Ondanks dat de mooie freule Anne-Sophie van haar stokje is gegaan neuk ik haar ijverig door, ik kan het namelijk net zo goed als ze haar mooie hoofdje er niét erbij heeft. Ze is nu ten minste ook gestopt met jammeren. Door bij me in te breken heeft het meisje straf verdiend en die zal ze door een beetje flauw te vallen niet ontlopen.

Enkele dagen terug is Charles de Blanchard, de nog jonge hertog van Montauban, op aandringen van Zonnekoning Louis 14 in het kasteel van Versailles komen wonen. Daar is hij echter ondergebracht in het kleinst denkbare appartement, in een verre uithoek van het immense kasteel. Deze avond heeft hij min of meer bij toeval kennis gemaakt met Prins Philip, de broer van de koning, en het klikt direct tussen hen. Direct daarna trof hij ook koning Louis, die hem opdroeg morgenochtend naar zijn kabinet te komen. Na thuiskomst op deze bewogen avond treft hij freule Anne-Sophie d’Angerville aan, het door zijn lijfknecht Jean op diefstal betrapte adellijke inbreekstertje, dat hij nu aan het straffen is.



De kleine freule

Bijzonder dat Anne-Sophie toen ik haar ontmaagdde van haar stokje is gegaan, maar inmiddels in die staat toch al een keer is klaar gekomen. Help mij het mysterie van de vrouw begrijpen...

Dit geeft me echter wel de kans rustig mijn gerief te halen, terwijl ik ondertussen dit meisje eens goed kan bekijken. Ze is werkelijk een schoonheid. Weliswaar een tikje klein uitgevallen, maar het voordeel daarvan is wel dat ze gemakkelijk wendbaar is, dit gaat voor de komende tijd veel plezier opleveren. En verder, ze is práchtig. Alles zit precies in de juiste verhoudingen op en aan haar. Ze is tenger, heeft kleine maar toch best wel aanwezige borsten met ook alweer kleine roze tepels, haar buik is plat alsof ze zoals de hard werkende meiden in mijn eigen kastelen veel beweegt, haar gezichtje is, zeker nu ze lijkt te slapen, van een engelachtige schoonheid, blond lang krullend haar, fijne rooie lippen die ik wel een beetje mishandeld heb, blauwe ogen die nu even niet te zijn en, zeker niet het minst, een grappig wipneusje.

En dan haar vagin, als een nauw stevig handje sluit ze in haar buik mijn paal stevig in, het kost bijna iedere keer als ik me uit haar losmaak kracht om me weer terug in haar te boren. Om haar nog opener te krijgen leg ik haar benen tegen mijn schouders, waardoor haar kutje wat omhoog komt en ik nog beter in haar kan. Ik heb dit echt gemist de laatste weken, een gewillig lijf waar ik me naar hartenlust op kan uitleven. IJverig schuif ik me op en neer in haar en al gauw voel ik mijn tweede zaadlozing opkomen. Met een intens fijn gevoel spuit ik me leeg in het freuletje, dat er blijkbaar toch wel iets van meekrijgt want ze kreunt zachtjes.

Het was mijn plan om het zeker tot een derde keer vol te houden maar blijkbaar heeft de ontmoeting met prins Philip en zijn broer de koning me meer energie gekost dan ik dacht, want als een blok val ik in slaap terwijl ik nog, Anne-Sophie helemaal met mijn lichaam bedekkend, met mijn queue in haar wat lig na te genieten van het orgasme. Ik word wakker als ze onder me begint te bewegen, me opzij probeert te schuiven. Tijdens mijn slaap is mijn queue blijkbaar uit haar geglipt maar nu ze zo onder me aan het wriemelen is om weg te komen staat die meteen alweer paraat. En in plaats van het meisje de ruimte te geven om uit bed te gaan spreid ik haar benen weer en jaag ik me met één beweging zo diep in haar dat mijn paal opnieuw totaal in haar verdwijnt.

