doet me op een of andere manier wat. Ik ben al in katzwijm gevallen! Ik betrap me er weer op dat ik met mijn ogen over zijn torso glijd. Wat zou ik graag even in zijn armen liggen. Voelen hoe hard zijn borstkas is, zijn buikspieren strelen, zijn gespierde zij…

“Kom”, zegt hij, hij reikt zijn hand naar me en trekt me galant en voorzichtig overeind. Ik ben door zijn gebaar verrast. Waar gaat dit heen?

Hij trekt me richting het huis en laat dan mijn hand los. “We gaan toch even een bikini voor je uitzoeken. Mijn vrouw heeft ze plenty en jij hebt haar figuur”. Ik knik.

De manier waarop hij het zegt is vertrouwenwekkend en overtuigend. Mét dat ik opsta voel ik me weer duizelig. Ik kan me maar beter aan hem overgeven. Ik voel ook een aandrang om me luchtiger te kleden, om mijn lijf te ontbloten. Me open te stellen. Alcohol ontremt en geeft je soms de vleugels die je normaal ontbeert. Ik ben mooi, ik voel me ineens vrij en begeerlijk. Maar slap…

We lopen de trap op naar boven. Hij stapt achter mijn billen aan, als om me op te vangen mocht ik weer een flauwte krijgen. We lopen op een overloop naar de echtelijke slaapkamer. Hij loopt naar een kast en trekt een lade open. Daarin zie ik direct allerlei lingerie, maar ook zwemkleding. Hij graait wat onhandig door de linkerkant van de lade.

“Hier moet wel wat tussen zitten”, hij zegt het me, waarbij duidelijk doorklinkt dat dit niet zijn expertise is. Ik bespeur nu een jongensachtige verlegenheid.

Ik zeg: “Laat mij maar even, ik red me wel”. Hij knikt en loopt discreet de kamer weer uit. Ik ben plotseling alleen, in de ouderlijke slaapkamer. Merkwaardig. Ik kijk wat verdwaasd om me heen, maar herpak me en rits mijn natte jurk open. Ik stroop hem van me af. Dat gebaar geeft me een gevoel van vrijheid. Ik stap uit de jurk en loop in mijn eveneens natte slipje en bh, nog op mijn hakken, naar de lade die hij heeft open laten staan. Al gauw vind ik een mooi groen bikinisetje. Ik stap uit mijn slipje en merk hoe vochtig dat is. Niet alleen van het water. Ik grinnik. Ik haal het slipje even door mijn vagina en trek dan het groene bikinislipje aan. Het zit me als gegoten.

Dan haak ik mijn bh los. Ik masseer even mijn blote borsten en kijk in de passpiegel op de kamer. Daarna trek ik het bikinitopje aan. Het staat me perfect. Mijn borsten komen echt bol uit in deze houder. Het donkergroen verrast me: dit staat me werkelijk goed! Ik laat mijn handen behaaglijk over mijn strakke lichaam glijden.

Ik draai me om en kijk naar mijn billen in de spiegel. Die komen echt perfect uit in dit slipje! Ik kan altijd genieten van mooie kleding en hoe het me mooier kan maken. En dit heeft zeker kwaliteit. Ik draai me nog eens om en loop dan naar het raam. Ik scan het terras af waar ik net zat. Ik zie dat meneer Telkamp daar een biertje ontdopt en zuchtend gaat zitten. Weer geniet ik van zijn torso. Dan zie ik dat hij zijn hand in zijn kruis legt. Hij gaat even onder het elastiek van zijn zwembroek en lijkt zijn lul recht te leggen. Maar hij blijft er met zijn hand liggen. Dan zie ik dat hij zijn lul impulsief bevrijdt uit zijn zwembroek. Hij beweegt zijn voorhuid van voor naar achteren en sluit even zijn ogen.

