Henriette keek met een schuin oog naar de klok. Bijna negen uur. "John, ik moet om negen uur boven op kantoor zitten. En ik moet de computer nog starten en alles. Ze controleren of ik wel ingelogd ben." Henriette was een paar week geleden begonnen op de call-desk van een verzekeraar. Leuk werk, je hoorde nog eens verhalen. En je kon de meeste dagen gewoon thuis werken, dat was ook wel een voordeel. Maar de computer hield wel precies bij hoeveel tijd ze per klant besteedde, en of ze wel op tijd inlogde. Die druk voelde ze altijd.

Ze voelde ook nog een andere druk, maar zuchtend trok John zich uit haar terug. "Ik was er bijna! En we hebben ook nog helemaal niet ontbeten. Wanneer wilde je dat doen?", vroeg hij. "Straks. Ik moet nu echt eerst naar boven", zei Henriette. Een beetje moeilijk lopend liep ze de trap op. Het kantoortje was niet groot, maar alles stond er. Een PC met een beeldscherm, een koptelefoon met microfoontje, schrijfblok met potlood.

Het had haar best wat tijd gekost om het klantensysteem te leren begrijpen. Op zich was het niet moeilijk. Klanten die de call-desk belden kwamen in een wachtrij. Iedere medewerker kreeg automatisch de volgende in de wachtrij aan de lijn. Behalve als je even op 'pauze' drukte, maar ook dat werd vastgelegd. Meestal waren er een stuk of drie medewerkers tegelijk aan de slag. Ze kenden de anderen eigenlijk alleen bij naam. Dat was dan weer een nadeel van thuiswerken. Maar het was wel afwisselend. Alle klanten belden voor wat anders, vaak ook uit het buitenland en dan wilden ze wel snel geholpen worden.

John zat weliswaar niet in het buitenland, maar hij was teleurgesteld en wilde ook snel nog even geholpen worden. Hij zou even wachten tot ze de pc had opgestart en was ingelogd. Haar baan was ook belangrijk, maar zeker weten dat hij zo toch even naar boven zou lopen. Hij hield de boel op temperatuur en stijfheid door over zijn eikel te blijven wrijven terwijl hij aan Henriette dacht.

Henriette zat ondertussen boven op haar bureaustoel. Snel inloggen, dan kon ze daarna wel een slipje aandoen. Zodra ze had ingelogd verscheen haar inbox eerst met alle aanwijzingen voor vandaag. Direct daarna startte het programma al met de wachtrij van klanten. Dat waren er een heleboel. Snel beginnen want als ze te laat was kreeg ze dat te horen. Ze klikte op de 'aanwezig' knop, haar naam verscheen voor de anderen zichtbaar op de lijst van ingelogde call-desk medewerkers. Na tien seconden kreeg ze iemand aan de lijn.

"Goedemorgen, welkom bij Insurance International. U spreekt met Henriette. Waarmee kan ik u van dienst zijn?"
"Ja, goedemorgen", zei de klant, "ik bel uit Italie. Mijn man voelde zich niet goed, en ik dacht dat is misschien weer wat met zijn hart, want dat heeft hij thuis ook wel eens gehad, dus ik vroeg op de camping naar een nummer van een arts, en toen kon dat wel want ik zou wel even worden opgehaald. Komt er inderdaad keurig een auto, en die brengt ons naar het ziekenhuis hier."

John was ondertussen de trap opgelopen. Hij hoorde Henriette even niet praten, maar ze had vast iemand aan de lijn. Hij liep twee stappen het kantoor in. Henriette zag hem uit haar ooghoek, maar was even druk.

"En daar konden we ook direct naar een dokter. Dus ik vraag, is dit wel een normaal ziekenhuis, want het gaat wel heel snel. Is het een particulier ziekenhuis dus. En nu vraag ik mij af, wordt dat wel vergoed?"

"Dat hangt van uw reisverzekering in combinatie met uw ziektekostenverzekering af, mevrouw", zei Henriette. "Hebt u het nummer van uw verzekering voor mij?" Henriette kreeg het nummer en zocht het op. Mevrouw had een complete verzekering afgesloten, dus alles werd betaald. Terwijl Henriette de klant geruststelde draaide ze zich in de richting van John. Maar de klant was nog niet klaar. "Maar na het onderzoek werden we direct doorgestuurd naar de balie om te betalen. Maar dat wilde ik niet, want dan is al ons vakantiegeld weg. Dus ik wilde eerst jullie bellen. Maar toen begon de meneer aan de balie moeilijk te doen."

John draaide zijn stijve naar haar en wees, zijn wenkbrauwen optrekkend, naar zijn kruis. Zijn bedoelingen waren duidelijk. Henriette gebaarde even een stopsignaal met haar hand. Toen vroeg ze aan de klant om de naam van het ziekenhuis en van de man aan de balie. "Dan regel ik hier vandaan de betaling, dan hoeft u nu niets te betalen", voegde Henriette er aan toe.