In plaats van opnieuw uit te barsten in gejammer hoor ik dit keer tot mijn verrassing een bijna wellustig kreuntje. Ik richt me op, kijk haar aan en vraag: ‘Ça va? Gaat het? Vind je het al lekker?’ Het meisje zegt niks, kijkt me een beetje met dromerige ogen aan en knikt dan heel flauwtjes ja, alsof ze het zichzelf bijna niet toe wil geven. Ik grijns van tevredenheid, zie je wel, ik heb haar een dienst bewezen. Wie weet hoe lang ze hier anders nog op had moeten wachten en vol enthousiasme drijf ik mijn paal opnieuw zo diep in haar, alsof ik er het liefste mee boven in haar mond uit zou willen komen. Keer na keer trek ik me zo ver mogelijk uit haar terug tot alleen het allereerste topje van mijn pik nog in haar zit en ram me dan weer over de volle lengte naar binnen. En keer op keer reageert het meisje met een diepe zucht, alsof ik alle lucht uit haar pers, wat misschien ook wel zo is want ik lig zwaar op haar tengere lijf.

Leren

Tot mijn genot begint ze langzaam maar zeker tegen te bewegen en dat maakt me nóg geiler, dat kleine lijf dat begint te reageren als het lichaam van een vrouw en begint te leren om ook het genot voor zichzelf op te eisen. Ik vond het prima om haar bewusteloos te neuken maar dit is toch behoorlijk wat aangenamer, nu het freuletje ijverig begint tegen te bewegen en al snel haar moment suprème bereikt. Om haar te helpen om dat zo intens mogelijk te beleven schroef ik mijn tempo terug, zodat mijn queue wat subtieler haar vagin opneukt en daarbinnen alles goed raakt wat er goed geraakt moet worden. Anne-Sophie slaat op een gegeven moment haar benen om mijn heupen en haar armen om mijn nek, als een aapje dat zich aan haar moeder vastklampt.

Als ze uiteindelijk voor het eerst echt bij bewustzijn een orgasme heeft gehad en heeft geleerd ervan te genieten draai ik me met haar om en zet ik haar boven op me, met mijn harde paal nog steeds een stukje in haar. Ik geef haar eerst de tijd om even te wennen aan deze houding, maar als ik dan voel dat ze zich, aan weerszijden knielend van mijn heupen, helemaal over me heen durft te laten zakken zodat ik weer helemaal in haar zit commandeer ik: ‘en nu jij, aan het werk.’ Ik voel nog steeds boosheid tegen dit verwende mormeltje, maar wat me door haar gedrag nu wél letterlijk heerlijk op mijn schoot is geworpen.

Onwennig kijkt Anne-Sophie me aan en om haar te stimuleren wat ze moet doen pak ik haar bij haar heupen beet, til haar een stukje op en duw haar dan weer fors omlaag. ‘Dat is hoe een vrouw een man neukt, ma chère, allez!’ Aarzelend beweegt ze zich meteen al te ver omhoog waardoor mijn queue uit haar floept en met een pets tegen mijn buik slaat. ‘Merde!’ grauw ik en mijn paal opnieuw voor haar petit chat zettend duw ik haar er weer overheen. Daarna weer omhoog tot het randje van mijn eikel zichtbaar wordt en dan opnieuw stevig over mijn lans. ‘Begrepen?’ Als antwoord beweegt Anne-Sophie zich omhoog tot ik bijna uit haar ben en dan weer omlaag. Het voelt heerlijk, als door háár beweging mijn lans zich diep in haar steekt.

En als ik tot slot van deze les aangeef welk ritme ik wil komt ze op gang. Omhoog tot ik bijna uit haar ben en dan weer omlaag tot ik volledig en diep in haar ben. Ze voelt nu aan hoe hoog ze moet komen om me toch net in zich te houden en dan komt ze stevig in haar tempo te zitten. Het is très excitant, heel opwindend om haar hele lijf zo op me bezig te zien, haar tietjes mee verend in het ritme dat ze aanneemt, haar ogen gesloten, volledig geconcentreerd op wat ze doet. Omdat ik eerder op de avond al twee keer zaad heb kunnen schieten houd ik het nu weer wat langer vol en genietend zie ik hoe mijn inbreekstertje zich in het zweet werkt om mij tot een orgasme te brengen. Als ik dat voel aankomen commandeer ik ‘plus vite’, sneller!

De blauwe kijkertjes gaan open en me strak aankijkend, haar handen om haar petites leggend en zichzelf daar strelend komt ze in een hoger tempo, wat voor mij aanvoelt alsof mijn pik door haar nauwe neukbuisje gemolken wordt. Al gauw is er geen houden meer aan en schiet ik haar voor de derde keer deze nacht vol. Tegelijk komt ze zelf ook en als ze zich kreunend over me heen laat zakken trek ik haar tegen me aan, haar tietjes tegen mijn borstkas pletten. Haar zachtjes na-neukend komen we zo samen tot rust en al snel ben ik weer vertrokken.