Het is een bijzonder geile aanblik en ik begrijp dat deze arme man inmiddels hoteldebotel is. Van zijn vrouw, ons gesprek, van mij!? Ik besluit naar beneden te gaan. Ik wil me met hem erover verhouden. Terwijl ik naar beneden loop bedenk ik me van alles. Allerlei scenario’s over wat er kan gaan gebeuren. Ik vergelijk mijn voyeurisme van zojuist met Sheherazade’s verhalen uit 1001 nacht. Daar wil ik hem over vertellen, besluit ik. Daar kan ik nu al van genieten.

Als ik de tuin instap, zie ik hem wat verschrikt opkijken. Hij likt met zijn ogen over mijn lijf, van top tot teen, alsof hij me aansteekt en mijn lichaam brandvertragend en smeulend reageert. Ik kan alleen maar glimlachen.

Ik ga zitten en voel me aantrekkelijk. Ik heb vandaag weinig gegeten en ik voel dat mijn buikje heerlijk strak is en mijn lijf slank en glad. Ik denk weer terug aan de puber die ik vanmiddag fietsend op de heenweg passeerde. Ik voel me jong.

“Vind je het een mooi setje?”

Ik knik: “je vrouw heeft een verfijnde smaak. Maar dat wist jij natuurlijk al”.

Hij grinnikt. “Jij bent zelf verfijnd.”

Hij staat op en zegt: “Ik gooi even je jurk en zo in de droger. Dat kan?”. Ik knik. Hij laat me alleen.

Als hij weer terugkomt vraag ik hem: “Heb je wel eens dat verhaal uit 1001 nacht gehoord?”

Hij kijkt me vragend aan. “Ik ken de bundel verhalen. Maar op welk verhaal doel je precies?”

Ik haal adem. En begin te vertellen.

“Je weet misschien dat toen ze 1001 nacht in de 19e eeuw in Europa publiceerden er geschokt werd gereageerd op zoveel erotiek en schunnigheid. Sommige verhalen spanden de kroon. Die werden in volgende versies weggelaten of gekuist. Wel grappig dat 1001-nacht nu een onschuldig Efteling thema is. Maar de verhalen waren indertijd wel degelijk voor volwassenen bedoeld.”

“Daar heb ik wel vaag van gehoord. Die Sheherazade is toch de prinses die haar leven moest redden door de wraakzuchtige koning geboeid te houden met verhalen en cliffhangers en het zo 1001 nachten volhield? Heb je een specifiek verhaal op het oog?”, zegt de heer Telkamp.

Ik zeg: “Het verhaal van een overspelige vrouw die met haar minnaar afsprak dat ze een keer zouden vrijen onder de ogen van haar man. Ze maakten een plan. Ze ging op een avond met hem naar een eiland en klom in een boom. Toen ze bovenin zat, begon ze boos te roepen dat hij het met een ander deed.”

Meneer Telkamp zegt verrast: “Dat ken ik nog niet…”

“Ze klom weer naar beneden van haar uitzichtpunt en hij vroeg of hij ook een keer mocht kijken. Hij klom in de boom en onmiddellijk verscheen haar minnaar die staande tegen de boom bezit van haar nam. Haar man begon bovenin de boom misbaar te maken. Terwijl ze van achter werd genomen, zei ze dat hij zich moest vergissen. Zoals zij dat immers ook had gehad. Hij kwam naar beneden en de minnaar verdween vliegensvlug.”

Meneer Telkamp peinst: “En wat is de vergelijking met nu?”

“Ik zag u min of meer masturberen vanuit het slaapkamerraam. Net nog“

Meneer Telkamp glimlacht: “Ik ontken alles”.

“Nou dan zal ik me vergist hebben”, grijns ik, “misschien moet U zelf zo ook even kijken van boven”.