"Oh fijn, want Jezus, wat een eikel is dat!", riep haar klant uit aan de telefoon. Zij had duidelijk geen hoge pet op van de manier waarop zij behandeld werd aan de balie. "Ja, wat een eikel", beaamde Henriette. En eerlijk is eerlijk, het was ook een prachtexemplaar. Groot ook. Zij opende haar mond. "Nog een beetje wijder", commandeerde John. "Ja, en nog een beetje." Hij gleed in een keer tot aan haar keel naar binnen. Snel klikte Henriette het geluid van haar microfoon weg. Dat geslurp, dat hoefde de klant niet te horen. Die meende even een mannenstem gehoord te hebben maar ze ging gewoon verder met haar verhaal. "Dus ik zeg tegen hem, ja, als u zo blijft zeuren komen we nooit klaar!" John, die dat niet kon horen want Henriette had haar koptelefoon op, zou het daar niet mee eens zijn geweest. Soepel gleed de tong om zijn eikel, terwijl hij voorzichtig heen en weer bewoog. De druk op zijn lul was enorm want zuigen kon ze. Dat ging niet lang duren na de intro eerder beneden. En hij had ook geen zin het tegen te houden. Henriette had immers haar mond direct weer nodig, en hij had ook nog dingen te doen. Met een kreun was hij zover. Straal na straal voelde Henriette naar binnen gaan. Na de laatste straal zoog ze nog even nadrukkelijk. Een schok ging door John heen want hij was altijd gevoelig, zo direct na het spuiten.

De onwetende klant was ondertussen gewoon verder gegaan met haar verhaal. "En ik weet niet waarom ik dat zou moeten pikken!", riep de klant uit. Henriette schakelde het geluid weer in en zei, terwijl ze met de achterkant van haar hand nog even over haar mond veegde: "ja, weet u, soms moeten we allemaal wel eens wat slikken. Maar ik ga u helpen."

"Ja, daar is ze erg goed in", dacht John, "en in dat andere ook. Vanavond haar maar even helpen. Dat heeft ze wel verdiend." Terwijl hij de trap af liep ging hij in gedachten na wat hij allemaal moest doen vandaag. In ieder geval nog even bij een paar potentiele nieuwe klanten langs van zijn bedrijfje. Dat was allemaal in de buurt, maar het kostte altijd erg veel tijd. Hij vulde een thermosfles met koffie. Ontbijten kwam er dus niet van, vandaag. Hij trok zijn jas aan en vertrok.

Henriette, die haar gesprek had afgehandeld, hoorde de deur beneden dichtslaan. "Jammer", dacht ze, "we hadden best nog een tweede ronde kunnen proberen. Maar dan haal ik mijn vriendje wel even. Ik wil trouwens ook wel een kop thee." Ze klikte met de muis op 'pauze' en liep naar beneden. Ze zette de waterkoker aan en zette snel een kop thee. Zoetje er in, daar hield ze van. Boven zette ze eerst de kop thee naast het beeldscherm. Toen liep ze de slaapkamer in. Van het nachtkastje deed ze de lade open. Gewapend met een glazen dildo met een fijne curve liep ze terug naar haar kantoortje.

Een beetje onderuitgezakt op haar bureaustoel duwde ze de dildo voorzichtig naar binnen. Beetje koud zo. Maar dat was een voordeel van glas, hij zou zo warm zijn. Een beetje wiebelend zocht de dildo verder de weg naar binnen. Henriette bewoog de dildo een paar keer in en uit. Daarmee werd de dildo glad genoeg om de diepte op te zoeken.

Maar Henriette kon de pauzeknop niet lang ingedrukt houden. Snel weer aanmelden. Direct had ze de volgende klant aan de lijn. Henriette ging rechtop zitten. Oef, dat voelde ze wel. Even diep adem halen.

"Goedemorgen, welkom bij Insurance International. U spreekt met Henriette. Waarmee kan ik u van dienst zijn?"

"Goedemorgen, ik ben mevrouw de Vries en ik bel uit Spanje. Ik heb een reisverzekering bij u. Ik voelde me gisteren een beetje zwak en ik dacht, ik ga even naar de dokter. Die houdt kantoor in het appartement waar we zitten op de begane grond. Maar hij vertrouwde het niet en verwees me door naar een collega, een specialist. En nu wil ik weten of dit allemaal wel gedekt wordt, want ik heb met die andere dokter gesproken en hij vertrouwt het ook niet helemaal. En daarom wil de dokter het diepgaander onderzoeken", zei de klant. "Van mij hoeft diepgaander niet. Ik vind het zo wel diep genoeg", dacht Henriette. Zo zittend op de stoel drukte de zitting de dildo geheel naar binnen. De curve drukte zo wel erg stevig aan de voorkant. Wel een lekker plekje, maar de druk varieerde zo niet. Ze verschoof een beetje. Een kreetje ontsnapte haar, en de klant reageerde verbaasd. "Nou, zo erg vind ik het niet hoor. Ik wil zelf ook een diepgaand onderzoek. Waar betaal ik anders voor?", vond ze, "en dan voel ik me straks veel beter!"

"Ik ook, ik ook, ik ook", dacht Henriette. Ze legde haar vrije linkerhand op haar klitje, en wreef in kleine cirkeltjes. En toen: "Ikookikookikookikoooooooook". Ze had nog net het benul het volume van de microfoon weer op uit te klikken. Hijgend hing ze over het bureau terwijl haar onderlichaam knijpend de dildo erin, en dan weer eruit, probeerde te werken.

"Hallo? Bent u daar nog?", vroeg de klant ongerust. "Ja, ja, sorry, ik gleed bijna van mijn stoel", antwoordde Henriette. Even diep ademhalend vervolgde ze "en ik kan u geruststellen. Specialistische hulp is gedekt in Spanje bij iedere reisverzekering. Dat komt helemaal goed. Dus ik hoop dat u zich inderdaad weer beter gaat voelen."

"Ik ben blij dat ik u gebeld heb, u hebt mij helemaal gerustgesteld", zei de klant. "Ik ben blij dat te horen, mevrouw, dat geeft altijd een fijn gevoel", zei Henriette. En, terwijl ze de verbinding verbrak, dacht ze: "wat een heerlijke baan."