Als het daglicht ons wekt stuur ik het freuletje weg: ‘hup meid, mijn bed uit. Vanmiddag om precies twee uur wil ik je hier weer zien.’ Als ze weer begint te jammeren over mijn bevel zeg ik ‘tais toi, Anne-Sophie, wen er maar aan, voorlopig ben je van mij en ik eis gehoorzaamheid van je! Je weet wat er anders gebeurd, alors…’ Het maakt haar weer even duidelijk hoe hier de verhoudingen zijn en al snel sluipt ze mijn appartement uit, haar bovenkleding wel aan maar alle onderkleding over haar arm met zich meenemend, haar haren nog los op haar rug dansend. Als ik haar zo zie wegsluipen gaat er alweer een schokje van blijdschap door mijn queue, cette beauté is van mij, straks mag mijn opgewonden queue weer in haar!

Koninklijke instructies

Precies om negen uur staat er een lakei voor mijn deur die me begeleidt naar het kabinet van de koning. Het verrast me omdat ik net wilde vertrekken, in de verwachting dat het een behoorlijke zoektocht zou worden voordat ik op de juiste plek terecht zou komen. Nu duurt de tocht maar twintig minuten, dankzij de lakei die er een stevig tempo in zet en alle kruipdoor en sluipdoor wegen kent in deze doolhof.

Bij het kabinet van de koning aangekomen neemt de lakei in de antichambre met een buiging afscheid van mij en daarna ga ik zitten wachten tot ik binnen mag komen. Ondertussen is het een gaan en komen van mensen en eerlijk gezegd kijk ik mijn ogen uit. Dít is het absolute middelpunt van de macht van Frankrijk en ik kan er niks aan doen, het maakt me trots dat ik er, al is het maar heel kort, deel van uitmaak. Ik geloof niet dat mensen gemiddeld langer dan vijf minuten binnen zijn, de koning houdt er blijkbaar een stevig tempo op na.

Als ik uiteindelijk door weer een andere lakei naar binnen wordt geleid staat de koning mij op te wachten, met achter hem staand monsieur Bontemps. Later kom ik er steeds meer achter dat hij na de koning toch wel zo’n beetje de machtigste man van Versailles is. Overal weet hij van en heel vaak vraagt de koning hem naar zijn mening, wetende dat hij volledig op Bontemps kan vertrouwen en dat de man als een van de weinigen in Versailles geen enkele bijbedoeling heeft.

De koning maakt weinig woorden vuil aan mijn binnenkomst, nadat ik een buiging voor hem heb gemaakt en hij me een knikje terug heeft gegeven gaat hij aan het hoofd van de lange tafel zitten en wijst hij mij naar de stoel aan zijn rechterzijde. ‘Alors Montauban, wat vind je van mijn broer.’ Wat is dat in deze familie, die rare directe vragen die zonder enige introductie op je af worden gevuurd. En waarom wil hij dat nou weten, ik ken Philip amper na dat eerste uurtje wat we gisteren samen doorbrachten. Ik besluit recht door zee te zijn, volgens mij ga ik het hier zo het langste uit te houden.

‘Ik ken hem nog maar net sinds gisteren, majesteit, maar het klikt tussen ons, ik mag hem.’ De koning verwacht duidelijk meer maar ik hou mijn mond dicht, laat hij maar vragen wat hij wil weten. Maar ook Louis houdt zijn mond dicht en als we elkaar zo een seconde of dertig hebben aangekeken zie ik een klein lachje om zijn mond krullen en dan zegt hij: ‘vertel me alles over je hertogdom.’ En dan vertel ik hem hoe het in verval is geraakt en dat ik hard heb gewerkt maar dat me het geld ontbreekt om de economie van de streek en daarmee de welvaart van mijn bezittingen weer op gang te krijgen. Er is veel onderhoud nodig, pachters gaan hun eigen gang, de gezagsstructuur is behoorlijk aangetast en eigenlijk moet ik goede mensen kunnen aanstellen om met mij de juiste stappen te zetten.