Ik zie hem direct opstaan. Hij loopt woordeloos weer naar binnen en ik hoor hem opnieuw stommelen op de trap. Ik kijk steels naar boven, naar het raam. Onwillekeurig beweegt mijn hand naar mijn kruis. Ik raak voorzichtig mijn spleetje aan door de stof heen. Ik reageer direct. Er trekt een stoomstootje naar mijn hersenen. Zo heftig, dat ik bijna direct zou kunnen klaarkomen als ik doorga. Maar, uit een impuls, sta ik op en trek het slipje van mijn billen. Met het slipje in mijn hand ga ik voor de rand van het zwembad staan en laat me als een potlood naar de bodem zakken, met mijn vingers mijn neus dichtknijpend. Ik zet me met mijn benen af op de bodem en schiet weer omhoog. Als ik mijn armen op de rand leg, zie ik dat meneer Telkamp weer het terras opkomt.

“En”, zei ik, “wat viel er te zien?”

“Je hebt je slipje uitgetrokken en zwemt van onderen naakt in mijn zwembad", zegt hij.

“Welnee”, zeg ik vrolijk, “je moet je vergissen”.

Telkamp springt naast me in het bad. Zijn gezicht is dicht bij het mijne. Dan voel ik onder water een hand bij mijn bovenbeen.

Mijn adem stokt. Ik doe een klein stapje achteruit en zeg: “even omdraaien”. Telkamp luistert met een glimlach en draait zich inderdaad om.

Een beetje onhandig springend doe ik onder water mijn slipje weer aan. Ik ga op de kant zitten met mijn benen in het water. “Kijk maar weer”, zeg ik.

Ik zie hem direct naar mijn kruis kijken. Hij lacht. “Je hebt gelijk, ik moet me vergist hebben. Je bent gewoon gekleed”. Hij hijst zich ook weer uit het water en gaat naast me zitten. ik zie dat hij een flinke bobbel in zijn zwembroek heeft. Ik grinnik.

“Wat is er…”, zegt hij verlegen.

“Nee niets”, zeg ik terug.

Er valt een stilte, waarin we beiden aangenaam blijven hangen. We zijn ons zeer bewust van elkaars aanwezigheid. Ik hoor hem rustig ademen. Dan zie ik dat hij zijn hand langzaam van zijn bovenbeen naar zijn eigen kruis beweegt. Ik kijk er stil naar.

“Ik geloof dat ik je opwindend vind. Net als toen met die lerares Frans”, zegt hij fluisterend.

Ik zucht. Ik beweeg mijn hand ook langzaam tussen mijn benen en vraag: “beschrijf haar eens en wat dat met je deed”.

“Wil je dat graag horen?”, zegt hij. Ik zucht en knik ja.

“Ik heb eens een beetje met mezelf gespeeld in de klas. Tijdens haar les. Zat op de laatste rij achterin de klas. Ze was die dag zo mooi en prachtig. Ze droeg een witte haast doorzichtige jurk met iets straks eronder. Een legging en shirt. Ik moést gewoon.”

“Had zij het door?”

“Eerst niet. En dat vond ik prima”.

“Maar daarna?”

“Ik liet plotseling per ongeluk een klein kreuntje toen ze vlak bij me stond en ik haar parfum rook. Ik kon mijn hand niet meer terugtrekken. Ze zag me zo onder tafel friemelen en er verscheen een glimlach op haar gezicht. De mooiste glimlach op aarde. En toen…..”

Ik glimlach nu ook en zie dat meneer Telkamp terwijl hij dit vertelt naar mij kijkt en zijn penis masseert door zijn zwembroek heen.

“En toen..” vraag ik nieuwsgierig.

“Toen kwam ik”. Mét dat Telkamp dat zegt, zie ik zijn penis in zijn zwembroek pulseren. Er verschijnt een grote natte plek in het zwarte lycra.

Telkamp zucht. Hij kijkt me hulpeloos aan. “S-sorry”, zegt hij.

Ik weet even niet wat ik moet zeggen. Ik vind het beeld ontzettend lief en erotisch. Ik voel dat mijn eigen broekje ook nat wordt. Ik kijk even tussen mijn benen. Daar is nu ook een klein plekje zichtbaar.

“Geeft niet”, zeg ik, “wat kunnen jeugdherinneringen dan sterk zijn he?”.

Hij knikt en staat op. Op het moment dat hij zich wil terugtrekken horen we de poort opengaan.