Nadat de koning nog een enkele aanvullende vraag heeft gesteld valt het gesprek stil, ik zie hoe hij zich kort beraadt, dan kijkt hij even de schrijver aan die iets verder op zit, als teken dat die iets moet gaan noteren. ‘Alors, Charles de Montauban, hoeveel heb je nodig.’ Ik kan het niet laten, mijn ogen worden groot van verbazing: ‘ehm, dat zou ik precies moeten uitrekenen majesteit maar het gaat zeker om een half miljoen goudstukken.’ De koning denkt kort na, dan: ‘Bien, daarvan schenk ik je de helft, de andere helft is een lening die ik in vijf jaar tijd terug wil. Ik zal het contract doen opstellen, kom straks terug om het te tekenen.’

Ik moet mijn best doen om mijn mond niet van verbazing open te laten vallen. Wat wil hij daarvoor terug hebben? Nou, dat laat niet lang op zich wachten. ‘En verder: ik wil dat je precies een week neemt om in Montauban orde op zaken te stellen en je broer als rentmeester aan te stellen, met duidelijke opdrachten.’ Mijn respect groeit met de minuut voor deze man, hij is goed geïnformeerd en weet precies wat hij doet. De koning gaat verder: ‘na die week verwacht ik je terug hier en ga je je aansluiten bij de strategielessen van Condé. Ik zag je gisteravond geïnteresseerd luisteren toen ik Philip erover vertelde en ik wil dat je zijn rechterhand wordt.’

Inmiddels is mijn gevoel het beste te omschrijven als ‘overdonderd’, deze man dendert als een eenheid cavaleriepaarden over me heen en ik moet uitkijken dat ik niet plat getrapt achter blijf. Terwijl de koning al begint op te staan besluit ik toch voorzichtig enkele vragen te stellen. ‘Pardonnez moi, majesté, maar hoe weet u of ik hiervoor de juiste man ben?’ Eerst zie ik iets van ongeduld in zijn ogen maar dan zakt hij terug in zijn stoel en verschijnt daar weer dat dat lachje: ‘vertrouw op uw koning, Montauban. Uw voorvaderen hebben succesvol gestreden tegen de mijne wat mij vertrouwen geeft in uw strategische inzichten. Verder, u bent overduidelijk meer uzelf dan de meesten hier en als Philip meteen vertrouwelijk wordt met u zegt dat mij genoeg.’ Ik had nog willen vragen of Philip dit dan wel goed vindt maar de koning staat nu echt op, ongeduldig, klaar voor de volgende ontvangst.

Ik maak een buiging en net als ik de deur bereik: ‘oh ja, Montauban, ik las in het rapport van de intendant dat je in de ‘galérie perdu’ bent gehuisvest. Dat lijkt me geen goede plek voor een hertog. Bontemps, is het appartement van Bourgogne al leeg?’ Nu is het de beurt aan Bontemps om grote ogen op te zetten: ‘majesteit, hij is nog maar net dood en u weet hopelijk toch dat zijn zoon als de nieuwe hertog van Bourgogne op het punt staat om erin te trekken.’

De koning denkt even na, dan: ‘douairière de Bourgogne heeft al tijdens de ziekte van haar man te kennen gegeven dat ze na zijn dood weer in haar eigen residentie wil wonen. Laat haar weten dat ze mijn instemming heeft en laat haar met alle égards naar haar kasteel begeleiden. De jonge hertog kan met haar mee gaan, hij moet zich eerst maar eens een tijdje op zijn hertogdom richten. Of nee, beter nog, stuur hem maar bij me langs, ik bespreek het zelf wel met hem.’

Einde discussie wat betreft de koning en na opnieuw met een buiging afscheid te hebben genomen loop ik verbijsterd terug naar mijn appartement in de blijkbaar ‘verloren vleugel’…

Op weg naar Montauban

Eenmaal weer in mijn appartement vertel ik Jean wat de uitkomst van het beraad met de koning is en dat we nog vanmiddag vertrekken. ‘En Jean, ga naar het appartement van Freule Anne-Sophie en laat haar en haar vader weten dat ik wil dat ze met me meegaat. Dat ik haar als mogelijke hofdame aan mijn zuster wil voorstellen. Laat haar maar een dame meenemen als chaperonne.’ Jean reageert: ‘Uwe genade, die zus heeft u helemaal niet.’ ‘Klopt, maar dat weten zíj niet’ antwoord ik met een knipoog en met een grijns om zijn mond vertrekt Jean om de bedienden op te trommelen en het vertrek voor te bereiden.

De voorbereiding van de reis verloopt voorspoedig. Nadat ik bij de koning de overeenkomst heb getekend en ik op het achterplein arriveer zit Anne-Sophie al keurig klaar in mijn koets, samen met een wat oudere dame, haar chaperonne. Tegen mijn gewoonte in reis ik nu niet per paard maar stap ik bij de dames in. Mijn nieuwe neukmeisje is verguld dat ik haar als hofdame aan mijn zus wil voorstellen, maar als ik iets buiten Versailles de koets laat stilhouden en de chaperonne beveel over te stappen naar de volgkoets, vertel ik Anne-Sophie zodra we alleen zijn dat ik die zus helemaal niet heb. En natuurlijk, prompt begint het kind weer te jammeren. ‘Hou op, mademoiselle, ik wilde je bij me hebben om te kunnen neuken, je kent onze afspraak toch? Uiteraard kon ik dat niet als reden aan je vader geven, en toch had ik zijn toestemming nodig.’ Nog wat nasnikkend wordt mijn inbreekstertje langzaam weer stil en ik kan er niks aan doen maar dat weerloze hulpeloze gedrag van haar maakt me extreem opgewonden, mijn paal is alweer volop aanwezig.

Gelukkig heeft mijn kleine freule een simpel reisjurkje aangedaan, zo te zien zonder korsetje. ‘Doe je onderbroek uit’ commandeer ik. Het duurt even maar zachtjes snikkend doet ze uiteindelijk wat ik haar vraag en zie ik hoe ze met tegenzin haar lang gepijpte broekje onder haar jurk tevoorschijn haalt. Voor ze beseft wat er gebeurt sla ik de voorzijde van mijn broek omlaag waardoor mijn queue in volle glorie omhoog komt, pak ik haar bij haar middel en zet ik haar niet erg subtiel op mijn schoot, haar gezichtje naar me toe. Ik doe de stof van haar jurk opzij, zoek wat met mijn paal tot hij haar schachtje vindt en duw haar er dan snel en diep overheen. Dit meisje is bijzonder, ik heb er veel gehad maar het heerlijke gevoel dat zij me oplevert is meer dan alle andere meiden me wisten te geven, het is alsof mijn queue is waar hij hoor te zijn, diep in dit mooie strakke meisje…

Tot mijn verbijstering zit mijn inbreekstertje amper over mijn paal geschoven als ze zich helemaal tegen me aan vlijt en… à la minute in slaap valt. Dit kan ik me echt niet voorstellen, dat een man zich tot zijn gevest in je schacht geschoven heeft en dat je dan in slaap valt. Hoewel, ergens begrijp ik het toch ook weer wel, het kind is gisteravond ontmaagd, of zeg eigenlijk maar verkracht, en is daarna gedurende de hele afgelopen nacht nog verschillende keren door mij wakker gemaakt en te grazen genomen. Dan kom je wel wat slaap te kort.

Het vreemde is dat ik het prettig vind, mon queue veilig in haar opgeborgen terwijl zij met de koets meewiegend tegen me aan ligt en slaapt. Het brengt me tot rust en hoe het komt weet ik niet, maar het maakt dat ik me nu goed kan concentreren op mijn hertogdom en wat er moet gebeuren. Ruim een uurrijden we zo en terwijl mademoiselle op me vast gepind slaapt lukt het mij om in mijn hoofd mijn plan de campagne volledig uit te werken.

Uiteindelijk, als ik toe ben aan rust, leg ik de slapende Anne-Sophie op haar rug languit op de bank, sla haar jurk omhoog en schuif ik me opnieuw volledig in haar. Ze mompelt wat, ‘mais non’ meen ik te horen maar het spijt me, ma chère, het moet zijn ‘mais oui’, ze heeft geen keuze en moet me ontvangen. Ze zal moeten aanvaarden dat ze er de komende tijd puur voor mijn genot is en altijd voor me klaar moet zijn. Ik neuk haar traag en zorgvuldig, er voor zorgend dat ik via mijn queue haar warme strakke lijf optimaal ervaar.

Net op het moment dat ik in haar klaar kom hoor ik een paard aankomen, aan het galop te horen is het Jean. Inderdaad: ‘Uwe Genade, over een half uur komen we aan bij een auberge. Zullen we daar overnachten? Dan arriveren we morgen tegen het einde van de middag in Montauban. Ik stem in, prima, we kunnen wel wat rust gebruiken en zeker mijn mooie Anne-Sophie, die nog als een blok slaapt. Maar of ze de nacht helemaal ongeschonden doorkom? We zien wel…




ThnX dat je m’n verhaal leest! X. Zazie